Το χιόνι έπεφτε στην αρχή συνέχεια, μας πάγωσε και το αίμα και το μυαλό. ο φόνος ενός μικρού κοριτσιού, στο χωριό "πουθενά" στην Ελβετία. Η μάνα, ο αστυνομικός που υπόσχεται. Ένας Kommissar και ο υπεύθυνος της ανάκρισης, πολύ σκληρές εικόνες, αίμα.
αρρωστημένα μυαλά κι άνθρωποι χωρίς αναστολές, τραυματισμένοι, ικανοί να σκοτώσουν για να αντέξουν την ύπαρξη τους.
Το έργο ήταν εξαιρετικό, αυτό που περιγράφουν οι κριτικοί "γροθιά στο στομάχι". Εγώ δεν έφαγα ποτέ μπουνιά στην κοιλιά, αλλά αυτό που ένοιωσα κατά τη διάρκεια της παράστασης, ήταν αυτή "η παγερά φρικίασις, που διέτρεξε τα νεύρα μου" του Βιζυηνού
Στη σκηνή που η μάνα του δολοφόνου σκοτώνει επί σκηνής το ποντικάκι (ή έτσι νομίζω ότι έγινε, η Elisabeth με διαβεβαιώνει ότι ήταν κάποιο τρυκ, δε γίνονται τέτοια πράγματα εδώ, λέει) σαν με τσίμπησε ένα φίδι στο μυαλό, ήρθε το Ψυχώ και με βάρεσε στη μάπα
Αλλά και η τελευταία σκηνή, με τον Κομισάριο μισότρελο, ξαπλωμένο στο χιόνι, να περιμένει να έρθει ο δολοφόνος (που είχε πεθάνει λίγο πριν), ώστε να εκπληρωθεί η υπόσχεσή του στη μητέρα του νεκρού κοριτσιού "er wird wiederkommen, er wird wiederkommen, er wird wiederkommen" ήταν ολοκληρωτική ανατριχίλα, einfach Schauder, mir fehlten die Worte
Εκπληκτική απόδοση, ερμηνείες για βραβεία, στόρυ στον κατάλληλο τόπο και χρόνο, πλημμυρισμένο από αισθήματα και ταυτόχρονα στεγνό, ψυχρό και μουδιασμένο.
Πάντα τέτοιες στιγμές, τουλάχιστον στα ψέμματα, η αλήθεια πρέπει να είναι unerträglich, καλύτερα στα θέατρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου