Οι εξυπνάδες δίνουν και παίρνουν. Βάση έχουν όμως!

Κομμουνιστής μέχρι να πλουτίσεις.
Δεξιός μέχρι να πεινάσεις.
Αναρχικός μέχρι να γίνεις αρχηγός.
Άθεος μέχρι ν'αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο.

Έχω κατά προσωπική ομολογία αρκετές "λογοτεχνικές" διαστροφές. Θέλω, ας πούμε, να διαβάζω κάθε μέρα για τα πολιτικά της Ελλάδας, με συνειδητή αδιαφορία όμως και υποσυνείδητη κακεντρέχεια. Επίσης, ενώ αρχικά βαριόμουν απίστευτα τα σχόλια των αναγνωστών ή τα fora, τώρα τα ρίχνω παραπάνω από μια ματιά.
Άλλο παράδειγμα: Μου τη σπάνε οι εξυπνάκηδες του γλυκού νερού, αλλά διασκεδάζω όταν διαβάζω τέτοιες εξυπνάδες σε ιστοσελίδες/ιστολόγια/κοινωνικά μέσα δικτύωσης.
Όλοι τελικά έχουν κάτι να πουν και φυσικά να το αναπαράγουν. Με μια πρόταση, με τρεις, με δέκα τόμους. Και φυσικά με χαριτωμενιές, ή "ψαγμενιές" που λένε και οι "ειδικοί"  του FB.
Είμαστε άνθρωποι της ατάκας και της πλάκας, με όποια πλευρά και να το δει κανείς. Γουστάρουμε ατάκες παλιού κινηματογράφου, τις επαναλαμβάνουμε από τα 10 μας χρόνια, μέχρι να πάθουμε Alzheimer. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν μπορούμε να θυμηθούμε ούτε μια συμβουλή ή μια φράση ενός παλιού μας δασκάλου, αλλά ξέρουμε απ'έξω κι ανακατωτά τα "Άπαντα" του Ζήκου!
Από τα ανέκδοτα της παρέας, τις φάρσες στην παρέα, τις ετοιμόλογες φράσεις, χάριν αστεϊσμού, ένας εξυπνάκιας μπορεί να κάνει πολύ εύκολα καριέρα, να είναι η ψυχή της παρέας, να εμπνέει και να είναι και πρότυπο αναφοράς.
Διασκεδάζουμε να γελάμε, γελάμε διασκεδάζοντας, σπάζοντας πλάκα, πετάμε σπόντες, εξυπναδίζουμε με ό,τι βρούμε, τίποτα δε θα μείνει όρθιο. Κάνουμε αστεία για το Χριστό "Ιωάννη, Ιωάννη, ...από εδώ πάνω βλέπω το σπίτι σου" κτλ κτλ, έξω ακριβώς από την Εκκλησία, βράδυ μεγάλης Πέμπτης. Σατυρίζουμε τα πάντα και τους πάντες, δε θα γλυτώσει κανείς. Η ατάκα είναι η ύπαρξή μας, η καρδιά του ελληνικού πνεύματος, ο Αριστοφάνης χάραξε βαθιά μέσα μας το σκωπτικό σχόλιο. Επιχείρημα δεν έχουμε, έχουμε όμως το βασίλειο της γελοιότητας να μας αποθεώνει.
Βάση υπάρχει όμως σε όλα αυτά; Φυσικά!
Η μισή αλήθεια κρύβεται σε ένα υποννοούμενο, η άλλη επαφίεται στην καλή πίστη.
Και η ανάλυση των γεγονότων; η επεξεργασία τους;
Αυτά για τους ορθολογιστές και για όσους αργόσχολους διαθέτουν άπλετο χρόνο για εις βάθος κριτική.
Εμείς βιαζόμαστε! Δεν υπάρχει (ή νομίζουμε ότι δεν υπάρχει) ο χρόνος για δεύτερη σκέψη.
Πέτα την ατάκα, βγάλε γρήγορο (και πρόχειρο μαζί) συμπέρασμα. Στο κάτω κάτω το νόημα είναι να σπάς πλάκα.
Ανακατωμένα "από τη ζωή βγάλμένα", τσιτάτα και προσωπικά βιώματα, τρέφουν βραδινές εξόδους ή σπιτικές συγκεντρώσεις. Δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι αυτό που είναι. Ήταν έτσι χρόνια. Οι εξυπνάδες του θείου Κώστα στο πασχαλινό τραπέζι, τα ποντιακά ανέκδοτα του Παναγιώτη στις κρασοκατανύξεις, η ατάκα του Άρη στο μπαράκι (Everybody is a fucking comedian), ξεκαρδίζονται όλοι, γελάνε, διασκεδάζουν, με την "πραγματικότητα", τη σάτυρα, "τα χάλια μας" ουσιαστικά. Αυτοσαρκασμός, ειρωνεία, διακωμώδηση, με περίτεχνο, αυθόρμητο τρόπο και διάρκεια ...δευτερολέπτων.
Τι να θέλει άλλο κανείς;;; Επεξήγηση;;;; αυτός που γελάει τελευταίος, δεν κατάλαβε απλά το ανέκδοτο, weltweit bekanntlich.
Τα λόγια, έπεα πτερόεντα, τα λες και εξαφανίζονται, γελάς ή κλαις, δεν έχει σημασία. Πέρασες κάποια ευχάριστα δευτερόλεπτα, αυτό μετράει. Η πράξη θέλει δουλειά, προσπάθεια, ιδέα να μετουσιώνεται, άστο για τους άλλους αυτό, αυτούς που απλώς γελάνε, όταν εσύ δίνεις ρεσιτάλ stand-up.
Στηρίζεσαι όμως κάπου και τα λες, αλλιώς δε θα ήταν αστεία. Ποιος δεν έχει γνωρίσει ιδεολόγο με ταγάρι και μούσι, που μόλις πήρε (αρκετά) φράγκα, ξέχασε και κομμουνισμούς και "κεφαλαιοκρατικές θεωρίες";;; Ποιος δεν είδε στα Πανεπιστήμια άπλυτα παιδιά, "επαναστάτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά" να περνιούνται για αναρχικοί, έως ότου αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση και να ανέβουν στην ιεραρχία -με τη γνωστή ατάκα του 12ου : "γάμησε το χθες";;;; Πόσες και πόσες φεμινίστριες ξεχάστηκαν στην κουζίνα καθαρίζοντας κρεμμύδια, μετά το γάμο τους;;; Ο τύπος με τις πομπώδεις εκφράσεις για ανυπαρξία θεού, που κάνει κρυφά το σταυρό του, λίγο πριν ξεκινήσει τη χημειοθεραπεία;;;; και πόσοι ακόμα χαρακτήρες, που απλά επιβεβαιώνουν τις ατάκες της αρχής.

Εγώ απλά θα τελείωνα το σχόλιο
"Ατακαδόρος μέχρι να σου βγουν ξινά τα γέλια"

Ποίηση Κορνάρου

Κάλλιο άχω σε με θάνατο, παρά άλλη με ζωή μου
για σένα εγεννήθηκε, στον κόσμο το κορμί μου.

Ερωτόκριτος

An Tagen wie diesen

Πέρασα τόσο όμορφα, όπως σαν κάτι μέρες, που δε θες να τελειώσουν, αλλά ξες ότι για κάτι μέρες σαν κι αυτές είναι που τα κάνεις όλα αυτά τα .....βαρετά και μόνοτονα, όλες τις άλλες υπόλοιπες μέρες.
Στην περιοχή του Ruhrgebiet υπήρχε τέλη '70, μέσα '80 η φράση "Tote Hose", η αργκό για τη "βαρεμάρα, νέκρα, δεν παίζει τίποτα, πεθαμένα πράγματα". Το αντίστοιχο συγκρότημα έχει ήδη καμιά 30αριά χρόνια, φτιάχτηκε το '82, (οι RHCP το '83, φαντάσου!), μάλλον είναι οι punk-rockάδες που θα άκουγα αν ήμουν εδώ τότε.
Η νοσταλγία είναι ένεση ηρωίνης, καταπραϋνει και σε "στέλνει" ενίοτε, την έχεις ανάγκη, αλλά κοστίζει, σε αποκόβει και από το παρόν και σε βουλιάζει σε εκείνες τις μέρες, που είναι πια vorbei.
Ωστόσο εγώ κάθε άλλο παρά tote Hose προσπαθώ να περνάω αυτές τις μέρες, στα σύντομα και ολιγόωρα ταξίδια μου με τους γιους μου, την αδερφή μου και τ'ανήψια μου, μέρες που με "ταϊζουν" και με θρέφουν μήνες μετά.......und kein Ende in Sicht!
Τρελοκομείο!!!!!!!!!!!!!!!
Alcohol is free!!!!!!!!!!!!!!!!!

Φιλαλήθης μέχρι βλακείας ή προκλητικός μέχρι ειλικρίνειας;; (Keine Frage, sondern Aussage)

Σπίτι, ως συνοδευτικό του σολωμού, πίνω δύο μπύρες.
Βγαίνω βόλτα με φίλους, πάμε Rote Bar= δύο Daquiri, με γεύση φράουλα.
Κατόπιν στο Naiv=δυο ποτήρια Chardonnay.
Κλείνουμε στο Börsenkeller=δύο Cuba Libre, ολίγον αραιωμένα.
Στις 2:30 το διαλάμε, άντε στα σπίτια μας, λέμε. Εγώ χαλαρός, ανεπαίσθητα χαρούμενος λόγω ποτών, ξεκινώ το δρόμο μου, οδηγώντας συνειδητά με πολύ χαμηλή ταχύτητα.
Εκεί που η Hanauer Landstr. συναντά τον 661, τσουπ Polizeikontrolle!!! Δε λέω ούτε "αμάν" ούτε ζαμάν, μείνε κουλ, είπα απλώς. Ο Polizist ευγενέστατος, με το φακό του, κοιτάει τα πίσω καθίσματα, ελέγχει το αμάξι. "Αχά, λέω, αυτοί εδώ, άλλα πράγματα ψάχνουν, δεν είναι απλό αλκοτέστ αυτό". Μπροστά μου κανα δυο μαυριδεροί τύποι με τα χέρια τους ψηλά, και το σώμα τους κολλημένο στο αμάξι τους, πιθανή κράτηση. Μμμμ ich bin drauf gespannt, dachte ich mir.
"Ταυτότητα, άδεια και δίπλωμα, κύριε, παρακαλώ"
"Πολύ ευχαρίστως" λέω "έχω όμως την επαγγελματική μου ταυτότητα"
"Α, μάλιστα, δεν πειράζει. Από τη δουλειά έρχεστε;"
"Μπαααα, από διασκέδαση"
"Αchso? Haben Sie was getrunken?"
"Εεε κανα δύο ποτήρια κρασί"
"Könnten Sie bitte aussteigen?"
"Aber natürlich!!!"
Ο τύπος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι θα βάλει πρόστιμο, ακούγοντας τη verwaschene Sprache μου
"Φυσήξτε εδώ κύριε" και μου δείχνει ένα παλιό Löwenstein DP 7000, νόμιζα ότι τα είχαν αποσύρει αυτά, ως παλιά, ξεπερασμένα. Φυσάω και βλέπω με την άκρη του ματιού, τον τύπο να βγάζει το μπλοκάκι με τα πρόστιμα. Ξαφνικά γυρίζει στο μηχάνημα, λίγο γουρλώνεται και μου λέει: "Ξαναφυσάτε λίγο;;;", Ξανά το ίδιο, το κοιτάω κι εγώ τώρα: 0.00. Φωνάζει έναν (προφανώς) μεγαλύτερο και πιο έμπειρο συνάδελφο, κάτι του λέει στο αυτί, ο άλλος τον κοιτάει κάπως συγκαταβατικά και του λέει χαμηλόφωνα (εγώ το άκουσα όμως, χεχε!!): "Bist du blöd oder was?"
Έρχεται η παλιά καραβάνα, με ευγένεια κι αυτός, με ξαναρωτάει: "Κönnten Sie bitte den Test wiederholen?" , άιντε λέω πάλι να ξαναφυσήξω, να δω τι θα καταλάβετε.
Ξανά 0,00. Κι εκεί μου λέει ευγενικά, "μπορείτε να πηγαίνετε", όχι, εγώ πρέπει να την κάνω τη μα^&%&^*(κία μου και του λέω: "Ξέρετε τη συσκευή την ξέρω, μπορεί να γίνονται λάθη, θα πρέπει να έχετε πάντα συστήματα για μέτρηση επιπέδων στο αίμα".Σταματάει λοιπόν, με ρωτάει αν είμαι σχετικός και του εξηγώ πάνω κάτω, του λέω ακριβώς μάλιστα και τι είχα πιεί, με τα σπασμένα Γερμανικά και εκλαϊκευμένη ορολογία, προσπαθώ να του βγω κι από πάνω, αυτός αρχίζει να βαριέται, έχει και σοβαρότερη δουλειά να κάνει, προφανώς, παίρνει εκείνο το στυλ του "καλά, καλά, μας τα 'παν κι άλλοι" και φεύγει.
Μέχρι να πάρω τα χαρτιά μου, έρχεται ο πρώτος, ο νεότερος, με ρωτάει κάτι λεπτομέρειες ακόμα, συζητάμε λίγο για την κατάσταση τα βράδυα στο Όφφενμπαχ, τι "παίζει" με προβλήματα που άπτονται και στων δυο το επάγγελμα, συμπαθής ο τύπος, στο τέλος μάλιστα μου 'πε κιόλας: "Να οδηγείτε πάντως προσεχτικά" "Aber selbstverständlich" απάντησα και πήγα σπίτι μου να ξεραθώ στον ύπνο

Το να λες την αλήθεια στις μέρες μας, πρέπει να αποσκοπεί κάπου. Η τέχνη για την τέχνη, η κουβέντα για την κουβέντα, δεν παίζει έτσι πλέον. Χρήμα, σεξ, φήμη, πρεστίζ, αντικείμενα πόθου. Κάπου πρέπει να το "πας" το θέμα. Αλλιώς τι τα θέλεις τα "αληθινά";; Πρέπει να λες αυτά που θέλουν οι άλλοι να ακούνε, γνωστό τοις πάσι.
Ειδικά όταν πας να κάνεις το μάγκα σε γερμανό αστυνομικό, ή έχεις αρχίδια (που δεν έχω) ή μπόλικη μαλ^%*&κία στο κεφάλι (εεε ναι, από αυτή πρέπει να έχω κάτι λίγο). Η Wiebke με είπε Spielverderber, όταν της τα διηγήθηκα, ο Maik ρωτούσε wozu (και καλά "τι σ'έπιασε;), ο Βασίλης "καλά είσαι μεγάλος μ....., κι αν σε πήγαιναν για αιμοληψία, και σου έπαιρναν το δίπλωμα για 1 χρόνο, να σε 'βλεπα τότε!!!" . Ο Νίκος που ήταν στην παρέα, λέει "Απίστευτο, να μου το λεγε άλλος, δε θα το πίστευα, αλλά εγώ σε είδα τι ήπιες, πώς τα κατάφερες ρε μπαγάσα;; αλλά μ^&%*κία που τους το είπες!!".
Σπασικλάκι από γεννησιμιού, το παιδάκι που σηκώνει πρώτο το δάχτυλο στο δάσκαλο, να πει την εξυπνάδα του, όταν ακόμα δεν είχαμε γεμίσει ατακαδόρους του FB κι εξυπνάκηδες της πορδής, είχα πάντα ein großes Maul, φιλαλήθης γαρ, αλλά και Provokateur, ξύλο πολύ δεν έφαγα ευτυχώς εξαιτίας αυτού του "μικρού" προβλήματος, αλλά μετάνοιωνα αρκετά συχνά που δεν κρατούσα το στόμα κλειστό εκεί που έπρεπε.
Zusammengefasst, το νόημα δε βρίσκεται στο πώς να πιεις και να μη σε πιάσει το αλκοτέστ, αυτά εγώ και κάτι φακίρηδες στο Δελχί, δεν είναι για σας, Kids don't try this at home. Το νόημα είναι να κρατιέσαι, να συγκρατιέσαι, να μην πρέπει καλά-και-σώνει να την πεις, κράτα την για άλλη φορά, zum nächsten Mal. Η φιλαλήθεια δεν πρέπει να είναι πρόκληση, πρέπει να είναι νερό κάτω απ'το στάχυ, όπως επίσης και η βλακεία πρέπει να είναι αφορμή συμπάθειας κι όχι λόγος καταδίκης.
Οι Εμπειρίες είναι να κοινοποιούνται, η Έκθεση της γύμνιας μας φανερώνει τα Κοινά μεταξύ μας.

Υ.Σ. Το Αλκοόλ οδηγάει τις νύχτες, μη σε στείλει αδιάβαστο πρόσεχε

Οι ιστορίες του Θανάση (άλλος ένας παραμυθάς)

Οι ιστορίες είναι παραβολές, λαϊκά παραμύθια, μικρών και μεγάλων μυαλών, εύπεπτα, ευκόλως αντιλήψιμα και αποθηκεύσιμα στη συλλογική μνήμη
Ο τρέχων αγαπημένος μου παραμυθάς, ως γνωστόν, ο Θ.Π, με φροντίζει, όσον αφορά τη συγκεκριμένη μου ανάγκη, να ακούω γραφικές ιστορίες, όχι από τη ζωή βγαλμένες, αλλά στη ζωή βαλμένες
Για παράδειγμα> 1) Ο γερο-πλάτανος που τραβάει από το αυτί ένα τρένο, να μην περάσει τα σύνορα (η κοιλάδα των Τεμπών)
2) Μια μάνα, που συναντώντας μια πέρδικα, όχι ότι ξυπνάει το μητρικό της φίλτρο, αλλά αναγνωρίζει το αμάρτημά της (μια μάνα που είχε ένα γιο)
3) Ένας άντρας, ενώ χάνει ένα φίλο, τον ξαναβρίσκει σε δοξαριές και ήχους ( η ουρά του αλόγου)

Ο στίχος είναι μαγεία, η μουσική καράβι, η πλοκή μιας ιστορίας ιστός που σε τυλίγει και σε παγιδεύει με εικόνες, χρώματα, κινήσεις, συναισθήματα. Αλήθειες σαν ψέμματα, άνθρωποι και μικροπράγματα, που φαντάζουν γιγάντια στα μάτια ενός παραμυθατζή, που έπαιρνε κεφάλια

A Psycho Killer, ma qu'est-ce que c'est ?

'Ωρε τι θυμήθηκα πάλις;;;;
κάπου το '88, ακούμε αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι, νομίζω με το Σάββα και το Θόδωρο, κάπου, σε κάποια ντίσκο, σίγουρα ήταν καλοκαίρι, μπορεί να με απατά και η μνήμη μου, μπορεί να το ξετρύπωσε από κάπου ο πάντα ψαγμένος αδερφός Θόδωρας, μπορεί να έπαιξε σε κάποιο ράδιο, δε θα κολλήσουμε εκεί τώρα
με το που το ακούω παθαίνω πλάκα, ώπα λέω, ακούγονται σα Γιαπωνέζοι που διασκευάζουν Led Zeppelin, μετά ακούω τη φωνάρα της Αντωνιάδου, αμάν λέω, όπερα σε ροκ μπαλάντα, Queen και Bohemian, στο τέλος βγαίνουν κάτι μπουζούκια, ρε συ; Waterboys???
Τότε ήταν μάλλον και που μάθαμε αυτούς τους μυστήριους τους Talking Heads, κι όλα άρχισαν από ελληνικό συγκρότημα.....Ακούω το 'χω στ'αυτιά μου, συνδεδεμένο με την εποχή του, μου είχε κάνει πολύ εντύπωση, ήμασταν και σε πολύ μετα-πανκ περίοδο, σχετικό χέβι, αρκετή φλωριά κι όλα αυτά στο Λύκειο, όπου και πρωτοάκουσα τη λέξη progressive στο ροκ.
Άκου να ακούσεις φίλε μου, τραγούδια αθάνατα στη μνήμη μας, με δόση νοσταλγίας και απωθημένων, ξυπνούν στα βάθη του μυαλού και τσιρίζουν για να μην ξεχαστούν. 

Ein bisschen Optimismus

Am Ende wird alles gut.
Wenn es nicht gut wird, dann ist es noch nicht das Ende.
Oscar Wilde

Die Weisheit der Welt

Αλκοολίκι ....στα σοβαρά τώρα!

Πηγή: Το κουτί της Πανδώρας και invitromagazine.gr

Τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο μυαλό και την ψυχούλα, ενός μικρού παιδιού, όταν η μητέρα ή ο πατέρας του είναι συνέχεια μεθυσμένοι; Πόσο φοβάται το παιδί, τι σκέψεις κάνει; Πως βλέπει τον γονέα του όταν από το πρωί τρεκλίζει, όταν δεν του δίνει σημασία, ή στην χειρότερη περίπτωση, όταν επάνω στο μεθύσι του το βαράει και το κακοποιεί;

Η απάντηση είναι μια: Τον βλέπει σαν ένα τέρας. Σαν ένα τέρας από αυτά που στοιχειώνουν τους εφιάλτες του, το οποίο δεν μπορεί να νικήσει, όπως γίνεται συνέχεια στα παραμύθια. Αλλά τα παραμύθια είναι διαφορετικά από την πραγματικότητα.

Το βίντεο που θα δείτε γυρίστηκε στα πλαίσια μιας καμπάνιας με τίτλο: «αλκοολικοί γονείς: τέρατα στα μάτια των παιδιών». Υπεύθυνη είναι μια Φινλανδική μη κερδοσκοπική εταιρία για την προστασία των παιδιών, η Fragile Childhood (ευαίσθητη παιδική ηλικία).

Σκεφτείτε το λίγο. Αυτά τα παιδιά είναι ήρωες. Έχουν μάθει να επιβιώνουν με τις δικές τους δυνάμεις. Και πώς να μην το κάνουν όταν είναι 3, 4 και 5 ετών και πρέπει μόνα τους να ετοιμάσουν φαγητό, γιατί η μητέρα τους είναι μεθυσμένη ξαπλωμένη στον καναπέ σε κατάσταση αναισθησίας, πρέπει να μάθουν να ντύνονται μόνα τους και να φροντίζουν τα αδερφάκια τους γιατί ο πατέρας κοιτάζει το άδειο μπουκάλι και βρίζει μπερδεύοντας τα λόγια του.

Mit Hardy und Thomas

Ο Thomas und sein Kumpel Hardy είναι γερά ποτήρια, εγώ δεν πάω πίσω, τους χτύπησα γερά, με αποκορύφωμα το τρελό πανηγήρι στου Βέλγου, με τις Delirium Tremens, με σήμα τον ελέφαντα και τους 8,5% αλκοολικούς βαθμούς. Μια δυνατή Ale, με φόντο όμορφες σερβιτόρες, καλή μουσική και ιστορίες από Ιρλανδία, ΗΠΑ και λίγες προ Ένωσης γερμανικές αναμνήσεις. Εγώ πέρασα πολύ καλά, γέλασα με την καρδιά μου, κάναμε καλό χαβά
Οι τόμοι εδώ και αιώνες που έχουν γραφτεί για τις έξεις και το ζωμό σταφυλιού ή ότι "ζυμώνεται"........απλά δεν έχουν θέση, σε μια μπυροκατάνυξη σαν την προχτεσινή.
Αυτό που έχει σοβαρό νόημα, είναι η σωστή θέση δίπλα στην τουαλέτα του μαγαζιού και ίσως ένα πακέτο χαρτομάντηλα για εκκρίσεις και υγρά ...ακουσίως αποβληθέντα!
Ο δρόμος του αλκοολισμού ευτυχώς δεν έχει διόδια, δυστυχώς είναι γλυστερός και κατηφορικός, πάνω απ'όλα είναι κοινός δρόμος, δεν είναι κάτι εξωτικό, δεν είναι στο απώτερο Σύμπαν, μπορεί να κάνει στάσεις στη Wilhelmsplatz ή στο συρτάρι του σπιτιού σου, δεν κάνει διακρίσεις φύλων (όπως μου δίνει να καταλάβω η καθημερινή δραστηριότητα στη Notaufnahme και στα χειρουργεία, με σπασμένα χέρια/πόδια/κεφάλια από πτώσεις μεθυσμένων ανθρώπων, όλων των ηλικιών, ανδρών/γυναικών, μεταξύ δώδεκα και πέντε το πρωί).
Βρίσκεται, βρισκόμαστε, βρίσκονται, ανάμεσά μας, ανάμεσά τους, ανάμεσά σας. Κάποιοι είναι ήδη μέσα, εδώ και χρόνια, άλλοι κοιτάνε προς την κατεύθυνση, άλλοι πάλι παλεύουν να βγουν στον παράδρομο, καμιά φορά δε είναι απλό, σε παρασέρνει το ρεύμα και δε σου επιτρέπει να βγάλεις φλας, δεν προλαβαίνεις. Υπάρχει κόσμος που είναι και δεν το ξέρει, υπάρχουν αυτοί που δεν είναι αλλά θα γίνουν, αυτοί που δεν ήθελαν αλλά "έκατσε στραβά η μπίλια", άλλοι πάλι που τους ρωτάς (π.χ. στην Prämedikationsambulanz) αν "υπερβάλλουν" με το αλκοόλ και απαντάνε : "Nö, nur gelegentlich". Μεγάλε, μας τα παν κι άλλοι αυτά !! Άσε τα ξέρουμε, δεν κατεβήκαμε από τα βουνά της Ανταρκτικής κι εμείς, τα ρακοκάζανα τα 'χαμε στη γειτονιά και τα καφάσια με τα ουισκόκρασα γεμίζαν αυλές και μπαλκόνια. Αλλά εμείς δεν το λέγαμε "ευκαιριακά", το λέγαμε "κοινωνικά". Είσαι πότης φίλε;;;;;; Ναι, αλλά "κοινωνικός πότης", πίνω σε κοινωνίες μέσα, με κοινωνικό τρόπο, και ίσως με κοινωνική ευαισθησία. Σσσσσσ ίσα ρε δικέ μου, σε ξέρω και με ξέρεις.....
Εεε εδώ είναι λίγο πιο ακοινώνητοι, πότες χωρίς κοινωνία, πότες της τετράγωνης τραπέζης, όχι της στρογγυλής. Πίνω και πίνω και ξαναπίνω, mir ist wurst mit wem, solange ich bezahlen kann.
Τύποι σαν το Thomas und Hardy (πώς λένε Λόρελ και Χάρντυ, εεε αυτοί δεν ήταν Χοντρός και Λιγνός, απλά δύο χοντροί, που έμοιαζαν τέσσερις) κάνουν το αλκοολίκι λίγο πιο "ελληνικό", λίγο πιο "κοινωνικό", λίγο πιο "ομαλό", πιο ελεγχόμενο>
Υπόψη ότι ενώ δεν οδηγούσα αμάξι, αλλά ποδήλατο, μπροστά στο αλκοτέστ, όταν με κοίταξε στα μάτια ο καλός αστυνομικός, έτοιμος να με σταματήσει για έλεγχο (ναι, εδώ κάνουν αλκοτέστ και στους ποδηλάτες, τώρα ξέρετε γιατί!), εγώ κατέβηκα ήρεμα και το πήγα ποδαράτο. Δε μου έδωσε σημασία και εγώ συνέχισα. Απλά πράγματα, κάντο όπως ο Μπέκαμ,
Αφιερωμένο σε όλους τους επώνυμους περι-αλκοολικούς και τους άλλους που δεν έχουν "καιρό για τέτοια".
Αγαπημένο ποίημα, απ'όταν ήμαν 17χρ. (ο Μπωντλαίρ που μας ταιριάζει)
Μεθύστε

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

Έχω κι άλλα, αλλά τα φυλάω να τα πω μετά τον επόμενο γύρο, κερασμένο φυσικά από μένα