Ich fühle mich hier wohl.
Καλές οι διακοπές μου, τι καλές δηλαδή; τέλεια πέρασα, δυο βδομάδες με τα παιδιά μου, με γονείς, την αδερφή μου και το γαμπρό μου, φίλους και λοιπούς συγγενείς, σε μέρη καινούρια (συμπεριλαμβανομένων των βυθών της Χαλκιδικής), σε μέρη ήδη γνωστά από παλιά, αλλά σαν καινούρια για μένα. Οι άνθρωποι μου ήταν πάντα εκεί (και για μένα) και τώρα τους ξαναβρίσκω σιγά σιγά, σαν τα ποδήλατα, ξαναγυρίζουν οι ακτίνες, στην κατηφόρα (ανθρώπου και ρόδας) είναι πάντα ευκολότερα. Σαν τη μελωδία, που παρεγκεφαλιδικά έχει αποθηκευτεί, απλά είχες καιρό να την αναπτύξεις και να τη δουλέψεις.
Πέρασα τέλεια, wie vorhergesagt. Trotzdem bin ich wieder zurückgekommen als ich Heimweh hätte. Είναι πλέον ο κόσμος μου; ή έτσι θέλω να πιστεύω. Οι γύρω μου μου δείχνουν ότι η σταδιακή ενσωμάτωσή μου εδώ δεν είναι στη φαντασία μου. Λείπω από κόσμο, θα τους λείψω από την παλιά μου δουλειά (άσχετα αν με ξεχάσουν στην πρώτη εβδομάδα), οι κουβέντες συχνά μοιάζουν βαθιές και ειλικρινείς, στη δουλειά ή στις λιγοστές βόλτες.
Είμαι εδώ και μου αρέσει. Λέω να μην το κρύβω. Το λέω και δε μου προκαλεί εντύπωση. Είμαι ακόμα στον ενθουσιασμό του καινούριου; Είμαι σε απόσταση από αυτά που μου προκάλεσαν ψυχικές αναταράξεις; Ξαναγεννήθηκα εδώ;; Όπου γης και αισθήματα; όπου εργασία και πατρίς;;
Με κρατάνε πολλά πράγματα εδώ. Η Γερμανία και δε θα το ξεχάσω ποτέ, μου έδωσε διέξοδο, λεφτά (λίγα) είχα, δουλειά είχα. Προοπτική έψαχνα. Σ'αυτήν την ελπίδα του μέλλοντος (δικού μου αλλά και των απογόνων) στηρίζω την πορεία μου αλλά και από αυτήν στηρίζομαι, όταν τα κύματα τα βλέπεις να έρχονται καταπάνω σου. Δε μοιάζουν σαν τα κύματα στο Καλαμίτσι, αλλά μάλλον με εκείνα που μπορούν να σε καταπιούν, πριν προλάβεις να πεις Hilfe.
Αν όμως σταθείς όρθιος ή έστω ξανασηκώνεσαι, όσες φορές και να σε ρίχνουν, τότε πράγματι είσαι Heim...........
Καλές οι διακοπές μου, τι καλές δηλαδή; τέλεια πέρασα, δυο βδομάδες με τα παιδιά μου, με γονείς, την αδερφή μου και το γαμπρό μου, φίλους και λοιπούς συγγενείς, σε μέρη καινούρια (συμπεριλαμβανομένων των βυθών της Χαλκιδικής), σε μέρη ήδη γνωστά από παλιά, αλλά σαν καινούρια για μένα. Οι άνθρωποι μου ήταν πάντα εκεί (και για μένα) και τώρα τους ξαναβρίσκω σιγά σιγά, σαν τα ποδήλατα, ξαναγυρίζουν οι ακτίνες, στην κατηφόρα (ανθρώπου και ρόδας) είναι πάντα ευκολότερα. Σαν τη μελωδία, που παρεγκεφαλιδικά έχει αποθηκευτεί, απλά είχες καιρό να την αναπτύξεις και να τη δουλέψεις.
Πέρασα τέλεια, wie vorhergesagt. Trotzdem bin ich wieder zurückgekommen als ich Heimweh hätte. Είναι πλέον ο κόσμος μου; ή έτσι θέλω να πιστεύω. Οι γύρω μου μου δείχνουν ότι η σταδιακή ενσωμάτωσή μου εδώ δεν είναι στη φαντασία μου. Λείπω από κόσμο, θα τους λείψω από την παλιά μου δουλειά (άσχετα αν με ξεχάσουν στην πρώτη εβδομάδα), οι κουβέντες συχνά μοιάζουν βαθιές και ειλικρινείς, στη δουλειά ή στις λιγοστές βόλτες.
Είμαι εδώ και μου αρέσει. Λέω να μην το κρύβω. Το λέω και δε μου προκαλεί εντύπωση. Είμαι ακόμα στον ενθουσιασμό του καινούριου; Είμαι σε απόσταση από αυτά που μου προκάλεσαν ψυχικές αναταράξεις; Ξαναγεννήθηκα εδώ;; Όπου γης και αισθήματα; όπου εργασία και πατρίς;;
Με κρατάνε πολλά πράγματα εδώ. Η Γερμανία και δε θα το ξεχάσω ποτέ, μου έδωσε διέξοδο, λεφτά (λίγα) είχα, δουλειά είχα. Προοπτική έψαχνα. Σ'αυτήν την ελπίδα του μέλλοντος (δικού μου αλλά και των απογόνων) στηρίζω την πορεία μου αλλά και από αυτήν στηρίζομαι, όταν τα κύματα τα βλέπεις να έρχονται καταπάνω σου. Δε μοιάζουν σαν τα κύματα στο Καλαμίτσι, αλλά μάλλον με εκείνα που μπορούν να σε καταπιούν, πριν προλάβεις να πεις Hilfe.
Αν όμως σταθείς όρθιος ή έστω ξανασηκώνεσαι, όσες φορές και να σε ρίχνουν, τότε πράγματι είσαι Heim...........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου