Προηγούνται κάποιες εικόνες από τη χθεσινή παράσταση στο Kloster Eberbach, im Rahmen des Rheingau Musik Festivals
κατά την προσέλευση, μετά την ωραιότατη βόλτα με το λεωφορείο, μια σύντομη περιήγηση στο χώρο και μετά στη Basilica
Η φωτογραφία εδώ παρακάτω της κοπελιάς είναι με τη συναίνεση του ανδρός της, μη φάμε και ξύλο, σοβαροί άνθρωποι
Λοιπόν, από πού να αρχίσουμε;;;;; Ααα ναι από τον μπαμπά.
Τον Μπαμπά Μπαχ λοιπόν το γνώρισα σε κάποια ηλικία τρυφερή μπροστά σε μια τηλεόραση, όπου έπαιζε τη σειρά "μια φορά κι έναν καιρό ο άνθρωπος" οπότε στην έναρξη είχε τη γνωστή τοκάτα και φούγκα σε ρε ελάσσονα.
Μετά και για σύντομο διάστημα, βρισκόμασταν στο ωδείο, όπου ο δάσκαλος μου του ακορντεόν, με έβαζε να μιλάω μαζί του, αυτός δηλαδή δεν έλεγε και πολλά, ανεβοκατέβαινε τα πεντάγραμμα, κι εγώ τσάκιζα τα χέρια μου. Μου είπε ο κυρ-Σάββας ότι πρωτοφτιάχτηκε το ακορντεόν, ώστε να μεταφέρεται και να παίζει όλα τα θρησκευτικά έργα αυτού του κυρίου, με παρόμοιο ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου, το γνωστό bandonium, αλλά μας βγήκε λίγο πανηγυρτζίδικο, τον θίξαμε φαίνεται τον άνθρωπο και για λίγο τα χαλάσαμε.
Κάπου στην εφηβεία, να οι δίσκοι, να τα νέα προϊόντα, τα CD, να η Deutsche grammophon, να η φιλαρμονική της Βιέννης, ωπα και τα ρετσιτατίβα, τσουπ τρούπωσε ξανα ο μπαγάσας ο σκαλούμπακας ο Μπαχ.
Και κει που αρχίζω να τον ακούω πρωί/μεσημέρι/βράδυ, να τον βλέπω στον ύπνο μου και τέτοια, να σου και ο μάγκας ο Νικολάκης, που μου λέει, "βάλε να ακούσεις το Bourree διασκευασμένο, να πάθεις!!".
Το βάζω να το ακούσει και η Φωτεινή, η παρθένα της γειτονιάς μου, που την έβρισκα στο βιβλιοπωλείο του κυρ-Νέστωρα και μου λέει με την έκπληξη του ανθρώπου που ανακαλύπτει ότι "ναι, όντως υπάρχει αυτός ο οργασμός, που λένε!!!"......." Ααααααχ, Μπαχ !!!!"
Μια φορά τον είδα σε μια βιτρίνα στη Βιέννη και αρχίσαμε μια σύντομη συνεργασία ξανά, αλλά δεν στέφτηκε πάλι με επιτυχία, μάλλον με βαρέθηκε φαίνεται.
Γενικά η σχέση πέρασε από διάφορα στάδια και παραμένει στενά φιλική, όχι πολύς ενθουσιασμός, αλλά μιλάμε που και που, δε χανόμαστε, έχει κι αυτός τα δικά του, κουρασμένος άνθρωπος, βαρύς, πολλά προβλήματα, τον αφήνω πλέον να μιλάει μόνο αυτός, καλύτερα έτσι!!!!
Με τους γιους του δεν είχα πάρε δώσε, λίγα ήξερα, δεν τους είχα και σε υπόληψη, λέω τίποτις χαραμοφάηδες του ταλαντούχου μπαμπά του θα είναι....
Έλα όμως που οι δικοί μου γιοι άρχισαν κι αυτοί κουβεντολόι με τον Σεβαστιανό και τους γιους του και με ρώτησε τις προάλλες ο μεγάλος, επειδή είχε να προβάρει ένα κομμάτι για την ορχήστρα του ωδείου, το BWV 1011, για την ακρίβεια λίγα μέτρα από τη σαραμπάντα, απλά πράγματα δηλαδή (εγώ νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς, αλλά αφού ο δάσκαλος τον παρακολουθεί, ποιος είμαι γω να κρίνω;;;). Με ρώτησε λοιπόν με το κλασικό πλέον του στυλ, όταν του εξήγησα ότι μπορεί να του φανεί λίγο δύσκολο (εννοούσα για την εκφραστικότητα), "γιατί τον ξέρεις εσύ τον Μπαχ;;; από πού τον ξέρεις;;; " !!!! Αυτά είναι, αχάρισται γενεαί, όλα δικά τους!
Μετά τα ενδοοικογενειακά μας, επανερχόμαστε στο προκείμενο, τη συναυλία.
Εκτελεστές η Μπαρόκ Ορχήστρα του Ελσίνκι. Το σχήμα είχε δύο Spitzen, τον τσεμπαλίστα και καλλιτεχνικό διευθυντή και το πρώτο βιολί, ένα Ρώσο φιοριτούρα, που έφαγε αρκετές νότες στην προσπάθεια εντυπωσιασμού.
Μου άρεσε όμως εμένα πολύ, αγνόησα τη μουσική μου ένδεια και άγνοια και απόλαυσα τη μουσική σε έναν καταπληκτικό χώρο, με καλούς φίλους, με ωραίο κοινό, ήσυχο εννοώ και πειθαρχημένο, όπως παντού εδώ θα μου πεις...
ένα μικρό απόσπασμα έγραψα στη ζούλα και το καταθέτω. Ίσως ο ήχος του τσέμπαλου είναι λίγο θαμμένος, αλλά το νόημα της μελωδικής του γραμμής το πιάνεις.......
Τον Μπαμπά Μπαχ λοιπόν το γνώρισα σε κάποια ηλικία τρυφερή μπροστά σε μια τηλεόραση, όπου έπαιζε τη σειρά "μια φορά κι έναν καιρό ο άνθρωπος" οπότε στην έναρξη είχε τη γνωστή τοκάτα και φούγκα σε ρε ελάσσονα.
Μετά και για σύντομο διάστημα, βρισκόμασταν στο ωδείο, όπου ο δάσκαλος μου του ακορντεόν, με έβαζε να μιλάω μαζί του, αυτός δηλαδή δεν έλεγε και πολλά, ανεβοκατέβαινε τα πεντάγραμμα, κι εγώ τσάκιζα τα χέρια μου. Μου είπε ο κυρ-Σάββας ότι πρωτοφτιάχτηκε το ακορντεόν, ώστε να μεταφέρεται και να παίζει όλα τα θρησκευτικά έργα αυτού του κυρίου, με παρόμοιο ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου, το γνωστό bandonium, αλλά μας βγήκε λίγο πανηγυρτζίδικο, τον θίξαμε φαίνεται τον άνθρωπο και για λίγο τα χαλάσαμε.
Κάπου στην εφηβεία, να οι δίσκοι, να τα νέα προϊόντα, τα CD, να η Deutsche grammophon, να η φιλαρμονική της Βιέννης, ωπα και τα ρετσιτατίβα, τσουπ τρούπωσε ξανα ο μπαγάσας ο σκαλούμπακας ο Μπαχ.
Και κει που αρχίζω να τον ακούω πρωί/μεσημέρι/βράδυ, να τον βλέπω στον ύπνο μου και τέτοια, να σου και ο μάγκας ο Νικολάκης, που μου λέει, "βάλε να ακούσεις το Bourree διασκευασμένο, να πάθεις!!".
Το βάζω να το ακούσει και η Φωτεινή, η παρθένα της γειτονιάς μου, που την έβρισκα στο βιβλιοπωλείο του κυρ-Νέστωρα και μου λέει με την έκπληξη του ανθρώπου που ανακαλύπτει ότι "ναι, όντως υπάρχει αυτός ο οργασμός, που λένε!!!"......." Ααααααχ, Μπαχ !!!!"
Μια φορά τον είδα σε μια βιτρίνα στη Βιέννη και αρχίσαμε μια σύντομη συνεργασία ξανά, αλλά δεν στέφτηκε πάλι με επιτυχία, μάλλον με βαρέθηκε φαίνεται.
Γενικά η σχέση πέρασε από διάφορα στάδια και παραμένει στενά φιλική, όχι πολύς ενθουσιασμός, αλλά μιλάμε που και που, δε χανόμαστε, έχει κι αυτός τα δικά του, κουρασμένος άνθρωπος, βαρύς, πολλά προβλήματα, τον αφήνω πλέον να μιλάει μόνο αυτός, καλύτερα έτσι!!!!
Με τους γιους του δεν είχα πάρε δώσε, λίγα ήξερα, δεν τους είχα και σε υπόληψη, λέω τίποτις χαραμοφάηδες του ταλαντούχου μπαμπά του θα είναι....
Έλα όμως που οι δικοί μου γιοι άρχισαν κι αυτοί κουβεντολόι με τον Σεβαστιανό και τους γιους του και με ρώτησε τις προάλλες ο μεγάλος, επειδή είχε να προβάρει ένα κομμάτι για την ορχήστρα του ωδείου, το BWV 1011, για την ακρίβεια λίγα μέτρα από τη σαραμπάντα, απλά πράγματα δηλαδή (εγώ νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς, αλλά αφού ο δάσκαλος τον παρακολουθεί, ποιος είμαι γω να κρίνω;;;). Με ρώτησε λοιπόν με το κλασικό πλέον του στυλ, όταν του εξήγησα ότι μπορεί να του φανεί λίγο δύσκολο (εννοούσα για την εκφραστικότητα), "γιατί τον ξέρεις εσύ τον Μπαχ;;; από πού τον ξέρεις;;; " !!!! Αυτά είναι, αχάρισται γενεαί, όλα δικά τους!
Μετά τα ενδοοικογενειακά μας, επανερχόμαστε στο προκείμενο, τη συναυλία.
Εκτελεστές η Μπαρόκ Ορχήστρα του Ελσίνκι. Το σχήμα είχε δύο Spitzen, τον τσεμπαλίστα και καλλιτεχνικό διευθυντή και το πρώτο βιολί, ένα Ρώσο φιοριτούρα, που έφαγε αρκετές νότες στην προσπάθεια εντυπωσιασμού.
Μου άρεσε όμως εμένα πολύ, αγνόησα τη μουσική μου ένδεια και άγνοια και απόλαυσα τη μουσική σε έναν καταπληκτικό χώρο, με καλούς φίλους, με ωραίο κοινό, ήσυχο εννοώ και πειθαρχημένο, όπως παντού εδώ θα μου πεις...
ένα μικρό απόσπασμα έγραψα στη ζούλα και το καταθέτω. Ίσως ο ήχος του τσέμπαλου είναι λίγο θαμμένος, αλλά το νόημα της μελωδικής του γραμμής το πιάνεις.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου