Δεν ξέρω τι σόι διαστροφή είναι κι αυτή, να κάθεσαι να διαβάζεις τα σχόλια των αναγνωστών στα κείμενα των ιστοσελίδων που διαβάζεις, αλλά εμένα άλλοτε με διασκεδάζουν, άλλοτε με θλίβουν, συνήθως ξεχνιέμαι και ακολουθώ τα πρώτα, που ψιλοκρύβουν η αλήθεια και κανα κλεμμένο ή αυτοφυές διαμαντάκι....Ιδού λίγα παραδείγματα από τη σημερινή μέρα, δεν έχει καμιά σημασία σε τι αναφέρονται, απλά λένε έναν καημό, everybody is a fucking writer ( δεν ξέρω τη μετάφραση για τον ατακαδόρο, μέγα εθνικό προσόν και ερασιτεχνική απασχόληση, εντός και εκτός καφενείων, γηπέδων, Βουλής και άλλων ευπρεπών αποχωρητηρίων.
"Δύο βάτραχοι έπεσαν κατά λάθος σ' ένα δοχείο με γάλα. Ο πρώτος βάτραχος μετά από απελπισμένα, πανικόβλητα χτυπήματα των ποδιών εγκατέλειψε την προσπάθεια και αφέθηκε στη μοίρα του, το θάνατο από πνιγμό. Ο δεύτερος συνέχισε επίμονα να χτυπά ακατάπαυστα τα πόδια. Σε λίγη ώρα το γάλα άρχισε να πήζει σε γιαούρτι. Με ένα ξαφνικό σάλτο βρέθηκε έξω από το δοχείο, στη ζωή!" "Τα ουίσκι των πατεράδων μας, θα τα πληρώσουμε με το γάλα των παιδιών μας." Κτήνη-Κτηνοτρόφοι: 1-0, υπογραφή Μιχάλης Ζωάκης (!!) "μάχεσθαι χρὴ τὸν δῆμον ὑπὲρ τοῦ νόμου ὅκωσπερ τείχεος. Ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται το νόμο όπως τα τείχη της πόλης. Ηράκλειτος (Περί Φύσεως, ιδ)" Είπε ο φιλόσοφος και τράβηξε κατά το δάσος...... "Ο Eichmann όπως και ο Andreas Baader ήταν αμόρφωτοi, ούτε απόφοιτοi λυκείου. O Joseph Mengele και ο Cohn Bendit, μορφωμένοι επιστήμονες. Και πάντα θα υπάρχουν ανόητοι που θα καθοδηγούνται από πεφωτισμένους βρυκόλακες. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος." "Κάτι θα 'ξερε εκείνος πού 'λεγε "Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας"."
Προηγούνται κάποιες εικόνες από τη χθεσινή παράσταση στο Kloster Eberbach, im Rahmen des Rheingau Musik Festivals
κατά την προσέλευση, μετά την ωραιότατη βόλτα με το λεωφορείο, μια σύντομη περιήγηση στο χώρο και μετά στη Basilica
Η φωτογραφία εδώ παρακάτω της κοπελιάς είναι με τη συναίνεση του ανδρός της, μη φάμε και ξύλο, σοβαροί άνθρωποι
κάτι λαχανοφάσουλα μπήκαν από υπερβολικό οίστρο του καλλιτέχνη, είχε αγωνία για την παράσταση φαίνεται..............
Λοιπόν, από πού να αρχίσουμε;;;;; Ααα ναι από τον μπαμπά.
Τον Μπαμπά Μπαχ λοιπόν το γνώρισα σε κάποια ηλικία τρυφερή μπροστά σε μια τηλεόραση, όπου έπαιζε τη σειρά "μια φορά κι έναν καιρό ο άνθρωπος" οπότε στην έναρξη είχε τη γνωστή τοκάτα και φούγκα σε ρε ελάσσονα.
Μετά και για σύντομο διάστημα, βρισκόμασταν στο ωδείο, όπου ο δάσκαλος μου του ακορντεόν, με έβαζε να μιλάω μαζί του, αυτός δηλαδή δεν έλεγε και πολλά, ανεβοκατέβαινε τα πεντάγραμμα, κι εγώ τσάκιζα τα χέρια μου. Μου είπε ο κυρ-Σάββας ότι πρωτοφτιάχτηκε το ακορντεόν, ώστε να μεταφέρεται και να παίζει όλα τα θρησκευτικά έργα αυτού του κυρίου, με παρόμοιο ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου, το γνωστό bandonium, αλλά μας βγήκε λίγο πανηγυρτζίδικο, τον θίξαμε φαίνεται τον άνθρωπο και για λίγο τα χαλάσαμε.
Κάπου στην εφηβεία, να οι δίσκοι, να τα νέα προϊόντα, τα CD, να η Deutsche grammophon, να η φιλαρμονική της Βιέννης, ωπα και τα ρετσιτατίβα, τσουπ τρούπωσε ξανα ο μπαγάσας ο σκαλούμπακας ο Μπαχ.
Και κει που αρχίζω να τον ακούω πρωί/μεσημέρι/βράδυ, να τον βλέπω στον ύπνο μου και τέτοια, να σου και ο μάγκας ο Νικολάκης, που μου λέει, "βάλε να ακούσεις το Bourree διασκευασμένο, να πάθεις!!".
Το βάζω να το ακούσει και η Φωτεινή, η παρθένα της γειτονιάς μου, που την έβρισκα στο βιβλιοπωλείο του κυρ-Νέστωρα και μου λέει με την έκπληξη του ανθρώπου που ανακαλύπτει ότι "ναι, όντως υπάρχει αυτός ο οργασμός, που λένε!!!"......." Ααααααχ, Μπαχ !!!!"
Μια φορά τον είδα σε μια βιτρίνα στη Βιέννη και αρχίσαμε μια σύντομη συνεργασία ξανά, αλλά δεν στέφτηκε πάλι με επιτυχία, μάλλον με βαρέθηκε φαίνεται.
Γενικά η σχέση πέρασε από διάφορα στάδια και παραμένει στενά φιλική, όχι πολύς ενθουσιασμός, αλλά μιλάμε που και που, δε χανόμαστε, έχει κι αυτός τα δικά του, κουρασμένος άνθρωπος, βαρύς, πολλά προβλήματα, τον αφήνω πλέον να μιλάει μόνο αυτός, καλύτερα έτσι!!!!
Με τους γιους του δεν είχα πάρε δώσε, λίγα ήξερα, δεν τους είχα και σε υπόληψη, λέω τίποτις χαραμοφάηδες του ταλαντούχου μπαμπά του θα είναι....
Έλα όμως που οι δικοί μου γιοι άρχισαν κι αυτοί κουβεντολόι με τον Σεβαστιανό και τους γιους του και με ρώτησε τις προάλλες ο μεγάλος, επειδή είχε να προβάρει ένα κομμάτι για την ορχήστρα του ωδείου, το BWV 1011, για την ακρίβεια λίγα μέτρα από τη σαραμπάντα, απλά πράγματα δηλαδή (εγώ νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς, αλλά αφού ο δάσκαλος τον παρακολουθεί, ποιος είμαι γω να κρίνω;;;). Με ρώτησε λοιπόν με το κλασικό πλέον του στυλ, όταν του εξήγησα ότι μπορεί να του φανεί λίγο δύσκολο (εννοούσα για την εκφραστικότητα), "γιατί τον ξέρεις εσύ τον Μπαχ;;; από πού τον ξέρεις;;; " !!!! Αυτά είναι, αχάρισται γενεαί, όλα δικά τους!
Μετά τα ενδοοικογενειακά μας, επανερχόμαστε στο προκείμενο, τη συναυλία.
Εκτελεστές η Μπαρόκ Ορχήστρα του Ελσίνκι. Το σχήμα είχε δύο Spitzen, τον τσεμπαλίστα και καλλιτεχνικό διευθυντή και το πρώτο βιολί, ένα Ρώσο φιοριτούρα, που έφαγε αρκετές νότες στην προσπάθεια εντυπωσιασμού.
Μου άρεσε όμως εμένα πολύ, αγνόησα τη μουσική μου ένδεια και άγνοια και απόλαυσα τη μουσική σε έναν καταπληκτικό χώρο, με καλούς φίλους, με ωραίο κοινό, ήσυχο εννοώ και πειθαρχημένο, όπως παντού εδώ θα μου πεις...
ένα μικρό απόσπασμα έγραψα στη ζούλα και το καταθέτω. Ίσως ο ήχος του τσέμπαλου είναι λίγο θαμμένος, αλλά το νόημα της μελωδικής του γραμμής το πιάνεις.......
Μιλάμε σκάει ο τζίτζικας, ζώο που δεν έχω δει ούτε ακούσει εδώ πέρα (αλήθεια γιατί;;;)
Συνεφόκαμα, καύσωνας, ζέστα, δεν μπορεί το μυαλό, καταρρέει το σώμα, η νηφαλιότητα πάει περίπατο.
Να πώς τιμωρούν οι Έλληνες, στέλνουν δύο εβδομάδες ελληνικού καιρού (οι ΕΛ δηλαδή όχι οι ίδιοι οι Ελληνόμαγκες) και βάζουν το Γερμανό να σκεφτεί: " Ααααα γι'αυτό δε δουλεύει ο Έλληνας, γι 'αυτό δεν παράγει, τώρα καταλαβαίνω--θα πει--δώσ'τους άλλα 500 δις γιατί πρέπει να ανταμειφθούν κιόλας, αφού με τόση ζέστη εκεί και τόσα που κάνουν (τίποτα δηλαδή) είναι παρα πολλά και να πούμε και μπράβο κι ευχαριστώ.
όντως το σχέδιο είναι καλό, μπορεί και να πιάσει
ΕΜΕΙΣ όμως τι φταίμε;;;;; στείλτε και καμιά θάλασσα μαζί, κανα νησί, κάτι ρε αδερφέ.
Μου το 'πε η Ivonne ένα βράδυ στις 01:40 περίπου (μην πάει ο νους σας στο ....καλό!) και μ' άρεσε..... Wenn Du denkst Du denkst, dann denkst Du nur Du denkst, aber denken tust Du nie.......
Εκτός από γλωσσοδέτης έχει και ωραίο νόημα.
Wenn ich mir eine Analyse erlauben darf....
Μη το σκέφτεσαι πολύ, γιατί μετά θα καταντήσεις να σκέφτεσαι μόνο την ίδια τη σκέψη αυτή, η οποία από μόνη της δε σου προσφέρει και πολλά. Γενικά κάν'το αυτό που σκέφτεσαι, διότι η καθυστέρηση στην πράξη, οδηγεί στη "δεύτερη" σκέψη, την πιο αργή, πιο αναλυτική, που καθυστερεί όλη τη διαδικασία και αυτοπεριορίζεται στο φαύλο κύκλο μιας θεωρίας. χωρίς πράξη.
Ή κάπως έτσι.
Στο κάτω στις 1:30 πόσο χρόνο να δώσεις στη σκέψη;;;; κάν'το, μη δεθεί κόμπο και η γλώσσα.....
Ne me quitte pas
Il faut oublier
Tout peut s'oublier
Qui s'enfuit deja
Oublier le temps
Des malentendus
Et le temps perdu
A savoir comment
Oublier ces heures
Qui tuaient parfois
A coups de pourquoi
Le coeur du bonheure
Ne me quitte pas (4 fois)
Moi je t'offrirai
Des perles du pluie
Venues de pays
Ou il ne pleut pas
Je creuserai la terre
Jusqu'apres ma mort
Pour couvrir ton corps
D'or et de lumiere
Je ferai un domaine
Ou l'amour sera roi
Ou l'amour sera loi
Ou tu seras reine
Ne me quitte pas (4 fois)
Ne me quitte pas
Je t'inventerai
Des mots insensés
Que tu comprendras
Je te parlerai
De ces amants là
Qui ont vu deux fois
Leurs coeurs s'embraser
Je te racont'rai
L'histoire de ce roi
Mort de n'avoir pas
Pu te rencontrer
Ne me quitte pas (4 fois)
On a vu souvent
Rejaillir le feu
De l'ancien volcan
Qu'on croyait trop vieux
Il est paraît-il
Des terres brûlées
Donnant plus de blé
Qu'un meilleur avril
Et quand vient le soir
Pour qu'un ciel flamboie
Le rouge et le noir
Ne s'épousent-ils pas
Ne me quitte pas (4 fois)
Ne me quitte pas
Je ne veux plus pleurer
Je ne veux plus parler
Je me cacherai là
A te regarder
Danser et sourire
Et à t'écouter
Chanter et puis rire
Laisse-moi devenir
L'ombre de ton ombre
L'ombre de ta main
L'ombre de ton chien
Ne me quitte pas (4 fois)
Αυτό μάγκες δεν είναι τραγούδι, δεν ξέρω πώς να το πω, δεν είναι πάντως τραγούδι, είναι ένας ύμνος στα δάκρυα που ρίξαμε εμείς του "ισχυρού" φύλου, είναι μια ελεγεία στα χαμένα σχέδια και ανολοκλήρωτα όνειρα. Πόσο χαμηλά να πέσουμε, πόσο πιο κάτω από αυτό που είμαστε ήδη.....
Υ.Σ. ΠΡΟΣΟΧΗ.......ΜΗΝ ΠΡΟΧΩΡΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
Αυστηρά ακατάλληλο για "μελαγχολικές ψυχές" της Spleen, του Μπωντλαίρ και άλλων λοιπών αντι-αράβικων στοιχείων
Και για όλους εσάς τους κομπλεξάρες, που "πεθαίνετε" για γαλλική κουλτούρα και ποίηση
δηλαδή ο Αγγελόπουλος (Siehe unten) που το είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα, δεν ήταν του ίδιου επιπέδου;;; να το θάψουμε τον νταλγκά δηλαδή;;; επειδή αυτός είναι τσιγκάνικος κι ο άλλος πιο ρομαντζάδα
Όχι ρε μανώλαρε, πες τα έτσι μάγκικα, αλάνικα, αράβικα, Όφενμπαχ ζούμε, ...μω το κεφάλι μου!
Βράδυ με θέατρο. die dramatische Bühne και επί σκηνής να παίζει ο Μάκβεθ, σε γιαπωνέζικο σκηνικό. Λίγο από επτά σαμουράι και Ραν, μπόλικος γερμανικός εξπρεσιονισμός, βοηθάνε και οι εμπειρίες του παρελθόντος χρόνου, να και το αίμα, να και η εκδίκηση, να και η τρέλα......
Σαίξπηρ τεράστιος, εμπνευσμένος από ζωντανά, τρέχοντα πολεμικά δρώμενα, γύρω του, σκωτίες και τα ρέστα. Η διαχρονικότητα του εγγυημένη. Βλέποντας τον όμως στο γερμανικό κάτι με προβλημάτισε. Ίσως η άγρια εκφορά του λόγου, ξύπνησε μίση, ιμπεριαλισμούς και τη σκληρή μας φύση. Μας τρομάζουν αυτά τα έργα, μας δείχνουν ότι αυτό που έγινε θα ξαναγίνει, θα επαναλαμβάνεται με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Οι γυναίκες θα διψάνε για την εξουσία ...των αντρών τους, οι άντρες θα δαγκώνουν τις σάρκες των άλλων, το αίμα θα ποτίζει το είναι τους και τα στέμματα και οι θρόνοι καταδικασμένοι να αλλάζουν κεφάλια και κορμιά, που πέφτουν σαν τα κοτόπουλα.
Εντυπωσιακό βράδυ, κυριολεκτικά sommernachtsträume. Πέρασα καλά, ζόρικες οι μεταφράσεις/μεταφορές, θέλουν πολύ "αίμα", πολύ μαστοριά και οι Γερμανοί από Handwerkmeisterschaft δεν έχουν όμοιο.......
Τι μου άρεσε από αυτά που άκουσα. η σκηνή του φόνου του βασιλιά
Ich wage alles, was dem Menschen ziemt.
Wer mehr wagt, der ist keiner.
Ist das ein Dolch, was ich vor mir erblicke,
Der Griff mir zugekehrt? Komm, laß dich packen.
Τι τέρατα κρύβουμε μέσα μας, πίσω από τις ωραίες και ήρεμες ζωές μας. Κάτι ξέρουν και οι απανταχού ναζιστές/χρυσαυγίτες/μελανοχίτωνες/μισαλλόδοξοι γενικά.
Ως συνήθως μετά από ρεπό βγαίνω με ποδήλατο. Αυτήν τη φορά είπα να περπατήσω. Πέρασα από Palmengarten, μπήκα στο Grüneburgpark και έκανα μια ωραία βόλτα. Πρώτη φορά το είχα δει τότε με το JP Morgan Lauf, όπου είχαν κατασκηνώσει όλες οι επιχειρήσεις. Τώρα είχε μια ηρεμία
άνθρωποι μιας α ηλικίας τάιζαν τα παπιά, λίγο παραπάνω το πτηνό μοιάζει με κάποιου είδους τσικνιά ή καλυμάνα, δεν παίρνω και όρκο.
Συντριβάνια να τρέχουν στα ωραία (καφετιά) νερά--η επιγραφή έγραφε "μη δω κανα μαλάκα να σκεφτεί να μπει να κολυμπήσει εδώ μέσα, χώρια που θα βγει με έξι μεταδοτικές ζωοανθρωπονόσους, θα πληρώσει και πρόστιμο" το έγραφε λίγο abgekürzt βέβαια....
Μετά βγήκα από μια γέφυρα, στο άλλο μικρό κομμάτι του πάρκου, πέρασα και κάτω από τον πύργο της τηλεόρασης, των ραδιοτηλεοπτικών τέλος πάντων και πήγα να πάρω ένα λεωφορείο, γιατί zwischendrin είχαν πρηστεί τα πόδια μου.....
Το ξέρω, δεν έκανα και τον περίπλου της Αυστραλίας, μην έχετε εκείνο το ύφος "σιγά-και-τι-έκανες-ρε-μεγάλε", είπαμε μια απλή μέρα ενός απλού ανθρώπου, που (εξακολουθεί να) χαίρεται με τα απλά πράγματα......
Ein Toter im Hafen von Richmond lockt Kay Scarpetta, oberste Gerichtsmedizinerin von Virginia, auf die Fährte eines perversen Serienkillers, der sich "Der Werwolf" nennt. Um dieses zu überprüfen, lässt sie sich von dem attraktiven Interpol-Agenten Jay Telley zu einer lebensgefährlichen Mission überreden, die sie bis nach Paris führt. Zu spät erkennt Kay Scarpetta, dass sie selbst im Fadenkreuz des Mörders steht.....
(von der Rückseite)
Ich hab das Buch während meiner Fahrradtour am Main entlang gefunden. Ich sah ein Senior, sitzend an einem Bank, der dieses Buch las. Bei der Rückkehr war der Herr verschwunden und das Buch stand lassen da, anscheinend auf mich wartend. Ich hab es nicht gelesen, obwohl ich die Autorin kenne und könnte eine gute Auswahl für den Sommer sein. Ich wollte das, mein erstes BC-Buch in Deutschland zu sein. Mir ist wichtig in Wiesbaden freizulassen, weil meine BC-Freundin dort ist und hat mich so viel unterstützt. Sie hat ihr erstes gefundenes BC-Buch in DE mir gegeben und ich werde es freilassen irgendwann an den nächsten Tagen.
Also lieber Finder dieses Buchs.............Magst Du es lesen?????????
Θα συνυπόγραφα, θα πήγαινα, θα το ήθελα έτσι, θα, θα.......................... irreale Wünsche
ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ!!! Άγαλμα του Αγνώστου Στρατιώτη Τρίτη 16 Ιουλίου 2013 - 8μμ www.facebook.com/events/126293200915381 Ονομάζομαι Στέλιος Κυμπουρόπουλος και έχω την ηλικία των 28 χρονών (παρά λίγων ημερών). Είμαι ένας νέος ειδικευόμενος ψυχίατρος, είμαι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, είμαι ερευνητής, είμαι υποστηρικτής, και με κάθε τρόπο, προαγωγός των ανθρώπινων δικαιωμάτων… και τέλος είμαι ένας άνθρωπος με σοβαρή κινητική αναπηρία. Παραπάνω περιγράφω εν συντομία τα όσα είμαι. Κανείς δε ξέρει όμως τα πόσα θέλω να γίνω, τα πόσα μπορώ να φτάσω, τα πόσα αξίζει να κάνω. Ούτε εγώ έχω κάποια απάντηση! Το μόνο που γνωρίζω είναι πως σε σύντομο χρονικό διάστημα δε θα μπορώ να είμαι τίποτα. Ένας άνθρωπος χωρίς όνειρα δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς στόχους δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς αύριο δε ζει! Θέλω να ζω όμως σε μια Ελλάδα που έχει αξίες που μπορεί να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις. Δεν έχει σημασία αν φάμε ακόμα μια ημέρα καλό φαγητό, όταν πολλοί συνάνθρωποί μας τρώνε ψίχουλα ή ό,τι βρουν σε συσσίτια και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους… σύντομα εκεί θα καταλήξουμε οι περισσότεροι! Δεν έχει αξία αν δουλέψουμε μια μέρα περισσότερο, αφού είτε το 27% των συμπολιτών μας δε δουλεύει είτε και να δουλεύει κάποιος σήμερα, αύριο ο μισθός του δεν θα είναι αρκετός για τα καθημερινά απαραίτητα αγαθά. Και το ερώτημα γεννιέται: γιατί συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει γιατί αφήσαμε τη ζωή μας, χωρίς οδηγό, χωρίς υπηρεσίες, χωρίς όραμα. Σταματήσαμε να πιστεύουμε στην προσπάθεια και στη σωστή ανταμοιβή και πιστέψαμε στη λαχειοφόρο αγορά των ψήφων. Δεν υπολογίσαμε ώστε να φτιάξουμε μια κοινωνία για όλους, μια κοινωνία με βάσει την Παιδεία, τις Επιστήμες, την Έρευνα, τη Φυσική Ελληνική Ομορφιά του εδάφους και του υπεδάφους. Ακόμα υπάρχουν ψήγματα ελπίδας και εγώ θέλω να τα εκμεταλλευτώ και να βρεθώ όσο ζω σε μια Ελλάδα πραγματικής Δημοκρατίας, πραγματικής Ελευθερίας, πραγματικής Παιδείας, πραγματικής Υγείας, πραγματικής Διαφορετικότητας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ! Τώρα για να μη συνεχίσουν να ξενιτεύονται νέοι άνθρωποι για ένα καλύτερο αύριο. Τώρα για να είμαστε σίγουροι πως σε 20-30 χρόνια θα υπάρχει ακόμα Ελλάδα και δε θα έχουμε αυτοαφανιστεί από την υπογονιμότητα! Σαν άνθρωπος δε μπορώ να βλέπω άλλο την Ελλάδα να καταστρέφεται και να χάνεται. Δε μπορώ να βλέπω πως κάθε ημέρα πίνεται το αίμα των ανθρώπων μας. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ!!! Δε ξέρω αν η ώρα μηδέν έφτασε, εγώ όμως ορίζω το δικό μου σημείο μηδέν. Την Τρίτη 16 Ιουλίου θα είναι σαν να έχω γενέθλια, θα είναι τα δικά μου διαφορετικά γενέθλια που αντί να τα γιορτάσω απολαμβάνοντας κάποιο γεύμα δίπλα στη θάλασσα με καλό κρασί και φαγητό, θέλω να γιορτάσω την αρχή μιας καινούργιας ημέρας, μιας αλλαγής. Εγώ θα είμαι εκεί στις 20:00, μπροστά από το άγαλμα του άγνωστου Στρατιώτη μπροστά από τη Βουλή και θα σας περιμένω ΟΛΟΥΣ, να γεμίσει ο χώρος Ελπίδα έξω από το σπίτι μέσα στους δρόμους. Ελάτε και φέρτε μαζί σας από ένα κερί να το ανάψουμε σαν σύμβολο ελπίδας για το αύριο. Φέρτε μαζί σας, με οποιοδήποτε τρόπο ιδέες - απόψεις κι όχι φράσεις του παρελθόντος (όπως ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ), ώστε να είναι στοιχειοθετημένες και τεκμηριωμένες. Θα είμαστε εκεί για να τα μοιραστούμε αυτά, για να τα κάνουμε μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων, ένα ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ. Δεν θα βρεθούμε εκεί για διασκέδαση και γλέντι, με σουβλάκια και μπύρες. Οι εξελίξεις δεν έρχονται με την λειτουργία της πέψης, αλλά με τη λειτουργία του πνεύματος. Καμιά αλλαγή δεν έγινε με το ξυλάκι από το καλαμάκι, αλλά όλες έγιναν με το ξίφος του πνεύματος και τη θέληση του σώματος. Θα είμαστε εκεί για την αλλαγή, για μια βιώσιμη ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ!!! Είμαι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος • Δεν υποκινούμαι από κανένα κόμμα ή πολιτική παράταξη για αυτήν την προσπάθεια για αναστολή της καταδίκης μας. ΥΠΟΚΙΝΟΥΜΑΙ όμως από τη θέλησή μου να ζω ελεύθερος και καλά! • Χρησιμοποιώ το Facebook και άλλα socials media όχι σαν τελικό αποδέκτη, αλλά ως μέσο για τη διάδοση ενός τελικού σκοπού. Σας αφήνω με στοίχους από το ποίημα "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" του Τάσου Λειβαδίτη και με την ελπίδα να είμαστε μια δύναμη εκείνο το βράδυ!
das interessiert mich nicht die Bohne (δε μου καίγεται καρφί, umgangsprachlich), θα μου πεις.
Ε μη φας τότε.!!! Εγώ τα 'κανα, εγώ τα φχαριστήθηκα, μη σώσω και σε καλέσω!
Άμα αλλάξεις όμως γνώμη, ξέρεις που μένω, έτσι;;;; Α φέρε και λίγη φέτα μαζί σου, όπως θα 'ρχεσαι, γιατί αυτή η εξαγώγιμη εδώ, δεν τρώγεται δικέ μου!!!! Και λίγο φρέσκο μαϊντανό, ένα ματσάκι, όχι πολύ. Βάζω το κρασί. καλή μας όρεξη.......
Ψέμματα δε λέω, ήταν και είναι από τα αγαπημένα μου ακούσματα, το Canto General, με όλους τους ψόγους, που μπορεί να αποδώσει κανείς. Εγώ το γουστάρω, μου θυμίζει πολλά. Πήγα λοιπόν να το ακούσω σε ένα μικρό χωριό στη Βαυαρία, από μια μικρή χορωδία, με τρεις κλασικές κιθάρες, ένα ηλεκτρικό μπάσο, δύο πνευστά, δύο αρμόνια, πολλούς κρουστούς. Μέτρια απόδοση της γυναικείας φωνής, (έβαλαν μια άλτο, ενώ κατά την ταπεινή μου γνώμη προς μια μέτζο θα 'πρεπε να προσανατολιστούν) με αρκετά λάθη στην εκφορά των ισπανικών/λατινοχιλιανών. ΔΕΝ με ενόχλησε, δε με πείραξε.
Ήταν τόση η συγκίνηση μου, που δε σας κρύβω ότι βούρκωσα, μου 'φυγαν δάκρυα, που τα 'κρυψα επιμελώς, τόσοι Γερμανοί γύρω μου, φίσκα ο χώρος, τόσο ενδιαφέρον μετά τόσα χρόνια για το Canto του Θεοδωράκη, που εδώ καθυβρίζεται καθημερινά (Propheten im eigenen Land sind meisten nur die anderen), με παραξένεψε. Το απόλαυσα, ακόμα και με τα λαθάκια του---ποιος είμαι εγώ να κρίνω---το χειροκρότησα, μου άρεσε το Einleitung του Dirigent για ελευθερία πνεύματος και ιδεών, για παλιές απόψεις σοσιαλιστικές, για τις ουτοπίες πολλών, για τη σκληρότητα τη σημερινή, τη ολοκληρωτική υποταγή στην Coca-Cola Inc. και όλα τα άψυχα που μας διαλύουν, που μας σκοτεινιάζουν τον ουρανό και θολώνουν το βλέμμα στον ορίζοντα.
Αυτοί οι τύποι, Νερούντα και λοιποί, με τα λόγια τους, οι Θεοδωράκηδες με τις φωνές τους, ήθελαν όπως πολλοί μια Κοινωνία, μια Ιδεατή Συνεύρεση ψυχών και σωμάτων, που να σκοπεύει στην ανάταση όλων. Απέτυχαν offensichtlich.....να τους φτύσουμε ομαδικώς;;;; δεν κάνει!!!!
Εμείς είμαστε τα "μερικά ζώα", ανάμεσα μας είναι οι libertadores, o Zapata, αλλά και η United Fruits Co, η Diktatura de las mosquas. Η ήρα και το στάρι, εσύ αποφασίζεις, εμείς όλοι. Θέλουμε καλοπέραση, όχι μόχθο, καλά μας κάνουν.....ας αποδεικνύαμε ότι δεν αξίζαμε (εμείς, ως έθνος, ως τόπος, ως οντότητες, όλοι μαζί και ο καθένας μόνος) αυτήν την σκατένια τύχη, ότι έχουμε άλλη στόφα, άλλο σκαρί, άλλο πείσμα, από αυτό μας καταλογίζουν (αλλά που και αποδεικνύεται ότι έτσι πράγματι είναι) ότι έχουμε.
Ξέφυγα λίγο.
Κάντο όπως μπορείς, κάντο κόντρα στους Χενεράλ, κάντο, τραγούδα το,
Todo era bueno en nuestra tierra............damals!!
Έψαξα να δω (ίσως από βλακεία, ίσως από ανάγκη) αν υπήρχε ανάμεσά μας κάποια ελληνόφατσα, κάτι που να θύμιζε απόγονο ενδόξων λαών, παρηκμασμένων αλλά αρχόντων ακόμα στα κρυφά. Μάλλον στάθηκα άτυχος, δεν υπέπεσε στην αντίληψη μου κάτι. Ας είναι.
Εδώ είμαστε, όχι αλλού. Φεστιβάλ του χωριού, σαν πανηγύρι με Νερούδα στα μεγάφωνα, αντί του Πετρολούκα ή και χειρότερα. Περάσαμε καλά;; συγκινηθήκαμε;;; αυτό μετράει.
Zum Schluss würde ich etwas empfehlen. Siehe unten
Canto General von Mikis Theodorakis in der symphonischen Fassung. SingAkademie Niedersachsen am 5.10.2009 im Konzerthaus Gendarmenmarkt Berlin. Festakt "60 Jahre DGB" in Anwesenheit von Bundespräsident, Bundeskanzlerin und weiteren 1000 Gästen. Soli: Maria Farantouri und Rainer Scheerer, Berliner Konzertorchester, großer Chor der SingAkademie Niedersachsen, Dirigent Claus-Ulrich Heinke
