Κατ' απαίτηση φίλων αναγνωστών (του Στέλιου και της dreamy24 δηλαδή)
ΔΗΛΩΝΩ επισήμως ότι ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ, περνάω καλά
και θα κάνω πολύ καιρό να ξαναβάλω απαισιόδοξη/στενάχωρη/πικραμένη ανάρτηση.
Η αισιοδοξία θα ξεχειλίζει από το ιστολόγιο, θα "αμφεταμινιαστεί", θα πάθει αμόκ χαράς και παράκρουση/παραλήρημα ευτυχίας και χαμόγελου.
Zum Beispiel
Ας περιγράψω εν τάχει (και με όσα μας επιτρέπουν από το ΕΣΡ!!)
πώς πέρασα τα γενέθλιά μου, εδώ στα ξένα.
Καταρχήν πήγα στη δουλειά, με κάτι ταψάρες γλυκά, που έγλυφαν όλοι τα δάκτυλά τους. Όλοι μου δίναν συγχαρητήρια, μπράβο που ενώ είχα γενέθλια, προτίμησα να έρθω και να δουλέψω, δεύτερον τρελάθηκαν με τα γλυκά και την ποσότητα (λιγούριαααα!!!) και τρίτον είδα πραγματικά και γνήσια να μου δίνουν ευχές, πέραν της τυπικής χειραψίας, μου έδειχναν ότι το ένοιωθαν. Τι να πω για την Caroline, την Claudia και την Annette, που ενώ ήμουν OP, με έπαιρναν στο τηλέφωνο από την Εντατική για να μου τραγουδήσουν στα αγγλικά το Happy Birthday και στα γερμανικά το Zum Geburtstag viel Glück, για τον Martin τον Leitender OA, που σταμάτησε μετά από τετράωρο Χ/Ο και έψαξε να με βρει για να μου ευχηθεί και μου έσφιξε το χέρι τόσο εγκάρδια, σαν να με είχε φίλο χρόνια, το φίλο Alex, που μου χάρισε 4 CD (Hörbuch) με ανθολογία τεσσάρων αιώνων ποίησης (είχε εντυπωσιαστεί, επειδή του απήγγειλα τον Erlkönig--όχι όλο φυσικά, τέσσερις στροφές--του Goethe, που ήταν το αγαπημένο του, αυτουνού και της κόρης του), τι να πω για τους συναδέλφους που μου πήραν βιβλίο με τα αγαπημένα και διαχρονικά γκατζετάκια ενός άντρα, με κάρτα που μου εύχονταν κάτι όμορφα και συγκινητικά πράγματα, λίγο έλειψε να κλάψω, μου έστειλαν κι από τη διοίκηση μια καταπληκτική ανθοδέσμη (πρώτη φορά μου συνέβη!!) με τέλεια τριαντάφυλλα, τα είδαν οι άλλοι και έπαθαν πλάκα, όλοι έλεγαν "σε εμάς ποτέ δεν έστειλαν λουλούδια", κι έλεγε ο Chef για να τους καλμάρει τη ζήλεια, "είναι που έγινε 40άρης, deshalb".......
Μετά καπάκι πήγα στο Sprachkurs, όπου εκεί...........τα λόγια είναι λίγα!!
Αφού τέλος πάντων, κέρασα στα 4 κορίτσια και στη δασκάλα μας, κάτι ελληνικά γλυκά, μετά τους είπε η δασκάλα, ότι έπρεπε να με συγχαρούν με το γερμανικό τρόπο, να με πετάξουν δηλαδή ψηλά τρεις φορές και επειδή ήταν κορίτσια πράμα, (.....και τι πράμα!!! Ααααχχχχχ Gitaute!!!!)
με σήκωσαν τρεις φορές μαζί με την καρέκλα, όλες μαζί.....Και για να μη νομίζετε ότι σας λέω μαλ$%%^&ίες.....
Τώρα δε θυμάμαι ποιες, αλλά κανα δύο με χούφτωσαν κανονικά και πολύ σκληρά, με μελανιά δηλαδή όχι χαζά, τώρα καταλάθος, επίτηδες, όρκο δεν παίρνω....
Γυρίζοντας, με πήρε τηλέφωνο ο μικρός μου γιος να μου ευχηθεί, με έκανα και δάκρυσα με αυτά που μου είπε.
Και η μέρα μου τελείωσε (ξημέρωσε καλύτερα) με τρόπο που δεν μου επιτρέπει η τρέχουσα ηθική μου να το περιγράψω λεπτομερώς.....πάντως μπορώ να πω ξεκάθαρα και σαφώς ότι ήταν unfassbar und beispiellos, was passiert war. Was zwei Mädchen tun können, wenn Venus günstig ist......απλά δεν υπήρξε!!!!!!!!!!!!!!!
Μπορεί να ήταν και τα καλύτερα γενέθλια των τελευταίων 6-7 χρόνων. Με απογείωσαν!!!
40;;; 40!!!! Ναι κυρία μου, σαράντα. Σαράντα παληκάρια από τη Λιβαδειά, σεράντα μήλα κόκκινα, σαράντα μέρες, σαράντα νύχτες, σαράντα το βερύκοκκο και το κουκούτσι αμύγδαλο.
Απ'τα σαράντα, στα σαράντα κύματα κι αποκεί......καλά σαράντα. Και σαράντα να είναι οι ώρες εκείνων που μας μισούν και μας ζηλεύουν, δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλες νεκροθάφτες, ζήτω τα παράλογα, ζήτω η Ελλάς, ζήτω μας κι εμάς, θα τους τα πάρουμε τα σώβρακα, είμαστε εδώ, στην καρδιά του κτήνους και τους τρώμε από μέσα, πρέπει όμως να έρθετε κι άλλοι, οι καλοί όμως, όχι οι άλλοι οι χάλια, αυτοί που το "σηκώνουν", που το λεν τα κότσια τους και ο καβάλος τους.......
Εμείς θα ξαναγράψουμε Ιστορία του '40, στα σαράντα.
ΔΗΛΩΝΩ επισήμως ότι ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ, περνάω καλά
και θα κάνω πολύ καιρό να ξαναβάλω απαισιόδοξη/στενάχωρη/πικραμένη ανάρτηση.
Η αισιοδοξία θα ξεχειλίζει από το ιστολόγιο, θα "αμφεταμινιαστεί", θα πάθει αμόκ χαράς και παράκρουση/παραλήρημα ευτυχίας και χαμόγελου.
Zum Beispiel
Ας περιγράψω εν τάχει (και με όσα μας επιτρέπουν από το ΕΣΡ!!)
πώς πέρασα τα γενέθλιά μου, εδώ στα ξένα.
Καταρχήν πήγα στη δουλειά, με κάτι ταψάρες γλυκά, που έγλυφαν όλοι τα δάκτυλά τους. Όλοι μου δίναν συγχαρητήρια, μπράβο που ενώ είχα γενέθλια, προτίμησα να έρθω και να δουλέψω, δεύτερον τρελάθηκαν με τα γλυκά και την ποσότητα (λιγούριαααα!!!) και τρίτον είδα πραγματικά και γνήσια να μου δίνουν ευχές, πέραν της τυπικής χειραψίας, μου έδειχναν ότι το ένοιωθαν. Τι να πω για την Caroline, την Claudia και την Annette, που ενώ ήμουν OP, με έπαιρναν στο τηλέφωνο από την Εντατική για να μου τραγουδήσουν στα αγγλικά το Happy Birthday και στα γερμανικά το Zum Geburtstag viel Glück, για τον Martin τον Leitender OA, που σταμάτησε μετά από τετράωρο Χ/Ο και έψαξε να με βρει για να μου ευχηθεί και μου έσφιξε το χέρι τόσο εγκάρδια, σαν να με είχε φίλο χρόνια, το φίλο Alex, που μου χάρισε 4 CD (Hörbuch) με ανθολογία τεσσάρων αιώνων ποίησης (είχε εντυπωσιαστεί, επειδή του απήγγειλα τον Erlkönig--όχι όλο φυσικά, τέσσερις στροφές--του Goethe, που ήταν το αγαπημένο του, αυτουνού και της κόρης του), τι να πω για τους συναδέλφους που μου πήραν βιβλίο με τα αγαπημένα και διαχρονικά γκατζετάκια ενός άντρα, με κάρτα που μου εύχονταν κάτι όμορφα και συγκινητικά πράγματα, λίγο έλειψε να κλάψω, μου έστειλαν κι από τη διοίκηση μια καταπληκτική ανθοδέσμη (πρώτη φορά μου συνέβη!!) με τέλεια τριαντάφυλλα, τα είδαν οι άλλοι και έπαθαν πλάκα, όλοι έλεγαν "σε εμάς ποτέ δεν έστειλαν λουλούδια", κι έλεγε ο Chef για να τους καλμάρει τη ζήλεια, "είναι που έγινε 40άρης, deshalb".......
Μετά καπάκι πήγα στο Sprachkurs, όπου εκεί...........τα λόγια είναι λίγα!!
Αφού τέλος πάντων, κέρασα στα 4 κορίτσια και στη δασκάλα μας, κάτι ελληνικά γλυκά, μετά τους είπε η δασκάλα, ότι έπρεπε να με συγχαρούν με το γερμανικό τρόπο, να με πετάξουν δηλαδή ψηλά τρεις φορές και επειδή ήταν κορίτσια πράμα, (.....και τι πράμα!!! Ααααχχχχχ Gitaute!!!!)
με σήκωσαν τρεις φορές μαζί με την καρέκλα, όλες μαζί.....Και για να μη νομίζετε ότι σας λέω μαλ$%%^&ίες.....
Τώρα δε θυμάμαι ποιες, αλλά κανα δύο με χούφτωσαν κανονικά και πολύ σκληρά, με μελανιά δηλαδή όχι χαζά, τώρα καταλάθος, επίτηδες, όρκο δεν παίρνω....
Γυρίζοντας, με πήρε τηλέφωνο ο μικρός μου γιος να μου ευχηθεί, με έκανα και δάκρυσα με αυτά που μου είπε.
Και η μέρα μου τελείωσε (ξημέρωσε καλύτερα) με τρόπο που δεν μου επιτρέπει η τρέχουσα ηθική μου να το περιγράψω λεπτομερώς.....πάντως μπορώ να πω ξεκάθαρα και σαφώς ότι ήταν unfassbar und beispiellos, was passiert war. Was zwei Mädchen tun können, wenn Venus günstig ist......απλά δεν υπήρξε!!!!!!!!!!!!!!!
Μπορεί να ήταν και τα καλύτερα γενέθλια των τελευταίων 6-7 χρόνων. Με απογείωσαν!!!
40;;; 40!!!! Ναι κυρία μου, σαράντα. Σαράντα παληκάρια από τη Λιβαδειά, σεράντα μήλα κόκκινα, σαράντα μέρες, σαράντα νύχτες, σαράντα το βερύκοκκο και το κουκούτσι αμύγδαλο.
Απ'τα σαράντα, στα σαράντα κύματα κι αποκεί......καλά σαράντα. Και σαράντα να είναι οι ώρες εκείνων που μας μισούν και μας ζηλεύουν, δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλες νεκροθάφτες, ζήτω τα παράλογα, ζήτω η Ελλάς, ζήτω μας κι εμάς, θα τους τα πάρουμε τα σώβρακα, είμαστε εδώ, στην καρδιά του κτήνους και τους τρώμε από μέσα, πρέπει όμως να έρθετε κι άλλοι, οι καλοί όμως, όχι οι άλλοι οι χάλια, αυτοί που το "σηκώνουν", που το λεν τα κότσια τους και ο καβάλος τους.......
Εμείς θα ξαναγράψουμε Ιστορία του '40, στα σαράντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου