a cold wind north from Michael Vassiliadis on Vimeo.
And ride with us young bonny lass
With the angels of the night.
Crack wind clatter flesh rein bite
On an out-size unicorn.
Rough-shod winging sky blue flight
On a cold wind to Valhalla.
And join with us please
Valkyrie maidens cry
Above the cold wind to Valhalla.
Breakfast with the gods. Night angels serve
With ice-bound majesty.
Frozen flaking fish raw nerve
In a cup of silver liquid fire.
Moon jet brave beam split ceiling swerve
And light the old Valhalla.
Come join with us please
Valkyrie maidens cry
Above the cold wind to Valhalla.
The heroes rest upon the sighs
Of Thor's trusty hand maidens.
Midnight lonely whisper cries,
"We're getting a bit short on heroes lately.
Sword snap fright white pale goodbyes
In the desolation of Valhalla.
And join with us please
Valkyrie maidens ride
Empty-handed on the cold wind to Valhalla.
Το πρωτότυπο από τους Jethro Tull, στο δίσκο τους A Minstrel in the Gallery (1975)
Παρακάτω μια καλή εκτέλεση του ίδιου τραγουδιού, από την Amy McCann, σε δωδεκάχορδη.
With the angels of the night.
Crack wind clatter flesh rein bite
On an out-size unicorn.
Rough-shod winging sky blue flight
On a cold wind to Valhalla.
And join with us please
Valkyrie maidens cry
Above the cold wind to Valhalla.
Breakfast with the gods. Night angels serve
With ice-bound majesty.
Frozen flaking fish raw nerve
In a cup of silver liquid fire.
Moon jet brave beam split ceiling swerve
And light the old Valhalla.
Come join with us please
Valkyrie maidens cry
Above the cold wind to Valhalla.
The heroes rest upon the sighs
Of Thor's trusty hand maidens.
Midnight lonely whisper cries,
"We're getting a bit short on heroes lately.
Sword snap fright white pale goodbyes
In the desolation of Valhalla.
And join with us please
Valkyrie maidens ride
Empty-handed on the cold wind to Valhalla.
Το πρωτότυπο από τους Jethro Tull, στο δίσκο τους A Minstrel in the Gallery (1975)
Παρακάτω μια καλή εκτέλεση του ίδιου τραγουδιού, από την Amy McCann, σε δωδεκάχορδη.
Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι ότι είχα ένα βιβλίο με ιστορίες από τη σκανδιναβική μυθολογία. Δεν ξέρω , δε θυμάμαι ποιος μου το είχε κάνει δώρο, ποιος μου το δώρισε και πώς βρέθηκε στα χέρια μου. Θυμάμαι ότι είχε ένα μπλε/μωβ εξώφυλλο και μια εικόνα του Θωρ απ'έξω.
Ήμουν που ήμουν παραμυθάς από μικρός (έτσι με φώναζε ο Λάμπρος ο φίλος μου), "πάθαινα" και κάτι με τις μυθολογίες, ελληνικές ή ξένες.
Αυτή όμως με τα περίεργα ονόματα, με είχε συνεπάρει, νομίζω για καιρό. Θυμάμαι για τον Οντίν, τη Βαλχάλα και το Ράγκναροκ, μου την έσπαγε ο Λόκι, που στις ζωγραφιές τον παρουσίαζαν κάτι μεταξύ Πάνα, Ήφαιστου και Ήρας μαζί. Κουτσός, με συμπάθεια στα βουκολικά και παμπόνηρος, κορόιδευε ακόμα και τα μεγάλα "αστέρια", τους ατρόμητους πολεμιστές που σπέρναν το θάνατο γύρω τους. Μου είχε αρέσει πολύ μια ιστορία, που φυσικά δε τη θυμάμαι καθόλου (!), πλην του ότι είχε σχέση με το λύκο Φένριρ και κάτι με το φεγγάρι και μια άλλη φυλή ανθρώπων, δεν είμαι σίγουρος. Όταν είσαι παιδί, όλα αυτά σε γοητεύουν, σε ανεβάζουν στην εφηβεία με εικόνες ωμού αντρισμού, άκρατης σεξουαλικότητας, ξυπνήματος του ζώου γενικώς.....
Κι ερχόμαστε πάλι στο game of thrones. Μεγαλώνοντας (πώς είπατε;;;;;!!!!!), είπα μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας ((ααα είσαι κι αστείος:;;!!!!)), κατάλαβα κάτιτις από την περιβόητη Norse mythology και τις παγανιστικές γερμανικές δοξασίες, πριν περάσουν κι αυτοί στο ένδοξο μεγαλείο των Χριστιανών, με τους καθολικοδιαμαρτυρόμενους να σφάζονται πλέον για έναν θεό, κι όχι για καμιά τριακοσαριά, όπως πριν.....
Η ουσία λέει ότι η φύση περνάει στάδια, που τα ονομάσαμε εποχές. Ο άνθρωπος και η φύση του λογικά το ίδια. Περνάμε τις εποχές μας και όπως τώρα υπάρχει η στιγμή που τρεφόμαστε με το αίμα άλλων ζώων (ναι κύριε επειδή δεν το βλέπεις όταν τρως το φιλετάκι σου καλοψημένο, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει), έτσι σε κάποια άλλη εποχή, τρώγαμε το αίμα μας μεταξύ μας, ή με άλλα ζώα παρέα, το πίναμε από κρανία (ωραία σκηνή στο Άσγκαρντ, αποθέωση), το ανταλλάζαμε με σωματικά υγρά (λέγε με αιμομιξία), το δίναμε προσφορά σε κάτι θεούς τράγους ή μαμούθ, το ρίχναμε στα μούτρα μας για να εξαγνιστούμε, γενικά πολύ αίμα. Η θέα του αίματος, κάποια εποχή έλειψε από την καθ' ημέρα πράξη, το αίμα των θεών το κάναμε κρασί και θεία Κοινωνία, το κρύβαμε να μη ζαλίζονται τα ευαίσθητα μάτια μας. Έτσι αυτή η έλλειψη έφερε στέρηση και πολλοί serial killers δηλώνουν ότι σκότωναν μόνο και μόνο για να βλέπουν να αναπηδάει το αίμα. Δε φτάνουν οι ταινίες και τα κετσαπένια αίματα των fake σκοτωμών.
Τι γίνεται λοιπόν, τώρα που όπως λένε και τα ημερολόγια, τελείωσε ο κόσμος, ναι, ναι μην σας γελάει κανείς, ο κόσμος τελείωσε, ήρθε το Ράγκναροκ και τώρα φύγαμε από τους περιβόητους Ιχθείς και μπήκαμε στον Υδροχόο. Τώρα λοιπόν πρέπει μάλλον να ξανανοίξει ένας κύκλος. Ο προηγούμενος κύκλος βέβαια ήταν λίγο στραβοχυμένος και δεν απέδωσε την περιβόητη εξύψωση προς τα άνωθεν. Ο νέος μάλλον θα έχει παραπάνω αίμα και θα δείξει την πραγματική υφή του ανθρώπου, το αίμα του δηλαδή, από μέσα προς τα έξω. Η βία του κόσμου, το αίμα που χύνεται, η δύναμη που αντλείται ή διεκδικείται, το απόλυτο χάος που εκδικείται ήταν/είναι/και θα είναι για πολύ ακόμα μέσα μας. Ένας θρόνος και οι Βαλκυρίες γύρω γύρω να εξυπηρετούν όλα αυτά τα ένστικτα, ταπεινά για κάποιους, ζωτικά και αναγκαία για άλλους, που φτάνουν μέχρι το ζωικό βασίλειο και γενικά όλα τα βασίλεια που υπήρξαν ποτέ, ακόμα και των θεών.
Υπάρχει κάτι κοινό σε όλους μας, κι ας μην το παραδεχόμαστε. Όλοι κουβαλάμε κάτι σάπιο και ζωντανό μέσα μας. Επικρατεί όμως το ένα σε βάρος του άλλου ή απλά το ένα περιμένει τη σειρά του μόλις το άλλο κουραστεί και γίνεται αυτή η αλληλουχία των καταστάσεων, για να μη βαριούνται οι από κάτω και οι από πάνω και κλείσουν το "μεσαίο" μαγαζί, μια και καλή;;;;;;;
Από τη Βαλχάλα ξεκινήσαμε κι ας μην το ξέρουμε, πού θα καταλήξουμε είναι κάποιας άλλης ιστορίας φινάλε
Ήμουν που ήμουν παραμυθάς από μικρός (έτσι με φώναζε ο Λάμπρος ο φίλος μου), "πάθαινα" και κάτι με τις μυθολογίες, ελληνικές ή ξένες.
Αυτή όμως με τα περίεργα ονόματα, με είχε συνεπάρει, νομίζω για καιρό. Θυμάμαι για τον Οντίν, τη Βαλχάλα και το Ράγκναροκ, μου την έσπαγε ο Λόκι, που στις ζωγραφιές τον παρουσίαζαν κάτι μεταξύ Πάνα, Ήφαιστου και Ήρας μαζί. Κουτσός, με συμπάθεια στα βουκολικά και παμπόνηρος, κορόιδευε ακόμα και τα μεγάλα "αστέρια", τους ατρόμητους πολεμιστές που σπέρναν το θάνατο γύρω τους. Μου είχε αρέσει πολύ μια ιστορία, που φυσικά δε τη θυμάμαι καθόλου (!), πλην του ότι είχε σχέση με το λύκο Φένριρ και κάτι με το φεγγάρι και μια άλλη φυλή ανθρώπων, δεν είμαι σίγουρος. Όταν είσαι παιδί, όλα αυτά σε γοητεύουν, σε ανεβάζουν στην εφηβεία με εικόνες ωμού αντρισμού, άκρατης σεξουαλικότητας, ξυπνήματος του ζώου γενικώς.....
Κι ερχόμαστε πάλι στο game of thrones. Μεγαλώνοντας (πώς είπατε;;;;;!!!!!), είπα μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας ((ααα είσαι κι αστείος:;;!!!!)), κατάλαβα κάτιτις από την περιβόητη Norse mythology και τις παγανιστικές γερμανικές δοξασίες, πριν περάσουν κι αυτοί στο ένδοξο μεγαλείο των Χριστιανών, με τους καθολικοδιαμαρτυρόμενους να σφάζονται πλέον για έναν θεό, κι όχι για καμιά τριακοσαριά, όπως πριν.....
Η ουσία λέει ότι η φύση περνάει στάδια, που τα ονομάσαμε εποχές. Ο άνθρωπος και η φύση του λογικά το ίδια. Περνάμε τις εποχές μας και όπως τώρα υπάρχει η στιγμή που τρεφόμαστε με το αίμα άλλων ζώων (ναι κύριε επειδή δεν το βλέπεις όταν τρως το φιλετάκι σου καλοψημένο, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει), έτσι σε κάποια άλλη εποχή, τρώγαμε το αίμα μας μεταξύ μας, ή με άλλα ζώα παρέα, το πίναμε από κρανία (ωραία σκηνή στο Άσγκαρντ, αποθέωση), το ανταλλάζαμε με σωματικά υγρά (λέγε με αιμομιξία), το δίναμε προσφορά σε κάτι θεούς τράγους ή μαμούθ, το ρίχναμε στα μούτρα μας για να εξαγνιστούμε, γενικά πολύ αίμα. Η θέα του αίματος, κάποια εποχή έλειψε από την καθ' ημέρα πράξη, το αίμα των θεών το κάναμε κρασί και θεία Κοινωνία, το κρύβαμε να μη ζαλίζονται τα ευαίσθητα μάτια μας. Έτσι αυτή η έλλειψη έφερε στέρηση και πολλοί serial killers δηλώνουν ότι σκότωναν μόνο και μόνο για να βλέπουν να αναπηδάει το αίμα. Δε φτάνουν οι ταινίες και τα κετσαπένια αίματα των fake σκοτωμών.
Τι γίνεται λοιπόν, τώρα που όπως λένε και τα ημερολόγια, τελείωσε ο κόσμος, ναι, ναι μην σας γελάει κανείς, ο κόσμος τελείωσε, ήρθε το Ράγκναροκ και τώρα φύγαμε από τους περιβόητους Ιχθείς και μπήκαμε στον Υδροχόο. Τώρα λοιπόν πρέπει μάλλον να ξανανοίξει ένας κύκλος. Ο προηγούμενος κύκλος βέβαια ήταν λίγο στραβοχυμένος και δεν απέδωσε την περιβόητη εξύψωση προς τα άνωθεν. Ο νέος μάλλον θα έχει παραπάνω αίμα και θα δείξει την πραγματική υφή του ανθρώπου, το αίμα του δηλαδή, από μέσα προς τα έξω. Η βία του κόσμου, το αίμα που χύνεται, η δύναμη που αντλείται ή διεκδικείται, το απόλυτο χάος που εκδικείται ήταν/είναι/και θα είναι για πολύ ακόμα μέσα μας. Ένας θρόνος και οι Βαλκυρίες γύρω γύρω να εξυπηρετούν όλα αυτά τα ένστικτα, ταπεινά για κάποιους, ζωτικά και αναγκαία για άλλους, που φτάνουν μέχρι το ζωικό βασίλειο και γενικά όλα τα βασίλεια που υπήρξαν ποτέ, ακόμα και των θεών.
Υπάρχει κάτι κοινό σε όλους μας, κι ας μην το παραδεχόμαστε. Όλοι κουβαλάμε κάτι σάπιο και ζωντανό μέσα μας. Επικρατεί όμως το ένα σε βάρος του άλλου ή απλά το ένα περιμένει τη σειρά του μόλις το άλλο κουραστεί και γίνεται αυτή η αλληλουχία των καταστάσεων, για να μη βαριούνται οι από κάτω και οι από πάνω και κλείσουν το "μεσαίο" μαγαζί, μια και καλή;;;;;;;
Από τη Βαλχάλα ξεκινήσαμε κι ας μην το ξέρουμε, πού θα καταλήξουμε είναι κάποιας άλλης ιστορίας φινάλε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου