Αυστηρός με τον Εαυτό

Πάντα και διαρκώς, streng mit selbst, να ψάχνει τα λάθη, να διορθώνει, να ζητάει συνεχώς συγνώμη, να θεωρεί όλο το σύστημα δική του αρμοδιότητα, αλλά όχι δική του πλάνη, ήξερε πώς έπρεπε να γίνει, αλλά δεν μπόρεσε να το αποτρέψει, το λάθος έγινε, το έβλεπε, το ήξερε, απλά δεν του "βγήκε" στη σωστή στιγμή.
Είναι άραγε ζήτημα αντανακλαστικών ή ουσιαστική ανικανότητα, να χρησιμοποιηθεί η γνώση, να εφαρμοστεί στη σωστή στιγμή;;
Πού μπορεί να βρει μια χαραμάδα "εε εντάξει, κάνουν και οι άλλοι λάθη!", πώς να χαλαρώσει το σκοινί, το γκέμι, πώς να πιέσεις το φλοιό να δουλέψει στη σωστή συχνότητα,
απλά δε γίνεται.
Τι κάνουν οι περισσότεροι; Από αδιαφορία έως εκτροπή της προσοχής από την αδυναμία σε αυτό που ο θεωρεί ο καθένας "δυνατό του σημείο".
Οι απαιτήσεις, ο πήχης που βάζουμε, είναι που καθορίζει την προσπάθεια, μπορεί να είναι από μια επίδοση σε εξετάσεις μέχρι την πλήρη αναστροφή μιας φυσικής διαδικασίας. Απλά δε γίνεται!
Η αυστηρότητα, κομμάτι της Παιδαγωγικής, και τα συστήματα επίδοσης-αμοιβής, μέσα στη δυαδικότητά τους, χωρίζουν τις ομάδες και τις κοινωνίες σε πρόθυμους να αγχωθούν και σε ανένταχτους, ανέτοιμους να διορθωθούν.
Αν θέλεις βλέπεις το στρες, αν θες βλέπεις μόνο το άγχος, ψυχικά κατατάσσονται μάλλον στην ίδια flight or fight κατάσταση. Κοινωνιολογικά όμως αυτές οι αναλύσεις, έχουν πετάξει άπειρες ποσότητες αδρεναλίνης χυμένης και εξαντλημένης σε αδιέξοδα και καταθλίψεις εκατομμυρίων.
Από την άλλη, είναι ο αυστηρός με τον εαυτό του που θα πειθαρχήσει, που θα αποδεχτεί την ιεραρχία, που θα εκτελέσει μια εντολή άσχετα με περιεχόμενο. Και αυτό είναι που τον κάνει ευτυχή, Fröhlichkeit durch Disziplin. Οι κοινωνίες και οι Άρχοντές τους ψοφάνε για τέτοιους, μέλι στο παντεσπάνι τους. Σ'αυτούς στηρίχτηκαν αιώνες φεουδαρχίας και μεσαιωνικής τυφλής υπακοής, σε μας στηρίχτηκαν όλοι οι απατεώνες και αρχικλέφταροι των τωρινών καιρών, στην εμπιστοσύνη μας και στην εχεμύθειά μας, αλλά και λίγο στη δειλία μας, διότι δεν είναι μόνο αρετή και χάρισμα η αυστηρότητα προς τον εαυτό, δείχνει και κάποια ανασφάλεια, μιας μορφής αλτρουιστικής φοβίας, κάτι δηλαδή που σε κάνει να μη θέλεις να καταδώσεις, μη και σπάσει ο κοινωνικός ιστός, αυτό που υπηρετείς και πρέπει εσύ και μόνο εσύ να το διατηρήσεις.....
Δεν ξέρω βέβαια αν γίνομαι αντιληπτός, πράγμα για το οποίο είναι σίγουρο ότι φταίω εγώ, καθότι  και αυστηρός είμαι και αυτογνωσία έχουμε και τα αδύνατά μας σημεία τα γνωρίζουμε και πήγε και περασμένες 10 και πρέπει να αφήσουμε τα αμπέλια για άλλους φιλοσόφους και να χαλαρώσουμε λίγο από την αυστηρότητα διότι πρέπει να δούμε τι μας περιμένει στο επόμενο ονειρικό επεισόδιο, που το είχαμε αφήσει κάπου προς το τέλος, εκεί που πέφταμε και κρατιόμασταν από ένα σύννεφο και μετά..............................................................