Το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί

Μια Κυριακή στην εκκλησία, εδώ την παρακείμενη, των Αγίων Πάντων, άκουγα το γνωστό μνημόσυνο " .........την οδόν δια της μετανοίας, το απολωλός  πρόβατον εγώ ειμί, ανακάλεσαι με, Σωτήρ, και σώσον με........." (το ήξερα όλο απ'έξω, τότε που πήγαινα στην Αγία Τριάδα, για να ψέλνω στον Όρθρο και μερικές φορές έμενα μέχρι το τέλος, ---τι χρόνια! πώς με βρήκαν και με κάρφωσαν πισώπλατα τα άτιμα!)

και λέω "ναι ρε φίλε, εγώ είμαι αυτός, για μένα και μερικούς άλλους τα λέει"

και τότε μου έρχεται στο μυαλό ο άλλος γνωστός "ύμνος" (Καλδάρας/Βίρβος)

"Ειμ’ ένα κορμί χαμένο ένας άσωτος υιός
απ’ το σπίτι μου φευγάτος κι απ’ τον τόπο μου μακριά
μέσ' στο βούρκο κατεβαίνω κάθε μέρα πιο βαθιά

Σαν τα μαύρα νυχτοπούλια μέσα στα σκοτάδια ζω
δεν υπάρχει πια για μένα σωτηρία στη ζωή
το φινάλε μου θα είναι σκοτωμός ή φυλακή

Της ζωής τ’ αστροπελέκια δίχως λύπη με χτυπούν
μα εγώ δεν το λυπάμαι το χαμένο μου κορμί
μοναχά μια μάνα κλαίω που την πίκρανα πολύ

Για σένα άπονη αργοπεθαίνω
για σένα έγινα κορμί χαμένο"



Δεν είναι αστεία αυτά, αυτές είναι οι κολάσεις που κυκλοφορούν κάθε δευτερόλεπτο μέσα μας (μου), οι βελόνες που τρυπάν τα μυαλά μου, όταν (δεν) είμαι νηφάλιος. Η καθημερινότητα και η βαρεμάρα της, με βοηθούν να αντέχω τις τσιμπιές και τα πιρουνιάσματα. Ας είναι καλά!
Η σωτηρία δεν έρχεται, ούτε οδό της μετανοίας βλέπω.
Το ότι σβήσαμε τη φωτιά μάγκα, δε σημαίνει ότι το δάσος δεν παραμένει καμένο.......

Το 'λεγα, το έπαιζα στο ακκορντεόν, το τραγούδαγα πολύ παλιά, το χόρευα, 

πού να 'ξερα ότι θα το ζούσα κιόλας.......

Η κυρά Φροσύνη στο Wiesbaden

Χτες παγωμένη, σήμερα χιονισμένη.

Οι γυναίκες είναι σαν τις λίμνες. Δεν ξέρεις αν τις προτιμάς κρύες αλλά διαφανείς, ή χαριτωμένες (παρά το άσπρο της ηλικίας) και να μην ξέρεις τι κρύβεται από κάτω......

Άβυσσος δικέ μου!!!!!

πέρασε κιόλας χρόνος

 Ένας χρόνος, Ο χρόνος ή ο Χρόνος;;;;;
Τι ήμουν πριν, πώς γύρισε έτσι ο διακόπτης, πώς με μετέφερε σε άλλο μέλλον, σε άλλο σύμπαν.
Ήταν ιστορία σε σενάριο πολλαπλών πιθανοτήτων, ήταν ευφάνταστη ιδέα του Γιαραμπή, καλά δεν είμαι κι ο Ιώβ, warum ich;; ρωτάω (φυσικά και δε ρωτάω,  for argument's sake), warum nicht μ'απαντάει. Είχα ή δεν είχα, έκανα ή δεν έκανα, ήμουν εκεί ή δεν ήμουν. Ακόμα και τώρα, ένα χρόνο μετά απορώ. Πώς μπόρεσα, πώς μπόρεσε, πώς μπορέσαμε.
Απλό ακούγεται, δεν είναι όμως, ποτέ δεν είναι.
Κάποτε...θα λέω από δω και μπρος. Ή , τότε που.......
Τι πραγματικά έγινε, κανείς δε θα το εξηγήσει. όλοι θα το υποστούν, άλλοι περισσότερο αδιάφορα, άλλοι λιγότερο. Οι κρίκοι που σπάνε, ένας πάει από δω, δυο-τρεις παν από κει, στη μέση ένα κενό, ένα χάος. Πώς το γεφυρώνεις;; με πηγαινέλα, με σκόρπιες λέξεις;; Η αλυσίδα δεν υπάρχει, δεν σκούριασε, κόπηκε. η ώρα είχε σημάνει για τη ρήξη, το σήμα, το κουδούνι είχε ακουστεί. Τώρα απλά μετράς, ζυγίζεις, υπολογίζεις, το τότε και το τώρα. Και τι μ'αυτό;; ρωτάει ο απέξω. Κοιτάς, πιστεύεις και δεν πιστεύεις συγχρόνως. ο Απόμέσα είναι πολύ υποκειμενικά νωθρός για να αντιδράει πλέον, ό,τι έρχεται, το δέχεται, καθώς και ότι έρχεται το δέχεται.
Είναι πλέον ο Χρόνος και Ο χρόνος, έννοιες σκόνης που εξαφανίστηκαν στη ροή των επερχόμενων συμβάντων, σα στάχτες σε παραλία, όταν θα'χει παλίρροια, κάποτε πάνω, μετά στο βυθό. Κι όταν αποτραβηχτούν τα νερά, δε θα υπάρχει τίποτα να τις θυμίζει στους περαστικούς. στους απέξω..

Αυτός που κάηκε όμως, πάντα θα θυμάται.

Fasching

Όταν λέμε ότι ήταν όλοι verkleidet, εννοούμε κατά 99,9% όλοι!!!
Όσοι δεν ήμασταν, φαινόμασταν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα και ξενέρωτοι μαζί.
Εγώ ήθελα! Δεν μπόρεσα όμως! Λόγοι ανωτέρας όχι βίας, ανάγκης και καθήκοντος μαζί.
Οι 4 πρώτες φωτο στο χωριό, η τελευταία στην πόλη, ήθελα να βγάλω κι άλλες, αλλά μου την έσπασε που εγώ δε συμμετείχα ενεργά στο τρελό αυτό πανηγύρι και δεν ήθελα ούτε να τους βλέπω, σαν γεροξινισμένος μπάρμπας του Muppet Show. Να μην ήμουν 10 χρόνια μικρότερος!
Nächstes mal!! Όταν θα ξανανιώσω.........άτιμε Μεφιστοφελή ακούς;;;;

Θάλασσα λυπήσου λίγο πια και μένα

Tountas-Paradosiako from Michael Vassiliadis on Vimeo.

Τραγούδι που χρεώνεται στον Παναγιώτη Τούντα, όπως πολλά άλλα "ορφανά". Κατά μια έννοια όλα αυτά τα παραδοσιακά με τις "θάλασσες τις κακούργες" και "τις ξενιτιές τις πλανεύτρες", στηρίζουν τη διαχρονικότητά τους στον αιώνιο δεσμό της αγάπης και του μίσους του Έλληνα με τα ταξίδια. Από τον Οδυσσέα (τραβάτε με κι ας κλαίω) μέχρι τους Αμερικανοαυστραλούς μετανάστες, το ταξίδι στα ξένα σήμαινε δύο πράγματα. 1) αυτός που φεύγει είναι αναγκασμένος, διωγμένος, χαμένος, πρέπει όμως να φύγει και σταδιακά συνηθίζει και το ταξίδι και την "άλλη γη" και 2) πάντα υπάρχει κάποιος που μένει πίσω, που δεν μπορεί να ακολουθήσει, που περιμένει, οι γέφυρες πίσω μας, που τις κοιτάμε για να νομίζουμε εύκολο το νόστο, γενικά κάτι που χωρίζει και αναμένει την επανασύνδεση κάποτε, κάπου.

Γουστάρω φωνή Μαρκοπούλου, της επονομαζόμενης Σαλονικιάς. Το ίδιο χρόνο που ηχογραφεί αυτό το κομμάτι, το "Αχ βρε θάλασσα κακούργα", το 1935 δηλαδή, ηχογραφεί κι έναν μανέ, σε ραστ νεβά. "Μαράθηκαν τα χείλη μου και μάγκωσαν στο στόμα και λίγο λίγο σέρνομαι στου τάφου μου το χώμα".
Τα κομμάτια αυτά είναι διαμάντια, είναι τα απομεινάρια μας, οι σταγόνες χιλιάδων ζωών, συμπυκνωμένων σε τρεις νότες, σε δύο δρόμους, σε χρατς-χρουτς γραμμοφώνου, σε αλμύρες και πίκρες ανθρώπων που περίμεναν (ή περιμένουν ακόμα) σε προκυμαίες, λιμάνια και κάβους.
Μπορεί ο κόσμος να μίκρυνε, να στένεψε, να βρεθήκαν όλοι πιο κοντά λόγω τεχνολογίας, ένας χωρισμός είναι πάντα όμως ένας χωρισμός, μια απόφαση, μια απόσταση, ένας αποχαιρετισμός.
Κάποιοι μπορούν να αντέξουν, κάποιοι όχι. 

Ο εχθρός

Μια μαγική λέξη. Optimierung, Optimisation για τους αγγλοσάξωνες, βελτιστοποίηση στα καθ'ημάς. Όταν την έγραφα σε κάτι papers, την απέδιδα ολίγον στεγνά, δεν είχα συλλάβει (καθ'ότι μικρότερος και ανωριμότερος) το μέγεθός της.
Στην Ελλάδα των Ολίγων, των Μικρών και Ασήμαντων, το είχαν δει ανάποδα:
"Το Καλύτερο είναι ο Εχθρός του Καλού".
Άκου διαστροφή!
δεν πάμε για τα καλύτερα δηλαδή, γιατί μας αρκούν τα καλά. Καλά και καλάθια!! που 'λεγε και η μάνα μου.
Καλά τώρα, σε μισή ώρα μετά μέτρια, σε 6 μήνες ανεπαρκή.
Η τελειομανία βέβαια των ξένων, να κυνηγάμε σαν τρελοί μια λεπτομέρεια, ή να διυλίζουμε το κακόμοιρο το κουνουπάκι "έχει θέματα".
Όπως και να έχει πάντως,  ΟΧΙ, το καλύτερο δεν είναι εχθρός. Είναι το βήμα μπροστά, είναι εκεί που βλέπεις (αν δεν έχεις μυωπία), εκεί που ελπίζεις. Η φιλική προσέγγιση στην εξέλιξη των ανθρώπων και πραγμάτων βοηθάει την προσπάθεια, δεν την απομονώνει. Δεν την εχθρεύεται, την αποδέχεται, όποια μορφή κι αν έχει. Εχθρός είναι η στασιμότητα, (μην πω η μονιμότητα και με πείτε μνημονιακό), το βάλτωμα, το σάπισμα στις ίδιες ελώδεις συνθήκες, στα ίδια λόγια, στις ίδιες κι απαράλλακτες νοοτροπίες, σε καταστάσεις παρακμής που προσκολλώμαστε, φοβούμενοι μια αλλαγή, ας είναι και αποτυχημένη. Τουλάχιστον θα έχει δοκιμαστεί αυτή η μέθοδος, θα ξέρουμε ότι από δω ....."δεν πάει"!
Καλύτερα από κει!
Για την ακρίβεια, πάντα από κει, ποτέ από δω!! Εδώ το έχουμε δει το έργο, παίχτηκε, τα 'παμε.
Εκεί, μπας και βγουν τα λόγια αλλιώς........

Αυστηρός με τον Εαυτό

Πάντα και διαρκώς, streng mit selbst, να ψάχνει τα λάθη, να διορθώνει, να ζητάει συνεχώς συγνώμη, να θεωρεί όλο το σύστημα δική του αρμοδιότητα, αλλά όχι δική του πλάνη, ήξερε πώς έπρεπε να γίνει, αλλά δεν μπόρεσε να το αποτρέψει, το λάθος έγινε, το έβλεπε, το ήξερε, απλά δεν του "βγήκε" στη σωστή στιγμή.
Είναι άραγε ζήτημα αντανακλαστικών ή ουσιαστική ανικανότητα, να χρησιμοποιηθεί η γνώση, να εφαρμοστεί στη σωστή στιγμή;;
Πού μπορεί να βρει μια χαραμάδα "εε εντάξει, κάνουν και οι άλλοι λάθη!", πώς να χαλαρώσει το σκοινί, το γκέμι, πώς να πιέσεις το φλοιό να δουλέψει στη σωστή συχνότητα,
απλά δε γίνεται.
Τι κάνουν οι περισσότεροι; Από αδιαφορία έως εκτροπή της προσοχής από την αδυναμία σε αυτό που ο θεωρεί ο καθένας "δυνατό του σημείο".
Οι απαιτήσεις, ο πήχης που βάζουμε, είναι που καθορίζει την προσπάθεια, μπορεί να είναι από μια επίδοση σε εξετάσεις μέχρι την πλήρη αναστροφή μιας φυσικής διαδικασίας. Απλά δε γίνεται!
Η αυστηρότητα, κομμάτι της Παιδαγωγικής, και τα συστήματα επίδοσης-αμοιβής, μέσα στη δυαδικότητά τους, χωρίζουν τις ομάδες και τις κοινωνίες σε πρόθυμους να αγχωθούν και σε ανένταχτους, ανέτοιμους να διορθωθούν.
Αν θέλεις βλέπεις το στρες, αν θες βλέπεις μόνο το άγχος, ψυχικά κατατάσσονται μάλλον στην ίδια flight or fight κατάσταση. Κοινωνιολογικά όμως αυτές οι αναλύσεις, έχουν πετάξει άπειρες ποσότητες αδρεναλίνης χυμένης και εξαντλημένης σε αδιέξοδα και καταθλίψεις εκατομμυρίων.
Από την άλλη, είναι ο αυστηρός με τον εαυτό του που θα πειθαρχήσει, που θα αποδεχτεί την ιεραρχία, που θα εκτελέσει μια εντολή άσχετα με περιεχόμενο. Και αυτό είναι που τον κάνει ευτυχή, Fröhlichkeit durch Disziplin. Οι κοινωνίες και οι Άρχοντές τους ψοφάνε για τέτοιους, μέλι στο παντεσπάνι τους. Σ'αυτούς στηρίχτηκαν αιώνες φεουδαρχίας και μεσαιωνικής τυφλής υπακοής, σε μας στηρίχτηκαν όλοι οι απατεώνες και αρχικλέφταροι των τωρινών καιρών, στην εμπιστοσύνη μας και στην εχεμύθειά μας, αλλά και λίγο στη δειλία μας, διότι δεν είναι μόνο αρετή και χάρισμα η αυστηρότητα προς τον εαυτό, δείχνει και κάποια ανασφάλεια, μιας μορφής αλτρουιστικής φοβίας, κάτι δηλαδή που σε κάνει να μη θέλεις να καταδώσεις, μη και σπάσει ο κοινωνικός ιστός, αυτό που υπηρετείς και πρέπει εσύ και μόνο εσύ να το διατηρήσεις.....
Δεν ξέρω βέβαια αν γίνομαι αντιληπτός, πράγμα για το οποίο είναι σίγουρο ότι φταίω εγώ, καθότι  και αυστηρός είμαι και αυτογνωσία έχουμε και τα αδύνατά μας σημεία τα γνωρίζουμε και πήγε και περασμένες 10 και πρέπει να αφήσουμε τα αμπέλια για άλλους φιλοσόφους και να χαλαρώσουμε λίγο από την αυστηρότητα διότι πρέπει να δούμε τι μας περιμένει στο επόμενο ονειρικό επεισόδιο, που το είχαμε αφήσει κάπου προς το τέλος, εκεί που πέφταμε και κρατιόμασταν από ένα σύννεφο και μετά..............................................................

What an underestimated song!!!

a cold wind north from Michael Vassiliadis on Vimeo.

And ride with us young bonny lass
With the angels of the night.
Crack wind clatter flesh rein bite
On an out-size unicorn.
Rough-shod winging sky blue flight
On a cold wind to Valhalla.
And join with us please
Valkyrie maidens cry
Above the cold wind to Valhalla.
Breakfast with the gods. Night angels serve
With ice-bound majesty.

Frozen flaking fish raw nerve
In a cup of silver liquid fire.
Moon jet brave beam split ceiling swerve
And light the old Valhalla.
Come join with us please
Valkyrie maidens cry
Above the cold wind to Valhalla.
The heroes rest upon the sighs
Of Thor's trusty hand maidens.
Midnight lonely whisper cries,
"We're getting a bit short on heroes lately.
Sword snap fright white pale goodbyes
In the desolation of Valhalla.
And join with us please
Valkyrie maidens ride
Empty-handed on the cold wind to Valhalla.

Το πρωτότυπο από τους Jethro Tull, στο δίσκο τους A Minstrel in the Gallery (1975)
Παρακάτω μια καλή εκτέλεση του ίδιου τραγουδιού, από την Amy McCann, σε δωδεκάχορδη.

Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι ότι είχα ένα βιβλίο με ιστορίες από τη σκανδιναβική μυθολογία. Δεν ξέρω , δε θυμάμαι ποιος μου το είχε κάνει δώρο, ποιος μου το δώρισε και πώς βρέθηκε στα χέρια μου. Θυμάμαι ότι είχε ένα μπλε/μωβ εξώφυλλο και μια εικόνα του Θωρ απ'έξω.
Ήμουν που ήμουν παραμυθάς από μικρός (έτσι με φώναζε ο Λάμπρος ο φίλος μου), "πάθαινα" και κάτι με τις μυθολογίες, ελληνικές ή ξένες.
Αυτή όμως με τα περίεργα ονόματα, με είχε συνεπάρει, νομίζω για καιρό. Θυμάμαι για τον Οντίν,   τη Βαλχάλα και το Ράγκναροκ, μου την έσπαγε ο Λόκι, που στις ζωγραφιές τον παρουσίαζαν κάτι μεταξύ Πάνα, Ήφαιστου και Ήρας μαζί. Κουτσός, με συμπάθεια στα βουκολικά και παμπόνηρος, κορόιδευε ακόμα και τα μεγάλα "αστέρια", τους ατρόμητους πολεμιστές που σπέρναν το θάνατο γύρω τους. Μου είχε αρέσει πολύ μια ιστορία, που φυσικά δε τη θυμάμαι καθόλου (!), πλην του ότι είχε σχέση με το λύκο Φένριρ και κάτι με το φεγγάρι και μια άλλη φυλή ανθρώπων, δεν είμαι σίγουρος. Όταν είσαι παιδί, όλα αυτά σε γοητεύουν, σε ανεβάζουν στην εφηβεία με εικόνες ωμού αντρισμού, άκρατης σεξουαλικότητας, ξυπνήματος του ζώου γενικώς.....
Κι ερχόμαστε πάλι στο game of thrones. Μεγαλώνοντας (πώς είπατε;;;;;!!!!!), είπα μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας ((ααα είσαι κι αστείος:;;!!!!)), κατάλαβα κάτιτις από την περιβόητη Norse mythology και τις παγανιστικές γερμανικές δοξασίες, πριν περάσουν κι αυτοί στο ένδοξο μεγαλείο των Χριστιανών, με τους καθολικοδιαμαρτυρόμενους να σφάζονται πλέον για έναν θεό, κι όχι για καμιά τριακοσαριά, όπως πριν.....
Η ουσία λέει ότι η φύση περνάει στάδια, που τα ονομάσαμε εποχές. Ο άνθρωπος και η φύση του λογικά το ίδια. Περνάμε τις εποχές μας και όπως τώρα υπάρχει η στιγμή που τρεφόμαστε με το αίμα άλλων ζώων (ναι κύριε επειδή δεν το βλέπεις όταν τρως το φιλετάκι σου καλοψημένο, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει), έτσι σε κάποια άλλη εποχή, τρώγαμε το αίμα μας μεταξύ μας, ή με άλλα ζώα παρέα, το πίναμε από κρανία (ωραία σκηνή στο Άσγκαρντ, αποθέωση), το ανταλλάζαμε με σωματικά υγρά (λέγε με αιμομιξία), το δίναμε προσφορά σε κάτι θεούς τράγους ή μαμούθ, το ρίχναμε στα μούτρα μας για να εξαγνιστούμε, γενικά πολύ αίμα. Η θέα του αίματος, κάποια εποχή έλειψε από την καθ' ημέρα πράξη, το αίμα των θεών το κάναμε κρασί και θεία Κοινωνία, το κρύβαμε να μη ζαλίζονται τα ευαίσθητα μάτια μας. Έτσι αυτή η έλλειψη έφερε στέρηση και πολλοί serial killers δηλώνουν ότι σκότωναν μόνο και μόνο για να βλέπουν να αναπηδάει το αίμα. Δε φτάνουν οι ταινίες και τα κετσαπένια αίματα των fake σκοτωμών.
Τι γίνεται λοιπόν, τώρα που όπως λένε και τα ημερολόγια, τελείωσε ο κόσμος, ναι, ναι μην σας γελάει κανείς, ο κόσμος τελείωσε, ήρθε το Ράγκναροκ και τώρα φύγαμε από τους περιβόητους Ιχθείς και μπήκαμε στον Υδροχόο. Τώρα λοιπόν πρέπει μάλλον να ξανανοίξει ένας κύκλος. Ο προηγούμενος κύκλος βέβαια ήταν λίγο στραβοχυμένος και δεν απέδωσε την περιβόητη εξύψωση προς τα άνωθεν. Ο νέος μάλλον θα έχει παραπάνω αίμα και θα δείξει την πραγματική υφή του ανθρώπου, το αίμα του δηλαδή, από μέσα προς τα έξω. Η βία του κόσμου, το αίμα που χύνεται, η δύναμη που αντλείται ή διεκδικείται, το απόλυτο χάος που εκδικείται ήταν/είναι/και θα είναι για πολύ ακόμα μέσα μας. Ένας θρόνος και οι Βαλκυρίες γύρω γύρω να εξυπηρετούν όλα αυτά τα ένστικτα, ταπεινά για κάποιους, ζωτικά και αναγκαία για άλλους, που φτάνουν μέχρι το ζωικό βασίλειο και γενικά όλα τα βασίλεια που υπήρξαν ποτέ, ακόμα και των θεών.
Υπάρχει κάτι κοινό σε όλους μας, κι ας μην το παραδεχόμαστε. Όλοι κουβαλάμε κάτι σάπιο και ζωντανό μέσα μας. Επικρατεί όμως το ένα σε βάρος του άλλου ή απλά το ένα περιμένει τη σειρά του μόλις το άλλο κουραστεί και γίνεται αυτή η αλληλουχία των καταστάσεων, για να μη βαριούνται οι από κάτω και οι από πάνω και κλείσουν το "μεσαίο" μαγαζί, μια και καλή;;;;;;;

Από τη Βαλχάλα ξεκινήσαμε κι ας μην το ξέρουμε, πού θα καταλήξουμε είναι κάποιας άλλης ιστορίας φινάλε

Τι μαθαίνω από το Game of Thrones

If you want to lead someday, then learn how to follow......

Ωραία το πάει το θέμα, η σειρά μου αρέσει, τι μ'αρέσει δηλαδή, ξετρελάθηκα!! Ας είναι καλά (τα πρόβατα και τα σκλιά) ο αδερφός μου που μου δίνει τροφή και χορταίνω οργή και μίσος (γιατί η αλήθεια μου λιγοστέψαν τώρα τελευταία), χορταίνω βία και αδικία, αίμα/σπέρμα/μπασταρδέματα, και άλλα ωραία αντρικά/μισοαντρικά/υπερθηλυκά/υποθήλυκα και πολύ ξεγύμνωμα. Ο αντρισμός και η τιμή, η περιπέτεια και το θάρρος, αγκαζέ με την πουστιά και τον πούστη. Ο δολοπλόκος, ο δόλος και όλη η πλοκή, σε έναν Βυζαντινού τύπου αρχοντοβασίλειο, εμπνευσμένο κατά όπως τα λέει ο ίδιος ο George Martin από τον πόλεμο των Ρόδων και την επικράτηση των Τυδώρ.

Όλα μπερδεύονται και όλα λύνονται, όλοι δε ζουν, κανείς δεν μένει για πολύ όρθιος, οι εποχές αλλάζουν, το αίμα γυρνάει, ο Βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο Βασιλιάς, η δύναμη του χρήματος και το χρήμα που σου φέρνει η δύναμη.
Η πρώτη σεζόν τελείωσε, πάμε για τη δεύτερη, δεύτερο βιβλίο δηλαδή, σκέψου ότι έχει εφτά.
Να θυμίσω ότι αυτοί που τα παρακολουθούμε και εκστασιαζόμαστε είμαστε μάλλον οι αδύναμοι, σαν το νάνο της ιστορίας, που βρίσκει τρόπους να αναπληρώσει αυτά τα φυσικά ελλείμματα. Όσοι ονειρεύονται μάχες με σπαθιά και δράκους και ήρωες και ιππότες και μυθολογίες και κορίτσια σε πύργους, είμαστε μάλλον οι δειλοί της υπόθεσης, αυτοί που δεν μπορούμε ούτε σουγιά να δούμε να έρχεται κατά πάνω μας, αυτοί που θα χεστούν πρώτοι στη γραμμή του μετώπου. Όταν ήμουν στο στρατό, ήταν ένας χοντρομπαλάς μαζί μας στη βασική εκπαίδευση. Ένα καλό παιδάκι, βυσματάκι, μπαμπάς πολιτικάντης, νομίζω στην Αλεξανδρούπολη, αλλά χοντρός, άθλιος σωματότυπος, που θα παρακαλούσες να έχεις τον Τούρκο δίπλα σου, παρά αυτόν συμπολεμιστή, αυτός θα σε σκότωνε κατά λάθος, όταν θα καθάριζε το όπλο του και θα έκλαιγε στον μπαμπά του για να μην τον μαλώσουν.......Εεεε αυτός ο τύπος ήταν τρελός και παλαβός με τον Τόλκιν, είχα διαβάσει όλα τα βιβλία, πάνω από δύο και τρεις φορές. Εγώ πρώτη φορά άκουσα για Τόλκιν το 1998, μου τα εξήγησε όλα o χοντρούλης, μου έλεγε συνέχεια για τη Μέση Γη και όλα τα πριν και τα μετά. Έλεγε για τους ήρωες και τη συντροφιά του δακτυλιδιού, που όταν ήταν να το δω στο σινεμά, το ήξερα ήδη απ'έξω. Ένα βράδυ που τον είπε "χοντρομπούλη" ένας επιλοχίας, μυξοέκλαιγε στο κρεβάτι του κι έλεγε "αν ήμουν ο Άραγκορν, θα σε είχα ξεκοιλιάσει, παλιοαλήτη". Όλοι πάντως τον είχαμε για κρυφοαδερφή, που απλά δεν εκδηλωνόταν γιατί ήταν απίστευτα άσχημος ο κακομοίρης, ενώ άμα ήταν ομορφούλης, ίσως και να καλοπερνούσε, δεν ξέρω, έχουν δει τα μάτια του Συρίγου....
Το ζήτημα είναι ότι όταν είσαι μικρός, ονειρεύεσαι μεγαλεία, με όποια μορφή, γυναίκας, θρόνου, δόξας, διαδόχων, αιωνιότητας/αθανασίας, όλα όσα υπάρχουν για να αποκτήσεις ως θνητός που είσαι ή δεν είσαι. Οι ιστορίες μας βοηθάν να ξεπερνάμε τη μικρότητά μας και μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάθη μας. Ανθρώπινο επομένως το ζήτημα της επιτυχίας τέτοιων σειρών, βιβλίων, ταινιών.
Η ιεραρχία επίσης είναι πάντα ένα ζήτημα σε όλες αυτές τις σειρές, έτσι και στο παιχνίδι των θρόνων. Για να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό μας τσιτάτο. Υπάκουσε για να μάθεις να οδηγείς, αν έρθει εκείνη η μέρα, γενικά το να υπακούς στη λάθος στιγμή είναι το ίδιο θανάσιμο με το να είσαι ο ακατάλληλος άνθρωπος που θα βρεθεί να επαναστατήσει στη σωστή.
Πειθαναγκασμός που λένε, μέχρι να βρεθεί η λύση.
Αφήνω το συνειρμό, επειδή θα πάω να δω το άλλο επεισόδιο. Θα επανέλθω όμως και αργότερα με Βαλχάλες κι άλλα παιδικά.........