Χάρη στην Κατερίνα Προκοπίου, έχουμε μια σειρά εικόνων από τα σημαντικότερα κτίσματα (σπίτια, μέγαρα, πύργοι, φυλακές κτλ) της Σαλονίκης, μαζί με κάποια σχόλια.
Τα κτίρια μιας πόλης είναι το σώμα της, τα όργανά της, ο σκελετός της. Είτε είναι καλοδιατηρημένα, ανακαινισμένα με νέες χρήσεις, είτε έχουν εγκαταληφθεί στο έλεος του χρόνου, αποτελούν μια ακτινογραφία στο χρόνο. Τα πρώτα που έχουν μετεμψυχωθεί, μετασχηματισμένα αναδίδουν έναν αέρα νοσταλγίας και αναμνήσεων της παλιάς της μορφής, ενώ τα δεύτερα που σαπίζουν σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον, υπενθυμίζουν πόσο αμείλικτος κι αδιάφορος είναι ο χρόνος στα ανθρώπινα υλικά και στις μικρές ή μεγάλες ιστορίες τους.
Πάντα περνούσα αμέριμνα μπροστά από τέτοια κτίσματα, σφυρίζοντας αδιάφορα. Τελευταία (δείγμα ότι γερνάω ταχύτατα) αρχίζω να παρατηρώ κάτι "περίεργα" αρχιτεκτονήματα σε συμβολές οδών, κάτι "περίεργες" τοιχογραφίες στοών, κάτι "περίεργες" στέγες σε παλιά χαμάμ, κάτι "περίεργα" μπαλκόνια στο Φραγκομαχαλά, κάτι "περίεργα" ακροκέραμα σε παλιά εβραϊκά αρχοντικά. Όλα αυτά κάτι έχουν να θυμούνται, κάποιο "αχ" βγάζουν. Μπαίνω σε στενάκια, πλημμυρισμένα από φωνές αιώνων και ακουμπάω τα χρόνια που δεν έζησα στην Πόλη αυτή. (Ή έχω πάθει καμμιά παράκρουση και απλά χρειάζομαι γνωμάτευση ψυχιάτρου).
Πάντως τα κτίρια-δικά μας, ξένα, δεν έχει σημασία- βγάζουν μνήμες-δικές μας, ξένες, δεν έχει σημασία.......Οι προσωπικές τους ιστορίες, των οικογενειών που έζησαν εκεί μέσα, που αγαπήθηκαν, σφάχτηκαν, καλοπέρασαν ή δεινοπάθησαν, γίνονται μέσα από την Ιστορία κτήμα ολονών, αφορούν όλους όσους περνάν από μπροστά, όσους κοιτάζουν αμέριμνα και σφυρίζουν αδιάφορα.
Υ.Σ. Κι εγώ που πάντα κορόιδευα αρχιτέκτονες, πολιτικούς μηχανικούς και λοιπούς τσιμεντολόγους.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου