Ένας σπουδαίος, μες στην απλότητά του, δίσκος

Ο Χάρης Παπαδόπουλος κατ' εμέ είναι η επιτομή της φυσιογνωμίας της καλλιτεχνικής Ελλάδας. Μεγάλη μουσική διάνοια, ψιλοπερίεργος χαρακτήρας, εκτός κυκλωμάτων, χωρίς "μπάρμπα" στην Κορώνη, τον πολέμησαν τα κάθε είδους κατεστημένα, δεν έπαιξε το παιχνίδι τους, και χάθηκε στην αφάνεια. Τεράστιο ταλέντο (προσωπική υποκειμενική γνώμη), σπουδαίες γνώσεις με λαϊκό έρεισμα, προσέκρουσε στους κόλακες, τους τσανακογλείφτες των κομματαρχών και στα αριστερά σκουπίδια που ξεφτιλίστηκαν σε βουλευτικά έδρανα και υπουργικούς θώκους.
Κι αναρωτιέσαι: πώς κολλάει η Τέχνη με την Πολιτική; Ως κέντρο λήψης αποφάσεων, ένας πολιτευτής ή κομματέμπορας μπορεί να επηρεάσει, να κατευθύνει μάζες, να διαφημίσει "ανύπαρκτα" παπαγαλάκια για να δικαιολογήσει την φιλότεχνη και φιλολαϊκή του θέση. Κάτι σαν το Γιαννόπουλο και τα σκυλάδικα.
Αρκετά όμως με τους "τίποτα".
Ο Χάρης άξιζε καλύτερη τύχη σίγουρα. Παρ'όλα αυτά επειδή έχω χάσει τα ίχνη του εδώ και χρόνια, ελπίζω να υπάρχει και να δημιουργεί, να 'ναι καλά ο άνθρωπος. Είχα δουλέψει μαζί του σε μια σκυλο-μπουάτ, σε ένα σχήμα με 8 μουσικούς, αρκετά προχωρημένο για την κωλοεπαρχία που βρισκόμασταν. Ρίχναμε τα μαργαριτάρια μας στους χοίρους, πράγματι.
Τέλος πάντων. Πήγα και στο Βερολίνο με περίπου το ίδιο σχήμα σε δύο συναυλίες με το Λέκκα, σε μελοποιημένα τραγούδια (από το Χάρη) του Καβάφη, Καρυωτάκη και Καββαδία. Σπουδαία εμπειρία....
Τέλος πάντων. Το '98 κάνει ένα δίσκο με στίχους του Ρασούλη. "Το τρένο φτάνει τελικά στην Κατερίνη", ως απάντηση στο Θεοδωράκη (το τρένο φεύγει στις 8, ταξίδι για την Κατερίνη....)
Οι μουσικές παραήταν καλές για τους απλούς αλλά τόσο καίριους στίχους. Στίχους καθημερινούς, κατευθείαν στο μεδούλι, όπως μόνο ο Μανώλης γνωρίζει. Με αφορμή αυτό, γνώρισα το Ρασούλη σε μια σύντομη συνάντηση στο σπίτι του Χάρη. Του 'χε δώσει ο Χριστιανόπουλος ένα δίσκο με λαϊκά, που δεν έλεγε και πολλά, και γίναν διάφορες συζητήσεις για Θεοδωράκη, Χατζιδάκη, Νταλάρα (εκκρεμούσε και η δίκη τότε). Θα παίζαμε και σε ένα πολιτιστικό κέντρο 2-3 τραγούδια του, γκρίνιαζε που η Αλαγιάννη δεν τον άφηνε να χρησιμοποιεί τη μελωδία του "Αχ Ελλάδα σ'αγαπώ", που του μίλησε άσχημα ο Παπάζογλου, γενικά μια στεναχώρια, μια γκρίνια. Φιλοσοφημένος βαθειά όμως, ανέφερε για το βιβλίο του με το Θεόφιλο Καϊρη (που ζήτημα αν υπάρχουν 500 άνθρωποι στην Ελλάδα που να τον ξέρουν αυτόν το σπουδαίο άντρα, αιρετικό μες στην Ορθοδοξία), έλεγε για τον Osho, και άλλα πολλά......

Στο δίσκο πάλι. Μέσα υπάρχουν κάποια διαμάντια, πιστεύω, που χάθηκαν κι αυτά σε κάποια ρωγμή του χρόνου. Δύο (Το ομώνυμο του τίτλου του δίσκου και το "θα γινόσουν και ο πρώτος") υπάρχουν ήδη στο playlist του blog.
Υπάρχει ένα βαλσάκι 3/4...."Είμαι"
.....είμαι ό,τι είμαι και δεν είμαι κι όχι ό,τι κάνω και δεν κάνω,
δόξα και ισχύ από βασιλιά και πάνω
και ελευθερία από ζητιάνο,
όλα τα αναλαμβάνω.............το οποίο στο τελευταίο ρεφρέν γίνεται ".....απλώς τυγχάνω...."
Στο τελευταίο κομμάτι-Coda, στυλ ατονάλ κι έτσι, λέει ο Λέκκας το κορυφαίο: "Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει ανυπαρξία !!!!;;;;;!!!!!"

Αλλά θέλω να σχολιάσω κι ένα κομμάτι, που επέλεξε να το πει ο ίδιος ο συνθέτης
Ακούστε το στο παρακάτω link:
http://www.esnips.com/doc/85f81ea8-44fa-4ddd-b0c7-cf49762ac443/null

.....Να 'ξερες τι 'ναι η φωτιά, σύντροφε Χαρισόπουλε.......
Δε σε καταλαβαίνω, μα σε μεταλαβαίνω....(Στίχος ====όλα τα λεφτά)

Ο Χαρισόπουλος αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία της Κατερίνης το '87, αγρότης το επάγγελμα, που θέλησε να διαμαρτυρηθεί για την πολιτική με τα καπνά. Πέρασε στα ψιλά, μετά απο κάποιες μέρες, σαν μην έγινε ποτέ. Το θυμάμαι ότι τότε δεν κατάλαβα την κίνηση, αλλά επειδή έχω μνήμες σε καπνοχώραφα και με τη μυρωδιά του καπνόφυλλου ακόμα στα χέρια μου, από το πρώτο και το δεύτερο "σπάσιμο", τη μετάλαβα...Και ήρθε ο Ρασούλης δέκα χρόνια μετά (23 από σήμερα) να θυμήσει πως ένας 'Μάρτυρας" δεν αρκεί. Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς, θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους..
Εις μνήμην λοιπόν όλων αυτών που δεν καταλαβαίνουμε, αλλά δε γίνεται να μην τους μεταλάβουμε.

Για όσους πιστεύουν και στα fusion θέματα, πετάει και το υπερθεϊστικό ο Μαν-Ρας: ......
" Ύαινες σκέψεις κομματιάζουνε το νου, μα ο μέσα μου guevara τις κάνει τ'αλατιού,
Βούδας, Χριστός και Πλάτωνας και Μαρξ, οδός Ερμού,
οδεύουν στο ουζάδικο, να πιουν, να παν κι αλλού......
Ζήτω ο Θεός που οτιδήποτε μπορεί, και φτιάχνει χίλια σύμπαντα σε νάυλον λεκάνη,
όμως το πιο απίθανο, που η κούτρα μου απορεί, τον ίδιο εκατόρθωσε ανύπαρκτο να κάνει......"

Τι άλλο θες;;;;;;;;;;