ΣΚΕΨΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ, ΔΡΑΣΕ ΤΟΠΙΚΑ
Το περιβόητο και διάσημο (νομίζω δηλαδή) μότο της Greenpeace ταιριάζει γάντι στα πάντα. Όλα είναι μακριά και όλα είναι εδώ. Η κόλαση και ο παράδεισος. Αυτά που μπορείς να επηρεάσεις κι αυτά που πιθανόν σου φαίνονται απροσπέλαστα.
Και ξεκινώ την ανάπτυξη του θέματος (όόόχι πάλι....)
Σκέφτεσαι την παγκόσμια οικονομική κρίση, λες "μπα δεν έφτασε ακόμα εδώ" και μετά ξανασκέφτεσαι και λες "πρέπει να ανασκουμπωθώ", γιατί και αυτοί που νόμιζαν ότι η θάλασσα απλώς τραβήχτηκε λιγουλάκι, μετά από λίγο τους ήρθε το τσουνάμι στα μούτρα. Άρα η σκέψη για τα διεθνή θέματα, πρέπει να επηρεάζει τοπικά τις πράξεις σου τόσο με το μανάβη της γειτονιάς όσο και με τον οικονομικό σου σύμβουλο (τον κυρ-Γιάννη από το προποτζίδικο απέναντι δηλαδή).
Η Παλαιστίνη και το Νταρφούρ είναι στου Αλλάχ τη μάνα, λες. Εσύ όμως πρέπει ψύχραιμα (εφόσον δεν πέφτουν οι ρουκέτες στο ΔΙΚΟ σου κεφάλι) να κάνεις το ζύγισμα και προφανώς τη μοιρασιά. Δύο φράγκα για κάρτες της Unicef, τρία για κουρδική εφημερίδα, πέντε σε λογαριασμό τράπεζας για ανθρωπιστική βοήθεια. Και εσύ χαίρεσαι την, κατά τα λεγόμενά σου, μίζερη ζωούλα, που μπορείς να βρίζεις και να πετάς μολότωφ όπου γουστάρεις, χωρίς συνέπειες, που μπορείς να κοιμάσαι εκτός καταφυγίου και φυσικά να καταδικάζεις την παγκόσμια βία και καταστολή. Βέβαια, ευχαριστείς και το Γιαραμπή, που δε γεννήθηκες άραβας, να σε ζώνει ο πατέρας σου τα εκρηκτικά, και να σε στέλνει στα μαγαζιά....για ψώνια. Άρα η τοπική σου δράση ρυθμίζεται με το παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Οι πολλές αμερικάνικες ταινίες σου 'χουν καταστρέψει το κριτήριο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα. Αυτή είναι η επιτυχία της προπαγάνδας. Φιλτράρεις λοιπόν αυτό που νομίζεις ως παγκόσμια σκέψη και εστιάζεις στο μικρόκοσμό σου, πιστεύοντας ότι εάν κάνεις το "καλό" εδώ, σ' όλον τον κόσμο το 'κανες. Και αντιστρόφως. Εάν τα σκατώσεις εδώ, είναι σαν να τα σκάτωσες παντού (Η φοβερή "Πόλις" του Καβάφη). Φυσικά τραβώντας κάτω στο πηγάδι μαζί σου, όποιον άλλον μπορείς να βρεις, καθώς misery loves company.
Τέλος ανάλυσης με ένα βίωμα. Έχω δύο φίλους. Ο ένας λέγεται Στέργιος, με ατομική ενέργεια όσο 1000 βόμβες υδρογόνου, εμπνέει κόσμο, το βοηθάει να σταθεί όρθιος, χωρίς πολλά-πολλά ευχαριστώ. Έχει γνώμη, δε φοβάται να την εκφράσει, παρακολουθεί αλλά και συνδράμει στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Σπάνιος άνθρωπος, έχει σαφέστατα θεϊκό χάρισμα και διαβολική εξυπνάδα. Δυστυχώς για αυτόν έχει μια ταμπέλα χαραγμένη στο μέτωπο του, το γράφει στην ούγια, κάτι σαν άστρο του Ισραήλ. Οι άλλοι που μιλάν μαζί του είναι σίγουροι ότι τον ξέρουν, ότι έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται, και ότι και να κάνει, παγκόσμια και τοπικά, θα αντιμετωπίζει τη συγκατάβαση, "ε καλά από αυτόν τι να περιμένεις". Η αναστροφή του κλίματος αυτού προφανώς δεν τον αφορά,αλλά το βασανίζει και τον κατατρέχει. Καθώς ζει σε άδικο ντουνιά που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους της δράσης ως μπελαλήδες και τους οκνηρούς και τεμπελχανάδες ως Βούδες, γεμάτους με παχύσαρκη σοφία.
Ο δεύτερος φίλος μου λέγεται Μήτσος. Μπόλικη κοσμοθεωρία, γαρνιρισμένη με επιφανειακή συμφεροντολογική θέση. Το παγκόσμιο τον αφορά μόνο ως "άστο να βρίσκεται". Η δράση του θα περιοριστεί στα ποτάκια του γειτονικού μπαρ και στα αφελή κοριτσάκια της μισής κουβέντας πριν το κρεβάτι. Αυτός γενικώς χαίρει εκτίμησης και απολαμβάνει την αφ' υψηλού θέση του με πολύ σαρκασμό και σνομπισμό. Δεν το ρωτώ για σκέψεις και τρόπους αντίδρασης στην διεθνή πραγματικότητα, γιατί συνήθως παίρνω απαντήσεις και σχόλια που δεν είναι πολύ κομψά.
Αν κάποιος μου θέσει το ζήτημα: "Πες μου τους φίλους να σου πω ποιός είσαι", προφανώς θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μάλλον είμαι διχασμένη προσωπικότητα, σχιζοφρενής.
Όμως άλλο είμαι εγώ......και άλλο είμαι εγώ !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου