Υπεράνω ΠΑΣΗΣ υποψίας..... (Εναλλακτικός τίτλος: ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ)

Άλλη μεγάλη χοντράδα κι αυτή. Χοντράδα πάσης Ελλάδος και εντός Milky Way.
Τι θα πει υπεράνω;; Ποιος μπορεί να πει ότι είναι υπεράνω από οτιδήποτε;; Θα ξαναχρησιμοποιήσω πάλι γνωστό άσμα, καθώς το λαϊκό πηγάζει απ'το λαό και καταλήγει στο λαό: "Άλλος πατάει στα χαλιά και άλλος στα σανίδια, μόνο στο θάνατο μπροστά τα πάντα είναι ίδια" (Στίχ.Ι.Βασιλόπουλος). Υπεράνω δεν είναι κανείς, όλοι λογοδοτούν κάπου. "You gotta serve somebody. It may be the Devil, it may be the Lord, but you gonna have to serve somebody" (Στίχ. Bob Dylan)

Τι θα πει πάσης υποψίας;; Πόσο πάσα είναι αυτή η άτιμη η υποψία;; Που ξες εγώ πόσο υποψιασμένος είμαι ή πόσο υποψιάζομαι τον άλλον; Για κάποιον που είτε πολύ θρήσκος είναι είτε πολύ αφελής είναι είτε κοιμάται τον ύπνο του αθώου, για αυτόν, ναι, κάποιες ειδήσεις το βρίσκουν απροετοίμαστο, του 'ρχονται ουρανοκατέβατες, δεν μπορούσε ούτε να τις φανταστεί. Για όόόόλους τους άλλους όμως, τι δικαιολογία υπάρχει;
Βλέπεις κάποιον στην είσοδο του σπιτιού σου, λες-δε λες μια καλημέρα, ούτε ξέρεις τι κάνει μέσα στο σπίτι του, πόσο σχιζοφρενής, πόσο άρρωστος, πόσο παράξενος μπορεί να 'ναι. Γιατί να'σαι ανυποψίαστος; Φύλαγε τα μισά ρούχα σου για να σου μείνουν οι ραφές. Ζούμε σε κοινωνίες αγγέλων και δεν το κατάλαβα;; Υπάρχουν "άνθρωποι" γύρω και δεν τους πρόσεξα;

Όλοι αυτοί που κυκλοφορούν ανάμεσά μας είναι παθολογικές μορφές ζωής, ντυμένες με μπόλικη καθημερινότητα και αβρότητα, ώστε να ξεγελούν.

Το 'πε, το 'πε κι ο Αγγελάκας : "Βγάλε τη μάσκα που κρύβεις, κάτω απ'τη μάσκα που φοράς".
Όλοι είμαστε ύποπτοι για κάθε είδους έγκλημα. Τι θα πει αναπληρωτής διοικητής του ΠΙΚΠΑ Βούλας, τι θα πει αρχιμανδρίτης, τι θα πει χειρουργός, τι θα πει στρατιωτικός, τι θα πει επιχειρηματίας (ζαχαροπλάστης ίσως), τι νόημα έχουν οι ταμπέλες για μια κοινωνία, τα επαγγέλματα καθορίζουν το status, την αξιοπιστία ή το "υπεράνω";;;;;;
Γιατί μένουμε έκπληκτοι τάχαμου μπροστά στην έκταση τέτοιων φαινομένων, στο τεράστιο δίκτυο των διακινητών ή στη διάσταση μεταξύ "φαινομενικού βίου" και πραγματικών συνθηκών;;
Τέρατα που πρέπει να καούν στην πυρά, (και να βλέπουν οι άλλοι, οι "αθώοι";) ή τέρατα σαν κι εμάς, μόνο που αυτοί εκδηλώθηκαν πρόωρα;
Κάποιος μεγαλοισοβίτης το 'χε πει (κι αυτός! Όλα πια τα παν; Εγώ τι έμεινε να πω;;;;):
"Eγκληματίας είσαι μόνο άμα σε πιάνουν".
Προχθές μου 'στειλε φίλος, τραγικά σκληρές εικόνες νεκρών παιδιών από τη Γάζα. Εγώ που τις έβλεπα, σχεδόν αδιάφορος, είμαι λιγότερο τέρας απ'τους παιδόφιλους; Νομίζετε ότι επειδή εγώ δεν προκάλεσα το κακό, με κάνει λιγότερο ένοχο; Ή μήπως από το ένα βήμα δε φτάνεις εύκολα στο άλλο;;; Μη γελιέστε!!!
ΖΟΥΝ (ΖΟΥΜΕ) ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ!!!!!

Θέλουν (θέλουμε) σκότωμα όλοι όσοι συμμετέχουν σε δραστηριότητες απάνθρωπες, αποτρόπαιες, αφύσικες, αδιάντροπες, ανήθικες αλλά νόμιμες, απαράδεκτες από κάθε άποψη και κάθε θέση, συντηρητική ή μη. Δεν υπάρχει κανείς υπεράνω του νόμου, ανθρώπινου ή συμπαντικού, κανείς υπεράνω άλλων, κανείς υπεράνω των υποψιών που καλώς ή κακώς δημιουργούνται κάθε μέρα σε όλους μας βλέποντας τον Άνθρωπο όχι ως Αδερφό αλλά ως το παράσιτο της Γης. Και μεις, μόνο εμείς, οι καλοί, οι "αθώοι" έχουμε το παρασιτοκτόνο, το φάρμακο για να απαλλαγούμε από τη μάστιγα.

Το διαδίκτυο απλώς άφησε να πέσουν οι μάσκες (οι πρώτες, όχι οι άλλες), με την ψευδαίσθηση της αναρχίας, ώστε να παρασυρθούν αυτοί που διάγουν διπλό-τριπλό βίο. Το πρωϊ οικογενειάρχης, στο Νet ζαρτιεριάρχης.


ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΣΚΟΤΩΜΑ!!!!

Τα γεράκια γύρω μας......

Προχθές με τον ταπεινό φακό του κινητού, τράβηξα κάτι γερακίνες, που τις βλέπω εδώ και κάνα μήνα στο ρέμα κοντά στο σπίτι μου. Κάθε Νοέμβρη κατεβαίνουν για να ξεχειμωνιάσουν,
ερχόμενες από Βορρά.

Για όσους δε γνωρίζουν, σαν κι εμένα που εν οίδα ότι ουδέν οίδα,

ο όρος γερακίνα (Buteo buteo) αναφέρεται και στα αρσενικά και στα θηλυκά, που ελάχιστη εξωτερική διαφορά έχουν. Τώρα θα μου πεις : Και που κατάλαβες ρε μάστορη ότι είναι τέτοια;; Πρώτον επειδή τα έχω δει με τα κυάλια και τα έχω περιγράψει σε ειδικό, που το επιβεβαίωσε, δεύτερον η λογική λέει ότι εφόσον τα 2/3 των ιερακόμορφων που βλέπουν ή μάλλον αφήνουν να τα δουν οι άνθρωποι είναι τέτοια και τρίτον, που μ' αρέσει, είναι ότι η φωνή της γερακίνας είναι σαν κλαψιάρικο νιαούρισμα.

Τρία είδα εγώ, το ένα έκρωζε (ή νιαούριζε αν θέλετε), μάλλον το θηλυκό, και τα άλλα δύο -μάλλον αρσενικά- πήγαιναν βόλτες μαζί του εναλλάξ. Κλασική περίπτωση τρίο!!! Το θέαμα από κάτω, με τον ουρανό -νεφελώδη κι έτσι- ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό. Οι κινήσεις τους, να μην πω χορευτικές και φανώ γραφικός, μου φάνηκαν αρκετά φαντεζί, θαρρείς με σχέδιο και οι ελιγμοί τους χαλαροί και σε στυλ παιχνιδιού. Άλλο να τα λέω κι άλλο να τα λέω.

Η Γερακίνα, του γνωστού τραγουδιού, ήταν υπαρκτό πρόσωπο του 1870, το οποίο κατά την προσπάθειά του να πάει νερό στον αγαπημένο της έπεσε στο πηγάδι και ανασύρθηκε νεκρή από αυτόν. Υπάρχει και έθιμο/δρώμενο στη Νιγρίτα Σερρών, με τις ανύπαντρες κοπέλες να βγάζουν νερό από πηγάδι και να ακολουθεί γλέντι.

Πότε βγήκε όμως η κακή φήμη από τα γεράκια;; Τα "γεράκια" της Ουάσιγκτον, λέμε και τρέμει η ψυχή των Ιρακινών. Τι αυτοκρατορικό έχει δηλαδή ο αετός και ξεχωρίζει, ενώ ένα κιρκινέζι ή ένας σφηκιάρης είναι πλέμπα;; Στο κάτω-κάτω, το σαϊνι (ή το διπλοσάινο) και το ξεφτέρι στα ιερακόμορφα ανήκουν. Αμ πως! Στην Αρχαία Ελλάδα, ο αετός ήταν το πουλί του Δία, ενώ το γεράκι του θεού Ερμή. Ο φόνος ενός τέτοιου πουλιού ισοδυναμούσε με ιεροσυλία. Σήμερα, τα κέντρα περίθαλψης άγριων ζώων γεμίζουν με γεμάτα σφαίρες πουλιά αυτών των ειδών, χτυπημένα από ανώμαλους (Η λέξη ασυνείδητος έχασε πια και την αξία της).

Μία φορά να δεις γεράκι να εφορμά σε στόχο, καταλαβαίνεις περίπου πως μπορεί να αισθάνεται ένας ταλαίπωρος χειριστής αεροσκάφους με τον boggie on his tail (κοινώς σε αερομαχία). Για μας τους θνητούς περιπατητές της Γης, το αέρινο περιβάλλον φαντάζει η απόλυτη ελευθερία και ζηλεύουμε όσους το χαίρονται (Εξ'ου και το λαϊκό άσμα "Ζηλεύω τα πουλιά"). Τα γεράκια, εν προκειμένω οι γερακίνες, επιδεικνύουν δύναμη και ταχύτητα, με βλέμμα περήφανο όσο και διαπεραστικό.

Σηκώστε και καμμιά φορά την κεφάλα σας ψηλά στον ουρανό!

Που ξέρεις τι μπορεί να δεις......

Αυτοί είμαστε....όχι άλλοι

ΕΕΕΕ ΡΕΕΕΕΕ ΧΑΛΙΕΣ!!!

Κι όμως υπάρχει κόσμος ατελείωτος που διασκεδάζει κι εκτονώνεται με τα χάλια του άλλου. Από οίκτο;;;; Όχι βέβαια! Από απλή ασχετοσύνη, πλήρη άγνοια και απόλυτη απέχθεια για το αληθινό άθλημα. Δε μιλώ για όσους κάνουν πλάκα, σαρκαζόμενοι το "δήθεν" του όλου θέματος. Αναφέρομαι σε όσους πραγματικά αισθάνονται ότι αυτό που βλέπουν στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι ποδόσφαιρο. Κλωτσόσφαιρο ναι, μπουνιόσφαιρο ναι, ταεκβοντόσφαιρο ναι επίσης, αδιαφορόσφαιρο σίγουρα. Καταλήξαμε να βλέπουμε ούτε σπορ ούτε θέαμα.

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει κ.Πιλάβιε;; Τι βλέπει; Τον εαυτό του, την πλήρη ξεφτίλα του, την απαιδευσιά του, την αμορφωσιά, το μίσος του, την αντικοινωνικότητά του.

Ανοίχτε τα τρελάδικα!!!

Τι να λέμε τώρα; Το παιδί που ανέβασε το βίντεο (να μην αναφέρω ομάδα, όλοι καταλάβατε φαντάζομαι) γράφει επί λέξει : "Αγωνιστικά το παιχνίδι δε μας ενδιαφέρει....". Δηλαδή τρία παιχνίδια τώρα, 90+90+90+30+30=330΄ παιχνιδιού είναι σαν να μην έγιναν. Δε μ' ενδιαφέρει βρε αδερφέ! Το θέμα είναι: Νίκησε ή έχασε;; Θαρρείς εγώ θα πάρω λεφτά. Δηλαδή είτε έγιναν τα παιχνίδια είτε απλώς κοιμόμουν και ξύπνησα λίγο πριν τον Καράμπελα, ένα και το αυτό. Ας μας το'λεγαν από την αρχή, ούτε να κουράζονταν οι ποδοσφαιριστές, ούτε κι εμείς να μην αγωνιούσαμε. Για την ακρίβεια, αυτό πρέπει να ισχύει για όλα τα ελληνικά ματς. Θα γίνεται κλήρωση τη Δευτέρα, θα βγαίνει ένα σκορ, το νικητή τον ξέρουμε όλοι, έτσι;;

Φυσικά το πρόβλημα έγκειται στο ότι υπάρχουν άνθρωποι που παν σε τέτοια ματς και πληρώνουν εισιτήριο. Κι όχι μόνο δεν κλαίνε τα λεφτά τους με μαύρο δάκρυ, μέρες που περνάμε, αλλά είναι και μυστήριοι. Θα χαίρονται κιόλας. "Ήμουν κι εγώ εκεί". Ώπα ρε μεγάλε, ήσουν στο Ελ κλάσικο της Θεσσαλονίκης, μη μου πεις!

Φάσεις θες, fair-play θες, κίνηση θες, τέρματα θες, από αυτά πια σκάσαμε! Όχι άλλα γκολ, φτάνει. 300 λεπτά χωρίς ένας κερατάς να μπορέσει να σκοράρει. Βεβαίως ούτε και με νοιάζει, έχω δει παιχνίδια με σκορ 0-0, να σου σηκώνεται η τρίχα. Με απίστευτο θέαμα, εντυπωσιακές ευκαιρίες, να ξεχειλίζει η αδρεναλίνη από τ'αυτιά. Φυσικά ΟΧΙ στη Ελλάδα.

Κι εδώ πολλά παιδιά θα "σεληνιάστηκαν", όχι πάντως από το άθλημα. Από τις κροτίδες ίσως, ή τα ατελείωτα βρισίδια, αλλά όχι από το θέαμα. Δυστυχώς βλεπουμε αυτό που μας αξίζει, αυτό που θέλουμε. Ποιός θέλει μωρέ να βλέπει το πραγματικό ποδόσφαιρο, ο ΜΠΑΟΚ να κερδάει, και τι με νιάζει..... Όσο για τους άλλους, θα την πέσουν στη Nova, με τη φραπεδιά τους και δε βαριέ-...

Τότε γιατί τόσος ντόρος για δικαιοσύνη στο άθλημα, δηλώσεις να επιστρέψει ο κόσμος στα γήπεδα, προβολή του αθλήματος, να διδάσκεται με καλύτερο τρόπο στις ακαδημίες κτλ, κτλ. Το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι (Μεγάλοι σύλλογοι προβάτων χωρίς εγκέφαλο), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε σαπίζει και παρακάτω.

Με τι μούτρα να πάω τα παιδιά μου να διδαχτούν ποδόσφαιρο, όταν τα Σαβ/κύριακα οι μπαμπάδες βρίζονται μεταξύ τους ή πωρώνουν τα παιδιά περισσότερο κι από τους αδαείς προπονητές; Ή όταν τυχαίνει να πάμε σε κανα ερασιτεχνικό και τα κλωτσίδια που πέφτουν εν μέσω χειροκροτημάτων και βωμολοχίας μέχρι "..τη μάνα του Μπετόβεν" και "...τον Αντιγαμώσταυρο" (αυτός είναι σα να λέμε τυραννόσαυρος Γαμίκουλους) με αηδιάζουν και μόνο που λέω "Σιγά ρε φίλε, υπάρχουν και μικρά παιδιά".

Αυτό το τελευταίο ακούγεται σαν απίστευτο κι όμως αληθινό. Παιδιά;;; Και τι δουλειά έχουν σε ποδοσφαιρικό αγώνα;;;

Ε βέβαια, μήπως άθλημα είναι;; Μήπως θα κερδίσουν κάτι σε αθλητικό ιδεώδες, βλ. η ατομικότητα που υποτάσσεται στην ομαδικότητα, αλλά και αντίθετα, οι στιγμές που επιβάλλονται οι πρωτοβουλίες που περιμένει η ομάδα;

Όλα αυτά ακούγονται τόσο ουτοπικά και εξωΑνδρομεδικά, ακόμα και σε μένα που τα γράφω. Κι όπως είπε κι ένας φίλος μου εκ Ημαθίας: Δε θα τους συγχωρήσω ποτέ (ποιούς; τους παράγοντες, τους οπαδούς, τους παίκτες-διεκπεραιωτές, τους ιδιοκτήτες-πλυντηριούχους, τους πολιτικούς ) ότι με έκαναν και μίσησα το ποδόσφαιρο, που τόσο το αγαπούσα.

Εγώ το μόνο που θα πω, για τη λήξη, είναι ότι και ποδόσφαιρο θα παίζω με αυτούς που γουστάρω, και ποδόσφαιρο θα βλέπω (δεν είναι κρυμμένο) για να γουστάρω, κι ούτε για να τους φτύσω δεν αξίζει. Κι αυτό από έναν άνθρωπο, που μεγάλωσε με έναν κανονισμό διαιτησίας (λόγω πατρός) στο κομοδίνο, που του μιλούσαν από 3,5 χρόνων για τα "ημιχρόνια" και τα "εντός παιδιάς" και με ατελείωτη αγάπη για το υπέροχο αυτό άθλημα, το καλύτερο άθλημα του κόσμου, το πιο εντυπωσιακό και το πιο συναρπαστικό.

Υ.Σ. Και ποιό είναι το τραγικό φυσικά;;;; Ότι οι περισσότεροι θα δουν μόνο το βίντεο του YouTube κι ούτε θα διαβάσουν αυτά που λέω. Ή κι αν τα διαβάσουν, δε θα τους πουν τίποτα.

Τότε εγώ το βίντεο γιατί το έβαλα;;;;

Η λέξη μπλόκο δεν είναι καλή.....

Τα εύκολα στη ζωή δε σου μένουν. Ότι με κόπο απόκτησες, μόνον αυτό έχει πραγματική αξία και μόνο αυτό είναι που θα αφήσει σημάδι, όταν εσύ θα φύγεις.


Δεν ξεκινώ με φιλοσοφικό στοχασμό, προσπαθώ-όπως πάντα-να σκέφτομαι παγκόσμια, δρώντας τοπικά. Να βλέπουμε ένα δέντρο, πάντα σε συνάρτηση με το δάσος. Έτσι και με τα γεγονότα να θυμίζουν ότι είμαστε για πάντα "στο ίδιο έργο θεατές", θέλω να δω και να κρίνω τις συμπεριφορές μας με βάση το σωστό κοινωνικό πλαίσιο. Κι όταν λέω σωστό, προφανώς εννοώ το λειτουργικό, αυτό που την τσουλάει τη βάρκα, δεν τη βουλιάζει.

Κι εξηγούμαι. Όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν είμαστε ίδιοι, αλλά πιθανόν να ΜΗΝ είμαστε και όλοι ίσοι. Καμμιά σχέση με το συλλογισμό του Orwell. Οι φαινομενικά δημοκρατικά ελεύθερες κοινωνίες δεν έχουν μέτρο. Όσο επιτρέπουν εσένα να κλείνεις ένα δρόμο, άλλο τόσο επιτρέπουν εμένα που χάνω λεφτά απ' αυτό να σου κάνω μήνυση. Και λύση δε βρίσκεται. Οι κατά καιρούς Σολομώντες των διαφόρων πολιτισμών δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τις στοιχειώδεις αρχές των ανώτερων μαθηματικών και της πολυπλοκότητας. Ένα δισεκατομμύριο φορές να κόψεις ένα καρπούζι στη μέση ένα δισεκατομμύριο φορές ΔΕ θα το μοιράσεις στη μέση. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ!! Δεν χωρίζονται στα ίσα μέρη οι κοινωνίες, οι συντεχνίες, τα λειτουργήματα, οι επαγγελματικές ομάδες, οι άνθρωποι. Πρέπει (στα πλαίσια της νομιμότητας βεβαίως-βεβαίως) να αποδεχτούμε την ανισότητα των τομών, κυριολεκτικά/μεταφορικά. Κάποιο θα φάνε πιο πολύ καρπούζι, κάποιοι λιγότερο.

Η φύση, αν και παρέχει τα απαραίτητα-προς βρώση και πόση-από μόνη της, συχνά θέλει ένα μικρό σπρώξιμο. Η πρώτη μας φύση ήταν η τροφοσυλλεκτική. Και κατ'αυτόν τον τρόπο εξέλιξε και τη συμπεριφορά μας, με απόλυτο σεβασμό, μέχρι θεοποίησης στη Φύση. Στη Μητέρα Φύση, που λένε. Από εκεί, με ένα τεράστιο άλμα στο χρόνο αλα Κιούμπρικ (2001: A Space Oddysey), φτάσαμε να πηδάμε καθημερινώς τη Φύση, να τη βιάζουμε και να πρέπει να μας πληρώσουν γι'αυτό. Ήτοι ο κόπος του αγρότη.

Ως ισοπεδωτής-οδοστρωτήρας, εξισώνω τον παραφύσει παραγωγό-υπάλληλο της Monsanto, βάση στη Μοζαμβίκη, με τον ταλαίπωρο μικροκαλλιεργητή της Σφενδάμης Πιερίας. Και οι δύο πιθανώς να έχουν δικαιολογίες για την καταστρατήγηση των φυσικών νόμων (ο βιασμός επιστημονικά). Πιέσεις έξωθεν και άνωθεν, οι σκληροί καπιταλιστικοί νόμοι του εμπορίου, η ψευδαίσθηση της τροφικής πυραμίδας ως μέσο εξουσίας κτλ... Η ευρύτερη παραγωγή τροφίμων όμως έχει όμως στραγγαλιστεί σε τέτοιο σημείο, που δε φαίνεται να βγαίνει μέλλον σε αυτό που ονομάζεται διατροφή. Ο ακρογωνιαίος λίθος ήταν και παραμένει ο καλλιεργητής της Γης.

Και φτάνουμε στην εστίαση. Πώς μπορώ να δω την αγροτική πολιτική μιάς τρύπας, ανεξάρτητη από τις παγκόσμιες συνθήκες;; Το 1991-92, έαν θυμάμαι καλά, καθότι πιο μικρός, το ΤΙΜΕ έκραζε τη γραμμή Bush πατρός και WHO για τη φοβερή συμφωνία GATT, που "ρύθμιζε" την ισορροπία στην παραγωγή και διακίνηση βασικών ειδών σίτισης ένθεν κι ένθεν του Ατλαντικού. Προ Μάαστριχτ, για όσους δε λοβοτομήθηκαν από τις σημερινές πολιτικές κορόνες, η Ε.Ε. ήταν τόσο αδύναμη-ίσως το ίδιο είναι ακόμα-που έκατσε κι μάσησε μια απαράδεκτη συμφωνία, με ελάχιστο αντάλλαγμα (διατήρηση εδρών πολυεθνικών, συγκράτηση των Κινεζικών συγχωνεύσεων κ.ά μικρά γράμματα για τους μικρούς). Στην ουσία η GATT ήταν ο προπομπός των μεταλλαγμένων και της υπόταξης της παραγωγής σιτηρών (βλ. Ρωσία) στα μέτρα της πείνας για τους αναπτυσσόμενους λαούς. Τότε οι Γάλλοι έριχναν τα μπουκάλια του κρασιού και οι Ολλανδοί τα γάλατα τους μπρος στο κτίριο της Γερουσίας, κι εγώ νόμιζα ότι έβλεπα ταινία του Χόλυγουντ.
Όλα τα "ΚΑΛΑ" όμως αργούν. Κι όταν φτάνουν, ΠΟΝΑΝΕΕΕΕ!!!!

Από την επισιτιστική κρίση από πέρσι, με πολλαπλές αιτίες και 2,6 δισεκατομύρια αποδέκτες-ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ δηλαδή, την κολοσσιαία εδαφική και οικονομική ανάπτυξη των βιογενετικά τροποποιημένων σπόρων έως τον αποκλεισμό της Εθνικής Καβάλας-Ξάνθης, είναι ΕΝΑ και το ΑΥΤΟ.
Προφανώς λίγοι το αντιλαμβάνονται, λίγους τους νοιάζει. Τα ΄παμε αυτά, ο μικρόκοσμός μας, η ψήφος μας, η θεαματικότητά μας, το χωραφάκι μου. Αγρότης εγγενήθηκα, αγρότης θα πεθάνω...

Το ζουμ συνεχίζεται στην πολυδιάσπαση των θέσεων που υποστηρίζονται από τις αντιπροσωπείες. Εάν ήθελα να γίνω κυνικότερος, θα 'λεγα κάτι γι' αυτές τις αντιπροσωπείες των αγροτοπατέρων με το ένα μάτι στους συνεταιρισμούς και το άλλο μάτι στις δημο-νομαρχιακές καρέκλες. Η παραπλάνηση είναι το πρώτο όπλο. Άλλα αντί άλλων, τρεις λαλούν, δυό χορεύουν, πέντε αγραναπαύονται κι ένας ζητάει το δίκιο του. Το ποιό;;;;;;;;
Οι άνθρωποι των γενιών με τις αγορασμένες επί ΠΑΣΟΚ τρακτεριές και τους Αλβανούς παραμάσχαλα κόπτονται για την τροφή του Ελληνικού λαού. Τάζει ο ψηφοθήρας πολιτικός, παραμυθιάζει ο αγροτοκομματάρχης, λιγουρεύεται ο αγρότης. Οι ίδιοι άνθρωποι που στοίβαζαν τους Πακιστανούς στη Μανωλάδα, που βάζαν τους Σκοπιανούς να μαζεύουν τα ροδάκινα και τα σπαράγγια στα Γιαννιτσά και μετά τους κατήγγειλαν, που έχουν τους Κούρδους λαθρομετανάστες για να ψευτομαζέψουν τα τεύτλα και μετά λένε ότι "κινδυνεύουν από τις αρρώστιες και να τους απελάσουν", οι ίδιοι αυτοί Αφέντες της Ελληνικής Επικράτειας βγάζουν τις μούρες τους στα δελτία, να υποστηρίξουν τον έντιμο ιδρώτα τους, τον κόπο τους, τον αγνό αγώνα για το μεροκάματο. ΤΟΝ ΠΟΙΟ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;



Αλλά ευτυχώς ΔΕΝ είμαι κυνικός! Γι' αυτό το λόγο, θα κρατήσω μακριά από τα προηγούμενα το νέο άνθρωπο με ελπίδα στη βιοκαλλιέργεια, στις εναλλακτικές μορφές και είδη καλλιέργειας (Το εναλλακτικό σημαίνει βιασμό με προφυλακτικό και τζελ) και με αποφυγή των ψευδαισθήσεων για τις τρέχουσες φυσικές αλλά και πολιτικές συνθήκες καλλιέργειας.

Κάθε συντεχνία προσπαθεί να πείσει, η μία την άλλη, ότι αυτή πασχίζει, ότι μοχθεί, ότι κουράζεται για να στηρίξει τον κοινωνικό ιστό. Αλλά πρέπει να διεκδικήσει αυτό που Η ΙΔΙΑ θεωρεί δίκιο της.
Και για να θυμίσω το πως ξεκίνησα, οι άνθρωποι που κουράζονται, συνήθως θα αφήσουν κάτι. Αυτοί που θα βάλουν άλλους να κάνουν τη δουλειά τους, αράζοντας στα καφενεία του χωριού, κυνηγώντας την εύκολη και βουλευτοκινούμενη επιχορήγηση, είναι που δε πρέπει να τους δίνεται ούτε σκαλοπάτι για να μιλήσουν ή μικρόφωνο να ακουστούν. Αμαυρώνουν μια θέση, μια άποψη, ξεπερασμένη μεν, αλλά με δικαίωμα στην ακρόαση.
Δυστυχώς όχι μόνο θα πάρουν τις κάμερες πάνω τους, αλλά θα πείσουν και τους άλλους προβατοειδείς, αδαείς, απληροφόρητους, Ευαγγελατοπροσκυνητές, βαρεμενόπληχτους να κάνουν πράγματα αντικοινωνικά με πλήρη κοινωνική αιτιολόγηση και αποενοχοποίηση.

Η λέξη μπλόκο δεν είναι καλή. Μπλόκα κάνουν οι αστυνομικοί για να σε συλλάβουν, μπλόκα κάναν οι Γερμανοί για να πιάσουν κάνα πατριώτη, κατόπιν υπόδειξης του μαυροκουκουλοφόρου (Τι ειρωνεία!!). Μπλόκα κάνουν και οι αγρότες;;; Έλα πουγκί στον τόπο σου......

Ο κόπος, όταν υπάρχει και αποδίδει, φαίνεται. Δε γίνεται με το ζόρι να βάλεις κάποιον να το δει, να τον εκτιμήσει και να σου δώσει το αντίτιμο. Αν αυτό δε σε καλύπτει, παίρνεις το καπέλο σου και φεύγεις, "σκοτώνεις" τα χωράφια και κοιτάζεις αλλού.

Τελειώνω (κ.Πρόεδρε) με μία και μόνη πρόταση. Αντί για τον αδιανόητο αποκλεισμό, παρατάξτε τα τρακτέρ στις άκρες να φαίνονται, υποχρεωτικά επιβραδύνετε κάθε αμάξι μέχρι στάσης, ώστε να πάρει το φυλλάδιο που θα του δώσετε με τα (δίκαια;;;) αιτήματά σας, και μετά ο καθείς το δρόμο του. Ενημερώστε αυτούς που θα ενδιαφερθούν, αδιαφορείστε για τους αδιάφορους, δε θα λύσουν αυτοί το θέμα.


Υ.Σ Ατάκες των ημερών (από πραγματικούς ανθρώπους, όχι απ'την κεφάλα μου)

-Δεν πα να κόβουν το κάπνισμα από παντού (έλα μωρέ που σκοτώνει), εγώ καπνό έβαζα, καπνό θα βάζω.
-Και τι έγινε που δεν έχω νερό να ποτίσω, θα πλακωθώ με τον Καρδιτσιώτη. Σιγά μην κάνω ορθολογιστική χρήση, φλώροι οικολόγοι....
-Τι κι αν οι επιχορηγήσεις για τα παραμεθόρια δίδονταν αφειδώς για αμάζευτες παραγωγές, εγώ θα το διεκδικήσω το δίκιο μου..

Το ποιό;;;;;;;;;;;;;;;;;

Πρέπει να τα ακούμε κάθε φορά που γκρινάζουμε....

Σε συνέχεια προηγούμενου post (http://oudenoida.blogspot.com/2009/01/blog-post_13.html):

Παραθέτω κείμενο, που το είχα ξαναδιαβάσει και παλιότερα, το ξαναθυμήθηκα και το θεωρώ πολύ ανθρώπινο. Άλλο να τα λέει ο απ'έξω και άλλο ο από μέσα....

“Ονομάζομαι Α. Τ. καρκινοπαθής στο τελευταίο (κατά την Ιατρική) στάδιο μεταστατικού καρκίνου από Θεσσαλονίκη, είμαι αναγνώστρια σας και διαβάζοντας την επιστολή διαμαρτυρόμενου πολίτη με την αργοπορία των γιατρών αναρωτήθηκα για το πόσο θα έπρεπε να διαμαρτυρηθούν για την κατάντια του συστήματος Υγείας οι καρκινοπαθείς, οι άνθρωποι που έχουν συνεχές ραντεβού με τον θάνατο και που οι Γιατροί και οι Υπουργίσκοι, αργούν καθημερινά στο ραντεβού-συνέπειας μαζί τους.Οι καρκινοπαθείς είναι οι ασθενείς που διαμαρτύρονται λιγότερο στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων.

Η αρρώστια που τους έχει καταβάλει δεν είναι ιάσιμη.

Προσβλέπουν στον Θεό παρά στους ανθρώπους και οτιδήποτε προσφερθεί από τους ανθρώπους και την επιστήμη είναι δώρο που αποδέχονται με ευγνωμοσύνη, ευχαριστώντας, μακριά πια από προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες , για την κάθε στιγμή καλής ή υποφερτής ποιότητας ζωής πού τους χαρίζεται και για την οποία παλεύουν με νύχια και με δόντια.

Τα παιδιά του καρκίνου έχουν υπομονή με τους νοσηλευτές. Γιατί οι νοσηλευτές είναι σύμμαχοι στον αγώνα τους. Εργάζονται με μισθούς πείνας, δεν είναι ενταγμένοι στα βαρέα και ανθυγιεινά και παρασκευάζουν χωρίς να έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, τα χημειο-θεραπευτικά διαλύματα με κίνδυνο της υγείας τους. Στο τσουνάμι της νοσηλείας εξυπηρετούν διπλάσιο αριθμό αρρώστων από τον προβλεπόμενο διασπείροντας τους αρρώστους και σε άλλα τμήματα άλλων κλινικών εφόσον τα κρεβάτια δεν επαρκούν για όλους. Στην νυχτερινή του βάρδια, ένας νοσηλευτής έχει την ευθύνη ενός ολόκληρου ορόφου-τμήματος, γιατί κανένας υπουργίσκος δεν το πήρε ως προσωπική του υπόθεση να κάνει προσλήψεις νοσηλευτών. Όταν λοιπόν κάποια φορά αστοχήσει το χέρι της νοσηλεύτριας να βρει φλέβα με την πρώτη, της δίνουν κουράγιο λέγοντας της –δεν πειράζει, μη στενοχωριέσαι, ξανατρύπησε τις χημειοκαμένες φλέβες μου, θα βρείς άλλο σημείο.

Τα παιδιά του καρκίνου έχουν υπομονή με τους γιατρούς Δεν γογγύζουν ούτε όταν περιμένουν τις ατέλειωτες πέντε, έξι ,ή επτά ώρες, στην «επί της γης κόλαση», στα «σαλόνια» - αίθουσες αναμονής του Θεαγένειου, με το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα για την διήμερη ή τριήμερη νοσηλεία τους για να τους ανακοινωθεί τελικά, ότι δεν υπάρχει κρεβάτι διαθέσιμο. Ξέρουν ότι πρέπει να φύγουν και να ξανάρθουν την επόμενη προετοιμάζοντας τον εαυτό τους άλλη μια νύχτα για την επόμενη μέρα που θα επιστρέψουν έχοντας την ελπίδα να βρούν κρεβάτι διαθέσιμο.
Δεν γογγύζουν, δεν εκφράζουν παράπονα στους γιατρούς τους ούτε στην αίθουσα αναμονής της βραχείας ογκολογικής κλινικής του Παπαγεωργίου, όταν,ώρες ατέλειωτες, περιμένουν υπομονετικά να τους δει ο γιατρός τους και στην συνέχεια να κάνουν την θεραπεία τους, μετά από ώρες ταξίδι, ερχόμενοι από κάποια άλλη πόλη της Βόρειας Ελλάδας. Και εκεί ο γιατρός έχει έρθει στην ώρα του, αλλά θα πρέπει να είναι βιονικός για να καταφέρει να αποφασίσει για την ζωή 80-100 ανθρώπων στα λίγα λεπτά που αντιστοιχούν στον κάθε καρκινοπαθή και να αποφύγει το λάθος. Οταν ο γιατρός καθημερινά αποφασίζει για 100 ζωές, θα το κάνει το λάθος και το λάθος αυτό θα κοστίσει μια ζωή.

Θυμώνουν οι καρκινοπαθείς αλλά δεν τα βάζουν ούτε με τους νοσηλευτές ούτε τους γιατρούς τους γιατί ξέρουν καλά ότι δεν φταίνε αυτοί, που δεν υπάρχουν άλλα τρία Θεαγένεια για να εξυπηρετήσουν τους καρκινοπαθείς όλης της Βόρειας Ελλάδας. Υποπτεύομαι πως οι νοσηλευτές και κυρίως οι ογκολόγοι πλέον στην Ελλάδα, όταν ανήκουν στην κάστα εκείνη των υπαλλήλων, που « δεν τα παίρνουν», μάλλον δουλεύουν για να σώσουν την ψυχή τους. Όπως ο χειρούργος-ογκολόγος της γράφουσας, ό ίδιος με καρκίνο, τελείως καθαρός από δοσοληψίες φακέλων, έδινε την ψυχή του στην πολύωρη εγχείρηση να σώσει αυτό, που άλλοι θεωρούσαν χαμένη υπόθεση, σε ένα κράτος που έχει το θράσος να μιλάει για πολιτισμό ενώ δεν έχει εξασφαλίσει το αυτονόητο - ένα κρεβάτι στον άρρωστο.

Σε ένα κράτος που δεν σέβεται τον γιατρό και τον νοσηλευτή αλλά πάνω από όλα δεν σέβεται τον άρρωστο.Οργίζονται στα ασανσέρ του Θεαγένειου οι καρκινοπαθείς και οι συνοδοί τους, στα δύο ασανσέρ του Θεαγένειου, που χωρούν τόνους πόνου και απόγνωσης και που μέσα τους στοιβάζονται ταυτόχρονα οι βαριά εγχειρισμένοι στα φορεία, μαζί με συνοδούς , με τον κίνδυνο να μολυνθούν. Και δυσανασχετούν, γιατί δεν θέλουν και όμως πρέπει να ανέβουν στο κολαστήριο αλλά δεν χωρούν και φωνάζουν, γιατί εκεί ο φταίχτης έχει πρόσωπο και λέγεται κράτος. Το κράτος που δεν διαθέτει τα απαραίτητα κονδύλια, ώστε να γίνουν καινούργια αντικαρκινικά νοσοκομεία και που δεν κάνει εδώ και πολλά χρόνια προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.Οι καρκινοπαθείς κάποιες στιγμές όμως χάνουν την υπομονή τους γιατί δεν έχουν ούτε τους γιατρούς σύμμαχους στην αρρώστια τους.

Είναι οι στιγμές που πρέπει να παλέψουν τελείως μόνοι τους, γιατί στο σύστημα υγείας δεν υπάρχουν μόνο οι φακελοφονιάδες αλλά και οι αδίστακτοι ερευνητές γιατροί, «φονιάδες της έρευνας», γιατροί που αδιαφορώντας για την τύχη του δικού τους ασθενή, ισχυριζόμενοι πως οποιαδήποτε θεραπεία θα ήταν μάταιη, τον αποκλείουν από οποιοδήποτε θεραπευτικό σχήμα, (ενώ άλλοι ογκολόγοι διαβεβαιώνουν για το αντίθετο,) αρνούνται οποιαδήποτε διευκόλυνση, ώστε να αναζητήσει ο ασθενής την τύχη του στο εξωτερικό. Και όλα αυτά προκειμένου να τον εντάξουν στην κλινική έρευνα κάποιου νέου φάρμακου, το οποίο όμως όταν θα έχει έρθει, πιθανότατα, να είναι για τον ασθενή πλέον πολύ αργά.
Και όταν τα παιδιά του καρκίνου χάσουν την υπομονή τους αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη στους γιατρούς τους, δεν κάνουν καταγγελίες και μηνύσεις. Χάνουν την ελπίδα τους, και όταν χάσουν την ελπίδα τους αποσύρονται από τον αγώνα να κερδίσουν την ζωή τους και αποσύρονται σιγά -σιγά από την ίδια την ζωή.”


Αυτό είναι ολόκληρο το κείμενο επιστολής αναγνώστριας, που δημοσιεύτηκε εν περιλήψει στη στηλη «Πρόσωπα & Προσωπεία» της «Ελευθεροτυπίας".

Ωωω Μπάμ Αααααα !!!!!!!

Ορκίστηκε επιτέλους κι αυτός ο χριστιανός (;; δεν είμαι και πολύ σίγουρος-για το χριστιανός). Όλοι περιμένουν τις κινήσεις του, να ξεχαστεί η εποχή Μπους-λένε. Συγνώμη, αλλά εκλεγμένος δεν ήταν κι αυτός ;; Αν ήταν δικτάτορας, μάλιστα να μιλούσαμε για μεταπολίτευση. Αφού όμως οι πολιτικές γραμμές δεν αλλάζουν εύκολα στις συνεχιζόμενες δημοκρατικές κυβερνήσεις, γιατί να περιμένουμε αλλαγή γραμμής, ορατή και αόρατη;; Επείδή άλλαξε τα πρόσωπα; Κι αυτό συζητιέται (βλ. Γκέιτς στο Εθν. Αμύνης, οι μισοί "Κλιντονικοί", με την εμβόλιμη Χίλαρι). Παρ' όλα αυτά, οι ειδήμονες, οι αναλυτές είναι αισιόδοξοι (λένε) για την πυγμή, που πιθανόν να δείξει σε θέματα οικονομικής κι εξωτερικής πολιτικής. Βλέπε (ή μη σώσει και δεις) --- http://www.tvxs.gr/v3811

Σημειώνουμε τους πρώτους πόντους (εντυπωσιασμού): Απόφαση 1η.

Μείωσε τους μισθούς του προσωπικού του Λευκού Οίκου βάζοντας όριο τα 100.000$ το χρόνο. Ήτοι περίπου 1οο άτομα (Chief of Staff και τοιούτοι), θα αμείβονται με λιγότερα κι απ' τους δικούς μας (λέμε τώρα).

Απόφαση 2η : Aνακοίνωσε ότι οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να δίνουν στη δημοσιότητα όλα τα δεδομένα των συμβάσεων και των κάθε είδους συναλλαγών τους, αποφεύγοντας την μυστικότητα και τις κωλυσιεργίες. Ούτε στον ύπνο τους, το βλέπουν τα δικά μας υπουργεία να δημοσιοποιούνται οι προμηθευτές τους ή οι συμβάσεις τους.

Εδώ ακούστηκε ότι η Εταιρεία που αναλάμβανε την καθαριότητα στο Μετρό της Αθήνας---και της οποίας μπράβοι-γκάνγκστερ "βιτριόλιασαν"την δύσμοιρη την Κούνεβα, επειδή τόλμησε και μίλησε για τις τεράστιες παρανομίες τους----ανήκει σε μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ, κι ούτε κιχ ακούστηκε. Τα 'παμε, προέχει ο Παναγό- και τα άλλα παραπλανητικά.....

Τέλος πάντων, όπως λέει κι ο Δήμου, εγώ δηλώνω αντί-αντί. Δηλαδή, άμα ακούω κανέναν (τάχαμου) Αντι-αμερικανό, εκ πρώτοις κουμπώνομαι, καθώς αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι αντιγραφείς της αρπαγής, και εκ δευτέρας περιμένω να δω την πρακτική αντίδρασή του στις πραγματικές προκλήσεις των λεγόμενων αντιαμερικανικών επιλογών. Στα λόγια.......

Άρα ας περιμένουμε και μετά θάβουμε όσο γουστάρουμε.

Δεν ξεχνάμε όμως ότι καμμιά κριτική δεν πρέπει να είναι άμοιτη συνεπειών.

Για ότι λέω (ακόμα κι ανώνυμος) πρέπει να είμαι υπεύθυνος και ακόλουθος των λόγων μου.

Οι πολλοί δε θα το ξέρουν. Το ξέρει όμως πάντα ο ενδιαφερόμενος !!!!!

Αυτάάάάά.......

Ο παλιός είναι ωραίος, κι ο νέος είναι Ναζωραίος

Γείτονας μου ο Παναγιώτης, καλός συζητητής, με γνώση και βιώματα του κοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι της συμπρωτεύουσας. Συχνά προσπαθούμε να συζητήσουμε για τα τρέχοντα, αλλά δυστυχώς κολλάμε στους κώδικες. Εγώ μιλώ εκ του ασφαλούς, ως "άψητος", "απόλεμος", κουραμπιές (Kurabiye=απόλεμος στρατιώτης), αλλά με την κούραση από τα παλιά να με βαραίνει. Αυτός μιλάει απ΄την μεριά του ανθρώπου, που παραλίγο να τον εκπαραθυρώσουν στην επταετία, που πλήρωνε ψευδομάρτυρες για να αθωωθεί ο Διονυσίου, που ξεκίνησε με ένα γαϊδούρι απ'τη Γερακαρού, έγινε πατέρας του εαυτού του. Έβαλε στην μπάντα χαφιέδες και καθεστώτα, αλλά και απαλλαγμένος από ιδεολογίες-σιδερόμπαλες, προχώρησε στην επίτευξη μιας ευημερίας, που πιθανόν να αναζητούν οι περισσότεροι.



Εγώ συνήθως αναφέρομαι στην υποβάθμιση της Πολιτικής σε ένα δεύτερο επίπεδο (Β΄Εθνική), με την ανάδυση αμιγών κοινωνικών πρωτοβουλιών, απαλλαγμένων από οποιαδήποτε πολιτική ανάμειξη. Θέλεις λόγω προηγούμενων αποτυχιών, θέλεις λόγω απογοητεύσεων, θέλεις λόγω κάποιας αναβάθμισης των κοινωνικών ιστών, χωρίς τη συνακόλουθη πορεία ανάλογων πολιτικών δομών, οι ομάδες που μπορούν να βοηθήσουν σε συνολικές λύσεις εξόδου από κάθε κρίση μάλλον δεν μπορεί να προέρχονται από κρατικά, κομματικά ή στενά κυβερνητικά πλαίσια. Η αφύπνιση πιθανόν να γίνει σε ατομικό, ιντερνετικό, παιδευτικό, φιλανθρωπικό, συγκινησιακό επίπεδο, σίγουρα όχι σε ΜΜΕ-διαμορφούμενο πεδίο λειτουργίας. Το να συμμετέχεις στα κοινά, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη να ψηφιστείς δημοτικός σύμβουλος, μπορεί να αργήσει, ως εφαρμογή, αλλά τοποθετείται στη βάση μιας διαδικτυακής φόρμας επαφής (μπαρούφα κι αυτή έέ;) που φέρει μια κάποια ελπίδα, μια ανανέωση στη λήψη αποφάσεων.



Ο Παναγιώτης, ως αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, δεν πιστεύει σε ελεύθερη βούληση (free will) χωρίς νομικό, άρα πολιτικό, πλαίσιο. Η δουλειά του στηρίχθηκε στην ανάγκη του ανθρώπου για ιδιοκτησία (Ένα κομμάτι γη να 'χω, αλλά να ξέρω ότι είναι το ΔΙΚΟ μου κομμάτι), γι' αυτό και απέρριψε από νωρίς, όχι μόνο τα αναρχικά (Ιδιοκτησία=κλοπή), αλλά και τα ψευτοκομμουνιστικά για εσωτερική κατανάλωση (Ιδιοκτησία=Ντροπή). Έπαψε να πιστεύει σε "αγνές προθέσεις" οποιασδήποτε ΜΚΟ (Μη-Κυβερνητικής-Οργάνωσης), αλλά και στις λύσεις που μπορούν να προτείνουν. Η Πολιτική, κατ'αυτόν δεν απέτυχε, τα πρόσωπα βγήκαν σκάρτα. Ψάξε-ψάξε μπορεί να βρεθεί κανα διαμάντι, λέει.

Σε κάποια βέβαια συμφωνούμε, όπως π.χ. ο από κάτω πάντα πολύ εύκολα κρίνει τον από πάνω. Εύκολα λες "Κάνε με πρωθυπουργό", όπως λες "Κάνε με προπονητή της Τσέλσι". Δε γίνεται. Όποιος κάτσει σε καρέκλα φακίρη, αυτός μπορεί μόνο να κάνει μαγικά. Οι άλλοι απλώς είναι λιγούρια.


Όπως γίνεται αντιληπτό, οι συζητήσεις δεν καταλήγουν απλώς λήγουν, με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Εγώ μένω να αποδείξω στην πράξη αυτά που φαφλατεύω, αυτός-νομίζω-ότι αισθάνεται ότι δεν έχει πλέον να αποδείξει κάτι στον οποιονδήποτε. Απλώς αναπαύεται στις δάφνες του. Τώρα εγώ -και οι όμοιοί μου- πρέπει να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα, έτσι θα σκέφτεται. Άλλο το φίδι που βλέπεις, (οι διάφοροι ....-ισμοί), κι άλλο το φίδι που δε βλέπεις που σε βλέπει (?????), του λέω εγώ.

Υ.Σ. Και για να απαντήσει στην ερώτηση του Κούλογλου :

"Παναγόπουλος-Κούνεβα: η ζωή τους έχει διαφορετική αξία;"
Ψήφοι: 62. Δημοσίευση: 22-01-2009 06:20 από SteliosKouloglou - Ομάδα TVXS. Προβολές: 5340 - Σχόλια: 70 - Κατηγορία: Κοινωνικά Θέματα

διαφωνώντας μαζί μου (πάλι)

-Φυσικά και έχουν. Απ'τον έναν κρέμονται 3-5 ζωές, κι απ'τον άλλον δεκάδες χιλιάδες, που μπορεί να πίνουν νερό στ'όνομά του ή να τον καταριούνται καθημερινώς, πάντως εξαρτιώνται από αυτόν.

Δηλαδή πιστεύει στην ιεραρχία, όχι στην απολυταρχία, στην εμπέδωση αλλά όχι στην ισοπέδωση.

Εγώ πάλι πιστεύω ότι πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά, και του χωρισμού ο πόνος, ας κοιμάται στην καρδιά.

Καθείς με το σταυρό του, Ναζωραίοι, Εβραίοι, παλιοί και νέοι, όλοι στο ίδιο καζάνι θα βράσουμε (έως το 2012). Μετά,......... σούπα.

Βλέπω για δε βλέπω TVXS;;;;;

http://tvxs.gr/

Είμαι δηλωμένος φαν του Κούλογλου, αλλά όχι και τυφλός δηλωσίας. Παρακολουθώ τον άνθρωπο, αλλά δεν μπορώ να μην κριτικάρω αυτά που δε μ'αρέσουν. Η προσπάθεια, ομολογώ εντυπωσιακή. Μια webTV, με ειδησεογραφία επίκαιρη, υποκειμενική, όπως άλλωστε όλες οι κριτικές, αλλά νομίζω εύστοχη, αφού προκαλεί πολλά σχόλια και μπόλικη forumoκουβέντα. Αυτή είναι η παγίδα βέβαια της διαδραστικής ιστορίας, αφού όλοι μας ανταλλάσσουμε σχόλια, με ψευδώνυμα, ενώ η ειδησεογραφική ομάδα του Κούλ με τα κανονικά τους επώνυμα, φαντάζομαι. Εγώ γράφτηκα για να μπορώ να σχολιάζω ( όπως πάντα απ'τον καναπέ), αλλά νομίζω ότι δεν έχω κάτι να τους πω...Εν ώτα μη ακουέντων.

Διαβάζω τα άρθρα του περί Ομπάμα, αγροτικών μπλόκων, Κούνεβα, Παναγόπουλου αλλά και άλλα θέματα των συνεργατών του. Σε αρκετά απ΄τα θέματα είμαι διχασμένος. Π.χ. αναφέρεται σε θέμα "συνύπαρξης" κατοίκων περιοχής της Αθήνας (Αγ. Παντελεήμονας) με αλλοδαπούς, νέους κατοίκους, προφανώς όχι αποδεκτούς. (Δουλειά του Μάριου Διονέλλη)

Καλό: αφήνει το ρεπορτάζ να κυλά, να ακούγονται οι φωνές των μεν (Ελλήνων διαφωνούντων εξοργισμένων) αλλά και των δε (Ελλήνων πάλι υπερασπιστών των μεταναστών).

Κακό: Φανερά προκατειλημμένος λόγω παρουσίας Χρυσαυγιτών, ο ρεπόρτερ προσπαθεί να πάρει θέση. Γιατί; Δε νομίζω ότι χρειάζεται. Αυτό που βλέπεις, αυτό είναι. Η ανασφάλεια του ανθρώπου και ο φόβος του, υπερβολικός ή όχι, απέναντι σε κάτι που δεν μπορεί να το αποφύγει. Και όσοι προσπαθούν να κερδίσουν κάτι από αυτό. Τα υπόλοιπα είναι κούφια λόγια.

Μιας και το θυμήθηκα, τι πραγματικά σημαίνει ο όρος "αριστεριστής";; Δεν είσαι αριστερών θέσεων (σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών) αλλά πλησιάζεις προς τα αριστερά;; Ο αριστεριστής ήταν παλιά αριστερός, αλλά τώρα ντρέπεται να το λέει;; Υπάρχει άραγε δεξιϊστής ή παραείναι γελοίο;

Για να μην μακρηγορώ κ.Πρόεδρε, τελικά βλέπω και διαβάζω TVXS.

Άς όψενται οι τυφλοί που αναδεικνύουν το μονόφθαλμο.

Καλή κι η Παναγιώταινα, τι να πεις.........

Μουδιασμένος (Στα είπα όλα?)

Αρχίζουν τα χέρια μου και μουδιάζουν. Μαζί με το μυαλό μου. Τον τελευταίο καιρό μου 'ρθε μαζεμένος ελεύθερος χρόνος, προσπαθώ να μαζέψω σκέψεις και πράξεις, αλλά δεν μπορώ να τα βγάλω σε κείμενο. Σαν κατάσταση μετά από εγκεφαλικό, σαν πρόδρομος άνοιας, σαν να μπουκώνουν οι λέξεις στο στόμα, λίγο πριν βγουν, σαν να μην έχουν νόημα, σαν μη γίνονται αντιληπτές. Κλασικό πρόβλημα (ενδο)επικοινωνίας.


Κοιτάζω γύρω και προσπαθώ να αφομοιώσω τα γεγονότα, που τα θεωρούμε δεδομένα, εφόσον έγιναν. Δε βγάζω άκρη. Φαντάζομαι έτσι θα κοίταζαν και οι πρωτόγονοι εγκέφαλοι, όπως κοιτάζουν οι βρεφικοί ή οι εγκέφαλοι αναπτυγμένων ζώων. ΔΕΝ ΣΚΑΜΠΑΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ!


Η άλλη σφαίρα (εσώτερη), αυτή της ενστικτώδους ανάλυσης, βοηθάει περισσότερο. Εστιάζει στο θυμικό, στη στιγμιαία αντίδραση. Βεβαίως δεν έχει καμμία οργάνωση, γι' αυτό και μετά την πάροδο 3 sec, όλα ξεχνιούνται............................................................



Τι έλεγα;;;;;


Α ναι... Αναρωτιέμαι ποιό το νόημα των επαφών;; Και για να εξηγούμαι ποιό το λογικό νόημα, αφού τα 'παμε, στο θυμικό, τα ένστικτα μυρίζονται και ολοκληρώνουν βιολογικές υποσχέσεις. Αλλά η λογική, πως ξεπερνά τα διάφορα επικοινωνιακά, κωδικολογικά προβλήματα διαδικασιών, όπως π.χ. ένας διάλογος;; Υπάρχουν εγγενή εμπόδια στην απλή ερμηνεία μιάς λέξης από έναν ή περισσότερους ανθρώπους, που μπορεί να μιλούν την ίδια γλώσσα, να έχουν την ίδια προσωπικότητα, να έχουν ίδιο χρώμα, ίδια κοινωνική τάξη, ίδια μόρφωση, να βλέπουν ακριβώς τα ίδια πράγματα, να ζουν και πιθανόν τις ίδιες ζωές, κι όμως να απέχει ο ένας απ'τον άλλον όσο η Γη απ΄τον Μ22 (περίπου 10.000 έτη φωτός).


Και άντε ας πούμε ότι ο διάλογος, ακόμα κι όταν είναι δύο μονόλογοι, αποσκοπεί στο συλλείτουργο δύο εγκεφάλων, που δέχονται τις πληροφορίες με κοινά αισθητήρια. Τα αισθητήρια όμως λειτουργούν, υπηρετούν κι εξυπηρετούν. Με τι κόστος όμως; Το κόστος της μίξης πληροφοριών, που θα αναλυθούν και θα πρέπει να δώσουν λύση. Κάθε ερώτηση χρειάζεται την απάντηση. Αλλιώς μένει μόνο το αίνιγμα, ο γρίφος, conundrum που λεν και στα λατινικά. Το αδιέξοδο είναι μπροστά μας και το αγνοούμε, απλώς για να (συν)υπάρξουμε. Και φυσικά δε χρειάζεται να το πω εγώ, αυτό γίνεται απ΄τις απαρχές του βιολογικού κόσμου. Η κοινωνία, η συγκατοίκηση, η συνένωση έγινε και βασίζεται όχι σε νόμους Λογικής και κοινών Σκέψεων, αλλά αποκλειστικά στα ίδια ένστικτα που κρατούν την αγέλη και το κοπάδι.


Ξαναγυρίζω σε θέσεις μου, που ανέφερα και παλιότερα, περί ανθρώπινης -Μη Λογικής-φύσης, αλλά και ανθρώπινης συμπεριφοράς. Είναι η συμπεριφορά που εξελίσσεται κι όχι η φύση μας. Η φύση μας είναι η ίδια κι απαράλλαχτη. Όπως έβλεπες τον διπλανό να τον καταβροχθίζει ο δεινόσαυρος, με τα ίδια μάτια και τα ίδια συναισθήματα και σήμερα βλέπεις να πέφτουν οι βόμβες στη Γάζα ή να πεθαίνει το βρέφος απ'το AIDS της μάνας του. Τα ένστικτα της κερκίδας (Α ρε Παοκάρα) είναι τα ίδια με του Homo τρέχα γύρευε, το αίμα που σου ανεβαίνει στο κεφάλι όταν σε δει στραβά αυτός που σου τρώει τη θέση πάρκινγκ κουβαλάει το ίδιο ποσό αδρεναλίνης με αυτόν τον κακόμοιρο που έτρεχε για να γλυτώσει απ'τα μαστόδοντα ή τους Νεφελίμ. Δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξουν αυτά. Το 'χουμε επεξεργαστεί, το ΄χουμε δουλέψει και όόόόόόλες τις προηγούμενες χιλιετίες μας έχει βγάλει ασπροπρόσωπους. Όταν μπορείς να ..μήσεις κάποιον, τον ..μάς και τελείωσε. Άμα βρεις κάποιον κάτω, τον κλωτσάς κι εσύ. Όταν πεινάς, θα σκοτώσεις για να φας. Προτιμάς βέβαια το αρνί ή το γουρούνι, αλλά αν δίπλα σου έχεις μόνο ανθρώπους;;



Η ΦΥΣΗ ΞΕΡΕΙ. Και οι αρχαίοι πολιτισμοί μας τα 'παν (ή τους τα 'παν), κι ακόμα αναρωτιόμαστε!


Ο (φοβερός και τρομερός) Αρκάς τα 'πε όλα:


Αμπελοφιλοσοφία τέλος.

Περίεργο!!!! Με την τελευταία φράση, φαίνεται να μου 'φυγε και το μούδιασμα.
Θεραπευτικό blogging ή αυτοίαση μέσω ανακυκλούμενων σκέψεων;;

Ποιός ξέρει;;;;



Στην ουσία, Ποιός αλήθεια νοιάζεται;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Γίνονται κι αλλού μάχες

Δεν είναι σπάνιο, μπροστά στα εξόφθαλμα και εκκωφαντικά πράγματα γύρω μας, να χάνονται στη λήθη στιγμές και άνθρωποι, σιωπηλοί, αλλά με μεγάλη υποδόρια ενέργεια, που θα άξιζε να δείχναμε λίγη παραπάνω προσοχή. Όχι μόνο για αυτούς τους ίδιους, αλλά μπορεί και τελείως εγωϊστικά μόνο για μας. Το κέρδος το δικό μας βλέποντας έναν αγώνα τεράστιο, μια μάχη ηρωϊκή από τύπους που ούτε σου πέρναγε απ΄το μυαλό ότι ήταν τέτοιοι. Για όσους δεν κατάλαβαν, δεν αναφέρομαι σε νίκες ή ήττες, ας προσπαθήσουμε να μη σκεφτούμε με παρόμοιους όρους.

Φυσικά μιλώ για τον αγώνα για την αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια. Τι δύσκολη λέξη. Σχεδόν απάνθρωπη. Γι' αυτό και θέλει τόση ανθρωπιά. Οι πιο πολλοί τη βλέπουν τόσο μακρινή, σαν τα νέφη του Μαγγελάνου, κάτι για να "μαστουρώνουν" οι ρομαντικοί. Ήταν όμως οι ρομαντικοί οι πιο μεγάλοι οραματιστές, και εν τέλει οι πιο πραγματιστές, αφού χάρη στα σχέδια τους εκπληρώθηκαν οι Μεγάλες Προσδοκίες, καθιερώνοντας την περιέργεια ως αρετή.

Επειδή είμαι έτοιμος να ξεφύγω στα αστέρια, καλύτερα να κατέβω στα βαθιά, στα έγκατα των ενστίκτων, ώστε να μιλήσω για αυτό που έχω να πω. Το φόβο του θανάτου και το ένστικτο αυτοσυντήρησης, την απώλεια και την ελπίδα. Τη μάχη που δίνει ένας καρκινοπαθής κάθε μέρα, γνωρίζοντας ή όχι τις διαστάσεις της νόσου.

Κάθε ένας από μας είναι ένας εν δυνάμει ασθενής. Αυτό που ακούγεται ως η "κακιά αρρώστεια"-Θαρρείς και υπάρχει και καλή αρρώστεια- τρομάζει, γιατί όλοι το 'χουμε μέσα μας και δεν το ξέρουμε. Δε θέλουμε να το ξέρουμε. Πρώτο πρόβλημα : η άρνηση. Ως λαός είμασταν και θα είμαστε αρνητικοί, προβληματικοί σε θέσεις και απόψεις, σχεδόν οφθαλμοφανείς. Έτσι και ως ασθενείς, δε θελουμε αυτό που μοιάζει στην αλήθεια, προτιμούμε το ομιλών ψέμα. Ας ακούγεται κι ας μην είναι.

Άρα, ανάμεσα στο συρφετό των αρνητών και των αιθεροβάμονων συμπατριωτών μας, φαντάζουν εξωγήινοι οι "άλλοι", οι "ρεαλιστές", "φυσικά και το ξέρω ότι έχω καρκίνο και θα το παλέψω". Δεν είναι, όπως είπα, η μάχη για να αγκιστρωθώ στη ζωή με κάθε τίμημα, αλλά κυρίως να μείνω ή να φύγω με αξιοπρέπεια. Αυτό που ορισμένοι γιατροί και νοσοκόμοι το λένε "ποιότητα ζωής". Το να μιλήσεις βέβαια και για "ποιότητα θανάτου", εκεί πια είσαι προχωρημένος. Άστο για το τέλος. Κυριολεξία και μεταφορά.

Ξεκινώ από την αξιοπρέπεια και την ποιότητα της μάχης. Μάχη απέναντι πρώτα απ' όλα στον εσωτερικό εχθρό, το φόβο, τη λιγοψυχία, την αρνητική ενέργεια, την απελπισία, που θα σου διαλύσει το ανοσοποιητικό και θα καταστρέψει κάθε ικανό οπλοστάσιο που έχεις. Τα Β-λεμφοκύτταρα. Τα CD 8+, τα CD4+. Μια υποομάδα που λέγεται NKC (Natural Killer Cells). Τι να πεις για το φονιά που 'χεις μέσα σου. Είσαι natural born killer, τελικά και δεν το 'ξερες! Αυτά κρατάν τα καρκινικά κύτταρα αδρανή, τα περιφρουρούν και σε κάθε ψυχολογική σου πτώση χαλαρώνουν και τα αφήνουν ελεύθερα να δράσουν.

Η μάχη συνεχίζεται με τους απ' έξω. Την προκατάληψη των "συγγενών και φίλων", τον οίκτο στα μάτια τους, την έλλειψη επαφής "μην τυχόν και κολλήσουν", την πλήρη αδυναμία να συμπάσχουν και την πλήρη ικανότητα να σε κάνουν "κομμάτια", δείχνοντας πως σε λυπούνται, μιλώντας θαρρείς έχεις κιόλας φύγει. Μετά έρχονται αρκετοί "ανθρωπιστές" ιατρονοσηλευτικοί επαγγελματίες: "Έχετε τρεις μήνες ζωή" "Που το 'μαθες ρε μεγάλε; Στο 'πε ο Λεφάκης;". Οι καθηγητάδες είναι οι χειρότεροι. Άμα τους πληρώσεις, στα δίνουν όλα. Νέες θεραπείες, δηλητήρια πλήρους ίασης, ακρωτηριαστικά χειρουργεία αμφιβόλου αποτελέσματος αλλά βέβαιας αμοιβής, συμπληρώματα αθανασίας και πολλαπλά φούμαρα, σαν να είμαι ντιπ ηλίθιος. Άμα δεν πάρουν φράγκο, είναι πιο αληθινοί μεν, σκληροί σαν παγόβουνα δε. "κάντε διαθήκη τώρα κι άστε με ήσυχο, μπας και τσιμπήσω από κάναν άλλο".

Για τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω-γύρω και ανασαίνουν αυτήν την αγωνία του, υπάρχουν οι "καλοί", οι "κακοί" και οι "αδιάφοροι". Έχω ένα στίχο που θυμάμαι για κάποιον ασθενή όταν τους βλέπει όλους αυτούς:

"Κάπου μέσα στη γωνία, σε μια δροσερή ανία,

ζω εδώ και μήνες, με καλώδια και σωλήνες.

Είναι αυτοί που με βαριούνται, ειν' κι αυτοί που με λυπούνται

όλοι πάντως με φροντίζουν κι από μέσα τους με βρίζουν."

Κάποια στιγμή, τέλος πάντων, ξαναρχίζει η μάχη. Στην πραγματικότητα, είναι μάχη σώμα με σώμα, με το δικό σου ή κάποιο ξένο, του συντρόφου σου, του πραγματικού σου φίλου, που θα κάνει αυτόν τον "ανταρτοπόλεμο" λίγο πιο εύκολο. Θα σε βοηθήσει να κουμαντάρεις τον τρόμο και τους εφιάλτες μιας ατελείωτης νύχτας, λέγοντας σου ανέκδοτα ή κάνοντας σχέδια για ταξίδια που πιθανόν δε θα γίνουν, αλλά σου τα περιγράφει σαν να τα βλέπεις ήδη. Είναι αυτός που θα σου πει : "Πιές ρε κεφάλα και λίγο πράσινο τσάϊ ή σπιρουλίνα, μπας και σκοτώσεις καμμιά μετάσταση", αλλά κρυφά σου δίνει και κανα τσιγάρο, έτσι για το δρόμο.......

Στη δική μου ρουτίνα, όσο μπορώ προσπαθώ, να δίνω αυτά τα πράγματα σε γνωστούς και αγνώστους. Την κουβέντα πριν από ένα τσάϊ, το γέλιο και το σαρκασμό των συμπεριφορών μας, τα φαρμάκια και τα παυσίπονα, για στιγμές νύστας χωρίς πόνο και άγχος θανάτου, μία λέξη θάρρους, μια ματιά "είμαι εδώ και σε ακούω, χωρίς να περιμένω λεφτά", την ελπίδα "στα καινούρια που μπορείς να προλάβεις εάν αντέξεις λίγο ακόμα". Τι κερδίζω εγώ από αυτά;; Μια κουβέντα με τη Μιλάντα, ή το Γιώργο, τον Παύλο και βγαίνω πιο γεμάτος, πιστεύω ότι και εγώ θα τα κατάφερνα, όταν και αν έρθει η δική μου σειρά. Διαβάζω σε ιστολόγια (από τα πιο αγαπημένα http://patientdave.blogspot.com ) ξένες μάχες, με άλλα πυρομαχικά, ίδια όμως ψυχή και κότσια μέχρι τέλους....

Κι αφού το 'φερε και η κουβέντα. Τι τέλος άραγε φαντάζεται κανείς για τη δική του κατάληξη και βέβαια ΠΟΙΟΣ θα του το προσφέρει! Διότι κάποτε θα το δεις μπροστά, σαν βεγγαλικό, σαν

ατομική έκρηξη, περιμένοντας το ωστικό κύμα, το πύρινο κύμα, δεν ξέρω...

Όχι κύριε. Θα αποχαιρετήσω την Αλεξάνδρεια που χάνω, με μια υπόκλιση, με ένα ατουταλέρ έστω, αλλά όχι με την τελευταία χημειοθεραπεία στο χέρι, πεσμένος μέσα στην τουαλέτα, να φωνάζουν οι γύρω "Σώστε τον καλέ". Ω ρε μάγκα ξεφτίλα!! Κάλλιο με ένεση καλίου (αφού η φοβερή ιδέα του να πεθάνεις μέσα στο καμίνι με τα πλαστά χαρτονομίσματα ή στην υψικάμινο με τα ναρκωτικά παραμένει ουτοπία) παρά με μπόλικη "φροντίδα" και περιτύλιγμα κέρδους φαρμακοβιομηχανίας. Φτάνουμε λοιπόν στο ΠΟΙΟΣ. Εσύ ή εγώ;; Εάν εσύ, πότε;; Όποτε στο πω ή όποτε βρεθείς εύκαιρος; Το δεύτερο-πιο πιθανό-σενάριο είναι η πραγματική Τρομοκρατία της Παρηγορητικής Φροντίδας. Άλλη βαρύγδουπη κουβέντα. Η θεία Παρηγοριά, που 'λεγε κι ο Παϊσιος. Είναι ευθανασία, είναι αυτοκτονία με βοήθεια, είναι άρση υποστήριξης (τι χαζός όρος), μπας και είναι συνοικέσιο με τον Άγιο Πέτρο, ραντεβού στα τυφλά με τον Εωσφόρο, ή μια μικρή ώθηση στο πέταγμα, που κάθε σωστός γλάρος δίνει στα μικρά του;;;;;;

Ό,τι και να 'ναι, είναι χέσε μέσα. Άκου ποιότητα στο θάνατο, τι καθόμαστε και λέμε; Δηλαδή σαν τις καραμελίτσες που σου δίνουν οι αεροσυνοδοί πριν την απογείωση; "Εμένα κούκλα δε βουλώνουν τα αυτιά, άλλο θέλει ξεβούλωμα, Θέλεις;;; " να πω και τέλος...

Κάπως έτσι, η μάχη κόβεται στη μέση, μάλλον δεν τελειώνει ποτέ.

Κι όπως λέει ένας στίχος :

" Και σας βλέπω από πάνω, με μια πίκρα παραπάνω"

ή ένας άλλος:

"Και σας βλέπω από πάνω, μα δεν κρατώ κακία,

που τ' άκουσες να δικάζεται, του ανθρώπου η μαλακία;;"

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις.....

Υπάρχουν αυτοί που έχουν (ή νομίζουν ότι έχουν) κάτι να πουν και υπάρχουν κι αυτοί που συνήθως σιωπούν. Πάντα αναρωτιέσαι εάν δε μιλούν επειδή έχουν "προβατοποιηθεί" ή απλά επειδή δεν έχουν κουράγιο να μιλήσουν. Κάποιος λέει ότι στον κόσμο ελάχιστοι άνθρωποι είναι ξύπνιοι και αυτοί βρίσκονται σε κατάσταση διαρκούς κατάπληξης, άλαλοι.

Ένα μικρό πρόβλημα είναι ότι η αγέλη περιμένει από κάποιους, τους λεγόμενους "πνευματικούς" ανθρώπους ή τους ταγούς, να του πουν, να δώσουν στίγμα εποχής, να καταθέσουν τη γνώμη τους από ένα καναπέ, με την υποτιθέμενη σοφία να βαρύνει στην άποψη. Και μετά εμείς θα "πράξουμε", θα κάνουμε σκέψη και έργο αυτό που μας άρεσε στη γνώμη του.

Δυστυχώς όταν αυτοί που περιμένεις να ακούσεις, σωπαίνουν, τότε ο ηχοχώρος είναι ελεύθερος για πάσης φύσης "φασαρία". Ένας διάλογος βέβαια προϋποθέτει αυτιά κι όχι μόνο στόμα, έχει κάποιο ρυθμό, συχνότητες που δε σε αγχώνουν, δε σε αναγκάζουν σε άμυνα, δε σε νευριάζουν. Όταν αυτά δεν πληρούνται, επικρατούν οι κραυγές. Κραυγές των αδαών, των κλεφτών (εξ ου και "φωνάζει ο κλέφτης"), των απελπισμένων, των κολασμένων.

Πάνω απ' όλα όμως οι κραυγές, τα ουρλιαχτά, τα κλάματα των παιδιών, ως το μόνο μέσο έκφρασης, αποδεικνύουν τελικά ότι : "Κόλαση υπάρχει μόνο για τους ζωντανούς". Κι αν πιστεύεις ότι κλαίνε και ουρλιάζουν επειδή είναι οι ανυπεράσπιστοι, οι "άμαχοι", τα γυναικόπαιδα, νομίζω ότι κάνεις λάθος. Ποιος δικαιούται να θεωρηθεί άμαχος, αμέτοχος, ακόμα χειρότερα ουδέτερος. Από τη στιγμή της γέννησης, με τα πρώτα φωναχτά, δηλώνεις "Παρών", "Εδώ είμαι". Είτε σε γέννησε Παλαιστίνιος είτε Ολλανδός βιομήχανος, είτε γεννιέσαι σε πολυτελές μαιευτήριο είτε στο δρόμο, μπαίνεις στη βίλα ή στο υπόγειο, στην παράγκα ή στο λουξ διαμέρισμα, φοράς κουρέλια ή μοντελάκια, τρως φρέσκο αγελαδινό γάλα ή "τίποτα", είσαι πάντα μια ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ. Ένα ΝΟΥΜΕΡΟ. Κάπου κατατάχθηκες, κάπου ανήκεις, κάτι περιμένουν από σένα. Να φορτωθείς τις βόμβες και να πας να ανατιναχθείς σε ένα μαγαζί, να πάρεις τη δουλειά του μπαμπάκα, να σκάβεις μια ζωή τη γή κι αυτή να σε φτύνει, να γίνεις ο grand καλλιτέχνης ή επιστήμονας, ή απλώς να βγάλεις την επόμενη δεκαετία ζωντανός.

Κι όλα αυτά μέσα στη σιωπή, αφού κανένας δε θα μάθει ποτέ για σένα, ένα μικρό νούμερο στον ωκεανό των αριθμών, αλλά μπορεί και μέσα στόν απόλυτο θόρυβο, των ρουκετών που πέφτουν σα βροχή, των κεραυνών που σε χτυπάνε επειδή η στέγη σου τρύπησε, αλλά ίσως και των εκκωφαντικών μουσικών απ'τα πάρτυ που γλεντάς τη ζωή σου.

Κανείς δεν είναι άμοιρος των ευθυνών και των συνεπειών της ένοχης σιωπής. Τα πρόβατα πάνε επί σφαγή μουγκά, ενώ οι κύκνοι τραγουδώντας το άσμα τους. Κι αυτοί στίγμα δίνουν.

Σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά.....

ΣΚΕΨΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ, ΔΡΑΣΕ ΤΟΠΙΚΑ



Το περιβόητο και διάσημο (νομίζω δηλαδή) μότο της Greenpeace ταιριάζει γάντι στα πάντα. Όλα είναι μακριά και όλα είναι εδώ. Η κόλαση και ο παράδεισος. Αυτά που μπορείς να επηρεάσεις κι αυτά που πιθανόν σου φαίνονται απροσπέλαστα.

Και ξεκινώ την ανάπτυξη του θέματος (όόόχι πάλι....)

Σκέφτεσαι την παγκόσμια οικονομική κρίση, λες "μπα δεν έφτασε ακόμα εδώ" και μετά ξανασκέφτεσαι και λες "πρέπει να ανασκουμπωθώ", γιατί και αυτοί που νόμιζαν ότι η θάλασσα απλώς τραβήχτηκε λιγουλάκι, μετά από λίγο τους ήρθε το τσουνάμι στα μούτρα. Άρα η σκέψη για τα διεθνή θέματα, πρέπει να επηρεάζει τοπικά τις πράξεις σου τόσο με το μανάβη της γειτονιάς όσο και με τον οικονομικό σου σύμβουλο (τον κυρ-Γιάννη από το προποτζίδικο απέναντι δηλαδή).



Η Παλαιστίνη και το Νταρφούρ είναι στου Αλλάχ τη μάνα, λες. Εσύ όμως πρέπει ψύχραιμα (εφόσον δεν πέφτουν οι ρουκέτες στο ΔΙΚΟ σου κεφάλι) να κάνεις το ζύγισμα και προφανώς τη μοιρασιά. Δύο φράγκα για κάρτες της Unicef, τρία για κουρδική εφημερίδα, πέντε σε λογαριασμό τράπεζας για ανθρωπιστική βοήθεια. Και εσύ χαίρεσαι την, κατά τα λεγόμενά σου, μίζερη ζωούλα, που μπορείς να βρίζεις και να πετάς μολότωφ όπου γουστάρεις, χωρίς συνέπειες, που μπορείς να κοιμάσαι εκτός καταφυγίου και φυσικά να καταδικάζεις την παγκόσμια βία και καταστολή. Βέβαια, ευχαριστείς και το Γιαραμπή, που δε γεννήθηκες άραβας, να σε ζώνει ο πατέρας σου τα εκρηκτικά, και να σε στέλνει στα μαγαζιά....για ψώνια. Άρα η τοπική σου δράση ρυθμίζεται με το παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Οι πολλές αμερικάνικες ταινίες σου 'χουν καταστρέψει το κριτήριο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα. Αυτή είναι η επιτυχία της προπαγάνδας. Φιλτράρεις λοιπόν αυτό που νομίζεις ως παγκόσμια σκέψη και εστιάζεις στο μικρόκοσμό σου, πιστεύοντας ότι εάν κάνεις το "καλό" εδώ, σ' όλον τον κόσμο το 'κανες. Και αντιστρόφως. Εάν τα σκατώσεις εδώ, είναι σαν να τα σκάτωσες παντού (Η φοβερή "Πόλις" του Καβάφη). Φυσικά τραβώντας κάτω στο πηγάδι μαζί σου, όποιον άλλον μπορείς να βρεις, καθώς misery loves company.

Τέλος ανάλυσης με ένα βίωμα. Έχω δύο φίλους. Ο ένας λέγεται Στέργιος, με ατομική ενέργεια όσο 1000 βόμβες υδρογόνου, εμπνέει κόσμο, το βοηθάει να σταθεί όρθιος, χωρίς πολλά-πολλά ευχαριστώ. Έχει γνώμη, δε φοβάται να την εκφράσει, παρακολουθεί αλλά και συνδράμει στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Σπάνιος άνθρωπος, έχει σαφέστατα θεϊκό χάρισμα και διαβολική εξυπνάδα. Δυστυχώς για αυτόν έχει μια ταμπέλα χαραγμένη στο μέτωπο του, το γράφει στην ούγια, κάτι σαν άστρο του Ισραήλ. Οι άλλοι που μιλάν μαζί του είναι σίγουροι ότι τον ξέρουν, ότι έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται, και ότι και να κάνει, παγκόσμια και τοπικά, θα αντιμετωπίζει τη συγκατάβαση, "ε καλά από αυτόν τι να περιμένεις". Η αναστροφή του κλίματος αυτού προφανώς δεν τον αφορά,αλλά το βασανίζει και τον κατατρέχει. Καθώς ζει σε άδικο ντουνιά που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους της δράσης ως μπελαλήδες και τους οκνηρούς και τεμπελχανάδες ως Βούδες, γεμάτους με παχύσαρκη σοφία.

Ο δεύτερος φίλος μου λέγεται Μήτσος. Μπόλικη κοσμοθεωρία, γαρνιρισμένη με επιφανειακή συμφεροντολογική θέση. Το παγκόσμιο τον αφορά μόνο ως "άστο να βρίσκεται". Η δράση του θα περιοριστεί στα ποτάκια του γειτονικού μπαρ και στα αφελή κοριτσάκια της μισής κουβέντας πριν το κρεβάτι. Αυτός γενικώς χαίρει εκτίμησης και απολαμβάνει την αφ' υψηλού θέση του με πολύ σαρκασμό και σνομπισμό. Δεν το ρωτώ για σκέψεις και τρόπους αντίδρασης στην διεθνή πραγματικότητα, γιατί συνήθως παίρνω απαντήσεις και σχόλια που δεν είναι πολύ κομψά.



Αν κάποιος μου θέσει το ζήτημα: "Πες μου τους φίλους να σου πω ποιός είσαι", προφανώς θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μάλλον είμαι διχασμένη προσωπικότητα, σχιζοφρενής.
Όμως άλλο είμαι εγώ......και άλλο είμαι εγώ !!!

Κατόπιν απαιτήσεως......

Η κατάσταση σηκώνει χαλάρωση, άρτο και θεάματα.

Κατόπιν απαιτήσεως πολλών μπλογκοθεατών, του εξής ενός, αναρτάται το φοβερό γκολ του Λεονάρντο.........





Με συγχωρείτε, αλλά το να κοιτάς τα ξένα πλούτη κάνει τις δικές σου πενταροδεκάρες ανάξιες λόγου....
Δεν πειράζει βρε, μάζευε (γκολ) κι ας είν' και ρώγες.
Πέρα από τη άδικη σύγκριση, (Λεονάρντο κι ο ένας, Λεονάρντο κι ο άλλος), το δεύτερο γκολ ήταν από αυτά που δικαιώνουν την παρουσία σε ένα γήπεδο.

Περί Παλαιστινιακού

Από όσα δημοσιογραφικά και μη, sites και blogs, έχω δει, δύο που έχω να προτείνω ως κάπως πιο ψύχραιμα, αλλά και λιγότερο προπαγανδιστικά από τα περισσότερα είναι τα παρακάτω:

http://ingaza.wordpress.com
http://shimonzk.blogspot.com

Στο πρώτο, ο blogger μιλάει μέσα από τη Γάζα (αλήθεια γίνεται αυτό;;;), αναφέρει συνθήκες νοσοκομείων, Νορβηγούς γιατρούς που λένε για υπολείμματα θραυσμάτων απεμπλουτισμένου ουρανίου πάνω σε τραύματα αμάχων, τραυματιοφορείς-paramedics που γίνονται στόχοι-αγνοώντας συνθήκη Γενεύης, 13άχρονα, 15άχρονα, με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, γιατί τα ελάχιστα καταφύγια είναι μόνο για τα μέλη της Χαμάς κι όχι για τις "λογικές απώλειες". Οι λέξεις σου σφίγγουν το μυαλό, έτσι όπως στις λέει κάποιος που ζει τώρα αυτή τη ματαιότητα. Κι ότι και να προσπαθείς να εξηγήσεις με τις ιστορικοπολιτικές αναλύσεις ή με αυτό που λέμε διπλωματική κοινωνική επιχειρηματολογία, είναι πολύ λίγα για να αντιληφθείς τον πραγματικό τρόμο στα μυαλά των παιδιών εκεί. Όχι στην αντιμετώπιση του θανάτου, φαντάζομαι αυτός θα ΄χει ξεπεραστεί, αλλά κυρίως στην κούραση της αναμονής, της αναμονής για το νερό, το φαγητό, το αύριο γενικώς.
Εάν και εφόσον πρέπει να βγουν συμπεράσματα από τέτοιες καταστάσεις, μάλλον δεν αφορούν αυτούς που τις βιώνουν. Είναι για όλους τους άλλους, που νομίζουν ότι αν καίγεται το σπίτι του διπλανού, εσύ τη γλιτώνεις απλώς κλείνοντας τα παντζούρια.

Το άλλο blog είναι ενός φιλειρηνιστή (έτσι δηλώνει) Εβραίου, στο Bat Chefer, που προσπαθεί να διαχωρίσει τη Χεβρώνα και τη Δυτική Όχθη από τη Γάζα. Εξηγεί και επιρρίπτει ευθύνες στη Χαμάς, χωρίς να εξαιρέσει τη φιλοπόλεμη πλευρά των συμπατριωτών του. Αναφέρεται στις θρησκείες, στις ρουκέτες, στους εποίκους που εκδιώχθηκαν, στα σχέδια από το '74, σε πυρηνικές ιστορίες, σε κοινή απόφαση των άλλων "αδερφών" Αράβων (Αιγυπτίων, Ιορδανών, κτλ) να ξεμπερδέψουν μια και καλή με το Παλαιστινιακό αγκάθι. Άρα τι μας φταιν οι Ισραηλινοί;; Προφανώς στην Ελλάδα, με βάση τα φιλοπαλαιστινιακά και αντιεβραϊκά μας αισθήματα, είναι δύσκολο να αντισταθείς στην προκατάληψη. Πρέπει όμως να ακούμε! Θα πεις : Ε και;;; Ποιό το νόημα;; Τουλάχιστον for argument's shake.

Η μοίρα ενός ανθρώπου, όλων των ανθρώπων δεν είναι παρά η κοινή συνισταμένη των επιλογών όλων των υπολοίπων. Σίγουρα οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα ή μαθηματικές εξισώσεις, εμπίμπτουν όμως, όπως όλα στη φύση, σε μαθηματικούς νόμους. Και επειδή όσο υπάρχουν οι σταθερές (δεδομένα, status quo, ισορροπίες), άλλο τόσο υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες ή οι κλάσεις Ν- και NL- (για όσους προσπαθούν να ξεπεράσουν εαυτούς διαβάζοντας θεωρίες χωρικής πολυπλοκότητας και δυσεπίλυτων προβλημάτων σχετικοποίησης).

Αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη τώρα, γίνεται ή γινόταν πριν μέρες στην Αφρική, στη Ρουάντα και στη Ζιμπάμπουε, στο Ιράκ, στη Μιανμάρ, στο Θιβέτ και τράβα βρες που αλλού ακόμα....Αυτό που ονομάζουμε διεθνής κοινότητα, κοινώς εμείς, τα πτωματοφάγα όρνια, οι αιμοδιψείς αλλά παντελώς αδιάφοροι θεατές, που περιμένουμε να εκμεταλλευτούμε την ιστορία, μεροληπτικά λειτουργούμε πάντα σε βάρος των απανταχού αδυνάμων. Διαλέξτε πλευρά και είτε ζείστε με τις τύψεις είτε αυτοκτονείστε....