Όσοι έχουμε IQ λίγο παραπάνω από μια ζοχιά, και αγάπη για την ουσία του αθλήματος, το ξέραμε από χρόνια. Αλλά προσφάτως (ειδικότερα στο 1ο ημίχρονο με τον Άρη 11-5-08 ) οι θεατρινισμοί του, οι βουτιές του, τα καραγκιοζιλίκια του στις αποφάσεις του διαιτητή μ' ανάγκασαν να βρίσω πολλές φορές.Ο άνθρωπος είναι απλώς γελοίος. Γελοιοποιεί το άθλημα. Θα μου πεις δεν είναι ο μόνος. Είναι όμως το χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός αθλητή, που επειδή μας συμφέρει (βάζει κάνα γκολ σε euro/προκριματικά), ξεχνάμε το ξεφτιλισμένο ήθος του και την ξεδιάντροπη αντιδεοντολογική συμπεριφορά του και τον πανηγυρίζουμε, το δοξάζουμε. Ο "τυπάρας". Ο "παπάρας".
Πόσο οπαδοί είμαστε! Και πόσο το γράφουμε το άθλημα στα παλιά μας τα παπούτσια! Εγώ να κερδίζω και δε πα να σπάσουν τα πόδια τους οι άλλοι. Εγώ να πάρω το πέναλτυ και ας είναι χιλιοπέτσινο. Μήπως το ωραίο θέαμα θέλουν οι Έλληνες?
Το 'χω ξαναπεί. Γιούχα και ζήτω.
Οι "καραγκούνηδες" όμως του αθλητισμού μας δεν είναι δημιούργημα μόνο των αδαών και κάφρων οπαδών, αλλά κυρίως των άθλιων προέδρων με τα κουστούμια και τα πούρα. Αυτών που χειρίζονται τις χιλιάδες των προβάτων, με τους συλλόγους τους και τα αλισβερίσια τους με άλλους διεφθαρμένους πολιτικούς. Οι οποίοι δεν αγαπούν το άθλημα, αλλά θέλουν μόνο να βγάζουν Χρήμα (μαύρο, κόκκινο, κίτρινο).
Το ελληνικό ποδόσφαιρο, για την πλάκα, καλά είναι. Μέχρι εκεί δηλαδή που γίνεται χαβαλές στην παρέα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί το παίρνουν σοβαρά. Και παρασέρνουν κι άλλους χαζούς. Γεια σου ρε Καραγκούνη, με τα ωραία σου!
Υ.Σ. Έρχεται και τελικός, ...το φελέκι μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου