W.A. Mozart K448

Η φιλολογία στο Διαδίκτυο για τη συγκεκριμένη σονάτα υπάρχει από το 2006, οπότε και ανακοινώθηκε μια εργασία σε νευρολογικό ιατρικό περιοδικό (Λεπτομέρειες υπάρχουν, αν ενδιαφέρουν κάποιον). Αναφέρεται λοιπόν ότι ακρόαση του κομματιού καθημερινώς από επιληπτικούς ασθενείς μείωνε κατά 60% τις κρίσεις τους σε σύγκριση με μια άλλη ομάδα ασθενών, ίδιας αγωγής, αλλά χωρίς να ακούνε Mozart. Στα διάφορα fora λέγονται διάφορα για τη βελτίωση στα τεστ νοημοσύνης, στην καρδιακή λειτουργία, στην αρθρίτιδα, κ.ά. Οι ειδικοί λένε ότι η ουσία βρίσκεται στην ταχεία εναλλαγή των ακουστικών συχνοτήτων, που λειτουργεί ως διεγερτικό κάποιων νευρωνικών κυκλωμάτων κυρίως στο μετωπιαίο και λιγότερο στο βρεγματικό λοβό. Οι μουσικολόγοι λένε ότι είναι ένα από τα πιο ώριμα έργα του καλλιτέχνη, γραμμένο με πολλή σύνεση και επεξεργασία, σπάνιο για το χαρακτήρα του.
Δεν Ξέρω (Ουδέν οίδα για) τι να πιστέψω, αλλά αφήνω να βγάλετε μόνοι συμπέρασμα.

(Ολόκληρη η σονάτα για 2 πιάνα σε D+ διαρκεί 23΄36΄΄. Μπορείτε να την ακούσετε στη διεύθυνση http://www.goear.com/listen.php?v=c1286fe

Eδώ δανείζομαι από το YouTube μόνο το πρώτο τμήμα, εκτέλεση 2008. Κάτι είναι κι αυτό, μην πάθετε και τίποτις απ'την υπερδοσολογία!)

Τι έβλεπε ο Γιαπωνέζος!

Μανία αυτοί οι γονείς να βγάζουν με τις κάμερες! Σαν τους Ιάπωνες, τους Αμερικανούς και όλους τους ψωνισμένους βιντεόπληκτους, που πιστεύουν ότι πρέπει να αποτυπώσουν όλες τις στιγμές της ζωής, σαν ένα live reality των παιδιών τους. Πρόσφατα είδα ξανά και το Truman show. Οι ήρωες λοιπόν αυτών των οικογενειακών βίντεο αγνοούν ότι οι υπόλοιποι γελούν μαζί τους και δεν μπορούν να διεκδικήσουν ούτε καν το copyright. Έτσι και γω, δεν μπόρεσα να ξεφύγω απ'τη λούμπα. Ελπίζω όταν μεγαλώσουν να μη μου κάνουν καμιά αγωγή για δυσφήμιση και προσβολή της ιδιωτικής ζωής τους. Στο κάτω-κάτω υπάρχει και μια ανώτερη φιλοσοφική τάση στον αυτοσαρκασμό.

Με πολλή αγάπη

Ο Εξευτελισμός του ποδοσφαίρου έχει ακόμα ένα όνομα......Γιώργος Καραγκούνης

Όσοι έχουμε IQ λίγο παραπάνω από μια ζοχιά, και αγάπη για την ουσία του αθλήματος, το ξέραμε από χρόνια. Αλλά προσφάτως (ειδικότερα στο 1ο ημίχρονο με τον Άρη 11-5-08 ) οι θεατρινισμοί του, οι βουτιές του, τα καραγκιοζιλίκια του στις αποφάσεις του διαιτητή μ' ανάγκασαν να βρίσω πολλές φορές.
Ο άνθρωπος είναι απλώς γελοίος. Γελοιοποιεί το άθλημα. Θα μου πεις δεν είναι ο μόνος. Είναι όμως το χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός αθλητή, που επειδή μας συμφέρει (βάζει κάνα γκολ σε euro/προκριματικά), ξεχνάμε το ξεφτιλισμένο ήθος του και την ξεδιάντροπη αντιδεοντολογική συμπεριφορά του και τον πανηγυρίζουμε, το δοξάζουμε. Ο "τυπάρας". Ο "παπάρας".
Πόσο οπαδοί είμαστε! Και πόσο το γράφουμε το άθλημα στα παλιά μας τα παπούτσια! Εγώ να κερδίζω και δε πα να σπάσουν τα πόδια τους οι άλλοι. Εγώ να πάρω το πέναλτυ και ας είναι χιλιοπέτσινο. Μήπως το ωραίο θέαμα θέλουν οι Έλληνες?
Το 'χω ξαναπεί. Γιούχα και ζήτω.
Οι "καραγκούνηδες" όμως του αθλητισμού μας δεν είναι δημιούργημα μόνο των αδαών και κάφρων οπαδών, αλλά κυρίως των άθλιων προέδρων με τα κουστούμια και τα πούρα. Αυτών που χειρίζονται τις χιλιάδες των προβάτων, με τους συλλόγους τους και τα αλισβερίσια τους με άλλους διεφθαρμένους πολιτικούς. Οι οποίοι δεν αγαπούν το άθλημα, αλλά θέλουν μόνο να βγάζουν Χρήμα (μαύρο, κόκκινο, κίτρινο).
Το ελληνικό ποδόσφαιρο, για την πλάκα, καλά είναι. Μέχρι εκεί δηλαδή που γίνεται χαβαλές στην παρέα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί το παίρνουν σοβαρά. Και παρασέρνουν κι άλλους χαζούς. Γεια σου ρε Καραγκούνη, με τα ωραία σου!

Υ.Σ. Έρχεται και τελικός, ...το φελέκι μου

Αυτή είναι η εικόνα της ξεφτιλισμένης τηλεόρασης.....

ΔΕΝ ΑΡΕΣΕ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΕΚΠΟΜΠΩΝ ΤΟΥ
Εκτός ΕΡΤ ο Κούλογλου. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/05/2008

Υπήρχε και μια όαση στην Ελληνική Τηλεόραση και βάλθηκαν να τη ξεριζώσουν. Προφανώς δε γνωρίζουμε όλο το παρασκήνιο, αλλά και δε μας νοιάζει. Έφταιξε η μετάδοση για τις βρωμιές του Πούτιν, το επικείμενο ντοκιμαντέρ "Ζώντας στην Ελλάδα με 700 ευρώ" ή το ξεκίνημα για το θέμα "Απ΄το Μάο στους Ολυμπιακούς" που ενόχλησαν?? Όπως και να 'χει πείραξε "ευαίσθητες χορδές" ο κ.Κούλογλου. Πάνω που βλέπαμε και μία εκπομπή που να μας βάλει σε σκέψη, μπας και ξεστραβωθούμε, έπεσε η λογοκρισία. Τα σπάνια ντοκουμέντα, προερχόμενα είτε από άλλα ξένα κανάλια (BBC κά) είτε από αμιγώς προσωπική δουλειά, δίναν άλλο χρώμα στην έννοια ενημέρωση. Με ψυχραιμία, λογική ανάλυση των γεγονότων, με άνεση χρόνου, χωρίς βιασύνες, εκνευρισμούς και προχειρότητες, το "Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα" και η "Θεματική βραδυά" πραγματικά κοσμούσαν το χαζοκούτι. Και ήταν τιμή για την ΕΡΤ που τα φιλοξενούσε.

Αλλά τέτοιοι που είμαστε καλά μας κάνουν. Με την ψήφο μας (σας) και την οικονομική μας συνδρομή, Ρουσόπουλοι-Παναγόπουλοι-Γόντικες και λοιποί κοντυλοφόροι κουμαντάρουν τι αρέσει στα αυτιά των κυβερνώντων και αφήνουν να βγει προς τα έξω.
Για όσους έχουν τη στοιχειώδη δύναμη να σκεφτούν τι βλέπουν και άρα να κλείσουν το κανάλι.
Για τους υπόλοιπους,.....Φάτε Γιουροβίζιον κορόιδα....

Ρε ουστ!!!

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ....

Μια γνωστή μου μ'ενημέρωσε για το γεγονός κι εγώ ανταποκρίθηκα "συν γυναιξί και τέκνοις".


Στους Ελαιώνες Πυλαίας, έγινε την Κυριακή 11 Μαϊου η πρώτη συνάντηση οικογενειακής πεζοπορίας. Διοργανωτής η Περιβαλλοντική Κίνηση Ελαιώνων ( http://www.ecoeleones.gr/ ), μια οργάνωση, που όπως λέει ΄"σκοπό έχει την ευαισθητοποίηση όλων και τη διάσωση ενός από τα ωραιότερα τμήματα του Σέιχ-Σου". Επισημαίνει η Κίνηση ότι "το όμορφο αυτό δασικό τοπίο κινδυνεύει από την έντονη οικοπεδοποίηση και τη χάραξη τμήματος της νέας εξωτερικής περιφερειακής οδού της Θεσσαλονίκης"


Τα περισσότερα από τα μέλη, νομίζω ότι ζουν στους Ελαιώνες, μες στο δάσος δηλαδή. Αν ήμουν καχύποπτος, θα σκεφτόμουν ότι τα μέλη πρόλαβαν και χτίσαν τα τσιμέντα τους στο δάσος, αλλά τώρα δε θέλουν άλλα τσιμέντα και πρέπει να προστατέψουμε το δάσος και τέτοια κι άλλα.....


Ευτυχώς ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΧΥΠΟΠΤΟΣ.
Γι'αυτό και έχω να πω μόνο ΜΠΡΑΒΟ για την ιδέα που είχαν. Καλή οργάνωση, με μπλουζάκια, χυμούς, κονκάρδες, κυνήγι θησαυρού με άνθη/φυτά (χωρίς να κόψουμε τίποτα), ενημέρωση στα σημεία συγκέντρωσης. Παρ'όλο τον άσχημο καιρό, υπήρξε ικανοποιητική ανταπόκριση. Κάμποσες οικογένειες, ακόμα και καροτσάκια με μωρά, παιδάκια με αδιάβροχα, μαμομπαμπάδες με ομπρέλες περπατήσαμε 2-3 χιλιόμετρα μες στη βροχή και ολίγη από λάσπη. Δεν πιάσαμε τα 5 χιλιόμετρα που ήταν προγραμματισμένα, αλλά με βάση τις συνθήκες πρέπει να είναι και να είμαστε ευχαριστημένοι.


Δεν πειράζει. Πάντα υπάρχουν επόμενες φορές, να 'μαστε γεροί. Το βασικό είναι να γίνει μια κάποια αρχή, να ξεκινήσει κάτι. Προσωπικά δεν είχα δει το Θερμαϊκό από κείνη την περιοχή. Ωραία θέα, βόρεια του Πανοράματος και ακριβώς νότια από την περιοχή της μεγάλης φωτιάς πριν από (πόσα ήταν???) χρόνια.

Και πάλι μπράβο, το φχαριστηθήκαμε, και πάλι με χρόνια, με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι. (γιατί εμείς τα χτίσαμε αυτά τα μαγαζά. Αμ πως!)

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε.....

Πιθανώς να φταίει κι ο καιρός. Απ' την άλλη γιατί να φταίει? Μάης είναι, μπόρες θα'χει. Αυτό που φταίει σίγουρα είναι ο κακός μας ο καιρός.

Ένας φίλος μου κάθε φορά μου λέει: "Για να ξεκινήσω να μιλάω μαζί σου, πρέπει μια βδομάδα πριν να έχω πάρει 7 Zyprexa, 5 Effexor, τρεις μέρες πριν λίγο Seroxat και οπωσδήποτε μισή ώρα πριν 3 Lexotanil των 6 mg."
Όχι ρε φίλε, του λέω, υπερβάλλεις. Επειδή ο τελευταίος που του μίλησα χρειάζεται 3 ηλεκτροσόκ ημερησίως και ο διπλανός του κελιού του ήδη έχει κρεμαστεί, πάει να πει ότι καταθλίβω τον κόσμο? Μα ήταν έτοιμος, τα μαύρα του χάλια έχει, εγώ φταίω?

Προχθές μπήκα μετά από καιρό σε αστικό λεωφορείο. Σφιχταγκαλιασμένοι όλοι, σα μια οικογένεια σαρδελών που είχαν χρόνια να βρεθούν. Μπόχα, ζέστη, μούγκα. Μπαίνει ένας τύπος γύρω στα 50-55, που φαίνεται είχε πολλά να πει. Κι αρχίζει απ'τα χάλια των συγκοινωνιών, στα χάλια της πόλης, στα σκουπίδια, στα αδέσποτα, "τους αλήτες, τους αλήτες" "ψηφίστε, μαλάκες, μας λέγαν", τους γραβατωμένους τεμπέληδες των γραφείων, που σε κοιτούν με ύφος καρδινάλιου κι ούτε ακούν το πρόβλημά σου. Είπε, είπε, έβρισε, ξαναείπε, έφτυνε κιόλας, είπε και μετά κατέβηκε. Μετά από δυο-τρεις στιγμές αμηχανίας, ξεκίνησαν τα πηγαδάκια. "Ξεθύμανε ο άνθρωπος, θα πάει ήρεμος τώρα σπίτι του" "Θες δε θες ανέχεσαι όλους τους τρελούς" είπε άλλος. Κάποιος ανέφερε ότι στο εξωτερικό υπάρχουν στα πάρκα ή άλλους δημόσιους χώρους, κάτι σαν πόντιουμ-βήμα ομιλητών, που πας, βρίζεις, ξεσπάς, κάνεις δημόσια κριτική κι όποιος βρέθηκε εκεί σε άκουσε. Την άλλη μέρα άμα θες ξαναπάς. Κι όποτε γουστάρεις να μιλήσεις, το βήμα (των ελεύθερων πολιτών) σε περιμένει.
Πετάχτηκα κι εγώ και λέω: "Αυτό το ρόλο τον έχουν πλέον τα blogs. Κι όποιος ακούσει". Άδικο έχω?

Πάρτε μάτι τώρα αυτόν τον πίνακα. Είναι μιας πολύ μεγάλης ζωγράφου, μόνο που δεν το ξέρει. Δεν πειράζει. Ο καλλιτέχνης σκορπά τα μαργαριτάρια του στους χοίρους κι όποιος τα εκτιμήσει. Μπορεί να μην τα εκτιμήσει ούτε ο ίδιος.

Λοιπόν έχουμε και λέμε. Νεαρή μάνα, μάλλον Ινδή, Φιλλιπινέζα, γύρω στα 20-25, κρατά στην αγκαλιά το αγοράκι της και κοιτούν. Την καταιγίδα, τα κύματα, το τσουνάμι, το μαύρο καιρό, την επισιτιστική κρίση, τον κυκλώνα Ναργκίς, την τραγωδία της ζωής τους ??? Ποιός ξέρει! Κάτι πολύ άσχημο πάντως, ίσως κάτι που δεν περιγράφεται καν με λόγια.
Αυτό πάντως που είναι όλα τα λεφτά είναι η κορδέλα στα μαλλιά, που είναι το μοναδικό χρωματιστό στοιχείο μες στο ασπρόμαυρο φόντο. Κι αν δεις πιο κοντά είναι λουλούδι όχι κορδέλα, μήνυμα αισιοδοξίας. Ότι και να γίνει, ακόμα και πιο πέρα απ'το θάνατο, η νότα της ελπίδας είναι σαν το διαπασών. Δίνει στίγμα και δε φεύγει, όσο και να το θέλεις. Κρατιόμαστε απ' αυτό και προσπαθούμε να μη φαλτσάρουμε και πολύ.
Η ζωή ανακυκλώνεται.

Αυτά! Καλά τσουνάμια.

Υ.Σ. Η φωτό είναι απ'το μπαλκόνι μου. Η ζωγραφιά στο σπίτι μου.