Λέει κάποιος : Παράδοση είναι η κληρονομιά του παρελθόντος. Κληρονομιά άϋλη αλλά όχι τελείως άχρηστη. Ας το δούμε ως μαγιά των χρόνων που μας περιμένουν.-Παραδοσιακό τραπέζι Χριστουγέννων-
Το τραπέζι στήνεται με όλα τα καλούδια, άφθονο κρέας, σαλατικά, τυριά και το κρασί να ρέει. Ο πάτερ φαμίλιας στο κέντρο και οι γενιές εκατέρωθεν. Από τη μια μεριά, οι γενιές της άλλης εποχής, των άλλων παραδόσεων, του αλλιώτικου μόχθου. Κι από την άλλη, οι γενιές, οι πιο σύγχρονες, με λίγα σβησμένα κεριά. Διακύμανση ετών, περί τα εκατό. Σ' αυτά τα εκατό χρόνια διαφορά, τι ιδιαίτερη σχέση μπορεί να έχουν οι μεν με τους δε; Στις ανάγκες και στα συναισθήματα ίσως, στο βλέμμα σίγουρα όχι. Κάποια στιγμή θα ακουστεί μουσική, κάποιος θα τραγουδήσει, οι άλλοι από κοντά. Ένας θα σηκωθεί, βαρύς και ζαλισμένος, άλλος θα χειροκροτήσει από υποστήριξη. Μετά ξανά στο φαϊ, γλυκό, φρούτα, ξανά κρασί, κουβέντα, μπίρι-μπίρι, να θυμηθούμε κανέναν πεθαμένο και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Όμως σ' αυτό το τραπέζι, δεν γίνεται φαγοπότι και νταλγκάδιασμα. "Παράδοση" γίνεται, αλισβερίσι, αλλαγή σκυτάλης. Οι "παραδίδοντες" αφήνουν ότι έχουν να δώσουν, οι "παραλαμβάνοντες" αρπάζουν ότι προλάβουν στον αέρα, πριν πέσει κάτω. Αυτά τα χνώτα που ανταλλάσσονται στα γιορτινά τραπέζια είναι για μένα ότι πιο κοντινό σε παράδοση μπορώ να φανταστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου