Ένα Δέντρο κοιτάει την Πόλη

Προχθές στη γειτονιά μου κάηκε ένα δέντρο φορτωμένο με φωτάκια. Φωτισμένο δέντρο... Φωτίζει τι ;

Παραδόσεις και Εορτές

Λέει κάποιος : Παράδοση είναι η κληρονομιά του παρελθόντος. Κληρονομιά άϋλη αλλά όχι τελείως άχρηστη. Ας το δούμε ως μαγιά των χρόνων που μας περιμένουν.

-Παραδοσιακό τραπέζι Χριστουγέννων-
Το τραπέζι στήνεται με όλα τα καλούδια, άφθονο κρέας, σαλατικά, τυριά και το κρασί να ρέει. Ο πάτερ φαμίλιας στο κέντρο και οι γενιές εκατέρωθεν. Από τη μια μεριά, οι γενιές της άλλης εποχής, των άλλων παραδόσεων, του αλλιώτικου μόχθου. Κι από την άλλη, οι γενιές, οι πιο σύγχρονες, με λίγα σβησμένα κεριά. Διακύμανση ετών, περί τα εκατό. Σ' αυτά τα εκατό χρόνια διαφορά, τι ιδιαίτερη σχέση μπορεί να έχουν οι μεν με τους δε; Στις ανάγκες και στα συναισθήματα ίσως, στο βλέμμα σίγουρα όχι. Κάποια στιγμή θα ακουστεί μουσική, κάποιος θα τραγουδήσει, οι άλλοι από κοντά. Ένας θα σηκωθεί, βαρύς και ζαλισμένος, άλλος θα χειροκροτήσει από υποστήριξη. Μετά ξανά στο φαϊ, γλυκό, φρούτα, ξανά κρασί, κουβέντα, μπίρι-μπίρι, να θυμηθούμε κανέναν πεθαμένο και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Όμως σ' αυτό το τραπέζι, δεν γίνεται φαγοπότι και νταλγκάδιασμα. "Παράδοση" γίνεται, αλισβερίσι, αλλαγή σκυτάλης. Οι "παραδίδοντες" αφήνουν ότι έχουν να δώσουν, οι "παραλαμβάνοντες" αρπάζουν ότι προλάβουν στον αέρα, πριν πέσει κάτω. Αυτά τα χνώτα που ανταλλάσσονται στα γιορτινά τραπέζια είναι για μένα ότι πιο κοντινό σε παράδοση μπορώ να φανταστώ.

The more I see, the less I know...

Τι τρέχει ?? Θα λύσουμε κανα θέμα ή θα τρέχουμε στις πλατείες ??


Γενικώς, μας έλκουν τα εύκολα. Ψάχνουμε το πιο βολικό σε μας. Κατεβάζουμε ένα διακόπτη, φωνάζουμε ένα όχι και αισθανόμαστε ενεργοί πολίτες (τάχαμου). Όταν ήταν η ώρα να δείξουν τα κότσια τους οι περισσότεροι μεταχρονισμένοι αγωνιστές και να αντιδράσουν δια της Μαυρογιαλούρειας Μεθόδου (Μαύρο δαγκωτό), ψήφιζαν Κωστάκη και Γιωργάκη. Τώρα δύο μήνες μετά την τελευταία πράξη, όλοι διαμαρτύρονται. Δεν ξέραμε ΟΛΟΙ (ή τελοσπάντων όσοι διάβαζαν καμιά σοβαρή φυλλάδα) απ' τα τέλη του 80 τι θα γίνει με τα αποθεματικά και με τις εισφορές ?? Δουλεύω 20 χρόνια, παίρνω σύνταξη για 30.....Κάθομαι σε ένα γραφείο, παίρνω βαρύ και ανθυγιεινό.....κόβω μια φάλαγγα μικρού δακτύλου αριστερού χεριού μετά από 10 χρόνια εργασίας, παίρνω αναπηρική σύνταξη σαν να έκοψα και τα δυό μου χέρια για 40 χρόνια.... Αυτά είναι γεγονότα που ο καθένας μας τα ζούσε κάθε μέρα και αν μιλούσε τον αποκαλούσαν (τότε) μαύρη αντίδραση, αντικοινωνικό, μήπως και φασίστα ? Τώρα τα ίδια συνδικάτα, που ξεσκίζονταν για τα κεκτημένα τους και γλείφαν τον κάθε πρασινομπλέ πολιτικό για την πάρτη τους-ίσως για να φάει και κανας κουμπάρος-μας προσκαλούν σε μαζικές κινητοποιήσεις και τα ρέστα. Οι χαραμοφάηδες του Δημοσίου, που προσλαμβανόντουσαν με το τηλεφώνημα του κομματάρχη μπάρμπα απ'ο την Κορώνη, θέλουν τώρα δικαίωση για τις ώρες που κωλοβάραγαν στα γραφεία και στα συμβούλια, κατασπαταλώντας τα λέφτα των υπολοίπων κορόϊδων. Κορόϊδα εμείς, γιατί κι εμείς θέλαμε αλλά δε μας έκατσε μπάρμπας και ζηλεύουμε αυτούς που είχαν, κατάλαβες Λάκη ?
Όταν θα αντιληφθεί ο καθένας ότι πρώτα ξεβρωμίζεις το σπίτι σου και μετά διαμαρτύρεσαι στο σκουπιδιάρη, τότε θα έρθει ο καιρός για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Μέχρι τότε, "έξυπνοι" και μαλάκες ένα και το αυτό. Κι ας κρύβονται-και οι μεν και οι δε-πίσω από σημαίες, χρώματα και θεωρίες "στάχτες στα μάτια" .
Η σωτηρία της ψυχής - και του τόπου μας - είναι πολύ μεγάλο πράμα. Σαν την κεφάλα μας!!!

Υ.Σ. Σε απάντηση ενός φίλου.

Καλή βραδιά!

Ανέκαθεν είχα μεγάλη εκτίμηση για το σωστό χορευτή. Γουστάρω να βλέπω-όσο και να χορεύω-ένα αντρικό ζεϊμπέκικο. Με τη νεοελληνική του εκδοχή βέβαια. Η μίμηση τόσο των δερβίσικων, όσο και των κουτσαβάκικων στυλ χορού, δε μου θυμίζει προφανώς τίποτε, αλλά και νομίζω ότι γελοιοποιεί το σύγχρονο "μάγκα". Ποιος εκτελεί θρησκευτικά καθήκοντα (δερβίσης) στο σημερινό κουτούκι ή σκυλάδικο; Αλλά και οι πολύ αργόσυρτες "μαστουροστροφές" δίκην τεκέ παραείναι εσωστρεφείς και ολίγον επιτηδευμένες. Αυτό που μ' αρέσει είναι να βγαίνει αυτό το κερατένιο το αρχοντιλίκι ορισμένων, το κυμπαριλίκι, χωρίς τζιριντζάντζουλες και μπαλέτα. Απλή αρχοντοελληνική μαγκιά, σαν τον Αλέξη Ζορμπά, εάν υπήρχε όπως ακριβώς το φανταζόμαστε.

Εγώ, σε στιγμή ξεκούρασης!

Σου γράφω 1η του Δεκέμβρη.....Αλήθεια, κάτι έχω να πω? Δεν ξέρω, δηλαδή τίποτα δεν ξέρω, αρχαιοελληνιστί ουδέν οίδα. Το να πεις ίσως είναι ευκολότερο απ' το να ακούσεις. Περί επικοινωνίας λοιπόν η πρώτη κουβέντα και back to the basics. Παρά την εξέλιξή μας στο πέρασμα των αιώνων παραμένουμε ενστικτώδεις και ακατέργαστοι. Η ανθρώπινη φύση διακατέχεται από εγγενείς αδυναμίες επικοινωνίας και συννενόησης. Η blogοσφαιρα έρχεται μάλλον να καλύψει κενά, που δημιουργήθηκαν επιπλέον από εμάς τους ίδιους. Ο καιρός θα δείξει και θα επιδείξει τις αντοχές του καθενός, είτε είναι σύστημα επικοινωνίας είτε ατομικές προσπάθειες.

Ξεκινάω με όρεξη

Εν οίδα