Μας πήραν με τις πέτρες....

Φαντάζομαι ότι αρκετοί είδαν στην τηλεόραση πριν καμμιά δεκαριά μέρες την πτώση των μετεωριτών στο Έντμοντον, Αλμπέρτα στον Καναδά. Εντυπωσιακό θέαμα!
Παλιά άμα έπιανε βροχή, έλεγες:" Ή μας φτύνουν ή βρέχει". Τώρα θα λες " Ή κανας μετεωρίτης είναι ή μας πήραν με τις πέτρες".
Και άμα είναι να μας λυντσάρουν κιόλας, λίγοι-λίγοι να φεύγουμε. Όχι και να μας ανοίξουν κανα κεφάλι.
Αν όμως ισχύουν όλα αυτά τα καταστροφολογικά, περί 2012 και apophis 2036, τότε τι να πω;; Ας πέφτει και καμμιά πετρούλα, έτσι για το θεαθήναι. Δεν πειράζει, τσιμέντο να γίνει.

Το απόσταγμα....

Βρέθηκα προχθές σε ένα καζάνι. Η διαδικασία γνωστή γι' αυτούς που ξέρουν. Εγώ ως γνωστόν ουδένοίδα, άρα ρωτάω για να μαθαίνω. Συνοπτικά, το καζάνι με υγραέριο όχι ξύλα, διπλοβρασμός, γλυκάνισος Ευβοίας (ο καλύτερος), 5 κιλά στα 180 κιλά σταφύλι, στοπ στα 27 γράδα, 55 vol. Αραίωση με νερό έως τα 21,5. Σύνολο παραγωγής 47 κιλά. Πήρα ένα 5κιλο κι έφυγα. Στο μεταξύ φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε (τι άλλο ;;;) Καζαντζίδη-Το δρομολόγιο καθενός το ξέρει μόνο ο Θεός-και γενικά εκτονώσαμε μπόλικη ενέργεια, που θα πήγαινε χαμένη. Αφήσαμε βέβαια και λίγη ...για το βράδυ.
Βρήκα κι ένα βιοκαλλιεργητή, πρώην οικονομολόγο, πιάσαμε κουβέντα για τους νόμους της απόσταξης, φυσικούς και συνταγματικούς, για το (ανύπαρκτο) ένστικτο των χρηστών αλκοόλης ανά την Επικράτεια. Στην Ελλάδα, όλοι ξέρουν!!! Άρα εγώ δεν πρέπει να είμαι και πολύ γηγενής.
Βγάζουν πρώτη σε πωλήσεις τη Μαλαματίνα, που μπορεί και να μην έχει ούτε ρώγα σταφυλιού, πίνουν ξεπλύματα των 25-30 ευρώ και κοκορεύονται, αγνοώντας "πτωχά"-8 με 12 ευρώ-πλην τίμια φτιαγμένα κρασιά. Αμ οι καλλιεργητές των 2 στρεμάτων. Αυτοί που παστώνουν το αμπέλι με χαλκό και μετά θεωρούν ότι έχουν ποιότητα στο τσίπουρο. Και βλέπεις τους σωλήνες "πράσινους", λες και τρύγησες όλη την Παιανία.
Δέχομαι το "περί ορέξεως", το "γούστα-είπε ο πίθηκος-κι έφαγε το σαπούνι" και γενικά το " ότι κάτσει στον ουρανίσκο σου". Αλλά όπως σε κάθε τι βρώσιμο και πόσιμο, πρέπει να 'χεις κάποιον να εμπιστευτείς. Το μεγαλοπρομηθευτή τον έχεις σβήσει, εάν διαγράψεις κι αυτόν με τις μικρές ποσότητες, που μόνο στη διαφήμιση από στόμα σε στόμα στηρίζεται, τότε μόνο γκαζόζα! Όσο βέβαια για το τσίπουρο, αυτό σώζεται από την υψηλή περιεκτικότητα σε αιθανόλη.
Στην τελική, γκράπες, ρακές, ρακόμελα, τσικουδιές, τσίπουρα, όλα με τα οξέα θα αναμιχθούν,
όλα κάνουν για εντριβή.

Και καταλήγουμε τύφλα (τι έκπληξη!!), γεμάτοι χαρά και βρωμοκοπώντας τσικνίλα, με εξατμισμένη και την τελευταία ελπίδα για μεταμεσονύχτιο σεξ. Κάποιος έριξε πολλές ιδέες για παλινόρθωση του ηθικού, έβγαλε τηλέφωνα, αλλά ώσπου να γυρίσει από την άλλη, είχε γεμίσει τον τόπο.... με τα υπολλείμματα της πέψης του.
Τελικό συμπέρασμα: Τα καζάνια δε θέλουν ευαίσθητα στομάχια, αλλά χορτασμένα πουλιά.

Πάντως πέρασα καλά. Ούτως ει άλλως. Και να θυμηθώ να το ξανακάνω.

Basketball....Μπαααα, σκετ' μπώλ ίνι, ιγώ νόμιζα κι τάπερ!!

http://www.5min.com/Video/How-To-Play-Basketball-Wing-Entry-With-Defense-6184534

Απομόνωση στο low-post, pick 'n' roll, και τα τοιαύτα...

ΓΗΡΑΣΚΩ ΑΕΙ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ.

Άμα είναι όμως να μάθεις κάτι, να το μάθεις από τον πρώτο των πρώτων!!!!

Μάθε παιδί μου μπάσκετ! Δες πως εξηγεί την αλλαγή κατεύθυνσης, χωρίς "βήματα" και πως εξηγεί την προστασία της μπάλας με τη θέση ή τα πόδια.

Εντάξει, το όριο μεταξύ αθλητισμού και τσίρκου το περνούν άτομα με σπάνια χαρίσματα. Εμείς είμεθα πτωχοί πλην τίμιοι βιοποριστές της μπάλας, με προπονήσεις εις εβδομαδιαίως....

Ανάλυσέ το.....αλλά μην το υπεραναλύεις

Η ανάλυση συχνά είναι μια σιδερόμπαλλα. Η τεχνοκρατική της φύση σε καθηλώνει σε ένα στεγνό και ψυχρό τρόπο ερμηνείας των δεδομένων συνθηκών. Αυτό γίνεται κατ'ανάγκη, δεν υπάρχει καλύτερη εναλλακτική. Ακόμα κι όταν η ανάλυση αφορά ποιοτικούς δείκτες, η κατάτμηση σε απειροελάχιστου μεγέθους μεταβλητές, ώστε να μπορούν να ποσοτικοποιηθούν, μετατρέπει το "ασαφές κι αιθέριο" σε "πραγματιστικό και μετρήσιμο".




Αυτή είναι η έννοια του pixel. Κι ο πιο αδαής γνωρίζει πόσα megapixel είναι η ανάλυση της φωτογραφικής του μηχανής. Πώς όμως αυτή η ανάλυση, η ψηφιοποίηση του δάσους με τα μικροσκοπικά δέντρα-που δεν έχουν τέλος στη σμίκρυνση-ενώ είναι κάτι έξω από την βιολογική μας δυνατότητα, μπορεί πραγματικά να βοηθήσει στην εξέλιξή μας;;;






Η ανάλυση εφαρμόζεται σε όλες τις ανθρώπινες καταστάσεις.


Στις πολύπλοκες (για πολύ λίγους) : Ανάλυση δομής γλώσσας, οικονομική ανάλυση Δικαίου και κάτι τέτοια κουφά.


Στις μετρίως δύσκολες (για μερακλήδες): Ανάλυση χρηματιστηριακών επενδύσεων και μικρο- μακρο-οικονομικών δεικτών, Τεχνική ή πειραματική ανάλυση

Στις εύκολες (για τα πρωϊνάδικα): Ανάλυση της σχέσης πεθεράς-νύφης, ανάλυση του φαινομένου Μουσλίμοβιτς και τέτοια


Έως (για τους πολλούς) την πιο συχνή ανάλυση αίματος, σπέρματος, και βάλε.

Μιά που αναφέρθηκα σε Χρηματιστήριο, προτείνω ένα "πρακτικό" βιβλίο σε όλους, που σκέφτονται σαν το φίλο ΙΚ (αυτόν από τις gnwmes). Πολύ φρέσκο, νομίζω, σχετικά πρωτοποριακό, αν και μιλάει για κοινότοπα θέματα (αγορές μετοχών, εμπορευμάτων, νομισμάτων, ακινήτων, ομολόγων και επιτοκίων). Δείχνει ότι στο βάθος κάθε σωστής ανάλυσης/εκτίμησης υπάρχει, μαζί με το σωστό input πληροφοριών και ουχί παπαγαλακίων, η απόλυτα ευφυής σκέψη. Πώς σκέφτεται και πως αντιδρά ο αναλυτής κάτω από διαφορετικές συνθήκες; Ποιες είναι οι μεγαλύτερες παγίδες και πώς μπορούν να αποφευχθούν; Πώς μπορεί ο τεχνικός αναλυτής να κάνει πιο έξυπνη ανάλυση;
Διαβάστε και δε θα χάσετε.

Ας ξαναγυρίσω στην ανάλυση της ανάλυσης. Το να αναλύεις, κόβοντας σε φέτες την όποια ουσία, προσπαθώντας να την κατανοήσεις και να τη "λύσεις", εύκολα σε αποπροσανατολίζει. Αυτό όλοι το αντιλαμβάνονται όταν "ζουμάρουν¨που λένε στα γεγονότα. Τρίχες ψιλοκομμένες! Πιάνεις τον Κουκοβίνο και τη Σωτηροπούλου, τα μικρά κομματάκια του παζλ, και ξεχνάς τη μεγάλη εικόνα, the big picture! Από την άλλη, εμείς οι από μακριά, τα βλέπουμε και λίγο θολά.

Χρειάζεται το μέτρο. Να αναλύεις, να βγάζεις πορίσματα, να αντλείς συμπεράσματα, να τεκμηριώνεις θέσεις και άλλες τέτοιες παπαριές, αλλά μην του γ...άς τη μητριά. Μην του βγάζεις τα μάτια με την υπερανάλυση. Χάνεται πολύ γρήγορα η απόδειξη κι εξανεμίζεται η αρχική υπόθεση. Εξάλλου αυτοί οι δικηγόροι έχουν κι έναν νομικό όρο, αν δεν κάνω λάθος "res ipsa loquitur". Το πράγμα μιλάει από μόνο του. Τι να πεις, τι να τραγουδήσεις, τι να αναλύσεις;;;

Παρ' όλο που η κάθε κοινωνικοοικονομική κρίση έχει τους "μάγους" και τους "γκουρού" της (Οικονομικό επιτελείο Ομπάμα, G-20 κτλ), ψύχραιμες και χαμηλόφωνες φωνές λένε και συμβουλεύουν για την αποφυγή της υπερανάλυσης. Έβλεπα το κανάλι του (σχετικά) γνωστού οικονομικού κολοσσού Bloomberg και θαύμαζα την άνεση (εκ του ασφαλούς;;;), με την οποία ανέπτυσσαν και ανέλυαν τις τρέχουσες οικονομικές συνθήκες. Εννοείται ότι η αντανακλαστική μου κίνηση να δω στο πορτοφόλι μου δεν είναι ανάλυση μικροοικονομίας, αλλά απλή μιζέρια. Τέλος πάντων, αυτοί οι τύποι σου έδειχναν το ανθρώπινο, το προσιτό πρόσωπο μιας ανάλυσης, για να σου περάσουν την πλάνη ενός καπιταλιστικού μοντέλου, που θα ξαναβρεί τα σωσίβια του πάση θυσία. Προσωπικά ψήνομαι με τέτοιες αναλύσεις, λίγο ψυχοπονιάρικες, λίγο γήινες, αλλά δεν έχω κι άλλη επιλογή.

Κλείνω, για να μην τα αναλύουμε και πάρα πολύ, με το αυταπόδεικτο του res ipsa....

Άντε και να θες να το αναλύσεις το παρακάτω, τι θα κερδίσεις....

Μη σπαταλάτε σάλια, όταν τα πράγματα σπαρταράν!!!!

Υ.Σ. Πάντως πρέπει όντως να υπάρχει φτώχεια. Εδώ στο μανάβη πας και σου παίρνουν το βρακί!!! (κλεμμένο σχόλιο)

Η Ιστορία πάντα γελάει στα μούτρα μας...

Η Ιστορία γελάει στα μούτρα μας και κρύβεται στο πορτοφόλι μας.

Αυτή είναι η περιβόητη Πράσινη Γραμμή.

Τα χρόνια έχουν σαφώς δείξει την ισχυρή τους επίδραση σε λάθη, πάθη κι έριδες. Αυτό που χώριζε με τοίχους και όπλα, τώρα είναι μια κορδέλα με γλάστρες. Φυσικά αυτή είναι η επιφάνεια. Γεγονός είναι ότι η Λευκωσία παραμένει η τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα στον κόσμο, με δυσκολία στην εξεύρεση αποδεκτής λύσης.

Τα συμφέροντα όμως συχνά προστάζουν άλλα από αυτά που το ηθικό Δίκαιο ή η κοινωνική δικαιοσύνη επιβάλλει. Και βέβαια δε μιλώ μόνο για τα "μεγάλα κεφάλαια", τις μυστικές συμφωνίες με Ρωσία, Τουρκία, ΗΠΑ, για πετρέλαια, αγωγούς, αέριο, ναυτιλιακά, ξεπλύματα, υπεράκτιες, ΝΑΤΟ, σεξοτουρισμό, δουλεμπόρια και τρελές μπίζνες με ηρωϊνη.

Μιλώ για τη μέση Κύπρια γυναικούλα, που μετράει τα ευρώ της, πνίγει τη μνήμη της, κρύβει τις φωτογραφίες της και περνάει απέναντι για να αγοράσει παντελονάκι για το εγγονάκι της με 7 ευρώ.

Μιλώ για τον τουρκοκύπριο που διψά για οφθαλμόλουτρο και περνάει για να δει....μάρκες και "την καλή ζωή".

Μιλώ για τον Ελληνοκύπριο πιτσιρικά, που κάτι έχει ακούσει για "εισβολές και κατοχές", αλλά αυτή τη στιγμή έχει γκάβλες και η Ρωσίδα στα κατεχόμενα θα τον πάει στο Παράδεισο για 10 ευρώ.

Ο θειός του ήταν που αγνοείται, εκείνος την πάτησε...

Τα φράγκα (και οι αντίστοιχοι Φράγκοι που τα υπόσχονται) σβήνουν ιστορίες, ξεγράφουν κιτάπια, μαλακώνουν τις συνειδήσεις, που ήταν κρύες σα μέταλλο. Η πείνα στο στομάχι σε κάνει να πας μετανάστης στη Γερμανία το '51, σε κάνει να καταθέτεις στεφάνι στον Ατατούρκ, να χαϊδεύεις το χέρι του Μπους, να μπαινοβγαίνεις σε μια νεκρή ζώνη.

Άλλος παραλογισμός. Τι θα πει νεκρή ζώνη, όταν κάθε μέρα περπατιέται από εκατοντάδες φωνές και ελπίδες. Νεκρά μυαλά, ναι. Νεκρά από τις απώλειες, από τη λήθη. Εκεί όμως που κάτι πεθαίνει, προφανώς ο κύκλος θα φέρει κάτι άλλο.

Κουβέντες με ταξιτζήδες και περιπτεράδες. Ο ένας έφυγε απ'το Πειραιά, ήρθε να κάνει ταρίφες, είναι πολύ ευτυχισμένος, έκανε οικογένεια, θεωρεί καλά τα λεφτά, ήσυχη τη ζωή, χωρίς κορναρίσματα και σκουπίδια. Δε βλέπει επιστροφή.

Ο άλλος γηγενής, μετανιώνει που ζει στη Λευκωσία, πάει για κυνήγι στην Αριδαία, έχει τρία παιδιά, φοβάται για το μέλλον τους σε μια πρεζο-σεξο-κλεφτο-τουρκο-καβαλημένη Κύπρο. Δουλεύει σε περίπτερο μέχρι αργά για το μεροκάματο, με κρυμμένα τη Βίβλο κι ένα περίστροφο. "Θα γελάνε μαζί μας σε 10 χρόνια"είπε.

Στην τουρκοκυπριακή Λευκωσία, τα αναστηλωμένα τζαμιά βρίσκονται δίπλα-δίπλα με τα ολοήμερα-ολονύχτια καζίνο/ξενοδοχεία, που προσφέρουν δωρεάν φαϊ και ύπνο,

αρκεί να πληρώσεις το τζόγο και το σεξ. Τα βασικά ένστικτα δηλαδή.

Οι δηλωμένες πόρνες στην ελληνική πλευρά είναι 7.500. Οι αδήλωτες (ως χορεύτριες νυχτερινών κέντρων κυρίως) φτάνουν τις 15.000. Το Τμήμα Ηθών της Αστυνομίας προτίθεται να ελέγχει εάν όντως οι συγκεκριμένες κοπέλες χορεύουν ή λένε ψέματα, με τεστ χορού. Αλήθεια είναι, δημοσιεύτηκε στη Cyprus Mail. Τελικά είναι κι αυτοί Έλληνες. Και μάλιστα πολύ προχωρημένοι!!

Υπάρχουν όμως και γειτονιές, δώθε-κείθε, που σε γυρίζουν στο '70, μπορεί και στο '60. Εκεί υπάρχουν τα εμπορορραφεία με τα τόπια, τα "αποικιακά", οι λαμαρίνες με τα παπλωματάδικα, τα σαλεπιτζίδικα, ταινία με τη Ναργκίς και τη Βούρτση. Και ξαφνικά, αλλάζεις sokak και βλέπεις "Da Capo", "Debenhams" και τα Κολωνάκια στην τσάρκα.

Live and let live. Το θέμα ήταν πάντα ταξικό, σπάνια εθνοτικό.

Εγώ όμως γιατί να αισθάνομαι περίεργα όταν μπαίνω στα

κατεχόμενα, όταν όλοι οι εμπλεκόμενοι λειτουργούν σαν να ήταν πάντα έτσι;; Και μήπως δεν ήταν πάντα έτσι;;;

Υ.Σ. Δείτε και λίγο το http://livantes.blogspot.com/. Τρεις αναρτήσεις, πολλή ψυχή.

Άκρον άωτο της αντίφασης: Είμαι Έλληνας κι έχω ένα σχέδιο....

Το συντομότερο ανέκδοτο: Είμαι Έλληνας και οργάνωσα σχέδιο. Ε, δε γίνεται ρε φίλε, πως να το κάνουμε. Μπορεί να έχεις ενθουσιασμό και πάθος, μπορεί να θέλεις, αλλά δεν μπορείς. Δε γίνεται να οργανωθείς ποτέ, όσο δουλεύουμε όλοι με τη φοβερή αναβλητικότητα που μας χαρακτηρίζει, με την απίστευτη "αρπακολλαδούρα", με τη διάθεση να προβληθούμε όσο γίνεται περισσότερο κάνοντας όσο πιο λίγα γίνεται.

Βρέθηκα σε ένα χώρο συζήτησης για το περίφημο "Εθνικό Σχέδιο Δράσης κατά του Καρκίνου". Απίστευτη υπερβολή, με ασυναρτησίες, μεγαλοστομίες, που βγάζουν μάτι. Καταρχήν το σχέδιο σφυράει από μακριά, ότι φτιάχτηκε στο πόδι, με μασημένες κουβέντες και τις γνωστές πιπίλες. 

Δόθηκε στον Τύπο 17 Σεπτέμβρη 2008 και αναφέρεται ως πρόγραμμα 2008-2012. Ήδη δηλαδή είναι πίσω περίπου 10 μήνες. Από κει και μετά, αναφέρεται σε άξονες (Πρόληψη-Έγκαιρη διάγνωση-Έρευνα κτλ, κτλ), δίνοντας τη στρατηγική, αλλά όχι τους τρόπους υλοποίησης. Αλλά όπως είπε και κάποιος, έτσι είναι ο σωστός σχεδιασμός. Πολιτικάντικα λόγια, δηλαδή, χωρίς νόημα.

Για παράδειγμα: Κάτι πολύ απλό. Στατιστική. Πόσοι έχουν, τι έχουν, που βρίσκονται, ηλικίες, πως αντιμετωπίζονται, πόσοι πεθαίνουν, πότε, πως.... Εθνικό Αρχείο Νεοπλασιών. Από το 1976 το έχουμε υπό σκέψη, το μελετάμε, θα το προχωρήσουμε, θα βρούμε τη λύση. Κι αν η καταγραφή, η απλούστερη και βασικότερη διαδικασία, κάνει 32 χρόνια να "πιάσει¨, σκέψου παρακάτω. 

Δεν έχω να πω για τις διαφημίσεις που κυκλοφορούν για την πρόληψη (Παιδική παχυσαρκία, άσκηση, κάπνισμα, κ.ά) και για τα λεφτά στα κανάλια. Αυτό που μου γαργάλισε το αυτί ήταν κάτι που άκουσα περί "Εκπαίδευσης των ογκολογικών ασθενών και  συνοδών". Αυτό κι αν δεν είναι ανέκδοτο. Πάνω σ'αυτόν τον κακόμοιρο αμόρφωτο, ανεκπαίδευτο άνθρωπο με καρκίνο, έρχεται η Ιατρονοσηλευτική κοινότητα και το φλομώνει με ψέμματα, φρούδες ελπίδες, γιατί λέει "δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια και θα επηρεαστεί ψυχολογικά". Μίλησαν πάρα πολλοί για την περιβόητη "Παρηγορητική Φροντίδα", η οποία έρχεται να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις, όταν οι θεραπευτικές επιλογές δεν έχουν καμμιά ανταπόκριση. Όλοι καταλαβαίνουν πότε τελειώνει η Παρηγορική Φροντίδα, κανείς όμως δε θέλει να πει αυτοπροσώπως στον ασθενή πότε αρχίζει. Αρχικά για οικονομικούς/ιδιοτελείς σκοπούς (να βγάλουν και κανα φακελάκι οι διάφοροι "επαγγελματίες"), ύστερα από φόβο των αντιδράσεων και τέλος, γιατί κανείς στον τόπο αυτό δε θέλει να βγάζει αυτός τα κάρβουνα, όταν υπάρχουν κι άλλοι γύρω, ο ασθενής ζει σε μια ψευδαίσθηση "θεραπείας-ίασης", αγνοώντας σχεδόν τα πάντα για την κατάστασή του. Πως θα του πούμε πως να αντιμετωπίσει τους τελευταίους μήνες του, όταν δεν του λέμε ότι πλησιάζει προς το τέλος;;; Άρα τι εκπαίδευση θέλουμε, όταν ούτε την αλήθεια δε λέμε, ούτε τη σωστή παρηγοριά μπορούμε να δώσουμε, ούτε και να προσφέρουμε την ανθρωπιά που τους οφείλουμε, εφόσον τραβούν αυτοί τα πάθη αντί για μας. Κι αν είναι αντιδεοντολογικό να μιλάει κανείς με γελειότητες τύπου "Έχετε 3 μήνες ζωής", θαρρείς εσύ υπέγραψες το συμβόλαιο με το Χάρο και το Γραφείο Κηδειών, είναι σημαντικό να ξέρει ο καθένας το μέγεθος της αλήθειας, όχι με νούμερα και πιθανότητες, αλλά με το καθαρό βλέμμα στα μάτια. Δεν είναι ντροπή να λες "Δεν ξέρω" ή "Δεν είμαι σίγουρος", αρκεί να έχεις κάποια έγνοια για τον άλλον και ίσως να έχεις να προτείνεις μία λύση. Ας μην είναι η καλύτερη, αλλά αυτή που θα έκανες κι εσύ, για τη μάνα ή τον πατέρα σου

Υπάρχουν πολλά ακόμα, που επιβάλλουν σχολιασμού, αλλά δε θα 'φτανε ούτε 1GB, οπότε σταματώ. 

Κι εύχομαι καλή ζωή και κακή διαθήκη

Το φαινόμενο LurpaK

Το πρωτοάκουσα από έναν πολύ καλό φίλο, που το 'χει δουλέψει το θέμα. Τι είναι το φαινόμενο Lurpak??

Αφορά αρκετές-υποκριτικές ίσως;- οικογένειες, που βγάζουν προς τα έξω την "τέλεια" εικόνα της διαφήμισης, που αλείφουν όλοι μαζί φέτες με βούτυρο στο τραπέζι, χαμογελαστοί, τρισευτυχισμένοι, στάζοντας μέλια και χαρές.

Δηλαδή τίποτα μίζερο?? Ούτε ένα "Γ....ώ το Χ.... μου, πάλι τις έκαψες τις φρυγανιές;" Ούτε κανα γαμ.....ίδι για τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν και "που στο δι....λο τα φάγατε τα λεφτά που σας έδωσα προχθές", ούτε ένα "να πάτε να βρείτε άλλο κορόϊδο να δουλεύει σαν το γομάρι". Κάτι, κάποια υστερία "Μου φάγατε τα νιάτα μου να σας πλένω και να σας μαγειρεύω;;;", έστω! Τίποτα;;; Όλα άγια;;

Εεεε όχι ρε φίλε, η απλή λογική μου δεν το αντέχει. Στείλτε τα Lurpak από κει που 'ρθαν, Σκανδιναβία μερέα. Εμείς εδώ, έχουμε νεύρα και τα βγάζουμε σ' αυτούς που αγαπάμε. Βρίζουμε πατόκορφα, "στολίζουμε" τον άλλον, αλλά μετά τα μπαλώνουμε, ζητάμε συγνώμη και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αύριο πάλι τα ίδια.

Και στο κάτω-κάτω, εάν τα Lurpak κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ποιός είναι ο 1 στους 6 που γίνεται καταθλιπτικός, ποιός είναι ο 1 στους 4 που ασκεί συζυγική βία, το 1 στα 5 παιδιά που κακοποιείται σωματικά, ο 1 έφηβος στους 15 που έχει σκεφτεί έστω και μία φορά να κάνει απόπειρα;; Ποιοί είναι όλοι αυτοί;;; Μόνο εμείς δε φτάνουμε!!! (Το εμείς το λέμε γενικά, μη μας συλλάβουν κιόλας).

Άρα μάλλον μιλάμε για τα ψευδο-Lurpak, τις καταστάσεις μόνιμης ψευδαίσθησης, ούτε καν παραίσθησης, που είσαι στην έρημο, διψασμένη και καταϊδρωμένη και νομίζεις ότι περπατάς στο δάσος, μαζεύοντας ραδίκια, χαμογελαστή, σαν την Κοκκινοσκουφίτσα.

Ο κακός λύκος όμως σε περιμένει σπίτι. "Πάλι άργησες μωρή;;Τουλάχιστον μαγείρεψες τίποτα της προκοπής, άντε μη σε πλακώσω" Όταν όμως σε ρωτάει κανένας, πως τα πας με το γάμο σου, εσύ τρέχεις να απαντήσεις: " Ο δικός μου είναι ο καλύτερος, κουβαλητής, κάνει δυό δουλειές, ψωνίζει, πλένει" και από μέσα σκέφτεσαι "Ώρε τι μ....κίες τσαμπουνάω!".

Συμβουλή (εάν μου επιτρέπεται) προς κάθε πάσα έναν και μία Lurpak-ψευδή ή μη:

1) Μη ζεις στον κόσμο σου. Ζήσε τις πλησιέστερες προς τον ψυχισμό σου καταστάσεις, εάν τις αντέχεις.

2) Το βούτυρο ως γνωστόν λειώνει στον ήλιο. Και επειδή, κάθε "ηλίου φαεινότερη" ψευτιά, εύκολα αποκαλύπτεται, μην τα βγάζεις προς τα έξω πολύ-πολύ. Κρύβε λόγια. Μπορεί να είναι χρήσιμο για αργότερα.

3)Λένε ότι όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι πάνω-κάτω ίδιες. Αλλά κάθε δυστυχισμένη οικογένεια έχει ένα μοναδικό τρόπο να μιζεριάζεται. Απολαμβάνεις λοιπόν την πιθανή μοναδικότητα της "υποβόσκουσας" δυστυχίας σου και πορεύεσαι με αυτήν, προσωρινώς. Έχει ο καιρός γυρίσματα!!

........Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εξ'ορισμού συμπτωματική, δεν αφορά κανένα οικείο πρόσωπο και ουδεμία ευθύνη φέρωμε για τυχόν προσβλητικά σχόλια και εκφράσεις, που μπορεί να ληφθούν ως "επί προσωπικού"...........

Εγώ δεν είδα, δεν ξέρω (ουδέν οίδα).

Τα ΒατοΠαίδια

(.........Άκουσα έναν καθηγητή να λέει: -Υπάρχει κρίση όταν δεν μπορείς να πεις, “Έλα μωρέ, δε βαριέσαι, ας το ξεχάσουμε”.......)

Υπάρχει ένας φίλος οικογενειακός εξ Αυστρίας, ονόματι Χούμπερτ. 64άρης, συνταξιούχος τραπεζικός, μασόνος, πηγαινοέρχεται εδώ και χρόνια στο Όρος, βαπτίστηκε και χριστιανός. Οι διασυνδέσεις του βρίσκονται στο Ρώσικο, ήτοι του Αγ. Παντελεήμονα (φωτο). Τελευταία ενισχύει την παρέα του με διάφορους σοβαρούς ανθρώπους, κάποιους του χώρου μου, που τους γνώρισα. Φυσικά εγώ αντιστέκομαι και δε συμμετέχω. Άσε που τους ψιλοβαριέμαι. Από κάτι σκόρπιες κουβέντες πριν αρκετά χρόνια, μου 'λεγε : “οι χειρότεροι είναι οι Κύπριοι”. Εννοούσε τους ανθρώπους του Βατοπαιδίου. “Έχουν”, έλεγε, “την οικονομία στο μυαλό τους, το Θεό στη γλώσσα τους και φυσικά τα κέρδη τους στην Ελβετία”. Λίγα μου είπε, πολλά αποσιώπησε, μου 'δωσε όμως να καταλάβω ότι υπάρχουν τεραστίων συμφερόντων σχέσεις, που ξεπερνούν κατά πολύ τη φαντασία, η οποία ως γνωστόν καλπάζει.

Αυτά το 2002. Προφανώς οι ανταλλαγές οικοπέδων, οι αγοραπωλησίες και οι πολιτικές διαπλοκές ίσως είναι η κορυφή του παγόβουνου. Οι Ρουσόπουλοι και οι Πελέκηδες μάλλον είναι τα στρατιωτάκια. Στα παλιά γκαμπί (Έβανς κτλ), αυτά θυσιαζόντουσαν αμαχητί για να εξυπηρετήσουν τις μετέπειτα κινήσεις. Οι Εφραίμ και οι Πούτιν, λειτουργούν κι αυτοί αντιπερισπαστικά, ως άλογα και αξιωματικοί, που εκδηλώνουν τις αρπαγές, φανερά και άφοβα.

Κάθε καλός σκακιστής δε φανερώνει τη βασίλισσά του, το ισχυρότερο εργαλείο του, εάν δεν είναι τελείως απαραίτητο. Εμείς, οι θεατές, ακόμα δεν την καταλάβαμε την κίνηση, που έγινε. Ίσως την πάρουμε πρέφα λίγο πριν το ματ, πιθανόν το 2012 .
Αλλά τι περιμένεις, εδώ ούτε τους πύργους (τις “αόρατες” πολυεθνικές και τους οικονομικούς κολοσσούς) δεν είδαμε που φυλάν τους Βασιλιάδες. Πόσο μάλλον τον Ίδιο το Σκακιστή.

Ξανά στα Βατοπαίδια. Στοές και Τράπεζες, Κοινωνίες Εκλεκτών, Χρυσός και ανεκτίμητες ύλες, Διαχείριση και Χειραγώγηση, Πολιτικοί σχεδιασμοί από Μη-αμιγώς-Πολιτικά κέντρα και στο βάθος άβουλα δισεκατομμύρια με τα σάλια ρέοντα. Όταν η πραγματικότητα φαίνεται να ξεφεύγει κι από τις πιο τρελές θεωρίες συνωμοσίας, τότε είναι που λες “Όντως υπάρχει κρίση”.

Ποιος Κροίσος θα μας βγάλει από την κρίση;;;; Θα'ναι μαυροφορεμένος ή ασπροφορεμένος;;!!!;;??

Τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο....

Υπάρχει καιρός για επίθεση και καιρός για άμυνα.
Υπάρχει καιρός για αντίδραση και καιρός για απραξία.
Καιρός για να αφήσεις αυτόν που ξέρει τι να κάνει
και καιρός για να βγάλεις εσύ τα κάστανα από τη φωτιά.
Υπάρχει ο καιρός για έξω και ο καιρός για μέσα.
Καιρός που θα πουλήσεις και καιρός που θα αγοράσεις.
Ξέρεις πότε θα κερδίζεις πολλά χάνοντας κάτι λίγο
και πότε θα χάσεις πολλά πηγαίνοντας για κάτι ψιλά.

Συνήθως για τους περισσότερους, αυτός ο καιρός σου φωνάζει, τον αναγνωρίζεις από μακριά.
Τώρα, αν εσύ δεν αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά μεταξύ των καιρών, ή είσαι μεγαλοφυϊα και πηγαίνεις με την ξεχωριστή σου έκτη αίσθηση ή είσαι πανηλίθιος και σε τρώει η μαρμάγκα.

Νομίζω (και δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος) ότι ο καιρός που ζούμε είναι καιρός για να βρεις την "τρούπα" να "τρουπώσεις". Να περάσει η ανεμοθύελλα από πάνω σου, να μη σε βρει όρθιο με τη ψωρολεβεντιά του "εγώ δε μασάω κρίσεις". Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να παραμείνεις αξιοπρεπής μες στην κρυψώνα σου. Μιλάω βέβαια εκ μέρους της μάζας και δεν απευθύνομαι σε αυτούς που θα διαλέξουν να ρισκάρουν γιατί ακριβώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν.



Εξάλλου ο Νόμος της θεμελιώδους αντίθεσης λέει ότι:
"Ο αισιόδοξος πιστεύει ότι ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Ο απαισιόδοξος φοβάται πως αυτό είναι αλήθεια"

Δύσκολη η αλληλεγγύη...

Όταν εσύ ντρέπεσαι για το συνάφι σου, όταν δε θες να λες την επαγγελματική σου ιδιότητα, γιατί δεν υπάρχει κάτι για να καυχηθείς, όταν ούτε να τους βλέπεις δε θέλεις, που μπορεί να βρεθεί αλληλεγγύη;;;

Δεν υπάρχει αλληλεγγύη, συμπαράσταση. Γίνεται απλή συνύπαρξη, συνοδοιπόρευση. Μια που βρεθήκαμε, ας πορευτούμε έτσι, τίποτα παραπάνω.

(Περιμένοντας το Γκοντό)

-Προς τα που πας;;

-Από κει.

-Κι εγώ από κει πάω.

-Ε, δεν πάμε μαζί παρέα;;

-Ξέρω 'γω μωρέ. Άσε καλύτερα.

-Έλα ρε, κρύο καιρός για δύο.

-Ο καιρός είναι για δύο, αλλά όχι απαραίτητα εμάς τους δύο.

-Ε, τότε περίμενε, μήπως βρεις κανα καλύτερο, Διογένη ε Διογένη. Άντε και ......

-Σ'ευχαριστώ. Καλύτερα δε γίνεται!!!

Όταν έρχεται ο χειμώνας, κρυώνουν τα βρακιά μας!!!

Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης.

Το ένστικτο ενός μεγάλου διανοητή. Τι είπε ο μεγάλος (ο γιός μου) :

" ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ, ΚΡΥΩΝΟΥΝ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΜΑΣ" .

Το ακούς και λες: Κάτι μου θυμίζει. "ήρθε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα'χει χάσει, και παλτουδιά καινούρια τρέχει ν'αγοράσει". Αλλά η σκέψη είναι πολύ βαθιά.΄

Σου λέει: Έρχεται ο χειμώνας (η κρίση, το crash, το κραχ, το έλα-να-δεις, πες το όπως θες) και η πρώτη εμφανής απώλεια ΔΕΝ είναι να "παγώσει" το δέρμα μας, η επιχείρησή μας, το σπίτι μας, η τοπική οικονομία μας. Το πρώτο που "παγώνει" είναι η άμεση γραμμή προστασίας μας, αυτό που μας κρατά πρωτίστως ζεστούς.

Τι μας φέρνει το ζεστό χρήμα;; Το δάνειο μας!! Βάλε το βρακί σου και μετά βγες στην αγορά. Παρ'το το δάνειο (ή την επιχορήγηση από άλλο δανεισμό) και ύστερα κάνε αναπτυξιακά σχέδια. Αφού λοιπόν σταματάει η ζέστα του δανεισμού και συνεπώς η ρευστότητα (το αίμα ως ρευστό υλικό φέρνει αντίστοιχα αποτελέσματα), σταματάει κάθε ανάπτυξη, παγώνει κάθε επιχειρηματικότητα. Έμφραγμα! Κι όπως όταν νεκρώνεται κάτι, θέλει πολύ χρόνο για την αναγέννηση (όποτε και όταν αυτή συμβεί).

Μέχρι τότε, τα χρέη των δανείων υφίστανται, δε παραγράφονται, σαν τα εγκλήματα φόνου μετά 20ετίας. Κι όσο και αν γίνεται προσπάθεια για μείωση των επιτοκίων, η ουσιαστική μετακύλιση της πληρωμής καταλήγει στον καλά-να-πάθω-που-'θελα-στεγαστικό δανειολήπτη. Το περιβόητο credit crunch που λυγίζει όλους τους αμερικανούς μεσοαστούς με βλέψεις για μεζονέτα στα suburbs, ελληνιστί προάστια. Όλους αυτούς που με χαρά βγήκαν στους δρόμουν να πανηγυρίσουν τη νίκη του Μπαράκ. Πάλι καλά που εδώ τα δάνεια τα παίρνουμε για τα αμάξια και τις διακοπές. Όχι ότι κι εδώ δε θα κατασχεθούν σπίτια ή επιχειρήσεις. Αλλά λόγω της οικογενειοκρατίας και της παροχής υπηρεσιών (αεριτζίδικων ως επί το πλείστον), πολύ λίγοι-ελπίζω-θα μείνουν στο δρόμο, κι ούτε και καμμιά τραγική κάμψη θα προκύψει. Σίγουρα όμως το τσουνάμι κάποιους θα πνίξει. Εύχομαι ΌΧΙ ΕΣΑΣ.

Ας πνίξει τους άλλους.

-Μα εμείς είμαστε οι άλλοι.

-Κι εμείς ποιοί είμαστε;;

-Πάντως όχι οι άλλοι!

Μπαράκ Ξεμπαράκ, η κρίση κρίση!!

Δείτε (κι αν καταλάβετε γράψτε μου) πως φτιάχτηκε η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε για πολύ καιρό. Στην ουσία προέκυψε ως απρόβλεπτη συνέπεια της συνεχούς άθροισης αποθεματικών στις τράπεζες, με ανταλλαγή χρήματος στις κυβερνήσεις. Το χρήμα ουσιαστικά είναι χρέος. Και ως χρέος, αυξανομένης της ζήτησής του, διογκώνεται, ακριβαίνει δηλαδή η εξαγορά του. Μέχρι τώρα πίστευαν στη μη ύπαρξη ορίου στις συναλλαγές. Φαίνεται όμως ότι τελικά υπάρχει οροφή και τώρα που βαράμε τα κεφάλια μας στο ταβάνι, άλλοι προσπαθούν να κατεβάσουν τα κεφάλια (μείωση επιτοκίων), άλλοι να βάλουν κράνη στα κεφάλια (ενίσχυση ή κρατικοποίηση τραπεζών). Για να δούμε τι θα σκαρφιστεί αυτό το φοβερό οικονομικό συμβούλιο του νέου Προέδρου των ΗΠΑ!! Πάω στοίχημα που θα μας πείσει να τρυπήσουμε το ταβάνι, ήτοι να ξανααγοράσουμε νέο χρήμα, με άλλους όρους προφανώς

Έχω έναν αδερφό....

Έχω έναν αδερφό. Ζει μακριά στα ξένα. Γκασταρμπάϊντερ δηλαδή. Και σαν κάθε τίμιος "δούλος", αγάπησε τον τόπο που τον ταϊζει. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει.
Εγώ δε σταματώ να τον έχω στη σκέψη μου και στην έννοια μου. Θα μου πεις εξ' αποστάσεως. Εν τάξει, αλλά το αίμα νερό δε γίνεται. Κι αν ο χωροχρόνος είναι σχετικός, η χημεία των αισθημάτων τείνει να είναι απόλυτη.
Εξάλλου η συγγένεια εξ'αίματος δεν κληροδοτείται αλλά καλλιεργείται. Σ' αυτό έχω καταλήξει εδώ και χρόνια.

Εικόνες που επανέρχονται για να μας θυμίζουν από που προερχόμαστε, ποιες σχέσεις μας ατσάλωσαν, ποιές συνθήκες μας διαμόρφωσαν. Καμμία εικοσαριά χρόνια πίσω, το ζήλευα για τις γκόμενες που είχε, τον έβλεπα με τα διάφορα στυλ μαλλιών (μοιραία κι έτσι), στην υπερκοινωνικότητα του, στη μαγκιά του. Το θαύμαζα όταν χόρευε το Gasoline του Bowie ή το She comes in colors. Πηγαίναμε μόνοι μας για μπάσκετ επί Πανελληνίων, όταν όλοι οι άλλοι είχαν φύγει. Γυρίζαμε στα άδεια μπαρ, μπας και "τσιμπήσουμε" τίποτα. Καταλήγαμε ψιλοτύφλα, αμπελοφιλόσοφοι της επαρχίας, με πληγωμένο ανδρισμό. Επιβιώσαμε από τη μιζέρια του "τίποτα" με μπόλικο σαρκασμό και με όνειρα για τα "όλα". Του αγόραζα U2 και χελωνάκια, μου 'λεγε τα μυστικά του για μια καψούρα που 'χα.

Μπήκαμε κακήν κακώς στα αντιεπιστημονικά πανεπιστήμια της εγχώριας πιάτσας. Τον αποχαιρετούσα στο λιμάνι κάτι βράδια, τον υποδεχόμουν για να δει την οικογένεια. Τα λέγαμε, τα ξαναλέγαμε, μπας και βγει καμμιά άκρη. Σχέδια, σχέδια, στο βάθος μόνο χιόνια. Ξαναγύρισε στον τόπο της φύτρας του. Πίκρα και ανεργία. Τίποτα. Για τους γονείς, ήταν ο μοναδικός. Ψάχτηκε πολύ. Τ' αποφάσισε κι έφυγε. Το πόσο ζορίστηκε δεν το ξέρω. Δε μου το ΄πε. 'Ημουν σίγουρος ότι θα τα κατάφερνε, όχι μόνο γιατί έχει γερό πετσί, αλλά γιατί αυτό το πετσί κρύβει ένα ήθος κι έναν ιπποτισμό, που από μακριά τους βλέπει τους ανεμόμυλους. Κι αν ο γνήσιος Κιχώτης έπεφτε πάνω τους, ο δικός μου ούτε να τους φτύσει. Έμαθε καλά τις παγίδες, την τεράστια πουστιά του μεγάλου κέντρου. Φυλάει νώτα και χνώτα, μόνο για τη γυναίκα του.

Είναι στόφα όχι κατοστάρη αλλά σίγουρου μαραθωνοδρόμου. Θα κάνει βρώμικη δουλειά, αλλά θα σηκώσει το χέρι για το mea culpa. Έχει τα κότσια να κοντραριστεί με τα σέντερ, αλλά έχει τον τρόπο να "την κάνει" αξιοπρεπώς, όταν παρααγριέψουν τα πράγματα.

Δε λέω άλλα, μη θυμώσει κιόλας. Οι δρόμοι μας θα συναντιούνται πάντα. Δε γίνεται αλλιώς.

Αυτός θα είναι ο αδερφός μου, το καρντάσι μου.

Τα πρώτα 5Κ

Σέιχ-Σου. Στο βάθος Χορτιάτης. Στα "ρηχά" διάφοροι.
Περιπατητές, περιηγητές, οικολόγεροι και οικολόγριες,
λοιποί καταπατητές των δασών με ένδυμα περιβαλλοντολόγου,
κάτι ξεχασμένοι (εμείς δηλαδή), παιδιά, σκυλιά, γιαπιά (γιάπηδες στο λαϊκότερον), στρινγκοκολανοφορούσες 40άρες και οι μπυροκοιλιάδες σύζυγοι, μπόλικοι χορηγοί, αρκετή ζέστη και σύνολο 5 χιλιόμετρα.

Τα παιδιά μας τα βγάλαν πέρα, με λίγες-σχετικά-γκρίνιες και καυγάδες. Μπράβο τους!

Η φυσιολατρεία θα είναι μεγάλη πολυτέλεια στα επόμενα χρόνια. Ό,τι προλάβουμε!

Για περαιτέρω πληροφορίες, http://www.5000.gr/

Καλή παρέα και καλή μουσική....

(Χάλια φωτογραφίες αλλά ήμουν και σουρωμένος. Δικαιολογείστε με! )

Τόπος NOBar. Περιοχή Ποσειδώνιο. Νέα μουσική σκηνή, λέει. Τρίχες. Μία τρύπα με αυγοθήκες για ηχομόνωση λόγω κατοικημένης περιοχής. Αν και φωνάζει ροκ, παίζουν και έντεχνοι (Βλ. Κουρσιούμης http://www.youtube.com/watch?v=tgzGHC9GL1U ).

Το συγκρότημα που έπαιζε όταν πήγα εγώ λεγόταν "a capella". Το γνωστό αστείο (a capella=καπέλα) με τα παιδιά να φοράνε καβουράκια και να παίζουν από Frank Nash-Prison song, Σιδηρόπουλο-Μπάμπη φλου, Violent Femmes, έως και δικά τους (πρώτο ταξίδι). Χωρίς φάλτσα, με καλές φωνές, αξιοπρεπείς εκτελέσεις. Επιπλέον, γυναίκα στα keyboards, καλή ovation, η άλλη κοπέλα στα φωνητικά με ωραιότατη χροιά, ο μπασίστας από άλλο συγκρότημα "three for the road" νομίζω, όχι κακός, ενθουσιώδης νέος.

Κι αυτό είναι που μένει. Ο ενθουσιασμός του εραστή της τέχνης. Καλός κι ο επαγγελματίας, αλλά πολύ ψύχρα ρε αδερφέ. Επαγγελματισμός πάει στις επιστήμες, όχι στις τέχνες. Εκεί θέλει πολύ ψυχή, πολύ πάθος, πολύ βαράω-τις-χορδές-και-δε-με-νιάζει, νιάτα και ροκιά, ας είναι και τρία ακόρντα. Μας κούρασαν οι χαϊφιντελιστές. Άσε να παίξει και λίγη "βρωμιά". Τι πειράζει;

Καλή τύχη στα παιδιά, τα πράγματα είναι φτωχικά και με αδαείς ανθρώπους "επί των θεμάτων και των αποφάσεων".