Το συντομότερο ανέκδοτο: Είμαι Έλληνας και οργάνωσα σχέδιο. Ε, δε γίνεται ρε φίλε, πως να το κάνουμε. Μπορεί να έχεις ενθουσιασμό και πάθος, μπορεί να θέλεις, αλλά δεν μπορείς. Δε γίνεται να οργανωθείς ποτέ, όσο δουλεύουμε όλοι με τη φοβερή αναβλητικότητα που μας χαρακτηρίζει, με την απίστευτη "αρπακολλαδούρα", με τη διάθεση να προβληθούμε όσο γίνεται περισσότερο κάνοντας όσο πιο λίγα γίνεται.
Βρέθηκα σε ένα χώρο συζήτησης για το περίφημο "Εθνικό Σχέδιο Δράσης κατά του Καρκίνου". Απίστευτη υπερβολή, με ασυναρτησίες, μεγαλοστομίες, που βγάζουν μάτι. Καταρχήν το σχέδιο σφυράει από μακριά, ότι φτιάχτηκε στο πόδι, με μασημένες κουβέντες και τις γνωστές πιπίλες.
Δόθηκε στον Τύπο 17 Σεπτέμβρη 2008 και αναφέρεται ως πρόγραμμα 2008-2012. Ήδη δηλαδή είναι πίσω περίπου 10 μήνες. Από κει και μετά, αναφέρεται σε άξονες (Πρόληψη-Έγκαιρη διάγνωση-Έρευνα κτλ, κτλ), δίνοντας τη στρατηγική, αλλά όχι τους τρόπους υλοποίησης. Αλλά όπως είπε και κάποιος, έτσι είναι ο σωστός σχεδιασμός. Πολιτικάντικα λόγια, δηλαδή, χωρίς νόημα.
Για παράδειγμα: Κάτι πολύ απλό. Στατιστική. Πόσοι έχουν, τι έχουν, που βρίσκονται, ηλικίες, πως αντιμετωπίζονται, πόσοι πεθαίνουν, πότε, πως.... Εθνικό Αρχείο Νεοπλασιών. Από το 1976 το έχουμε υπό σκέψη, το μελετάμε, θα το προχωρήσουμε, θα βρούμε τη λύση. Κι αν η καταγραφή, η απλούστερη και βασικότερη διαδικασία, κάνει 32 χρόνια να "πιάσει¨, σκέψου παρακάτω.
Δεν έχω να πω για τις διαφημίσεις που κυκλοφορούν για την πρόληψη (Παιδική παχυσαρκία, άσκηση, κάπνισμα, κ.ά) και για τα λεφτά στα κανάλια. Αυτό που μου γαργάλισε το αυτί ήταν κάτι που άκουσα περί "Εκπαίδευσης των ογκολογικών ασθενών και συνοδών". Αυτό κι αν δεν είναι ανέκδοτο. Πάνω σ'αυτόν τον κακόμοιρο αμόρφωτο, ανεκπαίδευτο άνθρωπο με καρκίνο, έρχεται η Ιατρονοσηλευτική κοινότητα και το φλομώνει με ψέμματα, φρούδες ελπίδες, γιατί λέει "δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια και θα επηρεαστεί ψυχολογικά". Μίλησαν πάρα πολλοί για την περιβόητη "Παρηγορητική Φροντίδα", η οποία έρχεται να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις, όταν οι θεραπευτικές επιλογές δεν έχουν καμμιά ανταπόκριση. Όλοι καταλαβαίνουν πότε τελειώνει η Παρηγορική Φροντίδα, κανείς όμως δε θέλει να πει αυτοπροσώπως στον ασθενή πότε αρχίζει. Αρχικά για οικονομικούς/ιδιοτελείς σκοπούς (να βγάλουν και κανα φακελάκι οι διάφοροι "επαγγελματίες"), ύστερα από φόβο των αντιδράσεων και τέλος, γιατί κανείς στον τόπο αυτό δε θέλει να βγάζει αυτός τα κάρβουνα, όταν υπάρχουν κι άλλοι γύρω, ο ασθενής ζει σε μια ψευδαίσθηση "θεραπείας-ίασης", αγνοώντας σχεδόν τα πάντα για την κατάστασή του. Πως θα του πούμε πως να αντιμετωπίσει τους τελευταίους μήνες του, όταν δεν του λέμε ότι πλησιάζει προς το τέλος;;; Άρα τι εκπαίδευση θέλουμε, όταν ούτε την αλήθεια δε λέμε, ούτε τη σωστή παρηγοριά μπορούμε να δώσουμε, ούτε και να προσφέρουμε την ανθρωπιά που τους οφείλουμε, εφόσον τραβούν αυτοί τα πάθη αντί για μας. Κι αν είναι αντιδεοντολογικό να μιλάει κανείς με γελειότητες τύπου "Έχετε 3 μήνες ζωής", θαρρείς εσύ υπέγραψες το συμβόλαιο με το Χάρο και το Γραφείο Κηδειών, είναι σημαντικό να ξέρει ο καθένας το μέγεθος της αλήθειας, όχι με νούμερα και πιθανότητες, αλλά με το καθαρό βλέμμα στα μάτια. Δεν είναι ντροπή να λες "Δεν ξέρω" ή "Δεν είμαι σίγουρος", αρκεί να έχεις κάποια έγνοια για τον άλλον και ίσως να έχεις να προτείνεις μία λύση. Ας μην είναι η καλύτερη, αλλά αυτή που θα έκανες κι εσύ, για τη μάνα ή τον πατέρα σου
Υπάρχουν πολλά ακόμα, που επιβάλλουν σχολιασμού, αλλά δε θα 'φτανε ούτε 1GB, οπότε σταματώ.
Κι εύχομαι καλή ζωή και κακή διαθήκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου