Το απόσταγμα....

Βρέθηκα προχθές σε ένα καζάνι. Η διαδικασία γνωστή γι' αυτούς που ξέρουν. Εγώ ως γνωστόν ουδένοίδα, άρα ρωτάω για να μαθαίνω. Συνοπτικά, το καζάνι με υγραέριο όχι ξύλα, διπλοβρασμός, γλυκάνισος Ευβοίας (ο καλύτερος), 5 κιλά στα 180 κιλά σταφύλι, στοπ στα 27 γράδα, 55 vol. Αραίωση με νερό έως τα 21,5. Σύνολο παραγωγής 47 κιλά. Πήρα ένα 5κιλο κι έφυγα. Στο μεταξύ φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε (τι άλλο ;;;) Καζαντζίδη-Το δρομολόγιο καθενός το ξέρει μόνο ο Θεός-και γενικά εκτονώσαμε μπόλικη ενέργεια, που θα πήγαινε χαμένη. Αφήσαμε βέβαια και λίγη ...για το βράδυ.
Βρήκα κι ένα βιοκαλλιεργητή, πρώην οικονομολόγο, πιάσαμε κουβέντα για τους νόμους της απόσταξης, φυσικούς και συνταγματικούς, για το (ανύπαρκτο) ένστικτο των χρηστών αλκοόλης ανά την Επικράτεια. Στην Ελλάδα, όλοι ξέρουν!!! Άρα εγώ δεν πρέπει να είμαι και πολύ γηγενής.
Βγάζουν πρώτη σε πωλήσεις τη Μαλαματίνα, που μπορεί και να μην έχει ούτε ρώγα σταφυλιού, πίνουν ξεπλύματα των 25-30 ευρώ και κοκορεύονται, αγνοώντας "πτωχά"-8 με 12 ευρώ-πλην τίμια φτιαγμένα κρασιά. Αμ οι καλλιεργητές των 2 στρεμάτων. Αυτοί που παστώνουν το αμπέλι με χαλκό και μετά θεωρούν ότι έχουν ποιότητα στο τσίπουρο. Και βλέπεις τους σωλήνες "πράσινους", λες και τρύγησες όλη την Παιανία.
Δέχομαι το "περί ορέξεως", το "γούστα-είπε ο πίθηκος-κι έφαγε το σαπούνι" και γενικά το " ότι κάτσει στον ουρανίσκο σου". Αλλά όπως σε κάθε τι βρώσιμο και πόσιμο, πρέπει να 'χεις κάποιον να εμπιστευτείς. Το μεγαλοπρομηθευτή τον έχεις σβήσει, εάν διαγράψεις κι αυτόν με τις μικρές ποσότητες, που μόνο στη διαφήμιση από στόμα σε στόμα στηρίζεται, τότε μόνο γκαζόζα! Όσο βέβαια για το τσίπουρο, αυτό σώζεται από την υψηλή περιεκτικότητα σε αιθανόλη.
Στην τελική, γκράπες, ρακές, ρακόμελα, τσικουδιές, τσίπουρα, όλα με τα οξέα θα αναμιχθούν,
όλα κάνουν για εντριβή.

Και καταλήγουμε τύφλα (τι έκπληξη!!), γεμάτοι χαρά και βρωμοκοπώντας τσικνίλα, με εξατμισμένη και την τελευταία ελπίδα για μεταμεσονύχτιο σεξ. Κάποιος έριξε πολλές ιδέες για παλινόρθωση του ηθικού, έβγαλε τηλέφωνα, αλλά ώσπου να γυρίσει από την άλλη, είχε γεμίσει τον τόπο.... με τα υπολλείμματα της πέψης του.
Τελικό συμπέρασμα: Τα καζάνια δε θέλουν ευαίσθητα στομάχια, αλλά χορτασμένα πουλιά.

Πάντως πέρασα καλά. Ούτως ει άλλως. Και να θυμηθώ να το ξανακάνω.