Πέθανε ο Σάκης

 Σαν ψέμα. Ή σαν προαναγγελθείς θάνατος. 

Ήρθε πάντως και για το Σάκη, μια Παρασκευή πρωί. Το περίμενε, δεν το περίμενε, ποτέ δε θα μάθουμε. Ήταν ήδη σε λήθαργο σίγουρα, όπως είπε και η προϊσταμένη. Έφυγε ήρεμα, ανώδυνα, χωρίς δυσφορία, χωρίς να κάνει κιχ. Δεν του είχε μείνει κανένα κιχ, από κεινα τα παλιά, τα φωνακλαδικα. Στο τέλος ήταν "ούτε κιχ". Έτσι μας έλεγε, όταν μας έστελνε στα παιδικα μας δωμάτια: " ... και τσιμουδιά, να μην ακούσω ούτε κιχ".

Πάει κι ο Σάκης, λοιπόν. Δύο τρεις μήνες έφυγε κι ο ξάδερφος του ο Γιώργος, ο νονός μου. Σε ανύποπτο χρόνο είχε πει ο Σάκης "όταν θα φύγει ο Γιώργος, θα φύγω κι εγώ"! Κι έτσι κι έγινε, μαζί θα είναι τώρα αυτοί και θα τα λένε. Ποιος ξέρει τι θα λένε, μαλακίες σίγουρα, ότι τους αδίκησαν, ότι τους αδίκησε η ζωή και τέτοιες αναξιοπρεπείς ηλιθιότητες. Όπως συνήθως κάνουν όλοι εκείνοι που δεν παραδέχονται τίποτα από τα προηγούμενα λάθη τους. Και ήταν και πολλά. Αλλά στο μυαλό όλων αυτών των "παλιών αντρών", όλα ήταν καμωμένα σωστά....από τη δική τους οπτική γωνία, ή έτσι όπως τους είχαν μάθει. Έτσι ήξεραν, έτσι έκαναν, έτσι έλεγαν. Ο κόσμος του 60/70/80 ήταν για αυτούς καμωμένος, τους έκανε σκληρούς για να αντέξουν, κι έγιναν πιο σκληροί κι από πέτρα. Κι έδειχναν και σκληροί, άφηναν ένα μουστάκι και καθάριζαν. Σεβνταληδες, σκληροί καριοληδες, μαδαφακερς. Με το παραμικρό καυγά, μαγκιά, "ξες ποιος είμαι γω ρε;"

Αλλά ας μη το συνεχίσω. Πέθανε ο Σάκης, πεθαίνει μια γενιά boomers, μια απέραντη σειρά τέτοιων ανθρώπων, που ούτε να τους εξηγήσεις εύκολα μπορείς ούτε να τους δικαιολογήσεις, πολλών δε μάλλον να τους αγιοποιήσεις. Άπαξ και πεθαίνει ο άνθρωπος, γράφει Τέλος, τελείωσε η ταινία, έληξε το ματς, όλοι στα αποδυτήρια. Το φαντάζομαι το Σάκη με τα μαύρα, κοράκι -διαιτητής, με τα κοντά και τις ψηλές μαύρες κάλτσες να βγαίνει με την μπάλα στο γήπεδο, στο χορτάρι και να αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι αυτό ένα κανονικό γήπεδο, αλλά μάλλον είναι ήδη στα επουράνια. Γύρω γύρω άγγελοι να ευλογούν και να τραγουδούν Händel Zadok the priest, που για όσους δεν το γνωρίζουν προέρχεται ο ύμνος του Champions League. Παράδεισος και γήπεδο ποδοσφαίρου. Χμμμ, μάλλον όχι...

Πιο πιθανό, να τιμωρείται κάπου σε κάποιο γήπεδο, ...πιο χαμηλά, πιο κάτω της λιθόσφαιρας, με πολύ έντονες θερμοκρασίες από το μάγμα και τη λάβα. Πώς έλεγαν παλιά οι σπορτκαστερς "η Καλογρέζα είναι σαν ένα καζάνι που βράζει" λόγω της καυτής ατμόσφαιρας, των οπαδών και των φανατικών που ουρλιάζουν και χτυπιούνται στα κάγκελα. Ναι, αυτό είναι πιο ταιριαστό. Η Θεία Δίκη (σαν τη Δίκη της Δευτέρας, ένα πράγμα!) τον έστειλε να σφυρίξει, να σφυρίζει αιώνια στα Τάρταρα, στα καυτά γήπεδα του Βεελζεβουλιακού ή στην αχτύπητη έδρα του Πανδαιμονιακού. Κι ο Σάκης, μες στα μαύρα, κυρίαρχο κοράκι, Άρχων του Αγώνος, χωρίς VAR και σαχλαμάρες, με μόνο όπλο μια σφυρίχτρα και δύο κάρτες, να ελέγχει το Ρυθμό του παιχνιδιού, να τρέχει πάνω κάτω, να δείχνει με τα χέρια του τα σύμβολα αυτής της καρμικης γλώσσας του ποδοσφαίρου. Και το παιχνίδι να μην τελειώνει ποτέ. Μια θεία Κωμωδία του Δάντη, μια ποδοσφαιρική αιωνιότητα στην Κόλαση.

Παρατραβηγμενο; Δε νομίζω! Κι εγώ θα τον ακολουθήσω κάποια στιγμή, το ξέρω. Και θα με βάλουν και εμένα στο γήπεδο, όχι βέβαια στο χορτο, αλλά στις κερκίδες, Απλά ελπίζω να μην είμαι τελείως μπροστά στα VIP, καλύτερα κάπου πίσω, με τους φτωχοδιαβολους, που μπήκαν στα μουλωχτά, χωρίς εισιτήριο. Και να κρυφοκοιταζω τον πατέρα μου, που θα ελέγχει τους χώρους, θα παρακολουθεί τα αξιοποινα λακτίσματα, να έχει τα μάτια του τετρακόσια για τις εκτός φάσης καταστάσεις (ήταν γάτος, σε κάτι τέτοια) και να τον θαύμαζα κρυφά από μέσα μου, για τη μαγκιά που θα μπορούσε να είχε στον πάνω κόσμο, αλλά δυστυχώς δεν του βγήκε, ούτε για καλό, να το θαύμαζα για όλα αυτά που θα μπορούσε να είχε απολαύσει, αν δεν κολλούσε τόσο πολύ στον κανονισμό, αν άφηνε και κάτι να του ξέφευγε, αν έκανε και λίγο τα στραβά μάτια. Κι όπως θα σφυριζε κάτι -κατα τη γνώμη μου - φάλτσα, να σηκωνομουν με όλη την οργή που κουβαλούσα όλα αυτά τα χρόνια και να ουρλιάξω για να με ακούσει: "Τι σφυρίζεις ρε καραγκιόζη, γαμω το γιο σου το μαλακισμενο;"

Καληνύχτα Σάκη. Θα σε περιμένω έξω από το γήπεδο, να φας το ξύλο που σου αξίζει. Γιατί τέτοιοι είμαστε εμείς οι Οιδίποδες.