Highly dysfunctional

 Mankind and its relationships.

All of them highly dysfunctional .

We accept these terms without arguing, as if it is the new lifestyle, the new circumstances for the future. We don't function as a whole, as individuals, as two-partnershaft, as three-partnershaft. Our families on the planet cannot communicate within, or outside the premises. 

Women, Men, 14 kind of gender, are in a sense high-functional depressed people. It is unlikely that they surpass the difficulty of this modern Life -Experience, digital or in an analogue way.

If  they are not at war, fighting and killing each other, if they are not starving, if they are not in a dead-end Situation, i mean if they don't have Real Problems,

 they create them themselves!

 The origin of human madness (and we live up to our reputation!) lies upon our very nature. We weren't meant to bring the order on this planet. Chaos and uproar was the name of the game, right from the very beginning. The way the first ape stood up or used the first utensil made him distinguish from the others, the "normal functional" primates. He was then turned to a "highly problematic and dysfunctional" species, that didn't accepted his role in Cosmos. He thought of him/her as something better, as a meaningful thing, with a mission. 

The dysfunction followed, ended somehow at the point, where we stop to exist und rely on artificiality and implied reality.

That means, now and here. 

The end of the road. 

The road not taken

Two roads diverged in a yellow wood,

And sorry I could not travel both

And be one traveler, long I stood

And looked down one as far as I could

To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,

And having perhaps the better claim,

Because it was grassy and wanted wear;

Though as for that the passing there

Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay

In leaves no step had trodden black.

Oh, I kept the first for another day!

Yet knowing how way leads on to way,

I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh

Somewhere ages and ages hence:

Two roads diverged in a wood, and I—

I took the one less traveled by,

And that has made all the difference.

Robert Frost writes this poem around 1915, as a joke, as a farce for his friend William Thomas. A thorough analysis could tell your more than I can, hier for example.

There are supposedly a handful of interpretations, as always. And all directs you to the diversity of what Frost tried Not to say. Frost made just a joke, all of us took it seriously. That is Poetry. 

Apart from that, I found the poem dual und very ambiguous or better said multilayered, simply because it sees both the tree and the forest, the road and the destination. It swings between decisions and whims, intuition and regrets. 

All in all, I cannot say,  that it made a great impression on me. Robert Frost was, together with William Blake (although he is from a totally different Era, some two centuries ago!) and Charles Baudelaire, the first three of the worldwide known literates, that I had read in my youth. 

Of course Frost was mentioned several times in the film Dead Poets Society. Robin Williams refers to this poem, in the scene, where his pupils stroll around in different pace, rhythm and style.

I thought of it again, as I heard und read the book from Jø Nesbø, Jealousy, in german,of course. It is significant at the end of the story, where both heroes, the perpetrator and his hunter, seek the way out, the endpoint of their false decisions, trying to find again the road that was not taken. 

The poem was convenient placed at the timeline of the plot and I liked the idea, that Nesbø used a poem-joke to deepen in the character and their intrigues, let alone their fatal secrets. It alludes all of the atrocities we impose, just to find "who we are" and "why" we chose this specific road.

Life and the roads above und inside it are all jokes. Or  poems. Or both. It depends on the singularity, you are at this present moment.

Η πληροφορία της ημέρας

 Δες τι μάθαμε και σήμερα. 

Τη μουσική για το θέμα που συνοδεύει την έναρξη σχεδόν στο 100% των τσίρκων, η γνωστή μελωδία.....

Την έγραψε κάποιος Τσέχος Συνθέτης, ονόματι Julius Fucik, το 1897. Η σύνθεση ονομάστηκε "Entrance of the Gladiators" . Ο τύπος ήταν διευθυντής της στρατιωτικής μπάντας στον αυστρο-ουγγρικό Στρατό. 

Για είσοδο των μονομάχων ήταν βέβαια κάπως χαρούμενη και τραλαλό-τραλαλί. Αλλά ίσως και με τον καιρό να το συνηθίσαμε τόσο, που ακούγοντας το , βλέπουμε μόνο κλόουν κι όχι μονομάχους.

Πότε να το άκουσα πρώτη φορά; Δε θα ήμουν 6-7 χρ, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, σίγουρα . Πολύ χαρούμενη μελωδία, ανεβαστικη, τότε πηγαίναμε και στο τσίρκο, κάτι εξαιρετικό. 

Αν βέβαια ρωτούσαν τότε τον Fucik, γαμάτο αρχηγό στρατιωτικής μπάντας, με μαρς κι εμβατήρια και κουστούμια στις παρελάσεις, με μετάλλια και τιμές, περηφάνεια και καμάρι,....

"Μεγάλε; Να βάλουμε το κομματάκι για να μπαίνουν οι κλόουν και οι γελωτοποιοί, σε μια σκηνή με άμμο και να γελάνε κάτι μυξιαρικα; Τι λες;"

Μπορείτε να φανταστείτε, τι θα απαντούσε;;;

Και η ερώτηση που ακολουθεί τελείως φυσικά: ποιο κωλοπαιδο το έκανε; Ποια κουφάλα κατάφερε (σίγουρα μετά το θάνατο του Fucik!) να ξεφτιλισει ένα κομμάτι και κατ'επέκταση το συνθέτη . 

Αλλά αν δούμε το θετικό μέσα στο (ας το πούμε) αρνητικό, θα λέγαμε: μ'αυτον τον τρόπο δισεκατομμύρια ανθρώπων ακούνε τη μουσική αυτή και τη συνδέουν με όμορφα πράγματα κι όχι πολεμικές μπάντες κι εμβατήρια. Έμαθαν τη μουσική, που στη αντίθετη περίπτωση, άντε να την ηξεραν καμία 50αρια στρατηγοί κι αξιωματικοί. Ταξίδεψε όλον το πλανήτη, με τσίρκα και γιορτές κι όλοι ακούνε τη μελωδία του, που ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δε θα το φανταζόταν ο Fucik αυτό.

Βέβαια, αν θέλουμε να δούμε το αρνητικό στο (ας το πούμε ) θετικό, for the sake of argument, από αυτούς που ξέρουν κι έχουν ακούσει τη μελωδία και το κομμάτι, ανάθεμα αν πάνω από το 5-10% ξέρουν ότι το συνέθεσε κάποιος Fucik, καλή ώρα όπως εγώ.

 Άρα; Η Τέχνη είναι κάτι σα σκυτάλη, που σου τη δίνει κάποιος, εσύ την παίρνεις την κουβαλάς για να την παραδώσεις κι ούτε καρφί σου καίγεται, ποιος ήταν αυτός που αρχικά σου την έδωσε στο χέρι και τι σκοπό είχε να κάνει με τη σκυτάλη αυτή.

Τα πράγματα στις ζωές παίρνουν ένα δρόμο (ή και δύο) χωρίς να ελέγχονται από κάτι. Αυτόνομα, τυχαία, αυτοκατευθυνόμενα. Τουλάχιστον έτσι είναι ωραίο να νομίζουμε. 

Καημένε Fucik. Μπράβο σου, πάντως. Έγραψες και γαμω τα αστεία κομμάτια, όντας σοβαρός στρατιωτικός. Η παραδοξότητα της δολοφονικής ανθρωπότητας πάνω σε μια κόκκινη μύτη.

Colin Quin

 Ευφυής, πολιτικά διορατικός, σίγουρα sociopath (όπως πολλοί, που διάβασαν καλά τις ψυχές των ανθρώπων!) και πάνω απ'όλα ικανός Stand-Up Comedian 

 Το γέλιο πικρό, αλλά αβίαστο, συνεχές. Έκανε πολλά πράγματα, ιστορίες για τον κόσμο, τον πλανήτη και την ανθρωπότητα, μίλησε πολύ για τη Νέα Υόρκη, που μεγάλωσε και ζει, συνεργάστηκε με τους κορυφαίους, έγινε κορυφαίος. Τώρα που μεγάλωσε, φαίνεται ακόμα πιο άρρωστος στο μυαλό, απ' ότι παλιά. Οι διακοπές στη ροή του λόγου του είναι μεν κομμάτι του αστείου,αλλά σταδιακά γίνονται κομμάτι της ψυχικής κατάστασης, συν την άνοια. 

Ιρλανδός στην καταγωγή, μεγάλωσε όπως όλοι οι μετανάστες στην Νέα Υόρκη, με τις ανασφάλειες τους , με τον πανικό της δεκαετίας του '70, να φτάσουν εκεί που δεν μπόρεσαν οι γονείς του (και ποιος δεν είναι έτσι, θα μου πεις;!).  Έκανε τα saturday night Live Show του, δικές του παραγωγές,  Specials που λένε, με το Seinfeld καλό φίλο και συνοδηγό, έγραψε βιβλίο (το διαβάζω αυτές τις μέρες, the coloring book), πολλά βίντεο με αποσπάσματα. 

Το πολιτικό επίπεδο του νομίζω ξεχωρίζει, εννοείται κυρίως μιλάει για τις ΗΠΑ, που δεν τις βλέπει και τόσο Ηνωμένες, μιλάει για το διχασμο, το δικομματισμό. Το Red State, Blue State κατά τη γνώμη μου, πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία των Αμερικανών.

Αξιοπρόσεκτο είναι το ωριαίο του σόου μπροστά σε ψυχοθεραπευτές, Our time is up.

Να κλείσω τη σύντομη αναφορά στο μοντέρνο ορισμό του "εγώ είμαι",όπως τον έδωσε στο παραπάνω βίντεο:

Identity: is Not who you are, is who the government says you are.

Personality is who the people that you know think you are.

Reputation is who the people that you don't know think you are.

Social Media Profil is who you think you are.

Your Browser History is who you are.

Επίσης το 2018 έπαθε ένα καρδιακό έμφραγμα, δεν είναι και μικρός, 64 έγινε. Και το σατύρισε ως εξής: 

"Είναι, λέει, σαν να σου είπε η Φύση: You are a part of the society, but obviously you're not a reliable member of the planet. So that one cannot make longterm plans with a person like you. You are not that great at staying alive."

Πρέπει να είναι πολύ μοναχικοί τέτοιοι άνθρωποι. Σκέψου, έπαθε το έμφραγμα στα 59 του και παντρεύτηκε τον επόμενο ακριβώς χρόνο, για πρώτη φορά. Τελικά ακόμα κι αυτοί που κάνουν Transcendental Meditation, κι αυτοί φοβούνται να μην πεθάνουν μόνοι. 

Τραγική η κωμωδία, όντως.

Τα τρία σενάρια

 Κατόπιν εορτής και μετά της απομάκρυνσης εκ του ταμείου, αν το ξανασκεφτώ το ζήτημα, που φυσικά ούτε κάποιο νόημα έχει ούτε και κάποια ωφέλεια για μετέπειτα δράσεις, θα μπορούσα να "δω" τρία παρελθοντικά σενάρια, τελείως άχρηστα για το παρόν, αδιάφορα και άσχετα με το πού καταλήξαμε και πού βρισκόμαστε.

Στο δια ταύτα, what Ifs, maybes, might-have-beens, ως πνευματική άσκηση, απουσία ουσίας και ενεργείας, έχω να πω τα εξής:

Σενάριο 1) 

θα έκανα υπομονή, θα το βούλωνα, θα έπαιρνα αρκετά ναρκωτικά κι ουσίες και θα άντεχα να μείνω στην Ελλάδα του '12. 

Ναι, θα περνούσα εκεί την συζυγική κρίση, το διαζύγιο (πιθανώς και όχι!)  γενικά την ανατροφή των παιδιών με μειωμένους πόρους, ίσως έβγαινα στον ιδιωτικό τομέα ξανά, αλλά ίσως όχι στη Σαλονίκη, μπορεί στην Αθήνα (μπααααα!!!), ίσως έμενα και στο κωλονοσοκομείο που ήμουν. Θα είχα άλλες συζητήσεις, προς Θεού όχι πολιτικές, θα ψήφιζα μάλλον Μένουμε Ευρώπη και θα υπεμενα αυτό το τσίρκο του Σύριζα στην γκλάβα μου. Θα ήμουν εκεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας και θα ήμουν ενεργός αλλά όχι απαραίτητα εμπρός. Πότε άρρωστος, πότε κανονικός δημόσιος υπάλληλος, "πήγε τρεις παρά, Κύριος, σχολασαμε!!" , πότε με τα παιδιά, πότε με την Κυρά, ή την εκάστοτε συντροφιά. Ποιος ξέρει! 

Θα κρατούσα παλιές φιλίες, μουσικές, βραδιές σε ταβέρνες, θα έβλεπα κάθε μέρα Θαν-Παν, θα συμμετείχα πιο ενεργά δηλαδή. Θα απέφευγα πολλά στρες, ίσως να γινομουν και πιο διεφθαρμένος, να (επρεπε να ) τα άρπαζα και να πατούσα επί πτωμάτων, να τα τσεπωνα, να ενσωματωθώ επί τέλους στο ελληνικό Σύστημα. Θα έπρεπε να ακούω οπουδήποτε τους συριζαιους, να μιλάνε για την "πρώτη φορά Αριστερά" και θα άκουγα με εμετιλα να μιλάνε για το Μάτι ή για "τα παιδιά" που (δικαιολογημένα) ξυλοκοπούν πρυτάνεις και καταστρέφουν ό,τι βρουν. Ναι, δυστυχώς είναι πολλοί ακόμα, δεν τους ξεφορτώθηκε η χώρα, ζουν ακόμα εκεί, θα ψηφίσουν Κασελακη για πρωθυπουργό.

Χμ, ακουγεται βαρύ, μάλλον δε θα έφτανε μόνο η κάνναβη, ίσως να χρειαζόταν να έμπαινα στα πιο βαρειά.

Σενάριο 2) 

θα έφευγα μεν, αλλά όχι στη Γερμανία δε. Σουηδία; Χμμ, ναι, καλή πιθανότητα. Αλλά πιο πριν από την αδελφή μου; Θα ήταν αρκετά ευφάνταστο. Αυστρία; Όπως το σχεδίαζα; Νορβηγία; Ή Ισπανία, στη Μούρθια, που το είχα στο μυαλό μου από το 2006? 

Φοβάμαι ότι θα ήταν εξίσου σκατά, όπως κι εδώ. Θα είχε τους ίδιους ξενοφοβους ρατσιστές, κομπλεξικους γηγενείς χωρίς Παιδεία, που θα έπρεπε να τους αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, απλά ένα μουλάρι, που θα κουβαλάει χωρίς γκρίνιες τα βάρη της αχρηστίας τους. 

Ναι,αν εξαιρέσεις βέβαια τις συγκεκριμένες χώρες, ξερωγω Γερμανία, Σουηδία, Μ. Βρετανία, (την Ισπανία είχα ονειρευτεί, είχα κάνει ηλεκτρονική αίτηση στη Μούρθια, το 2006 , από τότε την είχα ψυλιαστει!),

μένει ένας τεράστιος αριθμός χωρών, στις άλλες τέσσερις ηπείρους. Ας εξαιρέσουμε Ρωσίες, Κινες, Ασίες, Νότιες Αμερικές ,όλη την Αφρική, αρκτική/Ανταρκτική/Αυστραλία, ΗΠΑ με τίποτα, ....ναι, τώρα που το βλέπω, δεν μείναν τελικά και πολλοί τόποι. "Έτσι που την ζωή σου ρήμαξες εδώ, στην κόγχη τούτη τη μικρή, Σ' όλη τη γη τη χάλασες".

Ναι, σκατά! Άλλη χώρα ή άλλο πλανήτη;

Σενάριο 3) ΟΚ, Γερμανία/Σουηδία/ Σκωτια/Ισπανία/Μόσχα, Τελ Αβίβ, Φάρο, Τάμπερε. Πού στο διάβολο θες.....

Αλλά.... μόνος. Τελείως. Σόλο. Σινγκλ. Ρεμαλι. Κανένας. Αλκοολικός, Ναρκομανής, Κόκα κι έκσταση, να γυρνάω από πορνείο σε πορνείο. Να τρώμε τα λεφτά μας, όσα θα μένουν από τα λεφτά προς την Ελλάδα. 

Πόσο να άντεχα μεχρι την κίρρωση ή το overdose? Δύσκολα να προβλεφτεί, θα έλεγα μας-ο-μένος το πολύ δέκα χρόνια.... Ήδη θα ήμουν δηλαδή στον άλλο κόσμο, τώρα που μιλάμε... 

Γλέντι, κάθε νύχτα; Πάρτυ και κατάχρηση; Κάποια στιγμή μένεις και χωρίς δουλειά, αλλά και χωρίς λεφτά, να τα λέμε κι αυτά!

 Οπότε....Ναι....ο,τι πάρεις, εκατό! Στη σφαίρα της φαντασίας, των σεναρίων μιας ταινίας, στα υποχθόνια και υπερχθόνια όνειρα, στις "αιθέριες ιδέες" και "Νεφέλες" μας, ίσως να είχαν νόημα όλα τα προγραφομενα. 

Αλλά εδώ που είμαστε, όπως είπα και στην αρχή, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά της απομάκρυνσης εκ του ταμείου. Που αν το δεις στωικά, δεν είναι καν λάθος. Η απόφαση της τρέχουσας στιγμής, ανήκει στη δύναμή μας, αλλά λαμβάνει υπόψη τα δεδομένα- κυριολεκτικά- κάποιων λεπτών και ωρών. Άρα στη δεδομένη στιγμή, αυτό που αποφασίστηκε ήταν ... Αυτό και μόνο Αυτό. Η πορεία και το "Ύστερα" κρίνουν χωρίς οίκτο, και ονοματίζουν και καταδικάζουν ως λάθος ή σωστό.

Εδώ είμαστε. Τώρα.  

Στο δρόμο που πήραμε. Κι όχι στον road not taken.