Keine Vorsätze....

Bloß keine Vorsätze! Die getarnte Falle der Hoffnung und der Illusionen muss man erst vermeiden, dann entblößen und vernichten.

Vorsätze definieren oft trügerische Ziele, man kann nicht genau wissen, wer er ist, was er ändern möchte, warum das vorherige Jahr so schlecht war und was für ihn die Zukunft bereithält. Es sind die Dinge, die die fremden Augen von dir verlangen. Die Norm. Oder das Spezielle! Nicht dich, sondern den besseren Selbst. Die Variation, die den meisten in deinem Kreis passen würde. 

Ein Beispiel ist das Gewicht. Alle oder fast alle in unserer Allesfresser-Welt sind nicht zufrieden mit ihrem Gewicht. Alle wollen abnehmen. Komischerweise manche sind weder zufrieden mit Ihrem Gewicht noch mit ihrem Gesicht. Und das hat überhaupt nicht mit unseren "westlichen Werten" oder Esskultur oder Figurvorbilder zu tun. Eine  dauerhafte Frustration wegen der Verwöhnung "ich muss der schönste-der dünnste -der sportlichste sein".

Plastische Chirurgie freut sich tierisch auf euch, auf alle Opfer der guten Vorsätze. 

Dry January! Hab ich gemacht! Keine Bange, noch kein AA Mitglied. Es hat mir überhaupt gefehlt. Ist es die Lösung? Definitiv nicht! 

Jetzt wäre ein zuckerfreier Februar. Keine Schokolade, kein extra Zucker, keine Süßigkeiten. Tja, sag der Fasching das! Was heißt eigentlich Vorsätze, und Fasten, und Resolution? 

Wir sollen uns einschränken, auf unsere Gelüste verzichten, "besser werden", was wir an uns hassen, einen Knopf "delete" drücken und durch magischen Strahlen, ein glorreiches Verzaubern vollbringen: "Ich bin etwas anderes, etwas was ich mir wünsche".

Das heißt, alle diese Jahre, alle diese Mühe, all den Verfall und das Verrecken, die ganzen Burn-Outs und Breakdowns, den ganzen Mist, den ich durchgemacht habe,  alles umsonst????

Nein, ich setze den Untergang fort, es bleibt mir nix übrig. 

Keine Vorsätze!

Nur Schlusssätze.

Shostakovich Symphonie 14, Opus 135

 Για την αρχή επίσης του χρόνου: 

Ένα εντυπωσιακό έργο της εξπρεσιονιστικής περιόδου του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση κι ο Μίκης (είχα γράψει για τη βράβευση εδώ).

Ανήκει στα ύστερα έργα του, γράφτηκε το 1969, έξι χρόνια πριν το θανατό του. Είναι γραμμένο σε σολ ελάσσονα, περιλαμβάνει υψίφωνο, βαθύφωνο και ορχήστρα εγχόρδων με κρουστά. Το λιμπρέτο είναι ποιήματα των Garcia Lorca, Apollinaire, Küchelbecher και Rilke.Ειδικά για τον τελευταίο, έχω ξαναμιλήσει (εδώ). Ο Σοστακόβιτς χρησιμοποιεί το ποίημα "der Tod des Dichters", ο θάνατος του ποιητή, που γράφτηκε στο Παρίσι το 1906.

Μπορείτε να ακούσετε μόνο ένα μικρό απόσπασμα (τη μελοποίηση στο ποίημα του Ρίλκε) εδώ ή ολόκληρη τη συμφωνία με όλα τα ποιήματα, με τη συμφωνική ορχήστρα της hessischen Rundfunk εδώ .

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να εκτιμήσω το μεγαλείο ενός τέτοιου μοντέρνου σύνθετη, που ζει κι αναπνέει σε ένα απολυταρχικό καθεστώς με το φόβο της λογοκρισίας, ή και του θανάτου, εάν ο πατερούλης δεν τα έβρισκε αρκετά "σοσιαλιστικά" τα έργα του. Πάντως με το αυτί μου, δεν τα ακούω ότι κατευθύνονται στον μέσο άνθρωπο, στον ανοίκειο με διαφωνίες και κοντρα-αντιστιξεις, α-μελωδικές γραμμές και ακατανόητα λόγια. Ίσως να μην έχω ιδέα για το τι ακριβώς ήταν αυτή η ρωσική κομμουνιστική ιντελιγκέντσια στις δεκαετίες '50- '60, αλλά το σίγουρο ήταν πήρε πολλές βραβεύσεις από το καθεστώς. Ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος που ο Στραβίνσκι δεν το γουσταρε, τον κριτικαρε, το σνομπαρε και όταν βρέθηκαν κάποια στιγμή ήταν ιδιαίτερα καταφρονητικός. Παρόλο που ο Σοστακόβιτς τον είχε είδωλο, πρότυπο, τον εκτιμούσε αυτόν και τη μουσική του απεριόριστα.

Τέλος πάντων, οι άνθρωποι ίσως πρέπει να διαχωρίζονται από το έργο τους, αλλά αυτό ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή του cancel Culture, δεν είναι ούτε να το αναφέρεις.

Ξανά στο έργο. Ο ίδιος ο Σοστακόβιτς έδωσε μεγάλη σημασία στην 14η, έλεγε ότι ο,τι είχε δημιουργήσει μέχρι τότε, ήταν η προετοιμασία για αυτό το έργο του. Το οποίο ουσιαστικά είναι η ερμηνεία του για το φαινόμενο του θανάτου. Είχε κουραστεί, είπε, με την ωραιοποίηση και μυθοποίηση της στιγμής που πεθαίνει ο άνθρωπος. Σε μια συνέντευξη είπε: 

"In part, I am trying to polemicise with the great classics who touched upon the theme of death in their work.... Remember the death of Boris Godunov. When ... he dies, then a kind of brightening sets in. Remember Verdi's Otello. When the whole tragedy ends, and Desdemona and Otello die, we also experience a beautiful tranquility. Remember Aida. When the tragic demise of the hero and heroine occurs, it is softened with radiant music."

Quoted in Fay, Mussorgsky and Shostakovich, 22o. Από τη Βικιπαίδεια 

Υπό το πρίσμα αυτό, ακούστε τη μουσική, όχι ως αυτοκτονικό ιδεασμό, ούτε ως καταθλιπτική αίσθηση. Απλά ως τα οράματα ενός δημιουργού, που προαισθάνθηκε και άκουσε μέσα του, αυτό που ήρθε μετά από έξι χρόνια. 

Και να μην ξεχνάμε, ίσως και να μην υπάρχει, μου αρέσει/δε μου αρέσει. Ο δυϊσμός στις τέχνες, όπως και στη ζωή και στην καθημερα πράξη είναι καλός για την απλοποίηση των συνθηκών αλλά όχι τόσο κοντά στην πραγματικότητα. 

Καλή ακρόαση. Καλή αρχή, στο νέο έτος, με πατερίτσες ή χωρίς.

Groucho....

 Άντε, για να "αλαφρωσουμε" το κλίμα, χρονιαρες μέρες....

Πράγματα που με αφορούν, με εκφράζουν, είναι σαν να τα είχα πει εγώ....αν ήμουν τόσο έξυπνος!

Growing old is something you do, If you're lucky.

Before I speak, i have something important to say.

Money will not make you happy and happy will not make you money!

He may look like an idiot, talk like an idiot, but don't let that fool you: He really is an idiot! 

I am free of all prejudices, i hate every one equally.

I drink to make other people interesting.

Learn from the mistakes of others. You can never live long enough, to make them all yourself.

Marriage is the chief cause of divorce. (Now, you tell this to me!)

The problem with doing nothing is that you never know when you're finished. 

If you are not having fun, you are doing something wrong.

Και το καλύτερο.... Για μένα

Humor is reason gone mad.