Θυμήθηκα πάλι!

 Είναι απόκριες και μετά από μια μικρή συζήτηση με την αδελφή μου, μου βγήκαν τα κάτωθι:

Εκεί στο μακρινό '82, ήμουν Πέμπτη Δημοτικό, στο 4ο Κατερίνης και κάναμε τα καρναβάλια, δε θυμάμαι αν ήταν στο σχολείο ή σε κάποιο παιδικό πάρτυ (νομίζω το δεύτερο). Εγώ έχω ντυθεί γυναίκα, με περούκα μαμάς, ως συνήθως! Με πλησιάζει ο Δημήτρης ο Τζητηριδης, σχετικά συντηρητικό παιδί και μου λέει: "Μιχάλη, να ξέρεις, καρναβάλια είναι, να ντύνεσαι καουμπόι, Ινδιάνος ή Ζορό. Όχι γυναίκες και τέτοια". Με προβλημάτισε λιγάκι, η αλήθεια. Σκεφτόμουν πώς ήμουν εγώ λάθος!

Ήταν την ίδια χρονιά, που ο Δημήτρης ο Παγωνιδης, παραλίγο να χάσει το μάτι του, είχε τραυματιστεί σοβαρά από βαρελοτο. Στο πάρτυ των Παγωνιδαιων, η αδελφή του μου είχε δείξει ότι της αρέσω και είχε ντυθεί κινέζα πριγκηπισα ή κάτι τέτοιο ανατολικό εξωτικό, με βεντάλια θυμάμαι. 

Ο φίλος μου ο Λάμπρος ο Στάθης έβαφε ψιλό μουστάκι στο χείλος και ήταν σαν καουμπόι από ταινία του Μελ Μπρουκς. Έχω φωτογραφία της ξαδέλφης μου της Μαρίας που ντυνόταν μαυρακι, Αραπίνα λέγαμε τότε στην προ-πολιτικης ορθότητας εποχή. Ή Αφρικάνα, με άχυρα για φούστα και κρίκους δακτυλιδιών. 

Μια που είπα κρίκους. Είχε η μαμά μου κρίκους σκουλαρίκια κι εγώ τα έπαιρνα στις απόκριες και τα έβαζα στη μύτη, σα χαλκά που βλέπαμε (και νομίζαμε) ότι είχαν όλοι οι "ανθρωποφαγοι" Ουαγκαντούγκου, που έλεγε κι ο Βέγγος. 

Πιστόλια με καψούλια, στρακαστρουκες, κομφετί και σερπαντίνες.

Επίσης μια φορά ο Παναγιώτης ο Γούλας, πάλι από την Πέμπτη Τάξη, του Τζηκα, που λέγαμε, ντύθηκε μια φορά Ινδιάνος με ωραία χαίτη αρχηγού, αλλά είχε μεγάλο κεφάλι και φαινόταν παράξενος.

Είναι ο ίδιος που μας μύησε στο eye of the tiger, θυμίζω το μακρινό 1982, μας είπε ταχαμ ότι κέρδισε στη Eurovision, -ο,τι να'ναι δηλαδή - και φοβερό τραγούδι και πάει έτσι.....κι αλλιώς και ξερωγώ! Μας το βαλε στα κεφάλια μας κι όλοι αυτοί που παίζαμε μπάλα με μια μικρή μπαλιτσα στο υπόστεγο, εγώ, ο Χαριλακης, ο Λευτέρης ο Σφήκας κτλ το τραγουδούσαμε συνέχεια. Ούτε ξέραμε για Ρόκυ και ιστορίες, δε θυμάμαι να ανέφερε κάποιος το όνομα.

Μια που είπα για τα παιδιά αυτά, άσχετο με τα καρναβάλια, αλλά το θυμήθηκα, τι να κάνω τώρα; Να μην τα πω; Λοιπόν,...ο δάσκαλος ο Βεργιώτης είχε ένα σύστημα με κάτι φασολάκια, φασόλια δηλαδή μικρά, στα οποία είχε γράψει αριθμούς, που αντιστοιχούσαν σε μαθητές. Αλφαβητικά. Εγώ ας πούμε, ήμουν το 3, ο Δασκάλου ήταν ή το 5 ή το 6, ο Περικλής ο Πορφυριαδης ήταν προς το τέλος 26, 27, θα σε γελάσω! Και κάθε μέρα διάλεγε σα λαχνό, ανάλογα το φασόλι, ποιο παιδάκι θα έλεγε μάθημα. Αν έπεφτε συνεχόμενα τρεις μέρες το ίδιο παιδί, τότε τον άφηνε για κάνα δυο εβδομάδες στην ησυχία του, το έβγαζε απ'εξω τι φασόλι του παιδιού. 

Δικιά μου ιδέα ήταν να κάνουμε ένα παιχνίδι, στο οποίο, θα μαντευαμε λίγο πριν ποιο νούμερο θα πει κι όποιος το μάντευε, έπαιρνε έναν πόντο, τον οποίο το χαραζαμε πάνω στο θρανίο. Στο τέλος της εβδομάδας ή του μήνα κάναμε λογαριασμό και βγάζαμε τον εκάστοτε νικητή. Πρωταθληματάκι λοταρία, πολύ πριν εμφανιστεί το Λόττο! Πρωτοπόρα μυαλά της επαρχίας!

Ξανά πίσω στα καρναβάλια. Έχω γράψει και παλιότερα (εννοείται! ) εδώ , αλλά ήταν τότε, με την πρώτη οικογένεια. Εδώ μιλάμε για hard core Eighties στην επαρχία, στην Κατερίνη, που εμείς τη βλέπαμε ως Ομφαλό της Γης. Έκανε πάρτυ, μπαλνταφαν που λέγαμε-ήτοι Ball d'enfant, o χορος του παιδιού γαλλιστί- το παιχνιδάδικο Παππας, εκεί στη γωνία στην πλατεία Ελευθερίας και πηγαίναμε σε κάτι μπουζούκια/ μπουζουξιδικα τύπου Σκορπιός, Κυριακή πρωί και χορεύαμε ντίσκο και ροκ και ποπ και περνούσε καλά η σχολαριοπαρέα. Ζορό μου άρεσε να ήμουν, με την κατάμαυρη μπέρτα, αλλά και καουμπόι. Το σουξέ ήταν-εννοείται - το να ντύνεσαι γυναίκα και να σε κυνηγάνε τα @&#&νια, (βλακεία! Θαρρείς δεν κατάλαβες ότι ήθελα να πω τσογλανια!!) για να σε χουφτώσουν ή να σε βαρεσουν με εκείνα τα γαμημενα τα ρόπαλα! 

Μια φορά η αδελφή μου με έβαψε σα μεθυσμένο με μουστάκι και φαβοριτα και επειδή ήθελε να βάλει -και καλά - αίμα στο πρόσωπο, ότι είχα ζαλιστεί και είχα πέσει, έβαλε κόκκινο βερνίκι νυχιών στην άκρη του χείλους. Και πονούσε κι ετσουζε το γαμημενο! Κι έπρεπε ετσι- σαν άσκηση θάρρους, απόδειξη ότι δε μασάω - να πάω να ζητήσω ένα παγωτό από του Μπιλλα.

Όλο μαλακίες! Αλλά αυτά μας έμειναν! Δεν έχω να πω αλλά!

Αυτά!

Apotheosis

 Apotheosis of the Absurd.

I am speaking seriously and sadly; this matter is not a joyful one, because dream joys are sad and contradictory and, for that reason, pleasurable in a particularly mysterious way.

Sometimes inside me, I cast an impartial eye over those absurd, delicious things that I cannot see because they are apparently illogical - bridges that begin nowhere and go nowhere, streets with no beginnings and no end, upsidedown landscapes -the absurd, the illogical, the contradictory, everything that detaches and distances us from the real and from its misshapen retinue of practical thoughts and human feelings and desires for useful, effective action. The absurd saves us, despite the tedium, from the state of soul that begins with the sweet fury of dreaming.

And somehow I find a strange, mysterious way of envisioning those absurdities - I don't know how else to explain it, but I see things of which visibility cannot even conceive.

Let us absurdify life from east to west.

It could not be otherwise, it must have been me. Not in another previous life, in the Parallels of Eons, in the dark minds of ours.

Is it Thanassis Pap, is it the doctor in Plati, is it Guillermo? All of them, all-in-one?

Fernando. The brotherhood.

Follower for the eternity. Disquiet is the state.

Του Τζεντάϊ του πολλά βαρύ

 Αχ και να μουν ιππότης Jedi!

Να πολεμάω στου Coruscant τα κάστρα

Και το φωτόσπαθο να βγάζει φωτιά

Και να κρατάω τις νύχτες τη Λέϊα

Την Πριγκηπέσσα αγκαλιά! 

Του Σόλο του πολλά βαρύ

Μην του μιλάτε το πρωί .

Δε με νοιάζει, ποιον Σιθ φιλούσες μέχρι χτες

Στου Γεονόση.

Δε με νοιάζει,  ποιον νανουριζες τις νύχτες στο Ντεθ Σταρ.

Στον Νταγκομπα, στον Τατουΐν

πιάσανε Γιόντα κι Ανακιν.

Στου Κενομπι το κουτούκι

Μπήκε μέσα ένας Γούκιι....

Σαν το Αητό φτερουγαγε στον Έντορ, 

Τον καμαρώνει ο Παλπατιν στα παραθυρια

Με χαμηλά το μαύρο το σκουφάκι 

Τζεντάϊ ε-ε-ε-ε-εροβόλαγε.....

Μπορώ να βρίσκω κι άλλα τέτοια χαζά, μέχρι αύριο μεθαύριο. Όπως τότε στο σχολείο. Μερικά είναι αστεία την πρώτη φορά και μετά δεν ξαναγελας. Μερικά είναι τόσο γελοία, που γελάς ακριβώς για τη γελοιότητα τους. Άλλα έχουν λεπτό χιούμορ, που δεν αλλοιώνεται. 

Το σίγουρο είναι ένα: μπήκαμε σε ένα τρελό Hype, σε μια δίνη Star wars και στροβιλίζονται μικροί και μεγάλοι! Να μαθαίνουν οι μεγάλοι και να μαθαίνουν και οι μικροί, δηλαδή. Καθόλου στα νιάτα και τώρα στα γεράματα, μάθε γέρο Τζαρτζαρ και Μανταλοριάνικα. 

Πολύ στην αποξω ήταν για μένα αυτή η μυθολογία, Σάγκα που λεν και στο χωριό . Πέρασε και δεν ακούμπησε. Ούτε το '77/80 ούτε με τα επεισόδια Ι-ΙΙΙ, πόσο μάλλον με τα τελευταία sequels ή με τα παραπλήσια Rogue 1 και τα λοιπά και τα λοιπά!

Εκείνο που έκανε τη διαφορά ήταν τα Lego Star wars. Σε σειρά στη τηλεόραση, σε περιοδικά μηνιαία, σε παιχνίδια στο σουπερμάρκετ ή κατά παραγγελία. Όπου και να γυρίζουμε το κεφάλι μας, εκεί είναι. Και άντε σιγονταρα κι εγώ, όχι ρούχα, όχι βιβλία, όχι κόμικ,  όλο το πρόγραμμα. Άντε κι από κοντά, (άλλο που δεν ήθελαν!) η αδελφή κι ο γαμπρός μου, τα περικυκλώσαμε τα παιδάκια, όπως τότε στον Hoth. 

Και τώρα δεν ξεμπερδευει με τίποτα το κουβάρι. Ούτε ο μιτος της Αριάδνης μας σώζει ούτε η σπάθα του Αλέξανδρου ! Θα τρέχουμε με τις φωτοταχύτητες από διάσταση σε διάσταση, και θα παίρνουμε τα σόγια κατά πόδας. Μια το εγγόνι του Βέϊντερ, ο Κυλορεν, μια το μαθητουδι του Ανακιν, η Ασοκα Τανο (είχα κι εδώ μια ωραία ριμα, αλλά δε βγήκε στο τραγούδι: 

Γυνή (ίσως η Ρέϋ): 

Αφού Φινν δε με θες τον πόνο να σου γιάνω

άλλο πια δε μου μένει, να πέσω να πεθάνω !

Ανήρ (Φινν): 

Μανάρα Λουμινάρα μου, κι εγώ τι να σου κάνω, 

Είναι που τα'χω κρυφά,  με την Ασοκα Τάνο!

).............τι έλεγα;;; 

Καλά, γάμα το! 

Φιλοσοφία α λα Φορς!

Τα Σταρ Γουόρς μας δίνουν βέβαια καλό πάτημα για κουβέντα. "Η βία είναι πάντα η τελευταία λύση", "do or do not, there is no try ", Meditation και Τηλεκίνηση, τι δυνατό που είναι το μυαλό μας, τι εύκολα γλυστρας στη σκοτεινή πλευρά, παρόλο που δεν το θες. 

Αλλά και κοινωνικοπολιτικά. Η επανάσταση, η Αυτοκρατορία, η Ρεπαμπλικ που λέμε, η Δημοκρατία, η καταπίεση, οι αδίστακτοι κυνηγοί κεφαλών, οι γυναίκες με αντρική δύναμη και δραματουργία, λαέ του Νάμπου μη σκύβεις σαν το χάμστερ, ο μόνος δρόμος είναι φωτόσπαθο και μπλάστερ. Γενικά, εμείς οι καλοί, εσείς οι κακοί. Αλλά που τα φέρνει η πουτανα η τύχη κι εσείς που είσαστε κακοί, τελικά είστε πατεράδες μας και το παιδί του Σόλο, παραστρατησε και ξερωγώ, κι ο γιος του γιου του Πέλοπα γονιός σου, και τα τοιαύτα. 

Γενικά και ειδικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το πράγμα εκτροχιάστηκε. Κι άντε να το γυρίσεις πίσω τώρα! Η μανία και οι κάθε λογής σεληνιασμοί κι έμμονες ιδέες δεν καταλήγουν πάντα σε παραγωγικά αποτελέσματα κι ούτε πάντα προωθούν την παραγωγικότητα. Οι ψευδαισθήσεις (όπως και τα ψευδαισθησιογόνα!) αποσπούν προσωρινά, σε στέλνουν στον ονειρεμένο χωροχρόνο-πες το "σε έναν πολύ μακρινό γαλαξία"- και δυσκολεύει την προσαρμογή σε "γήινες" μπαναλ καταστάσεις. Ένα παιδί, χωρίς άμυνες Λογικής και χωρίς λογικές άμυνες μπορεί να χαθεί στο γαλαξία του και να μείνει εκεί για πάντα. 

Θα μου πεις, θα είναι η πρώτη ή η τελευταία γενιά, που την πατάει έτσι;

Αυτό που δεν έχει επίσης τέλος είναι η αγορά. Σαν τα σπόρια, δεν μπορείς να σταματήσεις. Παίρνεις το ΤΙΕ του Βέϊντερ, θες μετά το Σταρφάϊτερ του Ομπι-Γουαν. Παίρνεις έναν Droid, δε φτάνει, παίρνεις δέκα, είναι λίγοι, πόσους να πάρεις; Είμαστε δυό, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, να πούμε! Και πάρε και τον Τσιουμπακα, τι; Πώς; Χωρίς κολλητό θα τρέχει στα διαστήματα ο Γιοχάνες ο Σόλος; Και πάρε και τον Λιουκ, με απλή στολή, με στολή στα χιόνια. Ένας πιλότος των επαναστατών εδώ, ένας Πόε Νταμερον με το σκαφακι του εκεί. Να σου κι ο Ντάρθ ο Μάουλ/γερμανιστί, Μόουλ/αγγλιστί, ως μπρελόκ, ως φιγούρα, με κανονικά πόδια, με πόδια ρομπότ. Οι Στοουρμ-Τρουπερς είναι σαν τα κορίτσια που ξενυχτάνε, πάνε δυο δύο και πέντε πέντε, άλλοι έχουν μαύρο κεφάλι, άλλοι καφέ, άλλοι άλλοι το γυρνάνε και πάνε με τους επαναστάτες, ο,τι να'ναι! 

Και φυσικά μη νομίζετε ότι τα αγοράζουμε όλα καινούργια, πολλά τα φτιάχνουμε με τα κομμάτια που ήδη έχουμε. Αγοράζουμε λεγκο "με το κιλό" που λένε, πλυμένα βρασμένα υγιεινά αποστειρωμενα, σκόρπια από  διάφορα σετ, κοιτάμε τις οδηγίες κατασκευής, πχ ενός Shuttle ή του φρουρίου του Νταρθ Σιντιους και ανάλογα το χτίζουμε τσατρα πάτρα. 

Είναι και τρελοί αυτοί οι συλλέκτες. Αγοράζουν το 2008 παραδείγματος χάριν,  τον Jek -14 και το σκάφος του και επειδή-λεει-ανεβαινει η αξία του λόγω σπανιότητας, ζητάνε για μια φιγούρα, που κανονικά κάνει ξερωγώ 5-6€, από 50-60€ και πάνω. Όχι eBay, οχι Amazon, έχει χαζεψει το σύμπαν. 

Αλλά τι να κάμει ο άμοιρος πατέρας; Πάει και τα παίρνει και κάνει ιστορίες και μια, μας έπιασαν και πρέπει να ξεφύγουμε από τη φυλακή, μια θα αντεπιτεθουμε μαζικά, αλλά θα ηττηθουμε και θα μας πάρουν στο φαλάγγι, μέχρι να έρθουν ενισχύσεις, μια άλλη φορά, θα στείλουμε κατασκόπους τους Ewoks, που είναι και κοντοί και δεν τους πιάνει το μάτι σου και θα μας φέρουν πληροφορίες για το πού στο διάολο φτιάχνει ο κόμης Ντόοκου τους κλώνους Σιθ. Κι αν κατι στραβωσει και τελικά παθουν οι καλοί μας Τζεντάϊ τρελή νίλα, μόλις αρχίζουν να γκρινιάζουν τα παιδιά, πετάω μια κατακλείδα: "έτσι είναι στη ζωή, Sith happens" !!! Δε γελάνε όπως θα ήθελα, είναι υψηλού επιπέδου το χιούμορ, το αναγνωρίζω!!

Κι όσο ήθελα δηλαδή να μην είμαστε μόνο γιούργια και γιουρούσια και "σουβλιστε τους, πλακωστε τους και τα τοιαύτα", όσο ήθελα να κάνουμε στρατηγική, σκάκι, άντε το πολύ πολύ να τους έπαιρνα τα στρατιωτάκια που είχα κι εγώ, τα 1:72, κολλάμε-φοβάμαι-σε μια μπρουταλιτέ σταργουορική και σε καταναλωτική μανία και αναμασημα όρων όπως Bo-Katan Kryze και Mace Windu και Nawas. 

Δύσκολα! Αλλά θα περάσει κι αυτό.

Ή δε θα περάσει. Θα φανεί. 

Ψυχραιμία παιδιά, ένας πόλεμος των άστρων είναι, όποτε θέλουμε μπαίνουμε στη τρίτη μαύρη τρύπα δεξιά, εκεί μετά το φανάρι στο περίπτερο των Geonosianer και γυρίζουμε σπίτια μας, όχι που θα κάτσουμε να σκάσουμε!