ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ

Ο ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΑ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ







Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017

Vaterzeit

Είπα να σπάσω λίγο τη σιγή ασυρμάτου στο ιστολόγιο και να μιλήσω για κάτι που ζω πρώτη φορά. Ξεκινώ από το γνωστό και τετριμμένο "όταν κάτι το έχεις από χρόνια, το συνηθίζεις τόσο που δεν αναγνωρίζεις την αξία του".  Υπάρχει εδώ που ζω μια επιλογή: με τη γέννηση του παιδιού σου, ένας ή ο άλλος γονιός παίρνουν την άδεια άνευ αποδοχών, η μητέρα μέχρι δώδεκα μήνες, ο πατέρας μέχρι δύο ή τέσσερις, χωρίς να μπορεί να το αρνηθεί αυτό ο εργοδότης ή χωρίς να έχει το δικαίωμα στην περίοδο αυτή να σε απολύσει. Αυτό λέγεται Elternzeit και πριμοδοτείται με κρατικό επίδομα, ανάλογο του μισθού που έπαιρνες πριν τον ερχομό του παιδιού.

Έχει αρκετή θεωρία και νομική κουβέντα ως προς το θέμα αυτό, αλλά  δίνεται η ευκαιρία να ασχοληθεί κάποιος πατέρας έστω για 2-4 μήνες, αποκλειστικά με το/τα παιδιά του. Ο εργοδότης ή ο ανώτερος σου βέβαια πολλές φορές σε περιμένει στη γωνία, είτε βρίσκει μια δικαιολογία για να σε απολύσει μετά την επιστροφή σου (αν θέλει) είτε σε υποβιβάζει σε καθήκοντα και υπευθυνότητες, ήτοι και μισθό, είτε δε σε προβιβαζει παρά τις ικανότητες σου. Πολλοί είναι εκείνοι που "ευγενικά και διακριτικά" σε ψιλο-απειλουν, να μην κάνεις χρήση αυτού του δικαιώματος σου, " αν θες να προχωρήσεις". Σε άλλες περιπτώσεις που έχω ζησει, σου επιβάλλουν τη γρήγορη κι άμεση επιστροφή σου, ώστε να σου μετατρέψουν πχ μια ορισμένου χρόνου σύμβαση σε αορίστου.
Γενικά η πουστια παίζει ακόμα κι εδώ. Για τις γυναίκες είναι πολύ άδικο και τις κατατρέχει για πολλά χρόνια μετά, ώστε πολλές δεν μπορούν είτε να βρουν μια δουλειά 100% είτε παραμένουν σε μειονεκτική θέση.
Εγώ έχω να πω μόνο για μας, τους άντρες, τους πατεράδες. Για μας είναι μια πολυτέλεια. Αν δεν είσαι δηλαδή ελεύθερος επαγγελματίας ή επιχειρηματίας με υποχρεώσεις που δεν περιμένουν, τότε έχεις όλο το χρόνο να απολαύσεις, χωρίς επιπτώσεις, δύο με τέσσερις μήνες με ένα η δύο μωρά, ....... μόνος!!!
Να κλαίνε το βράδυ, να σηκώνεσαι εσύ, διότι η σύζυγος δουλεύει, ενώ εσύ όχι! Να τα ταιζεις, να τα ποτίζεις, να τα ξεσκατίζεις, να τα ξαναταΐζεις, να τα ξαναξεσκατίζεις, κ.ο.κ.
Μια ομορφιά! Να τα ντύνεις, να βγαίνεις έξω, να βρέχει διαολεμενα μες στο κατακαλόκαιρο, να μη βλέπεις ήλιο για βδομάδες, μουρλια! Και να μην μπορείς να πας και στο Νότο, γιατί θα λείψουν τα μωρά στη μαμά τους!
Γάμα τα! Το δικό μου Vaterzeit ήταν ένα δράμα, μια αρχαία τραγωδία. Μου έκατσε κι ο Γιακομπ, δύσκολο μωρό, πολύ δύσκολο μωρό. Με εξόντωσε, ήμουν που ήμουν διαλυμένος ψυχοσωματικά.
Αυτό που έκανα ήταν να το δω θετικά! Έβγαζα κάθε δευτερόλεπτο ή λεπτό, που προσέγγιζε έστω και κατά μία υποψία σε χαρούμενη στιγμή, το έβγαζα φωτογραφία.
Αυτές οι φωτογραφίες που φαινόμαστε να γελάμε και να είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, εγώ κι ο Γιακομπ, σας το λέω: είναι ψέματα, φουμαρα, υποκρισία, τεχνητή κατάσταση.
Στην πραγματικότητα ήταν ένα στεγνό γαμησι και συγνώμη κιόλας για τη γλώσσα. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Ξεκινώντας την ανάρτηση, είπα "θα παραμείνω sachlich, θα μιλήσω με δεδομένα για το θεσμό". Το γαμισα, ξέρω, συγνώμη.
Αλλά αυτά είχα να πω, ψέματα θα λέμε εδώ;
Όχι!
Λοιπόν, τελειώνοντας, το Vaterzeit είναι για ορισμένους, όχι για όλους. Αν είναι να τον πάρεις αυτό το χρόνο, πήγαινε κάπου που να υπάρχει μια γιαγιά, ενας παππούς, πολύς ήλιος, θάλασσα, ζέστη και δυνατότητες να διασκεδάσει ο μπέμπης.
Όχι στην κεντρική Ευρώπη, όχι με σκατοκαιρο, όχι όταν είσαι άνω των 43-45. Τότε έχεις die Arschkarte.
Τέλος πάντων, πέρασε και για να μην ξεχνιόμαστε, την ανάρτηση την ξεκίνησα να τη γράφω το 2017, σήμερα που μιλάμε είναι 17.12.2019.
Οπότε ίσως καταλάβατε ότι ακόμα και ο καιρός που πέρασε δε βελτίωσε τις αναμνήσεις, που παραμένουν σκατενιες στο μυαλό μου. Δεν ήταν όμορφη περίοδος, έπρεπε όμως κάποιος να μείνει σπίτι με το Γιακομπ, αφού οι πουστροδημοσιοι υπαλληλοι εδώ στο πουστρολανγκεν δε μας έδωσαν θέση για βρεφονηπιακό σταθμό. Σε αυτό το θέμα θα αναφερθώ ίσως κι αργότερα. Πχ στο 2020. Αλλά ας είμαστε αισιόδοξοι κι ας
ξαναγυρίσουμε στα θετικά του Vaterzeit.
Ένα είναι και το πιο σημαντικό του. Ότι κάποτε τελειώνει! Αυτό.

Τρίτη 18 Απριλίου 2017

Referendum-Abstimmung Rätsel


Artikel im Spiegel

".......Es tut weh, so etwas sagen zu müssen, aber man kann nicht für ein autokratisches System sein, für die Todesstrafe, für die Inhaftierung von kritischen Journalisten, für das Einsperren von politischen Konkurrenten, und sich dann beschweren, in Deutschland nicht als Deutsche akzeptiert zu werden. Das geht nicht. Da ist Integration gescheitert, und die Schuld liegt nicht nur bei Deutschland......"

Sie entscheiden sich für die Monarchie bzw eine verkleidete gewählte Diktatur in die Türkei, nichtsdestotrotz bleiben sie und arbeiten sie hierzulande, um alle demokratische Werte und selbstverständlich soziale Leistungen zu geniessen. Und Einige von ihnen (natürlich nicht alle!), wie viele Ausländer, meine Landsleute auch, motzen sie ständig für die gescheiterte Integration und mit einem Wortschatz von weniger als 150-200 Wörtern.

Nicht ganz bei Sinnen dieses Volk!! und irgendwann wird die Türkei aggressiv gegen Griechenland, einfach weil die Menschen aufgrund der schlechten wirtschaftlichen Lage (gebremstes Wachstum, eingebrochener Tourismus, erhöhte Arbeitslosigkeit, reduzierter Exporthandel Quelle:dtr-ihk) abgelenkt werden müssen....Divide et impera, eure Majestät.

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Ευχαριστώ 2016

Να κάνω και μια μινι ανασκόπηση για το έτος που έφυγε. Εμένα μου φέρθηκε καλά, λίγες δυσκολίες, αλλά πολλές νέες αρχές. Νέα σύντροφος, σύζυγος κι επίσημα, συγκατοίκηση, μετακόμιση στο κοινό καινούριο σπίτι, εγκυμοσύνη, νέος γιος, παίδαρος, καινούρια ζόρια, καινούρια παλούκια. Η δουλειά σταθερή, αλλά με ημερομηνία λήξης (όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν), οι γκρίνιες λιγότερες αλλά πιο βαθιές.
Όλοι στη ζωή, γεροί κι ακμαίοι, Ελλάδα Γερμανία Σουηδία συμμαχία. Βαστώ ακόμα, νομίζω. Με την Ελίζαμπεθ καταλαβαινόμαστε, επικοινωνούμε, σε πολλά επίπεδα. Θα έχει μέλλον; ποιος ξέρει! Θα κυλήσει όπως κυλήσει.
Αυτό πάντως που μου 'ρχονται στο μυαλό χίλια πράγματα μαζί, και θέλω να τα πω, να τα μοιραστώ με κάποιον, αλλά σε ποιον να πω τι, και ποιος να καταλάβει, οπότε το μόνο που μένει είναι το ιστολόγιο, αλλά εκείνη τη γαμημένη στιγμή, δε βολεύει στο λάπτοπ, κι όταν βρεθώ στον υπολογιστή έχω ξεχάσει τι ήθελα να πω, τι να γράψω, ή έχει χάσει τη σημασία του ή το μομέντουμ......
αυτό λοιπόν, πολύ με εκνευρίζει. Τέλος!