Άμα γεράσει ο άνθρωπος, παίρνει μια άλλη χροιά και μια άλλη αντιμετώπιση. Παγκοσμίως γνωστό. Το παρελθόν σώζει, όσο κι αν το βρίζουμε. Δεν έχω καμιά φοβερή κριτική για την μετά-Τρύπες Εποχή του Αγγελάκα, δεν τη γνωρίζω τη δουλειά του, δεν έχω άποψη. Αυτό που έχω να πω με σιγουριά, είναι ότι το συγκρότημα του, αυτοί οι 100 βαθμοί ήταν από χλιάρες μέχρι κρύοι του κερατά, ασυντόνιστοι, λίγοι. Ίσως και τα τραγούδια να μη βοηθούσαν, εμένα μου φάνηκε πολύ ρηχή κι επίπεδη η μουσική, ταυτοφωνίες χωρίς τέλος, μελωδίες μονότονες και χιλιοφορεμένες, κλεμμένα του Μπάμπη στις συνεργασίες με το Θανάση. Μόνο οι στίχοι έλεγαν κάτι. Όχι πολλά, αλλά αρκετά να σε βάλουν στο κλίμα του τώρα.
Μεταξύ μας, αν δεν έπαιζε τα τραγούδια του με τις Τρύπες, θα μετάνιωνα που πήγα. Ο Παναγιώτης δίπλα μου, καραγούσταρε, κι εγώ-δεν μπορώ να πω- χοροπήδησα κάμποσο στο "τι έγινε κείνο το τρένο" ή στο "ακούω την αγάπη". Δυνατός και ροκάς, όλα τα λεφτά ο φρόντμαν. η Δυναμική του βαστά κι αντέχει ακόμη, έχει ακόμη τη φωνή, έχει και τα μαλλιά, σαν γρια μάγισσα. Όχι εντάξει, ζηλεύω, γι'αυτό το'πα!! Καλά ήταν, όχι άλλο όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου