Πικρά κεράσια: Μια ανάγνωση

Το πρώτο βιβλίο ενός φίλου, που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Ένα κοριτσάκι με ένα πλούσιο όνομα-Πλουσία-γεννιέται στη Σμύρνη σε συνθήκες καλής ζωής, χάνει πατέρα κι αδερφό στην καταστροφή, τραβιέται μεταξύ Σάμου κι Αθήνας, παλεύει να επιβιώσει, να στεριώσει, να αναδειχθεί, να αναγνωριστεί, να προχωρήσει.
Και τα καταφέρνει δηλαδή! Με δουλειά, με κλάμα, με σφίξιμο των δοντιών, με βάσανο και μόχθο. Ως τα βαθειά γεράματα, ως το τέλος του αιώνα.
Η πορεία αυτής της γυναίκας και της οικογένειάς της, που όσο πήγαινε και μεγάλωνε και ταυτόχρονα μίκραινε, λόγω των απωλειών, έχει ένα άρωμα. Το άρωμα και τη γεύση των κερασιών. Μια αφορμή δηλαδή ώστε τα νόστιμα φρούτα να στιγματίζουν τα όνειρα και τις καρδιές των ηρώων της ιστορίας.
Αλλά μιλάμε για πολύ κεράσι! Κεράσια, που να σου λιγώσουν τον οισοφάγο, κεράσια που να ξεχειλίζουν από τις μύτες σου (μπλιαξ!).

Η πορεία μιας γυναίκας λοιπόν και μιας χώρας. Ένα δυναμικό θηλυκό-για την ακρίβεια πολλά θηλυκά-οι ιστορίες τους στον αιώνα που πέρασε, με τις οικογένειές τους, αντισυμβατικές ως επί το πλείστον, σε μια καταπληκτική εξιστόρηση, ζωντανή, ανθρώπινη, προσεγγίσιμη.
Το βιβλίο σε τραβάει από το μανίκι, δε σε αφήνει να το αφήσεις, (γι'αυτό είπα ότι είναι ζωντανό) το διάβασα απνευστί. Το εντυπωσιακότερο όλων ήταν ότι άρεσε το ίδιο και στη γυναίκα μου, που έχουμε τόσο διαφορετικά γούστα στα βιβλία. Ακόμα και τα φαινομενικώς εξωφρενικά και τρόπον τινά παράλογα στοιχεία των ιστοριών δε μου κακοφάνηκαν με τον τρόπο που τα εναρμόνιζε στο όλο σκηνικό. Σίγουρα μια ωραιοποίηση μπορεί να ενοχλεί κάποιους (κατά φύση μουρτζούφληδες), αλλά σε μένα φάνηκε να λειτουργεί ως «κάθαρση» από τα δεινά που τράβηξαν νωρίτερα οι ηρωίδες. Επομένως η εντύπωση που αφήνει το ξετύλιγμα της πλοκής είναι που κρίνει μάλλον την απόλαυση του έργου και όχι αμιγώς οι στιγμές πάνω στις οποίες στηρίζεται μια ιστορία. Η ηχώ δηλαδή και όχι ο καθαυτό ήχος.
Μια «πλούσια» ιστορία, χορταστική, περιλάμβανε πολλά στοιχεία, κοινωνικά-ιστορικά, ανατροπές, διαπλοκές, χαρμολύπες, σύγχρονη γλώσσα. Δεν γνωρίζω αν ο τρόπος γραφής είναι «ναϊφ», σαν τη ζωγραφική, αυτό που ξέρω είναι με άγγιξε σαν να ήμουν κανας έφηβος, πρωτόβγαλτος στα βιβλία και στις ιστορίες. Με γύρισε πίσω στο χρόνο, όταν αποδεχόσουν τα πράγματα με την άμεση, ενστικτώδικη, «αισθαντική» τους μορφή κι όχι με τις πολύπλοκες υπερ-αναλύσεις, που κάνουμε ως ενήλικοι, καταστρέφοντας την εμπειρία της «πρώτης εντύπωσης».
Τα κεράσια, η φύση, η Μητέρα-Σύζυγος-Θυγατέρα φύση, στροβιλίζονται σε μια περίεργη Εθνική συγκυρία, που τη λέμε Εικοστό αιώνα. Οι άντρες σιγοντάρουν στο στροβίλισμα, με τους εγωισμούς ή τις αδυναμίες τους και ως αποτέλεσμα μένουν όσες αναμνήσεις γλιτώσουν το φίλτρο της λήθης. Είχες μια καλή ζωή; Είχες ένα καλό τέλος;; Αν πάλι δεν «έφυγες» όπως θα περίμενες, αυτοί που μείναν πίσω, «κέρδισαν» κάτι από τη δική σου «θυσία»; Τα παιδιά πήραν αυτά που θα ήθελες να πάρουν; Δικαιώθηκες μέσα από την ιστορία σου ( με μικρό ι), ώστε να μπορείς να δώσεις δίκιο στην Ιστορία (με μεγάλο Ι);;
Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει ψυχή και τη δίνει απλόχερα.
Έχει μέλλον ο συγγραφέας; Η Ιστορία (και η ιστορία) θα δείξει…..Αναμένω το θαύμα, ακόμα κι αμαρτωλό! (Έτσι λέγεται το νέο βιβλίο του συγγραφέα--Αμαρτωλά θαύματα)
Υ.Σ. Υπάρχει και μια άλλη κριτική, εδώ
(http://www.captainbook.gr/shop/?main_page=wordpress&p=3392 ) από έναν άλλο bookcrosser, έτσι για διασταύρωση.