Τα ισραηλίτικα

Κύριος οίδε τι έγινε εκεί πέρα. Οι μαρτυρίες βέβαια υπάρχουν, άνθρωποι είδαν, δορυφόροι είδαν, κάμερες κατέγραψαν, αλλά πάντα το συναίσθημα είναι αυτό που καθορίζει την ερμηνεία των γεγονότων. Οι εικόνες μπορεί να παραπλανούν ή και να μοντάρονται, να λογοκρίνονται, οι περιγραφές συχνά δεν έχουν όλη την εικόνα και στη μνήμη αποτυπώνεται εντονότερα ο πόνος και ο θυμός.
Από την άλλη, αποστασιοποίηση από τα γεγονότα δεν μπορεί να γίνει, όταν υπάρχουν νεκροί και τραυματίες. Πώς φτάσαν τα πράγματα εκεί, δεν είναι απλή υπόθεση. Το ότι μπορούν πολλοί να εκμεταλλευτούν παρόμοιες ανθρωπιστικές αποστολές, με πολιτικό σκοπό, το ξέρουν και οι κότες. Τα τόόόόόσα χρόνια διαφθοράς και πολιτικής διείσδυσης μέσω οργανισμών UNESCO, UNICEF και γενικά φορέων του ΟΗΕ, δεν έβαλαν φαίνεται μυαλό σε πολλούς.
Ξεκινάμε από εκεί. Αυτοί που υποκριτικά αναρωτιούνται "Μα δεν το περιμέναμε", "Μα ανθρωπιστική βοήθεια στέλναμε", "Μα ήμασταν άοπλοι" εξαρχής θεωρούνται ύποπτοι.
Φυσικά το να αποδέχεσαι ότι σε φαινομενικά αθώες καταστάσεις μπορούν να παρεισφρύουν δόλιοι σκοποί, δεν ακυρώνει την ιδεαλιστική κίνηση ανθρώπων, που πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν τα μοναδικά θύματα, τους πραγματικούς ομήρους, την Παλαιστινιακή κοινότητα. Φυσικά δεν είναι μόνο όμηροι του Ισραήλ, αλλά και της κυβέρνησής τους, που τους χρησιμοποιεί σαν ασπίδα.
Άρα όλοι ξέρουν, ή νομίζουν ότι ξέρουν τις δύσκολες ισορροπίες, πολιτικές, κοινωνικές, γεωστρατηγικές, που υπάρχουν στην περιοχή. Προφανώς λοιπόν δεν πας σαν πρόβατο επί σφαγή. Ούτε αν είσαι ισραηλινός καταδρομέας (το είπε και ο εκπρόσωπος-Δεν στείλαμε στρατιώτες σε αποστολή αυτοκτονίας) ούτε αν είσαι ταξιδιώτης-ανεξαρτήτου ιδιότητας-σε καράβι προς πολεμικά νερά (διεθνή ή εθνικά χωρικά). Άρα ούτε οι κομάντος ήταν "ελαφρά οπλισμένοι" ούτε πιθανόν και όλα τα καράβια ήταν άοπλα. Για πλάκα μπήκαν σε συγκεκριμένα πλοία; Βέβαια όταν πέφτεις από ελικόπτερα με σκοινιά ή ανεβαίνεις από φουσκωτά με γάντζους, ξημερώματα, τι περιμένεις;; Κόκκινα χαλιά;; Ή ένα "θερμό καλωσόρισμα";; Τα αίματα βράζουν (ειδικά των ανατολικών πληθυσμών-εμείς είμαστε στο ντεμί-οι ευρωπαίοι ντιπ χλιάρες) και τέτοιες στιγμές, το μόνο που δεν βρίσκεται πρόχειρο είναι η ψυχραιμία. Η όλη υπόθεση επομένως ήταν ψιλομιλημένη, ψιλοαναμενόμενη, ψιλοπροετοιμασμένη. Ίσως όχι στο βαθμό των νεκρών ή της ανταλλαγής πυρών, αλλά πάντως η δουλειά περιλάμβανε μεγάλο ρίσκο. Έπρεπε (από το Ισραήλ) να συμβεί ένα γερό "ντου", ώστε ο εκφοβισμός να λειτουργήσει αποτρεπτικά για όλες τις επόμενες αποστολές. Για τα υπόλοιπα, απειλές της Τουρκίας ή παγκόσμια κατακραυγή, είναι τρίχες ακατσάρωτες και φούμαρα, που τα εισπνέουμε τόσα χρόνια. Άμα βλέπεις τον Ερντογάν να "γαβγίζει" στο Κοινοβούλιο της χώρας του, σημαίνει πολλά πράγματα. Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να "δαγκώσει", δεν τον παίρνει, όσο και να θεωρείται ισχυρός στρατιωτικός παράγων της περιοχής, πιο ισχυρός από το παντοδύναμο (και πανάμωμο;) Ισραήλ, δεν είναι! Οι Εβραίοι τραπεζίτες όλου του κόσμου έχουν στα χέρια τους τις τύχες όλων των χωρών (της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης), θα κωλώσουν σε προκλήσεις ή κατακραυγές;; Όλα τα αποθεματικά, όλα τα χρέη, όλες οι οικονομικές συμφωνίες κατευθύνονται από τους γνωστούς ομίλους, με το γνωστό παρελθόν, αλλά κυρίως με το αναμενόμενο μέλλον. Η γεωστρατηγική πολιτική, οι κινήσεις στρατών-χωρών-διπλωματίας ορίζονται, υποβάλλονται καλύτερα, εκ των προτέρων στα κλειστά fora των Δυνατών, των πραγματικών εξουσιών. Πιθανώς κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες-άτιμη ανθρώπινη φύση με τα απροσδόκητά σου-να συμβαίνουν, αλλά κι αυτοί καταχωρούνται στα πλαίσια στατιστικού επαναπρογραμματισμού (το ανθρώπινο λάθος, που λένε). Τίποτα δεν γίνεται χωρίς να ρωτηθούν τα Κέντρα. Ούτε πόλεμοι, ούτε προκλήσεις, ούτε αποστολές (απελευθερωτικές-ανθρωπιστικές-διερευνητικές-οικονομικής ενίσχυσης κτλ).
Άρα σε ένα θέατρο με καθορισμένους ρόλους, βρίσκονται τίποτις κακοί κομπάρσοι ή ακόμα χειρότερα, κάποιοι άσχετοι, που μπαίνουν στο πλάνο και καταστρέφουν το έργο. "Πού πα ρε Καραμήτρο" φωνάζει ο σκηνοθέτης "βγες από το σκηνικό! Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Στο χωρι(κ)ό σου;". ΄Αρα πολλοί παίζουν, μερικοί βρίσκονται από λάθος, λίγοι όμως απολαμβάνουν το θέαμα. Το θέαμα του αίματος, της πείνας, της λιμοκτονίας, της αδιαφορίας, της καθωσπρεπικής υποκρισίας, των φόνων παιδιών, του απόλυτου εξευτελισμού της λογικής και της αξιοπρέπειας. Και όλα με τη συναίνεση των σιωπηλών, των "δεν ξέρω, δεν απαντώ".

Κι εγώ, ένας από αυτούς.............................


Y.Σ.Διάβασε κι αυτό
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/h.html