Εγώ πάντως πήρα εισιτήρια. Σίγουρα αν μπείτε στο blog, που είμαι αναγνώστης http://stelioskazantzidis.blogspot.com/2009/07/blog-post.html, θα δείτε τον αντίλογο, για να ΜΗΝ πάτε στη συναυλία. Εγώ ούτε Νταλαρικός είμαι, ούτε Μητροπανικός, ούτε Τερζικός.
Αυτό που ξέρω είναι ότι προ λίγων ημερών, το Σάββατο του 15Αύγουστου και την επόμενη, Κυριακή, κάναμε 2 τρελά γλέντια (ένα σε εστιατόριο κι ένα σε φιλικό σπίτι) με όργανα κι έτσι, παίζαμε grosso-motto 14 ώρες (9 την πρώτη μέρα και 5 την άλλη) συνεχόμενα, και από το σύνολο του ρεπερτορίου το 70-80% ήταν τραγούδια που είπε ο Στέλιος.Κι όχι επειδή ήθελαν οι μουσικοί, επειδή τα ζητούσαν οι άλλοι, οι συμμετέχοντες στο παρακάθ'.
Πέτυχα κι έναν Χαλκιδικιώτη στην ηλικία μου και ήταν σα να γεννηθήκαμε και οι δυό το '38. Ξέραμε και τραγουδούσαμε (μιλάμε τώρα για ΟΛΑ τα κουπλέ) τραγούδια, όχι τα σουξέ, τα λιγότερα γνωστά, τα ξεχασμένα, που δεν παίζονται πουθενά πλέον.
Και περάσαμε αξέχαστα.....
Με το Στέλιο και τα τραγούδια του. Του Παπαϊωάννου, του Καλδάρα, του Τσιτσάνη, του Μητσάκη, του Σούκα, του Κολοκοτρώνη, του Νικολόπουλου, τα ινδικά του, τα τούρκικα του, τα ποντιακά του, τα ντουέτα με τη Μαρινέλλα, τα νεότερα, τις επανεκτελέσεις, ό,τι μπορέσαμε να θυμηθούμε και να πούμε, μεταξύ ζάλης και παραζάλης........
Αυτά. Στέλιος και ξερό ψωμί. Τον αγαπημένο μου κουνιάδο το λένε Στέλιο, τον αγαπημένο μου γαμπρό το λένε Στέλιο, τον καλό μου φίλο Στέλιο (Στέργιο δηλαδή αλλά δεν πειράζει), τυχαίο είναι νομίζεις;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου