Αναμνήσεις από παλιότερα γλέντια

Μιά που στο προηγούμενο post, αναφέρθηκα σε γλέντια και χαρές (όπου γάμος και χαρά.....), μπορώ να πω ότι έκανα ουκ ολίγα από δαύτα. Με συγγενείς ή με φίλους, με ξένους, που τους έβλεπα για πρώτη φορά, με γέρους, με πιτσιρικάδες, με λογιών-λογιών φυλές, συνάφια και όργανα....

Και που 'σαι ακόμα! The best is yet to come, που λένε.... Αλλά που ξες τι σου ξημερώνει την επαύριον. Γι'αυτό μια μικρή μόνο δόση νοσταλγίας από παλιές τρομερές στιγμές........

Εδώ στον Παλιό Παντελεήμονα Πιερίας. Με τα μπουζούκια καμμία σχέση. "Γειά σας παιδιά, ήρθα", λέω. "Καλώς τον" λεν αυτοί. Και τελείωσε το ζήτημα. Παίζαμε μέχρι τις 3.30 πμ.

Σε γάμο φίλου. Άμα λάχει ρίχνουμε και καμμιά γυροβολιά.....

Σε ταβέρνα με νεαρούς ρεμπέτες. Ο παππούς αριστερά καθοδηγεί.

Με τα χάλκινα της Καστοριάς. Εδώ κάνω ψιλομόκο. Όχι μόνο για το θόρυβο που βγάζουν, αλλά και για την ποιότητα της μουσικής των "συνάδελφων" τσιγγάνων

Ο τύπος με το μαντολίνο, πνευμονολόγος, δάσκαλος των βρογχοσκόπων της Θεσσαλονίκης. Παίζει λίγο από Χατζιδάκι, Νότη Μαυρουδή, άντε και καμμιά Φραγκοσυριανή. Εγώ μέσα σ'όλα!

Εκ δεξιών, δύο πολύ καλοί παίκτες. Ο Κωστής Κυριτσάκης, με τη λύρα. Το συναντώ που και που στο "Ρακόμελο". Ο άλλος έφυγε στα καράβια.

Και το κουφό για το τέλος. Γλέντι τσιγγάνικο στη μέση της Φλωρεντίας, με Ούγγρους βιρτουόζους. Είναι από κείνες τις στιγμές που σπας το όργανό σου, α στα διάλα....