Ο χρόνος δε φεύγει

Ενώ έχω άλλες αναρτήσεις-στα σκαριά που λένε-είπα να γράψω κάτιτις για το τέλος που έρχεται (;).
Πάει ο παλιός, έρχεται ο νέος. Φεύγει το 10, έρχεται το 11. Η ψευδαίσθηση της αλλαγής (α ρε άτιμε Ανδρέα, ασυγχώρετα να είναι τα κόκκαλά σου, που σε θυμήθηκε και το Φόρεϊν Όφις πρωτοχρονιάτικα) που μας αφήνει κάθε Πρωτοχρονιά, μας κάνει να βάζουμε στόχους. Οι ξένοι τα λένε New Year's Resolutions. Εμείς τι να πούμε;; να μη χάσουμε κι άλλο από το μισθό;; Να μη χτυπήσει η ανεργία το δικό μου σπίτι, να πάει παραδίπλα;; Να "επιτύχει" ο Υπουργός τους στόχους της κυβέρνησης για τους δείκτες της οικονομίας;;; Τι να ευχηθούμε;;; Υγεία;;;;;; Πήγε κανείς τώρα πρόσφατα σε κανα Νοσοκομείο;;; Αγάπη;;;;; Πηγαίνετε στα δικαστήρια, στο οικογενειακό δίκαιο, να δείτε τι ωραία αγάπη επικρατεί στις ελληνικές οικογένειες!
Οι ευχές είναι σαν ζεστά ψωμάκια. Φά'τα ζεστά, άμα μπαγιατώσουν χέσ'τα! Βέβαια μια μουχλιασμένη ευχή μπορεί να την ξύσεις στην επιφάνεια, να φύγει η μούχλα, να ξαναγίνει σαν την περσινή, να τη βάλεις και στη φωτιά, να φρυγανιστεί και την πλασάρεις σαν ξένη-εισαγόμενη μοντέρνα λύση. Βέβαια αυτοί που θα σε πάρουν χαμπάρι, θα στην πάρουν την ευχή σου και θα στην κάνουν μια ωραία παπάρα, να βγάλουν τις ξενηστικωμάρες τους, πώς λένε από λόγια χορτάσαμε;;;;
Άρα λοιπόν δεν κάνω καμμία ευχή. Ό,τι έρθει ας έρθει! Η ζωή θα συνεχιστεί με μας ή και χωρίς εμάς.
Αν σε κάνουν αλλαγή στο 78', έχεις δύο επιλογές.
1: Είτε κάθεσαι στον πάγκο και α) σχολιάζεις τι μακακίες θα κάνει αυτός που σε αντικατέστησε, ξύνοντας τη μύτη σου και β) αν είσαι μεγαλόψυχος και ομαδικός, παρακολουθείς με αγωνία την πορεία της ομάδας σου.
2: Είτε την κάνεις για τα αποδυτήρια και δε πα να $%μηθούν και ο προπονητής και ο πρόεδρος και οι οπαδοί. Εγώ ότι ήταν να κάνω (ή να με αφήσουν να το κάνω) το έκανα. Πάω για μπάνιο, να ξεβρωμίσω.

Προβλέπω λοιπόν για το 2011 μια περίοδος μεγάλης παραίτησης (σαν την αποχή στις τελευταίες εκλογές), μια αναχωρητική περίοδος, που λένε και οι Αγιονορείτες, μια περίοδος κενού αέρος.
Το κενό αυτό βέβαια θα σπεύσουν να το γεμίσουν οι γνωστοί τυχάρπαστοι-σωτήρες (πολιτικο-συνδικαλιστές) ή και οι νεόκοποι "τρομοκράτες" επηρεασμένοι από την TV "Έχεις πακέτο", που αντιδρούν βιαίως, πάντα "για λογαριασμό μας".

Ο χρόνος ποτέ δε φεύγει, είναι εδώ και γελάει με μας, που νομίζουμε ότι έφυγε. Και ότι σβήνεται από το χάρτη κάθε ηλιθιότητα, που θα θέλαμε να ξεχάσουμε ότι την κάναμε.
Ο χρόνος όμως, ως σταθερά και ουχί ως μεταβλητή, όπως νομίζουμε, διαθέτει και γερή μνήμη και καταγραφικό και γερή ανάλυση (όχι σαν τους στοιχηματζήδες του Νετ, που προέβλεψαν νίκη της Τσέλσι επί της Άρσεναλ, ουουοουου!!!). Άρα με βάση και την αρχή της διαιρετότητας, (που τη βρήκα στο people and ideas και μ'άρεσε) όλοι, είτε κάνουμε κάτι είτε όχι (It makes no difference whether or not I do it ) είμαστε υπόλoγοι στον αιώνιο χρόνο, στον αεικίνητο κριτή μας.
Υπάρχω άρα φταίω. Στην Ελλάδα ειδικά αυτό πρέπει να μπει κάπου δίπλα στον Εθνικό μας Ύμνο.
Σε γνωρίζω από την κόψη
του ΦΠΑ την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη των ηλιθίων
που κυβερνούν αυτή τη γη.
Απ' τα κόκκαλα μας βγαλμένα
των τραπεζών τα δάνεια στα νοικοκυριά,
και σαν πρώτα χρεωμένη,
φταίω που ζω (εδώ), Ελευθεριά!

Ή κάπως έτσι τέλος πάντων, δεν έχει σημασία.........Και στο κάτω-κάτω, τι έχει;;

There will be blood

There will be greed
There will be vengeance
There will be blood
Δεν τα λέω εγώ, είναι εκείνη η φοβερή ταινία του Άντερσον, το 2007, με τον Ντέι-Λιούις, στο ρόλο του αδίστακτου πετρελαιά, που εκμεταλεύεται τους πάντες και τα πάντα, παιδιά, παπάδες, οικογένειες, πολιτικούς, ότι απαιτείται για να πετύχει το στόχο του. Ο οποίος δεν είναι μόνο να πετύχει, αλλά να αποτύχουν όλοι οι άλλοι.
Η απληστία των πολιτικών, που δέχτηκαν να γίνουν οι γελοίες μαριονέτες των επιχειρηματιών, των άπληστων κεφαλαιοκρατών, των εφοπλιστών, των μεγαλοβιομήχανων, των μεγαλοτραπεζιτών, που έπαιρναν εντολές για τα νομοσχέδια τους από τα δικηγορικά γραφεία των νομικών συμβούλων των μεγαλοεργολάβων, ώστε να μην ξεφεύγουν τα νομοσχέδια ούτε λέξη από το φωτογραφικό των προκηρύξεων. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που τα κόμματά τους έχτισαν κομματικούς στρατούς ψευτο-συνδικαλιστών, αρχι-τεμπέληδων και μελλοντικών υπουργών του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ξεδιάντροπα και χωρίς ίχνος αιδούς κάθεται και μας λέει παπάρες του τύπου "θα συγκρουστούμε με τα σπλάγχνα μας". Οι αλήτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που χρόνια μας παραμυθιάζουν με δήθεν απεργίες και με δήθεν αντιδράσεις στην εργοδοσία και οι περισσότεροι ήταν υπάλληλοι τραπεζών, με παχυλότατους μισθούς, χωρίς να το αξίζουν, απλώς από φόβο και εκβιασμό. Είναι οι επόμενοι στο ξύλο......

Κάτι τώρα που παρατήρησα. Όσον αφορά το σημαντικό ζήτημα των ασφαλιτών-κουκουλοφόρων οι οποίοι εθεάθησαν ξανά και στην πορεία της Θεσσαλονίκης, με πρόσωπα αμήχανα, νεαρά παιδιά οι περισσότεροι, δόκιμοι ;;;, απορώ πώς καταδέχονται να ξεφτιλίζονται έτσι για 880 ευρώ (1000 με το επίδομα), να μπαίνουν απέναντί μας, για να κάνουν τις γνωστές προβοκάτσιες, να δώσουν τάχα έναυσμα για να επέμβουν τα ΜΑΤ, μην τυχόν πούμε ότι μπουκάραν απρόκλητα. Αυτά τα κ&$^$λόπαιδα που σε κάποια άλλη πορεία θα σου ρίχνουν χημικά, σήμερα είναι δίπλα σου, μεταμορφωμένοι σε διαδηλωτές. Κάποιοι έδωσαν σήμα, ότι πρόκειται για ρουφιάνους και αυτοί, αφού το ψυλλιάστηκαν εξαφανίστηκαν πίσω από κάτι διμοιρίες....Τα ίδια και τα ίδια, Πασόκ είναι, ΝΔ είναι, Χούντα ήταν, όλοι οι σκύλοι μια γενιά....(Του Ζαχαριάδη αυτό). Υπερβολή;; δε νομίζω! Στην Αργεντινή, όταν οι Ματατζήδες σιχάθηκαν τους εαυτούς τους αλλά και βαρέθηκαν να τρώνε κάθε μέρα πέτρες και τσιμέντα, πέταξαν τα διακριτικά και έγιναν ένα με τη μάζα των "κατσαρολάκηδων". Εδώ ακόμα το καρότο κάνει δουλειά.....

Τα αίματα άναψαν είναι φανερό. Η βία είναι θέμα χρόνου πότε θα γενικευτεί. Σίγουρα δε συμφέρει κανέναν, μόνο δεινά θα φέρει. Τέτοια περιμένουν οι εξωτερικοί εχθροί, καλοί γείτονες και κουμπάροι, για να επέμβουν ως χείρα βοηθείας. Περιμένουν το απόλυτο χάος, την πλήρη κατάλυση του πολιτεύματος, για να εκτελέσουν αυτό που σχεδιάζουν χρόνια. Αλλά και οι εσωτερικοί εχθροί, οι λύκοι που χαίρονται στην αναμπουμπούλα, είτε πρόκειται για χαρτογιακάδες που πόνταραν στη χρεωκοπία είτε πρόκειται για τους εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες, που κατά χιλιάδες θα πλιατσικολογήσουν απούσης της αστυνομίας.

Μπορούμε να αποφύγουμε αυτή τη βία, την ξέφρενη κατρακύλα, την εκτονωτική αλά Χατζηδάκη συμπεριφορά, την -και-η-υπομονή-έχει-τα-όριά-της αγανακτισμένη και δικαιολογημένη έκρηξη;;;;; Δύσκολα!!! Απλά περιμένει να περάσει το όριο. Σαν τη χύτρα ταχύτητας που θα βράσει και εκτινάξει ατμό όταν ξεπεράσει τους 100 βαθμούς, έτσι και η κοινωνία περιμένει τι;;; Το 30% ανεργίας, το -50% των μισθών, το +30% αύξηση αυτοκτονιών λόγω απόγνωσης;;;; Πραγματικά είμαστε σε οριακό σημείο. Αλλά ως καλοί Χριστιανοί (!!!), θα περιμένουμε να περάσουν τα Χριστούγεννα, να ανταλλάξουμε δώρα κι ευχές, βαφτιστήρια, κουμπαριές, ξαδέλφια, παραξαδέλφια, θειές, θειούς--το σόι μου μέσα-- και μετά τα Φώτα (ή καλύτερα μετά τ'Αη Γιάννη) θα ξαναθυμηθούμε ότι πέρασε ένα πολυνομοσχέδιο-ταφόπλακα...Θα αρχίζει να τσούζει ο κώλος και κάάάάτι σα να αρχίζουμε να θυμόμαστε (με τη βοήθεια και των ΜΜΕ) και θα βγούμε και πάλι στους δρόμους...σωστά καθοδηγούμενοι από ....τα σπλάγχνα του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ. Δεν ξέρω αν σας το 'χουν πει, αλλά τα σπλάγχνα....όταν ξεκοιλιάζονται !!!! κάνουν μια μαγειρίτσα μούρλια.......

Προσοχή ο καιρός (της πτώχευσης και του αίματος) γαρ εγγύς.

Εσύ πού θα 'σαι;;;;;

Όσα ξέρει ένα παιδί, δεν τα ξέρει η Μπιρμπιλή……

Με τη γέννηση του κάθε ανθρώπου, υπάρχει μια τεράστια δεξαμενή γνώσης. Όσο μεγαλώνει και μπαίνει σε διαδικασίες σαν τα σχολεία ή τα φροντιστήρια ή από την πολλή επαφή με τους μεγάλους, η δεξαμενή αρχίζει να λιγοστεύει και σιγά-σιγά να στερεύει. Ώσπου φτάνει η στιγμή της ενηλικίωσης και αδειάζει η δεξαμενή. (Άμα γίνεις και υπουργός, δε μένει ούτε στάλα, έτσι για δείγμα).
Εγώ στη φάση που είμαι, όντως δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ουδέν οίδα, κυριολεκτικά. Τα παιδιά όμως έχουν μια μικρή ακόμα ελπίδα…..

Είναι δύο παιδάκια στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Διαφέρουν ο ένας από τον άλλον 180 μοίρες. Ο ένας αγαπάει τη φύση, αλλά όχι πολύ τη δουλειά. Νοιάζεται για τους άλλους, είναι ευαίσθητος, ευσυγκίνητος, δεν του πολυπάει το μυαλό στα λεφτά και στα έξοδα. Μαζεύει ελιές, φυτεύει καρότα και ραπάνια.
Ο άλλος είναι μαγκάκος, μας έχει ψιλογραμμένους, μας κοιτάει ώρες ώρες με ύφος μπλαζέ, σνομπ. Τα λεφτά που του δίνουμε τα βάζει σε έναν κουμπαρά, που τον κλειδώνει και το κλειδί το κρύβει κάθε φορά σε άλλο μέρος. Παίζει παιχνίδια όπως ο «έμπορος», που κάνει αυτός τον πωλητή περιοδικών ή στολιδιών ή άλλων αντικειμένων και γω του κάνω τον πελάτη, τον καλό πελάτη, τον ιδιότροπο πελάτη, τον προμηθευτή, ανάλογα.
Κάποια στιγμή φεύγουμε δύο παρέες με ένα αμάξι. Ρωτάω τον δεύτερο «ξέρεις γιατί πάμε με δύο αυτοκίνητα;;;;». «Φυσικά» μου λέει, «για να γλυτώσουμε καύσιμα». Ο άλλος, ο πρώτος, που δεν άκουσε την απάντηση, αλλά ως περίεργος που είναι ρωτάει: «Τι λέτε, για τα αυτοκίνητα;;». «Ναι» του λέω «γιατί πάμε με ένα κι όχι με δύο;;». «Εεε, μα φυσικά για να μην κάνουμε παραπάνω καυσαέρια και για να μολύνουμε λιγότερο τη φύση», απαντάει με αυτονόητο ύφος ο πρώτος.
Άμα τους ρωτάω καμμιά φορά, «άραγε έτσι όπως διαφέρετε, και μπορείτε να αλληλοσυμπληρώνετε ο ένας τον άλλον, θα μπορούσατε να κάνετε δουλειά μαζί;;», μου απαντάνε και οι δύο ταυτόχρονα και ενστικτωδώς: «Άλλο μπαμπά να κάνουμε παρέα και άλλο να είμαστε στη δουλειά. Όλο θα μαλώναμε, δεν καταλαβαίνεις;;;»

Αυτό που λεν τα παιδιά είναι που δεν μπορεί να καταλάβει κανείς μεγάλος:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΤΕΡΠΝΟΥ ΚΑΙ ΩΦΕΛΙΜΟΥ.

Άμα είναι τερπνό, ΔΕ θα είναι ωφέλιμο. Αν είναι ωφέλιμο, ΔΕΝ μπορεί να είναι τερπνό.
Και φυσικά οι προεκτάσεις τους.

Προέκταση πρώτη: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΡΑΣΙΝΗ+ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Ή πράσινη θα είναι, αλλά χωρίς ανάπτυξη, ή ανάπτυξη και ποιος το γ#@$μεί το πράσινο. Τα δύο μαζί δεν μπορούν να υπάρξουν τουλάχιστον ειρηνικά και ανώδυνα. Ο insider στην Πρωτεύουσα που έχω και με πληροφορεί (κρύβε λόγια, μας ακούει το NSA)----Δεν είμαστε Wikileaks, Δεν είμαστε Wikileaks----μου λέει ότι εκεί στα Υπουργεία, προσπαθούν να συνδυάσουν τα ασυνδύαστα και να ταιριάξουν τα αταίριαστα. Οι άδειες για την παραγωγή «εναλλακτικών μορφών ενέργειας» περνάνε μέσα από την αδιαφάνεια των συμβάσεων της ΔΕΗ και η έννοια του «παραγωγού» μετατρέπεται σε αυτή του «προαγωγού». Μόνο που δεν προάγεις Ουκρανέζες, αλλά το ίδιο το χώμα και την οικολογία εν γένει. Η εκπαίδευση σε περιβαλλοντικά θέματα είναι η μια πλευρά και η άλλη είναι το «πόσα θα βγάλω, θα κονομήσω, άμεσα, Τώρα». Η ανάπτυξη, ακόμα και αυτοί οι μακροοικονομικοί δείκτες μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας αποτιμούνται με συγκεκριμένο ορίζοντα, με συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, όπως εξάλλου όλα τα έργα του ανθρώπου. Όσοι παρακολουθείτε (και μόνο) τα ντοκυμαντέρ του National Geographic, θα έχετε υποψιαστεί ότι η Φύση απλώς ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ έτσι. Αυτό που φαντάζει ως αποτίμηση στην οικονομία, στο φυσικό περιβάλλον είναι μόνο το αίτιο κι όχι το αιτιατό. Για παράδειγμα, η κοστολόγηση των προϊόντων σε μια αγροτική σοδειά χάνει το νόημα της, όταν επέμβουν οι so-called αστάθμητοι φυσικοί παράγοντες, π.χ μια θεομηνία, μια καταιγίδα (σαν τα χτεσινά 10 μποφώρ). Μα η Φύση είναι a priori αστάθμητη, δε σταθμίζεται με μέτρα και σταθμά, με κανόνες της αγοράς, με νόμους του εμπορίου. Πώς μετράς στα 500 χρόνια τη μετακίνηση των πλακών κάτω από την Αρκτική, με όρους οικονομικούς;;; Αυτός είναι ο γκαϊλές μας, ποια θα είναι η ελάττωση των αγροτικών εκτάσεων με την επακόλουθη άνοδο της στάθμης;;; Χέ#@$#@^κε η φοράδα στο αλώνι! Κοιτάμε πάντα (δυστυχώς) το δέντρο, ποτέ το δάσος. Η ανάπτυξη, ως ανθρώπινο έργο, δε λαμβάνει ποτέ, ούτε και το έκανε στο παρελθόν, τη συμβάδιση με το περιβάλλον. Έστρωνε το δικό της τσιμέντο, το δικό της χάραγμα στην επιφάνεια, ασεβώς δρούσα και ελαφρά τη καρδία. Όταν γίνονται κατολισθήσεις ή καθιζήσεις τύπου Πίνδου, χωριά Ιωαννίνων κι έτσι, αυτοί που ζουν στο πετσί τους την πλήρη αναντιστοιχία πράσινου και ανάπτυξης, θα καταλάβουν-ίσως-τι λέω. Τα πράσινα άλογα της ανάπτυξης ή αλλιώς το ά-λογο (το χωρίς λόγο) της πράσινης ανάπτυξης

ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Δε γίνεται να αγαπάς αυτό που σε ζορίζει, αλλά σου φέρνει λεφτά, δηλαδή τη δουλειά σου. Αν κάτι σε ευχαριστεί, δεν μπορεί να σου είναι «πρακτικό», «χρήσιμο», με τη βιοποριστική έννοια. Αν κάτι σου είναι ωφέλιμο, σου πληρώνει τους λογαριασμούς, σου γεμίζει τη στομάχα, απλώς δεν γίνεται να το κάνεις με ευχαρίστηση. Αυτό που είναι υγιεινό, είναι πάντα ( ή σχεδόν) άνοστο. Πώς γίνεται τα πιο γαμ#@%$&να νόστιμα πράγματα να είναι ανθυγιεινά (ή έτσι μας λένε!!) ;;;; Για να μη μιλήσω για ηθική και τα ευχάριστα πράγματα που είναι αμαρτίες… π.χ. λέμε τώρα, έτσι για παράδειγμα, όχι ότι το ρωτάω κανονικά, πώς το λένε, for argument’s shake, το να έχεις 2-3-4-1456-ν εις τη χι- εξωσυζυγικές σχέσεις είναι αυστηρά ανήθικο και κοινωνικοχριστιανικά απαράδεκτο, ενώ το να είσαι παραγωγικός, δουλειά-σπίτι-δουλειά, ούτε να κοιτάς ξένη γάμπα (και κάτι παραπάνω) να το ευλογεί ο παπάς κι ο Πάπας….
Τα τερπνά δεν είναι ωφέλιμα (για τους άλλους), αλλά τα ωφέλιμα (πάλι για τους άλλους) δεν είναι τερπνά.

ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΤΡΙΤΗ: Δε γίνεται να είσαι και οπαδός και φίλαθλος. Αν φχαριστιέσαι ποδόσφαιρο (τερπνόν), μάλλον θα χάνει η ομάδα σου (μη-ωφέλιμον), ειδικά αν είσαι ΠΑΟΚ, κι έτσι χάνεις και βαθμούς και βλαστημάς την ώρα που ήρθες στο γήπεδο και δαγκώνεις το πουλί σου από τους +2 βαθμούς, που με την ευγενική χορηγία του Βαρδάρη, μοιάζουν με -27 βαθμούς (βέβαια εδώ έρχεται το μη-τερπνόν, που περιπλέκει κάπως την κατάσταση). Επειδή όμως , όπως είπαμε είσαι ΠΑΟΚ, κάθεσαι σαν τον παπάρα με το μπουφάν με τη γούνινη επένδυση, να βλέπεις 10 τρόμπες και έναν τεμπελχανά, να βασανίζουν ένα τόπι, να κακοποιούν τη λέξη ποδόσφαιρο (μη-τερπνόν), αλλά επειδή είσαι ΠΑΟΚ (είπαμε!!) δε σε πολυνοιάζει και αφού μπήκε με 65 σπόντες ένα (μισό;;) γκολάκι, με καρα-οφσάιντ που έβγαλε το μάτι της νοικοκυράς στην πολυκατοικία απέναντι από την Τούμπα και πήρες τους τρεις βαθμούς (άρα ωφέλιμον), φεύγεις με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και καμαρώνεις σα γύφτικο (δεν το λέω εγώ, η παροιμία, μα το Θεό!!!) σκεπάρνι (άρα καταλήγουμε πάλι στο τερπνό και πάλι ξαναμπερδεύεται η φάση)……Anyway, η κατάληξη είναι πως άμα είσαι ΠΑΟΚ, είτε έτσι είτε γιουβέτσι, κάτι πάει κι έρχεται. Το μεγάλο πρόβλημα είναι να είσαι Ηρακλής ( ή και Άρης, αν επιμένετε, δεν έχω πρόβλημα). Πού είναι το τερπνό και πού το ωφέλιμο;;;; Δεν πειράζει, φταίει που η Παναγία (το ‘χε πει ο Άγγελος Αναστασιάδης, θυμάστε;;) όταν γέννησε το Χριστό, δεν υπήρχε έγχρωμη τηλεόραση και έμοιαζε ότι αγαπάει τα ασπρόμαυρα και ντυνόταν σα μαζορέτα του Ζαγοράκη (Ιιιιιιιιι, βλάσφημε, αφορισμένε, στο πυρ το ασπρόμαυρον, εεεεεε το εξώτερον !!!).

ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ (ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ) : Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς. Το λεγόμενο και σύνδρομο του ασυμβίβαστου της Βουλής. Ή θα είσαι με το κεφάλαιο ή με την πλέμπα. Ή θα παίρνεις από τους εφοπλιστές (και θα αποποιείσαι τον όρο σοσιαλιστής) ή θα τρως ψωμί κι ελιά, θα κάψεις τη λιμουζίνα που κονόμησες και θα λέγεσαι υπηρέτης του λαού. Μια με το ωφέλιμο (προμήθειες, μίζες και τα ρέστα---στην κυριολεξία όμως) μια με το τερπνό (ψηφαλάκια, προεδριλίκια κι έτσι) απλά ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ!!!!!
Το υπουργείο υπουργείο (τερπνόν), αλλά άσε από έξω τα ωφέλιμα (συμβάσεις δημοσίων έργων στους κολλητούς, που κι αυτοί δε θα σε ξεχάσουν την κατάλληλη στιγμή). Ή θα φροντίσεις να γίνεις κακός με αυτούς που καταληστεύουν το δημόσιο πλούτο, όπου κι αν βρίσκονται (ωφέλιμο για το δύσμοιρο κράτος), ή θα σφυράς κλέφτικα και θα τρως μέχρι να γίνεις σαν τη βοϊδάρα το Πάγκαλο (τερπνό----τι τερπνό δηλαδή, μέχρι να σκάσει το έμφραγμα, αμήν και πότε, εν τάξει, εν τάξει Θου Κύριε!!!).
Δε γίνεται να καλαμπουρίζεις με την εργοδοσία και να τα βρίσκετε υπογείως, αλλά μετά να βγαίνεις και να το παίζεις συνδικαλιστής κι εργατοπατέρας. Δεν μπορείς να είσαι διοικητής τμήματος και να θες να βγει ομελέτα χωρίς σπασμένα αυγά (τι κλισέ χιλιοειπωμένο, αλλά το άτιμο χτυπάει ακριβώς στην ουσία). Γίνε κακός, αυστηρός, όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος (και ΣΔΟΕ από δίπλα), να δω τα ωφέλιμα σου και μετά έλα και ζήτα από μένα θυσίες και έργατα και δουλείας, να σε δώκω τη Σαχάρα να με δώκεις το Σουέζ, να σε τερπνάρω μέχρι να ξελιγωθείς……
Με λίγα λόγια και to make a long story short, άμα δε βρέξεις κώλο, δεν έχει ψάρι

Αντιλαμβανουά, ότι οι προεκτάσεις είναι άπειρες, ατελείωτες, ατέρμονες…….
Δε με φτάνουν 6.256 blogs για να τα γράψω όλα, αλλά επειδή μόλις αντιλήφθηκα την πίεση που μου ασκείται από κείνα τα «καλά παιδάκια» (που λέγαμε )στην αρχή και επειδή πρέπει να τσακιστώ να φύγω από το PC ώστε να παίξουν κι αυτά τον Lego-Indiana Jones 2: the adventure continues-----Το τερπνόν, καταλαβαίνετε !!!! ----- το μάθημα λήγει εδώ, ότι ωφέλιμο πήρατε, πήρατε, ουστ και στα σπιτάκια σας γρήγορα, να κάνετε και σεις τίποτα ωφέλιμο και ας μην σας τέρψει διόλου. Εξάλλου η ανάπτυξη είναι γκρι, ενώ το χρήμα (α ρε Πασοκ, πόσα ξέρεις) πάντα πράσινο.

-----Το τελευταίο άσχετο σχόλιο θα μπορούσε να παραγραφεί, αλλά μου φάνηκε και ωφέλιμο και τερπνό (άρα γίνεται……….!!!!!;;;;;;;)-------
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία……………………………………………………………………………………….

Φράουστ (ή αλλιώς ο μη ματαιόδοξος πρώτος το λίθον βαλλέτω)

Φράουστ. Το πρώτο βιβλίο του Ισίδωρου. Θα μου πεις τώρα, «τον ξέρεις τον άνθρωπο ρε και τον λες Ισίδωρο;». Εεεε τα ‘παμε, μην τα ξαναλέμε… (http://oudenoida.blogspot.com/2010/03/blog-post_7380.html)
Γραμμένο (κατά τον ίδιο) απ’το 1988 έως 1991, εκδιδόμενο το 1995 και αναθεωρημένο το 2010. Ήταν δηλαδή περίπου 25 χρονών όταν πούλησε την ψυχή του στο Διάβολο και 46 χρονών όταν…..το ξανασκέφτηκε! Τώρα γιατί να αναθεωρείς ένα πρωτόλειο ή έστω την πρώτη επίσημη συγγραφική προσπάθεια είναι άλλο ζήτημα. Πιθανώς ο Διάβολος (και η επιτυχία) να τον επηρέασαν!
Το βιβλίο είναι μεγαλειώδες, κατ’εμέ. Είναι ο καθρέφτης των συγγραφέων, οι αγωνίες και τα διλήμματά τους, οι ανασφάλειές τους, οι μικροψυχίες τους, οι ψυχώσεις τους και κυρίως τα εγκλήματά τους.
Εκκολαπτόμενος νέος συγγραφέας περιπλανείται μεταξύ παρέας, γνωριμιών, κοινωνικών κι ερωτικών επαφών, φαντασιώσεων και ψυχοπαθολογίας, μέχρι να καταλήξει μάλλον υποσυνείδητα στις επιλογές του. Ο κάθενας από μας πιθανολογεί ότι διαθέτει τον κύριο έλεγχο στις πράξεις του, αλλά οι υπόγειες και υποδερμικές δυνάμεις, άλλοι το λένε ένστικτο, άλλοι πεπρωμένο, πάντα βρίσκουν το κουμπί reset και «επαναφέρουν εις στην τάξιν το υποκείμενο».Έτσι και ο Φραγκίσκος-Φάουστ, ήτοι Φράουστ, (είναι σπόιλερ αυτό;;) παρασύρεται στη δίνη των προσωπικών επιθυμιών-παθών και αφήνεται να κατακτήσει (ή μάλλον να κατακτηθεί από) τη περίφημη δόξα. Σκοντάφτει πάνω σε θησαυρούς, και σαν καλό παιδάκι ΔΕΝ επιστρέφει τα κλεμμένα στην αστυνομία για να εισπράξει ένα ανθρωπιστικό μπράβο, αλλά προτιμάει να δεχτεί τη μοίρα;; του. Η φυγή αδύνατη και η συνέχεια γνωστή. Τουλάχιστον τελεολογικά αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι κάπου παραμονεύουν οι συνέπειες, η τιμωρία μας, η κάθαρσή μας. Ο ήρωας όμως είχε και πολλαπλές επιρροές. Ως μυστηριώδης άντρας (τι σου είναι αυτοί οι συγγραφείς που όλο βλέπουνε τον εαυτό τους μυστηριακούς και σέξυ) μαγνητίζει διάφορους, γυναίκες κι άντρες, τραυματίζει (ή και στέλνει αδιάβαστους) αμφότερους και προκαλεί διάφορες καταστάσεις αθέλητα μάλλον.
Εκτός από τον κατεξοχήν ήρωα όμως, σιγοντάρουν δεξιά κι αριστερά, και διάφοροι άλλοι –της παρέας-που ανεμοδέρνονται παρομοίως. Ο φίλος από το Βερολίνο, συγγραφέας και αυτός, η αγροτική γιατρός, πρώην ερωμένη, κάτι ζευγάρια μεταξύ φθοράς κι εγκυμοσύνης. Όλοι αυτοί σαν δορυφόροι γύρω του και μέσα του, του θυμίζουν ότι το ηλεκτρομαγνητικό του πεδίο είναι ακόμα ισχυρό και ίσως ενδόμυχα τον προτρέπουν σε ό,τι θα κάνει. Όταν ο περίγυρος περιμένει από σένα, σε ανεβάζει σε κάποιου είδους βάθρο, ασκεί πίεση, θες δε θες. «Λό-γο, λό-γο, λό-γο!!». Κι εσύ πασχίζεις να τους δώσεις αυτόν το λόγο, το γραπτό λόγο, το λόγο ύπαρξης, το λόγο να δικαιολογήσουν τη δική τους αδράνεια. Και φυσικά το λόγο για να μπορέσουν να σε καταβαραθρώσουν όποτε ξεπεράσεις κάποια εσκαμμένα.
Ένας συγγραφέας, κατά συνέπεια ένας ηθοποιός, σκηνοθέτης, ζωγράφος, μουσικός, εκτίθενται, ξεγυμνώνονται, αποκαλύπτονται. Γιατί;; Γιατί ξοδεύουν τα μαργαριτάρια τους στους χοίρους;;; Γιατί ξερνάν τα σωθικά τους και μετά κάνουν μήνες να συνέλθουν από το σοκ της (ή της μη-) αποδοχής;;;;
Το γιατί είναι ολοφάνερο. Το λέει και ο Ισίδωρος, μεταφορικά στο βιβλίο. Γιατί είναι «σαν χέλια, περίεργα πλάσματα. Ούτε ψάρια, ούτε φίδια». Πατάνε και στην πραγματικότητα και στα όνειρά τους, είναι και άνθρωποι και μικροί θεοί, δεν ανήκουν ούτε στη Γη ούτε στον Πλούτωνα, υποτάσσονται μόνο στην αθανασία της ψυχής και στις επιταγές της. Τα συμβόλαιά τους γίνονται με το Διάβολο, απλώς και μόνο γιατί μόνο αυτός προσφέρει άξιο λόγου (γι’αυτούς) τίμημα.
Τα επιμύθια σε τέτοιες ψυχαναλύσεις πάντα περιττεύουν. Αυτό που αναδεικνύεται (προσωπική άποψη πάντα) είναι:
1) Η πολλή σκέψη-και ανάλυση-βλάπτει. Το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» μόνο τυχαίο δεν είναι.
2) «Κανείς άνθρωπος δεν ξέρει αρκετά πράγματα για την τέχνη» Έζρα Πάουντ
3) Ο Ζουργός είναι παγκόσμιος.

Το σωστό να λέγεται...και να αντιγράφεται!

Παρακάτω αντιγράφω την "Προς Άνθιμον Α' Επιστολή" του Κώστα Γεωργουσόπουλου, που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ και την αντέγραψα από TVXS.
Πριν όμως, θέλω να παραθέσω την μικρή προσωπική μου εμπειρία με τον Άνθιμο. Εγώ όπως έχω πολλάκις αναφερθεί στη θέση μου προς τα χριστιανικά δόγματα. Απ'αλλού ξεκινήσαμε (ψάλτης στα 12, κατηχητικό και όρθρος στην εβδομαδιαία διάταξη) αλλού φτάσαμε ( http://oudenoida.blogspot.com/2009/07/blog-post_4893.html ).
Τέλος πάντων , βρέθηκα κι εγώ στο Βόρειο Έβρο, ως στρατευμένος νέος, με το γιατρό του τάγματος να μου εκμυστηρεύεται ότι το βύσμα του (και πνευματικός του, όπως και του Σωματάρχη) είναι ο Μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης Άνθιμος. Μου πρότεινε μάλιστα να πάμε να το βρούμε στην επόμενη κάθοδο των μυρίων-Θάλαττα, θάλαττα-στην Επισκοπή. Πήγαμε λοιπόν και μας δέχτηκε σε ένα μεγάλο γραφείο. Μας έδειξε κάτι ποιμαντικές ράβδους που είχε και μας είπε λίγα πράγματα (επειδή βιαζόταν) για το ερανικό του έργο στον Έβρο, για τις οικογένειες που στηρίζει η Επισκοπή, για τη σημασία των ελλήνων φαντάρων στα σύνορα και διάφορα άλλα με ωραίο και σοβαρό ύφος. Τότε μου φάνηκε συμπαθής, αν και αμυδρά διέκρινα μια πολιτική χροιά στο λόγο του. Η αλήθεια είναι ότι δε φαντάστηκα τη μετεξέλιξή του στο γνωστό ..... τηλε-πρόσωπο, που παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια.
Πάντως προκαταβολικά λέω ότι συμφωνώ απόλυτα με τον Κ.Χ. Μύρη, στην επιστολή του.

"Προς Άνθιμον Α' Επιστολή"
Κάθε άνθρωπος είναι πνευματικός επειδή από τη φύση του έχει πνευματικότητα. Ο Μητροπολίτης Ανθιμος όμως φαίνεται πώς διαφωνεί ο πάντα απροσδόκητος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, συναγωνιζόμενος σε δημοσιότητα και δημαγωγία τον συμπολίτη του πολιτικό Ψωμιάδη, σε άρθρο του στην «Καθημερινή» (21-11-2010) ανάμεσα σε άλλα άρρητα και αθέμιτα εθέσπισε δογματικά: «Πνευματικός άνθρωπος χωρίς χριστιανισμό δεν υπάρχει». Δάσκαλος πενήντα χρόνια δεν συνάντησα μεγαλύτερη μπούρδα ούτε από τους πλέον θρασύτατους μαθητές μου. Τι σημαίνει η έννοια πνευματικότητα, άνθρωπέ μου; Ολα τα εις-ότης ουσιαστικά της ελληνικής, αρχαίας και νέας σημαίνουν την ιδιότητα, την ικανότητα. Η ιερότητα είναι η ιδιότητα του ιερού, η τιμιότητα του τίμιου, η ιδιότητα του... ίδιου. Αρα πνευματικότητα είναι η λειτουργία ενός οργάνου της ανθρώπινης υπόστασης που αναφέρεται στην ικανότητά του να παράγει ό,τι πλάστηκε από τη φύση (και από τον Θεό; Από τον Θεό) να παράγει πνεύμα, δηλαδή ικανότητα χειρισμού και εκμετάλλευσης των λειτουργιών του οργάνου που παράγει πνευματικό προϊόν, του εγκεφάλου, του μυαλού.

Αρα πνευματικότητα είναι η ιδιότητα που έχει ο άνθρωπος να αναπτύσσει τις δράσεις του φτάνοντας στα φυσικά όρια της δοσμένης από τη φύση (ή τον Θεό) λειτουργίας του. Εγκεφαλικές, νοητικές λειτουργίες μας διδάσκει η φυσιολογία, η ζωολογία κ.λπ., έχουν και τα έντομα και τα ερπετά και τα πτηνά και τα τετράποδα ζώα.

Σκεφτείτε, παναγιώτατε, πως ο τρόπος που συμπεριφέρεται ένα χάμστερ στην πείνα, στη δίψα, την ερωτική επιθυμία ή στην ύπαρξη του πόνου, της στενότητας χώρου, της μόλυνσης του περιβάλλοντος ή της άμυνας του οργανισμού του σε μεταδοτικές ασθένειες ή σε νεοπλασίες, χρησιμεύει στον τρόπο που θα αντιδράσει σε ανάλογες καταστάσεις ένας Πάπας, ένας Πατριάρχης ή ο μαφιόζος Ντίλινγκερ, ο Αγιος Νεκτάριος και ο Καλβίνος, ο σεΐχης Χουσεΐν και ο Δαλάι Λάμα.

Ολοι αυτοί και όλοι όσοι λίγο πολύ τους μοιάζουμε ως ανθρώπινα όντα διαθέτουμε πνευματικότητα, διανοούμαστε, σκεπτόμαστε, σχεδιάζουμε, δημιουργούμε νέες μορφές, ονειρευόμαστε, συνωμοτούμε, συκοφαντούμε, χλευάζουμε ή ρητορεύουμε σε μπαλκόνια, άμβωνες, βήματα ή στη συνέλευση των ενοίκων της πολυκατοικίας.

Οποιου ποιού πνευματικότητα και αν διαθέτει κανείς, ΥΠΑΡΧΕΙ. Πώς κατακρημνίζεται στην ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ όποιου δεν έχει η πνευματικότητά του χριστιανισμό; Και ποιου χριστιανισμού την ποιότητα; Του ορθόδοξου, του καθολικού, του προτεσταντικού; Κατά τη δογματική σας πνευματικότητα πόσο δικαιούται να ΥΠΑΡΧΕΙ ένας πνευματικός άνθρωπος με χριστιανισμό αλλά που πιστεύει ότι το Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού; Και πόση πνευματικότητα και ύπαρξη αναγνωρίζεται σε ανθρώπους σαν τον Λούθηρο, τον Τουρκοεμάδα, τον Αρειο, τον Νεστόριο, τους παυλικιανούς;

Οπως βλέπετε παραμένω στα όρια της χριστιανοσύνης σας, γιατί εκ των θέσεών σας ο Ομηρος, ο Σωκράτης, ο Αισχύλος, ο Θουκυδίδης, ο Σενέκας, ο Οράτιος, ο Κομφούκιος, ο Βούδας, ο Μαρξ, ο Νίτσε, ο Καντ, ο Βολταίρος, ο Δαρβίνος, ο Σαρτρ, για να μείνω σε λίγα παραδείγματα, είτε διότι οι μητέρες τους είχαν την απρονοησία να τους γεννήσουν πριν από τον Χριστό ή οι γονείς τους αδιαφόρησαν και τα τέκνα τους, κατέληξαν στην αθεΐα, άρα ως αντίχριστοι όχι μόνο δεν είναι πνευματικοί άνθρωποι, αλλά νέτα σκέτα δεν υπάρχουν.

Γνωρίζετε, πανιερώτατε, πως ο Χριστός χριστιανός ούτε ήταν ούτε δήλωσε ποτέ, όπως εξάλλου και ο Μαρξ και ο Βούδας δεν υπήρξαν μαρξιστές ή βουδιστές.

Γνωρίζετε την ιστορία του χριστιανικού δόγματος, άγιε Θεσσαλονίκης, και γνωρίζετε την έριδα Πέτρου και Παύλου, ο πρώτος έβλεπε τον Χριστό ως ρεφορμιστή της εβραϊκής παράδοσης εντός των ορίων της συναγωγής.

Ο δεύτερος, ρωμαίος πολίτης, άρα με το σύνδρομο του Ιmperium και μαθητής των ελλήνων σοφιστών της Τύρου, πίστευε στην παγκοσμιότητα της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτός και ο ελληνίζων Ιωάννης του Λόγου δημιούργησαν το δόγμα, την Εκκλησία (η λέξη «εκκλησία» εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη στη μετάφραση των Εβδομήκοντα!) και ο όρος «χριστιανισμός» και «χριστιανός» εμφανίστηκε πολύ αργότερα. Και ο όρος χριστιανισμός περιέχει και τον Δάντη και την Ιερά Εξέταση και τον Αυγουστίνο και τη Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου και τον Μακιαβέλι και τον Ντοστογιέφσκι, τον Μουσολίνι του κονκορδάτου και τον Παπαφλέσσα και τον Πατέρα Ανυπόμονο, δίπλα στον Βελουχιώτη και τον κερδαλεόφρονα Εφραίμ.

Για ποια λοιπόν πνευματικότητα ποιου χριστιανισμού μιλάτε;

Προσέξτε, πανοσιολογιώτατε, μήπως κανένας ερευνητικός νεανίας σας θυμίσει πως ολόκληρη η αρχιτεκτονική του χριστιανικού ναού, η δομή και τα συστατικά στοιχεία της Θείας Λειτουργίας του Βασιλείου/ Χρυσοστόμου είναι αντιγραφή της αρχαίας τραγωδίας, μήπως αποκαλύψει πως όλο το θεωρητικό οπλοστάσιο της χριστιανικής πνευματικότητας (πρόσωπο, κάθαρση, λειτουργία, υπόσταση, σπερματικός Λόγος, θυσιαστήριο, κοινωνία, κένωση, ομοίωσις, Κοίμησις) ανήκει στην ανύπαρκτη χωρίς χριστιανισμό αρχαία πνευματικότητα και κυρίως στους στωικούς, ένας από τους οποίους ήταν ο πρώτος επίσκοπος Αθηνών, χειροτονηθείς από τον Παύλο, Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης!!

Δημοσιεύτηκε στα Νέα, στις 4/12/2010

Έλληνες - Γερμανοί : Μια σχέση αγάπης μίσους

Αντιγράφω από mail που έλαβα:
Απίστευτος διάλογος στο γερμανικό περιοδικό Stern.

Η παρακάτω ανοιχτή επιστολή του Walτer Wuellenweber, προς τους Έλληνες πολίτες, με τίτλο «Αγαπητοί μας Έλληνες», δημοσιεύεται σε πρόσφατο τεύχος του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού, Stern. Ο υπέρτιτλος του άρθρου αναφέρει: «Μετά τις τράπεζες, θα πρέπει τώρα οι Γερμανοί να σώσουν και την Ελλάδα. Πρώτα έκαναν αλχημείες οι Έλληνες στο ευρώ και τώρα, αντί να κάνουν οικονομίες, απεργούν».

Αγαπητοί Ελληνες, από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εμείς έχουμε συνεισφέρει, όσο κανείς άλλος στο κοινό ταμείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις ?, ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν, όσα κανείς άλλος, δηλαδή σχεδόν 100 δις ?. Ουδέποτε λαός βοήθησε μέχρι τώρα με τη θέλησή του, σε τέτοιο βαθμό, και για τόσο μακρύ διάστημα, άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά, οι πιο ακριβοί μας φίλοι.

Το ζήτημα πάντως είναι, ότι τελικά δεν εξαπατάτε μόνο τον εαυτό σας αλλά κι' εμάς. Στην ουσία, ουδέποτε φανήκατε αντάξιοι του ευρώ, μιας και παρά την εισαγωγή του, δεν καταφέρατε μέχρι τώρα να εκπληρώσετε τα κριτήρια σταθερότητας. Στην ΕΕ είσαστε ο λαός που ξοδεύει τα μεγαλύτερα ποσά σε καταναλωτικά αγαθά. Θα θέλαμε, ο πρωθυπουργός σας Γ. Παπανδρέου να προχωρήσει στο πρόγραμμά του, όμως προφανώς αυτό δεν το θέλετε εσείς, αφού συνεχίζετε απτόητοι, ν' απεργείτε. Μη μας λέτε λοιπόν, ότι μόνο οι πολιτικοί ευθύνονται για την καταστροφή.

Εσείς έχετε εφεύρει τη Δημοκρατία κι' ως εκ τούτου θα πρέπει να γνωρίζετε, ότι ο λαός είναι αυτός που κυβερνά κι' επομένως, έχει και την ευθύνη. Κανείς δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηματίζεστε, ν' αντιδράτε σε κάθε συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρμένους πολιτικούς. Σε τελευταία ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν, ότι τους πει ο λαός. Θα μας πείτε, βεβαίως, ότι κι' εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε πολύ καλύτεροι, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι' έχετε δίκιο.

Οι Έλληνες είναι εκείνοι, που μας είχαν δείξει το δρόμο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονομίας. Τώρα μας δείχνετε και πάλι το δρόμο. Μόνο που αυτή τη φορά, είναι λάθος δρόμος. Κι' από το σημείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα.

===========================================================
Και η απάντηση που δόθηκε από ένα συμπατριώτη μας:

Αγαπητέ μου Walτer Wuellenweber, ονομάζομαι Γεώργιος Π. Ψωμάς. Είμαι δημόσιος λειτουργός κι' όχι υπάλληλος, όπως κατά κόρον τα ΜΜΕ των «συμπατριωτών» σου (μου) και άλλων «συμπατριωτών» σου (μου) αναφέρουν, ως βρισιά και με περίσσεια χλεύη. Ο μισθός μου είναι 1.000 ?. Το μήνα, όχι την ημέρα, όπως ίσως σ' έχουν παρασύρει, να νομίζεις. Ούτε 1.000 ? λιγότερα από σένα.

Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που σας έχουμε παραχωρήσει με αδιαφανείς όρους κι' έναντι αυτών των 200 δις ? που λέτε, ότι μας δώσατε, το 40% περίπου των αμυντικών εξοπλισμών μας, το σύνολο σχεδόν των εθνικών τηλεπικοινωνιών μας, την κατασκευή 2 μεγάλων αεροδρομίων καθώς και πολλών χιλιομέτρων εθνικού οδικού δικτύου. Αν ξεχνώ κάτι, ζητώ να με συγχωρέσεις. Σημειώνω, πως είμαστε από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς στα καταναλωτικά προϊόντα που παράγουν τα εργοστάσιά σας.

Η αλήθεια είναι, πως δεν ευθύνονται μόνο η πολιτικοί μας γι' αυτή την καταστροφή. Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης έχει και μια εταιρία γερμανικών κυρίως συμφερόντων, η οποία τους λάδωνε, για ν' αναλαμβάνει, όπως λέω παραπάνω, δημόσια έργα (βλ. C4Ι). Πιθανολογώ, πως φταίνε και τα γερμανικά ναυπηγεία, τα οποία μας πούλησαν κάτι υποβρύχια, που γέρνουν. Είμαι σίγουρος, ότι εσύ δεν με πιστεύεις ακόμα, αλλά δείξε λίγο υπομονή και περίμενε, διάβασέ με, κι' αν δεν σε πείσω, τότε διώξε με από την Ευρωζώνη, τον τόπο της Αλήθειας και της Ευημερίας, του Δίκαιου και του Σωστού.

Λοιπόν Walτer, μισός αιώνας και πάνω πέρασε από τη λήξη του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, από τότε που η Γερμανία έπρεπε να ξοφλήσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα.

Οι οφειλές αυτές, που μόνον η Γερμανία αρνείται να ξοφλήσει στην Ελλάδα (η Βουλγαρία και η Ρουμανία, τακτοποίησαν ήδη τις αντίστοιχες υποχρεώσεις τους), συνίστανται:

α) Σε χρέη ύψους 80 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων, από τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο.

β) Σε χρέη από τη διαφορά του κλήριγκ στο μεσοπόλεμο, ύψους 593.873.000 δολαρίων, που ήταν σε βάρος της Γερμανίας.

γ) Στα αναγκαστικά δάνεια, τα οποία συνήψε το Γ´ Ράιχ από την Ελλάδα, ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στη διάρκεια της κατοχής.

δ) Στις επανορθώσεις, που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα, για τις κατασχέσεις, αρπαγές και καταστροφές, που της προξένησε το Γ' Ράιχ, την περίοδο της κατοχής, ύψους 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπως επεδίκασαν οι Σύμμαχοι.

ε) Στις ανυπολόγιστες υποχρεώσεις της Γερμανίας για την αφαίρεση της ζωής 1.125.960 Ελλήνων (38.960 εκτελεσμένων, 12.000 νεκρών από αδέσποτες, 70.000 σκοτωμένων σε μάχες, 105.000 νεκρών στα στρατόπεδα της Γερμανίας, 600.000 νεκρών από πείνα και 300.000 απωλειών από υπογεννητικότητα).

στ) Στην ατίμητη ηθική προσβολή, που προξένησε στον ελληνικό λαό και στις ανθρωπιστικές ιδέες που εκφράζει η ελληνική ιδέα. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι ηθικής τάξης, ύψιστης ηθικής αξίας.

Ξέρω Walτer, σε πειράζουν αυτά που γράφω, αλλά και μένα με πείραξαν, αυτά που έγραψες! Αλλά περισσότερο με πειράζουν, αυτά που σκέφτεσαι και θέλεις να κάνεις για μένα και τους «συμπατριώτες» σου, τους Έλληνες !

Walτer, φίλτατε Walτer, στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται 130 γερμανικές επιχειρήσεις, στις οποίες, περιλαμβάνονται σχεδόν όλοι οι γερμανικοί κολοσσοί, οι οποίες πραγματοποιούν ετήσιο τζίρο της τάξης των 6,5 δισ. ευρώ.

Ξέρεις Walτer, σύντομα δε θα μπορώ ν' αγοράζω Γερμανικά προϊόντα, γιατί δεν θάχω λεφτά. Εγώ Walτer μεγάλωσα στα λίγα, θα τ' αντέξω . και μην ανησυχείς για τους νέους στην Ελλάδα, . είμαστε ακόμα πολλοί παλιοί, για να τους βοηθήσουμε, να εξοικειωθούν στη νέα κατάσταση . αλλά εσείς βρε Walτer, . τους ανέργους σας, που θα δημιουργηθούν από την κατάσταση αυτή στην Ελλάδα, πως θα τους αντιμετωπίσετε μ

Πες μου σε παρακαλώ . έχω απορία: εμείς οι Έλληνες πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, την Ευρωζώνη (κι' απ' όπου αλλού θέλετε, εσείς, οι Γερμανοί, οι Σουηδοί, οι Ολλανδοί και λοιποί «συμπατριώτες). Πρέπει να φύγουμε, για να σωθούμε από μια Ένωση, κατ' επίφαση. Από μια ομάδα κερδοσκόπων. Από μια ομάδα, στην οποία είμαστε συμπαίκτες, όσο καταναλώναμε τα προϊόντα των συμπαικτών !

Εγώ φίλτατε Walτer, πιστεύω, ότι οι Έλληνες θα πρέπει να σταματήσουν ν' αγοράζουν Mercedes, BMW, Opel, Ford, Scoda, κλπ. συμμαχικά προϊόντα, γιατί, . δεν μπορούν και δεν πρέπει ! ... Δεν το αξίζουν. Θα πρέπει να σταματήσουν ν' αγοράζουν προϊόντα από το Lidl, το Praktiker και το IKEA. Γιατί δε θα μπορούν πια να τ' αγοράσουν αυτά τα προϊόντα, βρε αδερφέ, τι να κάνουμε !

Φίλτατε Walτer, θα πρέπει να κανονίσουμε και κάποιες άλλες «λεπτομέρειες» . αν μου επιτρέπεις βέβαια, γιατί εσύ είσαι ο «πιστωτής» της ζωής μου. Ξέρεις βρε φίλε Walτer, θέλω να μου επιστρέψεις τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ μου, που έκλεψες εσύ (όχι ΕΣΥ βεβαίως, αλλά κάποιοι ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ), θέλω τα ΑΘΑΝΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ, που βρίσκονται στα Μουσεία του Βερολίνου, του Μονάχου, του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώμης! Τα θέλω τώρα, που μπορεί να πεθάνω, . αλλά θέλω να πεθάνω, κοντά στους πατέρες μου !



Και η απάντηση του
Αγαπητοί Έλληνες!


Σίγουρα σας συμβαίνει ό,τι και σε εμάς τους Γερμανούς: Όταν σκεφτόμαστε την Ευρωπαϊκή Ένωση, το μυαλό μας πάει σε αυτόν τον συγκεχυμένο μηχανισμό στις Βρυξέλλες, όπου καλοπληρωμένοι γραφειοκράτες, μαζί με ξεδιαλεγμένους στην πατρίδα τους πολιτικούς, συνεχώς παράγουν εκνευριστικούς κανόνες. Έτσι έβλεπα εγώ τα πράγματα έως τώρα. Ξαφνικά όμως, η άποψή μου για την Ευρώπη και την Ε.Ε. άλλαξε ριζικά. Κι αυτό το οφείλω σε εσάς.


Όλα ξεκίνησαν με μια επιστολή προς εσάς τους Έλληνες, την οποία έγραψα πριν από λίγες εβδομάδες στο περιοδικό Stern. Οφείλω να ομολογήσω: Η επιστολή περιείχε βαριές κατηγορίες. Και μου απαντήσατε, και μάλιστα σε βαθμό που το ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο ακόμη ξεχειλίζει. Η αντιπαράθεση μεταξύ Γερμανών κι Ελλήνων που έχει ξεσπάσει εδώ και εβδομάδες, είναι σφοδρή και συναισθηματικά φορτισμένη, από την άλλη όμως, είναι απαραίτητη και προπάντων πραγματικά γόνιμη. Και από τότε η Ε.Ε. δεν αποτελεί πλέον απλώς έναν λαβύρινθο διατάξεων για μένα. Τώρα, με την αντιπαράθεση ανάμεσα σε εσάς τους Έλληνες κι εμάς τους Γερμανούς, είναι που η Ευρώπη ξεκινά πραγματικά για μένα.


Θα συμφωνήσετε πως έως τώρα τα πράγματα είχαν ως εξής: Όποτε προκύπτει κάποιο θέμα μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών, η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ συναντιέται με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Εμείς οι πολίτες είμαστε μονάχα θεατές. Μπροστά στην τηλεόραση. Τώρα, σε αυτή την κρίση, εμείς οι πολίτες αρχίσαμε επιτέλους να συνομιλούμε μεταξύ μας, χωρίς τους αρχηγούς των κυβερνήσεων. Η ελληνογερμανική συζήτηση αποτελεί την αρχή μιας πραγματικής, ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας.


Ενόψει αυτού του γεγονότος, γίνεται εμφανές ότι η αντιπαράθεση είναι προτιμότερη από τη σιωπή. Οι κατηγορίες που επιτέλους εκφέρονται, πραγματικά μας πάνε μπροστά. Και τις δύο πλευρές.


Φυσικά πόνεσε η αντιπαράθεση αυτή. Όταν σας κατηγορούμε ότι είστε διεφθαρμένοι και εξαπατάτε την υπόλοιπη Ευρώπη, βεβαίως αυτό σας χαλάει τη διάθεση. Κι όταν ανώνυμοι επιστολογράφοι μου προτείνουν να με επεξεργαστούν παράγοντας γύρο ή όταν ελληνικές εφημερίδες παριστάνουν το Άγαλμα της Νίκης στην ομώνυμη στήλη με σβάστικα, αυτά με κάνουν να ξεροκαταπίνω. Συνολικά, όμως, με διδάξατε πολλά: Το γεγονός ότι γερμανικές εμπορικές αλυσίδες όπως η Lidl και η Saturn κατέκτησαν την ελληνική αγορά, συμμετέχοντας έτσι ενεργά στη διαμόρφωση της ελληνικής οικονομίας, την οποία κατακρίνω, αυτό το αγνοούσα τελείως.


Όπως επίσης αγνοούσα το ύψος των υπέρογκων κερδών που η Ελλάδα αποφέρει στη γερμανική βιομηχανία όπλων. Το 13 τοις εκατό των συνολικών γερμανικών εξαγωγών όπλων διοχετεύεται αποκλειστικά στην Ελλάδα. Αγοράζετε τόσα άρματα μάχης και τουφέκια, επειδή αντιλαμβάνεστε τη σύμμαχό μας στο ΝΑΤΟ, Τουρκία, ως απειλή. Και ποιος εφοδιάζει την Τουρκία με όπλα; Πάλι εμείς οι Γερμανοί. Η γερμανική αμυντική βιομηχανία λοιπόν, επωφελείται από μια διαμάχη, την οποία η μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών θεωρεί περιττή. Οφείλω να ομολογήσω: Όσον αφορά αυτό το θέμα, εσείς οι Έλληνες έχετε ένα ισχυρό επιχείρημα με το μέρος σας.


Στην επιστολή μου είχα περιγράψει το αίσθημα της αδυναμίας που νιώθουμε εμείς οι Γερμανοί, λόγω του ότι και η δική μας οικονομική σταθερότητα εξαρτάται από τις αποφάσεις που λαμβάνει η δική σας κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση, την οποία εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να εκλέξουμε. Η δημόσια συζήτηση στη Γερμανία δεν έμεινε χωρίς αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Άσκησε ακόμη περισσότερη πίεση σε εσάς τους Έλληνες, ώστε να αντιμετωπίσετε τα προβλήματα. Ισχυρίζομαι το εξής: Οι διαμαρτυρίες εκ μέρους εμάς των Γερμανών διευκολύνουν την κυβέρνησή σας να φέρει εις πέρας την εφαρμογή των απαραίτητων, σκληρών οικονομικών μέτρων. Επομένως, δεν υπάρχει μόνο μια νέα δημόσια σφαίρα στην Ευρώπη. Αυτή δρα κιόλας.


Φυσικά εσείς οι Έλληνες αυτό θα το θεωρείτε παρέμβαση στις εσωτερικές σας υποθέσεις. Μα αυτό ακριβώς είναι. Η γερμανική δημοσιότητα επενέβη σε θέματα, τα οποία πρέπει να αποφασιστούν στην Ελλάδα. Αυτό άραγε είναι επιτρεπτό;
Ως νέος δημοσιογράφος έκανα ρεπορτάζ για τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Τότε, ακόμη και σε περιπτώσεις σοβαροτάτων παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου κράτους απαγορευόταν σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Ως προς αυτό το σημείο το Διεθνές Δίκαιο στο μεταξύ έχει τροποποιηθεί. Όσον αφορά την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, όμως, τα κράτη εξακολουθούν να είναι απολύτως κυρίαρχα.


Θεωρητικά. Στην πραγματικότητα με την παγκοσμιοποίηση οι οικονομίες των χωρών έχουν συνδεθεί τόσο στενά, τόσο άρρηκτα, ώστε οι αποφάσεις που λαμβάνει η κυβέρνηση της μιας χώρας να έχουν αναπόφευκτες επιπτώσεις στην οικονομία και συνεπώς και στη ζωή των ανθρώπων σε μια άλλη χώρα. Στην Ε.Ε. οι επιδράσεις αυτές είναι ακόμη πιο ισχυρές και άμεσες. Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, συνεπώς, επεμβαίνει πάντοτε και στη γερμανική οικονομία, παρόλο που δεν το επιδιώκει.


Και γι’ αυτό το λόγο είναι απολύτως κατανοητή και δικαιολογημένη η παρέμβαση της γερμανικής δημοσιότητας και των Γερμανών πολιτών στις πολιτικές αποφάσεις της Ελλάδας. Όπως και το αντίστροφο!


Κι ακριβώς αυτό είναι που έμαθα τις τελευταίες εβδομάδες μέσα από την αντιπαράθεσή μας: Στην Ε.Ε. δεν υπάρχουν πλέον εσωτερικές υποθέσεις.


Με εγκάρδιους χαιρετισμούς,


Walter Wüllenweber

Πρακτική διπλωματία

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/12/blog-post_5367.html
Λέει ο Μάρκο Τέμπλαρ (προσοχή όχι ο Σάϊμον) τα αυτονόητα:
".....Η ασφάλεια και η μελλοντική εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος είναι αποτέλεσμα
εσωτερικής σταθερότητας η οποία θα έπρεπε να είναι η υπ' αριθμόν μία
υποχρέωση Έλληνος διπλωμάτου, πρώην ή παρόντος. Η σταθερότητα
της ΠΓΔΜ είναι
πολύ σημαντική για την Ελλάδα και την περιοχή, αλλά είναι υποχρέωση της
κυβέρνησης της ΠΓΔΜ να την εξασφαλίσει. Δεν είναι συνετό για την Ελλάδα να
προσπαθεί με το ζόρι να δίδει ασύμφορες λύσεις σε έναν λαό που έχει
γαλουχηθεί ως «μακεδονικός» ενώ η παρούσα κυβέρνηση των Σκοπίων συνεχίζει
εχθρικές πράξεις εναντίον των μειονοτήτων της, πόσο μάλλον εναντίον των
γειτόνων της, ειδικά όταν οι ίδιοι οι γείτονες τους οποίους τα Σκόπια
βρίζουν, είναι εκείνοι από τους οποίους η ΠΓΔΜ εξαρτάται για την επιβίωσή
της...."
Τα υπόλοιπα στον ινφογνώμονα..................

Η μακρο-οικονομία σε hip-hop

Αυτά μόνο μεγάλα μυαλά μπορούν να τα φτιάξουν!!! Τη σύμπραξη της εκλαϊκευμένης επιστήμης με την προσβασιμότητα του ίντερνετ στο στυλ της πιτσιρικαρίας........
Απολαύστε (ακόμα κι αν δεν ξέρετε ποιος είναι ο Keynes ή ο Hayek)

Η ομογενοποίηση

Τι σχέση έχει ένας βουνήσιος Γρεβενιώτης με έναν Κρητικό ψαρά;; Ένας Κιλκισιώτης Πόντιος με το Μυτιληνιό ελαιοπαραγωγό;; Τι μπορούν να πουν όταν βρεθούν ένας Μανιάτης που έχει ταβέρνα στο Γύθειο με έναν Θρακιώτη κτηνοτρόφο;; Έχουν κοινά ο Κερκυραίος ξενοδόχος με το Λαρισαίο τυρέμπορο;; Σε τι διάλεκτο θα επικοινωνήσουν ο Σαλονικός ταξιτζής με τον Αθηναίο γιάπη;;
Τι συνιστούν όλα αυτά τα ερωτήματα;; Πραγματικά τίποτε λιγότερο από το αυτονόητο. Είμαστε μια χώρα ετερόκλητη με ανόμοιες ράτσες, ανόμοιες συμπεριφορές, ανόμοιες νοοτροπίες, ανόμοιες παιδείες και άρα το κράμα που προκύπτει δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ομογενοποιηθεί.
Τι κοινό έχει ένας δημόσιος υπάλληλος, π.χ. κλητήρας σε μουσείο της περιφέρειας με επισκεψιμότητα 20 άτομα/χρόνο με έναν υπάλληλο σε ταμείο ΔΟΥ πρωτεύουσας με μέσο όρο εξυπηρέτησης 60 άτομα τη μέρα;;; Πώς μπορεί να αντιληφθεί ένας ναυτεργάτης με ή χωρίς ουσιαστική απασχόληση, έναν αγρότη, που μπορεί να έβαλε Αλβανούς να δουλεύουν ή μπορεί και όχι, που τα προϊόντα του σαπίζουν στην προβλήτα;;; Τι μπορεί να πει ένας τεμπέλης δάσκαλος, με δυο (μιάμιση;;) ώρες δουλειάς ημερησίως, στο σκουπιδιάρη, που βρίσκεται όλη μέρα χωμένος στο σκουπίδι, αλλά σήμερα δε τα μαζεύει τα σκουπίδια, λόγω έλλειψης προσωπικού (απολύσεις συμβασιούχων) και κινδυνεύουν τα παιδιά "του" από μολύνσεις και ποντίκια;;;;;; Ποιες μπορεί να είναι οι αντοχές των εργαζομένων στα λατομεία, στα ορυχεία, στα ναυπηγεία, βλέποντας να τους αντιπροσωπεύουν οι αρχι-τεμπελχανάδες, άεργοι επί σειρά ετών και μέλλοντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, συνδικαλιστές του κ%$&$λου ;;;;; Πώς θα συννενοηθούν συμβασιούχοι και συμβασιούχοι, ημέτεροι και υμέτεροι, προσληφθέντες επί ΝΔ και αντίστοιχοι επί ΠΑΣΟΚ, ποιοι είναι οι χρήσιμοι και ποιοι οι άχρηστοι;;;;; Ποια τα επίπεδα επικοινωνίας μιας συνοικιακής κομμώτριας που περαιώνει ή δεν περαιώνει με τον αρχι-κλέφταρο του γραφείου προμηθειών Κρατικού Νοσοκομείου, που τάχα υπόσχεται στη νέα διοίκηση ότι θα μειώσουν τις σπατάλες στο μισό;;;;; Πώς κάθονται στο τραπέζι να συνομιλήσουν οι εργολαβο-κλέφτες του Δημοσίου, με τις υπερτιμολογήσεις και την καταχρέωση μέσω δημοσίων έργων, μαζί με αντιπροσώπους ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και τα ρέστα (οι λεγόμενοι κοινωνικοί εταίροι----γαμ.....ένες εταίρες!!) για να λύσουν τα θέματα-λέει-των συλλογικών ή ατομικών συμβάσεων ;;;;;;;;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ καμμία ελπίδα η ελληνική κοινωνία με αυτές τις βάσεις, με αυτήν την Παιδεία, με αυτή την ανομοιογενή σύσταση, να βρει κώδικα συνεργασίας, συναίνεσης αν προτιμάς, ώστε οποιαδήποτε κίνηση από κάτω προς τα πάνω (τύπου κομμούνας) να επιτύχει. Κι ας τρέφουμε φρούδες ελπίδες, τύπου Μίκη.
Ως γνωστόν η ομογενοποίηση είναι μια διαδικασία ομελετοποίησης. Πώς θα φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά;;; Σπάσε αυγά (ή κεφάλια), τα μεγάλα όμως πρώτα, όχι να ξεκινήσεις από τα μικρά τα κακομοιριασμένα τα αυγουλάκια και μετά έλα να συζητήσουμε. Διότι αν δεν τα σπάσεις εσύ που έχεις και το χτυπητήρι (τον κρατικό μηχανισμό), για να μπούμε εμείς στη διαδικασία να φορέσουμε το σκούφο μαγειρικής, προϋποθέτει όχι απλώς ανυπακοή--που είχα ανφερθεί και προχθές--αλλά πλήρη αναρχία.
Και όπως περίπου λέει και η γνωστή φράση-παροιμία: "Κόλαση είναι εκεί που ο Έλληνας είναι μάγειρας!!!!"
Εν τάξει, εν τάξει, το λέει κάπως αλλιώς, αλλά το νόημα είναι ίδιο: Ο παράδεισος είναι ένας Βρετανός αστυνομικός, ένας Γάλλος μάγειρας, ένας Γερμανός μηχανικός, ένας Έλληνας εραστής και την οργάνωση έχουν οι Ελβετοί. Η κόλαση είναι ένας Βρετανός μάγειρας, ένας Γάλλος μηχανικός,ένας Γερμανός αστυνομικός, ένας Ελβετός εραστής και την οργάνωση έχει αναλάβει Έλληνας.

Θα μπορούσα να το τραβήξω και μακρύτερα για την ομογενοποίηση της Ευρώπης και της Ε.Ε. Τι κοινό έχουν ο Ιταλός μοντελίστ με το Δανό συσκευαστή σαρδέλας κτλ κτλ, αλλά έχει πάει 3:30 και πεινάω. Οπότε..........................................................

Οι συνάδελφοι

Τα παιδιά (και λίγο μεγαλύτερα παιδιά) της ρεμπετοσελίδας http://rebetiko.sealabs.net/
μαζεύτηκαν στο Βόλο και κάναν σαματά. Εγώ $#%$#&^$%* δεν πήγα!!!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=2jY1RCOVqGM
http://www.youtube.com/watch?v=NhHfiJKPvB8
http://www.youtube.com/watch?v=DDY-7lyF04s

Ο ήχος προφανώς δεν μπορεί σε μια ταβέρνα να είναι "στουντιακός". Η συνάντηση όμως βγάζει μια γνησιότητα και μια ομορφιά, χωρίς να υπάρχει άγχος για την αισθητική (εξ ου και τα μούσια και τα "χάλια" -κατά πολλούς- των εκτελεστών).
Δε μας νοιάζει πώς φαινόμαστε, μας νοιάζει τι αισθανόμαστε. Πότε θα ξαναγίνει άραγε;;;;

Πολιτική ανυπακοή

Εύκολη στα λόγια, δύσκολη στα έργα. Η συζήτηση ξεκινάει συνήθως από την επιβολή κάποιων δυσθεώρητα επώδυνων μέτρων, που λαμβάνει ένα καθεστώς, π.χ. φορολογικών (βλέπε μνημόνιο σε Ελλάδα, Ιρλανδία και ...βλέπουμε!), κοινωνικών (καθιέρωση δουλείας σε άλλες εποχές), πολιτικών (περιορισμός ελευθεριών (Patriot Act στην Αμερική). Κατά πόσο η επίσημος ψήφος, χωρίς να γίνει αναφορά στα συγκεκριμένα μέτρα, νομιμοποιεί μια κυβέρνηση να δρα όπως αυτή νομίζει;;; Σε χώρες που ο πολίτης είναι ενεργός και σκεπτόμενος, άρα τον υπολογίζει ο κυβερνήτης του, υπάρχουν τα δημοψηφίσματα. Δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ, δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό σύνταγμα, δημοψήφισμα για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία. Φαίνεται όμως ότι σιγά-σιγά, ίσως με την επιβολή του φόβου, 11/9 κι έτσι, καθιερώνεται μια φασιστοειδής συμπεριφορά πολιτικών, κομμάτων, τραπεζών και κυβερνήσεων, στο γνωστό στυλ των Ναζί. Όταν ρώτησαν τον Γκέριγκ, αρχηγό της προπαγάνδας επί Χίτλερ, μήπως ο λαός έχει αντιρρήσεις για τα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων, απάντησε: "Τι δουλειά έχει ο λαός με αυτά τα θέματα;; Ο λαός μας ψήφισε, μας έδωσε την εξουσία να κάνουμε αυτά που νομίζουμε εμείς" Ατράνταχτο άλλοθι!!! Ψήφισες υπέρ;;; Σε ό,τι σου κάνουμε, μας έδωσες ΕΣΥ την εντολή...... Αυτό περίπου είπε κι ο Σαρκοζί για τα μέτρα επαναπροώθησης των τσιγγάνων. Και φυσικά δεν είναι ο μόνος!!
Αν δεν κάνω λάθος όμως, εκείνη η λαϊστέρα με το μουστάκ, που ετσερίεν "Με τον Κωστίκαν χαϊρ κι τερείτε, ψοφίστε τεμόν το κόμμα και λαγκεύω εσάς", που τρες και τρες, κι ξερ' που δαεβέν, μας είχε πει "Λεφτά υπάρχουν". Όταν μετά Ξαφνικά ανακάλυψε ότι τα λεφτά ήταν της Μονόπολυς, ψεύτικα, δε θα έπρεπε να ξαναπάει σε διαδικασία λαϊκού ερείσματος.
-Σας δίνω τα νέα δεδομένα, έτσι κι έτσι, ή πάμε ΔΝΤ ή ΣΜΤ ή ΣΞΜΞ. Θέλετε;;; Συμφωνείτε;;;
Τώρα με κυρίαρχα ζητήματα την αποχή και τα άκυρα των έστω υποδεέστερων Δημοτικών εκλογών (που δεν είναι σίγουρα κατώτερες, απλώς μας έκαναν να τις βλέπουμε έτσι με την υπερκομματικοποίησή τους), υπάρχει νομιμοποίηση της κυβέρνησης του Γιωργάκη και των λοιπών τραπεζιτών, που του λένε πού να υπογράψει;;;;;
Ποιος μπορεί να απαντήσει ΝΑΙ, με ελαφρά τη καρδία;;;
Και φτάνουμε στη δική μας πάρτη. Υπάρχει ένα άδικο στη χώρα, ντυμένο με δημοκρατία και μασκαρεμένο με λύση ανάγκης, " ό,τι γίνεται, γίνεται γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή". Έτσι την έφαγαν και στην Ιρλανδία, που δε γνωρίζουμε αν είχαν τα λαμόγια τα δικά μας ή αν έπεσαν απλώς στη λούμπα της υποστήριξης. Πάντως στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, επικρατεί το άδικο. Φορολόγηση των ασθενέστερων ομάδων, πλήρης ανοχή στη διαφθορά και απουσία τιμωρίας (δημεύσεις εν προκειμένω) κτλ κτλ, τα ξέρουμε όλοι και βουλώνουμε στόματα, μέσω TV. Είναι γνωστό επίσης ότι "όταν εξαπλώνεται το άδικο, τόσο περισσότερο απαιτείται αφιλοκερδής αρετή για τη συντήρησή του". Δεν είναι δικό μου αυτό, είναι του Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ. Κι εμείς που το κάνουμε αυτό, που προσφέρουμε δηλαδή την αφιλοκερδή αρετή, νομίζουμε ότι αντιστεκόμαστε κιόλας. Στο όνομα της τάξης και της πολιτικά σωστής διακυβέρνησης, με τη μυρωδιά του φόβου (μαζί μας ή εναντίον μας), "αναγκαζόμαστε όλοι να αποδίδουμε τιμές και να ενισχύουμε τη θρασυδειλία μας. Μετά το πρώτο κοκκίνισμα για τη διάπραξη των αμαρτημάτων (διότι περί αυτού πρόκειται), έρχεται η αδιαφορία. Και από ανήθικη (η κυβέρνηση) αρχικά, καταλήγει στο τέλος αυτό που ανέκαθεν υπήρξε: Ξένη προς την ηθική" (Θορώ, Πολιτική Ανυπακοή, 1849)
Εφαρμόστηκαν με τη μορφή νόμου κάποια μέτρα, μνημονιακού χαρακτήρα, να μην τα ξεχνάμε δηλαδή, να μείνουν στη μνήμη μας σαν είναι ευαγγέλια. Είπαμε πριν ότι είναι άδικα, αδιαμφισβήτητο γεγονός. Θα αρκεστούμε να τα υπακούσουμε ;;;Θα αποπειραθούμε να τα βελτιώσουμε, υπακούοντας τα μέχρι να τα βελτιώσουμε;;;; (ποιον κοροϊδεύουμε με τέτοια συλλογιστική;;)
Ή θα τους παραβιάσουμε στη στιγμή;;;; Προφανώς ο κομφορμισμός του καθενός από μας δεν επιτρέπει σύσσωμη την αντίσταση, την ανυπακοή. Μας έμαθαν να σκύβουμε αδιαμαρτύρητα το κεφάλι, μας νανούρισαν , μας αποχαύνωσαν, με σίριαλ και πρωινάδικα, με στημένες πολιτικές τηλεοπτικές συζητήσεις, μας αηδίασαν τόσο ώστε να αποστρέφουμε το βλέμμα μας (και την ψήφο μας). Και σε παλιότερες εποχές αναρωτιόντουσαν "Γιατί ανεχόμαστε". Γιατί δεν ξεσπάμε σε εκρήξεις άμεσα. "Οι ελαφρόμυαλοι δεν πιστεύουνε πως είναι δυνατό να αφήσει η αστυνομία κάτι τέτοιο να συμβεί και οι μικρόκαρδοι δεν ανησυχούνε, γιατί η επανάσταση θα γίνει, όταν θα έχουν αυτοί πεθάνει" (Μπέρναρ Σω, 1927)
Στη σημερινή φάση, ή αφασία αν θέλετε, οι χορτασμένοι είναι πολλοί, δε θέλουν να διακινδυνεύσουν τίποτε, οι πεινασμένοι σκέπτονται μόνο το στομάχι τους και την επιβίωσή τους για τις επόμενες ώρες. Άρα από πού;;;;
Από αυτούς δεν έχουν να χάσουν κάτι, που τους προσμένει κάτι άλλο στην πόρτα, π.χ. ο θάνατος. Ο Θεοδωράκης στα 85 του την Τετάρτη 1 Δεκέμβρη θα κάνει μια ομιλία στην Αθήνα. Έχει δηλώσει ότι ετοιμάζει ομάδα ενεργών πολιτών για αντίσταση στα μέτρα. Ίσως για μια μαζική κίνηση που θα βρει παρόμοια μυαλά, με διάθεση για ακτιβισμό, όχι του γιαλαντζί ακτιβισμού στυλ ''πανώ και διαμαρτυρία και κούφια λόγια", αλλά στα έργα.
Πριν φυσικά το Μίκη, υπήρξαν (και συνεχίζουν) σποραδικές κινήσεις, βλέπε http://epitropesdiodiastop.blogspot.com/ . Δεν μπόρεσα να παρακουθήσω άλλες παρόμοιες στάσεις. Πάντως αν μπορέσει να κερδιθεί αυτό το λανθάνον, υποβόσκον και κοχλάζον αίσθημα αδικίας και οργής και να μετασχηματιστεί σε κάτι σαν "μπορούμε να τους σταματήσουμε, αρκεί να δεχτούμε από μόνοι μας συμβιβασμούς, που θα διαμορφώσουμε όμως μόνοι μας σαν έθνος, σα λαός με γνώση και συνείδηση, και όχι από ξενόφερτους ή κατευθυνόμενους πρωθυπουργούς-μαριονέτες". Δύσκολο έτσι;;;;;
Η πολιτική ανυπακοή επιβάλλεται σήμερα όσο ποτέ. Το Πώς, το πότε, το με ποιους, το και μετά;; θα φανεί στην πορεία.
Ας πάω τώρα να πληρώσω την εφορία, σαν καλός φορολογούμενος, να πάρει έσοδα και το κράτος. Τα μεγάλα λόγια θα περιμένουν να γίνουν πράξη .....λίγο ακόμα .
Υ.Σ. Την πρώτη πέτρα που θα ρίξω, θα τη δημοσιεύσω εδώ, ......το υπόσχομαι!

Το τοπλαντή

Ήρθε η ώρα της τελευταίας συγκομιδής του χρόνου. Μετά και τα τεύτλα, τοπλαεύουν (μαζεύουν) και τις ελιές.

Εμείς φέτος με τα 52 λιόδεντρά μας, την πλήρη αδιαφορία μας για την περιποίησή τους (πλην του κλαδέματος), καθότι ξερικά και νεαρά δέντρα, περιμέναμε όπως και πέρσι και πρόπερσι και παραπρόπερσι. Δηλαδή τίποτα. Ούτε 10 κιλά, έτσι για την πλάκα δε βγάζαμε, τα θεωρούσαμε τζάμπα πράσινο, μόνο οξυγόνο και κατακράτηση εδάφουε από πλημμύρες.

και να που φέτος πέσαμε έξω. τα δέντρα ήταν καραφορτωμένα με ελιά, χωρίς αρρώστεια αν και αράντιστα, ικανοποιητικού μεγέθους, αν και χωρίς λιπάσματα ή άλλα χημικά βελτιωτικά. Στα δικά μας μάτια, που 'χαν να δουν χρόνια ελιά στο δέντρο, έμοιαζαν τεράστιες. Ελαίας αμόν ωβά, που λεν και τ'αδέλφια. Και από ποσότητα, ούτε ο Χριστός να περνούσε από μας, σαν το γάμο της Κανά (ή έτσι μας φάνηκε).

Μας βγήκε βέβαια ο πάτος, (κυρίως ο δικός μου δηλαδή) , αλλά και τα παιδιά κουράστηκαν. Πήραν και το μεροκάματό τους, κανονικά σαν εργάτες. Σε είδος όμως, λόγω στενότητος του μαγαζάτορα!!! Τι σκαρφάλωμα, τι χτένι, τι τίναγμα έπεσε, τι μουσαμάδες απλωμένοι, τι καλάθια, τι σαβούρδες έφαγα, πώς δε σκοτώθηκα δε λες!! πάντως τα μαζέψαμε μέχρι την τελευταία. Ακούγαμε και για αυτούς που έκλεβαν νύχτα τις σοδειές και νομίζαμε ότι θα έρθουν και σε μας. Σιγά τα αυγά, εεε τις ελιές ήθελα να πω! Αυτού πάνε για τη μεγάλη μπάζα, τα δικά σου τα ψίχουλα θα κοιτάξουν...Αλλά μην τα παραλέμε, όχι και ψίχουλα!!

Κάτι λιγότερο από 200 κιλά. 30 κιλά τα κάναμε επιτραπέζια με χοντρό αλάτι και ξινό (το γνωστό λεμόν-τουζού), καμμιά 20αριά πήραν γνωστοί (θειες-θειοι) και φίλοι, που μάζεψαν μόνοι τους και 120-130 τα στείλαμε στο ελαιοτριβείο του Μεσημερίου. Εκεί έγινε ανταλλαγή, όπως πολύ σοφά προνόησε ο αδερφός μου, που μάζεψε πληροφορίες ότι δε βάζουν τέτοια λίγη ποσότητα και μάλιστα Καλαμών, που δε φτιάχνει καλό λάδι. Δεν πειράζει, ρίξαμε και στο φιλότιμο τον μάστορα "δώσε μας κάτι καλό για τα παιδιά" και μας έδωσε 25 κιλά (αναλογία περίπου 5:1, πολύ καλά θα μου πείτε) λάδι με οξύτητα 0,5%. Μιλάμε για αφρόλαδο!! Και μας είπε ο άνθρωπος, μόνο για σαλάτα, όχι για μαγείρεμα, θα το χαραμίσετε.

Το λάδι, το μέλι και το ψωμί. Τα θεμέλια ενός σπιτιού. Ψωμί φτιάχνουμε στο φούρνο μας, ένα μελίσσι μας λείπει. Και μια κατσίκα, για τα γαλακτοκομικά. Πού θα πάει, θα την "ψήσω" τη γυναίκα (προφανώς πρέπει να ψήσω και την κατσίκα!!). Άλλο ήθελα να πω όμως.

Ρωτώντας ένα μπάρμπα εδώ κοντά στη γειτονιά, πώς εξηγεί αυτή τη σοδειά, σε μας που ούτε παραγωγοί είμαστε, ούτε ασχοληθήκαμε με τα δέντρα ούτε κάτι άλλαξε στο κλίμα σημαντικά διαφορετικό από άλλες χρονιές. Και μου είπε την εξής ιστορία: "Εγώ, μου λέει, γεννήθηκα το '32 σε χωριό με αγρότες. Το 1940 μας έκανε μια παραγωγή το φθινόπωρο, που τρίβαμε τα μάτια μας. Τι φρούτα, τι καπνά, τι τεύτλα, τι βαμβάκια, τι ελιές. ΄Ωσπου να προλάβουμε να κάνουμε συγκομιδή, μας βρήκε ο πόλεμος. Επιστράτευση, έφυγαν πατεράδες, θείοι, ξάδερφοι, μείναμε τα γυναικόπαιδα, κρύο τρομερό, που μυαλό για σοδειές. Έμειναν όλα αμάζευτα πάνω στα κλαδιά. Την επόμενη χρονιά, νέκρα, ξεραϊλα, τίποτα. Καρπός ούτε για δείγμα! Και η πείνα θέριζε. Τότε όλοι είπαμε, πώς δε μαζέψαμε τα περσινά, τι χαϊβάνια είμασταν, που νομίσαμε ότι θα μας δώσει και άλλα τέτοια καλά (ο Θεός). Γι'αυτό όποτε βλέπω παιδί μου τέτοια πράγματα, τέτοια μπερκέτια, το μυαλό μου πάει μόνο στο κακό, σε πολέμους και δυστυχίες. Και σε κάτι ακόμα: Μάζεψέ ό,τι ΄χεις, ό,τι σου δίνει ο Μεγαλοδύναμος, μην τον προσβάλλεις (!!)"

Αυτά είπε ο παππούλης και μ'άφησε άφωνο. Η Φύση βλέπει μπροστά, γνωρίζει από πριν. Δίνει τώρα, για μετά δεν ξέρει. Πάρε να έχεις και προετοίμαζε χειμώνες και κρύα. Η τρόϊκα δεν είπε την τελευταία λέξη της. Η πτώχευση θα σφυρίξει τρεις φορές. Μπορεί να μην ακούσεις τις δύο πρώτες, στην τρίτη κρύψου. Μάζεψε ό,τι πέσει στο δρόμο σου. Ελιές;; ομόλογα;;; δολλάρια;;; τα χρυσά δόντια της γιαγιάς ;;; Μάζευε κι ας είν'και ρώγες. Με λίγο αλεύρι και λάδι, θα τη βγάλουμε κανα δυο χειμώνες. Για παραπάνω δεν ξέρω. Λες να δοκιμάσω και καμμιά φραπελιά, μπας και έχει θερμιδική αξία;;

Λες να βγούμε να πουλάμε και μεις λάδι σαν τους μαυραγορίτες της Κατοχής;;; Ουουουου γερο-Λαδά, σκοινί και ικρίωμα στη Μέρκελ, οι Γερμανοί ΔΕΝ είναι φίλοι μας. Μάζεψτε τους!!!

Και έτσι με αυτά τα χαζοχαρούμενα ψιλοπολιτικά-ψιλοκοινωνικά σχόλια, τελείωσε και αυτή η χρονιά. Μόλις βγήκα έξω και είδα ψιλοχιονόνερο. Καλό χειμώνα μάγκες. Το χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξαμε ...........

Αποχή ή λευκό;;; Κράτος, άκυρο, κράτος προσο-χή!!

Ετεροχρονισμένα (όπως πάντα κατόπιν εορτής---ποιος γιορτάζει;;---- και κατόπιν εκλογών) ξανασκέφτομαι κάποια ζητήματα. Η χρονική απόσταση δίνει πάντα μια ασφάλεια στις σκέψεις, ώστε να μη γίνουν κουρέλια της επικαιρότητας και να μη λειώσουν από το βάρος των εξελίξεων, χαρούμενων ή δυστυχών.
Είχαμαν και εκλογάς, εβγήκαν όλοι νικητές και χάσαν όλοι οι άλλοι, όπως πάντα. Οι δημοκρατικοί θεσμοί υπέστησαν (να μην πω ήττα) πάντως ένα σοβαρό σοκ το 'φαγαν. Κόσμος δεν πήγε, απείχε που λένε. Τώρα δεν ήθελε να πάει;;, βαρέθηκε τις διαδικασίες;;;, δεν ελπίζει σε κανέναν πια;;; θα σε γελάσω, ούτε δημοσκόπος είμαι ούτε ψυχολόγος. Ξέρω πάντως το εξής (όπως μου 'πε κι ένας φίλος): Όταν σου δίνουν κάτι, ένα προνόμιο, ένα δικαίωμα, δεν προβληματίζεσαι. Το παίρνεις και το χρησιμοποιείς αναλόγως. Είναι δικό σου, μην το χαρίζεις, μην το ευτελίζεις, μην το στερείς από τον εαυτό σου. Η αποχή από τις εκλογές θυμίζει την αποχή από το σεξ (λέμε τώρα!!). και στα δύο θέλεις να ---μήσεις κάποιον, αλλά κάπου σκαλώνει το πράμα. Είτε στο έχουν απαγορεύσει (σπάνιο στις μέρες μας---ούτε δικτατορία έχουμε και από κλειτορίδες, μάτσο!!) είτε δε θες εσύ από μόνος σου. Ας πάρουμε τη δεύτερη περίπτωση. Αν δεν πηγαίνεις για καλόγερος ή έστω προετοιμάζεσαι για Άγιον Όρος, τότε η αδιαθεσία σου μάλλον οφείλεται σε ανορεξία. Δεν έχεις όρεξη, δε σου σηκώνεται ρε αδερφέ!! Οπότε κάθεσαι σπίτι, το εκλογικό πέφτει και μακριά, και μάλλον έχεις την αίσθηση ότι και να πήγαινες δε θα άλλαζε και τίποτα, ένας οργασμός πάνω, ένας οργασμός κάτω, όλοι το ίδιο είναι. Δεξιοί, πράσινοι οργασμοί, αυτοί φχαριστιούνται, εγώ βογκάω. ΔΕΝ ΠΑΩ.

Και δεν απαντώ ΜΗ ΣΩΣΕΙΣ, διότι πρώτον δεν είναι ευγενικό και δεύτερον δεν είναι πολιτικώς ορθόν. Δε θες να ψηφίσεις κανέναν, αλλά υπάρχουν και τα λευκά ψηφοδέλτια. Ρίχνεις λευκό, κάνεις το χρέος σαν εραστής, εσύ λες ότι πήδηξες, την γκόμενα όμως ούτε την ένοιαξε. Μηδέν εις στο πηλίκον;;;;;

Τα λευκά όμως με ένα ωραίο στυλό και καμμιά εξυπνάδα γραμμένη μετατρέπονται ωραιότατα σε άκυρα. Ε και ;;; θα πεις. τι άκυρα τι λευκά!
Το άκυρο είναι μια ζόρικη λέξη. Ακυρώνει την διαδικασία αυτή καθαυτή, πάει το κύρος της--άλλη μεγάλη λέξη. Πάνε όλες οι κουβέντες, οι διάλογοι, τα χαχαχουχου, σπίτια τους! Τα άκυρα είναι διαμαρτυρία, είναι κραυγή, είναι άποψη, είναι ένα ηχηρό ΟΥΣΤ!!! Είναι ΟΥΟΥΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ !!!! Είναι ντομάτα στη μούρη, αλλά πολιτισμένη. Είναι το όστρακο του αρχαίου εξοστρακισμού. Αν το ποσοστό τους ξεπερνά ένα όριο, πρέπει να λύεται επίσημα το υπάρχον καθεστώς, να καταργούνται οι κομματικοί σχηματισμοί, ως άχρηστοι κι μη-αποδεκτοί από το εκλογικό σώμα, και να αναζητούνται λύσεις από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε από πνευματικούς ταγούς είτε από τοπικά μη-κομματικά συμβούλια νομών και δήμων, είτε από κάποια αδιάβρωτα (αν υπάρχουν ακόμα τέτοια) στοιχεία ακαδημαϊκά, πανεπιστημιακά, στρατιωτικά (γιατί όχι;; μην είμαστε κομπλεξικοί με το πρόσφατο παρελθόν! υπάρχει και πιο αρχαίο παρελθόν--και ο Περικλής στρατιωτικός ήταν!!) .....

Το λευκό είναι μια -----κία και μισή. Λευκό!! Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν κατάλαβα, δεν είμαι από 'δω. Και το χειρότερο, Δε θυμάμαι. Πώς τη λένε τη γκόμενα;;; Πώς βγαίνει το σουτιέν;; Πήδηξα;; Έχυσα;;; Δε θυμάμαι, δεν κατάλαβα.



Δεν ξέρω ποιος νόμος είναι που εξομοιώνει τα άκυρα με τα λευκά, ή αν τα λευκά προσμετρώνται στο πλειοψηφικό κόμμα ενώ τα άκυρα απλώς καταμετρώνται.
Δυστυχώς στο κρεοπωλείο της πολιτικής, είτε μοσχαρίσιος κιμάς είτε χοιρινός, όλα από την ίδια μηχανή φιλτράρονται και εκτιμώνται ως πανομοιότυπα μπιφτέκια--ή καλύτερα χάμπουργκερ, στο φαστ-φουντ της ψηφοφορίας. Το θέμα είναι ότι με βάση τη λογική θα έπρεπε τα άκυρα μπιφτέκια να τους κάτσουν στο λαιμό, ως δύσπεπτα και αχώνευτα. Διότι τους φτύνουν στα μούτρα, αλλά αυτοί απλώς τα ξερνάνε στη χαρτοπετσέτα και συνεχίζουν τη μάσα.

Δεν έχω γνώσεις ούτε πολιτικών επιστημών, ούτε το Σύνταγμα γνωρίζω ( αν και το 'χω σε ένα ράφι--προσφορά μιας εφημερίδας προ τριετίας). Αντιλαμβάνομαι όμως η συνειδητή υποτίμηση μιας άκυρης ψήφου με βάση την ηλιθιότητα του πληθυσμού του κράτους κάπου έχει ξεπεραστεί. Θυμίζω ότι με τη σύσταση του Ελληνικού κράτους, οι ξένοι σύμβουλοι του Όθωνα, βλέποντας το τεράστιο ποσοστό του αναλφαβητισμού στον Ελληνικό λαό, θεώρησαν ότι τα ποσοστά των άκυρων ψήφων θα είναι μεγάλα και θα οφείλονται ως επί το πλείστον στη μη κατανόηση του δελτίου, αφού θα είναι αγράμματοι οι ψηφοφόροι!!!! Άρα δεν μπορεί να υπάρξει συνειδητή ακύρωση, λέγαν τότε, παρά μόνο αθέλητα να μουτζουρώσεις επειδή δεν ξέρεις να διαβάζεις!
Από τότε μέχρι σήμερα, οι ίδιοι ηλίθιοι είμαστε που ψηφίζουμε, απλώς μάθαμε και λίγα γράμματα παραπάνω, Οι κυβερνώντες πάντως μας αντιμετωπίζουν το ίδιο. Πέντε μαλάκες να πάνε να ψηφίσουν, μπορούν να βγάλουν κυβέρνηση!!! δε λαμβάνεται πουθενά υπόψη η ακύρωση ως πρακτικό ζήτημα. Επί του συνόλου των ψηφισάντων, το λένε.
Όταν πριν χρόνια, μαζί με ένα συνάδελφο βλέπαμε μια γριά 98 χρονών, μες στην άνοιά της και στην παθολογία της, να ουρλιάζει και να γκρινιάζει, χωρίς να καταλαβαίνει ούτε πού βρίσκεται ούτε τι γίνεται γύρω της, γυρίζει και μου λέει (ο συνάδελφος όχι η γριά):
Ξέρεις ποιο είναι το κακό της δημοκρατίας;; Ότι μπροστά στα μάτια της, αυτή (η γριά) κι εγώ είμαστε ίσοι. Μία ψήφος αυτή, μία ψήφος κι εγώ!!!!

Καταλήγοντας, ήθελα να πω ότι ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι ότι παραμαζευτήκαμε πολλοί ηλίθιοι. Το βλέπεις παντού!!! Στις κερκίδες, στους δρόμους, μες στα αμάξια, στα σχολεία, στις εκκλησίες, στα μαγαζιά, στις δημόσιες υπηρεσίες (κατεξοχήν) και κάθε τέσσερα χρόνια έχεις την ευκαιρία να το δεις και στα εκλογικά τμήματα.
Οπότε το αρχικό δίλημμα "αποχή ή λευκό;;"
σε έναν ηλίθιο γίνεται "να πάω να ψηφίσω πριν ή μετά την εκκλησία;;"

Καλή αντοχή στους ηλίθιους εμάς και τους νόμους μας.
Ψω-μιά-δη βασι-λιά , κρασί Μπουτάρη και ελιά...........
Περισσότερα για ελιές στο επόμενο post

Το κάρφωσε!!!!!!!

Ναι, το κάρφωσε!!! Εκεί που καθόμασταν και τρώγαμε, άνευ λόγου και αιτίας, χωρίς να υπάρχει αφορμή, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόλογο, χωρίς τίποτα, έτσι ξερά, το κάρφωσε.
"ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ". Τα παιδιά χρειάστηκαν κανα δίλεπτο, να κοιταν εμάς, να κοιτιούνται μεταξύ τους, σε στυλ "τι θέλει να πει το ποιητή". Άντε να τα μπαλώσεις τώρα!
Εγώ φυσικά εκνευρίστηκα και άρχισα να το μαζεύω. "Φυσικά και υπάρχει, αλλά όχι με την έννοια που το πιστεύατε μέχρι τώρα" και διάφορα τέτοια.
Η θεωρία για την αποκάλυψη είναι ότι μπορεί τα άλλα παιδιά που θα το ξέρουν, να τους κοροϊδεύουν και να τους γελοιοποιούν. Οπότε γίνεται για το καλό τους, για την προστασία τους (!!). Τέλος πάντων. ό,τι έχτιζα τόσα χρόνια, γκρεμίστηκε μεμιάς. Εγώ που έφτιαχνα σιγά-σιγά τη μυθοποίηση και ενορχήστρωνα και την απομυθοποίηση, σαν φυσικό επακόλουθο, μου ήρθε σαν ξαφνική ψυχρολουσία το θέμα.
Όταν ήταν μωρά, ντύναμε τον παππού, που δε μιλούσε, είχε μαύρα γυαλιά, γάντια και τέτοια. Μετά, ερχόταν από μακρυά, δεν έμπαινε σπίτι. μας κοιτούσε απ'έξω. Την επόμενη χρονιά, βάλαμε μαξιλάρια στο κρεβάτι μου, να δουν ό,τι τάχα κοιμάμαι και εγώ ήμουν στην αυλή, πέρα μακριά στο βάθος, να τους αποχαιρετάω, στο σκοτάδι που να με καταλάβουν! Την περσινή χρονιά, δεν εμφανίστηκε ο ίδιος ο Άη-Βασίλης. Λάσπωσα κάτι τεράστιες γαλότσες και έκανα σημάδια από πατημασιές να ξεκινούν από το τζάκι, μπαίνοντας και βγαίνοντας. Όταν τις΄είδαν το πρωϊ, έπαθαν!!! Κι έτσι, όπως με τέτοια μαεστρία σχεδίαζα τη σταδιακή απομάκρυνση του "Αγιο-Βασίλειου θεσμού ", και σαν εικόνα που σιγά-σιγά κάνει fade-out, αλλά και σαν παρουσία δωρο-φέροντα, είχα στο μυαλό να το πάω στα μεταφυσικά. Οι σκέψεις για το πνεύμα των ανθρώπων-θνητών και ανθρώπων-θεών, αυτοί που μας βλέπουν, μας σκέφτονται, μας φροντίζουν, αλλά δεν γίνονται αντιληπτοί, είτε ζωντανοί, είτε τεθνεώτες. Θα μου πεις βαρειά πράγματα για παιδιά. Εεε τέλος πάντων κάτι θα 'βρισκα στο στυλ τους για να το πιάσουν.
Αλλά ήρθε η κρυάδα και έμεινα στα κρύα του λουτρού.
Τώρα πλέον ανοιχτά το συζητάμε . Δεν υπάρχει Ο Άγιος Βασίλης, ο κόκκινος χοντρομπαλάς, ο Santa-Klaus, ο Άι-Νικόλας δηλαδή, αλλά η αγάπη κάποιων "αγίων" για τα παιδιά εξακολουθεί να υφίσταται και να φέρνει χαρά και δώρα πασπαλισμένα με αγάπη, μέσω των γονιών. Των δύστυχων, ταλαίπωρων, γονιών που τραβάν ζόρια με την μοντέρνα παιδαγωγική και τα τερτίπια της. "Να τα λέτε όλα στα παιδιά, να μην κρύβετε τίποτα, αλλιώς θα σας θεωρήσουν υπεύθυνους για την παραπλάνησή τους"......
Κι έτσι σκοτώνουμε τη φαντασία, το μύθο, την ονειροπόληση για λίγες σκληρές στιγμές "ασφαλούς πεζότητας", "για να μην τους κοροϊδέψουν στο σχολείο", για τη γρήγορη και βιαστική προσγείωση στον ενήλικο κόσμο. Προσγείωση πριν καν γίνει η απογείωση. Μια μαγική απογείωση, στα νεφέλη και στις ομίχλες της τρελής και αχαλίνωτης φαντασιοπληξίας ενός παιδιού.
Παν αυτά!! Τώρα διδάσκεται στα προνήπια το μάνατζμεντ και τα personal relationships, μην και τα κοροιδέψουν τα άλλα νιάνιαρα στο meeting πριν το lunchbreak...............
Αλλίμονο (στον Άι-Βασίλη) στους νέους!

Λαϊλιάς και Χορτιάτης

Καμμιά 25αριά χιλιόμετρα πάνω από τις Σέρρες, ανεβαίνεις για τα όρη της Βροντούς. Το βουνό λεγόταν και Γιαϊλιάς, τούρκικη λέξη για τη θερινή αναψυχή, κάτι σαν τα ποντιακά παρχάρια. Παραφρασμένη η λέξη έφτασε ως Λαϊλιάς σε μας και είναι από τα ωραιότερα ορεινά δάση της Μακεδονίας. Αντί να στρίψεις δεξιά για το χιονοδρομικό, συνεχίζεις ευθεία στην πινακίδα που

γράφει Μπαλτά Τσαϊρ (η Πλατεία των ξυλοκόπων). Τέτοια εποχή, τα μονοπάτια που ξεκινούν από το ξέφωτο αυτό είναι όλα στρωμένα με τα ξερά πεσμένα φύλλα των οξυών, σαν καφέ σεντόνι, παχύ και θορυβώδες στο περπάτημα. Είναι απολαυστικές διαδρομές, ξεκούραστες, για παιδιά και γέρους, για νέους και εφήβους, άντρες γυναίκες, καπνιστές και μη. Περίπου στα 1550 μέτρα υψόμετρο, χωρίς μεγάλη υψομετρική διαφορά, ουσιαστικά πεζοπορία ανάμεσα σε πανύψηλες οξιές, βελανιδιές και πεύκα.
Φυσικά από κόσμο, νέκρα!!! Οι Σερραίοι και λοιποί Μακεδόνες προφανώς κατασπάραζαν τα αγριογούρουνα στις κοντινές ταβέρνες, που καιρός για περπάτημα. Το πολύ-πολύ να πανε με τα off-road μάγκικα τους καμμιά βόλτα μπας και ρίξουν τη γκόμενα. Έχουμε παραδεισένια μέρη και τους φερόμαστε ούτε καν σαν τουρίστες, τους φερόμαστε σαν εχτροί, "τι θέλουν και φυτρώνουν τα κωλόδεντρα εδώ να μας κλείνουν τη θέα, να μην μπορούμε να χτίσουμε κανα καταφυγιάκι, κανα σαλέ".
Ότι δεν αξίζουμε τη χώρα μας το 'χω ξαναπεί......
Πάμε τώρα στο άλλο το πιο κοντινό δάσος στο άστυ της Σαλονίκης. Ναι, ναι, το γνωστό καστανόδασος του χορτιάτη (http://oudenoida.blogspot.com/2009/11/blog-post.html)
Ξανακάναμε τη ίδια διαδρομή, μάλλον κάπως παραλλαγμένη από πέρσι, καθότι δεν ακολουθήσαμε το πλήθος και πήγαμε από τα λασπωμένα και τα δύσβατα. ήταν ψιλοπεριπέτεια, απελευθερώσαμε και βιβλία και ξαναεκτιμήσαμε το πανέμορφο δάσος, που συνεχίζει να βρωμίζεται από σκουπίδια, θορύβους "γουρούνων" και φυσικά τις κεραίες των σταθμών. Τα κάστανα είχαν πέσει τα περισσότερα και η υγρασία ήταν ζόρικη, τα πιτσιρίκια και η συμβία ( new entry) στάθηκαν στο ύψος των προσδοκιών (μου) και περάσαμε ένα καταπληκτικό 6ωρο στη φύση (λίγο έξω από την πόρτα μας, που λέει ο λόγος). Δε συνεχίσαμε στους Προσκόπους όπως πέρσι, αν και τους είδαμε που έπαιζαν ένα υπαίθριο παιχνίδι με σκοινιά.
Τα δάση και τα μάτια μας........Κάθε μήνα και σ'άλλο βουνό!

Εν αρχή ην το (ήρεμο) χάος

Το βιβλίο το μετέφρασε μια φίλη, η Λητώ Σεϊζάνη, που μου το πρότεινε κιόλας.

(αντιγράφω από Καθημερινή, ως ορεκτικό, να μπούμε λιγάκι στο νόημα και μετά να μπουκάρει η κυρίως ανάλυση)

Η ιστορία αρχίζει σε μια παραλία, μια μουντή ημέρα στο τέλος του καλοκαιριού. Ενας άντρας, ο Πιέτρο, σώζει από βέβαιο πνιγμό μια γυναίκα, μπροστά στα μάτια του συζύγου της που την παρακολουθεί φοβισμένος να παρασύρεται από το βουβό κύμα και προσπαθεί να αποτρέψει τον αυτόκλητο ναυαγοσώστη από την απερισκεψία του. Ο Πιέτρο στη συνέχεια επιστρέφει στο σπίτι του, όπου καταρρέει όταν αντικρίζει τη δική του γυναίκα πεσμένη νεκρή στην αυλή. Το φθινόπωρο έρχεται με βαριά σύννεφα στη ζωή του Πιέτρο, που συν τοις άλλοις έχει και προβλήματα στη δουλειά του. (Το κινηματογραφικό στούντιο, στο οποίο είναι υψηλό στέλεχος, πρόκειται να συγχωνευτεί με μια χολιγουντιανή εταιρεία.) Ομως, τίποτα δεν φαίνεται να τον απασχολεί καθώς έχει βρει καταφύγιο στη σχέση του με τη δεκάχρονη κόρη του, την Κλαούντια.

Αυτά φαίνονται επιφανειακά, επιδερμικά που λένε. Το χάος έρχεται από το βάθος, από τα έγκατα, από την προϊστορία του ανθρώπου, από τη βαθειά του φύση. Πώς καταφέρνει όμως τέτοια πολύπλοκη διεργασία να παραμένει ήρεμη;


Το βιβλίο το παρέλαβα ταχυδρομικώς 20/10 και αμέσως μου φάνηκε τρομερά ενδιαφέρον (ήδη προκατειλημμένος λόγω ronsar). Θες από το εξώφυλλο, θες από το trailer της ταινίας, σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου «έβλεπα» στον ήρωα τη φάτσα του Νάνι Μορέτι κι αυτό, η αλήθεια, βοήθησε κάπως να «καταδυθώ» στο ψυχισμό του τύπου με το ήρεμο χάος.

Ο άνθρωπος με το περίεργα τραγικό συμβάν στη ζωή του. Η απώλεια, η αδυναμία «χώνεψης» του γεγονότος, η σαστιμάρα μπροστά στο κενό, η αμηχανία. Όλα αυτά, πολύ συχνά σε καθένα από μας, του λεγόμενους ανθρώπους Δυτικών προτύπων (ή στερεοτύπων), τους φιμωμένους συναισθηματικά, τους αδύναμους να εκτονώσουμε οργή , τους ανήμπορους να εκραγούμε και να κάνουμε reset. Από αυτήν την σίγαση των αισθημάτων προκύπτει όλο το έργο, όλη η χαώδης πλοκή. Πλοκή χωρίς πλοκή δηλαδή. Εσωτερική πλοκή κυρίως, αλλά και εξωτερική, κοινωνική, σε πολύ στενό χώρο όμως, ιδιαίτερα ακινητική και στατική.

Μια τυχαία απόφαση, η παραμονή (αναμονή) στο παγκάκι. Το παιδί, η κόρη συγκεκριμένα, σανίδα σωτηρίας, δικαιολογία και πρόφαση, ώστε να ξεκαθαρίσει μέσα του το λόγο για τον οποίο δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει τι πρέπει να κάνει. Η κόρη η ίδια δείχνει να μιμείται αυτήν την α-μηχανία, την α-πραξία, την α-ταραξία, την αίσθηση ότι δεν άλλαξε κάτι, ότι όλα συνεχίζουν. Με όποιο τρόπο. Η σχέση πατέρα-παιδιού κλονίζεται, χωρίς να φαίνεται και αναδομείται, πάλι χωρίς να φαίνεται. Η λανθανόντως εξελισσόμενη ωριμότητα του μικρού κοριτσιού αρχικά παραξενεύει τον πατέρα, που αργότερα εντρυφεί στην εξ’αποστάσεως (κυριολεκτικά) μη-δράση, όσον αφορά την προσαρμογή της κόρης στις νέες συνθήκες. Η σχέση της με το θείο, που συγκεντρώνει αυτά που δεν έχει ο μπαμπάς, της προσφέρει την απαραίτητη για κάθε έφηβο ελευθερία και ουσιαστικά αναρχία. Η ζήλεια του (κάθε) μπαμπά φυσιολογική. Κάποιος πρέπει να είναι κι ο κακός, αυτός που θα λέει τα ΟΧΙ, αυτός που πρέπει να πατάει το φρένο σε μια ενδεχόμενη κατηφόρα. Συντηρητικό δεν ακούγεται;;

Στο παγκάκι, που λειτουργεί για τον ήρωα ως καναπές ψυχοθεραπείας, όχι δικής του, αλλά όλων των άλλων, διαδραματίζονται καθημερινά, δράματα ρουτίνας. Η μάνα με το παιδάκι με το σύνδρομο Down, η κοπέλα με το σκύλο και τη βόλτα του, ο Ρωμαίος με τη μακαρονάδα και τη μετακόμιση. Η αδερφή (πρώην ερωμένη) της αποθανούσης συζύγου με τις αισθηματικές αποτυχίες, την απουσία συζύγου και τα (αν-)επιθυμητά παιδιά, προσπαθεί να φορτώσει τις τύψεις της και τις αμφιβολίες για τη σχέση του ήρωα με την αδερφή της. Οι συνάδελφοι, ένας-ένας, περνούν, εκφορτώνουν, τάχα ότι τον παρηγορούν, ουσιαστικά τον χρησιμοποιούν ως «γείωση» των δικών τους εκρήξεων και ανησυχιών. Συμβαίνει σε αρκετούς, να θέλουν να βγάζουν τα εσώψυχά τους, εκμεταλλευόμενοι όχι μια δική τους λύπη, αλλά κυρίως μια στενοχώρια του άλλου. Ίσως τους είναι πιο εύκολο, να αποστασιοποιηθούν μέσω της ξένης εμπειρίας κι έτσι να δουν τα δικά τους χάλια, να τα αναγνωρίσουν και να τα αναθεωρήσουν. Ποιος δεν έχει πάει σε κηδεία και δεν έχει αναρωτηθεί εάν ο τύπος που σπαράζει στο κλάμα λίγο πιο πέρα, εάν πράγματι κλαίει τον τεθνεώτα ή τη δική του «πεθαμένη» ζωή;;

Η επαφή με τη γυναίκα (που έσωσε και παραλίγο να τον πνίξει) ίσως λειτουργεί ως σεξουαλική υπερ-εκτόνωση προσωρινά, διακινδυνεύοντας τη σχέση με το παιδί του, αλλά μπόρεσε και να του δείξει την απόλυτη φαλλική-πρωκτική-φροϋδική του εγκεφαλική συνδεσμολογία (Άντρες!! Είμαστε τόσο προφανείς…..κάτω από τη μέση!!). Θα μπορούσε να την είχε στραγγαλίσει, να την πνίξει όπως παραλίγο να το κάνει η ίδια, θα μπορούσε να την εκδικηθεί για το θάνατο της γυναίκας του. Όμως επιλέγει να τη βοηθήσει να απαλλαχτεί από ένα βαρίδιο (το δικό της σύζυγο) και να αισθανθεί (ξέρω γω) κυρίαρχο αρσενικό, ναι, σωστά, κυρίαρχο στις ορμές και στη δυναμική του (κάθε) άντρα, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;;

Στα τελευταία κεφάλαια δοκιμάζεται και η σχέση του με την Εξουσία. Την οικονομική, την πολιτικοκοινωνική, αλλά ουσιαστικά την ψυχολογική εξουσία, την παρασκηνιακή. Έχει την ευκαιρία να ελέγξει την ιντριγκαδόρικη του ικανότητα και την δύναμη του στα ΟΧΙ, τώρα πλέον και στους ανώτερους του. Ο Εβραίος μεγαλοκαρχαρίας, με την προσωπική αποτυχία και το βάρος μιας Φυλής στους ώμους του, του εξομολογείται. Ο Ευρωπαίος στον αντίποδα, δεν μπορεί να --rise up to the occasion-- (πώς μεταφράζεται αυτό ρε Λητώ;;), αα ναι, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η αδυναμία της κορυφής, η αχίλλειος πτέρνα κάθε απάνθρωπου γίγαντα, που θεωρεί ότι έχει ξεφύγει από τις μικρονοϊκές ασημαντότητες, βρίσκει τον Τοίχο στο Όχι του ήρωά μας. Τοίχο σαν αυτόν που ύψωσαν γύρω του οι άλλοι, σαν τον τοίχο των Pink Floyd, αν και εδώ παίζουν οι Radiohead (εμ πέρασαν και τα χρόνια…). Τον τοίχο αυτό, της φιλοδοξίας, της υπερφίαλης εξουσίας, της αλλαζονικής απληστίας, για σκάφη, πολυτέλεια, χλιδή, τον γκρεμίζει με ένα απλό, απλούστατο «Όχι, δε θα σου πω τι μου είπε ο Εβραίος».

Και φτάνουμε σε μια ιδιότυπη κάθαρση, όχι αρχαιοελληνική. Εκεί που λες δεν μπορεί κάποια στιγμή θα ξεσπάσουν πατέρας και κόρη και θα κλαίνε μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, η καθημερινότητα, η απλότητα στις κοινωνικές σχέσεις δίνει μια (τη μοναδική;) λύση. Το κορίτσι εξηγεί στον πατέρα ότι πλέον είναι μέλος της κοινωνίας και δεν έχει ανάγκη τη δική του φυσαλλίδα, αλλά επιλέγει τη συμβατικότητα του κοινωνικού ιστού ως προστασία. Το να ανήκει στην ομάδα, το να μην ξεχωρίζει τόσο ώστε να μπορεί κάποιος να σε κοροϊδέψει, να σε γελοιοποιήσει είναι ουσιαστικά η λύτρωση και του ίδιου του πατέρα.

Κάνουμε πράγματα για τους άλλους, ας πούμε για τα παιδιά μας, αισθανόμενοι ότι γνωρίζουμε τις προτιμήσεις τους, τι περιμένουν από μας. Η ψευδαίσθηση ότι η γονιδιακή συνέχεια εξασφαλίζει και την πνευματική συγ-κοινωνία μας βουλιάζει σε εγωιστικές συμπεριφορές. Κι όταν αυτές αποκαλύπτονται ή ξεπερνιώνται από τα σημερινά δεδομένα, τότε φαινόμαστε ως δημιουργοί του ίδιου αυτού χάσματος που παλεύουμε να γεφυρώσουμε.
Οι σύγχρονοι, μοντέρνοι γονείς, με την αίσθηση της υπερ-γνώσης, της υπερ-τεχνολογίας, της υπερ-κοινωνικότητας, παλεύουν σαν τον ήρωα-Πιέτρο σε κύματα ψυχικής τρικυμίας, να βγάλουν το παιδί στη στεριά, σώο και αβλαβές. Όμως οι ρόλοι αναδιανεμήθηκαν. Ο ήρωας δεν είναι απαραίτητα και ο «Ήρωας», μπορεί να πρέπει να είναι απλώς κομπάρσος, απλός παρατηρητής στην τρεχάλα που επιδίδονται οι σημερινοί 15άρηδες. Μπορεί και τελικά αυτοί να έχουν τον κωδικό που θα ξεκλειδώνει το modus vivendi του 2020-2030-2040.

Το χάος και η πολυπλοκότητα (α ρε Mandelbrot, τι μας έκανες!) δεν είναι απλές λεξούλες, εγγράματες αναπαραστάσεις του Δημιουργού. Είναι η βαθειά συναίσθηση της μη-γραμμικότητας, του κυρίαρχου στοιχείου της φύσης. Με απλά λόγια, τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται, τίποτε δεν έρχεται επειδή το περιμένεις και επίσης δεν υπάρχει ευθεία γραμμή (ή οδός). Οι ανθρώπινες φύσεις, τόσο όμοιες και τόσο διαφορετικές, σαν τα fractals των θεωριών, η αλληλεπίδραση μεταξύ τους, οι κοινωνικές σχέσεις διέπονται από χαώδεις δυνάμεις, που άμα τις δεις από κοντά, άμα τις αισθανθείς δίπλα σου είναι εκκωφαντικές, εκρηκτικές, κολοσσιαίες, κοσμογονικά big-bang.
Αν όμως τις δεις από μια μακρινή απόσταση, από μια γωνία, ας πούμε από ένα παγκάκι, τότε ξαφνικά μεταμορφώνονται, γίνονται αρμονικές και συγκροτημένες, έχουν αυτοοργανωθεί, αποκτούν μια Ηρεμία, μια εντελέχεια και μια αυτονόητη Ουσία.
Λες να είναι η Νιρβάνα του οπίου, που ρούφηξε ο Πιέτρο στη σελ.259;;; Λες να μ’επιασε και μένα;;


Υ.Σ. Η μετάφραση πιστεύω ότι βοήθησε πολύ στο να βγουν όλα τα παραπάνω. Ήταν σίγουρα πολύ δύσκολη υπόθεση, με συνεχείς καταιγισμούς σκέψεων και ενδοσκοπήσεων. Ιταλικά δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι το ταμπεραμέντο της φυλής έβαλε κι εδώ το χέρι του…Εξάλλου οι μεταφράσεις είναι σαν τις γυναίκες, έτσι δε λένε;; Οι ωραίες δεν είναι πιστές και οι πιστές δεν είναι ωραίες!!
Υ.Σ2. Το βιβλίο θα έπρεπε να το είχε γράψει Σαλονικιός και να το ονόμαζε "Χάος;; Χαλαράάά!!". Αλλά χάλασαν κι αυτοί πλέον.

Παλιά και νέα (εν όψει επετείου)

Φωτογραφίες που αγοράστηκαν από την έκθεση βιβλίου το καλοκαίρι. Παλιές καρτ-ποστάλ, να μας θυμίζουν που είμασταν και από τι περάσαμε (να σκεφτόμαστε το παρελθόν ώστε να εκτιμούμε και το μέλλον).

Οι φωτογραφίες είναι κυρίως τραβηγμένες από Γάλλους στρατιώτες, που κατασκήνωναν στον Εχέδωρο (νυν Γαλλικό) και στην άδεια εξόδου τους ερχόντουσαν κι έβγαζαν φωτο για να τις στείλουν στα σπίτια τους.


Η πρώτη δεξιά είναι η εκκλησία της Αγίας Σοφίας με το μιναρέ μπροστά μπροστά (δε γκρεμίστηκε αν και είχε περάσει ήδη σε ελληνικά χέρια). Πριν λίγες μέρες, είχαμε μια βάφτιση εκεί και ο μεγάλος μου είδε στην αυλή κάτι σπασμένα μάρμαρα με περίεργα σχήματα, όπως είναι οι τρούλοι των ισλαμικών τεμένων. Με ρώτησε και φυσικά συζητήσαμε πώς χτίστηκε, πότε έγινε τζαμί, πώς μπήκαν αυτά τα μάρμαρα, πόση ζημιά έγινε με τη φωτιά του '17 και τέτοια. Μέχρι φυσικά να νυστάξει, οπότε αλλάξαμε θέμα....



Φωτογραφία από τα παλαιά τείχη. Στο βάθος φαίνεται το Ιδαδιέ (η παλαιά Φιλοσοφική) επί της Αμύνης, που χρησίμευσε ως σχολή εκπαίδευσης δημοσίων υπαλλήλων. Από πίσω βρισκόντουσαν τα παλιά εβραϊκά νεκροταφεία, στο τωρινό σημείο του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου.

Έλληνες αξιωματικοί της περιβόητης Μεραρχίας Σερρών παρελαύνουν μπροστά στο Βενιζέλο (της Αμύνης τα παιδιά), λίγο πριν φύγουν για το μέτωπο στο πλευρό των Αγγλογάλλων συμμάχων (Αντάντ-Entente Cordiale)

Η Σαλονίκη από θαλάσσης. 1916. Οι μύτες των μιναρέδων εξακολουθούν να υψώνονται. Είμαστε ήδη 4 χρόνια μετά την "απελευθέρωση" και ο Δήμαρχος αν δεν απατώμαι ήταν Σεφαραδίτης, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι στα μαγαζιά τους και στις θέσεις τους, οι Έλληνες ακόμα μειοψηφία. Δεν ήρθαν οι αλλαγές, όπως τις μαθαίναμε. Μόνο με τη λαοθάλασσα των Ποντίων και των Μικρασιατών , άλλαξε ουσιαστικά ο χαρακτήρας της Πόλης.

Το γνωστό Πολυβολείο. Ο πύργος του Γεντί-Κουλέ, του Επταπυργίου. Σήμερα δεν τον έχουν ανοίξει (ακόμα) προς έκθεση, αλλά η θέα από κει είναι φοβερή. Οι στρατιώτες που ποζάρουν έχουν να λένε για τα τουρκάκια, που τους τραβούσαν από τα παντελόνια για λίγα ψιλά, "φράνκ, φράνκ". Η Άνω Πόλη κατεξοχήν τουρκικής σύστασης, διατήρησε μέχρι και τελευταία κάποια από τα σπίτια και την αρχιτεκτονική τους (αν μπορεί να ειπωθεί τέτοιος όρος για τα χαμόσπιτα και τα πλινθόκτιστα ερείπια)

Η Θεσσαλονίκη παραδόθηκε, συνθηκολόγησε, διότι δε σήμαινε πολλά για τους Τούρκους. Άπαξ κι έχασαν την ιερή τους πόλη, τα Γιαννιτσά, όπου κι έχυσαν καντάρια αίμα, δεν έσκασαν και πολύ για τη Σαλονίκ. Σίγουρα ήταν σπουδαίο λιμάνι, υπήρχαν όμως σημαντικότερα εσωτερικά ζητήματα για την Αυτοκρατορία. Την παράδοση τη χρεώθηκε φαινομενικά ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, αλλά έχουν γραφτεί παρα πολλά που τα αγνοούμε οι περισσότεροι (βλέπε Σπύρου Μελά, Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι '12-'13).
Όπως και να 'χει, παλιά και νέα Θεσσαλονίκη, η Ιστορία ξεχειλίζει από τα μπατζάκια της. Δυστυχώς μείναμε με τους Ψωμιάδηδες και τους Παπαγεωργόπουλους και τους Παπαθεμελήδες και τους Γκιουλέκες και τους Μπουτάρηδες. (οι δύο τελευταίοι μένει να φανεί τι θα κάνουν για να αναστρέψουν το κλίμα).
Αλλιώς μας βλέπω "πολυεθνικούς" και πάλι. Κι ο νοών νοείτο....

Το θύμα

To thyma from Michael Vassiliadis on Vimeo.

Αφιερωμένο σε όλα τα θύματα

Η αποπαιδοποίηση των παιδιών ή αλλιώς η παραπαιδεία στα παραπαίδια

Πώς έφτασε στα χέρια μου πάλι ένα κουφό σύγγραμμα του 1939, εν Αθήναις, μεταφρασμένο από Γάλλο παιδαγωγό, (ενός Κλαπαρχ(&^%(δα, εντάξει Claparede το λεν τον άνθρωπο), αναφορικά με το έργο του Ζαν-Ζακ-Ρουσσό, τον "Αιμίλιο". Για υμάς τους άσχετους, ο Αιμίλιος είναι στην ουσία μια φιλοσοφία της εκπαίδευσης, με υποθετική βάση ένα μικρό παιδί, τον Αιμίλιο.

Εξηγεί λοιπόν ο Ρουσώ (και μέσω αυτού επιβεβαιώνει ο συγγραφέας) τα απλά ζητήματα στην ανατροφή ενός παιδιού. Θέματα που παραμένουν ακόμα και σήμερα υπό αμφισβήτηση και τα αγνοούν συνειδητά οι περισσότεροι.

Ξεκινάει από το νόμο της γενετικής διαδοχής. "Παρατηρήστε τη φύση του παιδιού κι ακολουθήστε το δρόμο που αυτή χαράζει. Αυτή (η φύση) θέλει τα παιδιά να είναι παιδιά προτού γίνουν άντρες". Σωστός;; Ποιος γονιός δεν εκνευρίζεται όταν τα παιδιά του κάνουν χαζομάρες, αυτό που λένε παιδιάστικα πράγματα; Μα τώρα είναι η στιγμή τους να τα κάνουν! Αντί γι'αυτό, τους επιβάλλουμε υπευθυνότητες και πειθαρχίες σε κανόνες, που επί Ρουσώ ήταν ακόμα πιο γελοίοι και χωρίς νόημα. Αλλά και σήμερα περιορίζουμε την ενεργητικότητα του παιδιού, καθηλώνοντάς το, σε θρανία και φροντιστήρια, φορτώνοντάς το με "βιβλιακές" γνώσεις από τα 7 και τα 8 του χρόνια, αγνοώντας πάλι κάτι βασικό. Ότι κάθε ηλικία έχει τα ελατήρια της που την κάνουν να κινηθεί.

Δεν υπάρχει χειρότερο από τις άκαιρες παρεμβάσεις στη φύση του παιδιού. Είναι προτιμότερο να μην κάνουμε τίποτα από το να κάνουμε κάτι στραβό. Λέει ο συγγραφεύς: "Αν αμφιβάλλεις, να απέχεις. Ο πιο μεγάλος, ο πιο σημαντικός κανόνας της αγωγής δεν είναι να κερδίζουμε χρόνο, αλλά να χάνουμε χρόνο (!!!)". Περίεργα δεν ακούγονται όλα αυτά;; Ειδικά σήμερα που επειδή τρέχουμε εμείς, προτρέπουμε (εξαναγκάζουμε καλύτερα) και τα παιδιά μας να μας ακολουθήσουν στο τρελό κυνηγητό γνώσεων, "εφοδίων" και δραστηριοτήτων, υποτίθεται. Διότι τι σόι δραστηριότητα είναι αυτή που πας το παιδί σου του οποίου βράζει το αίμα, για ζωγραφική π.χ. Ή που πρέπει να παίξει μπάλλα με τους φίλους του, να γίνει κουβάρι, να τρεχαλιαστεί μέχρι να του βγει η γλώσσα κι εσύ το στέλνεις στην Ακαδημία να "κάνει προπόνηση" με κώνους και χαζά. Αγχωτικές κινήσεις, ούτε εκτονωτικές, ούτε παιδαγωγικές, στρες να προλάβεις την ώρα, στρες να ετοιμαστεί το παιδί, του φωνάζεις, εκνευρίζεται, θυμώνει. Κατά τα άλλα, πηγαίνει αθλητισμό. Ποιος αθλητισμός, που πάνε οι γονείς και βρίζονται στα σύρματα για να βγάλουν τα απωθημένα τους;

Ξέφυγα όμως, ενώ ήθελα να συνεχίσω με τη φύση του πιτσιρικά. Αυτή η φύση είναι η φύση ενός "άγριου". Ο Ρουσσώ θέλει τον Αιμίλιο άγριο, διότι, λέει, τα παιδιά που ανατρέφονται με τη συνήθεια, μοιάζουν με τους χωρικούς, που υποτάσσονται στο καθετί και που δεν κάνουν τίποτα αν πριν δεν τους δώσεις κάποια υπόσχεση. Απεναντίας ο "άγριος" πειραματίζεται με κάθε ευκαιρία και μαθαίνει να τα βγάζει μόνος του πέρα. Κι έτσι το μόνο βιβλίο που δίνει στον Αιμίλιο είναι -ποιο άλλο;- ο Ροβινσώνας Κρούσος!

(πλάκα-πλάκα να το δώσω και εγώ στους δικούς μου, αφού το 'χουμε, να το ρίξουν μια ματιά)

Η άσκηση και το σωματικό παιχνίδι αναπτύσσουν κι αυτό το ξέρει κάθε αλητάκος του δρόμου που θέλει τα μπράτσα του να μεγαλώνουν. Εμείς τα καταδικάζουμε στην ακινησία, στην τηλεόραση, στο play-station, στο φάε-όλο-το-χάμπουργκερ-Μπούλη, και ξεχνάμε ότι αυτή η αδράνεια θα τον κυνηγάει εφ'όρου ζωής. Η υπερπροστατευτικότητά μας, πάντα σε συνδυασμό με αυτά που ακούμε και μας τρομοκρατούν, τα φρικιαστικά εγκλήματα κατά των παιδιών, μας στρίμωξαν και μαζί με μας και τα παιδιά μας. Τους βάζουμε σε σκέψεις μεγαλίστικες, τους εμφυτεύουμε τη δική μας λογική, ενώ το παιδί έχει τη δική του, μια άλλη, ξεχασμένη από μας που μεγαλώσαμε. Δεν τους αφήνουμε στις ελεύθερες συνθήκες που θα τους εξασκήσουν την "αγριότητα", που είπα προηγουμένως, γιατί φοβόμαστε, δεν πιστεύουμε στην αυτοπροστασία, ούτε στην "ευαισθησία" του περίγυρου για την παιδικότητα.

Λέει κι άλλα πολλά το βιβλίο, γραμμένο τόσες δεκαετίες πριν, με διαχρονικότητα και με γλαφυρότητα. Συμπερασματικά καταλήγω: Το παιδί πρέπει να ζήσει την παιδική του ηλικία, όχι ως προετομασία για τα δύσκολα της ζωής, όχι ως εξοπλιστικό πρόγραμμα, αλλά ως απόκτηση ισορροπιών, ψυχικών και πνευματικών. Το παιχνίδι είναι αυτός ο εξισορροπιστικός μηχανισμός, όχι το φροντιστήριο, ούτε η καταναγκαστική απομνημόνευση. Είναι λάθος να λέμε : "Παίζει γιατί είναι μικρό ". Το σωστό είναι "Είναι μικρό για να μπορεί να παίζει"

Κι επειδή οι όροι εύκολα τροποποιούνται τη σήμερον, κάποιος μπορεί να θεωρεί παιχνίδι το να βλέπει το παιδί στην τηλεόραση ματς ή τηλεπαιχνίδια. Ή να κουνάει αντίχειρες με το joystick. Παιχνίδι με την παιδαγωγική- παραδοσιακή- έννοια είναι το εξωτεχνολογικό, το μυαλοκεντριζόμενο, το "άγριο", το πειραματικό, το παιχνίδι ισχύος με χέρια και πόδια, ζωντανά όχι virtual, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι και να γίνεται λιώμα μετά, να φάει ότι του δώσουν, φακές, φασολάκια, γιατί πεινάει σα λύκος, όχι να κάνει επιλογή, ακριβώς επειδή δεν έχει ξοδέψει ενέργεια και άρα δεν έχει ουσιαστική ανάγκη τροφής. Αυτήν την ενέργεια πρέπει να την αφήνεις ελεύθερη να εκρήγνυται. Τώρα!! Τώρα, ώστε μετά να έχει την ηρεμία, την ψυχραιμία που απαιτείται, ώστε να παίρνει αποφάσεις με την αποκαλούμενη ωριμότητα. Μα άμα δεν αγουρέψει πρώτα, πώς θα ωριμάσει μετά;;

Τα βγάζουμε φυτά τα παιδιά από τα Λύκεια, χωρίς να έχουν εκτονωθεί ποτέ και πηγαίνουν στα Πανεπιστήμια, 20-25 χρονών, ως παρατεταμένοι έφηβοι, να κάνουν αυτά που δεν έκαναν ως παιδιά. Κι εκεί φυσικά μουρλαίνονται! Πραγματικό αμόκ, τους βγαίνει η αγριάδα καθυστερημένα. Τα ένστικτα όμως δεν είχαν εξαλειφθεί, απλώς τα είχαμε κοιμήσει εμείς σαν σύστημα παιδευτικό. Οπότε μόλις φύγουν λίγο από τον έλεγχο, τον ασφυκτικό έλεγχο της οικογένειας, τη μέγγενη της οικογένειας, αισθάνονται ότι μπορούν να ξαναγυρίσουν σε κείνα τα άγρια ένστικτα, τα ελεύθερα, τα πειραματικά, τα εκρηκτικά...

Είναι όμως αργά πια. Τον ακούσατε εκείνον τον φοιτητή που έπεσε από το διαμέρισμα που είχαν το πάρτυ. Μεθυσμένος ήταν, πήγε να ξεφύγει από κλειδωμένο δωμάτιο, υπνοβατούσε; Η ψυχούλα του το ξέρει και τώρα είναι αργά να το μάθουμε κι εμείς.

Το νου σας στα παιδιά! Τα δικά σας, τα ξένα, τα διπλανά, τα παραπέρα. Προσοχή! Ούτε υστερίες, ούτε υπερπροστατευτισμός, ούτε αδιαφορία, ούτε εγκληματική συμπεριφορά (βία).

έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.....λέει ο ποιητής.

Υ.Σ. Ρε σεις πήρατε χαμπάρι τι γίνεται με τα βιβλία του Δημοτικού;; Αυτή η απίστευτη Δραγώνα με τα τσιράκια της μπαχαλοπαιδείας. Κάποιος λέει ότι όλη αυτή η παραπαιδεία (τα άσχετα θέματα, τα βλακώδη ζητήματα που θίγει το βιβλίο της Γλώσσας, η αδιάφορη στάση στην Ιστορία ή στα ζητήματα θρησκείας-θίγονται αρκετοί-η προκλητική και απροκάλυπτη "περιοδικοποίηση" των σημαντικότερων βιβλίων μόρφωσης, η πλήρης απαξίωση ιδανικών και αξιών ήδη από το Δημοτικό) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ. ΣΙΓΟΝΤΑΡΕΤΑΙ, ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΝΕΤΑΙ, από τα ίδια κέντρα που φύτεψαν τους Δραγώνες του ανθελληνισμού. Το καταφέρνουν έτσι ώστε από αυτά τα βιβλία που θα διδαχτούν τα παιδιά, όχι απλώς δε θα μάθουν τίποτα, μα τίποτα, αλλά και θα γίνουν ντιπ χαϊβάνια, φυτά, ανεγκέφαλοι καταναλωτές της TV, χωρίς σκέψη και άποψη, με πλήρη άγνοια απλών αρχών και κανόνων.

Εγώ βέβαια πάντα θεωρώ ότι όλα αυτά που συχνά αποδίδουμε ως συνωμοσίες, ως σκοπιμότητες, ως υστεροβουλίες, είναι απλώς ηλιθιότητες και ανεπάρκεια των μηχανισμών. Δηλαδή βάλαν 10 ηλίθιους να γράψουν τα βιβλία, 10 καραμαλ....ες, οι οποίοι μεταξύ ούζου, χαρτοπαικτικής λέσχης και βαθειάς μαστούρας, φτιάξαν αυτά τα εκτρώματα. Αν δηλαδή όλα αυτά που ανέφερα στην αρχή για αποβιβλιοποίηση και επαναφορά της άσκησης και του παιχνιδιού ίσχυαν τότε, σήμερα, με αυτά τα πανηλίθια βιβλία, ισχύει επί εκατό. Αν ήμουν δάσκαλος (ρε κάνε με πρωθυπουργό και θα δεις!), θα τα έσκιζα μπροστά στο Υπουργείο Παιδείας και κάθε μέρα θα κάναμε μάθημα χωρίς βιβλία, έξω, αρχαία ιστορία και μυθολογία σε ένα μουσείο, νεώτερη ιστορία στο Ρούπελ, αριθμητική στο παζάρι ή στη λαϊκή της γειτονιάς, θρησκευτικά μμμμ δεν ξέρω, σε κανα μοναστήρι ίσως, γεωγραφία στον Όλυμπο με θέα, φυσική ιστορία στην Κερκίνη, φυσική/χημεία σε κανα εργοστάσιο, γυμναστική στην Τούμπα (όχι εν τάξει πλάκα κάνω..).

Τα σχολεία να μη γίνουν ούτε κελλιά ούτε χώροι αποβλάκωσης. Παλέψτε ο καθείς και με τα όπλα του

Υ.Σ 2: Φεύγοντας, από τη δουλειά προς το αμάξι, μισή ώρα που έγραψα τα παραπάνω, σε μια πυλωτή, έπαιζαν τρεις πιτσιρικάδες 12-13-14 χρονών με κάτι περιοδικά τυλιγμένα σε ρολό και χτυπιόντουσαν. Και φαινόταν ότι το διασκέδαζαν τρελά!!!! Δε χρειάζονται λόγια πολλά, αρκεί να κοιτάξεις, αλλά να "ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ" γύρω σου πραγματικά

Υ.Σ. 3 : Επίσης όπως με ειδοποιούν από το κοντρόλ, σήμερα (25/10/2010) δήλωσε παραίτηση η Γ.Γ. του Υπουργείου Παιδείας, κ.Θάλεια Δραγώνα (Ουστ, στα τσακίδια!!) με αφορμή τα τεκταινόμενα στα βιβλία του Δημοτικού-Γυμνασίου και ιδιαίτερα στην Ιστορία. Επειδή όμως είναι εντεταλμένη, βαλτή από συγκεκριμένους κύκλους, δεν μπορεί κάπου θα χωθεί να κάνει από αλλού τη ζημιά της......

Αφιερωμένο στο φίλο μου το Ρέμπα

Τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα, το 1949, τραγουδισμένο από Στέλλα Χασκίλ, Στράτο Παγιουμτζή και Μανώλη Χιώτη. Ο Χιώτης είναι και στο μπουζούκι, στα 28 του.

(Αφιερωμένο στο φίλο μου)

Πάλι σε βλέπω σκεφτικό, τί έχεις άνθρωπέ μου; (Είναι ΠΑΟΚ γι'αυτό!!)
Ποιο βάσανο σε τυραννά, τυραννά (που θα αποκλειστούμε και από το Europa, αυτό είναι;;)
και δε μιλάς καλέ μου!
Ποιο βάσανο σε τυραννά, άνθρωπε
και δε μιλάς καλέ μου! (Θα βρούμε προπονητή μη χαλιέσαι)

Απόψε θέλω να χαρείς, μη μου χαλάς τα κέφια!
Μήπως κι εμείς δεν έχουμε, έχουμε, (εμείς οι Αρειανοί)
μες την καρδιά μας ντέρτια! (Εμ τεσσάρα είναι αυτή, ξεχνιέται;;)
Μήπως κι εμείς δεν έχουμε, άνθρωπε,
μες την καρδιά μας ντέρτια!

Καθένας κρύβει στην καρδιά και το δικό του δράμα.
Κουράγιο θέλει η ζωή, η ζωή, (κουράγιο, ναι κουράγιο)
τι βγαίνει με το κλάμα;
Κουράγιο θέλει η ζωή, άνθρωπε, (κουράγιο, αλλά και λεφτά για μεταγραφές)
τι βγαίνει με το κλάμα; (Εμένα ρωτάς, το Δερμιτζάκη ρώτα!)

Ο Θάνατος στην αυλή μου!

Αυτές κύριοι και κυρίες είναι οι αμανίτες!!! Amanita phalloides, για την ακρίβεια.

Τα δηλητηριώδη μανιτάρια της ελληνικής υπαίθρου, που μπορούν να φυτρώσουν, έξω από την αυλή σας. Ειδικά τώρα με τις βροχές, μπορείτε να τα δείτε στις άκρες του γκαζόν, στις ρίζες θάμνων. Με άσπρα βράγχια από κάτω, με το κλασσικό δακτυλιδάκι, σα μεμβράνη και τη θήκη στη βάση. Εγώ τα βρήκα χτες και τρόμαξα λιγάκι. Τα μάζεψα και τα σαβούρντιξα πάρ'αυτα. (Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως έπρεπε να κρατήσω λιγουλάκι για κανέναν "Φίλο", να φάμε παρέα με λίγο κρασί Κιάντι και φάβα;;;;Χάνιμπαλ Λέκτερ ντε!!!)

ΠΡΟΣΟΧΗ, ούτε που να το αγγίξετε. ΚΙΝΔΥΝΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ.
Ξέρω οικογένεια Αλβανών που ξεκληρίστηκε σε λίγες μέρες, από κατανάλωση τέτοιων μανιταριών. Ηπατική-νεφρική ανεπάρκεια, εντατική, αιμοκάθαρση, τέλος! Υποτίθεται καιεραν από μανιτάρια, μάζεΔείτε κανα site (manitari.gr), ασ'τε τους ειδικούς (όχι εμένα) να μαζεύουν και όταν βγαίνετε στα δάση από μακρυά κι αγαπημένοι με τους αμανίτες. Καλύτερα κόψτε κανα λελουδάκι!!!