Όσα ξέρει ένα παιδί, δεν τα ξέρει η Μπιρμπιλή……

Με τη γέννηση του κάθε ανθρώπου, υπάρχει μια τεράστια δεξαμενή γνώσης. Όσο μεγαλώνει και μπαίνει σε διαδικασίες σαν τα σχολεία ή τα φροντιστήρια ή από την πολλή επαφή με τους μεγάλους, η δεξαμενή αρχίζει να λιγοστεύει και σιγά-σιγά να στερεύει. Ώσπου φτάνει η στιγμή της ενηλικίωσης και αδειάζει η δεξαμενή. (Άμα γίνεις και υπουργός, δε μένει ούτε στάλα, έτσι για δείγμα).
Εγώ στη φάση που είμαι, όντως δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ουδέν οίδα, κυριολεκτικά. Τα παιδιά όμως έχουν μια μικρή ακόμα ελπίδα…..

Είναι δύο παιδάκια στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Διαφέρουν ο ένας από τον άλλον 180 μοίρες. Ο ένας αγαπάει τη φύση, αλλά όχι πολύ τη δουλειά. Νοιάζεται για τους άλλους, είναι ευαίσθητος, ευσυγκίνητος, δεν του πολυπάει το μυαλό στα λεφτά και στα έξοδα. Μαζεύει ελιές, φυτεύει καρότα και ραπάνια.
Ο άλλος είναι μαγκάκος, μας έχει ψιλογραμμένους, μας κοιτάει ώρες ώρες με ύφος μπλαζέ, σνομπ. Τα λεφτά που του δίνουμε τα βάζει σε έναν κουμπαρά, που τον κλειδώνει και το κλειδί το κρύβει κάθε φορά σε άλλο μέρος. Παίζει παιχνίδια όπως ο «έμπορος», που κάνει αυτός τον πωλητή περιοδικών ή στολιδιών ή άλλων αντικειμένων και γω του κάνω τον πελάτη, τον καλό πελάτη, τον ιδιότροπο πελάτη, τον προμηθευτή, ανάλογα.
Κάποια στιγμή φεύγουμε δύο παρέες με ένα αμάξι. Ρωτάω τον δεύτερο «ξέρεις γιατί πάμε με δύο αυτοκίνητα;;;;». «Φυσικά» μου λέει, «για να γλυτώσουμε καύσιμα». Ο άλλος, ο πρώτος, που δεν άκουσε την απάντηση, αλλά ως περίεργος που είναι ρωτάει: «Τι λέτε, για τα αυτοκίνητα;;». «Ναι» του λέω «γιατί πάμε με ένα κι όχι με δύο;;». «Εεε, μα φυσικά για να μην κάνουμε παραπάνω καυσαέρια και για να μολύνουμε λιγότερο τη φύση», απαντάει με αυτονόητο ύφος ο πρώτος.
Άμα τους ρωτάω καμμιά φορά, «άραγε έτσι όπως διαφέρετε, και μπορείτε να αλληλοσυμπληρώνετε ο ένας τον άλλον, θα μπορούσατε να κάνετε δουλειά μαζί;;», μου απαντάνε και οι δύο ταυτόχρονα και ενστικτωδώς: «Άλλο μπαμπά να κάνουμε παρέα και άλλο να είμαστε στη δουλειά. Όλο θα μαλώναμε, δεν καταλαβαίνεις;;;»

Αυτό που λεν τα παιδιά είναι που δεν μπορεί να καταλάβει κανείς μεγάλος:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΤΕΡΠΝΟΥ ΚΑΙ ΩΦΕΛΙΜΟΥ.

Άμα είναι τερπνό, ΔΕ θα είναι ωφέλιμο. Αν είναι ωφέλιμο, ΔΕΝ μπορεί να είναι τερπνό.
Και φυσικά οι προεκτάσεις τους.

Προέκταση πρώτη: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΡΑΣΙΝΗ+ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Ή πράσινη θα είναι, αλλά χωρίς ανάπτυξη, ή ανάπτυξη και ποιος το γ#@$μεί το πράσινο. Τα δύο μαζί δεν μπορούν να υπάρξουν τουλάχιστον ειρηνικά και ανώδυνα. Ο insider στην Πρωτεύουσα που έχω και με πληροφορεί (κρύβε λόγια, μας ακούει το NSA)----Δεν είμαστε Wikileaks, Δεν είμαστε Wikileaks----μου λέει ότι εκεί στα Υπουργεία, προσπαθούν να συνδυάσουν τα ασυνδύαστα και να ταιριάξουν τα αταίριαστα. Οι άδειες για την παραγωγή «εναλλακτικών μορφών ενέργειας» περνάνε μέσα από την αδιαφάνεια των συμβάσεων της ΔΕΗ και η έννοια του «παραγωγού» μετατρέπεται σε αυτή του «προαγωγού». Μόνο που δεν προάγεις Ουκρανέζες, αλλά το ίδιο το χώμα και την οικολογία εν γένει. Η εκπαίδευση σε περιβαλλοντικά θέματα είναι η μια πλευρά και η άλλη είναι το «πόσα θα βγάλω, θα κονομήσω, άμεσα, Τώρα». Η ανάπτυξη, ακόμα και αυτοί οι μακροοικονομικοί δείκτες μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας αποτιμούνται με συγκεκριμένο ορίζοντα, με συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, όπως εξάλλου όλα τα έργα του ανθρώπου. Όσοι παρακολουθείτε (και μόνο) τα ντοκυμαντέρ του National Geographic, θα έχετε υποψιαστεί ότι η Φύση απλώς ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ έτσι. Αυτό που φαντάζει ως αποτίμηση στην οικονομία, στο φυσικό περιβάλλον είναι μόνο το αίτιο κι όχι το αιτιατό. Για παράδειγμα, η κοστολόγηση των προϊόντων σε μια αγροτική σοδειά χάνει το νόημα της, όταν επέμβουν οι so-called αστάθμητοι φυσικοί παράγοντες, π.χ μια θεομηνία, μια καταιγίδα (σαν τα χτεσινά 10 μποφώρ). Μα η Φύση είναι a priori αστάθμητη, δε σταθμίζεται με μέτρα και σταθμά, με κανόνες της αγοράς, με νόμους του εμπορίου. Πώς μετράς στα 500 χρόνια τη μετακίνηση των πλακών κάτω από την Αρκτική, με όρους οικονομικούς;;; Αυτός είναι ο γκαϊλές μας, ποια θα είναι η ελάττωση των αγροτικών εκτάσεων με την επακόλουθη άνοδο της στάθμης;;; Χέ#@$#@^κε η φοράδα στο αλώνι! Κοιτάμε πάντα (δυστυχώς) το δέντρο, ποτέ το δάσος. Η ανάπτυξη, ως ανθρώπινο έργο, δε λαμβάνει ποτέ, ούτε και το έκανε στο παρελθόν, τη συμβάδιση με το περιβάλλον. Έστρωνε το δικό της τσιμέντο, το δικό της χάραγμα στην επιφάνεια, ασεβώς δρούσα και ελαφρά τη καρδία. Όταν γίνονται κατολισθήσεις ή καθιζήσεις τύπου Πίνδου, χωριά Ιωαννίνων κι έτσι, αυτοί που ζουν στο πετσί τους την πλήρη αναντιστοιχία πράσινου και ανάπτυξης, θα καταλάβουν-ίσως-τι λέω. Τα πράσινα άλογα της ανάπτυξης ή αλλιώς το ά-λογο (το χωρίς λόγο) της πράσινης ανάπτυξης

ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Δε γίνεται να αγαπάς αυτό που σε ζορίζει, αλλά σου φέρνει λεφτά, δηλαδή τη δουλειά σου. Αν κάτι σε ευχαριστεί, δεν μπορεί να σου είναι «πρακτικό», «χρήσιμο», με τη βιοποριστική έννοια. Αν κάτι σου είναι ωφέλιμο, σου πληρώνει τους λογαριασμούς, σου γεμίζει τη στομάχα, απλώς δεν γίνεται να το κάνεις με ευχαρίστηση. Αυτό που είναι υγιεινό, είναι πάντα ( ή σχεδόν) άνοστο. Πώς γίνεται τα πιο γαμ#@%$&να νόστιμα πράγματα να είναι ανθυγιεινά (ή έτσι μας λένε!!) ;;;; Για να μη μιλήσω για ηθική και τα ευχάριστα πράγματα που είναι αμαρτίες… π.χ. λέμε τώρα, έτσι για παράδειγμα, όχι ότι το ρωτάω κανονικά, πώς το λένε, for argument’s shake, το να έχεις 2-3-4-1456-ν εις τη χι- εξωσυζυγικές σχέσεις είναι αυστηρά ανήθικο και κοινωνικοχριστιανικά απαράδεκτο, ενώ το να είσαι παραγωγικός, δουλειά-σπίτι-δουλειά, ούτε να κοιτάς ξένη γάμπα (και κάτι παραπάνω) να το ευλογεί ο παπάς κι ο Πάπας….
Τα τερπνά δεν είναι ωφέλιμα (για τους άλλους), αλλά τα ωφέλιμα (πάλι για τους άλλους) δεν είναι τερπνά.

ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΤΡΙΤΗ: Δε γίνεται να είσαι και οπαδός και φίλαθλος. Αν φχαριστιέσαι ποδόσφαιρο (τερπνόν), μάλλον θα χάνει η ομάδα σου (μη-ωφέλιμον), ειδικά αν είσαι ΠΑΟΚ, κι έτσι χάνεις και βαθμούς και βλαστημάς την ώρα που ήρθες στο γήπεδο και δαγκώνεις το πουλί σου από τους +2 βαθμούς, που με την ευγενική χορηγία του Βαρδάρη, μοιάζουν με -27 βαθμούς (βέβαια εδώ έρχεται το μη-τερπνόν, που περιπλέκει κάπως την κατάσταση). Επειδή όμως , όπως είπαμε είσαι ΠΑΟΚ, κάθεσαι σαν τον παπάρα με το μπουφάν με τη γούνινη επένδυση, να βλέπεις 10 τρόμπες και έναν τεμπελχανά, να βασανίζουν ένα τόπι, να κακοποιούν τη λέξη ποδόσφαιρο (μη-τερπνόν), αλλά επειδή είσαι ΠΑΟΚ (είπαμε!!) δε σε πολυνοιάζει και αφού μπήκε με 65 σπόντες ένα (μισό;;) γκολάκι, με καρα-οφσάιντ που έβγαλε το μάτι της νοικοκυράς στην πολυκατοικία απέναντι από την Τούμπα και πήρες τους τρεις βαθμούς (άρα ωφέλιμον), φεύγεις με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και καμαρώνεις σα γύφτικο (δεν το λέω εγώ, η παροιμία, μα το Θεό!!!) σκεπάρνι (άρα καταλήγουμε πάλι στο τερπνό και πάλι ξαναμπερδεύεται η φάση)……Anyway, η κατάληξη είναι πως άμα είσαι ΠΑΟΚ, είτε έτσι είτε γιουβέτσι, κάτι πάει κι έρχεται. Το μεγάλο πρόβλημα είναι να είσαι Ηρακλής ( ή και Άρης, αν επιμένετε, δεν έχω πρόβλημα). Πού είναι το τερπνό και πού το ωφέλιμο;;;; Δεν πειράζει, φταίει που η Παναγία (το ‘χε πει ο Άγγελος Αναστασιάδης, θυμάστε;;) όταν γέννησε το Χριστό, δεν υπήρχε έγχρωμη τηλεόραση και έμοιαζε ότι αγαπάει τα ασπρόμαυρα και ντυνόταν σα μαζορέτα του Ζαγοράκη (Ιιιιιιιιι, βλάσφημε, αφορισμένε, στο πυρ το ασπρόμαυρον, εεεεεε το εξώτερον !!!).

ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ (ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ) : Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς. Το λεγόμενο και σύνδρομο του ασυμβίβαστου της Βουλής. Ή θα είσαι με το κεφάλαιο ή με την πλέμπα. Ή θα παίρνεις από τους εφοπλιστές (και θα αποποιείσαι τον όρο σοσιαλιστής) ή θα τρως ψωμί κι ελιά, θα κάψεις τη λιμουζίνα που κονόμησες και θα λέγεσαι υπηρέτης του λαού. Μια με το ωφέλιμο (προμήθειες, μίζες και τα ρέστα---στην κυριολεξία όμως) μια με το τερπνό (ψηφαλάκια, προεδριλίκια κι έτσι) απλά ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ!!!!!
Το υπουργείο υπουργείο (τερπνόν), αλλά άσε από έξω τα ωφέλιμα (συμβάσεις δημοσίων έργων στους κολλητούς, που κι αυτοί δε θα σε ξεχάσουν την κατάλληλη στιγμή). Ή θα φροντίσεις να γίνεις κακός με αυτούς που καταληστεύουν το δημόσιο πλούτο, όπου κι αν βρίσκονται (ωφέλιμο για το δύσμοιρο κράτος), ή θα σφυράς κλέφτικα και θα τρως μέχρι να γίνεις σαν τη βοϊδάρα το Πάγκαλο (τερπνό----τι τερπνό δηλαδή, μέχρι να σκάσει το έμφραγμα, αμήν και πότε, εν τάξει, εν τάξει Θου Κύριε!!!).
Δε γίνεται να καλαμπουρίζεις με την εργοδοσία και να τα βρίσκετε υπογείως, αλλά μετά να βγαίνεις και να το παίζεις συνδικαλιστής κι εργατοπατέρας. Δεν μπορείς να είσαι διοικητής τμήματος και να θες να βγει ομελέτα χωρίς σπασμένα αυγά (τι κλισέ χιλιοειπωμένο, αλλά το άτιμο χτυπάει ακριβώς στην ουσία). Γίνε κακός, αυστηρός, όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος (και ΣΔΟΕ από δίπλα), να δω τα ωφέλιμα σου και μετά έλα και ζήτα από μένα θυσίες και έργατα και δουλείας, να σε δώκω τη Σαχάρα να με δώκεις το Σουέζ, να σε τερπνάρω μέχρι να ξελιγωθείς……
Με λίγα λόγια και to make a long story short, άμα δε βρέξεις κώλο, δεν έχει ψάρι

Αντιλαμβανουά, ότι οι προεκτάσεις είναι άπειρες, ατελείωτες, ατέρμονες…….
Δε με φτάνουν 6.256 blogs για να τα γράψω όλα, αλλά επειδή μόλις αντιλήφθηκα την πίεση που μου ασκείται από κείνα τα «καλά παιδάκια» (που λέγαμε )στην αρχή και επειδή πρέπει να τσακιστώ να φύγω από το PC ώστε να παίξουν κι αυτά τον Lego-Indiana Jones 2: the adventure continues-----Το τερπνόν, καταλαβαίνετε !!!! ----- το μάθημα λήγει εδώ, ότι ωφέλιμο πήρατε, πήρατε, ουστ και στα σπιτάκια σας γρήγορα, να κάνετε και σεις τίποτα ωφέλιμο και ας μην σας τέρψει διόλου. Εξάλλου η ανάπτυξη είναι γκρι, ενώ το χρήμα (α ρε Πασοκ, πόσα ξέρεις) πάντα πράσινο.

-----Το τελευταίο άσχετο σχόλιο θα μπορούσε να παραγραφεί, αλλά μου φάνηκε και ωφέλιμο και τερπνό (άρα γίνεται……….!!!!!;;;;;;;)-------
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία……………………………………………………………………………………….