Όποτε συναντώ πόρνες, δεν μιλούν ποτέ για σεξ. Θέλουν να μάθουν για την ψυχή και τον Θεό. Συναντώ επίσης ασκητές και μοναχούς, και όταν βρεθούμε μόνοι, ρωτούν μόνο για σεξ.
Οσσο.
Δε θέλω πλέον να μιλάω γι'αυτά που βλέπω, θέλω να τα περνάω κατευθείαν στις μνήμες. Ούτε θέλω να μάθω για τα βάθεια της ψυχής ούτε για τους Θεούς, δε θέλω να βλέπω ούτε τους γκρεμούς ούτε τις σκάλες του ουρανού.
Θέλω μόνο να ακούω έναν ήχο, ένα βογκητό κι ένα βουητό. Ένα βιμπράτο και μια κορώνα. Ένα σφύριγμα τσομπάνη και κραυγή από Πόντιο. Ένα τραγούδι της τάβλας, του δρόμου, της χαράς. Αυτά με προσγειώνουν και μου κρατούν συντροφιά.
Δεν μπορώ να συζητώ τα ίδια και τα ίδια, πολλω δε μάλλον, με ανθρώπους που δεν καταλαβαινομαστε. Δε βρίσκω νόημα να συζητώ αυτά που έχω εδώ, μπρος μου. Με την κουβέντα δε θα αλλάξει κάτι.
Αυτό που χάμω κείται, εμπόδιο στο δρόμο, πέτρα που θα σκαλώσεις, να το κλωτσήσεις έτσι απλά δεν μπορείς. Καλύτερα να το προσπεράσεις. Εάν είναι μικρό σε διαστάσεις. Αλλιώς θα είναι σαν τις Συμπληγάδες, ανάμεσα τους ή θα συνθλιβείς ή θα βγεις από κει, σαν τον Πύρρο.
Αλλά και πάλι, θα είναι πάντα εκεί, βρόγχος και τοίχος. Τι νόημα έχει να τα συζητάς; Τι να μάθεις παραπάνω; Αυτό που σε μικραίνει, αυτό που σε ταπεινώνει, θες να το ξεχνάς, όχι να το συνδιαλέγεσαι.
Αυτό που σε εξυψώνει, αυτό που σε στέλνει στους παραδείσους, του καθενός τις Εδέμ, είτε σωματική απόλαυση είτε πνευματική, αυτό θες να μάθεις, να ψάξεις.
Κι εννοείται, αυτό που για τον έναν είναι ο Παράδεισος, είναι η Κόλαση του άλλου. Ποτέ δεν ξερουμε σε ποιανού τον Παράδεισο περπατάμε, ενώ νομίζουμε ότι μας κατατρυχει ο προσωπικός Διάβολος μας. Κι ο άλλος που εμείς βλέπουμε να ζει με τον προσωπικό του Ιησού και να περπατά στο νερό μαζί του, βραζει στο πυρ το εξώτερο και στο ενδοτερο.
Όσο οι παράλληλοι αυτοί κόσμοι δε συναντιώνται, κανείς δε θα καταλάβει κανέναν. Ούτε καν ο ίδιος ο Οσσο.
Που ποιος ξέρει κι αυτός σε ποια Παραδεισοκόλαση πλανιεται..... Ο πλάνης γκουρού....
