Το μουστάκι μου

Είπα να αφήσω μουστάκι. Δεν ξέρω πώς το αποφάσισα. Προέκυψε κάπως.

Το πρώτο που (ξανα)είδα στον καθρέφτη ήταν ο Σάκης.

Στα καλά του. Μου θύμισε πολλές σκηνές μαζί του. Πατέρας. Κι αυτός κι εγώ. Ταχαμ αντριλα, ταχαμ πατριαρχική εξουσία.Ταχαμ τα έχουμε όλα υπό έλεγχο. 

Σκατα να φάμε, κι αυτός κι εγώ! Αλλά το μουστάκι μου αρέσει. Και λίγο λίγο θα το συνηθίσω. Είναι και μαύρο σαν κατράμι, νεανικό μουστάκι, μυσταξ, μυστακιον! 

Τώρα που το θυμήθηκα, αγαπημένες ατάκες: 

Και τι δε μου θυμίζουν τα μουστάκια! Θείους, ξαδέλφια, συγγενείς, γνωστούς και φίλους. Μια ενηλικίωση γεμάτη μουστάκια. Βαρειά, Παχειά, πασοκτσιδικα. Είχα τη θεωρία τότε, ότι βγαίνοντας από τη μεταπολίτευση, για τους άντρες κυρίως, υπήρχαν τα σινιάλα, τα σημεία που έδειχνε ποιος ήσουν, από πού ερχόσουν και το δήλωνες. 

Αν ήθελες να δηλώνεις κόντρα στο καθεστώς, στο καθώς πρέπει, στη συντήρηση,  έπρεπε να αφήσεις τρίχα. Ότι δε σε νοιάζει να έχεις καλοξυρισμενο πρόσωπο και Clean Cut Face. Ότι εσύ νοιάζεσαι για αλλά πράγματα, πιο πνευματικά, ανώτερα από τα ταπεινά της ξυριστικης. 

Αν είχες πιο κομμουνιστικά/μαρξιστικά/λενινιστικα ένστικτα, εννοείται ότι ήσουν για το μούσι. Μούσι του Βελουχιώτη, το μούσι το αντάρτικο, από φαρδεια γενειάδα έως το μούσι του Φιντέλ Κάστρο ή το μουσάκι του Γκεβάρα.

Αν θεωρούσες εαυτόν στα πιο κεντρώα/προοδευτικά/σοσιαλιστικά ρεύματα, αλλά έπρεπε να δηλώνεις και το ανατολικό-μεσογειακο σου παρελθόν, τότε δεν έμενε άλλη λύση από το μουστάκι. Το '80 το μάθαμε ως το μουστάκι του πρασινοφρουρού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαν και άλλοι πολιτικοί χώροι το δικαίωμα να οικειοποιηθούν το τρίχωμα του άνω χείλους.  Εμένα μου θυμίζει Κούρδο-τουρκο-αραβο-ασιατική φλέβα ή DNA. 

Και βλέποντας με δηλαδή στη Γερμανία, το είδος του μουστακιού μου, παραπέμπει απευθείας -λενε εδώ- σε türkischer Gemüsehändler-, Τούρκος μανάβης. 

Η συμβία επειδή δεν τη βολεύει, θέλει να το γυρίζει σαν από Γάλλο φούρναρη, εκείνους με τον μπερέ, των Βάσκων. 

Μου παρήγγειλε κι έναν δηλαδή, για να το φοράω, μην της θυμίζω τον Ιμπραήμ Τατλισες! Gözleri boncuk mavi, bir gördüm asik oldum, να πούμε. Άσε που κάναμε και καυγά, που με αποκάλεσε Τούρκο, "κατά 70-80%" είπε, και με έκανε Τούρκο και της είπα ότι κι αυτή έχει 30-40% ναζί γονίδια. Αλλά εντάξει, μετά τα βρήκαμε. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει. Ας με λέει και Ζώρζ Μουστακί, δεν πειράζει!

Τι λέγαμε; Ναι, μουστάκια. Θα τρώγαμε τα μουστάκια μας δηλαδή κι επειδή αυτή δεν είχε (όχι πολύ τέλος πάντων) ότι θα τρώγαμε από το δικό μου, θα 'ταν. 

Μια συνάδελφος στη δουλειά μου είπε της θυμίζω τον μπάτσο από τα Narcos, τη σειρά του Netflix, με τον Εσκομπάρ και τα κολομβιανά καρτέλ.  

Έμαθα και να το περιποιούμαι δηλαδή. Με ειδικό εξάρτημα στην ξυριστικη, με ειδικούς αφρούς. Είναι και θέμα υγιεινής, τι διάολο; Άσε να λένε οι άλλοι "καλά, με τρίχες ασχολείσαι;" Εδώ είναι ολόκληρος πολιτισμός, από φιλοσόφους και μουσικούς, μέχρι προαγωγούς και πρωθυπουργούς. 39 βαρβατοι συνιστούν μουστάκι, αυτοί ξέρουν!

Τι; Επειδή λένε/λέγανε παλιά, το '80, κάποιοι πικραμένοι δεξιοί, ότι το μουστάκι είναι ο φερετζές του πουστη; Κομπλεξαρες ατριχοι! Είναι σαν τις γυναίκες που λένε ότι δεν τους αρέσει, για να σου τη λένε μετά οι κολλητοί, "μαλακα, αυτή μέχρι και το μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις". 

Μουστάκι είχε κι ο ο Φρεντυς ο Μερκιουρυς και ήταν μια χαρά ..... Τέλος πάντων, ήταν ό,τι ήταν και μαγκιά του! Κι ο Αστερίξ είχε μουστακα, κι ο Κολοκοτρώνης και όλοι οι μάγκες του ρεμπέτικου. Πώς θα γίνει; Όχι που θα μας πεις και βλάχους ή τσοπάνηδες, για ένα μουστάκι. Είπε κανείς βλάχο τον Νταλί; Είπε κανείς βλάχο τον Lemmy των Motorhead; 

Λοιπόν όσο βασταω, θα το έχω. Γούστο και καμάρι μου. Πέρασαν σχεδόν 50 χρόνια για να αποφασίσω να αφήσω μουστάκι, τώρα θα κωλωσουμε στην αισθητική και στα "σου-παει-δε-σου-παει". Αεί σιχτιρ κι αμάν αμάν!

Καληνύχτα.

 

Έχω να γράψω, θέλω να γράψω, πότε;

 Πρώτη ανάρτηση του 2022. Σχεδόν. Διότι η τελευταία ανάρτηση του 2021, γράφτηκε ουσιαστικά τον επόμενο χρόνο, με αναφορά στον προηγούμενο. Φλασμπακς. Παθαίνω συχνά τέτοια!

Στη δουλειά μου, προσπαθώντας να δω το χρονικό προσανατολισμό ενός ανθρώπου, το ρώτησα σε ποιο χρόνο είμαστε: μου είπε με φυσικό τρόπο,γιατί ρωτάς;στο 2020!          Του απάντησα, κι εγώ εκεί έμεινα νομίζω, μαζί με αρκετά εκατομμύρια (ή και δισεκατομμύρια) ανθρώπων. Ίσως για μένα βέβαια το 2012 είναι η χρονιά που σταμάτησα. Έκτοτε ζω το παράλληλο σύμπαν. 

Ας πούμε λοιπόν ότι είμαστε ξανά στο 2020. Ή στο 2012. 

Τι θα έλεγα για τον καινούριο χρόνο; Τι να περιμένω; Ποιες θα ήταν οι αποφάσεις, τα new years resolutions, Neujahrsvorsätze ?

Ούτε ξέρω!! Ούτε θέλω να ξέρω! Ό,τι έρθει πλέον, ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει. Με βάση αυτά που έζησα τον ένα, ενάμισι, ή δύο χρόνια, δε νομίζω ότι υπάρχει πολυτέλεια για σχέδια επαγγελματικά ή κοινωνικά ή οποιασδήποτε φύσης. 

Ούτε να ονειρευτώ μπορώ πλέον, ξύπνιος δηλαδή. Γιατί στον ύπνο μου εννοείται ότι βλέπω πολλούς από τους ανθρώπους που πέθαναν στην εντατική. Και μου μιλάνε. Αλλά όνειρα κανονικά, για το μέλλον, για τα αγοράκια μου, για τη μέρα που θα βγω στη σύνταξη, που λένε, τίποτα! Ίσως καμιά φορά θα ήθελα να με φανταστώ σε μια θάλασσα, σε μια παραλία, αλλά αυτό είναι επιθυμία κι όχι όνειρο. Όνειρα τέλος! 

Μου αρέσει ακόμα να μιλάω, να γράφω. Κι έχω να γράψω νομίζω. Με βοηθάει το να τα δω γραμμένα, αυτά που σκέφτομαι. Διαβάζω βέβαια λιγότερο, πιο πολύ αποσπασματικά. Αλλά σαν να μπαίνει ένα χάος στην οργανωμένη σκέψη μου, που με βοηθάει. Μου δείχνει πόσο ωραία αποσυναρμολογημένη μπορεί να είναι η διανοητική λειτουργία (μου), από τα σαλόνια της φιλοσοφίας και της σκακιστικής θεωρίας, των γλωσσών, της ορχήστρας και του ευρωπαϊκού Modus Operandi, έως τα λιμάνια της λαϊκής καταγωγής και των αντιλήψεων, τα "κολλήματα" και τα κόμπλεξ μου, το κυμπαρλικι και τη μαγκιά της "δια-της-πλαγίας". 

Δεν ξέρω αν έφτασα κάπου και τέλος, δεν ξέρω αν θα κρατήσει όλο αυτό. Γενικά μιλώντας, επαγγελματικά και κοινωνικά, ατομικά και οικογενειακά, όλα αυτά που ήρθαν, όπως ήρθαν, έτσι και θα φύγουν. 

Το ζήτημα είναι πώς θα φύγουν. Θα φύγουν με μένα η χωρίς εμένα; Θα φύγω ή θα αναχωρήσω; Φευγιό ή περπάτητά; Ελλάδα ή Γερμανία; Ή αλλού;

Αυτές είναι οι απορίες μου για τα επόμενα χρόνια. Ούτε όνειρα, ούτε σκέψεις για το νέο χρόνο, ούτε τίποτα. Ίσως και αν θα μπορώ να εκφράζομαι, να γράφω, να μιλάω, να παίζω μουσική και να τραγουδαω. 

Δεν υπάρχουν ευχές. Οι ευχές είναι για τους πιστούς. Εγώ σταμάτησα να πιστεύω. Χρόνια πλέον. Όχι μόνο σε θρησκείες ή ιδεολογίες, αλλά και στον Άνθρωπο, σε μένα και σε σένα.

 Όπως με καταλαβαίνω, διαβάζοντας με, θα έχει πολλή αισιοδοξία η νέα φάση.