Iraq Athen München Terror

Μια ιστορία, από τη ζωή βγαλμένη.....

Μου τη διηγήθηκε η ξαδέλφη μου, που γνώρισε τον ήρωα της ιστορίας και την άκουσε από πρώτο χέρι.

30χρονος Ιρακινός, με την πτώση του Σαντάμ, στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ, γύρω στο 2003, αποφασίζει να έρθει Ελλάδα. Χριστιανός στο θρήσκευμα, είχε ένα φόβο καταδίωξης. Αποφασίζει να ξεκινήσει χωρίς τη γυναίκα. Τότε ήταν σχετικά καλά χρόνια για τη χώρα, αλλά όχι για τον Ιρακινό. Μεροκάματα της πλάκας, σε ολυμπιακά έργα, χωρίς χαρτιά, με ανανεούμενες άδειες παραμονής. Κάποια στιγμή φέρνει τη γυναίκα του, κάνουν 1 και μετά από ένα χρόνο και δεύτερο παιδί. Άκρη στα οικονομικά και στα επαγγελματικά δε βρίσκεται, παίρνει την απόφαση να φύγει Γερμανία. Πάλι το ίδιο σχέδιο, πρώτα μόνος, μετά να φέρει την οικογένεια.
Με το που πατάει το πόδι του Μόναχο, καταγράφεται ως "Χριστιανός, καταδιωκόμενος λόγω θρησκείας", παίρνει αμέσως Άσυλο, από τη δεύτερη μέρα τον γράφουν σε μαθήματα γλώσσας, του ανοίγουν λογαριασμό, του βάζουν μέσα απίστευτα γι'αυτόν λεφτά, κοινωνικά επιδόματα κτλ.
Τους λέει ότι έχει παιδιά και γυναίκα, του επιτρέπουν να τους φέρει. Πονηρά σκεπτόμενος ή και σωστά συμβουλευόμενος, σκίζει τα ελληνικά χαρτιά των παιδιών, προσωρινές άδειες γέννησης, τα δηλώνει ως "γεννημένα στο Ιράκ". Οι Γερμανοί αρχικά δεν τον πιστεύουν, του ζητάν DNA Τεστ πατρότητας, να αποδείξει ότι είναι όντως δικά του. Πληρώνει 900 ευρώ, δικαιώνεται ότι είναι δικά του παιδιά, οι Αρχές του επιστρέφουν τα 900 ευρώ (!).
Βρίσκει ρίζες, προσαρμόζεται, δουλεύει σκληρά, ανοίγει ένα μικρό περίπτερο/Kiosk, η γυναίκα του μαθαίνει επίσης τη γλώσσα, δουλεύουν πολλές ώρες μαζί, τα παιδιά πάνε σχολείο, εντάσσονται επιτυχώς.
Τον τελευταίο χρόνο, άρχισε να αγχώνεται. Οι "επαφές" του και τα "δίκτυα" από συμπατριώτες και φίλους, τον ενημερώνουν ότι αυτό το νέο κύμα Μεταναστών δε θα πάει για καλό. Κατά τους υπολογισμούς του, από τον Μάρτη του 2015 μέχρι τώρα, περίπου 5000 μαχητές, διαφόρων προελεύσεων, από τον ΙΣΙΣ μέχρι τα περιφερειακά της Αλ-Κάϊντα, βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη. Κάποιοι στάλθηκαν, κάποιοι ήταν ήδη εδώ και τώρα καλούνται "στα όπλα". Οι πρώτοι στόχοι τους, όπως και με τους Κούρδους ή τους Jesiden, ένα είδος εθνοκάθαρσης. Μετά ;;;; Ποιος ξέρει;;;;
Πλέον φοβάται. Δε θέλει να παραδεχτεί ότι δέχτηκε απειλές, αλλά υπονοεί ότι άλλοι γνωστοί του ήδη στοχοποιήθηκαν.
Και τι κάνει τώρα;;; Ετοιμάζεται να φύγει!! Η Γερμανία, λέει, δεν είναι πλέον ασφαλής χώρα για αυτόν. Και πού θα πάει;;; Μα φυσικά στην Αθήνα!!! Την πιο ασφαλή προς το παρών πόλη, θα αγοράσει, λέει, ένα-δύο διαμερίσματα και θα φύγει με την οικογένεια, θα κοιτάξει να ανοίξει κι εκεί ένα περίπτερο, να κρυφτεί λίγο καιρό και μετά θα δει, αν μπορέσει να γυρίσει στο Ιράκ.............

Τα Λόγια;;; Περιττά!

ΥΣ> Ο τύπος περιέγραψε και μια σκηνή, στους πρώτες του μήνες στο Μόναχο. Δίπλα από ένα στάντ εφημερίδων, βρήκε μια τσάντα/χαρτοφύλακα. Θα τον είχε ξεχάσει κάποιος, παίρνοντας την εφημερίδα του. Τον ανοίγει και βλέπει πολλά χαρτονομίσματα, στο σύνολο ήταν 20.000 ευρώ. Τα παραδίδει στη δασκάλα των γερμανικών, καθώς δεν ήξερε καλά γερμανικά, τα μόνα λόγια του ήταν "....diese, diese Bag!", τα επαναλάμβανε συνέχεια. Φώναξαν αστυνομία, όλοι νόμισαν ότι τα έκλεψε, με διερμηνείς, με ανακρίσεις, τελικά κατάλαβαν τι έγινε, βρέθηκε και ο ιδιοκτήτης, τον ευχαρίστησαν και όλα καλά........ Αρκετοί νομίζω θα τα είχαν τσεπώσει, στη θέση του.

Σκέψεις κι Απόψεις από την ασφάλεια του καναπέ μου

Αν διαβάσει κανείς τους ορισμούς του ΟΗΕ, της Ύπατης αρμοστείας για τους πρόσφυγες (εδώ), καταλαβαίνει αμέσως ότι όλες αυτές οι χιλιάδες των ανθρώπων, που αυτοεγκλωβίζονται μεταξύ τουρκικών ακτών και κεντροευρωπαϊκών συνόρων, ΔΕΝ μπορούν να αποκαλούνται όλοι πρόσφυγες. Για την ακρίβεια κανείς από αυτούς, με το που αφήσουν τον εδαφικό χώρο της Τουρκίας, δε δικαιούται να ορίζεται ως Πρόσφυγας. Οικονομικός μετανάστης ναι, Εμιγκρές ναι, Αυτοεξόριστος ναι, όχι όμως Πρόσφυγας.

Παίζουμε με τις λέξεις; Ορίζουμε με λάθος τρόπο; Ίσως. Χρειαζόμαστε όμως ένα ορθολογιστικό εργαλείο, για να διαχειριστούμε μια εκ των πραγμάτων ανεξέλεγκτη κατάσταση. Πόλεμος, καταδίωξη λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, σεξουαλικού προσανατολισμού, φυλής κτλ, πείνα, δυστυχία. Καταστάσεις που στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης είναι πλέον κάπως μακρυά, ο τελευταίος πόλεμος ήταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αν θεωρήσουμε την Ουκρανία ασιατική χώρα.

Ο πόλεμος στη Συρία κρατάει εδώ και πέντε χρόνια, Μάρτης του 2011 ήταν που ξεκίνησε η αντίδραση στο καθεστώς Άσαντ. Οι Σύριοι δεν άρχισαν από την αρχή να ζητούν προστασία κι ασφαλές έδαφος. Στο Αφγανιστάν είναι περισσότερα χρόνια, που οι Ταλιμπάν μετά την προσωρινή διάσπασή τους, ξαναβγήκαν στην επιφάνεια και τρομοκρατούν τη χώρα, παλεύοντας να επιβληθούν, παίρνοντας τα ηνία της χώρας. Πακιστάν, Ιράκ στο μεταίχμιο εδώ και δύο δεκαετίες. Σουνίτες, Σιϊτες, Ισλαμικό Κράτος, πετρέλαιο, εδαφική κυριαρχία. Όλα στο παιχνίδι. Εμπόριο όπλων, αμερικάνοι-ρώσοι-γάλλοι-σαουδάραβες-γερμανοί-βέλγοι-ιρανοί.

Και οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι, σωστά. Γυναικόπαιδα, άντρες, νέοι και γέροι, ολόκληρες οικογένειες, μισές ή κομματιασμένες. Από πού έρχονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Μέση Ανατολή, Ασία, Αφρική, βόρεια-μέση. Σίγουρο είναι ότι είναι όλοι, μα όλοι Μουσουλμάνοι. Διαφόρων δογμάτων, φανατικά πιστοί ή χαλαρής πίστης, αλλά πάντως όλοι μουσουλμάνοι. Είναι κακό αυτό; Εν μέρει, όσο αυτοί οι άνθρωποι προσδιορίζονται κυρίως θρησκευτικώς. Οι θρησκείες ως γνωστόν κατέστρεψαν και καταστρέφουν κάθε πανανθρώπινη λογική, ενότητας και ομόνοιας. Πόσοι αυτοπροσδιορίζονται στην Ήπειρο μας, την πολύπαθη και προ αιώνων (ή και ακόμα) βάρβαρη Ήπειρο μας, ως Χριστιανοί, ως πρώτο επιθετικό προσδιορισμό; Ίσως μόνον οι Έλληνες, πέραν αυτών ίσως κανείς άλλος στην Ευρώπη. 

Οι Μουσουλμάνοι λοιπόν, προερχόμενοι από διάφορες χώρες, με διαφορετικά καθεστώτα, εκλεγμένα ή μη, με διαφορετικά επίπεδα εκπαίδευσης ή κοινωνικής συνείδησης, πρώην πλούσιοι ή φτωχαδάκια, αποφασίζουν για διάφορους λόγους να περάσουν στην "αντίπαλη"/αντίπερα όχθη. Ζητώντας Άσυλο.

Απαιτώντας Άσυλο. Άσυλο και Λεφτά. Οι περισσότεροι έχουν ήδη συγγενείς, έναν ξάδελφο στη Σουηδία, μια θεία στη Γερμανία, δύο γνωστούς στο Βέλγιο, που τους έχουν πει ότι όλα κυλάν ρολόϊ, υπάρχουν ελευθερίες, κοινωνικές παροχές, ανεκτικότητα, κοινώς δε σε πειράζει κανείς, όσο κάνεις τη δουλειά σωστά και γεννάς παιδιά, που θα προσφέρουν στο σύστημα ασφαλίσεων. Πολλοί από τους μετανάστες, λόγω χαμηλής παιδείας και θρησκοληψίας, είναι ευκολόπιστοι και παρασύρθηκαν από "φήμες". Βίντεο δείχνουν διάφορους φτωχοδιάβολους να εξομολογούνται ότι "εμάς μας είπαν ότι με το που φτάσεις στη Γερμανία παίρνεις αμέσως παροχή 2000 ευρώ". Ποιος άνθρωπος με μέσο μεροκάματο μισό δολάριο δε θα δελεαζόταν; Όταν μάλιστα βγαίνει η Καγκελάριος της χώρας και τους καλεί; Η Τουρκία είναι (σχεδόν) σίγουρη χώρα, αλλά δεν προσφέρει πολλά. Οι περισσότεροι έμειναν εκεί αρκετό διάστημα, δεν έμειναν ικανοποιημένοι. 

Κλειδί στην Ιστορία έπαιξε η αλλαγή στην Κυβέρνηση της ελλάδας, οπότε έπεσαν οι φραγμοί και η Πολιτική των κλειστών/περιφραγμένων συνόρων. Όσοι γνωρίζουν, όσοι υπηρέτησαν σε νησιά, αυτοί γνωρίζουν ότι η ιστορία της λαθρομετανάστευσης είναι πολύ παλιά και πονεμένη ιστορία. Πόλεμοι στο Ιράκ, στη Μέση Ανατολή δεν είναι κάτι καινούριο. Γιατί τόσοι πολλοί, γιατί τώρα; Εύλογες ερωτήσεις,πολύπλοκες απαντήσεις, που δε βοηθάνε μάλλον κανέναν, εκτός ίσως τους Ιστορικούς, που ήδη γράφουν τα βιβλία της επόμενης δεκαετίας.

Οι Σύριοι,οι Κούρδοι, Οι Λίβυοι, Οι Ιρακινοί, οι Αφγανοί, οι Πακιστανοί, οι Μαροκινοί, οι Αλγερινοί, Οι Σουδανέζοι, που αποφάσισαν να έρθουν το 2015 στην Ευρώπη, στοχεύοντας στη Γερμανία/Σουηδία, με δεύτερη επιλογή Μ.Βρετανία, δε διαφέρουν από αυτούς που έχουν έρθει εδώ και 30-40 χρόνια. Από αυτούς τους παλιούς , κάποιοι έχουν ριζώσει, έχουν κάνει παιδιά, δουλειές, κάποιοι (οι λιγότεροι) ενσωματώθηκαν, οι περισσότεροι απροσάρμοστοι σε ευρωπαϊκές συνήθειες (οι λέξεις αρχές και ιδεώδη πέφτουν κάπως βαρειές), ορισμένοι γύρισαν. Στο ποσοστό αυτών των απροσάρμοστων, που κατάλαβαν αλλιώς τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό, γεννήθηκε αργά και σταθερά η αντιδραστική μερίδα των νέων, που προσηλυτίστηκαν στη βαρβαρότητα και στην (κατά πολλούς) στρεβλή ερμηνεία του Κορανίου και του τζιχαντιστικού Ισλαμισμού. 

Άνθρωποι που γεννήθηκαν εδώ, πήγαν σε ευρωπαϊκό σχολείο, με ξανθόμαλλα συμμαθητάκια, που μάθαν (λέμε τώρα!) τη γερμανική/γαλλική/αγγλική γλώσσα, φάγαν ψωμί, πλήρωσαν (μάλλον) φόρους,πήραν επιδόματα για τα 4-5-6-7-8-9 παιδιά τους, δεν μπόρεσαν ποτέ να απαρνηθούν την τρομερή θρησκεία τους και κάποιοι, οι ελάχιστοι, το γύρισαν στην Ένοπλη Βία. Βία στις πόλεις, εμπόριο ναρκωτικών και γυναικών, Όπλα, εκπαίδευση στα πεδία μαχών, προσηλυτισμός και Τρομοκρατία, απλά κι εύκολα, με το μάτι στο Μωάμεθ και τις Παρθένες. Αχτύπητη προσφορά, σκοτώνω τον άπιστο, κερδίζω την αιωνιότητα.

Οι οικογένειες των μουσουλμάνων που ζουν χρόνια στην Ευρώπη και ουδεμία σχέση έχουν με τη βία και την τρομοκρατία, καταδικάζοντας κάθε φόνο "στο όνομα του προφήτη", μένουν αποστασιοποιημένοι προς το παρόν. Διαβάζω διάφορα έντυπα, διαφόρων εκδοτικών οίκων, μιλάω με αρκετούς μουσουλμάνους καλά μορφωμένους, διαφόρων δογμάτων. Αληθινά δεν παρατήρησα καμία θερμή υποστήριξη αυτού του πρόσφατου μεταναστευτικού ρεύματος, κάποια αξιοσημείωτη συμπόνοια, μόνο προβληματισμό, σαν το δικό μας. Αν είναι επειδή ήδη ξέρουν πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα ή επειδή δε θέλουν να γίνουν περισσότεροι ή για κάποιο άλλο λόγο, δεν μπορώ να το πω, δεν ξέρω. 

Σίγουρο είναι ένα> Οι τεράστιοι αριθμοί μεταναστών μας φόβισαν, ας μην ντρεπόμαστε να το πούμε. Φοβηθήκαμε πόσο θα αλλάξει, θα πέσει,θα χαλάσει το ψηλό μας βιοτικό επίπεδο. Αυτό το "εγώ θα έρθω με το ζόρι, θες δε θες", δεν το περιμέναμε. Σα καλοβολεμένοι λαοί, εργαζόμενοι ή μη, μας ξενίζει η απαίτηση "ανοίξτε τα σύνορα". Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις αδυνατούν να ρυθμίσουν τα νεύρα και το θυμό, ανθρώπων που παρασύρθηκαν, που ξεγελάστηκαν, που κινδύνεψαν, που βλέπουν τα παιδιά τους άρρωστα, που βρέχονται, που πεινάνε. Δε φταίμε εμείς, δε φταίω εγώ, δε φταις εσύ, ίσως δε φταίνε καν αυτοί. 

Το ότι κάποιος "πιστεύει στον Αλλάχ" και κάνει έξι παιδιά, χωρίς να μπορεί να τα ταϊσει, λόγω μιας ξηρασίας και φτώχειας στην αγροτική παραγωγή, που επιδεινώνεται από την πολιτική αστάθεια, που πρέπει να πολεμήσει γιατί επιστρατεύτηκε, αλλά φοβάται να πεθάνει, και που αποφασίζει να βάλει γυναίκα και παιδιά σε μια βάρκα, χωρίς να ξέρει κολύμπι, μεταναστεύοντας στο άγνωστο, με μια τυφλή υπόσχεση, "στην Ευρώπη θα σωθούμε", είναι μια εξίσωση, που εγώ με βάση την ανατροφή μου, την εμπειρία μου και από την ασφάλεια του καναπέ μου, αδυνατώ να συλλάβω, πολλώ δε μάλλον να δικαιολογήσω.

Οι πολιτικοί, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εργολάβοι, οι "κινητές των παγκοσμίων νημάτων", οι "αόρατοι Παίχτες της Νέας Τάξης". Αυτοί είναι ένοχοι, εννοείται. Το "πετάς" και ξενοιάζεις. Αυτοί! οι από πάνω! Προκαλούν πολέμους και δυστυχίες, προκαλούν τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών, κλάμα και πόνο, δοκιμάζουν τα όρια του ανθρωπισμού μας. Συγκινείσαι και υποφέρεις ; Είσαι άνθρωπος και πρέπει να προσφέρεις. Δε σε συνεπαίρνει μια τέτοια ιστορία και συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά; Είσαι παράσιτο, σκουλήκι του συστήματος, που ξεχνά την ιστορία των δικών του προσφύγων, ίσως είσαι και λάτρης του Ναζισμού και της φυλετικής ανωτερότητας.

Τα αντανακλαστικά μας βολεύονται όταν έχουμε να κάνουμε με παιδάκια κι ανήμπορες γυναίκες, τσιτώνονται όταν βλέπουμε 8 άντρες μαζεμένους. Είναι οι ίδιοι άντρες που κρατάνε τις γυναίκες σπίτι και τις βγάζουν μόνο με μαντήλα, είναι οι ίδιες οι γυναίκες, που έχουν πειστεί ότι αυτό είναι το σωστό, είναι τα ίδια τα παιδάκια, που θα γίνουν σαν τη μαμά και τον μπαμπά. Σωτηρία; Δεν το βλέπω.....

Για τον αραβικό κόσμο είναι μια αντίφαση, να θέλουν να παραμείνουν οι ίδιοι αλλά όχι στις αράβικες χώρες, παρά στις μη-αραβικές. Σαφώς είναι εκατομμύρια ανθρώπων που μοιράστηκαν κι αλλού, αλλά είναι αυτός ο γαμημένος "Δυτικός τρόπος ζωής" που συγκινεί, ερεθίζει, προκαλεί τον μοντέρνο Άραβα, είτε πρόκειται για τον εικοσιεννιάχρονο Σεϊχη με τα δις είτε πρόκειται για το δεκαεξάχρονο και επίδοξο μάρτυρα αυτοκτονίας Παλαιστίνιο είτε για το 50χρονο Σύριο, δάσκαλο του τένις που γνώρισα πριν δυο βδομάδες στο Dreieich. Η Ευρώπη τραβάει, μαγνητίζει, υπνωτίζει, δωροδοκεί, πληρώνει. "όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη". Το τίμημα όμως μένει προς το παρόν άγνωστο.

Οι Έλληνες απορούν "γιατί θέλουν να φύγουν από την Τουρκία, αφού δεν τους κυνηγάει κανείς εκεί;" Εξ'ου και ο όρος μετανάστης. Ζητάς άσυλο, ζητάς δουλειά, ως μετανάστης, δεν είναι σίγουρο ότι θα σου δοθεί. Οι Γερμανοί απορούν "γιατί θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα, που είναι σίγουρη και ασφαλής ευρωπαϊκή χώρα, πληρώνονται λεφτά από την ΕΕ, για στέγαση και σίτιση, τι χρειάζονται παραπάνω, εάν θέλουν να λέγονται πρόσφυγες;". Όταν θέλεις να παίξεις το παιχνίδι, αποδέχεσαι τους όρους του, είτε ορίζεσαι ως Μουσουλμάνος είτε ως Κινέζος είτε ως Ερυθρόδερμος. Η ζωή δεν είναι Wunschkonzert, που λένε εδώ, όταν δεν έχεις λόγο στη μοίρα σου, θα αποφασίσουν οι "άλλοι" για το "καλό σου", όπου σου πουν να πας, θα πας, αλλιώς ...σπίτι σου! Έτσι μάθαμε στον ΕΣ/εφαρμόζεις τη διαταγή και μετά βγαίνεις παραπονούμενος/έτσι και στη δουλειά/the Bosses-Way or the Highway/. Οι Δυτικοί το αποδεχτήκαμε το σκλαβοσύστημα, κι απολαμβάνουμε τα ωφέλη, κάπως.

Ορισμένοι λειτουργούν μόνο με το αδρό Συναίσθημα, το Θυμικό,κλάμα κι οδυρμός, η απόλυτη τραγωδία. Άλλοι, πιο κεντροευρωπαίοι, προσπαθούν με μια Λογική, ψυχρή αριθμητική, ρεαλιστικά σκληρή και υπολογιστικά αποστασιοποιημένη. Πάρε θέση, να σου βαστάει!

Όλοι δηλαδή δουλευόμαστε, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, όλοι παίζουμε ένα παιχνίδι εις βάρος άλλων, κάποιοι λούζονται τις συνέπειες,κάποιοι πουλάνε ανθρωπισμό, κάποιοι αδιαφορία, άλλοι αναγνώριση και πολιτική ανέλιξη, οι ανίκανοι απλώς κοιτάνε, αυτοί που ψάχνουν να βρίσουν, έχουν άπειρους λόγους, και οι ελάχιστοι με τη Λογική και τον Πραγματισμό σκοντάφτουν πάνω σε Νόμους και Συνταγματικά Δικαιώματα.

Εγώ είμαι εδώ, στην Ηρεμία και την Ασφάλεια, δουλεύω σε ευρωπαϊκή χώρα, μακριά από αυτή που γεννήθηκα, με τα πτυχία μου, τις γλώσσες που μου έμαθαν κι έμαθα και κοιτάω σα βλάκας όλες αυτές τις εξελίξεις. Δεν έχω ακούσει βόμβα να πέφτει έξω από το σπίτι μου, δεν έχω κινδυνέψει να πνιγώ σε καταιγίδα, δεν είδα τη μάνα μου να βιάζεται, ούτε σκότωσα κανέναν. Δεν είμαι αθώος ούτε κι ένοχος. Μιλάω κι έχω άποψη, σαν κάθε πορδή που κυκλοφορεί δίπλα μου. Δεν τα βρήκα έτοιμα, αλλά δεν πάτησα επί πτωμάτων. 

Αν ήμουν το παιδί του μαλάκα, που θα με έζωνε με μια ζώνη εκρηκτικά για να πάω στο απέναντι αστυνομικό τμήμα στη Γάζα, αν ήμουν ο πατέρας που βρεχόταν τρεις μέρες συνεχόμενα μαζί με το πεινασμένο παιδί του στην Ειδομένη, αν ήμουν το κωλόπαιδο που απλά βαρέθηκε να ψωμολυσσάει στο Κάϊρο και είπε να "βγάλει κανα μεροκάματο στο Βερολίνο, γιατί του είπαν ότι εκεί είναι όλοι βουτυρομπεμπέδες", αν ήμουν η κακόμοιρη μουσουλμάνα με τα έξι παιδιά και το τσαντόρ, που με ΄χει χεσμένη όλη η οικογένειά μου και ο άντρας μου και σωτηρία άλλη δεν έχω, από το να τσακιστώ όπου στο διάολο βρω κανα οικογενειακό επίδομα , μπας και ζήσω κάπως,

τότε ίσως να λεγα άλλα, να μιλούσα διαφορετικά.

Δεν είμαι όμως. Και δε βρίσκω λύση σε κανένα από τα προαναφερθέντα προβλήματα, ούτε και ξέρω τι να πω στον 18χρονο που έπαθε επιληπτική κρίση πριν 15 μέρες σε ένα σπίτι, που ζουν άλλοι 20 άντρες, στου διαόλου τη βαυαρέζικη μάνα, εκ των οποίων κανείς δε δικαιούται άσυλο ούτε και άδεια παραμονής,αλλά θα μείνουν εκεί πιθανότατα άλλους 5-6 μήνες και των οποίων τη διαμονή την πληρώνουμε οι φορολογούμενοι, χωρίς να καταλαβαίνουμε το γιατί και πώς, αλλά και χωρίς να θέλουμε να αντιδράσουμε φωναχτά,παρά μόνο ψηφίζοντας AfD και περιμένοντας τη στιγμή, που κάποιος θα ανέβει σε ένα μπαλκόνι και θα φωνάξει: "Στείλτε πίσω όλους τους επίδοξους τρομοκράτες"................................................ρατσιστή άνθρωπε, χωρίς αισθήματα για το συνάνθρωπο, από τα δύο ιμάτια, χάρισε το ένα, ή τουλάχιστον χαμογέλα, τι σου ζητάνε; Είπε ο Δήμιος και άφησε να πέσει η γκιλοτίνα.

Το κεφάλι δεν πονάει άλλο.