Στην Ανατολή γεννήθηκα, στη Δύση βασιλεύω

Δίπλα στο ποτάμι, ήσυχα νερά. Τόσο ήσυχα, που καθρεφτίζονται τα σύννεφα μέσα τους. Εγώ τρέχω και σκέφτομαι. Καθώς βλέπω τα χρώματα των πορτοκαλένιων συννέφων, όπως δύει ο Ήλιος, αναρωτιέμαι: "Έχει κι άλλο μετά;" "εδώ θα είναι η Δύση μου;
Ναι, λέω εγώ, αν και ποτέ δεν ξέρεις στις μέρες μας, πού θα σκάσει η επόμενη βόμβα ή βόμβες, σειρήνες πολέμου μακρινές, σέρνουν ανθρώπους πίσω τους, δύσκολο το'χεις να΄ρθουν οι πόλεμοι τους και πόλεμοι μας στην αυλή σου, να ξαναγίνεις πρόσφυγας, να τρέχεις με μωρό στον ώμο, και να σε κλωτσάνε συνάνθρωποι για να μην προχωρήσεις;
Η Δύση δεν είναι εδώ, μόνο η αντανάκλασή της εμφανίζεται, να μας θυμίζει τον κύκλο που κλείνει. Abendland λένε, θαρρείς καθαγιάζεται ο όρος. Δυτικά των ζωών μας, εκεί που ισορροπεί η σκέψη την πράξη, βρίσκεσαι και ορίζεσαι ως ταξιδιώτης στο δικό σου Χρόνο, βασιλεύεις γηρασκόμενος αλλά όχι διδασκόμενος. Στους τόπους που περπατάς, παλιά τους έλεγαν Κέντρο, μέση Ευρώπη, κάποτε ένας τοίχος έφτιαξε τη Δύση και την Ανατολή, Κι εγώ που πίστευα ότι οι γλώσσες καθορίζουν τα σύνορα, βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, ασπροκέφαλο και ελαχιστοτρίχη, προσπαθώ να μιλήσω στα "δυτικά", να νιώσω στα "δυτικά", να σκεφτώ πιο "δυτικά" και δε βλέπω παρά την Πτώση και την Παρακμή νου και σώματος, χωρίς σημεία του ορίζοντα πάνω μου.
Ο κύκλος, τέλειο σχήμα, αρκεί να ξέρεις το κέντρο του. όταν γεννιέσαι το κέντρο είσαι συ, παύεις να'σαι όταν νομίζεις ότι έφτιαξες τους δικούς σου καινούριους κύκλους, που θα χουν άλλες Ανατολές κι αλλού τις Δύσεις τους. τότε γίνεσαι "παράκεντρος", "παρακύκλιος" και "παραπεριθώριος". Δεν έδυσες όμως ακόμα, απλά άσπρισες και λιγόστεψες, κάνεις άκρη στο ανεμολόγιο, να χωρέσουν κι άλλοι, θα τρέξεις πάλι στην άκρη του ποταμού και θα ξαναδείς ηλιοβασιλέματα με σύννεφα ή βροχές, έχει εδώ στα μέρη αρκετά, που να μη σου λείψουν, να σε κρυώνουν, να σε γειώνουν, να σου θυμίζουν ότι "δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό", απλά ένα αστέρι στη δύση του. Μπορείς να σβήσεις με την έκρηξη της σουπερνόβας που θα σε κάνει κόκκινο γίγαντα και κατόπιν άσπρο νάνο ή να αφήσεις το στίγμα στο χρόνο, στον ουρανό που θα κοιτάνε άλλα παιδιά στα δυτικά ή στα ανατολικά και θα σκέφτονται: "Τι να σκέφτονταν αυτός ο άσπρος εκεί πάνω; πότε έδυσε; πού βρίσκονταν και πού βρέθηκε; υπήρξε;;;;"

Σκέψου να 'χα και γενέθλια.......

Πέρα βρέχει

Μετά το δημοψήφισμα και λίγο πριν την τελική (άντε καλά, την προτελευταία τελική) απόφαση των Εταίρων, είπα να γράψω αυτά που πιστεύω και που δεν τόλμησα να τα κοινοποιήσω στο FB ή σ'άλλα κοινωνικά μέσα. Τι κοινωνικά δηλαδή; θα μας φάνε οι λύκοι και οι αρκούδες εκεί μέσα, πολύ θυμός και βρισίδι, πολλή τσατίλα και οχετός, αυτοί όλη μέρα δουλειά δε θα 'χουνε φαίνεται, να τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου.

Καταρχήν το τζούφιο της ερώτησης του δημοψηφίσματος. Νομίζω ούτε οι ίδιοι που το έθεσαν το ερώτημα, δε θα το πολυκατάλαβαν, τι ακριβώς ρωτάμε. Μπορούμε να κάνουμε μεγάλη κουβέντα, εξάλλου όλοι μιλάνε πλέον, όλοι έχουν να πουν. Τι λέμε όμως; τι ρωτάμε; Η πολυσημία (Mehrdeutigkeit) οδηγεί στην (ή είναι συνώνυμη με την) Ασάφεια. Τους μπερδέψαμε όλους, τους πολίτες της χώρας, τους πιστωτές/δανειστές, τους πολιτικούς αντιπάλους/συμμάχους. Και απλουστευτικά φτάσαμε να ρωτάμε "Ναι" ή " 'Οχι ".
Για τον κόσμο που ψήφισε, τι να πω;; Ο καθείς και οι εμπειρίες του, τα βιώματά του, τα προβλήματά του, οι πόνοι του, οι κοινωνικές του θεωρίες.

Αλλά η άποψη ότι μπορούμε να λύνουμε τα προσωπικά αλλά και τα ευρύτερα κοινωνικά μας προβλήματα με ένα Ναι ή με ένα Όχι, ανήκει στην ίδια κατηγορία απόψεων που μπορούν με ένα κλικ να κάνουν ένα φίλο και με ένα άλλο κλικ να το διαγράψουν. Οι άνθρωποι της ατάκας και της «εξυπνάδας», του like , της ευκολίας, του τσιτάτου και του πανό, των συνθημάτων. Τέτοιοι ήμασταν, τέτοιοι θα είμαστε πάντα. Ποιος έχει τώρα διάθεση να σκύψει το κεφάλι, να πιάσει μια οποιαδήποτε δουλειά, να αλλάξει τελείως κατεύθυνση, να δοκιμάσει αλλού τις αντοχές του.....
Ενώ, με ένα Όχι......καθάρισες!!!!

Αυτό που με ξένισε φυσικά από την αρχή, δεν είμαστε εμείς. Εμείς εντάξει, είμαστε μαλάκες. Οι άλλοι όμως;;;;; Ο Τύπος και οι υψηλά στεκούμενοι των άλλων χωρών; Όλοι έχουν κάτι να φοβούνται. Οι των κεντροευρωπαϊκών χωρών τα λεφτουδάκια τους, αν καταρρεύσει το Σχήμα, οι άλλοι Νότιοι φοβούνται ότι πλησιάζει η σειρά τους.

Οι Γιουγκοσλάβοι δηλαδή ή οι Ουκρανοί ήταν πιο μαλάκες από μας κι έχασαν τις χώρες τους ώσπου να πεις «Εμφύλιος». Ξένος δάκτυλος, αλλά άμα ο από κάτω είναι παρτάκιας, τρέχει η «φάση» γρηγορότερα. Ρε μάγκες, ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε και οι τελευταίοι, που θα σφαχτούμε μεταξύ μας, χωρίς αφορμή. Ο κόσμος θα εξακολουθεί να γυρίζει κι αύριο, είτε έχουμε χώρα είτε όχι, είτε ζούμε είτε δε ζούμε. Στην Αφρική και στη νότια Αμερική, τη βγάζουν με δικτατορίες και πολέμους εδώ και δεκαετίες. όχι σπίτια δεν έχουν να μείνουν, όχι αμάξια, σχολεία για τα παιδιά τους δεν υπάρχουν. Κι εμείς εδώ ξυνόμαστε για τα μισθά του Δημόσιου-τρομερά εργατικού-υπαλλήλου και τη σύνταξη του 50άρη.  
Π-Α-Ρ-Α-Ν-Ο-Ι-Α. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, άμα δε βρέξεις κώλο, δεν έχει ψάρι. Οι παλιοί, οι πιο παλιοί από τους μπαμπάδες μας, τα λέγαν, αλλά εμείς στο "πέρα βρέχει".
Ε τότε που αρκετοί πήγαμε στο εκεί "πέρα βρέχει", καθόμαστε και σας κοιτάμε όλους με απορία>

Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά.
Πιάσε το φτυάρι κι αρχίνα.
Τι κοιτάς;

Game of Greece

http://www.zeit.de/zeit-magazin/leben/2015-07/eurokrise-griechenland-graphic-novel
Υπάρχει και σε αγγλική μορφή.
Εκπληκτική σύλληψη, γκράφικ νόβελ και αντιστοίχιση "θρόνων".

Mhysa

Ο Μίσσας/Τσίπρας, το Μάννα εξ'αριστεράς. Η Σέρσει Μερκελάνιστερ και ο Τύριον/Σαμάριον, "A Lannister always pays his debts". Ο Jeffrey στο Walk of Atonement "Shame". ο Βαρουφάκης με τους δράκους της Τρόϊκας.

πολύ καλή ιδέα και σύλληψη. Η φαντασία στις εφημερίδες

souad massi

Fairuz