Φόρης Λαχανίδης, κύριες και κύριοι.....

Η φωτογραφία θεϊκή, ο καλλιτέχνης μετριόφρων. Έπιασε μαγική στιγμή του σύμπαντος. Υπόψη ότι το φεγγάρι ενώ είναι μισοφέγγαρο, είναι τόσο φωτεινό που σου βγάζει το μάτι. Δεξιά του, του κάνουν παρέα (κατά σειρά) ο α του Λέοντα, Regulus, μετά ο Δίας και πιο φωτεινή δίπλα η Αφροδίτη, Αποσπερίτης, που κοιτάει το φως του ηλιοβασιλέματος.
Στα γήινα, αριστερά κάτω η Πέρδικα, με το Καραβοστάσι, δεξιά κάτω τα Σύβοτα. Πιο πίσω η Κέρκυρα.
Όνειρο!

Περισσότερα στο
https://www.facebook.com/christopher.lachanidis?fref=ts

Wenn ich mich nicht irre (τι στο διάολο συνέβη;)

Πλάκα πλάκα κλείνουν τρία χρόνια, από κείνο το φοβερό βράδυ της Κυριακής, που έπιανα Α3, Ausfahrt Seligenstadt. Σα νερό, σαν ανοιγοκλείσιμο των ματιών, σαν χωροχρονική φάρσα και σαν ασυναρτησία, λογική Ασυνέχεια.
Πλάκα πλάκα όμως, πλάκα είχε. Λιγότερα μαλλιά στη διαδρομή, λιγότερα μυαλά οπωσδήποτε, λιγότερες φορές κοιτάω ψηλά στον ουρανό, τα άστρα δε μου μιλάν όπως παλιά.
Öfters werd ich durcheinander, kassiere ich Tore ohne Ende, Debakel und Inkohärenz, benommen und verwirrt. Nix für ungut, mein Freund, meinte nur, auf Gedeih und Verderb.
Aus unerfindlichen Gründen bin immer noch da, verfault und rege gleichzeitig. Ich rede mit Leute, die mich nicht verstehen, die sofort eilige Schlüssel ziehen. Nichtsdestotrotz will mich mit niemandem verfeindern, will niemandem ins Handwerk pfuschen.
Ich bleibe am Ball, kann unterm Strich mehr erschaffen als manche von euch vermutet, bin mir darüber schlüssig.
Es ist allerdings manchmal zum Verzweifeln. "You know nothing Jon Snow"
Πότε στο διάλο είχα κήπο και σκάλιζα και φύτευα και κλάδευα; Αιώνες. Τώρα κάθομαι και μοιρολογάω βλέποντας Schrebegärten, που πα ρε Καραμήτρο; Αν δεν απατώμαι, για πολλούς ήρθαν τα πάνω κάτω και τα μέσα έξω. Η αδερφή μου είναι ήδη ένα χρόνο στη Σουηδία, εγώ εδώ, εσύ εκεί ή λίγο παραπέρα. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, βγάλαν φιλενάδες, παίρνουν επαίνους, έχουν κινητά, έφηβοι, μαγκάκια. Κι εγώ, που ακόμα δεν έχω καταλάβει αν θα ήθελα να είμαι ο εργένης στο στυλ του Aris1 ή αν θα ήθελα να ξαναγίνω ο οικογενειάρχης στο στυλ του karjim. Tatsache ist, έχω την Elisabeth, με κάνει ευτυχισμένο, στα ουράνια με στέλνει, είμαι ως τα αυτιά ερωτευμένος ακόμα. Κι αυτή; με σφίγγει τόσο, που να μη θέλει να μ'αφήσει ποτέ. Πρώτη φορά ένοιωσε έτσι, μου λέει, σωματικά, ψυχικά, πνευματικά. Την πιστεύω, κι εγώ έτσι νοιώθω. Δυο φορές τυχερός.
Προχωράμε μαζί, auf den gleichen Pfad, anders formuliert abseits ausgetretener Pfade.

Και η δουλειά, δουλειά. Με θρέφει, με σκοτώνει, με χρηματίζει, με πονοκεφαλιάζει, με σκάει, μου δίνει τροφή για σκέψη, μου χαρίζει στιγμές αγνής ικανοποίησης, ανθρωπιά μαζί και στοχοπροσήλωση. Αρκετοί άνθρωποι γύρω υποφέρουν, υποφέρουν και γελάνε, δουλεύουν κι από μέσα θα κλαίνε. stur lächeln und winken, αρρωσταίνουν συνέχεια κι ολοένα συνεχίζουν. Πέφτουν από μπαλκόνια, πίνουν μέχρι θανάτου, διαλύονται. Πάω τους μαζεύω από σταθμούς και σοκάκια, μπαίνω στα σπίτια τους, τους μιλάω, με ακούνε, τους συμβουλεύω, στην τελική, αδιαφορούν κι αδιαφορώ. Ένα όμορφο show με ποικιλία σε γλώσσες και διαλέκτους> nix gwiss woass man ned

Κύλησαν τα χρόνια, κύλησε νερό στο αυλάκι, προχωρήσαμε, ωριμάσαμε, η Ελλάδα ακόμα στην κρίση, στη διαπραγμάτευση, στη ζητιανιά. Και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού...
Οι φίλοι λίγοι, λιγότεροι απ'ότι φανταζόμουνα, αποδείχτηκαν κούραση, αποδείχτηκαν ιδιοτελείς, απλές κουβέντες πού να βρεις, που να τα λένε όλα; Στηρίζομαι σε δύο τρεις το πολύ τέσσερις ανθρώπους, όλους τους κατανοώ, σε όλους δίνω άλλοθι και συγχωροχάρτι, όλοι δικαιούνται την έπαρση της ημιμάθειας, όλοι δικαιούνται την κακία του ένστικτου της επιβίωσης.

Θα επανέλθω