Δεν είμαι καλά,......αλλά θα γίνω!

Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,

κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα, δεν έχεις κάτι για να μου πεις.

ich kann, weil ich will, was ich muss........

Τα'πε όλα ο Kant, εγώ τι να πω;;
Μόνο να μπορώ, αυτό θέλω κι αυτό πρέπει.
Αν το δεις, έτσι απλά, με 8 λεξούλες, την κοσμοθεωρία της Δύναμης και της Θέλησης,
μπορείς ίσως ευκολότερα να δεις και την "άλλη" πλευρά, τις στιγμές εκείνες που τρέμουν τα δάχτυλα και κόβονται τα γόνατα, τότε που δεν ξέρεις ούτε τι θέλεις, ούτε τι πρέπει.

Το "μπορώ" όμως είναι πάντα εκεί. Το βλέπω κάθε μέρα, να χτυπιέται με την αμφιβολία, να ιδρώνει στις λέξεις και να ουρλιάζει σε κάθε υποτιμητικό βλέμμα. Δεν μπερδεύομαι, δεν είναι περηφάνεια αυτό το "μπορώ", είναι φωτογραφία σε μια κορνίζα, είναι η σκέψη της επόμενης συνάντησης, είναι το ανεξίτηλο χθες που θες να ξεχάσεις, αλλά το αίμα δε σε αφήνει. Αυτό το αίμα που κυλάει, αυτή η ροή είναι το "μπορώ", θα ρίξει φράγματα, θα λύσει θρόμβους, θα κατεβάσει ήλιους στο χώμα.

Για τον καθένα, πάντα υπήρχε και (σχεδόν) πάντα θα υπάρχει το γενεσιουργό αίτιο ενός "μπορώ".
Πού κοιμάται και γιατί, δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο αυτά που θέλω, αλλά δυστυχώς κι αυτά που δεν πρέπει.


(Αφιερωμένο στη dreamy24)

Τίτλοι τέλους

Έγραψε. Να σηκωθούμε από τις καρέκλες, να πάμε σπίτια μας. Τελείωσε, δεν παίζει άλλο. Το είδαμε το έργο, αυτό ήταν.
Τώρα ο καθένας στον καθρέφτη του. με τις αναμνήσεις του, τις μελανιές και τα σημάδια.
ετεροχρονισμένη κριτική δεν ωφελεί. έτσι το είδε ο σκηνοθέτης, έτσι το έπαιξαν οι ηθοποιοί, καλοί-κακοί, αυτοί ήταν. >Το έπαιξαν, πάει, τελείωσε.....
Αξίζει να πάει κανείς τώρα για το επόμενο; ξαναπαιγμένο έργο, σήριαλ, μια από τα ίδια. Καλύτερα να θυμάσαι τις παλιές σκηνές, τις παλιές ατάκες, καινούριες δεν ξαναβγαίνουν.

Σκοτεινή αίθουσα, κάπου στους διαδρόμους (του μυαλού), σκουντουφλάς, λες "τώρα;;".

Και τότε είναι που ανάβουν τα φώτα! Και βλέπεις. Ποιοι μείναν μέχρι το τέλος, υποψιάζεσαι ποιοι την κοπάνησαν στη μέση. Άνθρωποι που δεν υπολόγιζες, κάθησαν να περιμένουν, εσένα περίμεναν, να σε ξαναδούν στο καινούριο φως, να σου σφίξουν το χέρι, "καλά τα πήγες!".
Δε θες περισσότερα. Τώρα έχεις αφορμή.