1043

1043. BVW 1043. Για να είμαστε ακριβείς.
14 λεπτά, heavy Barock. Ανήκει στη σειρά των κονσέρτων για βιολί, έγχορδα και κοντίνουο, του Μπαχ. Όπως το 1041 και το 1042. Αγαπημένα κι αυτά!
Αλλά δε συγκρίνονται, γνώμη μου, με το 1043. Εγώ το ξεχώρισα, απ'όταν ήμουν 18-19 κι έπαιζα στον Ορφέα, στο μπουατοσκυλαδικο της Κατερίνης, 1991. Είχαμε μόλις γυρίσει από το Βερολίνο και είχα αγοράσει με δικά μου λεφτά το πρώτο CD Player,τα πρώτα κόμπακτ δισκάκια από το WOM. Στη Θεσσαλονίκη είχαμε βρει με την ξαδέρφη τη Σουζυ, εεε συγνώμη τη Σοφία, ένα δισκάδικο στη Μητροπόλεως, που πουλούσε φτηνά CD, ποιότητας DDD, με κλασική μουσική. Εκεί είχα αγοράσει το πρώτο επίσημο του Johann Sebastian Bach, με την τοκατα σε d-Moll, την Άρια, την πρώτη σουίτα για τσέλο κι ανάμεσα τους το 1043.
Το πρώτο μέρος, vivace, μου άρεσε ιδιαίτερα, είχε φοβερή δυναμική. Ακόμα και τώρα όταν το ακούω, παθαίνω την ίδια μουνόπλακα! Όταν δε μπαίνει το μπάσο κοντίνουο, σα σε φούγκα μορφή, είναι κορύφωση αυτής της χαρακτηριστικής  ενίσχυσης εκ των μετόπισθεν. Οι μελωδικές γραμμές  είναι τόσο σφιχτές, η ένταση συνεχής, οργασμός φαντασίας. Κλασικός Μπαχ, πιο κλασικός Μπαχ δε γίνεται!!! Αυτό όμως που αναρωτιέμαι όμως είναι τι κάνει αυτές τις μοντέρνες ερμηνεύτριες, τα νέα κορίτσια κι αγόρια, γεννημενα μετά το 80, τη λεγόμενη γενιά Χ, να το παίζουν σε φρενήρη ταχύτητα. Vivace σημαίνει lebhaft, ζωντανά, με ενέργεια, 140-160bpm το πολύ. Γιατί να το παίξεις πρεστο και πρεστισιμο, 200 και βάλε? Σε κυνηγάει κανείς κοπέλα μου; Άγχος και Hektik! Είναι όμως αυτή η γαμημενη ωραιοπαθεια, να αποδείξεις ότι είσαι ο πιο γρήγορος, να συνδέσεις το βιρτουοζιτέ σου με την ταχύτητα. Όλοι Παγκανίνι είμαστε!! Δεν πειράζει, είναι όντως γρήγορη και καλή η παίκτρια, μπράβο της! Εμένα μου αρέσει, όπως θα το έπαιζε ο μεσήλικας ή υπερήλικας, που αισθάνεται ότι έχει κάτι ακόμα να πει, που θα βρει την τελευταία ικμάδα ζωντάνιας στα χέρια και στο μυαλό του και θα τη βγάλει στο όργανο.
Τέλος πάντων! Το επόμενο Largo Ma non tanto, περίσκεψη και συλλογισμός. Πού κάναμε το λάθος; Ήμασταν βιαστικοι και κάτι προσπεράσαμε χωρίς να το δούμε καλά; Για να γυρίσουμε πίσω, με τα πόδια, να δούμε από κοντά... Λεγκατα, θεϊκοι συγχρονισμοι.
Και στο τέλος, το Αλλεγκρο. Ανταλλαγές πυρών, ξανά στην πρίζα, εδώ βγαίνουν τα υπόλοιπα, βιόλες και τσέλα, σαν παραπονεμένα και οργιάζουν, οι τριλιες στάζουν όμως μέλια, αν και το μπάσο δεν τους συνερίζεται, στηρίζει, μιλάει ωραία στα δύο βιολιά, ξέχασα φυσικά να πω ότι το 1043 είναι για δύο βιολιά.....
Ριτενουτο......και τέλος!!!

Και λίγα λόγια για την ερμηνεύτρια, κρίμα είναι!
Hilary Hahn, 40 Μαΐων σήμερα. Όταν ηχογράφησε τα κονσέρτα ήταν μόλις 24 χρονών.
Δεν το συζητάω, είναι ένα κουκλί, μια μούσα, μικρή θεά. Το τέλειο πακέτο! Άλλα δεν έχω να πω....

Autobiopoesie II

Anlässlich des Poesie-Tages.

In dritter Person

Dieser Grieche ist kein Arschkriecher,
Dieser Grieche ist eher ein Krieger.
Er kämpft bloß mit Worten
Aus den Herodotus Orten.
Für seine Überzeugungen, für seine Credos schießt er Wörter wie Torpedos.
In dem fremden Land fühlt sich mal wohl
Unverstanden, missverstanden, mal nicht so doll.
Dieser Grieche hat aber Geschmack, hat Gusto.
Er lebt in Maxima mit Tempo presto.
Gleichgesinnte sucht er dringend
Stanley sagt: wer sucht, der findet!
Denn er weiß, was er sagt,
ich glaube fest an seinen Rat.

Ο Ferdinand κι ο Jo με έβαλαν σε σκέψεις.

O Ferdinand von Schirach είναι κατά τη γνώμη μου και κατά την επιστημονική μου εμπειρία ένας θεραπευμένος καταθλιπτικός με στοιχεία αυτισμού, σοσιοφοβιας και ίσως μιας ομοφυλοφιλίας,χωρίς το αναμενόμενο Outing.  Φυσικά όλα αυτά είναι βλακείες,δεν έχω ιδέα τι είναι ο άνθρωπος, τι έχει περάσει και που έχει φτάσει. Έχω διαβάσει, έχω δει πολλές συνεντεύξεις του, πολλά ντοκιμαντέρ με αφορμή τα έργα του, έχω ακούσει πολλούς, κριτικούς και μη, να μιλάνε για αυτόν. Γενικά έχει ένα σημαντικό παρελθόν, που τον έχει διαμορφώσει καταλλήλως. Πλούσια οικογένεια, υψηλό πολιτισμικό περιβάλλον, ερεθίσματα κάθε λογής, ακριβά σχολεία, σημαντικές σπουδές. Δικηγόρος στον ποινικό κώδικα, πάντα στην υπεράσπιση. 20 χρόνια, είδε πολλά, έζησε πολλά, υπερασπίστηκε αθώους κι ενόχους. Πολλές από τις δίκες που συμμετείχε πήραν μεγάλη δημοσιότητα, είτε αρνητική είτε θετική. Κυρίως, αυτό που λέει και ο ίδιος, έζησε τη Δικαιοσύνη από ένα συγκεκριμένο πρίσμα, συχνά εκ διαμέτρου αντίθετο από την κοινή Λογική και γνώμη. Αυτό πηγάζει από τη χαώδη πολλές φορές διαφορά μεταξύ Αλήθειας και Πραγματικότητας.
Τα γεγονότα και η ερμηνεία τους, στα μάτια ενός δικαστή, αποχρωματίζονται, μένουν στεγνά αισθημάτων ή κοινωνικών προεκτάσεων και προβολών. Είναι ο Χ και ο Υ, απλά μαθηματικά, μια εξίσωση,  ένα ολοκλήρωμα, που δεν μπορεί, θα πρέπει να βρει μια λύση. Ίσως αργήσει να έρθει, ίσως να μην αρέσει σε όλους ή ακόμα να μην αρέσει σε κανέναν. Θα είναι πάντως μια λύση. Μια απόφαση και μια εφαρμογές αυτής της απόφασης, με ορίζοντα τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής.
Δε θέλω να καθήσω να παραβαλλω όλα τα έργα του που έχω διαβάσει, αλλά έχω να πω, τα συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν δοκίμια, μοντέρνες συζητήσεις επηρεασμένες από διαλόγους του Πλάτωνα ή τη Μαιευτική του Σωκράτη. Το συνιστώ σε όλους όσους γουστάρουν hard core διηγήματα, κοφτές αφηγήσεις, χωρίς σάλτσες, σκληρές ιστορίες από τη ζωή, που αφορούν εσένα κι εμένα, τον κάθε εν δυνάμει και πιθανό δολοφόνο, θύμα,  αυτόπτη μάρτυρα. Ειδικά για την τριλογία του Verbrechen-Schuld-Strafe, πρέπει να έχεις γερά συκώτι και στομάχια κι άντερα για να το διαβάσεις και να το χωνέψεις. Σκληρό πράμα η ζωή και τα επίπεδα κάτω από αυτήν, την επιφανειακή φόρμα που ζούμε και ονομάζουμε Βίο.
Είναι αυτή η βιωματική εμπειρία κι επαφή του von Schirach με τους ανθρώπους στις δικαστικές αίθουσες που κάνουν τα αναγνώσματα μια ιδιαίτερη κατάσταση, αρκετά διαφορετική από τα θρίλερ, τα αστυνομικά μυθιστορήματα, τις ιστορίες τρόμου και σπλατερ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν έχουν καν μεταφραστεί στα ελληνικά, εδώ πάντως ειναι best-seller Autor, το λάτρεψαν, είναι ήδη μια τηλεοπτική περσόνα με κάπως παραπάνω χρόνο από τα 15' της δημοσιότητας.
Έχουν γυριστεί και πολλές τηλεοπτικές σειρές, ταινίες, βασισμένες στα βιβλία και σενάρια του. Παίχτηκαν στην τηλεόραση, σε μεγάλης εμβέλειας κανάλια, παίχτηκαν στον κινηματογράφο, δύο εξ'οσων γνωρίζω είναι από τα πιο πολυπαιγμένα θεατρικά έργα στη Γερμανία, αλλά και σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Αλλά η ανάγνωση ή και η ακρόαση των έργων του δε συγκρίνεται με τίποτα. Είναι από τις φορές που η εικόνα δεν μπορεί να καθρεφτίζει αυτό που η φαντασία φέρνει στο μυαλό, ούτε να δώσει την έκταση και την ένταση μιας σκέψης, για κάτι που είναι κομμάτι της καθημερινότητας μας, για κάτι που το ζούμε αλλά δεν το λαμβάνουμε με όλες μας τις αισθήσεις ως υπαρκτό συμβάν.
Ελπίζω να γράψει κι άλλα ακόμα, αν και φοβάμαι ότι έφτασε σε ένα όριο, σε μια φάση "στα είπα όλα, φίλα με τώρα"!!!!

Και περνάω στον άλλο "μυστήριο", το Νορβηγό Jo Nesbø, πασίγνωστο από τη σειρά των αστυνομικών του μυθιστορημάτων, με τον Επιθεωρητή Harry Hole. Ομολογώ είχα ακούσει λίγα για τον τύπο αυτό στην Ελλάδα από bookcrossers, αλλά δεν ήμουν (τότε) φίλος αυτού του είδους. Όταν αγόρασα το πρώτο μου E-Reader της Sony, είχε μέσα δώρο τον Κοκκινολαίμη, ιστορία σε δύο επίπεδα, μια με το σκηνικό στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μεταξύ Φινλανδών, Ρώσων και Νορβηγών, σε απέραντο άσπρο, και ένα άλλο στο σήμερα, λίγο πριν μια ιστορική συνάντηση προέδρων Κρατών. Ντρέπομαι να πω,ακόμα δεν το έχω διαβάσει, πάντα το φτάνω στα μισά, το παρατάω για καιρό,το ξεχνάω, το ξαναξεκινω από την αρχή, το ξαναβαριεμαι και το παρατάω πάλι. Έτσι πάει εδώ και 7 χρόνια.
Μέχρι που αγόρασα το der Sohn το 2015. Δεν είχε να κάνει με τον Hole, ήταν σαν ένα διάλειμμα. Το διάβασα πολύ γρήγορα, χωρίς να καταλάβω ακριβώς τι λέει, το "ξεπεταξα", με ο,τι σημαίνει αυτό. Γράφτηκα και στο audible, Χριστό δεν καταλάβαινα. Το άκουγα βέβαια και βράδυ, κουρασμένος. Πάντα αποκοιμιόμουν στο κεφάλαιο 2. Την άλλη μέρα ξεχνούσα τι έλεγε, άντε πάλι από την αρχή,  ξανά μανα. Ύπνος. Πάλι, κεφάλαιο 1. Ώσπου το παράτησα. Ούτε που μου είχε αρέσει.
Μέχρι το 2019. Εκεί έκανα το κλικ. Είχα τελειώσει με το Φερδινάνδο, και λέω "δεν του δίνω μια ακόμη ευκαιρία;". Το διάβασα τόσο εμπεριστατωμένα, το ρουφηξα, κάθε κεφάλαιο, κάθε πρόταση και κάθε λέξη. Και για να επιβεβαιωθω, το ξαναεβαλα να το ακούω ξανά στο audible, που το είχα αποθηκεύσει. Η γλώσσα έρεε, σα νεράκι κι εγώ κρεμιομουν από τα χείλια του Σάσα Ροτερμουντ. Καταπληκτικό! Σκέτη γκαβλα! Απίθανη πλοκή, η τρίχα κάγκελο, ούτε σε ταινία στον κινηματογράφο τετοια αγωνία.
Έπαθα, που λένε! Και κόλλησα. Μετά άρχισε ο κατήφορος..... Πρώτα, der Auftrag, από τον ίδιο αφηγητή, θέλω δύο ώρες για να το περιγράψω. Μετά das Versteck,ακόμα πιο κρύο, αυτό διαδραματίζεται στη Λαπωνία, το άκουγα κι έβαζα πιο δυνατά το καλοριφέρ στο αμάξι. Ένταση, φωνές στο μυαλό, εικόνες κάτω από το δέρμα. Έκσταση! Μετά "άκουσα" τον Headhunter, γκρίζο, μάλλον άχρωμο, σκληρό, μόνο για άντρες, που λένε.
Τώρα ολοκληρώνω το Makbeth. Ύμνος στη διαφθορά. Οι αλληλοσκοτωμοι είναι η ραχοκοκαλιά της διαδοχής της εξουσίας, όχι στη νόμιμη της εκδοχή. Σαιξπηρικό, δεν το συζητώ. Εδώ αφηγείται ο Wolfram Koch, γνωστός Κομισάριος στο Tatort Frankfurt.
Τα τελευταία του είναι με τον Hole πάλι. Messer και Durst. Δεν ξέρω αν θα τα διαβάσω.
Η ψυχή είναι άβυσσος, χιλιοειπωμενο. Ο Νεσμπο κάνει κάτι πιο ακραίο. Δείχνει ότι αυτό δεν ισχύει. Υπάρχει πάτος, το "δεν πάει παρακάτω". Το σημείο χωρίς επιστροφή, εκεί που πλέον περνάς σε άλλο ψυχικό γαλαξία. Αλλά είναι μετρήσιμο, ορατό και απτό. Αυτός ο πάτος, είναι πολύ πιο κοντά απ'οτι φανταζόμαστε, ακριβώς ένα χιλιοστό από την καλή μας πράξη, από την καλή μας σκέψη. Εκεί δίπλα, βρίσκεται το σημείο βρασμού κι εξάχνωσης, εκεί χάνεται κάθε προηγούμενο ανθρώπινο χαρακτηριστικό και ξεκινάει η αλλαγή. Η διαδικασία του καταρρέοντος αγγέλου, του αναδυόμενου σατανά, του διχασμενου, του σχιζοφρενή, του Άγγελου εκδικητή, του δαιμονισμένου αγγέλου, του ενόχους θύματος και του αθώου θύτη.
Οι κώδικες τιμής υπήρχαν για να καταπατούνται. Ο προστάτης των αδύναμων συχνά τους οικτίρει και τους περιφρονεί. Η αχόρταγη δίψα για δύναμη και ανεξέλεγκτη εξουσία μας φέρνει περισσότερο κοντά στο βασίλειο των ζώων. Η βία δε χρειάζεται να δικαιολογηθεί, εξυπακούεται, είναι η φυσιολογική λειτουργία κι αντίδραση. Όλα είναι αφημένα στη συγκυρία και στις διαθέσεις των τρίτων. Και στη στιγμή. Αυτή η απρόβλεπτη στιγμή, η μη υπολογίσιμη και προβλέψιμη, αυτό που δε χωράει σε καμια θεωρία παιγνίων. Το Random acces memory, ο ημιαγωγός της μικρής εκείνης έκλαμψης που σε μετατρέπει από φιλήσυχο, καλοβολο υπάλληλο στον Κάιζερ Σοζε των ονείρων σου, μέσα σε απειροελάχιστο διάστημα. Αυτά μου λέει ο Τζο ή Γιό.
Κι ο Φερδινάνδος.
Κι αυτά σας λέω κι εγώ. Τίποτα παραπάνω.

Autobiopoesie.

Einöde

In die Kälte, ins Leere. Mit dem Argwohn
bei seiner Seite, heulend und wutentbrannt.
Fluchend über die Jahre, schleicht weiter und immer weiter, hätte es anderswo stattfinden können. Dennoch klemmt die Geschichte hier fest, das Fest und die Trauerfeier.
Aus seiner öden Hort wollte er Reißaus nehmen. Niemand, nicht Mal er selbst traute sich das Unsägliche zu.
Unentschlossen, abgeschlagen, ein alter, uriger Kauz. Von Kindheit an. Von den  ersten Sonnenstunden.
Die tausenden Lügen, wie sich eine Schlange häutet, wie sich der Chamäleon verfärbt, prägten seinen pseudotragischen Spuren. Trotz Reflexion verlief er sich.

Ohne Erbarmen und Nachsicht, stellt man sich am jüngsten Gericht vor.
Die ewige Strafe war für ihn eine Erlösung.
Wie könnte er bloß wohlwollend gerichtet werden?
Er, er verstört dermaßen die Menschen, die Göttlichen und die Sterblichen, dass sein Name rasch vergessen werden sollte.
Der Niemand. Der Odysseus. Der Ismael. 

Ακούω ότι βάφεις σπίτια!

Με αυτή τη φράση συνεννοούνται οι διάφοροι μαφιόζοι πιστολερο της Αμερικής του '60 με το (παρά) πολιτικό κατεστημένο.
Είναι η φράση που φέρεται να λέει ο Τζίμυ Χοφφα, ερμηνευμένος από τον Αλ Πατσίνο στον Φρανκ Σήραν, ερμηνευμένο από τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Σημαίνει "μου είπαν ότι καθαρίζεις κόσμο". Είναι η εναρξη, το σπάσιμο του πάγου, που δηλώνει ότι καταλαβαινόμαστε, ξέρουμε τι λέμε. Επίσης είναι μια αρχή γνωριμίας, από κάποιον "εργοδότη" που ψάχνει τον "κατάλληλο", εννοώντας ότι "έχει υπόψη τις συστατικές του" και ρωτάει αν κι εκείνος (αυτός που "βάφει" τα σπίτια) ενδιαφέρεται.
Η ταινία του Σκορτσέζε "the Irishman" είναι παραγωγη Σκορτσέζε/ντε Νίρο, έχει μια ιστορία αρκετών χρόνων από τη σύλληψη, τότε που διάβασε ο ντε Νίρο τα απομνημονεύματα του Φρανκ Σήραν, μέχρι τη πραγματοποίηση της, χάρη στη χρηματοδότηση από την πλατφόρμα Νετφλιξ. Διαρκεί τρισιμισι ώρες, εγώ τη είδα σε αποσπάσματα, στην ουσία μέσα σε ένα ΣΚ.
Δεν ξέρω από κριτική κινηματογράφου, ούτε ειδικός είμαι. Την ταινία την απόλαυσα μόνος, με ηρεμία, νύχτα και με ένα Glenmorangie στο χέρι. Είναι από τις ταινίες , που τύποι σαν και μένα, δε γίνεται να μην τις δουν! Δεν είναι απλώς ταινία, είναι ένα έπος, ένα αφιέρωμα και μια αποχαιρετιστήρια γιορτή. Μαζεύει κάποιος τους φίλους του, τον Μπόμπυ, τον Αλ, τον Τζο και κάνα δυο άλλους, παίρνουν μια κάμερα , φοράνε κουστούμια της εποχής και
τραβάνε σκηνές.
Για την πλοκή, δεν έχω να πω πολλά. Είναι η ιστορία ενός πλέγματος ανθρώπων, που λειτουργούν και αναπτύσσονται, ζουν και βασιλεύουν, στην κυριολεξία όμως,κάτω από την επιφάνεια του ιστορικού τους βάθρου. Είναι τρόπον τινά το υπόβαθρο, το υπέδαφος με τους θησαυρούς και τις πρώτες ύλες. Κανείς δεν ξέρει πόσοι είναι, τι γίνεται, πώς γίνεται. Κανείς δε θέλει να ξέρει. Ούτε πώς τους λένε, ούτε από έρχονται και τι κάνουν. Μπορεί και να βρωμάνε λίγο, όπως όλοι οι υπόνομοι. Αυτοί που φαινομενικά είναι υπό-τους-νόμους, αλλά στην ουσία είναι πάνω, πολύ πάνω από όλους τους νόμους. Δεν είναι παράνομοι, είναι υπερνομοι.
Κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται το πτώμα του Χοφφα, ενός διαβόητου συνδικαλιστή των αυτοκινητιστών. Κανείς δεν ξέρει ποιος το σκότωσε και γιατί.
 Η εποχή που διαδραματίζονται όλα αυτά είναι η εποχή των Κέννεντυ, των καζίνων, της Αμφιβολίας, των Ρώσων και του Κάστρο, των Ιταλών και των Ιρλανδών.
Πόσο διαφέρει από τη δικιά μας; Δε νομίζω να διαφέρει και πολύ. Τη σήμερον
τα ναρκωτικά είναι όλο το ζουμί, τα ναρκωτικά και η πορνεία με το Trafficking. Οι Μαφιες είναι κυρίως ρωσικές, κολομβιανες, ουκρανικές, αραβικές, αλλά η αγριότητα είναι η ίδια.
Πίσω στην ταινία, είχε κάτι beklemmend, στα ελληνικά δεν ξέρω πώς να το πω, "σκοτεινό", σαν να ακούς τη Σονάτα κονσερταντε για φαγκότο και πιάνο του Σκαλκώτα, που το ακούς (ή το βλέπεις)και σε πιάνει ένα σφίξιμο. Αυτό ένιωθα κι όταν διάβαζα von Schirach, αλλά αυτό είναι άλλη ανάρτηση.
Λοιπόν, σχετικά σκοτεινή, πικρή ταινία, ο ένας πέφτει μετά τον άλλον, σαν κοτόπουλα, γρήγορα κι αναίμακτα! Τα όπλα του εγκλήματος πετιουνται σε ένα ποτάμι, που αν κάποιος τα βγάλει όλα από κει μέσα, θα μπορούσε να ξεκινήσει έναν εμφύλιο, λέει ο Μάρτιν Σκορσέζε.
Οι ηθοποιοί θρύλοι, στο λυκόφως τους, στο ακόμα-μπορω-και-θυμαμαι-τα-λόγια-μου, στο ειμαι-οπτικά-χάλια-αλλά-καλά-που-υπάρχει-και-η-ψηφιακή-επεξεργασία.
Φαίνεται σαν να κάνουν αντίσταση, ο Σκορσέζε διαμαρτύρεται "μη βλέπετε την ταινία στο κινητό σας", βρίζουν τον κινηματογράφο όπως έχει καταντήσει, ένα παράρτημα της Marvel βιομηχανίας, όλα γρήγορα και μόνο εφέ. Αν κι εδώ που τα λέμε, το Νετφλιξ δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε "σύμμαχος του σινεμά", κι ούτε φειδονται των εφέ οι μεταμορφώσεις του Πατσίνο και του ντε Νίρο.
Δεν ξέρω, δεν οίδα. Την ταινία την χάρηκα, ίσως δε μείνουν πολλά στο μυαλό, εκτός από τη σκηνή του Σιραν που πυροβολεί στο κεφάλι τον Πατσίνο (ουπς, σπόϊλερ, τι μαλακία όμως κι αυτή η έκφραση!!) Ή η άλλη με τον Σήραν στο καρότσι να μη μετανοιωνει και να μη λέει κουβέντα για τους φόνους. Τιμητής των (άνομων) πράξεων και του (εγκληματικού) λόγου του.
Καλή διασκέδαση, σε όποιον αποτολμήσει!
Στους άλλους, γούστο τους και καπέλο τους.

Metallica Ατσάλικα

Συναυλία. Η προετοιμασία. Η διαδρομή. Με τα μπλουζάκια, κανονικοί φανς! Στα εισιτήρια, όχι μεγάλη ουρά. Μπαίνουμε, περιεργαζόμαστε το χώρο, βρίσκουμε ένα σημείο βολικό, να μας προστατεύει λίγο από τον ήλιο. Ακόμα έχει ήλιο, καλοκαίρι, Spätsommer γαρ.

Η αναμονή είναι χρήσιμη. Μιλάμε, λέμε πολλά, ενδιαφέροντα κι απαραίτητα. Ο κόσμος πολύς  κι όλο κι αυξάνεται. Κάθε ηλικίας. Εκπληκτική πόσο διαφορετική είναι η "πελατεία", από τους πιτσιρικάδες που έρχονται μόνοι τους η τα παιδάκια με τους μπαμπάδες, οι μεσήλικες σκληροπυρηνικοί, εμένα μου αρέσουν κυρίως οι πουροκερς, οι πουρομεταλλάδες, μαλλουρα, αλογοουρά και δερμάτινο, μες στη ζέστη. Φανατικοί και αμετανόητοι!
Εμείς στο ενδιάμεσο βρήκαμε μια καλή θέση, βλέπουμε τη σκηνή, γιγαντοοθόνες.
Τα Support groups παίζουν και είναι πολύ καλοί, δυνατοί και γρήγοροι .
Αλλά όλοι μας ξέρουμε ότι είναι μόνο το Foreplay. Να δυναμώσει το αίσθημα, μέχρι να βγουν οι ατσαλενιοι!
Και τελικά λίγο μετά την προγραμματισμένη ώρα ξεκινάνε............
Όλα τα άλλα είναι Μνήμη και μερικές εικόνες. Έγραψε! Με τους γιους μου!Morricone στην αρχή, Hardwired, the memory remains, Unforgiven,  One, Enter Sandman στο τέλος, Master of Puppets, seek and destroy, το nothing Else matters φάνταζε λίγο σαν ρομαντικό φινάλε. Όλα ήταν εξαιρετικά, άψογα, δυνατά παιγμένα, τα αυτιά μας χόρτασαν. Και με τα πυροτεχνήματα στο τέλος, ήρθε κι έδεσε.
Όμορφο βράδυ. Ευχαριστώ.
ΥΣ ο Hetfield έχει σοβαρά προβλήματα υγείας κι εξάρτησης από το αλκοόλ, έγραψαν οι εφημερίδες. Σταματάνε για λίγο καιρό  συναυλίες και δισκογραφία, λέει.
Εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα από όλα αυτά.

Jedem das Seine.

Η Πολιτεία του Πλάτωνα θεωρείται από τους ειδήμονες το πιο συμπυκνωμένο έργο του, αλλά κι ένα από τα πιο διφορούμενα του. Όλο λέω θα το διαβάσω ολόκληρο κι όλο το αναβάλλω.
Με αφορμή μια επιγραφή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, ξεκίνησε ένα διαδικτυακό στην αρχή κι εσωτερικό ψάξιμο κατόπιν. Στην πύλη του στρατοπέδου, όπως στο Άουσβιτς γράφει ότι "η εργασία απελευθερώνει"-Arbeit macht frei, στο Buchenwald γράφει "Jedem das Seine".  Στον καθένα το δικό του, θα ήταν η ελεύθερη μετάφραση,........ .αν δεν ήταν πιο σοβαρά τα πράγματα.
 Οι ναζί εθνικοσοσιαλιστές, οι πιο διαβασμενοι από αυτούς, είχαν μια αγάπη, ίσως και λατρεία για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Κάποιος λοιπόν θα διάβασε στην Πολιτεία IV 433a: " τὸ τὰ αὑτοῦ πράττειν καὶ μὴ πολυπραγμονεῖν δικαιοσύνη ἐστί" και θα καταλαβε " ο καθένας θα λάβει ό,τι του αξίζει". Είσαι Εβραίος; Θα εισπράξεις τα δέοντα. Είσαι Άρειος; Αναλόγως. Ποιος το αποφασίζει αυτό; Εμείς....που είμαστε οι άλλοι!
Λάθος ερμηνεία! Φυσικά σε κάθε τσιτάτο ή φράση ή πρόταση με διφορούμενο νόημα υπάρχει ένα πεδίο ερμηνειών και επεξηγήσεων ("τι εννοεί το ποιητή?") , ανοιχτό για το κοινό και κάθε ενδιαφερόμενο. Πάρε παράδειγμα το Κοράνι, σε σημεία που πολλοί συνάδελφοι που γνώρισα εδώ, στη δουλειά, μορφωμένοι θρησκευόμενοι μουσουλμάνοι, υποστηρίζουν ότι αποδεικνύεται η πανανθρώπινη και ανοιχτή σε όλες τις θρησκείες φύση του Ισλάμ, τα ίδια ακριβώς σημεία χρησιμοποιούν οι Αλ-Καϊντιστες και του ISIs για να σκοτώσουν όσο πιο πολλούς αλλόθρησκους μπορούν, γιατί "έτσι προτάσσει ο Προφήτης"!! Θέμα ερμηνείας, λέει!
Ξανά πάλι στον Πλάτωνα.
Τὸ τὰ αὑτοῦ πράττειν καὶ μὴ πολυπραγμονεῖν: να κάνεις αυτό που είναι η δική σου δουλειά, να μην ασχολείσαι με τα πολλά, τα άλλα. Περίπου στο στυλ "καθείς εφ'ω ετάχθη". Η πολυπραγμοσύνη, το Multitasking στα μοντέρνα σημερινά πράγματα, απορρίπτεται από τον Πλάτωνα ως αδικία, μια ασύμβατη με την ισοπολιτεία και τους νόμους της κατάσταση. Κάνε τη δουλειά σου, με λίγα λόγια. Αν ο καθένας κάνει τη δουλειά του, κοιτάει το δικό του κομμάτι παραγωγής, τη δική του σκοπιά, το δικό του πεδίο δράσης, αυτό θα παράξει δικαιοσύνη για όλους. Τάδε Έφη Πλάτων.
Στη φιλοσοφία αναφέρεται κι ως Ιδιοπραγία στα γερμανικά Idiopragie bzw Idiopragieformel, ορισμός από τη Wiki εδώ.
Αυτό το ωραίο κομμάτι, "κοίτα τη δουλειά σου κι άσε τα αλλότρια" το πήρε στην αρχή ο Αριστοτέλης στη Νικομάχεια Ηθική και το ερμήνευσε ως μια προσπάθεια Δικαιοσύνης  μέσω Διανομής ρόλων κι εργασιών κι αποστολών. Αγγλιστί Distribution Justice, γερμανιστί Verteilungsgerechtigkeit

 Ο Κικέρωνας σε μια πιο δικαστική ερμηνεία στο de Officiis και στο de Legibus,(στα λατινικά μεταφράζεται ως suum cuique)
αλλά κι ο Ιουστινιανός στους κώδικες του, προσπάθησαν να αξιοποιήσουν αυτό το μοίρασμα,ο καθείς στο πόστο του και μόνο, ως κοινωνική δικαιοσύνη και βασικό συστατικό για τη συνοχή των κοινωνιών.
Ακόμα κι ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ το έβαλε ως τίτλο σε ένα έργο του, μια εκκλησιαστική καντάτα. Στη μοντέρνα λογοτεχνία πέρασε ως εργαλείο διαπαιδαγώγησης παιδιών, " ο καθένας θα πάρει ο,τι του αξίζει", μετά όπως είπα ακολούθησαν οι εθνικοσοσιαλιστές. Το κουφό είναι ότι η λατινική εκδοχή το suum cuique μπορεί να το βρει κανείς είτε στα δικαστήρια στη Γερμανία είτε σε κάποια παράσημα του γερμανικού στρατού, ακόμα και στην εφημερίδα του Βατικανού, τη διαβόητη Οσσερβατόρε Ρομάνο.

Λοιπόν, για να το κλείνουμε, τι θέλει να πει ο ποιητής; Κοίτα τη δουλειά σου και μη σε νοιάζει για τους γύρω, θα κοιτάξουν κι αυτοί τη δουλειά τους κι όλα μέλι γάλα;
Κάνε αυτό που σου δόθηκε, αυτό που σου μοιράστηκε (από ποιον άραγε; Από τον άρχοντα, τον Αρχηγό;) Και θα λάβεις αυτό (ποιο ακριβώς;) πού σου αξίζει!!!
Θέλει πολύ ψάξιμο ακόμα,το αντιλαμβάνεστε κι εσείς.

Αλλά η ερμηνεία των Νόμων είναι εξίσου διφορούμενη, δίγλωσση και πολυσήμαντη. Το ίδιο και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Επί τη ευκαιρία προτείνω στα γερμανικά το κάτωθι βιβλίο, στα ελληνικά δε γνωρίζω αν έχει μεταφραστεί. Είναι μια ιστορία της Ηθικής από το Σωκράτη μέχρι τον Αντόρνο, συγγραφέας ο Volker Spierling.
Πάντως θυμάμαι που είχα γράψει μια έκθεση πριν πολλά πολλά χρόνια, με τίτλο : " Πολυπραγμοσύνη ή εξειδίκευση, ποιος ο ρόλος τους μέσα στη σύγχρονη κοινωνία των απαιτητικών ρόλων" . Φυσικά μη έχοντας την παραμικρή εμπειρία στο συγκεκριμένο θέμα, ανέπτυξα με φοβερά επιχειρήματα του στυλ " το να είναι κανείς πολυπράγμων στην εποχή μας του προσφέρει τη δυνατότητα να είναι ενεργός και διαθέσιμος σε όλη την κλίμακα και το φάσμα των επαγγελματικών αλλά και προσωπικών (?) δραστηριοτήτων"
.....κι άλλες τέτοιες μπούρδες, που ο καθηγητής Γιαννελος μου είχε βάλει 19 στο βαθμό.

Για να καταθέσω και την προσωπική μου γνώμη τώρα.
Λοιπόν στην ταπεινή μου ζωή μέχρι τώρα, δεν είδα πολλούς να παίρνουν πραγματικά αυτό που άξιζαν, κακό ή καλό. Είδα παρά πολλούς να κοιτάνε τη δουλειά τους και μόνο, χωρίς απαραίτητα να αποδίδεται δικαιοσύνη στο σύνολο. Από την άλλη, δε συνηγορω στην πολυπραγμοσύνη, δεν κάνει για όλους. Multitasking είναι για τους ταλαντούχους, τους πολυδιαστατους και πολυδιασπαστους. Καλό είναι να ξέρεις απ'ολα, πρακτικό, αλλά εμπεριέχει τον κίνδυνο της ημιμαθειας. Μάθε κάτι μικρό, κάτι λίγο, αλλά να το κάνεις σωστά, είναι η άποψη μου. Το να πουλάμε επιφανειακή γνώση για το κάθε τι, να έχουμε γνώμη επί παντός επιστητού απλώς και μόνο επειδή κάτι είδαμε ή ακούσαμε, το να έχω πιάσει μια φορά ένα κατσαβίδι και να νομίζω ότι είμαι ηλεκτρολόγος, ίσως είναι για αυτούς που λύνουν σταυρόλεξα και πιστεύουμε ότι τα ξέρουν όλα. Από το 1990 και μετά, βρήκαμε το μπελά μας με το Ίντερνετ και το Google.  Ο κάθε &€#€#*,%ας θα δει ένα βίντεο στο YouTube, θα διαβάσει ένα λήμμα στη Βικιπαίδεια (μηδενός εξαιρουμένου, εμού του ιδίου επίσης!) θα ακούσει μια πεντάλεπτη διάλεξη, θα ρωτήσει τον Dr Google και τσουπ ! γίνεται ειδικός, εξπερ, ξερολας και ψευδο-ιντελλεκτουέλ. Ένα γραμμάριο φιγούρας και ύφους αξίζει όσο ένας τόνος πραγματικής δουλειάς. Είναι η ταχύτητα της εποχής, ο όγκος των πληροφοριών και η επίδραση των ψευδοειδησεων και των ψευδαισθήσεων, που νομίζουμε ότι είμαστε πολυπραγμωνες και φυσικά ότι μας αξίζει πάντα κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που έχουμε.
Δεν αξίζουμε όλοι κάτι, πολύ λίγοι είναι αυτοί θα κάνουν αυτό που τους αναλογεί, οι πιο πολλοί όμως θα γκρινιάζουν ότι δεν πήραν ό,τι τους αξίζει.
Εγώ κοιτάω να κάνω τη δουλειά μου, αυτή που μου δόθηκε, αυτό που διάλεξα. Πατέρας και Σύζυγος, Πάροχος υγειονομικών υπηρεσιών. Ερασιτεχνης μουσικός και  δημιουργός ευχάριστης ατμόσφαιρας. Πέραν αυτού ουδέν! Ο ενοιδα ουδέν οίδα.

Die Resilienz. Το'χω!

Είμαι θετικός άνθρωπος. Πολύ θετικός άνθρωπος. Τόσο θετικός που τραβάω όλα τα αρνητικά πάνω μου, σα μαγνήτης. Εσωτερικά βλέπω βέβαια τον αρνητικό μου πυρήνα, αλλά εξωτερικά υπάρχει ένας θετικός φλοιός, που καλύπτει όλα τα βαθειά μου στρώματα. Φυσικός δεν είμαι, αλλά πιστεύω ότι το θετικό αυτό περίβλημα δημιουργήθηκε με τον καιρό. Τα αρνητικά που μου έχουν συμβεί από τα πρώτα χρόνια που άρχισα να συνειδητοποιώ τον κόσμο ενώθηκαν με το βαθύ γενετικό αρνητικό μου κώδικα και ως γνωστό τα δύο αρνητικά φτιάχνουν ένα θετικό. Κάθε αρνητικό γεγονός, κάθε άρνηση, κάθε απόρριψη, κάθε σφαλιάρα, φάπα, κάθε αρνητική σκέψη,κάθε πράξη ή βλέμμα με απαξίωση, κάθε κακή συγκυρία, κάθε "ατυχία" που με βρήκαν μέχρι τα 30-40, (για να μην ξεχνιόμαστε το έτος ηλικίας που ξαναγεννήθηκα ήταν το 39ο) ήρθαν και έλιωσαν στο αρνητικό μου μάγμα, ώσπου έγιναν μια θετικη, σκληρή σαν πέτρα, επιδερμίδα.
Αυτό οι επιστήμονες το ονομάζουν Resilience ή Resilienz. Δεν προέρχεται από το Ρεζίλι, αν και θα μπορούσε επίσης να μου ταίριαζε η ετυμολογία. Πηγάζει από το λατινικό resilire και σημαίνει αναπηδώ, όπως μια μπάλα. Στα ελληνικά δεν ξέρω πώς μεταφράζεται από τους ειδικούς , αλλά στο διαδίκτυο το βρήκα ως ελαστικότητα, αναπήδηση.
Τι όμως πραγματικά αποδίδει ο όρος. Σε αγγλόφωνες ιστοσελίδες, θα βρείτε οδηγίες για να φτάσετε στην απόκτηση της, π.χ. the Road to Resilience ή για αυτούς που έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια τα πολύπλοκα θέματα να τα μαθαίνουν μόνο σε βίντεο, εδώ κι εκεί.
Η ψυχολογική αντοχή σε κάθε είδους χτύπημα της μοίρας, σε κάθε μεγάλη δυσκολία, σε κάθε φάση της ζωής που νομίζεις ότι σε πήρε πο κάτω. Μια δύναμη, εσωτερική αρχικά και μετά η εξωτερίκευση της, που προκαλείται από το "χτύπημα", τη σφαλιάρα που ανέφερα και ως "αντίδραση-στη-δράση", ως αναπήδηση μιας ελαστικής μπάλας μας επαναφέρει από τον πάτο, από το πάτωμα που πέσαμε και ξανασηκωνόμαστε σαν ελατήρια όρθιοι και άτρωτοι. Που λέει ο λόγος.
Σιγά το καινούριο και το μοντέρνο, θα πεις/πείτε. Κι εγώ θα συμφωνήσω. Μαλακίες ψυχολογικές, ταχαμδηθεν καινούριες εξελίξεις στη διάγνωση σε επίπεδο ψυχικής σφαίρας. Το νέο είναι απλά το ξεχασμένο παλιό, σερβιρισμενο με κινόα και ίσως και γκοτζι-μπερι. Παπαριές. Ναι. Ναι, λέμε!!!
Αλλά.......
Η αφορμή να ξανασυζητηθεί ένα διαχρονικό ζήτημα δεν είναι ούτε κακή ούτε άχρηστη. Η Φύση δε μας έφτιαξε ατρωτους, αλύγιστους, άφθαρτους. Είμαστε λάσπη, χώμα, περιττώματα. Μαλακοί ιστοί που γίνονται ζυμάρι με κάθε γροθιά, οστά που σπάνε στη δυνατή κλωτσιά, οι αδένες μας μουσκευουν απλώς και μόνο στο άκουσμα μιας φωνής, ενός ήχου ή μιας λέξης.
Κι όμως αυτά τα αδύνατα σώματα, τα χαμένα κορμιά, θα αναπηδησουν σε χτυπήματα, θα μπαλατζαρουν για λίγο και θα ξαναγυρίσουν στα ίσα τους.
Αν τα καταφέρουν!
Φυσικά, η Φύση δεν παίρνει τίποτα δεδομένο! Το φυσιολογικό δεν είναι πάντα το αναμενόμενο, ένα τετελεσμένο κάπου και κάποτε, δεν περιγράφει μια συνθήκη, δεν είναι δικαστήρια των ανθρώπων εδώ.
Μερικά κορμιά και ψυχές μπορούν να αναπηδησουν, να κάνουν το σάλτο μορταλε μιας Resilienz, άλλα σώματα όμως πέφτουν και δεν ξανασηκώνονται ποτέ, νοκ-αουτ, ούτε με ηλεκτροσόκ.
Η μοντέρνα επιστήμη λέει, "η έρευνα για τις δυνατότητες κάποιος να  μάθει και να εφαρμόσει την "Αναπήδηση" στη ζωή του είναι μόλις στο ξεκίνημα", στα σπάργανα, που λένε. Δεν έχουν βρει ακόμα τους νευροβιολογικούς δρόμους και μηχανισμούς, ως προς την έναρξη  και την πυροδότηση, το χτίσιμο αν θες, αυτού του θετικού τοίχους. Γιατί π.χ. κάποιος μπορεί και ο άλλος όχι, ποιοί είναι οι γενετικά προδιατεθειμενοι για αυτό, ποιος προέρχεται από τον "ανθεκτικό" Sapiens και σε ποιον ξέμειναν τα απολειφαδια γονίδια του loser Neandertaler.
Δε θα το μάθουμε φυσικά ποτέ.
Εγώ πάντως, αυτό το Ρεζίλι, το Ρεζιλιενς ή Ρεζιλιεντς, το'χω! Το 'χω σου λέω, το ξέρω, το είδα στην πράξη. Αλλά ακόμα και να μην το είχα, στην έκταση που περιγράφεται, πάλι θα το έβρισκα!!!! ;)
ΥΣ δεν έχω να πω παραπάνω, πρέπει να καθήσω να διαβάσω λίγο, αυτό, και μετά θα έχω -ίσως-πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Ήθελα απλως, ως συνήθως, να δώσω μια τροφή για σκέψη. Ένα έναυσμα. 

Gott verabscheut eine nackte Singularität

Gott verabscheut eine nackte Singularität.
So sprach Roger Penrose.  Aber von welcher „nackten“ Singularität redet er? 
Die normale, sozusagen bekleidete Singularität, die die meisten (oder die wenigen) kennen, beruht auf die Allgemeinen Relativitätstheorie vom guten alten Albert. Laut seiner Theorie im schwarzen Loch muss eine Singularität von unendlichen Dichte und Raumzeitkrümmung geben. Bekanntlich enden an dieser Singularität alle Naturgesetze und die Fähigkeit, vielleicht die Zukunft vorherzusagen. 
Die nackte Singularität ist etwas anderes! Muss etwas schwächeres sein, ein Umstand, den die gesamte Hypothese von der kosmischen Zensur aufstellen könnte.
Andersrum. Wenn die nackte Singularität die Normalität darstellen würde, wäre auch eine Verstärkung durch Gravitationskollaps anderen hervorgerufenen, genauso nackten Singularitäten vielmehr denkbar und realisierbar. Damit sind diese Orten die echten und unverkennbaren „Wurmlöcher“, die durch einen Ereignishorizont dezent den Blicken Außenstehender entziehen. 
Wenn du mir bisher folgen kannst, ahntest du bereits, es handelt sich prinzipiell um den Beobachter. Derjenige, der mit der o.g. Erkenntnis die einfachste Zeitreise unternehmen könnte. Er hätte bloß durch ein „Black-Hole“ fallen sollen, um in eine andere Region des Universums herauskommen zu können.
Der unbekannte Beobachter hat zwar viele Namen, solche Diskussionen aber gehören zu der Theosophie und Agnostizismus. Hauptsache sollte es solcheiner „Beobachter“ überhaupt existieren, würde die Menschheit sich von allen möglichen fesselnden Gedanken befreien. 
Und darum hasst und verabscheut der Gott, unser lieber und netter Gott die nackte Singularität. Da sein Doppelbild der Beobachter ist, will er gar nix über ihn hören. Er ist sein Alptraum, sein „existentielles Unbehagen“ laut Nietsche, im Grunde definiert dieses Wesens sein Ende.
Wenn du verstehst, was ich meine!!!!!

x

Η Γιόγκα και άλλα εξωτικά

Η αλήθεια είναι ότι πρωτοακουσα για τα ευεργετικά αποτελέσματα της γιόγκα παράλληλα από το Βαλάντη και την Ελισάβετ και την Ειρήνη. Μεχρι τότε, στην Ελλάδα, τη σνόμπαρα, ήξερα μόνο ως έννοια τη Χαθα-Γιογκα και τη στάση Λωτός. Μου έμοιαζε πολύ Διαλογισμός, λίγη σωματική άσκηση.
Ξεκίνησα σαν αστείο, το έκανα με πολύ πάθος, υπερέβαλα, μάλλον ψιλογαμισα το ένα γόνατο, έκανα το απαραίτητο διάλειμμα και μόλις μου έλειψε πραγματικά, ξαναξεκινησα. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταινει....
Αυτήν τη φορά με καλύτερες συνθήκες, προστασία για τις αρθρώσεις, υποστήριξη με παρτενέρ και πολλά βοηθήματα, ζώνες, σκοινιά και αφρολεξ υποστήριξης.
Iyengar-Yoga.
Ο κυρ-Iyengar ήταν μορφή, δίδαξε γιόγκα στον Κρισναμουρτι, στον Άλντους Χάξλεϋ, στο Μενουχιν.
Εμένα με διδάσκει μια Μανουέλα Ίντα, στα δεύτερα -ήντα, καλοφτιαγμένη δε λέω, από το Μπάμπεργκ! Ούτε πολλή σάλτσα, αλλά ούτε και μαλθακή. Αυστηρή θα έλεγα, και με συνέπεια στο πρόγραμμα. Με λίγα λόγια Franke, Oberfranke.  Το όλο θέμα πάντως μου κάνει πολύ καλό. Με έχει βοηθήσει στην ψυχολογία, το ζορισμα που περιμένει την χαλαρωμα, η παθητική συσπαση-ισομετρικη που λένε στα γυμναστήρια- και η ερχόμενη χαλάρωση, αλλά με τρόπο που να τη νιώθεις, να "ακούς" τον κάθε μυ σου να ηρεμεί, να αναρρώνει, όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για μένα. Spüre die Dehnung hinein!
Οι δε ασκήσεις στην αναπνοή, οι λεγόμενες Pranayama, σου φέρνουν τον άλλον αέρα μέσα σου. Ειτε εκπνέεις με βουητό είτε με συριγμό είτε αθόρυβα, ο συγχρονισμός με τα ρουθούνια, κλείνοντας τα εναλλάξ, νομίζεις ότι μαθαίνεις να αναπνέεις από την αρχή.
Έχω διαβάσει και το βιβλίο της Ελισάβετ, πάνω κάτω ξέρω τι μου γίνεται. Ας πούμε π.χ. με την Τάνια κάναμε πολύ και επέμεινε στο χαιρετισμό του ήλιου. Έλεγε τη στάση  Virabhadrasana Πολεμιστη, η Μανουέλα τη λέει Ήρωα, μικρή ειδοποιός όμως διαφορά.
Τη στάση βάτραχο,τη στάση Sarvangasana ή Schulterstand, το Τόξο ή Dhanurasana, δεν την κάναμε ποτέ στην Power Yoga. Είναι απαιτητικές στάσεις, αλλά φέρνουν αποτέλεσμα. Δοκιμάζεις να ανασανεις σε μια Chatuspadasana να σου φύγει η μαγκιά, να νομίζεις ότι δεν μπορείς, ότι κάτι σε μπλοκάρει κι όλη σου η συγκέντρωση και η ενέργεια εστιάζεται απλά να πάρεις ομοιοχρονες εισπνοές/εκπνοές. Το σώμα δουλεύει μόνο του, ενώ εσύ παλεύεις για το οξυγόνο. Το ενδιαφέρον είναι ότι η πάλη αυτή είναι μια ακίνητη στάση. Το Ταό ή Dào που λένε οι άλλοι!
Εγώ τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, με θεωρίες ή χωρίς, με μάντρα και διαλογισμό, με τάντρα και διατροφή, με μοντέρνες παραλλαγές ή παραδοσιακά, με βιβλία ή με δάσκαλο, με κόσμο ή και μόνος.
Είσαι για εκείνο το διάστημα μόνο για σένα, δεν είσαι για κανέναν άλλον, fremdbestimmt που λένε. Ορίζεσαι  (και ζοριζεσαι!) αυτοδιοικωντας το σώμα σου και όλα τα Τσάκρας σου, που καταλαβαίνεις όμως με τον επώδυνο τρόπο ότι δε σου ανήκουν, ούτε το σώμα ούτε τα κέντρα. Εσύ ανήκεις σε αυτά. Προσπαθώ να τα εξηγώ όχι διαστημικά, ούτε εξωγήινα,αλλά όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ. Δείτε το, ψάξτε το. Η Ανατολή σου ξανά(μαθαίνει), αυτά που η Δύση σε αναγκάζει να ξεχνάς.
Μερικές φορές θυμάμαι και τον Ινδό συνάδελφο, τον Πρακας, που μπορεί για αναισθησιολόγος να μην έκανε, αλλά είχε δίκιο όταν έλεγε για την ευρωπαϊκή-δυτική διατροφή ή γιατον ύπνο, για συνήθειες που έχουμε και μας καταστρέφουν, για το πόσο αφύσικο και πόσο κόντρα είναι η ζωή που ζούμε.
Δε θέλω να πάω στην Ινδία ή σε χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας.
Σίγουρα όμως θα βάζω να ακούω Shakti και
να αφήνω τη φαντασία μου να καλπάζει.
What need have I for this, what need have I for that. All is Bliss, all is Bliss.

Σάββατο ξημερωματα σε (με) ξαναβρίσκω!

Προχτές "κατέβασα" τον καινούργιο δίσκο του Θανάση και του Springsteen. Όλα τα νέα πράγματα μέσα μου θέλουν πλέον πολύ χρόνο να ωριμάσουν. Ήταν και παλιά έτσι,τον τελευταίο καιρό έγινε χειρότερο. Πρέπει να τα ακούσω,κυρίως στο αμάξι, να τα ξαναακουσω, να χωνευτουν, να γίνει η πέψη και η αποθήκευση. Το ίδιο και με τις νέες συνήθειες. "Ακούω" τα βιβλία, ξεκίνησα με Ferdinand von Schirach, πήγα στο Nesbø, μετά ποιος ξέρει πού! Οι συνήθειες ριζώνουν και γατζωνονται μέσα μου, όπως σε όλους. Γενικά, το πηγαινελα με το αμάξι έγινε μια πολύ ευχάριστη συνήθεια. Ο Καφές, το ραδιόφωνο με την κλασική μουσική ή τις ειδήσεις, τα βιβλία.

Ο δρόμος. Πάντα στο δρόμο, νομίζεις ότι πήγες μακριά. Ένα πηγαινελα είναι μόνο, πας κι ερχεσαι. Πηγαίνεις και γυρίζεις. Μόνο που κάθε φορά, άλλος πηγαίνεις, διαφορετικός γυρίζεις.
Διαβάζω ξανά. Προσπαθώ δηλαδή. Αστεία πράγματα, σοβαρά και βαρυσήμαντα, φιλοσοφία, πολλή φιλοσοφία. Γέρασες δικέ μου! Και μυαλό ακόμα να βάλεις. Μέσα μου λέω "έχεις καιρό ακόμα"! Αλλά κι ο καιρός αλλιώς ήρθε και διαφορετικός μου φαίνεται πλέον.
Είχα από καιρό σχεδιάσει να ξαναγράψω, θέλω να πω πάλι, τα ίδια αλλιώς γραμμένα, τις αμπελοφιλοσοφιες μου, τα βασανιστήρια, τα γαμοσταυριδια, τα γέλια, τα μωρά και τα deja-vu, την απόγνωση μεσα στην αρένα, αίματα παντού, μέσα κι έξω. Πόνος, πόνος στο κεφάλι, πόνος στα πόδια, ωραία φάση. Ο πόνος είναι εδώ, για να σου πει, δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό. Θανάσης.

Φωτογραφίες δε γουστάρω να βάζω άλλο. Μόνο τις λέξεις. Εκείνες μου έμειναν, ερωμένες, Ελληνίδες, αρχαίες ή μοντέρνες, Γερμανίδες, Αγγλίδες, Γαλλίδες. Εμένα τη λέξη μου έδωσαν ελληνική, εκείνο το "αλλοιμονο" ή "αλίμονο". Κι αυτή τη λέξη κουβαλάω παντού. Κείμενα, που μόλις τα πω ή τα σκεφτώ, τα ξεχνάω. Ήρθε για τα καλά η άνοια μου, μέσ'στην άγνοια μου. Όσα gingko κι αν πάρω. Αναδακρυωνει η μνήμη μου, τόσο περήφανη που ήταν, τα δάκρυα πνίγουν τα λόγια στο φλοιό, στη γλώσσα, βγαίνουν μόνο φωνήεντα ή σύμφωνα. Όπως ένα μωρό. Αν θέλετε, τα ανασυνθετετε μόνοι σας, αν θέλετε μη σώσει και το κάνετε. Εγώ ξέχασα κιόλας τι ήθελα να πω. Θυμάμαι όμως ότι κάτι έχω να πω.