Die Resilienz. Το'χω!

Είμαι θετικός άνθρωπος. Πολύ θετικός άνθρωπος. Τόσο θετικός που τραβάω όλα τα αρνητικά πάνω μου, σα μαγνήτης. Εσωτερικά βλέπω βέβαια τον αρνητικό μου πυρήνα, αλλά εξωτερικά υπάρχει ένας θετικός φλοιός, που καλύπτει όλα τα βαθειά μου στρώματα. Φυσικός δεν είμαι, αλλά πιστεύω ότι το θετικό αυτό περίβλημα δημιουργήθηκε με τον καιρό. Τα αρνητικά που μου έχουν συμβεί από τα πρώτα χρόνια που άρχισα να συνειδητοποιώ τον κόσμο ενώθηκαν με το βαθύ γενετικό αρνητικό μου κώδικα και ως γνωστό τα δύο αρνητικά φτιάχνουν ένα θετικό. Κάθε αρνητικό γεγονός, κάθε άρνηση, κάθε απόρριψη, κάθε σφαλιάρα, φάπα, κάθε αρνητική σκέψη,κάθε πράξη ή βλέμμα με απαξίωση, κάθε κακή συγκυρία, κάθε "ατυχία" που με βρήκαν μέχρι τα 30-40, (για να μην ξεχνιόμαστε το έτος ηλικίας που ξαναγεννήθηκα ήταν το 39ο) ήρθαν και έλιωσαν στο αρνητικό μου μάγμα, ώσπου έγιναν μια θετικη, σκληρή σαν πέτρα, επιδερμίδα.
Αυτό οι επιστήμονες το ονομάζουν Resilience ή Resilienz. Δεν προέρχεται από το Ρεζίλι, αν και θα μπορούσε επίσης να μου ταίριαζε η ετυμολογία. Πηγάζει από το λατινικό resilire και σημαίνει αναπηδώ, όπως μια μπάλα. Στα ελληνικά δεν ξέρω πώς μεταφράζεται από τους ειδικούς , αλλά στο διαδίκτυο το βρήκα ως ελαστικότητα, αναπήδηση.
Τι όμως πραγματικά αποδίδει ο όρος. Σε αγγλόφωνες ιστοσελίδες, θα βρείτε οδηγίες για να φτάσετε στην απόκτηση της, π.χ. the Road to Resilience ή για αυτούς που έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια τα πολύπλοκα θέματα να τα μαθαίνουν μόνο σε βίντεο, εδώ κι εκεί.
Η ψυχολογική αντοχή σε κάθε είδους χτύπημα της μοίρας, σε κάθε μεγάλη δυσκολία, σε κάθε φάση της ζωής που νομίζεις ότι σε πήρε πο κάτω. Μια δύναμη, εσωτερική αρχικά και μετά η εξωτερίκευση της, που προκαλείται από το "χτύπημα", τη σφαλιάρα που ανέφερα και ως "αντίδραση-στη-δράση", ως αναπήδηση μιας ελαστικής μπάλας μας επαναφέρει από τον πάτο, από το πάτωμα που πέσαμε και ξανασηκωνόμαστε σαν ελατήρια όρθιοι και άτρωτοι. Που λέει ο λόγος.
Σιγά το καινούριο και το μοντέρνο, θα πεις/πείτε. Κι εγώ θα συμφωνήσω. Μαλακίες ψυχολογικές, ταχαμδηθεν καινούριες εξελίξεις στη διάγνωση σε επίπεδο ψυχικής σφαίρας. Το νέο είναι απλά το ξεχασμένο παλιό, σερβιρισμενο με κινόα και ίσως και γκοτζι-μπερι. Παπαριές. Ναι. Ναι, λέμε!!!
Αλλά.......
Η αφορμή να ξανασυζητηθεί ένα διαχρονικό ζήτημα δεν είναι ούτε κακή ούτε άχρηστη. Η Φύση δε μας έφτιαξε ατρωτους, αλύγιστους, άφθαρτους. Είμαστε λάσπη, χώμα, περιττώματα. Μαλακοί ιστοί που γίνονται ζυμάρι με κάθε γροθιά, οστά που σπάνε στη δυνατή κλωτσιά, οι αδένες μας μουσκευουν απλώς και μόνο στο άκουσμα μιας φωνής, ενός ήχου ή μιας λέξης.
Κι όμως αυτά τα αδύνατα σώματα, τα χαμένα κορμιά, θα αναπηδησουν σε χτυπήματα, θα μπαλατζαρουν για λίγο και θα ξαναγυρίσουν στα ίσα τους.
Αν τα καταφέρουν!
Φυσικά, η Φύση δεν παίρνει τίποτα δεδομένο! Το φυσιολογικό δεν είναι πάντα το αναμενόμενο, ένα τετελεσμένο κάπου και κάποτε, δεν περιγράφει μια συνθήκη, δεν είναι δικαστήρια των ανθρώπων εδώ.
Μερικά κορμιά και ψυχές μπορούν να αναπηδησουν, να κάνουν το σάλτο μορταλε μιας Resilienz, άλλα σώματα όμως πέφτουν και δεν ξανασηκώνονται ποτέ, νοκ-αουτ, ούτε με ηλεκτροσόκ.
Η μοντέρνα επιστήμη λέει, "η έρευνα για τις δυνατότητες κάποιος να  μάθει και να εφαρμόσει την "Αναπήδηση" στη ζωή του είναι μόλις στο ξεκίνημα", στα σπάργανα, που λένε. Δεν έχουν βρει ακόμα τους νευροβιολογικούς δρόμους και μηχανισμούς, ως προς την έναρξη  και την πυροδότηση, το χτίσιμο αν θες, αυτού του θετικού τοίχους. Γιατί π.χ. κάποιος μπορεί και ο άλλος όχι, ποιοί είναι οι γενετικά προδιατεθειμενοι για αυτό, ποιος προέρχεται από τον "ανθεκτικό" Sapiens και σε ποιον ξέμειναν τα απολειφαδια γονίδια του loser Neandertaler.
Δε θα το μάθουμε φυσικά ποτέ.
Εγώ πάντως, αυτό το Ρεζίλι, το Ρεζιλιενς ή Ρεζιλιεντς, το'χω! Το 'χω σου λέω, το ξέρω, το είδα στην πράξη. Αλλά ακόμα και να μην το είχα, στην έκταση που περιγράφεται, πάλι θα το έβρισκα!!!! ;)
ΥΣ δεν έχω να πω παραπάνω, πρέπει να καθήσω να διαβάσω λίγο, αυτό, και μετά θα έχω -ίσως-πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Ήθελα απλως, ως συνήθως, να δώσω μια τροφή για σκέψη. Ένα έναυσμα.