Παλιά και νέα (εν όψει επετείου)

Φωτογραφίες που αγοράστηκαν από την έκθεση βιβλίου το καλοκαίρι. Παλιές καρτ-ποστάλ, να μας θυμίζουν που είμασταν και από τι περάσαμε (να σκεφτόμαστε το παρελθόν ώστε να εκτιμούμε και το μέλλον).

Οι φωτογραφίες είναι κυρίως τραβηγμένες από Γάλλους στρατιώτες, που κατασκήνωναν στον Εχέδωρο (νυν Γαλλικό) και στην άδεια εξόδου τους ερχόντουσαν κι έβγαζαν φωτο για να τις στείλουν στα σπίτια τους.


Η πρώτη δεξιά είναι η εκκλησία της Αγίας Σοφίας με το μιναρέ μπροστά μπροστά (δε γκρεμίστηκε αν και είχε περάσει ήδη σε ελληνικά χέρια). Πριν λίγες μέρες, είχαμε μια βάφτιση εκεί και ο μεγάλος μου είδε στην αυλή κάτι σπασμένα μάρμαρα με περίεργα σχήματα, όπως είναι οι τρούλοι των ισλαμικών τεμένων. Με ρώτησε και φυσικά συζητήσαμε πώς χτίστηκε, πότε έγινε τζαμί, πώς μπήκαν αυτά τα μάρμαρα, πόση ζημιά έγινε με τη φωτιά του '17 και τέτοια. Μέχρι φυσικά να νυστάξει, οπότε αλλάξαμε θέμα....



Φωτογραφία από τα παλαιά τείχη. Στο βάθος φαίνεται το Ιδαδιέ (η παλαιά Φιλοσοφική) επί της Αμύνης, που χρησίμευσε ως σχολή εκπαίδευσης δημοσίων υπαλλήλων. Από πίσω βρισκόντουσαν τα παλιά εβραϊκά νεκροταφεία, στο τωρινό σημείο του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου.

Έλληνες αξιωματικοί της περιβόητης Μεραρχίας Σερρών παρελαύνουν μπροστά στο Βενιζέλο (της Αμύνης τα παιδιά), λίγο πριν φύγουν για το μέτωπο στο πλευρό των Αγγλογάλλων συμμάχων (Αντάντ-Entente Cordiale)

Η Σαλονίκη από θαλάσσης. 1916. Οι μύτες των μιναρέδων εξακολουθούν να υψώνονται. Είμαστε ήδη 4 χρόνια μετά την "απελευθέρωση" και ο Δήμαρχος αν δεν απατώμαι ήταν Σεφαραδίτης, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι στα μαγαζιά τους και στις θέσεις τους, οι Έλληνες ακόμα μειοψηφία. Δεν ήρθαν οι αλλαγές, όπως τις μαθαίναμε. Μόνο με τη λαοθάλασσα των Ποντίων και των Μικρασιατών , άλλαξε ουσιαστικά ο χαρακτήρας της Πόλης.

Το γνωστό Πολυβολείο. Ο πύργος του Γεντί-Κουλέ, του Επταπυργίου. Σήμερα δεν τον έχουν ανοίξει (ακόμα) προς έκθεση, αλλά η θέα από κει είναι φοβερή. Οι στρατιώτες που ποζάρουν έχουν να λένε για τα τουρκάκια, που τους τραβούσαν από τα παντελόνια για λίγα ψιλά, "φράνκ, φράνκ". Η Άνω Πόλη κατεξοχήν τουρκικής σύστασης, διατήρησε μέχρι και τελευταία κάποια από τα σπίτια και την αρχιτεκτονική τους (αν μπορεί να ειπωθεί τέτοιος όρος για τα χαμόσπιτα και τα πλινθόκτιστα ερείπια)

Η Θεσσαλονίκη παραδόθηκε, συνθηκολόγησε, διότι δε σήμαινε πολλά για τους Τούρκους. Άπαξ κι έχασαν την ιερή τους πόλη, τα Γιαννιτσά, όπου κι έχυσαν καντάρια αίμα, δεν έσκασαν και πολύ για τη Σαλονίκ. Σίγουρα ήταν σπουδαίο λιμάνι, υπήρχαν όμως σημαντικότερα εσωτερικά ζητήματα για την Αυτοκρατορία. Την παράδοση τη χρεώθηκε φαινομενικά ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, αλλά έχουν γραφτεί παρα πολλά που τα αγνοούμε οι περισσότεροι (βλέπε Σπύρου Μελά, Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι '12-'13).
Όπως και να 'χει, παλιά και νέα Θεσσαλονίκη, η Ιστορία ξεχειλίζει από τα μπατζάκια της. Δυστυχώς μείναμε με τους Ψωμιάδηδες και τους Παπαγεωργόπουλους και τους Παπαθεμελήδες και τους Γκιουλέκες και τους Μπουτάρηδες. (οι δύο τελευταίοι μένει να φανεί τι θα κάνουν για να αναστρέψουν το κλίμα).
Αλλιώς μας βλέπω "πολυεθνικούς" και πάλι. Κι ο νοών νοείτο....

Το θύμα

To thyma from Michael Vassiliadis on Vimeo.

Αφιερωμένο σε όλα τα θύματα

Η αποπαιδοποίηση των παιδιών ή αλλιώς η παραπαιδεία στα παραπαίδια

Πώς έφτασε στα χέρια μου πάλι ένα κουφό σύγγραμμα του 1939, εν Αθήναις, μεταφρασμένο από Γάλλο παιδαγωγό, (ενός Κλαπαρχ(&^%(δα, εντάξει Claparede το λεν τον άνθρωπο), αναφορικά με το έργο του Ζαν-Ζακ-Ρουσσό, τον "Αιμίλιο". Για υμάς τους άσχετους, ο Αιμίλιος είναι στην ουσία μια φιλοσοφία της εκπαίδευσης, με υποθετική βάση ένα μικρό παιδί, τον Αιμίλιο.

Εξηγεί λοιπόν ο Ρουσώ (και μέσω αυτού επιβεβαιώνει ο συγγραφέας) τα απλά ζητήματα στην ανατροφή ενός παιδιού. Θέματα που παραμένουν ακόμα και σήμερα υπό αμφισβήτηση και τα αγνοούν συνειδητά οι περισσότεροι.

Ξεκινάει από το νόμο της γενετικής διαδοχής. "Παρατηρήστε τη φύση του παιδιού κι ακολουθήστε το δρόμο που αυτή χαράζει. Αυτή (η φύση) θέλει τα παιδιά να είναι παιδιά προτού γίνουν άντρες". Σωστός;; Ποιος γονιός δεν εκνευρίζεται όταν τα παιδιά του κάνουν χαζομάρες, αυτό που λένε παιδιάστικα πράγματα; Μα τώρα είναι η στιγμή τους να τα κάνουν! Αντί γι'αυτό, τους επιβάλλουμε υπευθυνότητες και πειθαρχίες σε κανόνες, που επί Ρουσώ ήταν ακόμα πιο γελοίοι και χωρίς νόημα. Αλλά και σήμερα περιορίζουμε την ενεργητικότητα του παιδιού, καθηλώνοντάς το, σε θρανία και φροντιστήρια, φορτώνοντάς το με "βιβλιακές" γνώσεις από τα 7 και τα 8 του χρόνια, αγνοώντας πάλι κάτι βασικό. Ότι κάθε ηλικία έχει τα ελατήρια της που την κάνουν να κινηθεί.

Δεν υπάρχει χειρότερο από τις άκαιρες παρεμβάσεις στη φύση του παιδιού. Είναι προτιμότερο να μην κάνουμε τίποτα από το να κάνουμε κάτι στραβό. Λέει ο συγγραφεύς: "Αν αμφιβάλλεις, να απέχεις. Ο πιο μεγάλος, ο πιο σημαντικός κανόνας της αγωγής δεν είναι να κερδίζουμε χρόνο, αλλά να χάνουμε χρόνο (!!!)". Περίεργα δεν ακούγονται όλα αυτά;; Ειδικά σήμερα που επειδή τρέχουμε εμείς, προτρέπουμε (εξαναγκάζουμε καλύτερα) και τα παιδιά μας να μας ακολουθήσουν στο τρελό κυνηγητό γνώσεων, "εφοδίων" και δραστηριοτήτων, υποτίθεται. Διότι τι σόι δραστηριότητα είναι αυτή που πας το παιδί σου του οποίου βράζει το αίμα, για ζωγραφική π.χ. Ή που πρέπει να παίξει μπάλλα με τους φίλους του, να γίνει κουβάρι, να τρεχαλιαστεί μέχρι να του βγει η γλώσσα κι εσύ το στέλνεις στην Ακαδημία να "κάνει προπόνηση" με κώνους και χαζά. Αγχωτικές κινήσεις, ούτε εκτονωτικές, ούτε παιδαγωγικές, στρες να προλάβεις την ώρα, στρες να ετοιμαστεί το παιδί, του φωνάζεις, εκνευρίζεται, θυμώνει. Κατά τα άλλα, πηγαίνει αθλητισμό. Ποιος αθλητισμός, που πάνε οι γονείς και βρίζονται στα σύρματα για να βγάλουν τα απωθημένα τους;

Ξέφυγα όμως, ενώ ήθελα να συνεχίσω με τη φύση του πιτσιρικά. Αυτή η φύση είναι η φύση ενός "άγριου". Ο Ρουσσώ θέλει τον Αιμίλιο άγριο, διότι, λέει, τα παιδιά που ανατρέφονται με τη συνήθεια, μοιάζουν με τους χωρικούς, που υποτάσσονται στο καθετί και που δεν κάνουν τίποτα αν πριν δεν τους δώσεις κάποια υπόσχεση. Απεναντίας ο "άγριος" πειραματίζεται με κάθε ευκαιρία και μαθαίνει να τα βγάζει μόνος του πέρα. Κι έτσι το μόνο βιβλίο που δίνει στον Αιμίλιο είναι -ποιο άλλο;- ο Ροβινσώνας Κρούσος!

(πλάκα-πλάκα να το δώσω και εγώ στους δικούς μου, αφού το 'χουμε, να το ρίξουν μια ματιά)

Η άσκηση και το σωματικό παιχνίδι αναπτύσσουν κι αυτό το ξέρει κάθε αλητάκος του δρόμου που θέλει τα μπράτσα του να μεγαλώνουν. Εμείς τα καταδικάζουμε στην ακινησία, στην τηλεόραση, στο play-station, στο φάε-όλο-το-χάμπουργκερ-Μπούλη, και ξεχνάμε ότι αυτή η αδράνεια θα τον κυνηγάει εφ'όρου ζωής. Η υπερπροστατευτικότητά μας, πάντα σε συνδυασμό με αυτά που ακούμε και μας τρομοκρατούν, τα φρικιαστικά εγκλήματα κατά των παιδιών, μας στρίμωξαν και μαζί με μας και τα παιδιά μας. Τους βάζουμε σε σκέψεις μεγαλίστικες, τους εμφυτεύουμε τη δική μας λογική, ενώ το παιδί έχει τη δική του, μια άλλη, ξεχασμένη από μας που μεγαλώσαμε. Δεν τους αφήνουμε στις ελεύθερες συνθήκες που θα τους εξασκήσουν την "αγριότητα", που είπα προηγουμένως, γιατί φοβόμαστε, δεν πιστεύουμε στην αυτοπροστασία, ούτε στην "ευαισθησία" του περίγυρου για την παιδικότητα.

Λέει κι άλλα πολλά το βιβλίο, γραμμένο τόσες δεκαετίες πριν, με διαχρονικότητα και με γλαφυρότητα. Συμπερασματικά καταλήγω: Το παιδί πρέπει να ζήσει την παιδική του ηλικία, όχι ως προετομασία για τα δύσκολα της ζωής, όχι ως εξοπλιστικό πρόγραμμα, αλλά ως απόκτηση ισορροπιών, ψυχικών και πνευματικών. Το παιχνίδι είναι αυτός ο εξισορροπιστικός μηχανισμός, όχι το φροντιστήριο, ούτε η καταναγκαστική απομνημόνευση. Είναι λάθος να λέμε : "Παίζει γιατί είναι μικρό ". Το σωστό είναι "Είναι μικρό για να μπορεί να παίζει"

Κι επειδή οι όροι εύκολα τροποποιούνται τη σήμερον, κάποιος μπορεί να θεωρεί παιχνίδι το να βλέπει το παιδί στην τηλεόραση ματς ή τηλεπαιχνίδια. Ή να κουνάει αντίχειρες με το joystick. Παιχνίδι με την παιδαγωγική- παραδοσιακή- έννοια είναι το εξωτεχνολογικό, το μυαλοκεντριζόμενο, το "άγριο", το πειραματικό, το παιχνίδι ισχύος με χέρια και πόδια, ζωντανά όχι virtual, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι και να γίνεται λιώμα μετά, να φάει ότι του δώσουν, φακές, φασολάκια, γιατί πεινάει σα λύκος, όχι να κάνει επιλογή, ακριβώς επειδή δεν έχει ξοδέψει ενέργεια και άρα δεν έχει ουσιαστική ανάγκη τροφής. Αυτήν την ενέργεια πρέπει να την αφήνεις ελεύθερη να εκρήγνυται. Τώρα!! Τώρα, ώστε μετά να έχει την ηρεμία, την ψυχραιμία που απαιτείται, ώστε να παίρνει αποφάσεις με την αποκαλούμενη ωριμότητα. Μα άμα δεν αγουρέψει πρώτα, πώς θα ωριμάσει μετά;;

Τα βγάζουμε φυτά τα παιδιά από τα Λύκεια, χωρίς να έχουν εκτονωθεί ποτέ και πηγαίνουν στα Πανεπιστήμια, 20-25 χρονών, ως παρατεταμένοι έφηβοι, να κάνουν αυτά που δεν έκαναν ως παιδιά. Κι εκεί φυσικά μουρλαίνονται! Πραγματικό αμόκ, τους βγαίνει η αγριάδα καθυστερημένα. Τα ένστικτα όμως δεν είχαν εξαλειφθεί, απλώς τα είχαμε κοιμήσει εμείς σαν σύστημα παιδευτικό. Οπότε μόλις φύγουν λίγο από τον έλεγχο, τον ασφυκτικό έλεγχο της οικογένειας, τη μέγγενη της οικογένειας, αισθάνονται ότι μπορούν να ξαναγυρίσουν σε κείνα τα άγρια ένστικτα, τα ελεύθερα, τα πειραματικά, τα εκρηκτικά...

Είναι όμως αργά πια. Τον ακούσατε εκείνον τον φοιτητή που έπεσε από το διαμέρισμα που είχαν το πάρτυ. Μεθυσμένος ήταν, πήγε να ξεφύγει από κλειδωμένο δωμάτιο, υπνοβατούσε; Η ψυχούλα του το ξέρει και τώρα είναι αργά να το μάθουμε κι εμείς.

Το νου σας στα παιδιά! Τα δικά σας, τα ξένα, τα διπλανά, τα παραπέρα. Προσοχή! Ούτε υστερίες, ούτε υπερπροστατευτισμός, ούτε αδιαφορία, ούτε εγκληματική συμπεριφορά (βία).

έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.....λέει ο ποιητής.

Υ.Σ. Ρε σεις πήρατε χαμπάρι τι γίνεται με τα βιβλία του Δημοτικού;; Αυτή η απίστευτη Δραγώνα με τα τσιράκια της μπαχαλοπαιδείας. Κάποιος λέει ότι όλη αυτή η παραπαιδεία (τα άσχετα θέματα, τα βλακώδη ζητήματα που θίγει το βιβλίο της Γλώσσας, η αδιάφορη στάση στην Ιστορία ή στα ζητήματα θρησκείας-θίγονται αρκετοί-η προκλητική και απροκάλυπτη "περιοδικοποίηση" των σημαντικότερων βιβλίων μόρφωσης, η πλήρης απαξίωση ιδανικών και αξιών ήδη από το Δημοτικό) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ. ΣΙΓΟΝΤΑΡΕΤΑΙ, ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΝΕΤΑΙ, από τα ίδια κέντρα που φύτεψαν τους Δραγώνες του ανθελληνισμού. Το καταφέρνουν έτσι ώστε από αυτά τα βιβλία που θα διδαχτούν τα παιδιά, όχι απλώς δε θα μάθουν τίποτα, μα τίποτα, αλλά και θα γίνουν ντιπ χαϊβάνια, φυτά, ανεγκέφαλοι καταναλωτές της TV, χωρίς σκέψη και άποψη, με πλήρη άγνοια απλών αρχών και κανόνων.

Εγώ βέβαια πάντα θεωρώ ότι όλα αυτά που συχνά αποδίδουμε ως συνωμοσίες, ως σκοπιμότητες, ως υστεροβουλίες, είναι απλώς ηλιθιότητες και ανεπάρκεια των μηχανισμών. Δηλαδή βάλαν 10 ηλίθιους να γράψουν τα βιβλία, 10 καραμαλ....ες, οι οποίοι μεταξύ ούζου, χαρτοπαικτικής λέσχης και βαθειάς μαστούρας, φτιάξαν αυτά τα εκτρώματα. Αν δηλαδή όλα αυτά που ανέφερα στην αρχή για αποβιβλιοποίηση και επαναφορά της άσκησης και του παιχνιδιού ίσχυαν τότε, σήμερα, με αυτά τα πανηλίθια βιβλία, ισχύει επί εκατό. Αν ήμουν δάσκαλος (ρε κάνε με πρωθυπουργό και θα δεις!), θα τα έσκιζα μπροστά στο Υπουργείο Παιδείας και κάθε μέρα θα κάναμε μάθημα χωρίς βιβλία, έξω, αρχαία ιστορία και μυθολογία σε ένα μουσείο, νεώτερη ιστορία στο Ρούπελ, αριθμητική στο παζάρι ή στη λαϊκή της γειτονιάς, θρησκευτικά μμμμ δεν ξέρω, σε κανα μοναστήρι ίσως, γεωγραφία στον Όλυμπο με θέα, φυσική ιστορία στην Κερκίνη, φυσική/χημεία σε κανα εργοστάσιο, γυμναστική στην Τούμπα (όχι εν τάξει πλάκα κάνω..).

Τα σχολεία να μη γίνουν ούτε κελλιά ούτε χώροι αποβλάκωσης. Παλέψτε ο καθείς και με τα όπλα του

Υ.Σ 2: Φεύγοντας, από τη δουλειά προς το αμάξι, μισή ώρα που έγραψα τα παραπάνω, σε μια πυλωτή, έπαιζαν τρεις πιτσιρικάδες 12-13-14 χρονών με κάτι περιοδικά τυλιγμένα σε ρολό και χτυπιόντουσαν. Και φαινόταν ότι το διασκέδαζαν τρελά!!!! Δε χρειάζονται λόγια πολλά, αρκεί να κοιτάξεις, αλλά να "ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ" γύρω σου πραγματικά

Υ.Σ. 3 : Επίσης όπως με ειδοποιούν από το κοντρόλ, σήμερα (25/10/2010) δήλωσε παραίτηση η Γ.Γ. του Υπουργείου Παιδείας, κ.Θάλεια Δραγώνα (Ουστ, στα τσακίδια!!) με αφορμή τα τεκταινόμενα στα βιβλία του Δημοτικού-Γυμνασίου και ιδιαίτερα στην Ιστορία. Επειδή όμως είναι εντεταλμένη, βαλτή από συγκεκριμένους κύκλους, δεν μπορεί κάπου θα χωθεί να κάνει από αλλού τη ζημιά της......

Αφιερωμένο στο φίλο μου το Ρέμπα

Τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα, το 1949, τραγουδισμένο από Στέλλα Χασκίλ, Στράτο Παγιουμτζή και Μανώλη Χιώτη. Ο Χιώτης είναι και στο μπουζούκι, στα 28 του.

(Αφιερωμένο στο φίλο μου)

Πάλι σε βλέπω σκεφτικό, τί έχεις άνθρωπέ μου; (Είναι ΠΑΟΚ γι'αυτό!!)
Ποιο βάσανο σε τυραννά, τυραννά (που θα αποκλειστούμε και από το Europa, αυτό είναι;;)
και δε μιλάς καλέ μου!
Ποιο βάσανο σε τυραννά, άνθρωπε
και δε μιλάς καλέ μου! (Θα βρούμε προπονητή μη χαλιέσαι)

Απόψε θέλω να χαρείς, μη μου χαλάς τα κέφια!
Μήπως κι εμείς δεν έχουμε, έχουμε, (εμείς οι Αρειανοί)
μες την καρδιά μας ντέρτια! (Εμ τεσσάρα είναι αυτή, ξεχνιέται;;)
Μήπως κι εμείς δεν έχουμε, άνθρωπε,
μες την καρδιά μας ντέρτια!

Καθένας κρύβει στην καρδιά και το δικό του δράμα.
Κουράγιο θέλει η ζωή, η ζωή, (κουράγιο, ναι κουράγιο)
τι βγαίνει με το κλάμα;
Κουράγιο θέλει η ζωή, άνθρωπε, (κουράγιο, αλλά και λεφτά για μεταγραφές)
τι βγαίνει με το κλάμα; (Εμένα ρωτάς, το Δερμιτζάκη ρώτα!)

Ο Θάνατος στην αυλή μου!

Αυτές κύριοι και κυρίες είναι οι αμανίτες!!! Amanita phalloides, για την ακρίβεια.

Τα δηλητηριώδη μανιτάρια της ελληνικής υπαίθρου, που μπορούν να φυτρώσουν, έξω από την αυλή σας. Ειδικά τώρα με τις βροχές, μπορείτε να τα δείτε στις άκρες του γκαζόν, στις ρίζες θάμνων. Με άσπρα βράγχια από κάτω, με το κλασσικό δακτυλιδάκι, σα μεμβράνη και τη θήκη στη βάση. Εγώ τα βρήκα χτες και τρόμαξα λιγάκι. Τα μάζεψα και τα σαβούρντιξα πάρ'αυτα. (Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως έπρεπε να κρατήσω λιγουλάκι για κανέναν "Φίλο", να φάμε παρέα με λίγο κρασί Κιάντι και φάβα;;;;Χάνιμπαλ Λέκτερ ντε!!!)

ΠΡΟΣΟΧΗ, ούτε που να το αγγίξετε. ΚΙΝΔΥΝΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ.
Ξέρω οικογένεια Αλβανών που ξεκληρίστηκε σε λίγες μέρες, από κατανάλωση τέτοιων μανιταριών. Ηπατική-νεφρική ανεπάρκεια, εντατική, αιμοκάθαρση, τέλος! Υποτίθεται καιεραν από μανιτάρια, μάζεΔείτε κανα site (manitari.gr), ασ'τε τους ειδικούς (όχι εμένα) να μαζεύουν και όταν βγαίνετε στα δάση από μακρυά κι αγαπημένοι με τους αμανίτες. Καλύτερα κόψτε κανα λελουδάκι!!!

Περιρρέουσα Τσατήλα

Τον τελευταίο καιρό συναντάμε διάφορες συμπεριφορές. Υπάρχουν κυρίως δύο τρόποι ερμηνείας. Ο ένας λέει ότι όσοι δε διαμαρτύρονται τώρα, όσοι δεν εξεγείρονται, όσοι δε βγαίνουν στους δρόμους, όσοι δεν εξαγριώνονται, είναι ή κλέφτες και φοροφυγάδες ή απλώς λοβοτομημένοι. Αν τώρα δεν έχεις αφορμή να φωνάξεις, να τσατιστείς, πότε θα έχεις;; Τι είσαι;; Ηλίθιος;; Βλαμμένος;;; Δε βλέπεις πού πάει το πράγμα;;;;;;;;

 Ο άλλος τρόπος ερμηνείας υποστηρίζει το Νόμο του Μέρφυ: "Αυτός που φωνάζει έχει άδικο". Όσοι  φωνάζουν και κλαιν και οδύρονται και γκρινιάζουν είναι αναντίρρητα οι πρώην βολεμένοι, νυν αγανακτισμένοι, πρώην τεμπέληδες, νυν συνδικαλιστές. πρώην αστοιχείωτοι, νυν διορισμένοι κηφήνες, πρώην τυχαίοι, νυν κομματόσκυλα. Τυχαίο είναι που στις απεργίες πρωτοστατούν οι Υπάλληλοι των Υπουργείων. Γνωρίζει κανείς μας ποιος είναι ακριβώς ένας μισθός ενός μεσαίου στελέχους Υπουργείου;;; Ορίστε πόθεν έσχες


Ημιτελές. Είπα να το αφήσω έτσι, να θυμάμαι την τσατιλα της εποχής.

Χειρότερα κι από πόλεμο....

Καλό, αν και "κατευθυνόμενο" ντοκυμαντέρ. Λέει πάντως αλήθειες, μισές τις δέχεσαι ή όχι, οι άλλες μισές σε αφήνουν άφωνο. Και πάλι, μπορείς να σταθείς μπλαζέ σε όλα τα τεκταινόμενα που δείχνει, να αποστασιοποιηθείς, θεωρώντας ότι δεν είναι όλα τα δεδομένα μπροστά σου, απλώς αναλύονται αυτά που προκαλούν περισσότερη εντύπωση. Αυτά που βγάζουν το κλάμα και την πίκρα της αδικίας. Ο άνθρωπος που γίνεται υπάνθρωπος όμως, στα μάτια αυτού που θεωρεί εαυτόν υπερ-άνθρωπο, πάντα υπέφερε και απ'ότι φαίνεται θα εξακολουθεί να υποφέρει. Δε χρειαζόμαστε ούτε εξωγήινους, ούτε μικρόβια και ιούς, εξοντωνόμαστε μια χαρά από μόνοι μας, τρώμε τις σάρκες μας, αλληλοσφαζόμαστε, αλληλομαχαιρωνόμαστε.

Ο εβραίος πάντως που ακολουθεί το δρόμο της δικής του γενοκτονίας και συγκρίνει, παραλληλίζει εποχές, ανθρώπινα πάθη, ιστορικές συνθήκες, ίσως δεν μπορεί να αποφύγει την προσωπική προκατάληψη. Φυσικά όλοι με αυτές ζούμε, όλοι σε αυτές καταφεύγουμε για να ορίσουμε ποιοι τελικά είμαστε και το σημαντικότερο, με ποιους ταυτιζόμαστε.

Η Ιστορία και οι ιστορίες κι αν περνούν, είτε γράφονται είτε όχι, είτε παραγράφονται, διαγράφονται, περιγράφονται, το σίγουρο είναι ένα:

Τα πτώματα δε μυρίζουν όταν είσαι σε απόσταση ασφαλείας και άρα δε σε ενοχλεί κάτι. Αν τώρα βρεθείς μέσα, όταν βουτήξεις κυριολεκτικά στο πηγμένο αίμα, τότε αλλάζει το πράγμα.

Δεν ξέρω αν οι γενοκτονίες, οι εθνοκαθάρσεις, οι ξεκληρισμοί, είναι χειρότεροι από τους πολέμους. Αυτό όμως που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι δε θα βγούμε ποτέ από τον εφιάλτη του ανθρώπινου μίσους για τον άνθρωπο και τη φύση του. Η αυτοκαταστροφή ήταν μάλλον η λύση του προβλήματος.

Η εκδρομή

Νέο παιδί ο Σταύρος, λεβέντης 27 χρονών, με διαγνωσμένο καρκίνο στα οστά, τελικού σταδίου, κάθεται και γράφει κάτι ποιήματα, να σου φύγει η μαγκιά. Έφυγε ήσυχα, αθόρυβα, δεν πρόλαβε να δώσει το πλήρες στίγμα του στον κόσμο. Η μνήμη του όμως θα διατηρηθεί όχι μόνο στο μυαλό των γονιών και των φίλων του, αλλά και σε όσους θα διαβάζουν αυτές τις γραμμούλες. Ο τίτλος πιστεύω είναι χαρακτηριστικός.
Εκδρομή κάνουμε όλοι, ας τη χαρούμε όσο διαρκεί.

Για το Σταύρο

«Μέσα στο τρένο»

Μετρώ τα μίλια που ταξίδεψα.
Μετρώ τις πόλεις που συνάντησα.
Εικόνες, ήχους, μυρωδιές, μες στο μυαλό που μάζεψα

Μετρώ τα πρόσωπα και τα κορμιά
τυχαία και για μια στιγμή που αγάπησα
Στους δρόμους, στα τρένα, στα καφενεία
παντού άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι

Θα γυρίσω πίσω
θα γυρίσω πίσω στο σκοπό
Εκεί που όλα τώρα ξεκινάνε.
Υπόσχομαι να είμαι πίσω

Όταν θ’αρχίσουμε το χρόνο
να μετράμε

Πάντα απορούσα τι γράφει κάποιος όταν ξέρει ότι το τέλος του είναι κοντά, σε ένα-δύο μήνες. Σκέφτεται αμερικανιές στυλ bucket list (να προλάβω να τα κάνω όλα πριν την "κάνω"), έχει πίκρες που δεν τον αφήνουν να προλάβει οτιδήποτε, θέλει κόσμο, δε θέλει να βλέπει άνθρωπο, τι σκέφτεται;; Ποιος ρωτάει τέτοια πράγματα;
Ο Σταύρος πάντως αισθανόταν την "επιστροφή", πιθανόν να αντλούσε από αυτήν κάποια λογική, κάποια δύναμη.

"Μισός χρόνος"
Πρωί ξυπνώ για τη δουλειά
χιλιόμετρα ολάκερα
την ίδια τη στιγμή,
στην πόρτα στρίβεις το κλειδί.

Τόσον καιρό στον ίδιο το ρυθμό
αντέχω, αντέχω κι απορώ.
Φλερτάρω με τον πειρασμό
γίνομαι παιδί χαίρομαι, γελώ.

Τρέχω στο τηλέφωνο
σπίτι σε βρίσκω έτοιμη,
πριν φύγεις στη δουλειά.
Μιλώ σαν τον τρελό
με λέξεις και σενάρια
φουσκώνω το μυαλό.

Κι όμως ξέρω καλά
τι έχω για μαγιά
είναι που δεν ξέχασα ποτέ
πώς είμαστε παλιά.

Τα χρόνια στο κορμί είν' τα σωστά
και της καρδιάς το ίδιο.
Μόνο η τύχη του μυαλού
είν' άχαρη να χάνει το σφυγμό.

Αρχίζω πια να σκέφτομαι
πως θα γυρίσω πίσω
ξέρω πως θέλω πρόσωπα
χαρούμενα να βλέπω.

Το διάλειμμα είναι μικρό
δε θέλει σκέψη πια πολλή
αρκεί η ψυχή να συγχωρεί
λάθη όπως και τούτο.

Καλή αρχή πια στη ζωή.

Δίολκος (αρχαία τεχνολογία)

http://www.naftemporiki.gr/video/video.asp?id=27474&s=0

Να μαθαίνουμε και τίποτα για την αρχαία τεχνολογία. Διότι καλές οι πρωτοπορίες και οι εφευρέσεις του κυβερνοχώρου, αλλά σαν την απλή, παραγωγική και ατόφια ανθρώπινη σκέψη δεν υπάρχει! Το βιντεάκι κρατάει κανα 20λεπτο, είναι αξιοπρεπέστατο ελληνικό animation, δείχνει τη σύλληψη και τη λειτουργία του διόλκου. Πώς δηλαδή τα καράβια "περπατούσαν" στον ισθμό της Κορίνθου για να βγουν στο Σαρωνικό. Αυτό γινόταν για πάνω από χίλια χρόνια. Από τις ιδιοφυείς τεχνολογικές προσπάθειες, που δείχνουν ότι ο δρόμος της απλότητας είναι πολύ δύσβατος και δύσκολος, αλλά και ο αποδοτικότερος.

Όντως δείτε το, μη βαριέστε, αξίζει!

O εικοστός πρώτος και οι μελλοντολόγοι

Δεν πάμε καλά, είναι γνωστό. Αυτό που ζούμε στην Ελλάδα στην τρέχουσα περίοδο ως επίφαση δημοκρατίας πλησιάζει στην πλήρη αντίφαση.

Δημοκρατικά (εκβιαστικά θα έλεγα καλύτερα) εκλεγμένη κυβέρνηση, με τη σημαία του σοσιαλισμού, φορώντας το κοστούμι του απόλυτου οικονομικού φιλελευθερισμού, μειώνει την κρατική παρέμβαση και καταφέρνει το απίστευτο. Να θέτει μια χώρα υπό την επίβλεψη ενός ιδιωτικού φορέα=IMF (κι ας μη γελιόμαστε), που είναι υπεύθυνος μόνο απέναντι στους "μετόχους" του. Πλήρης δηλαδή αμφισβήτηση της νομιμοποίησης μέσω της ψήφου, πλήρης έλλειψη δημοκρατίας. Πώς ρε μεγάλε δηλώνεις προεκλογικά "λεφτά υπάρχουν, θα σας ανεβάσω τους μισθούς τουλάχιστον στα πληθωριστικά μεγέθη κτλ κτλ" και όταν έρθει η ώρα να παραδώσεις τη χώρα στα γεράκια και στους γύπες δε ζητάς ένα κωλοδημοψήφισμα, να πας από κει που 'ρθες, βρωμοΑμερικάνακι;; Που το παίζεις και σοσιάλα; Ξεπουλάς τη χώρα και θα βγεις και από πάνω ως εθνοσωτήρας;;; Που να σου @#$%*&*%&!!!!

Χμμ, συγνώμη παρασύρθηκα, απολογούμαι για τον παροξυσμό! Έλεγα λοιπόν ότι η Ελλάδα ποτέ δεν έμαθε από την Ιστορία της. Δε μαθαίνει ποτέ ούτε από τα δικά της λάθη αλλά ούτε κι από τα λάθη των άλλων. Οι ασιατικοί δράκοι, με τη δική τους τεράστια διαφθορά, τον ανύπαρκτο έλεγχο στα τοπικά τραπεζικά συστήματα, την πτώση της παραγωγής (εξαιτίας της εισροής ξένων κεφαλαίων=αυξητικές τάσεις στην αξία του νομίσματος=επιβράδυνση εξαγωγών) και την επακόλουθη αύξηση της ανεργίας, "έφαγαν" στο κεφάλι την κρίση του 1997 (για όσους θυμούνται και παρακολουθούν), επειδή κλόνισαν την εμπιστοσύνη των επενδυτών ή αν θέλετε επειδή προκάλεσαν το όρια των αγορών σε κερδοσκοπικό επίπεδο. Κι επειδή ακριβώς όλοι γνώριζαν από πάντα ότι η πολιτική του ΔΝΤ είναι να μεταβιβάζει το βάρος της κρίσης στη δανειζόμενη χώρα, άρα στο λαό της, προτίμησαν λύσεις τύπου πτώχευσης, αναδιάρθρωσης χρέους και γενικά διεθνών μορατόριουμ, για πιο δίκαιη ανακατανομή μεταξύ πιστωτών και οφειλετών.

Εδώ σαν Αμερικανάκια ή κουτόφραγκοι ή ας το πιο πούμε ξεκάθαρα πρόβατα επί Παπανδρεοσφαγή, κάναμε "ότι μας είπαν" οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν το σχέδιο για την καταστροφή μας. Τράπεζες, διεθνείς επενδυτές (sic), μεγάλα ταμεία-funds, που δεν υπόκεινται σε κανενός είδους έλεγχο. Αντί να (βρούμε και να) καταργήσουμε τους φορολογικούς παραδείσους, που επιτρέπουν στις τράπεζες το κολοσσιαίο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος , αντί να καταπολεμήσουμε τη κερδοσκοπία σε βάρος μας, βάζοντας το απλούστερο μέτρο, το φόρο Τόμπιν (θα πω παρακάτω γι'αυτό), καθόμαστε και συζητάμε ως κακομοίρηδες, απολογούμενοι για τα χρέη μας. Θαρρείς όόόλες οι υπόλοιπες χώρες δεν είναι καταχρεωμένες, θαρρείς δε φταίνε οι προμηθευτές μας, πολεμικού εξοπλισμού (αχρείαστου ας πούμε προσωρινά) για τα τεράστια έξοδα. Αλλά όλα τα προηγούμενα θέλουνΜΕΓΑΛΑ πολιτικά αρχ....ια-που να τα βρεις βρε κακόμοιρε Γιωργάκη!!!!

Ο φόρος Τόμπιν ήταν μια εφεύρεση του Νομπελίστα οικονομολόγου James Tobin, που πρότεινε ένα φόρο σε όλες τις συναλλαγές στην αγορά συναλλάγματος, της τάξης του 0,1%, αντιστρόφως ανάλογο της διάρκειας των συναλλαγών. Δηλαδή, απέτρεπε με αυτή την ιστορία τις βραχυπρόθεσμες τοποθετήσεις, που κερδοσκοπούν εκμεταλλευόμενοι τις διαφορές των ισοτιμιών. Προφανώς αντιλαμβάνεστε ότι προ-εποχής ευρώ, αυτό θα είχε μια αξία, ίσως τώρα μικρότερη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα μπορούσε να δεθεί μια απο-ευρω-κινούμενη ελληνική οικονομία με το όχημα π.χ. του γουάν. Την άποψη δεν τη βγάζω εγώ από την κεφάλα μου, την έχουν διατυπώσει διάφοροι ψιλο-ανεξάρτητοι αναλυτές (που δεν πολυπιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη τέτοιοι). Και καταλήγουν, πράγμα που συμφωνώ απόλυτα, ότι ο λόγος που οι περισσότερες κυβερνήσεις έμειναν αντίθετες με τη φορολογική πρόταση Τόμπιν είναι πολύ απλός: Οι πολιτικοί δεν τολμούν να αντισταθούν στα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα -και στους αχυρανθρώπους τους π.χ. Βγενόπουλος-τα οποία κυριαρχούν απόλυτα στην παγκόσμια οικονομία.

Επομένως εφόσον οι (αδαείς περί τα οικονομικά) πολιτικοί ασχολούνται με την οικονομία----είδατε την ξεφτίλα του Παπακωνσταντίνου, κουφάλα Παπαχελά μας ρεζίλεψες κοτζάμ καμάρι του Γιωργάκη---ενώ οι χρηματιστές κάνουν πολιτική, το μέλλον δεν πρόκειται να έρθει ούτε με ΔΝΤ ούτε με Κομισιόν. Νομίζω ενστικτωδώς, χωρίς να μπορώ να επιχειρηματολογήσω, ότι μόνο με ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ανατροπές, εκ των έσω, σε κρατικό/κομματικό επίπεδο, σε χρηματοπιστωτικό/τραπεζικό/επενδυτικό επίπεδο, σε επίπεδο μονοπωλίων/ολιγοπωλίων/επανίδρυσης μικρομεσαίων επιχειρήσεων, σε επίπεδο περιορισμού διαφθοράς και σπατάλης, σε επίπεδο ανύψωσης μιας χαμένης κοινωνικότητας κι αλληλεγγύης, μέσω "ουσιαστικής" 'αμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, που βλέπω να 'ρχονται, ΙΣΩΣ, ΙΣΩΣ λέω να γίνει κάτι. Τέτοιες ανατροπές, τα παλιά (όχι και πολύ παλιά δηλαδή) χρόνια τις περιμέναμε από το Στρατό. Πλέον, που και ο στρατός ευνουχίστηκε (ουουου παλιαδελφές!!!), Η ΛΥΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, ΕΣΥ, ΕΓΩ, Ο ΔΙΠΛΑ, Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ, Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ, Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ, Ο ΚΛΗΤΗΡΑΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΑΣΤΟΣ, Ο ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΣ, Ο ΑΝΕΡΓΟΣ, Ο ΗΜΙΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΣ, ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΟΤΣΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΜΟΥΤΖΕΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΧΕΡΙ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝ-ΕΛΛΗΝΑ.

ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ, έτσι;; Εμμ, ας πούμε κι εμείς καμμιά μεγαλοστομία, μόνο οι παπάρες οι πολιτικοί θα λένε

Τα δύσκολα ή αλλιώς οι γενιές του εικοστού

Μια οικογένεια εκτοπισμένων ποντίων το 1928.
Κι όταν λέμε "εκτοπισμένοι" εννοούμε "στουδιαολουτημανατοπισμένοι". Η φωτογραφία τραβήχτηκε στην Tschita (ή Chita) της Σιβηρίας. Για κοιτάξτε εδώ, να καταλάβετε πού είναι η πόλη.
Δεν μπορεί, δε γίνεται να φανταστούμε εμείς σήμερα, με τις τρελές ανέσεις και την πολυθρόνα κολλημένη στον απαυτό μας, τι σήμαινε αυτή η εκτόπιση (sic) - ευγενικός όρος για το ξεπάστρεμα, το διαολόστελμα του Στάλιν, να γλυτώσει από τους Έλληνες.
Και υπόψη ότι ο παππούς, το μικρό παιδάκι στα δεξιά, στην αγκαλιά του πατέρα του, γεννήθηκε στο Σοχούμι της Γεωργίας, όπου πήγαν κυνηγημένοι από τους Νεότουρκους, όταν έφυγαν από το Σιδηροχώρι (Ντεμιρτσίκιοϊ, τώρα νομίζω το λένε Demirciler), κοντά στην Αργυρούπολη. Κι από την Τσιτά, με το απίστευτο κρύο, με τον υπερσιβηρικό για Μόσχα. Μέρες και χιλιόμετρα πίκρας. Κι από τη Μόσχα με τη μεσολάβηση του προξενείου (στο οποίο συμμετείχε κι ο Καζαντζάκης, όχι όμως ως επίσημο μέλος) επιστροφή στην "πατρίδα". Τα εισαγωγικά έχουν νόημα και είναι διαχρονικά.
Πραγματικά ποιος μπορεί να αποτυπώσει με τα σημερινά μέτρα μια τέτοια διαδρομή, τη ζωή που περπατούσε πάνω σ'αυτήν και την προσπάθεια που απαιτούσε, τον αγώνα που δινόταν μέρα με τη μέρα, σε δύστροπους τόπους, αφιλόξενους, με καχύποπτους ανθρώπους (μέσα στη σταλινοφοβία, οι Έλληνες θεωρούνταν εχθροί της χώρας) και εχθρικούς καιρούς.
Σήμερα μιλάμε για κρίση, για δυσκολίες οικονομικές, επαγγελματικές. Οι βολεμένοι ξεβολευτήκαμε (λίγο), αλλά οι πρόγονοί μας από τους τάφους και τα σύννεφα, γελούν και ξεκαρδίζονται με τη μιζέρια μας και τη γκρίνια μας. Ο εικοστός έφυγε, οι άνθρωποι που υπέφεραν μέσα σ'αυτό το τσουκάλι της προσφυγιάς φεύγουν κι αυτοί, θα ξεχαστούν οι ιστορίες τους, θα ξεφτίσουν οι φωτογραφίες τους,
Εμείς όμως που τους ακουμπήσαμε, τους ακούσαμε, δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο τίποτα, ούτε τη σιγουριά της καλής ζωής, ούτε την ηρεμία μιας απόλεμης περιόδου. Η φτώχεια και η πείνα που έζησαν οι πατεράδες και οι παππούδες υπάρχει σαν ιδέα στο μυαλό μας, σαν ξεχασμένη σφαίρα από παλιό τραύμα, αδέσποτη.
Μην την ξεχνάμε, ειδικά τώρα ,που και τα πράγματα σκουραίνουν και οι άνθρωποι απομακρύνονται, φοβισμένοι, μην ορμήσει ο ένας στον άλλον.
Ξαναδείτε τα βλέμματα στη φωτογραφία, δείτε την αισιοδοξία και τη σταθερότητα που αποπνέουν και νοιώστε ότι κάτι έχετε και σεις μέσα σας από αυτά τα γονίδια, τα γονίδια που λένε "θα επιβιώσω ο κόσμος να έρθει ανάποδα"........
Κουράγιο καί καλή δύναμη. Όχι γκρίνιες.

Το δακτυλίδι του Αττίλα

Ωραίο, καλό, ενδιαφέρον, μου άρεσε. Με έκανε και ξανάψαξα τα πρώτα εκείνα χρόνια μετά το Μεγάλο Κωνσταντίνο, που δεν ξέραν ακριβώς τι ήταν. Ρωμαϊκη αυτοκρατορία να την πούμε, Βυζάντιο, Δυτική ρωμαϊκή, Πρωτοβυζαντινή εποχή, ρωμαιοχριστιανική, νεογερμανική, ούτε οι ιστορικοί ξέρουν. Οι θεολόγοι της Ορθοδοξίας μας πάντως είναι σίγουροι. Ο "άγιος", ο Μέγας Θεοδόσιος και τα τέκνα του ήταν πιστοί χριστιανοί, ελέω Θεού αυτοκράτορες με την Παναγία παραμάσχαλα! Άσε ρε φίλε!
Το βιβλίο λοιπόν περιγράφει την πορεία του Ρωμαϊκού κράτους-Δυτικού κι Ανατολικού, με τους διεφθαρμένους αυτοκράτορες-ανδρείκελα (βλ.Βαλεντινιανό, Θεοδόσιο Β'), τις γυναίκες-μητέρες-συζύγους (Πουλχερία, Ευδοκία), που δρώντας στα παρασκήνια, κουμαντάρουν τις καταστάσεις, τους στρατιωτικούς-στρατηγούς πιστούς στο εθνόσημο (και στα σκέλια της εκάστοτε βασίλισσας), με τους γείτονες, Βανδάλους, Ούννους, Γότθους, Βησιγότθους, Οστρογότθους, της Παναγιάς τα μάτια δηλαδή...
Κι όλα αυτά μέσα από τα μάτια ενός στρατιωτικού, που βλέπει τα σημεία και τα τέρατα (σκοτώνονται τα παιδιά του, η γυναίκα του, βάφεται στο αίμα εχθρών και φίλων), και στο τέλος αφήνει να δικαιωθεί η Ιστορία, που ως γνωστόν γράφεται από τους νικητές, τους βιαστές, τους αιμοσταγείς σφαγείς των αθώων και γενικά όλους εκείνους των κέντρων λήψης απόφασης, ερήμην των προβατο-λαών, που πιστεύουν σε Θεούς και Δαίμονες.
Το Βυζάντιο, ή αυτό που φανταζόμαστε ότι ήταν το Βυζάντιο, χτίστηκε πάνω στη διαφθορά, στην απόλυτη όμως διαφθορά, στην πλήρη σαπίλα κι αποσύνθεση της ηθικής, στον εξευτελισμό κανόνων και ανδρισμού (οι ευνούχοι δίναν και παίρναν) και αυτοί οι λίγοι με τα παντελόνια, πίναν το αίμα από τα κρανία των αδυνάμων. Ο Αττίλας και οι όμοιοί του. Η ζούγκλα με τους καννίβαλους, και στο φόντο ο Χριστός και η Παναγία, ο Πάπας και ο Πατριάρχης, οι Άγιοι Φωστήρες, με τις δολοπλοκίες τους και τα συγχωροχάρτια τους. Τι εποχές! Νομίζουμε ότι διαφέρουν από τη δική μας (λέμε o tempora o mores), εννοώ είναι τόσο ίδιες, τάλε-κουάλε, σαν δύο σταγόνες, σαν Δυτική Ρωμαϊκή και Ανατολική Ρωμαϊκή, σαν χθες και σήμερα. Τι άλλαξε;;
Οι εποχές και τα άγρια ένστικτα ποτέ δε διέφεραν, απλώς καλύπτονταν. Με το μανδύα της θρησκείας ή του εκλεπτυσμού ή του καλλιτεχνικού πολιτισμού. Οι σάρκες όμως είναι νόστιμες κι εμείς εξακολουθούμε να έχουμε κυνόδοντες

Δε θέλω ρε, πώς το λένε!!!!

Τραγούδι του 1948, του Μάρκου, πρωτοτραγουδημένο από το Στράτο, "σκοτωμένο" από μένα. Δε λένε "you always hurt the one you love";; Τι να κάνω, κάποια στιγμή, θα παίζω καλύτερα στο φακό!

Το ρεμπέτικο, σκοτωμένο, νεκραναστημένο, δεν ξέρω, αλλά διαφέρει παρασάγγας από το λεγόμενο Λαϊκό τραγούδι των σαλονιών και της πίστας. Κι αν τα όρια είναι δυσδιάκριτα - πότε σταματάει η Γ' περίοδος του ρεμπέτικου, το '50, το '55;;;- αυτό που κρατάει ο καθείς είναι αυτό που του λέει η περδικούλα του. Κι εμένα, ακόμα κι όταν βλέπω πόσο χάλια αυτοδίδακτος είμαι στον μπαγλαμά, βλέπω στον εαυτό μου την όρεξη και την καψούρα για το είδος!