Χειρότερα κι από πόλεμο....

Καλό, αν και "κατευθυνόμενο" ντοκυμαντέρ. Λέει πάντως αλήθειες, μισές τις δέχεσαι ή όχι, οι άλλες μισές σε αφήνουν άφωνο. Και πάλι, μπορείς να σταθείς μπλαζέ σε όλα τα τεκταινόμενα που δείχνει, να αποστασιοποιηθείς, θεωρώντας ότι δεν είναι όλα τα δεδομένα μπροστά σου, απλώς αναλύονται αυτά που προκαλούν περισσότερη εντύπωση. Αυτά που βγάζουν το κλάμα και την πίκρα της αδικίας. Ο άνθρωπος που γίνεται υπάνθρωπος όμως, στα μάτια αυτού που θεωρεί εαυτόν υπερ-άνθρωπο, πάντα υπέφερε και απ'ότι φαίνεται θα εξακολουθεί να υποφέρει. Δε χρειαζόμαστε ούτε εξωγήινους, ούτε μικρόβια και ιούς, εξοντωνόμαστε μια χαρά από μόνοι μας, τρώμε τις σάρκες μας, αλληλοσφαζόμαστε, αλληλομαχαιρωνόμαστε.

Ο εβραίος πάντως που ακολουθεί το δρόμο της δικής του γενοκτονίας και συγκρίνει, παραλληλίζει εποχές, ανθρώπινα πάθη, ιστορικές συνθήκες, ίσως δεν μπορεί να αποφύγει την προσωπική προκατάληψη. Φυσικά όλοι με αυτές ζούμε, όλοι σε αυτές καταφεύγουμε για να ορίσουμε ποιοι τελικά είμαστε και το σημαντικότερο, με ποιους ταυτιζόμαστε.

Η Ιστορία και οι ιστορίες κι αν περνούν, είτε γράφονται είτε όχι, είτε παραγράφονται, διαγράφονται, περιγράφονται, το σίγουρο είναι ένα:

Τα πτώματα δε μυρίζουν όταν είσαι σε απόσταση ασφαλείας και άρα δε σε ενοχλεί κάτι. Αν τώρα βρεθείς μέσα, όταν βουτήξεις κυριολεκτικά στο πηγμένο αίμα, τότε αλλάζει το πράγμα.

Δεν ξέρω αν οι γενοκτονίες, οι εθνοκαθάρσεις, οι ξεκληρισμοί, είναι χειρότεροι από τους πολέμους. Αυτό όμως που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι δε θα βγούμε ποτέ από τον εφιάλτη του ανθρώπινου μίσους για τον άνθρωπο και τη φύση του. Η αυτοκαταστροφή ήταν μάλλον η λύση του προβλήματος.