Περσέπολις....

Μιά που μίλησα προηγούμενα για το Ιράν, θυμήθηκα μια φοβερή ταινία animation, που είδα στο Δίκτυο.

http://www.moviesfoundonline.com/persepolis.php

Υποψήφια και για Όσκαρ. Το μακρινό και το τωρινό Ιράν. Ταινία που μ'άρεσε. Πολύ αυτοβιογραφική, θηλυκή ματιά. Κινούμενο σχέδιο για μεγάλους. Οι πόλεμοι χωρίς νόημα, οι επαναστάσεις με τα αδιέξοδά τους και οι θρησκείες. Πάνω απ'όλα οι θρησκείες...
Δείτε την και μην ασχολείστε και πολύ με το Uri Geller....

Η παρέα μου στο στρατό.....

Μάλλον ήρθε η ώρα να αναφέρω και λίγα στοιχεία από την περιβόητη θητεία μου.

Και θα ξεκινήσω από το ραδιοφωνάκι μου. Όταν πρωτοπήγα στην Πλάτη Έβρου, 6 Δεκέμβρη, το χιόνι ήταν περίπου μισό μέτρο. Πριν ακόμα μπω στο κτίριο, βλέπω από έξω ένα αλουμινένιο ταψάκι πίτσας. Αργότερα με ενημέρωσαν ότι αυτό ήταν η κεραία τους, γιατί δεν έπιαναν κανένα ελληνικό κανάλι στην τηλεόραση με την εσωτερική κεραία. Πολύ θολά τη ΝΕΤ. Λαμβάναμε όμως άψογα 3-4 τουρκικά, μεταξύ τους και το φοβερό KRAL, το αντίστοιχο MTV.

Αφού λοιπόν δεν "έπαιζε" πολύ τηλεόραση, κάναμε κάτι τρελά γλέντια με το ραδιοφωνάκι. Δε βρήκα μια φωτογραφία, που με δείχνει με κολλημένο το ραδιοφωνάκι στο μέτωπο με σελοτέιπ και να χορεύουμε έξω στο χιόνι, ενώ καίγαμε βαμβάκια με ξυλόπνευμα. Πλήρης σουρεαλισμός !!! Εκτός βεβαίως των τρελών, σχεδόν σχιζοφρενικών, καταστάσεων, υπήρχαν πολλές, μα παρα πολλές, στιγμές ηρεμίας και αυτοσυγκέντρωσης. Μην πάει το μυαλό στο πονηρό, μιλάω για νυχτερινές ακροάσεις. Κάτι ενοχλητικές ξαγρύπνιες λοιπόν, που σου 'παιρνε το μυαλό η αμπελοφιλοσοφία "ποιος είμαι;; τι γυρεύω εδώ;;;", έβαζα το ραδιόφωνο να ξεχνιέμαι.

Παρεπιμπτόντως, ένας γραφικός Κορινθιώτης, στο σουλούπι του Άβερελ Ντάλτον, αλλά με το κοφτερότερο μυαλό που έχω δει, μου 'χε πει τα δύο εξής φοβερά, όσον αφορά το θέμα "τι γυρεύω εγώ εδώ":

Το πρώτο είναι ότι μετά από καμμιά βδομάδα, με ρωτάει, "πως σου φαίνεται εδώ". Λέω "καλά, αλλά λίγο μακρυά". Μου λέει "μακρυά από τι;". "Μπαρντόν;;"λέω εγώ. "Μακρυά από τι; Εσύ δεν είσαι εδώ; Μακρυά από τι;" ξαναρωτάει. Και γω το σκέφτομαι από τότε.

Το δεύτερο είναι όταν το ρώτησα, πως βρέθηκε αυτός εδώ. Μου λέει "ατυχία". "Ατυχία, γιατί είχα βάλει βύσμα για Άγκυρα και μ'έστειλαν εδώ!!"

Κλείνει η παρένθεση και ξαναγυρίζω στις νύχτες ραδιοφώνου. Μπορεί λοιπόν η TV να μας ξέχασε στην Πλάτη, όχι όμως η Ραδιοφωνία. Τρίτο Πρόγραμμα, θέατρο με Λαμπέτη, Στυλιανοπούλου, Ρευματά, Κωνσταντάρα, Μάτσα και άλλες τρομερές φωνάρες, που νόμιζες ότι τις έβλεπες ζωντανές εκεί μπροστά σου. Μολιέρο, Τσέχοφ, Καμπανέλλη, φοβερά σενάρια.

Μετά ήταν και οι ξένοι σταθμοί. Το καλύτερο μου, πέρα απ'τα βουλγάρικα παραδοσιακά, με τα ακορντεόν και τις βαριές, διπλές ρεζίστρες, ήταν οι αμανέδες. Τουρκία, αλλά και Ιράκ, Συρία, ως και Ιράν. Θα με ρωτήσεις πως το καταλάβαινα. Καμμιά λέξη ανάμεσα στα τραγούδια, Νταμάσκους FM, ή Τέχραν ουλουάχατ ουλουάχατα φουντούνια αχ τζαλίλι και τα λοιπά. Μακρόσυρτα αμανετζίδικα τραγούδια, σαν προσευχές, σαν "στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου". Μεταμεσονύχτιες αράβικες νύχτες, λοιπόν, που τις θυμάμαι με κάμποση νοσταλγία. Αυτή ίσως να 'ναι και η γκαζιά τω συνόρων. Η επαφή με το απέναντι, το "άλλο", το "εχθρικό", που ειδωμένο από ορισμένο πρίσμα, τελικά δε σου προξενεί και ιδιαίτερο μίσος.

Μια καλή σκηνή επίσης που θυμάμαι από αυτές τις "περίεργες" συναναστροφές με τους εχθρούς ήταν όταν επισκεπτόμουν ένα φυλάκιο στη Γέφυρα. Μια στρατιωτική γέφυρα πάνω στον Έβρο, με δικό μας σκοπό στο ένα άκρο και Τούρκο στο άλλο. Βέβαια από εκεί, αυτοί είχαν λόχο. Κάποια στιγμή, που ζητάνε "κοτόν" και "αλκοχόλ", συναντιόμαστε στη μέση με τον επιλοχία τους, για να τα δώσουμε. Αλληλομορφάζουμε και ξεκινάει αυτός κουβέντα, λέγοντας τις λέξεις που άκουγε από τους δικούς μας τους φωνακλάδες. "Φυλάκα" "Καμπάνα". Γιες, γιες λέω εγώ. Εντ γιου, πάνισμεντ;; Και, μεγάλε, μου ανοίγει το μανίκι απ'το μπράτσο και βλέπω καναδυό ζόρικες χαρακιές, σα βουρδουλιές μου μοιάξαν. ΟΚ, λέω, έκλεισα το στόμα μου και μετα-βολή..... Ο αρχιφύλακας έλεγε ότι τις περισσότερες φορές κοιμόντουσαν όλη τη μέρα. Τρεις τέσσερις φορές το μήνα γινόταν κάποιου είδους επιθεώρηση, έτρεχαν σαν τρελοί και μετά πάλι ύπνο. Υπήρχαν και οι φορές όμως που πρέπει να έπεφτε μπόλικο ξύλο από ανώτερους, γιατί άκουγαν κανα ψευτοκλαψούρισμα, κανα βογκητό και τέτοια. Και σκέψου ότι για αυτούς ήταν οι βυσματικές μεταθέσεις. Φαντάσου τι γίνεται με τους Κούρδους στο Ιράκ....

Ξέφυγα βέβαια από το ραδιόφωνο, αλλά μάλλον θα πρέπει να γράψω τα πεπραγμένα μου στον Ε.Σ. κάποια στιγμή. Τα δικά μου πιθανόν να είναι κομεντί, ενώ του αδερφού μου καθαρό δράμα.

Προς τα παρόν αυτά.......

Μήπως ξέρετε;;;

Μήπως κάποιος αναγνωρίζει τι καρπός είναι αυτός;; Μοιάζει σα μετρίως σταφιδιασμένος χουρμάς ή σαν αφυδατωμένο δαμασκηνάκι. Το 'φερε ο μπαρμπα-Γιάννης, απ΄την Κωνσταντινούπολη, απ'τον Πόντο, απ'την Κέρκυρα, θα σας γελάσω. Μου το 'πε, αλλά το ξέχασα. Κουμ-κουάτ δεν είναι. Τέλος πάντων, το 'φερε, το φύτεψε, έπιασε, βγάζει καρπούς κάθε Οκτώβρη, σχετικά γλυκούς, εγώ τα τρώω, δε φαίνεται να 'παθα κάτι μέχρι τώρα (αν εξαιρέσεις αυτήν την ασήμαντη εγκεφαλική βλάβη που συχνά μου εμφανίζεται).

Αν κάποιος από σας, αναγνωρίζει αυτό το φρούτο, ας με πληροφορήσει κι εμένα. Αν τώρα κάποιος θέλει και δείγμα, μπορώ να του στείλω ταχυδρομικώς ή με delivery αντικαταβολή. Επίσης αν κάποιος αναγνωρίζει τον εαυτό του σε μια προηγούμενη ζωή του ως μετεμψυχωμένος χουρμάς, ας επισκεφθεί και κανα ψυχίατρο.

Μόνο εμείς θα τους πληρώνουμε;;;

Μέρα Αποταμίευσης.....Καλό έτσι ;;;

Άλλο ένα ανέκδοτο.
Για μας τους ΖΜΔάδες, είναι πικρό, μαύρο χιούμορ. Παρ'όλα αυτά, ακόμα γράφουν εκθέσεις στα σχολεία. Μας δίνουν να φτιάχνουμε κουμπαράδες. Οι ίδιες οι τράπεζες και οι υπάλληλοί τους σου μιλάν για "κομπόδεμα" και "Βάλε κάτι στην άκρη για τη σύνταξη".
Όσο ανύπαρκτες είναι οι καταθέσεις στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, άλλο τόσο προκλητικές είναι οι ψαλίδες στα εισοδήματα των απειροελάχιστων "εχόντων". Δηλαδή εγώ να αποταμιεύω 40-50 ευρώ το μήνα κι ο άλλος να ξοδεύει 1000 ευρώ τη μέρα. Και να είναι αυτός που μου λέει:"Αποταμίευσε!"
Καλά....Το σκατό παξιμάδι!
Εξακολουθούμε να νομίζουμε σε τέτοια παραμύθια. Άκου αποταμίευση...

Ο Νίκος Καββαδίας έλεγε μια ιστορία: "Ένας μπάρμπας μου έλεγε.
-Βρε αγόρι μου, κάνε και λίγο οικονομία. Όλα τα λιμάνια του κόσμου γυρίζεις. Μία δεκάρα τη μέρα αν έβαζες στην άκρη θα είχες γίνει πλούσιος.
Πέρασαν χρόνια. Ξαναβρήκα το μπάρμπα στην Αθήνα. Με βλέπει με ένα γεμάτο τσουβάλι.
-Τι είναι αυτό; μου λέει.
-Οι δεκάρες, μπάρμπα.

Τα βρακιά σέρνουν καράβι

Για να ακριβολογώ, όχι μόνο τα βρακιά, αλλά και τα πυτζαμάκια και τα φορμάκια κι ότι άλλο φορούν το χειμώνα στα σπίτια τους τα κοριτσάκια από 20 έως 55.

Όπως λοιπόν εγώ μαζεύω ξύλα για το χειμώνα, κάποιος άλλος πλένει κι απλώνει πυτζαμάκια. Και σε όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου. Ένα για κάθε μέρα. Ένα για την Τρίτη, την Τετάρτη, ένα για το Γιώργο, ένα για το Στέλιο, ένα για το Γιάννη, Το ροζ για τον μπακάλη απέναντι, το κίτρινο αρέσει στο φαρμακοποιό και τα λοιπά και τα λοιπά.

Υποννοείς δηλαδή ότι επειδή η γυναίκα είναι καθαρή και νοικοκυρά, στις 9 του μακαρίτη, άλλον έβαζε στο σπίτι. Δεν είναι αυτό βρε παιδί μου! Απλώς η Ελένη η ζωντοχήρα, ντέρτι έχει η κακομοίρα, ένα γέρο άντρα έχει και η καϋμένη δεν αντέχει. Τα 'παμε !! Τηλέφωνο πριν πάμε σπίτι !!! Είμαστε και σε ηλικία εμφράγματος. Ούτε για Καρδιολογική Κλινική είμαστε ούτε και για φυλακή. Γυναίκα έχω και τσεκούρι, πάμε μια βόλτα ;;

Κατά τα άλλα, σέρνουν καράβια.

Αυτά, απ'τον κουτσομπόλη Ενοίδα. (Τι να κάνουμε, μάτια έχουμε. Να τα βγάλουμε;;)

Τουρκάι

Με τη Τουρκάντ'ς, κι ετελεύτα. Αναμένω σο Χαρδαβέλλα τι θα λέγνε για ατότες σα Ίμια απάν, με τη σημαία, όθες θα ερούγναν σην θάλασσαν απές και θα ελέπαν ατήν να βρέσ' και θα ελέγαν εμούν, "Ούι, πουλόπα μ', το γιλτιρίμ πα φταίει". Ασ' όλο ατό το νταβατούρ, μοναχά πελιά εβρίξαμεν και την εντροπή σην ψύν εμουν.
Τρίτη 25 τη Τρυγομηνά, Σο Χαρδαβέλλαν τον Κωστίκα, τερείστε κι εμουρδουλίξτε.

Όι, να λελεύω τα παληκάρε. Τσάφσον κακαλί μαλλία.

Γήπεδο υπέρ πάντων

Μια Κυριακή προηγούμενου έτους, σε ματς ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού, στην Τούμπα, ένας τύπος, λίγο αργοπορημένος, ψάχνει στα διαρκείας για καμμιά άδεια θέση. Όντως βλέπει μια κενή, δίπλα σε έναν 60άρη ασπρομάλλη συνοφρυωμένο κύριο.
"Συγνώμη, κύριε" ρωτάει "η θέση είναι πιασμένη;;"
"Η θέση αυτή παλικάρι μου ήταν της γυναίκας μου, που πέθανε. Ήταν μεγάλη οπαδός της ΠΑΟΚάρας"απαντάει αυτός.
"Ζητώ συγνώμη, τότε. Αλλά και πάλι γιατί δε δίνετε το εισιτήριο σε κανένα φίλο ή συγγενή;;"
"Δε γίνεται παιδί μου. Πήγαν όλοι στην κηδεία !!!!"

Έβλεπα στην TV ένα ζευγάρι νιόπαντρων στην Καβάλα, που αμέσως μετά το γάμο, πήγαν στο ματς με τον ΠΑΟ. Θυμάμαι γαμπρό που κρυμένο στο σακάκι είχε ακουστικά και ραδιοφωνάκι για να ακούει το ματς. Για να μην πω για το Μουντιάλ του '94, που τα βαφτίσια και οι γάμοι αναβαλλόντουσαν σωρηδόν.

Σε όλους εκείνους λοιπόν τους τρελούς των γηπέδων, ...........Γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολλλλλλλλ !!!!!!!!

Ε ρε ξύλο που θέλουμε !!

Ήρθε ο χειμώνας (που λέει ο λόγος) και ο κοσμάκης τα 'χει χάσει. Και παλτουδιά καινούρια τρέχει ν' αγοράσει.

Και ξύλα, κάμποσα ξύλα. Κανα δυό τόνους. Μισά βελανίδι, μισά λεύκα. Στοίβαγμα και αναμονή σαν τα πρόβατα πριν το Πάσχα.

Ξύλο. Καυσόξυλο.

Τώρα μου 'ρθε στο μυαλό εκείνη η φοβερή άρια (από τις αγαπημένες του πατέρα μου), που πριν από χρόνια απέδωσε σε κάποια απ'τις γνωστές Όπερες, ο γνωστός τενόρος Τάσος Μπουγάς. Νομίζω το λιμπρέτο ήταν του Τάκη Μουσαφίρη και αν δε με απατά η μνήμη μου, το δεύτερο μέρος, το μενουέτο, είχε τίτλο: "Εσένα σου χρειάζονται σαράντα βαγόνια ξύλο". Βέβαια, τρομερή επιτυχία.

Ξύλο λοιπόν. Πολύ ξύλο. Ξύλο με τη βέργα, με σανίδα, με ρόπαλο του μπέιζ-μπολ. Να φας κούτσουρο στο κεφάλι, να μείνεις στον τόπο.

Με το τσεκούρι όμως είμαι καλός. Να ανησυχώ;;;

Όταν το 4άρι ή το 5άρι στο μπάσκετ, παίζει άγαρμπα, το λένε ξυλοκόπο. Άρα εγώ, και άγαρμπος είμαι και τσεκούρι έχω, δε δικαιούμαι να παίζω τεσσάρι; Τότε γιατί με τους πιτσιρικάδες του ΔΑΣΩ, με βάζουν τριάρι και με το κυάλι βλέπω το χρωματιστό; Επειδή αυτοί είναι 2 μέτρα; Εεε; Τους τέντωναν οι γονείς τους, τι φταίω εγώ;

Ξανά στα ξύλα. Μαζί με τα ξύλα, όμως θέλει και προσάναμμα. Από δαδί, κουκουνάρι, μέχρι πετρελαϊκά προϊόντα. Θέλει αυτό το κάτι να πάρει μπρος η φλόγα. Αυτό το λίγο, το μικρό έναυσμα, την ανάφλεξη. Όλα ξεκινάν από την πρώτη κίνηση, την πρώτη σύσπαση, που δίνει τέλος στην αδράνεια. Δώσε τη σπίθα σου και περίμενε. Με λίγη υπομονή, θα νιώσεις και το φως και τη ζέστα της καύσης. Όσο καίγεται και μετατρέπεται από στάσιμη ενέργεια σε δυναμική θερμική-φωτεινή-κινητική, δεν υπολογίζεις την εντροπία και το χάος που έρχεται. Μόλις όμως δεις τη στάχτη, μεγάλε, συνειδητοποιείς που βρισκόταν η δύναμη και τι απέμεινε από αυτήν.

"Φλόγες άναψα ένα βράδυ, το τσαρδάκι το 'καψα. Κ'ύστερα πάνω στις στάχτη, μοναχός μου έκλαψα"

Αυτά για την πυρομανία και την ξυλομανία. Γαμ.... και ξύλο κι όποιος αντέξει αυτόν το χειμώνα.

"Το χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξαμε, για άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε"

Ε ρε ξύλο που θέλουμε !!!

(Τάχα κάτι είχα να πω....)

Κι όμως υπάρχουν Νεφελίμ.....

Κι όπως πήγαινα στη δουλειά πρωϊ-πρωϊ, συναντώ έναν απ'αυτούς. Καθόταν πάνω σε καπό αυτοκινήτου, προφανώς για να ζεστάνει τον κώλο του. Με κοίταξε. Τον κοίταξα. Δεν έφυγε, όταν τον έβγαζα φωτογραφία. Άστραψαν τα μάτια του. Υπ'όψη ότι επειδή ήταν μέρα, το φλας δεν ενεργοποιήθηκε. Άρα η φωτεινότητα στα μάτια του είναι πραγματική κι όχι τεχνητή. Αλλά και φλας να έπεφτε, όλοι ξέρουν ότι ολονών των ανθρώπων, σκυλιών, γατιών τα μάτια βγαίνουν κόκκινα με το φλας, λόγω των αγγείων του αμφιβληστροειδή. Όχι πράσινα.
Άκου πράσινα. Άντε να μην αβασκαθούμε, που με κοίταξε πρασινομάτης Νεφελίμ, Φτου-φτου!

Οι Νεφελίμ ή Νεφιλίμ, ως γνωστόν ζουν ανάμεσά μας εδώ και 50 χιλιετίες. Οι γάτες και γενικά τα αιλουροειδή είναι απ'τα αγαπημένα τους carriers.


Το γένος Μαλτσέχ νομίζω ή το Μασχρανέχ είναι οι γατοκέφαλοι, δε θυμάμαι. Να ρωτήσω τον κυρ-Δημοσθένη και θα σας πω. Πάντως οι Αιγύπτιοι τους σεβόντουσαν, γι'αυτό και η λατρεία στις γάτες, γι'αυτό και οι αυτοκρατορίες τους άντεξαν 3-4 χιλιετίες.





Άλλη μια φωτό-ζουμ για το τέλος........

Η τέχνη του φυσοκάλαμου

Προσπαθούμε να κρατάμε ισορροπίες. Με την τεχνολογία και την παράδοση. Το νέο και το παλιό. Τα καινούρια δεδομένα αλλά και τις ιστορίες μας. Με τα μελλούμενα αλλά και τα βιώματα.
Οι ζωές μας πολυπλοκοποιούνται καθημερινά. Οι υπερβολές (όπως αναφέρθηκα και παλιότερα) που μας περιστοιχίζουν κάνουν δύσκολη αυτή τη διάβαση στα χρόνια. Κι άντε πες εμείς κουτσά στραβά θα βγούμε σε κάποιο μονοπάτι, κάποιο γνώριμο δρόμο για να προχωρήσουμε. Οι επόμενοι; Αυτούς που προετοιμάζουμε για να μπουν στο δάσος;; Ποιές ισορροπίες πρέπει να έχουν όταν ήδη τα σημερινά δάση, τα παραδοσιακά, αυτά με τα δέντρα, τα'χουμε ήδη κάψει. Μάλλον θα τα αντικαταστήσουμε με virtual δάση, 3D animation κι έτσι. Οπότε το παιδί πρέπει να χειρίζεται 5 τηλεχειριστήρια στυλ Wii , να ξέρει από γλώσσες προγραμματισμού, τουλάχιστον 3 λειτουργικά κι αφού φορέσει τη VR μάσκα του, να μπορέσει επιτέλους να μάθει να περπατάει στο δάσος. Το να του εξηγείς ότι "εμείς παλιά" απλώς βάζαμε παπούτσια και πηγαίναμε 2-3 χιλιόμετρα με το ποδήλατο, θα φαίνεται απλώς παρωχημένο κι οπισθοδρομικό. Γινόμαστε έτσι γραφικοί και αυξάνουμε το χάσμα.
Άρα ακολουθούμε τις προσταγές των καιρών, χωρίς όμως τυφλή προσκόλληση στα δόγματα "Ό,τι πιο νέο, καλό".
Ερωτώ όμως. Δεν πρέπει όμως να αφήνουμε εκείνα τα ψήγματα του παρελθόντος αέρα, εκείνους τους κόκκους της παλιάς σκόνης, να αναμιχθούν στο σημερινό νέφος;; Να θυμίζουμε στους απογόνους ότι υπάρχει μια συνέχεια, ότι δε φύτρωσαν ξαφνικά στη μέση του πουθενά της χώρας;; Η μεταβίβαση της σκυτάλης είναι λογικό να αφήνει αποτυπώματα πάνω στο μέταλλο. Αποτυπώματα απλώς. Τίποτα άλλο.
Ένα τέτοιο αποτύπωμα στη μνήμη μου είναι και τα παιχνίδια της γειτονιάς. Όταν μαζευόμασταν 20-30 πιτσιρικάδες, μάγκες, φλώροι, χάλιες, ωραίοι, όλοι με ένα κοινό σκοπό. Να περάσουμε καλά.
Ετοιμάζαμε τα φυσοκάλαμα, τα χωνάκια, τις φωλιές, τη σύνθεση των συμμοριών και ξεκινούσαμε. Χάλαγε ο κόσμος, ουρλιάζαμε, τρέχαμε σαν τρελοί, με ποδήλατα, με τα πόδια, κρυβόμασταν σε δέντρα, σε προθαλάμους πολυκατοικιών, σε φράχτες, σε προαύλια, διαμαρτύρονταν οι μεγάλοι. Εμείς στην κοσμάρα μας. Είχαμε τους καλούς σκοπευτές, τους αϊτομάτηδες, είχαμε και τους ατζαμήδες (τέτοιος ήμουν εγώ). Οι ηγέτες ξεχώριζαν για τις οργανωτικές ικανότητες. Οι "καλοί και υπάκουοι" στρατιώτες επίσης τα δίναν όλα για τον αρχηγό. Πρότυπο δικό μου ήταν ο Πόλυς, γάτος στο φυσοκάλαμο, γείτονας, κοντός μεν αλλά με τσαμπουκά περίσσιο. Είχε το πιο καλό φυσοκάλαμο. Γενικώς όλοι κάναμε μπόλικη φιγούρα μ'αυτά. Φυσοκάλαμα φανταχτερά, διπλά, τριπλά, τετραπλά, να μοιάζουν με Ούζι ή άλλα αυτόματα. Οι μάχες ανηλεείς, προσομοίωση εμφυλίου. Ο πόλεμος διαρκής. Οι ζωές άπειρες. Σαν τα βιντεοπαιχνίδια.
Η βία ίδια κι απαράλλαχτη. Περιλάμβανε όμως μαζικότητα κι όχι απομόνωση σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο με ακουστικά στ'αυτιά. Η βία η δικιά μας διαχέονταν, εξαπλώνονταν, μοιράζονταν. Και έτσι επαναφορτίζαμε την ενεργητικότητά μας.

Όλα αυτά προσπαθώ να τα εξηγήσω στους διαδόχους. Με τους οποίους παίζαμε 2,5 ώρες φυσοκάλαμα. Βέβαια, τα χωνάκια τα έφτιαξα όλα εγώ. Αλλά τρελλάθηκαν με το παιχνίδι. Ο ένας είπε: "Κανονικός πόλεμος μπαμπά!!!" "Κουνήσου απ΄τη θέση σου παιδί μου", είπα. Η στρατηγική βέβαια είναι η ίδια. Παραπλάνηση, αιφνιδιασμός, κάλυψη νώτων, πάντα κάλυψη νώτων, άμεση επίθεση, πλαγιοκόπηση και τα τοιαύτα. Το φυσοκάλαμο έχει την τέχνη του, που συγκινούσε πολιτισμούς σαν τους Μάγιας και σαν τους Κινέζους της δυναστείας του Τσιν. Ίσως να μη συγκινεί πλέον κομπιουτερίστες πιτσιρίκους και γκατζετάκηδες 40άρηδες.

Εμείς είμαστε μάλλον η εξαίρεση.

Υ.Σ. Σκάκι, φυσοκάλαμο, Halo 3, Σουν-Τζου, ποδόσφαιρο, συζυγική σχέση, Taw-kwon-Do, κοινωνία, η ζωή γενικά.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ


Τουλάχιστον ας είναι χωρίς να χύνεται αίμα

Κιλκίς ..ξανά.

Λίγο για να ξεφύγω από τα πολεμοχαρή/πολεμικά πρόσφατα posts, επιστροφή στην αφέλεια, με την καλή την έννοια.

Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας στο KillKiss. Το 11ο. Εμείς εκεί. Θαμώνες.

Φέτος μακράν το καλύτερο θέαμα, που έχουμε δει ήταν η εκδοχή του έργου του Προκόφιεφ "ο Πέτρος και ο Λύκος". Με live κουιντέτο ξύλινων πνευστών, με μαύρο θέατρο, με πρωτοτυπία, με διαδραστικότητα και συμμετοχή του κοινού.

Etcetera Teatro. βραβείο στη Μαδρίτη το '98. Εμείς ενθουσιαστήκαμε. Μπράβο τους, χίλια μπράβο τους, μπράβο σ'όσους τους φέρανε, τυχεροί όσοι πήγαν.

Μονομερής ενημέρωση;;;;

Ο big brother ξαναχτύπησε. Ανοιχτό μυαλό, παιδί μου. Ευρύτητα πνεύματος. Και πάνω απ'όλα, δ ι ο ρ α τ ι κ ό τ η τ α........

Όσοι παρακολουθούν στρατευμένες εφημερίδες και κανάλια, προφανώς χάνουν το δάσος. Αυτοί που παρακολουθούν τα στρατευμένα blogs ή τα "κολλημένα" συνωμοσιολογικά sites, κοιτούν μονίμως πίσω στην πλάτη τους.

Αν τα καταφέρεις και τα συνδυάζεις και τα δύο, μαζί με γερές δόσεις Ιστορίας και πατριδογνωσίας, αυτό που πετυχαίνεις είναι να διαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές και, αν μη τι άλλο, να ψυλλιάζεσαι κάτι παραπάνω από αυτά που σου πασάρουν.

Από τα κάτωθι sites/blogs:
defencenet.gr infognomonpolitics.blogspot.com

Περί Ελληνοτουρκικών. Μάλλον τα επόμενα χρόνια, θα τα λέμε Τουρκοελληνικά ή Τουρκοτουρκικά.



http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=8653&Itemid=47



http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=8886&Itemid=40



http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=8995&Itemid=83



http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=9014&Itemid=83



http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=8567&Itemid=83



http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=7861&Itemid=83



http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=8149&Itemid=83



http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=7646&Itemid=83



http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=7622&Itemid=83



http://www.elesme.gr/elesmegr/periodika/t10/t10_04.htm


Άμα τα διαβάσετε, όπως εγώ, και τα διασταυρώσετε, όπως-περίπου-εγώ, θα σας έρθει μια κάποια μικροεγκεφαλική διαταραχή. Μια ιλιγγική, στροβιλική, αποπροσανατολιστική κατάσταση, σαν κι αυτή που νοιώθουν οι πιλότοι στο Αιγαίο. Με ή χωρίς Τούρκο απέναντι. Μπερδεύεις τον ουρανό με τη θάλασσα. Όλα γαλάζια, όλα μπλε. Που σταματάει η Ελλάδα, που αρχίζει η Τουρκία; Που αρχίζει η ξεφτίλα, που σταματάει η εθνική αξιοπρέπεια; Που υποτάσσεται η εθνική ακεραιότητα και που επιβάλλεται η αδιαλλαξία;; Πότε συνεχίζω να επιμένω σε "παρωχημένα" ζητήματα (βλ.υφαλοκρηπίδα, πράσινη γραμμή) και πότε αλλαξοδρομώ για να μην τη φάω κατάμουτρα;;;

Η διπλωματία είναι καλή, μέχρις ενός σημείου.
Η εξεύρεση πολιτικών λύσεων είναι καλή, μέχρις ενός σημείου.
Οι διάλογοι μέσω διεθνών οργανισμών είναι καλοί, μέχρις ενός σημείου.
Οι εξοπλισμοί και η υπέρμετρη αγορά όπλων είναι καλοί, μέχρις ενός σημείου.
Η αποχή από εθνικιστικά αντανακλαστικά είναι καλή, μέχρις ενός σημείου.
Οι υπερβολές του στυλ "θα πάρουμε την Πόλη" είναι καλές, μέχρις ενός σημείου.
Η χαλαρότητα και η αποστρατικοποίηση είναι καλή, μέχρις ενός σημείου.

Ε λοιπόν, έχουμε κολλήσει εδώ και 50 χρόνια, σ'αυτό το κωλοσημείο.

Κάποια στιγμή πρέπει αν ξεκολλήσουμε, ως Κράτος, ως Έθνος, έστω ως πολυεθνική χώρα. Με το φόβο των αμερικανορώσων υπαλλήλων θα ζούμε;; Τα Βαλκάνια πρέπει αιώνια να είναι τα πειραματόζωα των διεθνών συνωμοσιών;;; Τα νούμερα πρέπει να καθορίζουν τις διεθνείς συνθήκες;; Οι πληθυσμοί και οι μεταναστεύσεις πάνω στις πλάτες μας πρέπει να παρελαύνουν;;; Τα ενεργειακά και τα εξοπλιστικά, πρέπει να πλουτίζουν μόνο τα γεράκια και τους γύπες;; Εμείς οι φτωχομπινέδες, που βγαίνουμε με τις σημαίες, είμαστε πάλι εμείς που θα βγούμε με τα G3, για να κάνουμε τους στόχους στα υπερόπλα, τα αθόρυβα, τα awacs, τα patriot III, εμείς οι πάτριοτ, εμείς οι "κολλημένοι", που και το φραπέ θα πιούμε και "χαλαρά" θα μιλλλάμε, αλλά που ούτε ξέρουμε που πατάμε ούτε που πηγαίνουμε. Στο άγνωστο.......με βαρκάρη το Γιωργάκη.
Συναντήσεις με Ερντογάν, Χριστόφια, προετοιμασίες για Σκοπιανά, αγωγούς, ποιός ξέρει πότε λέει η ατζέντα κουβεντούλα με Ομπάμα και Χίλαρυ, Βάλαμε το πρόβατο να φυλάει τα γίδια. Εκεί που θέλαμε τσομπανόσκυλο, μείναμε μόνοι με τους λύκους.

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω...ή Σώσων Κύριε Γιωργάκη το λαό σου και ευλόγησον την κληρονομία του μπαμπάκα σου....Αθάνατα τζάκια!!!!
Άλλα έλεγε ο μπαμπάκας (έξω απ'το ΝΑΤΟ) άλλα εννούσε.
Τι θέλει να πει τώρα το ποιητή;;;;;;; Κόβει το Μακεδονίας-Θράκης, (έστω ως σημειολογία έπρεπε να το αφήσει), κόβει το Εθνικής παιδείας, ξεκίνησαν τα όργανα.......

"Και θα ήθελα να ευχαριστήσω το ανθελληνικό αμερικανοεβραϊκορωσικοτουρκικό λόμπυ που βοήθησαν όχι απλώς να εκλεγώ, αλλά και να ξεπουλήσω ό,τι έχουν αφήσει οι άλλοι ανεπρόκοποι και να δώσω ό,τι μπορεί να πουληθεί από την ξεφτιλισμένη αυτή χώρα, που υπάρχει απλώς και μόνο επειδή κάποιοι δεν πολυνοιάζονται ακόμα για το αν υπάρχει........"

Με εκτίμηση
Γεώργιος Παπανδρέου ΙΙ
Πρωθυπουργός της Χώρας και
Υπουργός Εξωτερικών (Υποθέσεων των ΗΠΑ)

Υ.Σ. Να θυμηθώ να βάλω καμμιά ελληνική σημαία τώρα για τις 28 Οκτώβρη. Που ξες σε λίγα χρόνια τι σημαία θα κρεμάμε και με τι χρώματα.
Και πάλι ευχαριστώ τον brother για τις πληροφορίες.

ΙΜΙΑ........Ξανάρχονται

Απόρρητα έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που έρχονται για πρώτη φορά στο φως από τους δημοσιογράφους – ανταποκριτές στην Ουάσινγκτον Μιχάλη Ιγνατίου (MEGA, «Έθνος») και Αθανάσιο Έλλις (ΑΝΤ1, «Καθημερινή»), αποκαλύπτουν ότι ο σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, τότε υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος, αποδέχθηκε τις πιέσεις των Αμερικανών και δεσμεύθηκε για την απόσυρση της ελληνικής σημαίας από τα Ίμια, στο πρώτο μάλιστα στάδιο της διαπραγμάτευσης, που ξεκίνησε το βράδυ της 30ής Ιανουαρίου 1996.
Ήταν η πρώτη ελληνική υποχώρηση, την οποία ακολούθησαν και πολλές άλλες μέχρι να επιτευχθεί η συμφωνία που… βοήθησε την Ελλάδα και την Τουρκία να μην εισέλθουν σε πολεμική αντιπαράθεση, αλλά ταυτόχρονα δημιούργησε με δική μας παραδοχή «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο.
Τα έγγραφα περιλαμβάνονται στο βιβλίο των δύο συναδέλφων με τίτλο: «Ίμια: Τα απόρρητα τηλεγραφήματα των Αμερικανών» (Εκδόσεις Λιβάνης). Το βιβλίο, που στηρίζεται βασικά σε εκατοντάδες αμερικανικά έγγραφα, τα οποία περιήλθαν στην κατοχή τους χρησιμοποιώντας τον σχετικό νόμο Freedom of Information Act (Νόμος για την Ελευθερία της Πληροφόρησης), παρουσιάστηκε χθες στο Metropolis (Πανεπιστημίου 54), στις 12 το μεσημέρι, από τους διευθυντές του «Έθνους» και της «Καθημερινής» Γιώργο Χαρβαλιά και Αλέξη Παπαχελά.
Σύμφωνα με τα αμερικανικά έγγραφα, ο κ. Πάγκαλος δεν μπόρεσε να αντισταθεί στις πιέσεις του αμερικανού ομολόγου του Γουόρεν Κρίστοφερ και, όπως αποκαλύπτεται σε απόρρητο σημείωμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του απάντησε έπειτα από συνεχείς οχλήσεις που στόχευαν στην απόσυρση της ελληνικής σημαίας πως δεν θα αντικατασταθεί όταν αυτή καταστραφεί, όπως είπε, από τους ισχυρούς ανέμους που έπνεαν στην περιοχή εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Ουσιαστικά, οι Αμερικανοί δικαιώνουν –αν και δεν κρύβουν το μίσος τους γι’ αυτόν– τον ναύαρχο Χρήστο Λυμπέρη, ο οποίος είχε υποστηρίξει πως τις πρωινές ώρες της 31ης Ιανουαρίου άκουσε την ίδια ακριβώς φράση από τον κ. Πάγκαλο, στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Σημειώνεται ότι στα αμερικανικά έγγραφα γίνεται φανερό πως οι Αμερικανοί ικανοποιούνται από την αναγγελία της αποστρατείας του κ. Λυμπέρη, τον οποίο θεωρούν «αντιαμερικανό» και «επικίνδυνο».
Στο βιβλίο αποκαλύπτεται επίσης πως ο μεσολαβητής Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ τηλεφώνησε το μοιραίο εκείνο βράδυ και ενημέρωσε πλήρως τους δύο δημοσιογράφους για το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης με την Αθήνα και την Άγκυρα.
Είναι φανερό, αν και δεν το παραδέχονται οι Ιγνατίου και Έλλις, πως οι δύο δημοσιογράφοι – ανταποκριτές δεσμεύθηκαν τότε να μην αποκαλύψουν το πλήρες περιεχόμενο της ενημέρωσης, το οποίο όμως κάνουν τώρα, 14 σχεδόν χρόνια από την κρίση, που έφερε πολύ κοντά σε στρατιωτική σύγκρουση την Ελλάδα και την Τουρκία. Όπως συνάγεται από το βιβλίο, ο ένας εκ των δύο δημοσιογράφων ενημερώθηκε νωρίς το απόγευμα της 30ής Ιανουαρίου ότι η Ελλάδα και η Τουρκία οδηγούνται σε πόλεμο.

Στα αμερικανικά έγγραφα διαφαίνεται η αγωνία των αξιωματούχων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την τύχη του Κώστα Σημίτη, ο οποίος λίγες ώρες μετά το τέλος της κρίσης δέχθηκε τρομακτική επίθεση από την αντιπολίτευση, όπως και από στελέχη του κόμματός του. Οι δημοσιογράφοι κατάφεραν να εξασφαλίσουν ύστερα από συνεχείς εφέσεις και το πλέον σημαντικό έγγραφο, που υπογράφει ο τότε αναπληρωτής υπουργός Στρόουμπ Τάλμποτ. Οι απόψεις του τελευταίου για την κρίση και οι προβλέψεις του δημιουργούν πολλά ερωτήματα.

Από την εφημερίδα ΠΑΡΟΝ

Για όσους παρακολουθούν τα αμερικανικά διαπλεκόμενα, θυμίζω ότι ο Τalbott ήταν επί χρόνια editor-in-chief στο TIME. To βιβλίο πιθανόν να διαβάζεται με πολλούς τρόπους. Ένας είναι του στυλ "ουφ γλυτώσαμε τον πόλεμο. Δεν πειράζει που ξεφτιλιστήκαμε". Φυσικά μ'αυτόν τον τρόπο προχωράς στο "...Και τώρα τι;;;;"

Θα φανεί. Ήδη ο Γιωργάκης δείχνει δείγματα γραφής. Πρέπει, λέει, να ελευθερωθεί η Κύπρος από τις μητέρες-πατρίδες. Ναι βρε παιδί μου, ασ'την να πάει στο διάολο. Βγάλε τις χειροπέδες, απελευθέρωσέ την πια, που την κρατάς κλειδωμένη στο μπουντρούμι.

Λοιπόν, οψώμεθα.

Τα Ίμια δεν είναι μια ξεχασμένη υπόθεση.

Τρωάδες ή Τα γυναικόπαιδα που την πατάνε....

Πήγε η γυναίκα μου και παρακολούθησε τις Τρωάδες απ'το ΚΘΒΕ. Τόσο ενθουσιάστηκε, που μου την περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια, για αρκετή ώρα. Ήταν σα να ήμουν εκεί. Φυσικά κάθε τόσο επαναλάμβανε, "καλά που δεν ήσουν, δε θα σου άρεσε" "το 90% των θεατών ήταν γυναίκες" κτλ.

Ο Έλληνας Ευρυπίδης έγραψε ένα έργο για τις συνέπειες του Τρωικού, ειδωμένες από την πλευρά των θυμάτων, αθώων ή μη. Είχε την τόλμη να μιλήσει για τη βαρβαρότητα του νικητή, ενώ είναι από την πλευρά του.

Το τωρινό έργο βέβαια δεν παίχτηκε με αρχαία σκηνικά και ενδυμασίες, αλλά με χλαίνες και αναφορές στη Βοσνία, στη Ρουάντα, στο Ιράκ, σε όλα εκείνα τα αποτρόπαια θέματα, που περνάν με μικροσκοπικά γράμματα σ'αυτόν το σεξιστικό μας κόσμο. Όπως λέει και ένα από τα θύματα: "Στον πόλεμο οι άντρες όταν χάνουν, τους σκοτώνουν. Οι γυναίκες σκοτώνονται, αφού βιαστούν πολλαπλώς, κατ'επανάληψη, αφού βασανιστούν και γενικά αφού περάσουν όλο το μαρτύριο που ούτε στην κόρη του χειρότερου σου εχθρού δεν εύχεσαι. Μετά τις σκοτώνουν κι αυτές".

Πρέπει να ήταν μια συγκλονιστική παράσταση. Η κριτική πάνω στις ερμηνείες, στα κοστούμια, στους διαλόγους και τέτοια, δε με αφορά διόλου. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ.

Αλλά από τις περιγραφές που άκουσα, λειτούργησε ως ακόμα ένα ψυχολογικό ανάχωμα σε μελλοντικά πολεμικά σενάρια. Ποιός θέλει τον πόλεμο, όταν βγάζει όλα αυτά τα ένστικτα, που επιμελώς κρύβονται σε δήθεν δημοκρατικές κοινωνίες; Οι άνθρωποι ήταν και παραμένουν ζωώδεις. Έχουν διαφορετικά ονόματα. Πέτρος, Σουλεϊμάν, Ιβάν, Ρότζερ, Ξιν-Γιάν, Ντικέμπε. Στον αδύναμο θα εκτονωθούν, θα ξεσπάσουν. Όλο το φόβο του θανάτου, εξαιτίας της μάχης, θα τον ξορκίσουν με ένα ξέφρενο πήδημα. Παιδιού, γυναίκας, σκυλιού, ό,τι βρεθεί. Οι γενετήσιες ορμές δεν συγκρατιούνται για πολύ με ναρκωτικά.

Ποιός θέλει να φανταστεί αντίστοιχες καταστάσεις;;; Ποιός πιστεύει ότι δε θα ξαναγίνουν ποτέ;;;; Οι Τρωάδες δε μιλούν για ομαδικούς βιασμούς ανηλίκων. Μιλούν για αυτόν που φαινομενικά δεν έφταιγε, αλλά την πλήρωσε. Ο Αστυάνακτας είναι το παιδί μου, το δικό σου, το μέλλον της φυλής. Εμείς την κάναμε τη μαλακία, ο άλλος τι χρωστάει;;

Η Εκάβη κάποια στιγμή που είναι όλες εγκλωβισμένες, αρχίζει θρηνεί "για αυτά που έπαθαν και αυτά που θα 'ρθουν" κοιτώντας με απόγνωση και βουβό πόνο.

Απευθύνομαι στους άντρες, στους πραγματικούς.

Μη φαντάζεσαι, μην τα μελετάς, δεν έχει νόημα.

Κράτα μόνο γερά άμυνα, περιφρούρησε αυτά για τα οποία στάλθηκες να προστατεύσεις, αυτά που είναι η ιερή αποστολή σου. Οι δικοί μας, οι παλιοί, που ανατινάζονταν όλοι μαζί, που πέφταν στο γκρεμό με τα νεογέννητα, δεν ήταν όλοι αυτοκτονικοί ούτε ανεγκέφαλοι.

Υ.Σ. Η άμυνα και η ηρωική έξοδος θέλουν κότσια. Αλλά που να τα βρεις; Στο κάτω-κάτω τώρα δεν τα χρειάζεσαι; Όταν όμως σημάνουν οι καμπάνες, (μπα που να σκάσεις, φαγώθηκες πια!!!), δε θα έχεις χρόνο να ψάξεις να βρεις που είναι τα κότσια σου και η μαγκιά σου.

Ευτυχώς γριππώθηκα!

Τι ωραίος καιρός ! Με τα πρωτοβρόχια του, τις καταιγίδες του, ξαφνικά να το γυρίζει σε κουφόβραση με 30 βαθμούς και μετά ξανά μπόρα. Συννεφιά, υγρασία, ζέστη, μετά απότομα 4άρια 5άρια μποφώρ. Τι να βάλεις, τι να βγάλεις. Όλος ο Σεπτέμβρης και ο μισός Οκτώβρης με μεγάλες μεταπτώσεις.

Ξεκίνησαν και οι κλειστοί χώροι, σχολεία, καφενεία με Champions League, κτλ. Ό,τι πρέπει για ένα πανηγύρι ιών, μικροβίων, και άλλων παρασιτικών μικροοργανισμών.

Έτσι κι εγώ γριππώθηκα. Ωχ, ωχ, είπα. Λες να γλυτώσω το εμβόλιο;; Και πως θα βγάλουν λεφτά οι δύσμοιροι φαρμακοβιομήχανοι; Κλέφτες θα γίνουν;
Οπότε για να μην εμβολιαστώ εγώ, αλλά να μην πτωχεύσουν και οι εταιρείες, άρχισα να εμβολιάζω τις ευπαθείς ομάδες στο σόϊ. Τους ηλικιωμένους. Παππούδες, γιαγιάδες, προπαππούδες κοκ.
Οι αρρώστιες έχουν την τάση να εξαπλώνονται γραμμικά, αλλά ο ψυχολογικός τους αντίκτυπος είναι εκθετικός. Προκαλεί χαωτικές μεγεθύνσεις και υπερβολικές παραστάσεις.
Η υπερβολή για όσους θυμούνται είναι μαθηματική έννοια. Ο γεωμετρικός τόπος δηλαδή με συγκεκριμένη εξίσωση, άξονες και κέντρο. Το κέντρο της υπερβολής είναι και το κέντρο της συμμετρίας της. Μέσα στην υπερβολή δηλαδή υπάρχει το κέντρο της εκτίμησης, που οδηγεί στη χαλαρή και ψύχραιμη (συμμετρική) αντιμετώπιση. Βρες την ισορροπία (ανάμεσα στην υπερπληροφόρηση και στο ένστικτο), ώστε η εκκεντρότητα της υπερβολής ε=γ/α να είναι >1. Όπου 1 είσαι εσύ και η οικογένειά σου. Αν όμως, επειδή είσαι υπερβολικά κοινωνικός τύπος και χαριεντίζεσαι με 40 ανθρώπους τη μέρα, οπότε και ε>>1, τότε η η υπερβολή τείνει να εκφυλισθεί σε ζεύγος παραλλήλων ευθειών. Δηλαδή χάνεται η μπάλλα (ακριβώς όπως σ'αυτή τη δημοσίευση). Οι παράλληλες ευθείες που ουδέποτε τέμνονται είναι το δικό μας συμφέρον (η μία ευθεία) με το συμφέρον του ολιγοπωλιακού κεφαλαίου (η άλλη ευθεία). Επίσης είναι οι πολιτικές που χαράζονται (σε υπερβολικό βαθμό) σ'αυτόν τον τόπο και η άλλη γραμμή είναι αυτό που Πραγματικά χρειάζεται η Χώρα.
Αυτά για όσους πιστεύουν πραγματικά στην ενοποίηση των θεωριών και στην ολιστική θεώρηση του Σύμπαντος.
Με αφετηρία τη μετεωρολογία, μέσα απ'την υγεία, την ανθρώπινη ψυχολογία, τα μαθηματικά και το σοσιαλισμό, καταλήγουμε στο πλήρες αδιέξοδο. Αλλά πάντα με τον πρέπον επιστημονικό τρόπο.
Φυσικά θα μπορούσα να γράφω για ώρες για τέτοια θέματα, χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα, ούτε εγώ ούτε εσείς. Αλλά επειδή σέβομαι αυτούς που τα ξέρουν και επειδή εν οίδα ότι ουδέν οίδα, stop.............

Συνέχεια ....πολέμων, υπαρκτών ή όχι

Αντιγράφω από allbooks.gr και perizitito.gr

Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι δημοσιογράφος και αμυντικός αναλυτής. Έχει εργαστεί ως αρχισυντάκτης στα περιοδικά "Στρατηγική" και "Πόλεμος και Ιστορία" και ως διευθυντής σύνταξης στο περιοδικό "Γεωπολιτική". Είναι διευθυντής στο περιοδικό DefenceMag και διευθυντής σύνταξης στο εξειδικευμένο portal για θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής 3dpaper. Είναι συνεργάτης της εφημερίδας "Ημερησία" για θέματα αμυντικής τεχνολογίας. Εργάζεται επίσης ως αναλυτής στην εταιρεία C&C για θέματα τεχνολογίας οπλικών συστημάτων. Ολοκληρώνει τη διδακτορική του διατριβή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο με εποπτεύοντα καθηγητή τον Ι. Θ. Μάζη και αντικείμενο την επίδραση των νέων πολεμικών τεχνολογιών στις κλασικές γεωπολιτικές θεωρίες. Έχει γράψει τη μελέτη "Ο πόλεμος στον 21ο αιώνα" (εκδόσεις "Επικοινωνίες"), το μυθιστόρημα 2020. Επίθεση στην Ελλάδα (εκδόσεις "Οξύ"), το μυθιστόρημα "Ο πόλεμος και η σκιά" (εκδοτικός οίκος Λιβάνη).

Ακούγεται γνώστης ο τύπος. Τον παρακολουθώ καμμιά φορά στις εκπομπές "Ανιχνεύσεις" του Σαββίδη στην ΕΤ3. Άνθρωπος με συγκροτημένη σκέψη και προοπτική. Ως Dr Γεωπολιτικής, προβλέπει καταστάσεις, ως πολύ πιθανά σενάρια, στα βιβλία του. Βλ.παρακάτω.....

Για πόσο καιρό ακόµη η Ελλάδα θα θυσιάζει το ευρωπαϊκό της µέλλον στο βωµό της «εξηµέρωσης» της Τουρκίας; Περίπου δύο αιώνες µετά το 1821 το ελληνικό κράτος παραµένει εγκλωβισµένο στο µικρόκοσµο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Το θεµέλιο πάνω στο οποίο εδράζεται µια ρεαλιστική προσπάθεια απεγκλωβισµού από το µικρόκοσµο αυτό είναι η δηµιουργία µιας στρατιωτικής µηχανής από πλευράς της Ελλάδας, η οποία θα επιτυγχάνει πλεόνασµα ισχύος έναντι της Τουρκίας και θα επιτρέψει στο καράβι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να ανοίξει πανιά, να ξεφύγει από τα θολά νερά του ορµίσκου των ελληνοτουρκικών σχέσεων και να αρµενίσει στις ανοιχτές θάλασσες του πραγµατικού κόσµου. Είναι άραγε δυνατή η δημιουργία αυτής της στρατιωτικής µηχανής; Με ποιο τρόπο και µε τι κόστος; Ποια είναι η γεωπολιτική στρατηγική στο πλαίσιο της οποίας πρέπει να υπαχθεί αυτή η προσπάθεια; Το ελληνικό στράτευµα κινδυνεύει να µετατραπεί σε ένα ιδιόρρυθµο αρχαιολογικό µουσείο, ανίκανο να υπερασπίσει τη χώρα µας; Πώς θα αποτραπεί κάτι τέτοιο; Ποια είναι τα «αξονικά» οπλικά συστήµατα για τον ελληνικό στρατό του µέλλοντος; Μπορεί να υπάρξει µια «επανάσταση στις στρατιωτικές υποθέσεις» στην Ελλάδα; Πόσο πιθανός είναι ένας πόλεµος µε την Τουρκία; ..

Για πες, για πες........Το'ψαξα σε 2-3 μεγάλα βιβλιοπωλεία, αλλά τίποτα. Τελικά το παρήγγειλα απ'το Δίκτυο 16€. Ο Γρίβας μιλάει για "επιθετικού τύπου" άμυνα, ειδικά με τους Τούρκους, που μας έχουν καθηλώσει με τους αγωγούς και τις ρωσοτουρκικές συμφωνίες, τις προκλήσεις στο Αιγαίο, σε βάρος του τουρισμού, τον εγκλωβισμό στο Κυπριακό και γενικά αυτήν την ιστορία με την Ευρωπαϊκή της πορεία.

Είναι ή δεν είναι; Σε όλα τα ευρωπαϊκά μη-αμιγώς-πολιτικά ζητήματα είναι μέσα. Επιστημονικά, αθλητικά, κοινωνικοψυχαγωγικά, σε όλα πλην των πολιτικών ιδρυμάτων, η Τουρκία έχει τον αέρα της Ευρώπης πάνω της. Πόσο ακόμα μπορεί να παίζει το αγριεμένο θηρίο που έχει δεθεί με λεπτά σχοινιά και ανά πάσα στιγμή θα τα σπάσει και θα ορμήξει όπου βρει. Κι αλλίμονο όποιος είναι κοντά του. Αυτά από που περιμένεις να τα ακούσεις;;;;;

Απ'το Γιωργάκη;;; Ή απ'τον Αλεξάκη;;; Μήπως απ'την Αλεκίτσα;;; Για τον Κωστάκη να μη μιλήσω, είναι και κουμπάρος, θα θιχτεί!!!

Η Ελλάς παραμένει χωρίς άμυνα, χωρίς σχέδιο, χωρίς ψυχή, χωρίς ετοιμοπόλεμη ψυχολογία, χωρίς διπλωματία, χωρίς έμψυχο υλικό, που να ξέρει τι του γίνεται και να διεκδικεί. Μένει μόνο με αγορά οπλικών συστημάτων, υπερσύγχρονων πυραύλων, που ανάθεμα κι αν ξέρει κάποιος να τα λειτουργήσει. Πιο πολλά δε λέω, γιατί δεν τα ξέρω. Εγώ εξάλλου τα μόνα σχέδια που γνώρισα, υπηρετών στο "χαλαρό" 21ο Σύνταγμα Πλάτης Έβρου, ήταν αρκετά εξευτελιστικά και υποχωρητικά. Ο αδερφός μου όμως, που χαλυβδώθηκε στα χαρακώματα της Χίου και άλλων λοιπών βραχονησίδων, είναι πιο εμπειρογνώμων και πιο μελετημένος.

Αν το βρείτε, ρωτήστε τον.

Εγώ να σας μιλήσω, αν θέλετε, για τον πόλεμο που θα γίνει στο Αραντίς (Δίπλα απ'τη Κορώνεια). Οσονούπω....