Πήγε η γυναίκα μου και παρακολούθησε τις Τρωάδες απ'το ΚΘΒΕ. Τόσο ενθουσιάστηκε, που μου την περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια, για αρκετή ώρα. Ήταν σα να ήμουν εκεί. Φυσικά κάθε τόσο επαναλάμβανε, "καλά που δεν ήσουν, δε θα σου άρεσε" "το 90% των θεατών ήταν γυναίκες" κτλ.
Ο Έλληνας Ευρυπίδης έγραψε ένα έργο για τις συνέπειες του Τρωικού, ειδωμένες από την πλευρά των θυμάτων, αθώων ή μη. Είχε την τόλμη να μιλήσει για τη βαρβαρότητα του νικητή, ενώ είναι από την πλευρά του.
Το τωρινό έργο βέβαια δεν παίχτηκε με αρχαία σκηνικά και ενδυμασίες, αλλά με χλαίνες και αναφορές στη Βοσνία, στη Ρουάντα, στο Ιράκ, σε όλα εκείνα τα αποτρόπαια θέματα, που περνάν με μικροσκοπικά γράμματα σ'αυτόν το σεξιστικό μας κόσμο. Όπως λέει και ένα από τα θύματα: "Στον πόλεμο οι άντρες όταν χάνουν, τους σκοτώνουν. Οι γυναίκες σκοτώνονται, αφού βιαστούν πολλαπλώς, κατ'επανάληψη, αφού βασανιστούν και γενικά αφού περάσουν όλο το μαρτύριο που ούτε στην κόρη του χειρότερου σου εχθρού δεν εύχεσαι. Μετά τις σκοτώνουν κι αυτές".
Πρέπει να ήταν μια συγκλονιστική παράσταση. Η κριτική πάνω στις ερμηνείες, στα κοστούμια, στους διαλόγους και τέτοια, δε με αφορά διόλου. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ.
Αλλά από τις περιγραφές που άκουσα, λειτούργησε ως ακόμα ένα ψυχολογικό ανάχωμα σε μελλοντικά πολεμικά σενάρια. Ποιός θέλει τον πόλεμο, όταν βγάζει όλα αυτά τα ένστικτα, που επιμελώς κρύβονται σε δήθεν δημοκρατικές κοινωνίες; Οι άνθρωποι ήταν και παραμένουν ζωώδεις. Έχουν διαφορετικά ονόματα. Πέτρος, Σουλεϊμάν, Ιβάν, Ρότζερ, Ξιν-Γιάν, Ντικέμπε. Στον αδύναμο θα εκτονωθούν, θα ξεσπάσουν. Όλο το φόβο του θανάτου, εξαιτίας της μάχης, θα τον ξορκίσουν με ένα ξέφρενο πήδημα. Παιδιού, γυναίκας, σκυλιού, ό,τι βρεθεί. Οι γενετήσιες ορμές δεν συγκρατιούνται για πολύ με ναρκωτικά.
Ποιός θέλει να φανταστεί αντίστοιχες καταστάσεις;;; Ποιός πιστεύει ότι δε θα ξαναγίνουν ποτέ;;;; Οι Τρωάδες δε μιλούν για ομαδικούς βιασμούς ανηλίκων. Μιλούν για αυτόν που φαινομενικά δεν έφταιγε, αλλά την πλήρωσε. Ο Αστυάνακτας είναι το παιδί μου, το δικό σου, το μέλλον της φυλής. Εμείς την κάναμε τη μαλακία, ο άλλος τι χρωστάει;;
Η Εκάβη κάποια στιγμή που είναι όλες εγκλωβισμένες, αρχίζει θρηνεί "για αυτά που έπαθαν και αυτά που θα 'ρθουν" κοιτώντας με απόγνωση και βουβό πόνο.
Απευθύνομαι στους άντρες, στους πραγματικούς.
Μη φαντάζεσαι, μην τα μελετάς, δεν έχει νόημα.
Κράτα μόνο γερά άμυνα, περιφρούρησε αυτά για τα οποία στάλθηκες να προστατεύσεις, αυτά που είναι η ιερή αποστολή σου. Οι δικοί μας, οι παλιοί, που ανατινάζονταν όλοι μαζί, που πέφταν στο γκρεμό με τα νεογέννητα, δεν ήταν όλοι αυτοκτονικοί ούτε ανεγκέφαλοι.
Υ.Σ. Η άμυνα και η ηρωική έξοδος θέλουν κότσια. Αλλά που να τα βρεις; Στο κάτω-κάτω τώρα δεν τα χρειάζεσαι; Όταν όμως σημάνουν οι καμπάνες, (μπα που να σκάσεις, φαγώθηκες πια!!!), δε θα έχεις χρόνο να ψάξεις να βρεις που είναι τα κότσια σου και η μαγκιά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου