Η τέχνη του φυσοκάλαμου

Προσπαθούμε να κρατάμε ισορροπίες. Με την τεχνολογία και την παράδοση. Το νέο και το παλιό. Τα καινούρια δεδομένα αλλά και τις ιστορίες μας. Με τα μελλούμενα αλλά και τα βιώματα.
Οι ζωές μας πολυπλοκοποιούνται καθημερινά. Οι υπερβολές (όπως αναφέρθηκα και παλιότερα) που μας περιστοιχίζουν κάνουν δύσκολη αυτή τη διάβαση στα χρόνια. Κι άντε πες εμείς κουτσά στραβά θα βγούμε σε κάποιο μονοπάτι, κάποιο γνώριμο δρόμο για να προχωρήσουμε. Οι επόμενοι; Αυτούς που προετοιμάζουμε για να μπουν στο δάσος;; Ποιές ισορροπίες πρέπει να έχουν όταν ήδη τα σημερινά δάση, τα παραδοσιακά, αυτά με τα δέντρα, τα'χουμε ήδη κάψει. Μάλλον θα τα αντικαταστήσουμε με virtual δάση, 3D animation κι έτσι. Οπότε το παιδί πρέπει να χειρίζεται 5 τηλεχειριστήρια στυλ Wii , να ξέρει από γλώσσες προγραμματισμού, τουλάχιστον 3 λειτουργικά κι αφού φορέσει τη VR μάσκα του, να μπορέσει επιτέλους να μάθει να περπατάει στο δάσος. Το να του εξηγείς ότι "εμείς παλιά" απλώς βάζαμε παπούτσια και πηγαίναμε 2-3 χιλιόμετρα με το ποδήλατο, θα φαίνεται απλώς παρωχημένο κι οπισθοδρομικό. Γινόμαστε έτσι γραφικοί και αυξάνουμε το χάσμα.
Άρα ακολουθούμε τις προσταγές των καιρών, χωρίς όμως τυφλή προσκόλληση στα δόγματα "Ό,τι πιο νέο, καλό".
Ερωτώ όμως. Δεν πρέπει όμως να αφήνουμε εκείνα τα ψήγματα του παρελθόντος αέρα, εκείνους τους κόκκους της παλιάς σκόνης, να αναμιχθούν στο σημερινό νέφος;; Να θυμίζουμε στους απογόνους ότι υπάρχει μια συνέχεια, ότι δε φύτρωσαν ξαφνικά στη μέση του πουθενά της χώρας;; Η μεταβίβαση της σκυτάλης είναι λογικό να αφήνει αποτυπώματα πάνω στο μέταλλο. Αποτυπώματα απλώς. Τίποτα άλλο.
Ένα τέτοιο αποτύπωμα στη μνήμη μου είναι και τα παιχνίδια της γειτονιάς. Όταν μαζευόμασταν 20-30 πιτσιρικάδες, μάγκες, φλώροι, χάλιες, ωραίοι, όλοι με ένα κοινό σκοπό. Να περάσουμε καλά.
Ετοιμάζαμε τα φυσοκάλαμα, τα χωνάκια, τις φωλιές, τη σύνθεση των συμμοριών και ξεκινούσαμε. Χάλαγε ο κόσμος, ουρλιάζαμε, τρέχαμε σαν τρελοί, με ποδήλατα, με τα πόδια, κρυβόμασταν σε δέντρα, σε προθαλάμους πολυκατοικιών, σε φράχτες, σε προαύλια, διαμαρτύρονταν οι μεγάλοι. Εμείς στην κοσμάρα μας. Είχαμε τους καλούς σκοπευτές, τους αϊτομάτηδες, είχαμε και τους ατζαμήδες (τέτοιος ήμουν εγώ). Οι ηγέτες ξεχώριζαν για τις οργανωτικές ικανότητες. Οι "καλοί και υπάκουοι" στρατιώτες επίσης τα δίναν όλα για τον αρχηγό. Πρότυπο δικό μου ήταν ο Πόλυς, γάτος στο φυσοκάλαμο, γείτονας, κοντός μεν αλλά με τσαμπουκά περίσσιο. Είχε το πιο καλό φυσοκάλαμο. Γενικώς όλοι κάναμε μπόλικη φιγούρα μ'αυτά. Φυσοκάλαμα φανταχτερά, διπλά, τριπλά, τετραπλά, να μοιάζουν με Ούζι ή άλλα αυτόματα. Οι μάχες ανηλεείς, προσομοίωση εμφυλίου. Ο πόλεμος διαρκής. Οι ζωές άπειρες. Σαν τα βιντεοπαιχνίδια.
Η βία ίδια κι απαράλλαχτη. Περιλάμβανε όμως μαζικότητα κι όχι απομόνωση σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο με ακουστικά στ'αυτιά. Η βία η δικιά μας διαχέονταν, εξαπλώνονταν, μοιράζονταν. Και έτσι επαναφορτίζαμε την ενεργητικότητά μας.

Όλα αυτά προσπαθώ να τα εξηγήσω στους διαδόχους. Με τους οποίους παίζαμε 2,5 ώρες φυσοκάλαμα. Βέβαια, τα χωνάκια τα έφτιαξα όλα εγώ. Αλλά τρελλάθηκαν με το παιχνίδι. Ο ένας είπε: "Κανονικός πόλεμος μπαμπά!!!" "Κουνήσου απ΄τη θέση σου παιδί μου", είπα. Η στρατηγική βέβαια είναι η ίδια. Παραπλάνηση, αιφνιδιασμός, κάλυψη νώτων, πάντα κάλυψη νώτων, άμεση επίθεση, πλαγιοκόπηση και τα τοιαύτα. Το φυσοκάλαμο έχει την τέχνη του, που συγκινούσε πολιτισμούς σαν τους Μάγιας και σαν τους Κινέζους της δυναστείας του Τσιν. Ίσως να μη συγκινεί πλέον κομπιουτερίστες πιτσιρίκους και γκατζετάκηδες 40άρηδες.

Εμείς είμαστε μάλλον η εξαίρεση.

Υ.Σ. Σκάκι, φυσοκάλαμο, Halo 3, Σουν-Τζου, ποδόσφαιρο, συζυγική σχέση, Taw-kwon-Do, κοινωνία, η ζωή γενικά.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ


Τουλάχιστον ας είναι χωρίς να χύνεται αίμα