ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Αντιγράφω από newsletter (mail του αδερφού):

Αθήνα, 25 Αυγούστου 2009

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

«Αγοράζοντας ένα βιβλίο, ένα τετράδιο ή ένα στυλό για το παιδί σου, σκέψου και το παιδί που δεν έχει αυτή τη δυνατότητα»

«Ένα στα τέσσερα παιδιά στην Ελλάδα ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας»
Αυτά τα παιδιά πώς θα αποκτήσουν τα απαραίτητα για το σχολείο;

Πλησιάζει η μέρα που θα ανοίξουν τα σχολεία για να υποδεχτούν τους μικρούς μας φίλους, έτοιμους για μια νέα σχολική χρονιά! Τα προαύλια θα πλημμυρίσουν από παιδικές φωνούλες και τα παιδιά θα ξεκινήσουν το νέο έτος γεμάτα ενθουσιασμό και διάθεση να μάθουν καινούρια πράγματα...

Είναι όμως η κατάσταση ίδια για όλα τα παιδιά; Όχι! Και αυτό συμβαίνει γιατί οι απαιτήσεις του σχολείου αυξάνονται διαρκώς και πολλές οικογένειες αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους, αφού δεν τους το επιτρέπει η οικονομική τους κατάσταση. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι «Ένα στα τέσσερα παιδιά στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας».

Η αγωνία μας είναι μεγάλη. Πώς θα ανταπεξέλθουν όλα αυτά τα παιδιά στις αυξημένες απαιτήσεις του σχολείου τους; Όλα έχουν δικαίωμα να νοιώσουν τη χαρά που δίνει η αγορά σχολικών ειδών στην αρχή κάθε σχολικού έτους και να συμμετέχουν ισότιμα στη διαδικασία του μαθήματος. Θα αφήσουμε μια μερίδα παιδιών να αισθανθούν μειονεκτικά απέναντι στους συμμαθητές τους ή θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να τους εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα;

O Eθελοντικός Οργανισμός για τα Παιδιά «Το Χαμόγελο του Παιδιού» δεν μπορεί να αγνοήσει το πρόβλημα. Γι' αυτό λοιπόν, όπως κάθε χρόνο, ξεκινάει μία πανελλαδική εκστρατεία συγκέντρωσης σχολικών ειδών για τα παιδιά των οποίων οι οικογένειες δεν μπορούν να αντέξουν το οικονομικό βάρος των σχολικών απαιτήσεων.

Είδη που χρειάζονται τα παιδιά:

Tετράδια (μπλε και χρωματιστά)
Σχολικές τσάντες
Σχολικοί άτλαντες (γεωγραφικοί και πολιτικοί)
Ακουαρέλες
Τέμπερες
Μπλοκ ζωγραφικής
Μαρκαδόρους
Ξυλομπογιές
Μολύβια
Στυλό
Γόμες
Ξύστρες
Πινέλα
Παλέτες
Τετράδια μουσικής
Κασετίνες
Ντοσιέ (μικρά και μεγάλα)
Φύλλα ανταλλακτικά
Φακέλους με αυτιά
Χαρτί Α4ΔιαφάνειεςΧαρτόνιαΚόλλες γλασέ, βελουτέ, οντουλέUHUΧαρτί μιλιμετρέΠλαστελίνεςΔιάφανο αυτοκόλλητο για ντύσιμο βιβλίωνΕτικέτεςΓεωμετρικά όργανα
Ψαλιδάκια

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να νοιώσει κανένα παιδί μειονεκτικά απέναντι στα άλλα παιδιά, να βρεθεί στη δύσκολη θέση να δικαιολογηθεί στο δάσκαλό του γιατί δεν έχει τα απαραίτητα για το μάθημα και, το σπουδαιότερο, να μην μπορεί να αποδώσει στο μάθημα ανάλογα με τις δυνατότητες του γιατί δεν έχει τα απαιτούμενα.
Τα σημεία συγκέντρωσης των σχολικών ειδών είναι τα εξής:

Αθήνα - Στουρνάρη 16 - Τηλ. 210 3306140
Καρέας - Δάφνης 2 & Λ. Ι. Καρέα - Τηλ. 210 7609550
Νίκαια - Αργυρουπόλεως 9 & Aνω Τζουμαγιάς - Τηλ. 210 4256040
Περιστέρι - Τεμπών - Δημητροκάλη και Δραγούμη 4 - Τηλ. 210 5785820
Μαρούσι - Πανός 25 - Τηλ. 210 8026021
Μελίσσια - Τέρμα Βιτσίου - Τηλ. 210 8040918
Αρχαία Κόρινθος - Θέση «Θέατρο» - Τηλ. 27410 32628
Πάτρα - Σολωμού 121 - Τηλ. 2610 332499
Πύργος - Αραχώβης 3 - Τηλ. 26210 81040
Κέρκυρα - Χαμηλή Μαγουλάδων - Τηλ. 26630 51755
Θεσσαλονίκη - Εγνατίας 82 - Τηλ. 2310 250160
Χαλκίδα - Αβάντων 65 - Τηλ. 22210 79788
Κυλλήνη - Πύργος Ηλείας - Τ.Κ. 27068 Τηλ. 26230 93933
Κέντρο Στήριξης - Γκλιάτη 2 - Τηλ. 210 6095844
Φοίνικας Καλαμαριάς - Εθνικής Αντιστάσεως & Θησέως - Τηλ. 2310 383141
Τρίπολη - Ελευθερίου Βενιζέλου 22 - Τηλ. 2710 234154


e-mail: http://gr.mc234.mail.yahoo.com/mc/compose?to=info@hamogelo.gr
Url: http://newsletters.atcomweb.gr/users/link.php?LinkID=36995&UserID=2355014&Newsletter=2078&List=578&LinkType=Send

Κολλημένος με τη Σαλλλονίκη

Δεν είμαι Σαλονικιός, δε συνδέει κάτι τις αναμνήσεις μου με αυτήν την πόλη. Ζω κοντά της περίπου 18 χρόνια, χωρίς να την έχω γνωρίσει καλά καλά. Δε με γοητεύει ιδιαίτερα το κέντρο της πόλης, συχνά το βρίσκω ανυπόφορο, απάνθρωπο, αφόρητο κι αναρωτιέμαι προς τι όλη αυτή η ιστορία με τα συμπλέγματα ανωτεροκατωτερότητας της "συμπρωτεύουσας".

Είναι όμως και κάτι λίγες στιγμές, που εκείνο το "Γειά σου μάνα Σαλονίκη κτλ κτλ" βγαίνει τόσο αβίαστα από μέσα σου που νομίζεις ότι κάπου μέσα σου υπάρχει κρυμμένη αγάπη για αυτόν τον αέρα, για αυτή τη θέα, τα μικρά σοκάκια ή τις μεγάλες πλατείες. Υπάρχει ένας κρυφός, καταπιεσμένος ίσως απ'τις συνθήκες, έρωτας για την Ιστορία που κουβαλούν τα κτίρια, για αυτά που προηγήθηκαν και μια λύπη για τα σημερινά φτιασίδια της που την ξεφτιλίζουν έτσι.

Αν έχεις δει καμμιά γριά πουτάνα, την κοιτάξεις καλά κάτω απ'τα βαριά μέϊκ-απ και τις άπειρες ρυτίδες και ζάρες, και τη φανταστείς νέα, όμορφη κουκλάρα, που να περνάει και να αγκομαχούν τα πλακάκια, κάπως έτσι βλέπω τη Σαλονίκη ώρες-ώρες.

Μία τέτοια ώρα ήταν η βόλτα με το καραβάκι χθες βράδυ στο Θερμαϊκό. Πως λένε "από μακρυά κι αγαπημένοι"; Βράδυ ζεστό, κάτω απ'τους καλοκαιρινούς αστερισμούς, η πλώρη να σκίζει τα νερά του κόλπου και συ να βλέπεις Λευκό Πύργο και Πλατεία Αριστοτέλους μες στα φώτα, το Λιμάνι με τους γερανούς στην παλιά είσοδο της πόλης, στο παλιό Μπεχ-Τσινάρ, τη Μονή Βλατάδων και το πολυβολείο.

Ερωτεύεσαι για δεν ερωτεύεσαι;;;;;

Όχι μόνο την πόλη, τον κόσμο ολόκληρο........

Ειδήσεις του Αυγούστου.....

Αντιγράφω από Εφημερίδα "Χρόνος". Τεύχος Πέμπτης 20 Αυγούστου 2009

Πολυτελής μαιζονέτα στο Ωραιόκαστρο, τζιπ μεγάλου κυβισμού, ευυπόληπτη μάνα, σύζυγος και νοικοκυρά, που κυκλοφορεί μόνο με Prada, συνελήφθη από τους "ράμπο" της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων ως η κύρια συντονίστρια ενός παράνομου καρτέλ που ξεφόρτωσε από τη Βολιβία 447 (!!!) κιλά κοκαϊνης στην Ελλάδα. Τελικά πιάστηκε μια και ήταν άψογη η συνεργασία της ΥΕΕ με την αμερικανική DEA και με τη Βουλγαρική αστυνομία.

Καλό;;;;

Διαβάστε και σκεφτείτε. Ίσως φανεί χρήσιμο....

Πάλι ο μέγας αδερφός απέδειξε ότι έχει το Ίντερνετ μέσα στην παλάμη του. Βρήκε και μου 'στειλε το παρακάτω, το οποίο και σας παραθέτω ατόφιο.......

Διαβάστε και σκεφτείτε εάν έχει κάποιο δίκιο

Αποσπάσματα από το άρθρο του Doug Copp στο "Triangle of Life",

επιμέλεια έκδοσης από τον Larry Linn &nb sp;του MAA Safety Committee, 13/4/04

Το όνομά μου είναι Doug Copp. Είμαι ο Αρχηγός Διάσωσης και Διευθυντής Καταστροφών της Αμερικανικής Ομάδας Διεθνούς Διάσωσης (American Rescue Team International, ARTI), η πιο έμπειρη ομάδα διάσωσης του κόσμου.

Οι πληροφορίες που περιέχονται σ' αυτό το άρθρο θα σώσουν ζωές στο ενδεχόμενο ενός σεισμού.

Το πρώτο κτίριο στο οποίο μπουσούλισα στα τέσσερα ήταν ένα σχολείο στη πόλη του Μεξικού κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1985. Όλα τα παιδιά ήταν κάτω από τα θρανία. Όλα τα παιδιά κυριολεκτικά καταπλακωθήκανε σε σημείο ισοπέδωσης. Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί άμα είχαν ξαπλώσει δίπλα στα θρανία κατά μήκος του διαδρόμου. Ήταν φρικτό, καθόλου αναπόφευκτο και αναρωτήθηκα γιατί τα παιδιά δεν ήταν στους διαδρόμους. Δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή ότι είχε δοθεί οδηγία στα παιδιά να κρυφτούν κάτω από οποιοδήποτε έπιπλο.

Απλά, όταν τα κτίρια γκρεμίζονται, το βάρος της οροφής που πέφτει πάνω στα διάφορα αντικείμενα ή έπιπλα ενός δωματίου συνθλίβει αυτά τα αντικείμενα, αφήνοντας κάποιο χώρο ή κενό δίπλα τους. Αυτός ο χώρος είναι αυτό που αποκαλώ "τρίγωνο της ζωής". Όσο μεγαλύτερο και δυνατότερο είναι το αντικείμενο, τόσο το λιγότερο θα συμπιεστεί. Όσο λιγότερο συμπιεστεί, τόσο μεγαλύτερο το κενό και τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πιθανότητα ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί το κενό αυτό για την ασφάλειά του να μη τραυματιστεί.

Την επόμενη φορά που θα δείτε κτίρια που έχουν καταρρεύσει στην τηλεόραση, μετρείστε τα "τρίγωνα" που έχουν σχηματιστεί. Είναι παντού. Είναι το πιο κοινό σχήμα που θα δείτε στα γκρεμισμένα κτίρια. Είναι παντού.

ΔΕΚΑ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΣΕΙΣΜΟ

1. Σχεδόν όλοι που απλά "βουτούν και κρύβονται κάτω από κάτι" όταν καταρρέει ένα κτίριο συνθλίβονται μέχρι θανάτου. Οι άνθρωποι που χώνονται κάτω από αντικείμενα, όπως θρανία ή αυτοκίνητα, συνθλίβονται.

2. Οι γάτες, τα σκυλιά και τα μωρά πολύ συχνά και φυσικά διπλώνουν το σώμα τους στην εμβρυακή θέση. Πρέπει να κάνετε και εσείς το ίδιο σε περίπτωση σεισμού. Είναι ένα φυσικό ένστικτο ασφάλειας και επιβίωσης. Μπορείτε να επιβιώσετε σε ένα μικρό κενό. Πηγαίνετε δίπλα σε ένα αντικείμενο, δίπλα σε ένα καναπέ, δίπλα σε ένα ογκώδες αντικείμενο που θα συμπιεστεί ελαφρά αλλά θα αφήσει ένα κενό δίπλα του.

3. Τα ξύλινα κτίρια είναι η ασφαλέστερη κατασκευή που μπορεί κανείς να βρεθεί κατά τη διάρκεια ενός σεισμού. Το ξύλο είναι ελαστικό και κινείται με τη δύναμη του σεισμού. Αν όντως ένα ξύλινο κτίριο καταρρεύσει, δημιουργούνται μεγάλα κενά επιβίωσης. Επιπλέον, ένα ξύλινο κτίριο έχει λιγότερη συμπυκνωμένη μάζα όταν καταρρεύσει. Τα κτίρια από τούβλα θα σπάσουν σε πολλά ατομικά τούβλα. Τα τούβλα αυτά θα προκαλέσουν πολλούς τραυματισμούς, αλλά λιγότερα πολτοποιημένα πτώματα σε σύγκριση με πλάκες από μπετόν. 4. Αν είστε ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι τη νύχτα και συμβεί σεισμός, απλά κυλήστε έξω από το κρεβάτι. Ένα ασφαλές κενό θα υπάρχει γύρω από το κρεβάτι. Τα ξενοδοχεία θα είναι σε θέση να πετύχουν ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό επιβίωσης από σεισμό, απλά με το να αναρτήσουν μία πινακίδα στο πίσω μέρος της πόρτας κάθε δωματίου, που να λέει στους ενοίκους να ξαπλώσουν στο πάτωμα δίπλα στη βάση του κρεβατιού κατά τη διάρκεια ενός σεισμού.

5. Αν συμβεί ένας σεισμός και δεν μπορείτε εύκολα να ξεφύγετε με το να βγείτε έξω από τη πόρτα ή το παράθυρο, τότε ξαπλώστε κάτω και διπλώστε το σώμα σας στην εμβρυακή θέση δίπλα σε ένα καναπέ ή σε μία μεγάλη καρέκλα.

6. Σχεδόν όλοι που πηγαίνουν κάτω από το κούφωμα της πόρτας όταν καταρρέει το κτίριο, σκοτώνονται. Και αυτό γιατί αν κάθεστε κάτω από το κούφωμα και η πόρτα πέσει προς τα μπρος ή προς τα πίσω θα συνθλιφτείτε από την οροφή από πάνω. Αν ή πόρτα πέσει προς τα πλάγια θα κοπείτε στη μέση από το κούφωμα. Και στις δύο περιπτώσεις θα σκοτωθείτε!

7. Ποτέ να μη πάτε στις σκάλες. Οι σκάλες έχουν διαφορετική ιδιοσυχνότητα (ταλαντώνονται διαφορετικά από το κεντρικό όγκο του κτιρίου). Οι σκάλες και το υπόλοιπο τμήμα του κτιρίου συνεχώς προσκρούουν μεταξύ τους μέχρις ότου οι σκάλες διαλυθούν εκ θεμελίων. Οι άνθρωποι που πάνε στις σκάλες πριν λάβει χώρα η οριστική διάλυσή τους, ακρωτηριάζονται φρικτά από τα σκαλοπάτια της σκάλας τη στιγμή που αυτά διαλύονται. Ακόμα και αν το κτίριο δεν καταρρεύσει, μείνετε μακριά από τις σκάλες, καθόσον αυτές είναι από τα πιο πιθανά μέρη του κτιρίου να υποστούν βλάβες. Ακόμα και αν οι σκάλες δεν καταρρεύσουν από το σεισμό, μπορεί να καταρρεύσουν αργότερα από την υπερφόρτωσή τους από τον πανικόβλητο κόσμο που έχει στραφεί σ' αυτές για εκκένωση του κτιρίου. Οι σκάλες πρέπει πάντα να ελέγχονται για καταλληλότητα μετά από σεισμό, ακόμα και αν το υπόλοιπο κτίριο δεν έχει υποστεί ζημιές.

8. Πηγαίνετε κοντά στους εξωτερικούς τοίχους του κτιρίου ή έξω από αυτούς αν είναι δυνατόν. Είναι πολύ καλύτερα να είστε κοντά στο εξωτερικό του κτιρίου παρά στο εσωτερικό. Όσο πιο μακριά είστε από την εξωτερική περίμετρο του κτιρίου, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να μπλοκαριστεί η οδός διαφυγής σας.

9. Οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στα οχήματά τους συνθλίβονται όταν ο δρόμος από πάνω (ανισόπεδοι δρόμοι) καταρρεύσει σε περίπτωση σεισμού και καταπλακώσει τα οχήματά τους. Αυτό είναι ακριβώς αυτό που συνέβη με τις πλάκες ανάμεσα στα καταστρώματα στη λεωφόρο Nimitz. Τα θύματα του σεισμού του Σαν Φραντσίσκο έμειναν όλα μέσα στα αυτοκίνητά τους. Σκοτώθηκαν όλοι. Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί απλά με το να είχαν βγει έξω και να είχαν καθίσει ή ξαπλώσει δίπλα στα οχήματά τους. Όλα τα καταπλακωμένα αυτοκίνητα είχαν κενά ύψους ενός μέτρου δίπλα τους, εκτός από εκείνα στα οποία οι κολώνες από μπετόν είχαν πέσει εγκάρσια πάνω τους.

10. Ανακάλυψα, καθώς μπουσουλούσα μέσα σε γραφεία εφημερίδων που είχαν καταρρεύσει, καθώς και σε άλλα γραφεία με πολύ χαρτικό υλικό, ότι το χαρτί δεν συμπιέζεται. Μεγάλα κενά δημιουργούνται γύρω από στοίβες από χαρτί.

Διαδώστε αυτό το μήνυμα και σώστε ζωές...

Τα σχόλια δικά σας......

Ο Γκάντι είπε....(και ποιός τον άκουσε!)

“Ανήθικος είναι όποιος έμαθε να έχει πλούτο χωρίς μόχθο, ηδονή χωρίς συναίσθημα, εξουσία χωρίς δικαιοσύνη, επιστήμη χωρίς ανθρωπιά, γνώση χωρίς χαρακτήρα..... "

Πολύ αξιόλογη προσπάθεια τοπικής ενημέρωσης..

http://www.xronews.gr/

Ιδρυτής-Εκδότης: Δημήτριος Παπαδόπουλος (Σταυριώτης)

Πραγματικά σημαντικό πράγμα η, κατά το δυνατόν, μη-ενταγμένη σε κόμματα και διαπλεκόμενα, ενημέρωση. Ειδικά όταν αφορά τα τοπικά νέα, έχεις τη δυνατότητα να είσαι ανένταχτος, χωρίς κανένα τίμημα και να μπορείς να λες τη γνώμη σου χωρίς περικοπές ή πιέσεις. Να εκφράζεσαι για τα καλώς ή κακώς κείμενα, "χώνοντας" εκεί που πρέπει, στους τοπικούς άρχοντες, στην αντιπολιτευτική παράταξη, αλλά και στους ίδιους τους δημότες, όταν συμπεριφέρονται σα βόδια.

Μία τέτοια περίπτωση είναι η εφημερίδα "Χρόνος". Είναι ήδη στον τρίτο χρόνο λειτουργίας και πηγαίνει, εξ'όσων γνωρίζω, σχετικά καλά. Αφορά κυρίως στο Δήμο Ωραιοκάστρου, Θεσσαλονίκης, αλλά ασχολείται και με γενικά θέματα. Κύριος αρθρογράφος ο εκδότης, άνθρωπος με θητεία στο Δήμο και γνώστης των συνθηκών. Εκτός από κριτική όμως, αυτό που του αναγνωρίζω είναι ότι συνεχώς έχει και κάτι να προτείνει. Και με τα δικά μου δεδομένα, νομίζω ότι τα περισσότερα είναι και εφαρμόσιμα και δημιουργικά. Αλλά, εν ώτα μη ακουέντων;;
Οι δημότες φαίνεται να βρίσκονται σε μια κατάσταση νιρβάνας, όπως φυσικά και όλοι εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας. Δε μας αγγίζουν οι τίμιες λύσεις και οι καθαρές προτάσεις με κόστος. Προτιμούμε τη βρωμιά, το χάος, εκεί που χαίρονται οι λύκοι, το ανακατοσούρσιμο, γιατί φοβόμαστε μη και τυχόν ξεβολευτούμε, μη χάσουμε τα όποια προνόμια, πως τα λένε οι Δημόσιοι, "τα κεκτημένα". Την πέφτουμε μπρος στην TV, αποχαυνωνόμαστε και υπνωτιζόμαστε. Φτιάχνουμε την πραγματικότητα, όπως μας την πλασάρουν. Τα θέματα που μας απασχολούν είναι αυτά που καθημερινά μας πλασάρουν τα μεγαλοσυμφέροντα κι όχι αυτά που κάνουμε πως δε βλέπουμε στο δρόμο μας.
Γι'αυτό και προτάσεις ενημέρωσης σαν του "Χρόνου" μάλλον πέφτουν στο κενό.

Εγώ πάντως αισθάνομαι την υποχρέωση να τους συγχαρώ (πέρα από τη συνδρομή που έχω) και να ευχηθώ να συνεχίσουν όσο μπορούν. Έστω για τους λίγους που ακούν.....

Υ.Σ. Μπορείτε να τη βρείτε κυρίως στα περίπτερα του Δήμου Ωραιοκάστρου. Αν την πετύχετε, διαβάστε τα "Εκ βαθέων" καθώς και τη στήλη του Βασίλη Μποζίκη στο τέλος. Νομίζω αξίζουν.....

Η συγκομιδή του Αυγούστου

Τι να πω; Ο Αύγουστος έχει και καλά. Μαζεύεις φρούτα και λαχανικά, που δυστυχώς υποτιμούνται, όχι στην αγοραστική τους τιμή, αλλά κυρίως στη διατροφική τους αξία.

Σύκα. Έχω τριών ειδών. Τα μεγάλα που ωριμάζουν νωρίτερα, ξεφλουδίζονται ευκολότερα και είναι σκούρο κόκκινο το μέσα. Τα πιο μικρά, στρογγυλά, με κιτρινωπή σάρκα, που είναι πιο πυκνά στο δέντρο. Και τα πιο κωνικά, μεσαίου μεγέθους, που στάζουν μπόλικο μέλι και άρα τραβούν πιο πολύ τις καρακάξες. Και τα τρία με τρελαίνουν στη γλύκα. Για να μη μιλήσω για ...την υπακτική τους δράση. Στην τουαλέτα γρήγορα!! Και φυσικά δεν προλαβαίνω να μαζεύω, αφού ωρίμασαν νωρίς και άνοιξαν λόγω των βροχών.

Σταφύλια: Αράντιστα, γλυκά, άσπρα και μαύρα. Ανάθεμά με κι αν ξέρω τις ράτσες. Μόνο λίγο κορφολόγημα, καμμιά κληματσίδα το χειμώνα, αυτά. Χωρίς τίποτα, ξερικά κλήματα, μας προσφέρουν κάθε χρόνο ένα τίμιο τσίπουρο. Εκτός από φέτος. Πάλι ελέω καιρού, ο τρύγος έγινε νωρίς. Και εμείς, πήραμε μόνο για επιτραπέζια. Φάγαμε λίγα, αλλά πολύ γλυκά. Κι από κουκούτσι να φαν και οι κότες (που δεν έχω).

Πατάτες: Πάρ'τε κύριες μου πατάτες, για φαϊ, για τηγάνι, πατάτες. Βλέπω άφησες μούσι Δημητράκη. ΠΑΤΑΤΕΣ!

Πολύς μόχθος για λίγη παραγωγή. Η βιολογική πατάτα καταρχήν είναι πολύ μικρή και ειδικά στα άγονα χώματα τα δικά μας δεν μπορεί να αναπτυχθεί περισσότερο. Και αυτή είναι η πικρή μας ιστορία. Το ΧΩΜΑ! Δεν υπάρχει εδώ γόνιμο χώμα. Και προφανώς δεν είναι το ποτιστικό ή μη της υπόθεσης. Είναι όλα εκείνα τα διαολεμένα στοιχεία, ιχνοστοιχεία, ψωροσκατοστοιχεία που έχουν τα άλλα χώματα και ότι να ρίξεις γίνεται τεράστιο σε ποσότητα και όγκο παραγωγής. Αλλά έτσι είναι η ζωή και πως να την αλλάξεις. Άλλος κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή.

Εδώ έχει μπόλικη πέτρα και ασβέστιο. Από άργιλο και χούμο νιέντε. Γι'αυτό και παλεύω με την κομποστοποίηση, που παρεπιμπτόντως ακόμα δεν έχω δει φως.

Ξανά στις πατάτες. Μικρές-μικρές, αλλά τέτοια γλυκοπατάτα δεν είχα ξαναφάει. Μια μαγειριά μας βγήκε, αλλά ως και η φλούδα ήταν νόστιμη. Χαλάλι οι ρόζοι στα χέρια απ'το τσάπισμα!

Ντοματίνια: Αυτά μ'έβγαλαν ασπροπρόσωπο. Ακόμα μαζεύω λίγα-λίγα. Σκάσαμε στο ντοματίνι! Μικρά και νόστιμα, με ποικιλία στις συνταγές. Θα ξαναβάλω του χρόνου, εννοείται, αλλά με λιγότερες ρίζες.

Και φτάσαμε στα καρπούζια: τρεις ρίζες όλες κι όλες. Φάγαμε και 3-4 καρπούζια. Σα μπάλλες βόλλευ, ένα πράγμα, αλλά είπαμε: τα χώματα. Αυτά μας έπεσαν, μ'αυτά παιδευόμαστε. Ότι χαρτί έχει ο καθείς στα χέρια του. Λιμά; Λιμά! Ασέους; Ασέους!

Το καρπούζι καλό αλλά λίγο. Θα το σκεφτώ για του χρόνου. Πρόσεξα ότι "ανοίγουν" εύκολα. Ίσως να τα παραπότισα.

Πριν κλείσω, θέλω να τονίσω ότι όλα αυτά τα αναφέρω, προφανώς όχι για να σας κάνω τον έξυπνο, αφού δεν είμαι κιόλας, αλλά για να θυμίσω σε όλους εμάς τους ξεχασμένους αστούς ότι δεν είναι μεγάλη δουλειά ένας κήπος, ένας μπαχτσές και προσφέρει τεράστια ικανοποίηση, κυρίως ψυχική, χωρίς να υποτιμώ την υλική. Εκεί που θα δώσετε 15-20.000 ευρώ για να ξανααγοράσετε ένα καλύτερο αμάξι-σκοτώστρα, αγοράστε ένα αγροτεμάχιο, ένα στρέμμα, ένα ψωροστρέμμα, τώρα που έπεσαν και κάπως οι τιμές και αρχίστε τον αγροτοτουρισμό 365 μέρες το χρόνο. Θα κάνει καλό στα νεύρα σας, στα παιδιά σας (όσοι έχετε), στην υγεία σας, στην αίσθηση της προσωρινότητας και θνητότητας μας, στην επαναπροσέγγιση της φύσης, στην επανεκτίμηση των απλών πραγμάτων, στα λίγα, στα απλά, στα δύσκολα μεν αλλά ανταποδοτικά δε. Το 'χω ξαναπεί, αλλά δε με κουράζει να το ξαναπώ. Πιάστε χώμα, φυτέψτε ζωή, δώστε πράσινο στη γη, κάντε πράξη όλες αυτές τις θεωρητικούρες του ΣΚΑΙ. Ξαναδείτε τον εαυτό σας πιο κοντά στη φύση, σηκωθείτε από καναπέδες, ντιβάνια, πολυθρόνες, καρέκλες, κρεβάτια κτλ κτλ και δώστε νόημα στις νεκρές λέξεις ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, ΠΡΑΣΙΝΟ (όχι της Πανάθα, αν και αυτή είναι όντως νεκρή λέξη), ΦΥΣΗ.

Φυσικά, στο τέλος-τέλος, ο καθένας είναι υπόλογος για τις δικές του πράξεις.

Εγώ εξάλλου τι ξέρω, τίποτα δεν ξέρω.........

Υ.Σ. Είπαμε να γίνουμε ερασιτέχνες αγρότες, αλλά μην καταλήξουμε και ΠΑΟΚ (φτου-φτου)

Η φωνή ζει !!!!

Εγώ πάντως πήρα εισιτήρια. Σίγουρα αν μπείτε στο blog, που είμαι αναγνώστης http://stelioskazantzidis.blogspot.com/2009/07/blog-post.html, θα δείτε τον αντίλογο, για να ΜΗΝ πάτε στη συναυλία. Εγώ ούτε Νταλαρικός είμαι, ούτε Μητροπανικός, ούτε Τερζικός.

Αυτό που ξέρω είναι ότι προ λίγων ημερών, το Σάββατο του 15Αύγουστου και την επόμενη, Κυριακή, κάναμε 2 τρελά γλέντια (ένα σε εστιατόριο κι ένα σε φιλικό σπίτι) με όργανα κι έτσι, παίζαμε grosso-motto 14 ώρες (9 την πρώτη μέρα και 5 την άλλη) συνεχόμενα, και από το σύνολο του ρεπερτορίου το 70-80% ήταν τραγούδια που είπε ο Στέλιος.Κι όχι επειδή ήθελαν οι μουσικοί, επειδή τα ζητούσαν οι άλλοι, οι συμμετέχοντες στο παρακάθ'.

Πέτυχα κι έναν Χαλκιδικιώτη στην ηλικία μου και ήταν σα να γεννηθήκαμε και οι δυό το '38. Ξέραμε και τραγουδούσαμε (μιλάμε τώρα για ΟΛΑ τα κουπλέ) τραγούδια, όχι τα σουξέ, τα λιγότερα γνωστά, τα ξεχασμένα, που δεν παίζονται πουθενά πλέον.

Και περάσαμε αξέχαστα.....

Με το Στέλιο και τα τραγούδια του. Του Παπαϊωάννου, του Καλδάρα, του Τσιτσάνη, του Μητσάκη, του Σούκα, του Κολοκοτρώνη, του Νικολόπουλου, τα ινδικά του, τα τούρκικα του, τα ποντιακά του, τα ντουέτα με τη Μαρινέλλα, τα νεότερα, τις επανεκτελέσεις, ό,τι μπορέσαμε να θυμηθούμε και να πούμε, μεταξύ ζάλης και παραζάλης........

Αυτά. Στέλιος και ξερό ψωμί. Τον αγαπημένο μου κουνιάδο το λένε Στέλιο, τον αγαπημένο μου γαμπρό το λένε Στέλιο, τον καλό μου φίλο Στέλιο (Στέργιο δηλαδή αλλά δεν πειράζει), τυχαίο είναι νομίζεις;;;

Χθες το βράδυ στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης....

Χθες βράδυ στη Νέα Παραλία, απέναντι από τη Γενική Κλινική, μετά την καθιερωμένη ποδηλατάδα, προσέξαμε ότι είχε μια συναυλία με τη φιλαρμονική του Δήμου Θεσσαλονίκης. Την πέσαμε λοιπόν στα τσιμέντα και ακούγαμε την μπάντα. Αυτοί, εκτός από τις παρελάσεις και τις μεγάλες γιορτές, καμμιά φορά παίζουν και για το κοινό. Ωραίο πρόγραμμα, light, λίγα κινηματογραφικά, λίγες ροκ εκδοχές, όπως π.χ. το eye of tiger, αλλά δυστυχώς τελείωσε γρήγορα. Οι μέρες μικραίνουν, το φως δεν έφτανε για να βλέπουν οι μουσικοί κι έτσι μας αποχαιρέτησαν μ'αυτό το κομμάτι.

Ωραία ιδέα, ωραίο ηλιοβασίλεμα μετά μουσικής. Πάντα τέτοια!!

Ο κρεοπώλης μου και ο Κρούγκμαν

Αγοράζω από έναν έμπορα κρέατα που φέρνει από τα Βασιλικά. Μια μέρα και ενώ δεν είχαμε πολλά-πολλά, μια καλημέρα δηλαδή και "βάλε 2 κιλά κιμά", μου πετάει στα κουφά: "Αδερφέ, θα μας φάνε τα hedge funds.". "Μπαρδόν;;" ρωτάω εγώ. "Οι κερδοσκόποι" μου λέει "αυτοί που φτιάξαν τις φούσκες στα στεγαστικά". "Πως-πως;;", συνεχίζω εγώ. "Να πάρετε κανα βιβλίο του Κρούγκμαν, να τα μάθετε" καταλήγει και εγώ πληρώνοντας τον κιμά, προβληματισμένος, μπαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο και αγοράζω.

Πρώτο λάθος: Ποτέ μην πάτε απευθείας απ'το κρεοπωλείο στο βιβλιοπωλείο. Όχι τουλάχιστον πριν φάτε το κρέας. Δεν πάει βρε αδερφέ. Τα βαριά βιβλία είναι σαν τα πικάντικα φαγητά. Θέλουν χρόνο να τα χωνέψεις, σε ζορίζουν πολύ στη διάρκεια και φυσικά μετά σε τσούζει ο πισινός, σκυλομετανοιώνεις, "τι το 'θελα και το διάβασα και χαλάστηκα;".

Από την άλλη όμως είπα: Να ξέρει ο κρεοπώλης και εγώ να πλανώμαι πλάνην οικτράν; Δε λέει.

Το βιβλίο το 'βγαλα όντως με πολύ κόπο, αλλά κυλούσε ωραία το άτιμο. Είναι μόνον 226 σελίδες, από τις οποίες οι 30 είναι του διευθυντή της σειράς του εκδοτικού οίκου, ενός ... ανεκδιήγητου, που βρήκε χώρο να μιλήσει και χώθηκε σα .... Τέλος πάντων, ο κανονικός συγγραφέας σε ανταμοίβει. Με πολλές παλινδρομήσεις (ειδικά μια παράγραφο πρέπει να τη διάβασα 5 φορές μέχρι να σκαμπάσω τι εννοούσε) βεβαίως βεβαίως. Και να σκεφτείς ότι ο τύπος αναφέρει το έχει γράψει σε απλή μορφή για τον ....απλό (δεν ήθελε να πει καμμιά χειρότερη λέξη) αναγνώστη.

Δε νομίζω ότι υπάρχουν επεξηγηματικά σχόλια για να αιτιολογήσεις και να επιβεβαιώσεις το προαιώνιο ρητό: " Η γνώση είναι δύναμη, αλλά και η άγνοια είναι ευτυχία"

Αρχικά ξεκινάει με τρανταχτά παραδείγματα κρίσεων σε εθνικό επίπεδο. Μεξικό, Ιαπωνία, Αργεντινή, Ινδονησία, όλη τη νοτιοανατολικη Ασία, καθώς και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βραζιλία. Οι κερδοσκοπικές πιέσεις, τα πολιτικά ολισθήματα, οι κακοί οικονομικοί σύμβουλοι, καθώς και οι αναποφάσιστοι πάτρονες, παγίδευσαν ή και βούλιαξαν ολόκληρες χώρες. Χώρες με γηγενή πλούτο, φυσικό, αλλά και εργατικό, που θα μπορούσαν να επιβίωναν, θα μπορούσαν να αναπτύσσονταν ομαλά, υπέκυψαν στο νέο οικονομικό σύμπαν της φούσκας.

Διαβάστε για την "παγίδα ρευστότητας" στην Ιαπωνία, πως η "οικογενειακή ευνοιοκρατία" στα τζάκια της Ινδονησίας έδιωξε Δυτικούς επενδυτές, πως η Αργεντινή πνίγηκε στο δημόσιο χρέος, αφού έχασε την μπάλλα με τις νομισματικές ισοτιμίες πέσος-δολαρίων, πως το Μεξικό, λόγω αμερικανοσπουδαγμένων γιάπηδων, πίστεψε στις διακρατικές συμφωνίες, αγνοώντας τη ευμετάβλητη κοινή γνώμη, που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις.

Κι ενώ πιθανόν την Ταϊλάνδη να τη θυμόμαστε μόνο για τα εξωτικά της μέρη, λίγοι θυμούνται, λέει ο Κρουγκ, ότι το κραχ της ήταν το κλασικό παράδειγμα φαύλου κύκλου χρηματοπιστωτικής κρίσης και ότι το καμπανάκι της Ασίας έπρεπε να το ακούσουν όλοι και ιδιαίτερα οι ΕυρωΑτλαντικές Συμμαχίες. Δηλαδή, η απώλεια εμπιστοσύνης στις αγορές οδήγησε σε μεγάλη πτώση του νομίσματος, αύξηση των επιτοκίων και κάμψη της οικονομίας, που αναγκαστικά φέρνει σοβαρά οικονομικά προβλήματα στα νοικοκυριά, εταιρείες, αλλά και τράπεζες, και αναγκάζει σε περαιτέρω απώλεια ενίσχυσης των αγορών κοκ.

Όταν κάπου στη μέση του βιβλίου πιάνει "στο στόμα του" τα hedge funds, το Soros, το μη-τραπεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, αρχίζει και γίνεται αισθητή η άποψη ότι το χρήμα δεν είναι απλώς εργαλείο, αλλά αέρινο, αιθέριο. Το χρήμα πλανάται πάνω μας, γύρω μας. Δεν υπάρχει, είναι αόρατο, αλλά και παντοδύναμο, σαν τη ραδιενέργεια, σαν την αιολική ενέργεια. Είναι κάτι νούμερα, κάτι μηδενικά, σε υπολογιστές και βιβλιάρια, που καθορίζουν τα πάντα.

Π.Χ. μετά το κεφάλαιο "Πολιτικός παραλογισμός", έχει ένα άλλο με τον τίτλο "Κυρίαρχοι του Σύμπαντος", εννοώντας φυσικά όλες τις κερδοσκοπικές μεθόδους.

Και εξηγεί: "Τα hedge funds, τα κεφάλαια αντασφάλισης, δεν αντασφαλίζουν. Κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Προσπαθούν να αποκομίσουν το μεγαλύτερο όφελος από τις διακυμάνσεις της αγοράς, κυρίως με τη μέθοδο της ακάλυπτης πώλησης". Το τι είναι η ακάλυπτη πώληση χρεογράφων, ειδικά εγώ για να το πω με δικά μου λόγια, μάλλον θα μας πιάσει το πρωϊ, οπότε ψάξτε-βρείτε όσοι ενδιαφέρεστε. Οι υπόλοιποι άστα-χ....α.

Πάντως μετά μιλάει για το διαβόητο Quantum Fund του Soros, πολλά από τα "παιχνίδια" του εναντίον θεσμών και κρατών (π.χ. η "επίθεσή" του εναντίον του Χονγκ-Κονγκ το 1992), αλλά και για τη φύση ιδρυμάτων, όπως η Lehman Bros και άλλους εκπροσώπους του σκιώδους τραπεζικού συστήματος.

Εκεί που όμως πραγματικά απογειώνεται η σκέψη, η προβλεπτική του ικανότητα, η, για πολλούς, "μετα-Χριστο-προφητική" του αποδεικτική αξία, είναι όταν τα συγκεντρώνει όλα αυτά τα προηγούμενα παραδείγματα και τα προσαρμόζει στο σήμερα, στην τωρινή κρίση, των ΗΠΑ, της Ευρώπης.

Μιλάει για τη φύση του κτήνους, για τις φούσκες του Γκρίνσπαν, τη μία του χρηματιστηρίου, αλλά κυρίως αυτή του Στεγαστικού, που αγγίζει πάντα περισσότερο κόσμο. Αναλύει τι έγινε με τα επισφαλή αυτά στεγαστικά δάνεια, με τη διαφορά δεικτών τιμών-ενοικίων και δεικτών τιμών-κερδών, με την τρομακτική αύξηση της ανεργίας, με τη δυσκολία απόδοσης αποπληθωριστικών μέτρων, την έλλειψη δυνατότητας υποτίμησης νομισμάτων, όπως το ευρώ, με τη Ρωσία, να ανεβάζει τις ταχύτητες ανάπτυξης, όχι εντελώς με προβλέψιμο ή δόκιμο τρόπο.

Και φυσικά, όπως σε όλους, στο στόχαστρο είναι οι τράπεζες. Βέβαια για το συγγραφέα, αιτία ήταν πρωταρχικά η έλλειψη ελέγχου και περιοριστικών εργαλείων στις ΜΗ-τράπεζες. Αυτούς τους οργανισμούς δηλαδή, που κάνουν τη δουλειά μιας τράπεζας (κατάθεση, επένδυση, χορήγηση δανείων, απόδοση τόκων), αλλά που δεν υπεισέρχονται στις συμφωνίες ελέγχου π.χ. των αποθεματικών τους ή των διαφανών δοσοληψιών ειδικά όσον αφορά τα επιτόκια των βραχυπρόθεσμων χρεογράφων του αμερικανικού Δημοσίου. Τρέχα-γύρευε. Πάντως αποδίδει σημαντικό ρόλο σ'αυτές τις αβλεψίες για το πως οδηγηθήκαμε (κακά τα ψέμματα, όλοι μαζί, στο ίδιο καζάνι) στην ύφεση, στην κρίση, στην πτώχευση.

Όποιος το διαβάσει υποσυνείδητα θα κάνει συνεχώς συνειρμούς με τα δικά μας, τη δική μας πραγματικότητα, τη δική μας φούσκα, τη δική μας χρεωκοπία. Θα βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα όχι τόσο για το ΠΩΣ έγινε, αλλά για το γιατί. Θα μου πεις, καλά αυτό είναι εύκολο, κι εγώ το ξέρω. ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΣΚΟΤΩΜΑ, ΜΑΛ.....ΕΣ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ!

Ναι αλλά ο άλλος στο λέει επιστημονικά, όμορφα, περίπλοκα. Σου βάζει όρους όπως ανατιμητικές θέσεις δανεισμένων τίτλων, συρρίκνωση της καταναλωτικής πίστης, κλίμακα χρηματοπιστωτικού χάους και εσύ λες: Μπα δε λέει για μένα, ο δίπλα την έκανε την πατάτα.

Όχι δικέ μου, εμείς την κάναμε, με χιλιάδες τρόπους. Δάνεια, υπερχρέωση, πιστωτικές κάρτες, υπεραγορές, έλλειψη πρωτοβουλιών στην επιχείρηση, παγιωμένες και ξεπερασμένες θέσεις στην πολιτική, εκεί που χρειάζεται ευελιξία και προσαρμοστικότητα, αρτηριοσκληρυντικά μυαλά παντού και ένα γιγάντιο βόλεμα σε κοινωνικοοικονομικούς κλάδους, που αλλού τους έχουν κάνει ήδη μνημόσυνα.

Αυτά. Διαβάστε πάντως. Κρούγκμαν και ξερό ψωμί. Εγώ σας τα 'λεγα, λέει. Εσείς ...την παίζατε .....την τρομπέτα. Τώρα η μπάντα σχόλασε. Ώρα για συμμάζεμα.

Καληνύχτα σας. κύριοι. ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ......ΞΑΝΑ!!

Είμαστε για σκότωμα........Όλοι.

Το Ελληνικό Γένος είναι για σκότωμα. Αναμφισβήτητα μαζί με πολλά άλλα γένη, αλλά εμάς μας νοιάζει το δικό μας. Αυτό έχουμε, μ'αυτό ασχολούμαστε. Παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία με διάφορα άλλα, μολαταύτα αυτό δεν το εμποδίζει να έχει-από μια άποψη-μια ιδιαίτερη αηδιαστική μοναδικότητα. Ναι όντως, είμαστε μοναδικοί στο είδος της μαλ...ίας που βαράμε. Και μάλλον αυτό τονίζεται ιδιαίτερα τα καλοκαίρια.

Μάλλον παίζει ρόλο το γεγονός ότι σχεδόν όλοι κυκλοφορούμε γυμνοί. Με μαγιώ, κάποιοι χωρίς, με τα εσώρουχα, επίσης κάποιοι χωρίς. Όλη η αλήθεια μας γυμνή. Όταν είσαι όπως σε γέννησε η μάνα σου, δύσκολα ξεχωρίζεις αν είσαι οικοδόμος, αρχιμανδρίτης ή εφοπλιστής. Εκτός αν καπνίζεις καμμιά πουράκλα ή έχεις κανα τεράστιο παπαδόμουσο. Τότε φαίνεται.

Για τους περισσότερους όμως, το καλοκαίρι δίνει την ευκαιρία να αποδείξουν τον πραγματικό τους εαυτό, μακριά από τα κουστούμια του θεατρικού χειμώνα και τις μάσκες των υποχρεώσεων. Οι διακοπές, η χαλαρότητα, η διάθεση της διαφυγής και της απόδρασης από σκοτούρες και άγχη αναδεικνύουν σε όλο το μεγαλείο την ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.

Ο παπαρόμαγκας με την κομμένη εξάτμιση που περνάει μεσημεριάτικα γκαζώνοντας στα 480 dB σπάζοντας τύμπανα και archidia

ξυπνάει τη θεία που τσιρίζει και ουρλιάζει στο Γιωργάκη για να φάει όλο το καρπούζι του και που την έχει αγανακτήσει με τις αναποδιές του από τότε που τον άφησε

η μάνα του, για να πάει διακοπές στο νησί, να βγάλει έξω άφοβα τα πενηνταριασμένα πεσμένα στήθη της και βγάζοντας όλη την υστερία της πάνω

στον άντρα της που θα ξαπλάρει σα βόδι στην παραλία, σκαλίζοντας τη μύτη του και χαζεύοντας τις μικρές Ρουμάνες με τα στρινγκ, αφήνοντας τα σάλια να πέφτουν πάνω

στην άμμο που τη βρωμίζουν όλοι αυτοί οι κάφροι που νομίζουν ότι τους ανήκει για να την κάνουν σαν το σπίτι τους,

στο σπίτι, εκεί που εκεί πέφτει το ξύλο της αρκούδας, από τον πατέρα στη μάνα, από τη μάνα στο γιό, από το γιό στην κόρη από την κόρη στις κούκλες της, μέχρι κι αυτή η κακομοίρα να βρει

έναν άντρα, που να της κάνει τα παιδιά της, στα οποία να ξεσπάει τα νεύρα της, αφού δεν επιτρέπεται να τα ξεσπάει

στο γκόμενο, το παιδαρέλι που μόλις αγόρασε την καινούρια Jeepάρα για να τη δείχνει στην πλατεία του χωριού, που την περπατάει για 5 χιλιόμετρα τη μέρα και τη φτύνει μην του τη ματιάξει

ο ψωροζηλιάρης συνάδερφος, που από τη ζήλεια του πήρε το φιατάκι του, μεθυσμένος και λίγο πριν σκοτωθεί σ'ένα χαζοτροχαίο, τον πήγαν στο κέντρο υγείας, που εκεί συνάντησε

το ψωροφαντασμένο κωλόπαιδο, τον αγροτικό, που νομίζει ότι είναι ο Θεός και αποφασίζει για τις ζωές των άλλων, όντας παντελώς άσχετος και που φτηνά τη γλύτωσε προχτές που μπούκαρε

ο τσαμπουκαλής του χωριού να τον πλακώσει στο ξύλο, ο "γαμώ και δέρνω" τύπος, που τράβηξε την πρέζα του και ήρθε για να ζητήσει και τα ρέστα, όταν του είπαν ότι έχει AIDS, που μάλλον κόλλησε

απ'το πορνίδιο της γειτονιάς, που παλιά το βίαζε ο πατριός του και τώρα την παίρνει για μία δόση κόκας,

ο εισαγγελέας της διπλανής επαρχιακής πόλης, που καλύπτει όλη τη βρωμιά που βλέπει κάτω από το χαλάκι της βίλας του που έχτισε χάρη στα μαύρα ναρκοευρώ, που του χαρίζουν

οι νταβατζήδες και οι έμποροι όπλων, που λανσάρονται σα μάγκες στις μεγάλες πόλεις και βάζουν στη δουλειά

όλα εκείνα τα κακόμοιρα αγοροκοροτσάκια, τα βαποράκια της θλίψης, με τη μισή ζωή ήδη στον τάφο, που καμμιά φορά θυμούνται ότι αυτοί είναι η νέα γενιά, που θα αλλάξει την Ελλάδα, όπως λέει και

ο ξεφτιλοβουλευτής, όταν κι αυτός θυμάται τα κορόϊδα που τον ψηφίζουν και που αρπάζει ότι μπορεί και από όπου μπορεί, που γλείφει για την ψήφο ως και την

κυρά-Γεωργία, η οποία κάνει τα στραβά μάτια όταν βλέπει το γιόκα της να μπαίνει στο μπουρδέλο του χωριού, αλλά προσέχει εάν έχει απλώσει λάθος σώβρακα η απέναντι κυράτσα, που μάλλον θα είναι

του κανακάρη της, που τον έστειλε στην Αγγλία, να σπουδάσει γραφιστικές τέχνες κι αυτός γύρισε με 67 σκουλαρίκια και έναν Ινδό γκόμενο,

ο οποίος έχει έναν ξάδερφο, που ήρθε μετανάστης στην Ελλάδα και τώρα φυτοζωεί σε ένα υπόγειο στον Άγιο Παντελεήμονα, σκάβοντας κάθε βράδυ στους σκουπιδοτενεκέδες και βλαστημώντας την τύχη του και το

δουλέμπορα, που τον έφερε και που δεν είναι άλλος απ'τον υπάλληλο του Λιμενικού του νησιού, που τσίμπησε τα ευρώ απ'τον Τούρκο "συνάδελφο" και έτσι μπόρεσε και πάντρεψε

την αδερφή του με το χαζοβιόλη κι άβγαλτο κτηματομεσίτη, που ήρθε απ'την Αθήνα για να αποκατασταθεί, χωρίς να τον νοιάζει αν την έχει πάρει όλο το Βόρειο Αιγαίο, και ο οποίος πουλάει κοψοχρονιά τα κτήματα

των κακομοίρηδων νησιωτών, που βαρέθηκαν να περιμένουν τους τουρίστες που δεν έρχονται, λόγω κρίσης και που χρεώνουν μια αγγουροντομάτα 5,5€, γιατί είναι βιολογική,

σαν τα αγγούρια, που τρώμε όλοι εμείς, οι λίγο καλύτεροι, όλες τις μέρες, όλους τους μήνες, όλη τη χρονιά, όλα τα χρόνια και τους αιώνες, από αυτό το αρχαιο-ελληνικο-ρωμαϊκο-βυζαντινο-τουρκο-χριστιανικο-νεοελληνικό ανθρωπομάνι, που καλούμε συμπατριώτες μας.

Και που μας προκαλεί καθημερινή αηδία, ειδικά το καλοκαίρι. Όταν βλέπω να σκοτώνονται κυριολεκτικά στους δρόμους και στις ασφάλτους άνθρωποι χρήσιμοι αλλά και άχρηστοι, προφανώς, όταν τους βλέπω να "σκοτώνονται" στα μπαρ και στα σκυλάδικα και στα μεταλάδικα, με όλες τις ουσίες που διαλύουν νου και σώμα, όταν βλέπω να "σκοτώνονται" οικογένειες, μπαμπάς με μαμά, αδέρφια μεταξύ τους, θειός με ανηψιό, όταν βλέπω να "σκοτώνονται" για 20 και 50 € ή για μια θέση parking, όταν βλέπω να σκοτώνονται για να έχουν κάτι να πονέσουν,

τότε λέω : "Καλά να πάθουμε, να εξαφανιστούμε από προσώπου Γης. Αφού έτσι κι αλλιώς, είμαστε για σκότωμα..."

Γεράσαμε Γεράσιμε.....

......που λέει κι ο τεράστιος Αρκάς.

Τα νιάτα του κανείς τα διασκεδάζει όπως μπορεί κι όπως προλάβει
και όχι όπως τα φαντάζεται.

Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι η περίοδος ακμής κρατάει ελάχιστα.
Το πριν το βιάζεις, το ξοδεύεις στο να μεγαλώσεις γρήγορα.
Είσαι ανυπόμονος γι'αυτά που θα 'ρθουν. Προετοιμασία, λες, είναι. Μέχρι να αρχίσει η γιορτή.

Ώσπου να μπεις όμως στο κέφι και να αρχίζεις να χορεύεις, να τα δίνεις όλα, κάπου χάνεσαι, μπερδεύεις την ώρα, ίσως πήγες αργά στο πάρτυ.......
Και τώρα τελείωσε.
Τα μαζεύουν τώρα, το πανηγύρι σχόλασε.

Κάποιοι διαμαρτύρονται. "Μα δεν πρόλαβα ούτε ένα γύρο να κάνω",
" Όχι εγώ, θα συνεχίζω να χορεύω, θα συνεχίζω να τραγουδάω".

Αλλά και η μουσική σταμάτησε και χωρίς αυτοί φαίνονται μάλλον γελοίοι αυτοί που νομίζουν ότι θα παρατείνουν τη διασκέδαση, χοροπηδώντας στα μουγγά.

Οι πιο νηφάλιοι το αντιλαμβάνονται νωρίς και αρχίζουν την έξοδό τους, την πτώση τους με μαλακό τρόπο. Αδειάζουν την πίστα να έρθουν οι επόμενοι, παίρνουν τα ποτήρια τους, φεύγουν από τα τραπέζια, γενικώς αδειάζουν τη γωνιά.

Δεν αντιλέγω ότι είναι αρκετοί αυτοί που περίμεναν απ'την αρχή στο πάρτυ. Όταν εμείς ξεκινούσαμε να έρθουμε, αυτοί ήδη είχαν μπει στην πρώτη σούρα. Είχαν ήδη ξεσκιστεί στο χορό και στο χορο..πήδημα, ίδρωσαν, ξεϊδρωσαν, ξαναίδρωσαν, του'δωσαν και κατάλαβε.
Όταν τους βλέπαμε τόσο τρελαμένους, τόσο ωραία να ξεφαντώνουν, το μόνο που μας γλύτωνε απ'την ατελείωτη ζήλεια ήταν η σκέψη: "Που να ξεραθείς στον εμετό και στη διάρροια και στο hangover, παλιοκερχανατζή!"

Εμείς, οι Γεράσιμοι, μια ζεμπεκιά προλάβαμε στο τέλος, την ώρα που βαριόταν ο μπουζουξής κι ήθελε να πάρει το μεροκάματο και να φύγει. Ίσα-ίσα μια-δύο γουλιές απ'τα μισοτελειωμένα μπουκάλια και κανα τελευταίο καναπεδάκι ή και κανα παιδάκι.
Μετά, είπαμε να πάμε για κανένα πατσά, ίσως κάνα τέϊο, καμμιά παπάρα, χράτσα-χρούτσα με τις μασελίτσες μας. Άϊντε και καλή ψυχή.

Και αυτά ισχύουν για τα φυσιολογικά δεδομένα, τη φύση αυτούσια. Τώρα που μαζεύω τα τελευταία της παραγωγής από τα ντοματίνια μου, κάθομαι και σκέφτομαι. Φύτεψα βιολογικούς σπόρους μέσα Μάρτη, περίμενα την ανάπτυξη σιγά-σιγά με μεταφυτεύσεις σταδιακά σε μεγαλύτερες γλάστρες μέχρι τέλη Μάη, που τα μετέφερα στο χώμα. Άρχισε η ωρίμανση δειλά να γίνεται τον Ιούνη και προς το τέλος του μήνα είχα παραγωγή. Όχι τρελά πράγματα, αλλά αρκετά ώστε να μας περισσεύουν για γείτονες και φίλους. Αυτά χωρίς λίπασμα, χωρίς φάρμακα, χωρίς τεχνητές μεθόδους. Καθαρή βιολογική καλλιέργεια, με κομπόστ και συγκαλλιέργειες. Τώρα που είμαστε σχεδόν στα μέσα του Αυγούστου, οι περισσότερες ρίζες πνέουν τα λοίσθια. Αυτό ήταν. Τέλος. Σε λίγες μέρες ή καμμιά εβδομάδα, θα τα ξεριζώσω, αφού κρατήσω κάποιους σπόρους για του χρόνου, για τη συνέχεια του είδους. Θα τα ανακυκλώσω και θα περιμένω την καινούρια άνοιξη.........
Πιθανόν αν είχα βάλει χημικά ενισχυτικά να κρατούσε παραπάνω, να είχα μεγαλύτερη απόδοση. Γιατί όμως;;; Για να χαλάσω και το χώμα και για τις επόμενες σοδειές;

Έχω την εντύπωση ότι είναι τόσο προφανής η μεταφορά στη δική μας ανθρώπινη φύση και ζωή, που δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Έτσι όμως για να 'χαμε να λέγαμε, ας ανακεφαλαιώσουμε.

Βρεφονηπιακή, παιδική, εφηβική ηλικία, άντε και λίγο μέχρι τα 25 αποτελούν τα προεόρτια, την παραμονή του γλεντιού, την αγρύπνια, που αναγκάζεσαι να υποστείς για να απολαύσεις την επόμενη μέρα. 25-30% του συνολικού σου χρόνου. Πολύ κατ'εμέ, αλλά μάλλον αυτή είναι η σημασία στην ανάπτυξη ενός ανθρώπου. Θέλει μπόλικη δουλειά, πολύ ιδρώτα, πολλή φροντίδα, να είσαι από πολύ κοντά στο μεγάλωμα του, να το αγαπάς, όχι όμως τόσο ώστε να το πνίγεις. Σιγά-σιγά να του δίνεις το χώρο που του χρειάζεται, να απλώσει τις ρίζες του, να βαθύνει το ρίζωμα για να αντέξει τις μπόρες που θα ΄ρθουν. Και απαραίτητα να το κλαδεύεις. Υπάρχει απαράβατος νόμος της Γεωπονίας που λέει ότι όσο πιο έντονο το κλάδεμα, τόσο δυνατότεροι οι κλώνοι. Ό,τι κακό, ό,τι άσχημο, ό,τι περιττό βλέπεις πάνω του, κόψ'το νωρίς. Πρέπει. Για το καλό του. Στην αρχή θα σε βρίζει, θα πληγωθεί. Αργότερα όμως θα σε ευγνωμονεί και θα το καταλάβει. Αν από ψεύτικη συμπόνοια ή από βαρεμάρα ή από έλλειψη χρόνου ή από απλή αδιαφορία, το αφήσεις με τα παραπανίσια, αυτά θα γίνουν βαρίδια στην υπόλοιπη του ζωή και θα το κρατήσουν χαμηλά στο χώμα. Μην κάνεις αυτό το λάθος.
Επίσης, υπάρχουν είδη (σαν τις ντομάτες) ανθρώπων που πάνω στο άνθος, μόλις σκάσει το λουλούδι δε θέλουν πολύ πότισμα. Πρέπει να τα αφήσεις μόνα τους να ψάξουν όσο νερό χρειάζονται. Αλλιώς θα τα σαπίσεις. Υπάρχουν όμως και άλλα είδη που χωρίς το νερό σου, το τακτικό σου πότισμα, με κουβέντα και με κατανόηση, θα ξεραθούν. Εσύ πρέπει να αναγνωρίσεις από πριν τι είδους είναι το βλαστάρι σου. Μπορεί από αδερφό σε αδερφό να διαφέρουν.

Και έρχεται η ώρα του γλεντιού, του καρπού, της γλύκας. Ε ρε και τι γλύκα είναι αυτή! Χρώματα, μυρωδιές, γεύσεις. Ω ρε μάνα μου γεύσεις. Να φας, να φας, να σκάσεις. Πάρε και κόψε, μύρισε και γεύσου όλα τα όμορφα.
Τώρα φυσικά είναι που έρχονται και τα παράσιτα, που θέλουν να σε εκμεταλλευθούν. Διώξ'τα νωρίς, μην τα αφήσεις να σε αγγίξουν καν. Το γλέντι όπως είπαμε όμως κρατάει 15-20% του χρόνου σου. Πότε μέλωσες, πότε στράγγισες.

Και μετά μαραγγιάζεις. Σε dt γίνεσαι αλοιφή. Και μένεις να βλέπεις τα χάλια σου στον καθρέφτη. Ας μην ξεφτιλίζεσαι με φτιασίδια και χημικά μέσα παράτασης μιας γελοιότητας. Ό,τι έκανες έκανες, μετά "μαζεύεις". Και συρρικνώνεσαι πολύ γρήγορα. Ούτε που το παίρνεις χαμπάρι πότε "σα λουλούδι κάποιο χέρι θα σε κόψει μιαν αυγή". Ξερίζωμα κανονικό.

Και εκεί που χάνεσαι, ευχάριστη σκέψη παραμένει η θύμηση των σπόρων που άφησες, η σκέψη ότι τους κράτησες όσο αγνούς μπορούσες αλλά και ανθεκτικούς στις αρρώστιες των καιρών. Ας συνεχίσουν τώρα αυτοί....

Εν οίδα, πλήρης μελαγχολίας στα 76 του.




'Αντε και για να μην κλείσω τόσο "χαλασμένος", μπορεί τα χρόνια που θα 'ρθουν να αλλάξουν τις απόψεις, όπως έγινε και πιο παλιά
.......Όταν έφτανες 50 στην παλιά την εποχή.........



Αφιερωμένο στο φίλο μου Ζαμπέτα, που ελπίζει ακόμα.......
Βέβαια του ταιριάζει λίγο το "....ήθελες δύο νοσοκόμες και μια μόνιμη γιατρό..."

Το Σόϊ μου (...μώ)

Μετά τη μάνα και τις μαμάδες, παίρνω αμπάρριζα και βγαίνω...

Σόϊ: Soy=οικογένεια, φυλή

Τι είναι το αίμα; Τι είναι η συγγένεια; Είναι μια κληρονομική αναμφισβήτητη διαδοχή; Είναι ένα απαραίτητο κοινωνικό στοιχείο συνεκτικότητας; Είναι μια μέγγενη πίεσης, φόρτισης και κατασκευής συμπεριφορών μέσω δημιουργίας ενοχών;; Είναι ένα εφεύρημα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας για ιδιοκτησία;; Είναι μια αόρατη σχέση που καταδυναστεύει όλη την ανθρωπότητα από την έναρξη της ;;

Τα ρητορικά ερωτήματα παραπάνω είναι υπερβολικά ως ένα βαθμό και απόλυτα ειλικρινή σε ένα άλλο. Οι συγγενικές σχέσεις και οι κοινωνικές προεκτάσεις τους, σε οποιαδήποτε στιγμή της Ιστορίας μας κι αν μελετηθούν, αποτελούν για τους περισσότερους σημείο ορισμού. Όλοι μας θεωρούμε αυτό το φοβερό μοντέλο "πυρηνικής" οικογένειας (παππούδες, γιαγιάδες, θειοί, ξαδέρφες, κουνιάδοι και λοιποί παρατρεχάμενοι) σαφώς ανώτερο από την ψυχρή και κενή συναισθημάτων (;) δυτικοευρωπαϊκή ολιγομελή οικογένεια. Οι Έλληνες ετυμολογικά συγχέουν την οικογένεια με το ευρέως διαδεδομένο και διαδεδομένως ευρύ ΣΟϊ. Το συγγενολόϊ, ο ξαδερφοσυμπεθερομπαρμπαδοβαφτιστηροκουνιαδοανιψοαχταρμάς, που μερικές φορές έχει τη χάρη του, αλλά με τη μορφή που έχει πάρει σήμερα πιο πολύ σε στραγγαλίζει παρά σε αγκαλιάζει. Γ....ώ το σόϊ μου δηλαδή.

Ας μιλήσουμε υποθετικά τώρα. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν πέντε αδέρφια αγαπημένα, που παντρεύονται και κάνουν το λιγότερο από δύο και τρία παιδιά, τα οποία κι αυτά παντρεύονται και κάνουν κι αυτοί από 2-3 και κάποιοι από αυτούς κάνουν 2-3 παιδιά. Μιλάμε για καμμιά 50-55αριά και βάλε. Όλοι αυτοί είχαν προβλήματα με τους συγγενείς. Ο καθένας με τον εαυτό του, με το δίπλα του συγγενή, με το μακριά του συγγενή. Ας πούμε μέσο όρο 3 προβλήματα ο καθένας, μέσα στο σόϊ. Αυτά τα περίπου 150-170 προβλήματα μαζευόντουσαν κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα, γιορτές και επετείους, να κουτσομπολέψουν, να γκρινιάξουν, να ρίξουν χολή και δηλητήριο, ο ένας στον άλλον. Υποννοούμενα, διφορούμενα σχόλια, κακεντρεχή βλέμματα και ψου-ψου-ψου στα κρυφά. "Είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα". Έτσι περνούσαν τα χρόνια και ο αφελής τύπος πίστευε στην ατμόσφαιρα αυτή και στο συναίσθημα που νόμιζε ότι εξέπεμπε.

Μετά πήρε το μπλε χάπι (προφανώς όχι το viagra, βρώμικα μυαλά!) και είδε μπροστά του όλο το Matrix. Ψευτιά, υποκρισία, κακομοιριά, κακία και φθόνος. Διαζύγια που δε γίνονται "για χάρη των παιδιών", ξύλο και οικογενειακή βία, κλοπές και απατεωνιές "μεταξύ μας", μέχρι απειλές με όπλα μεταξύ αδερφών και άνθρωποι που δε μιλούν για χρόνια. Όταν ακούς για εγκλήματα συγγενών, απορείς αρχικά, αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα,.......καταλαβαίνεις.
Το σόϊ είναι η δική μας Φαμίλια. Σε σκοτώνω από την πολλή αγάπη και ζήλεια. "Τα αδέρφια δε χωρίζουνε, η μοίρα το 'χει γράψει κι ανάμεσά τους όποιος μπει φωτιά να τον εκάψει" τραγούδι του Καλδάρα. Τα αδέρφια δε χωρίζουνε, αλλά μπορούν να αλληλοσκοτωθούν.

Εξάλλου οι εμφύλιοι είναι χαρακτηριστικό χαμηλών πολιτισμικά λαών. Οι Άγγλοι τον έκαναν τον 17ο αιώνα, οι Γάλλοι στο τέλος του 18ου, οι Αμερικανοί τον 19ο, εμείς το 1944, οι Γιουγκοσλάβοι το '90, οι Τούρκοι ακόμα δεν ξεκαθάρισαν πότε θα τελειώσουν.
Σα λαός δηλαδή είμαστε για σκότωμα (έχω και άλλο post παρακάτω).
Αλλά τα σόγια και τα τζάκια, πάνω απ΄όλα. Οι Φαμίλιες, εξάλλου, με τα ένοχα μυστικά τους στηρίζουν τις Τοπικές Κοινωνίες, που επανατροφοδοτούν με υλικά και άϋλα μέσα (ρουσφέτια)ξανά τις οικογένειες.

Ξαναγυρίζω στο παράδειγμα. Ο τύπος με το μπλε χάπι βρίσκει έναν ξάδερφο του, τον καλύτερο ξάδερφό του έως τώρα. Υπάρχουν πολλά χαμένα επεισόδια μεταξύ τους και προφανώς και πολλά λόγια. Προσπαθεί να δει κάτι από το παλιό Matrix μες στα μάτια του, αλλά το μόνο που καταφέρει να πει φεύγοντας είναι: " Χάρηκα που σε είδα φίλε" γεμάτο ψευτιά και ανειλικρίνεια.
Τέλος εποχής, λέει και οι γέφυρες πίσω του ανατινάζονται με μια φράση.

Οι δεσμοί δεν είναι ποτέ άρρηκτοι, ακόμα κι αυτοί του αίματος. Ειδικά αυτοί του αίματος, κρίνονται πιο αυστηρά, λόγω της συσφιγκτικής τους δύναμης. Και σίγουρα, όταν είναι να σπάσουν, πρέπει να σπάσουν. Κι όχι να μπαίνει φορμόλη για να τους διατηρεί.
Σπας τα δεσμά, τις αλυσίδες, τα επώνυμα και τις καταγωγές. Δεν ελπίζεις, δεν πιστεύεις, είσαι ελεύθερος να επιλέξεις.

Ο τύπος όταν κάνει παιδιά θα τους πει ότι πρώτα θα είναι φίλοι και μετά αδέρφια.
"Γιατί το φίλο σου τον επιλέγεις, τον τεστάρεις και το βαθμολογείς καθημερινά, ενώ το συγγενή σου, το αίμα σου το φεσώνεσαι εφ'όρου ζωής. Κι αυτό είναι αφόρητο" είπε.

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, αλλά και η φυγή είναι δυνατό πεπρωμένο

Καλή νύχτα σας

Το σκάκι

Ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη

Τέσσερα από τα πιο σπουδαία μυαλά που έχω συναντήσει ήταν δύο "άρρωστοι" με το σκάκι και δύο άλλοι μουσικοί, των ανώτερων θεωρητικών και της Πυθαγόρειας αντίληψης.

Όσον αφορά το πρώτο, κάνω σημαντικά βήματα να το κατανοήσω με όρους πολεμικής, με όρους μάχης, αλλά και με όρους κοινωνικούς. Μαζί με τη νεότερη γενιά, ξεκινώντας από το μηδέν, πιάνουμε το νήμα αυτού του......του......... Μα τι είναι όντως; Παιχνίδι;; Άθλημα;;; Πνευματική άσκηση και σπαζοκεφαλιά;; Τέχνη;; Συνδυασμός τεχνικών και αριθμητικών πράξεων, μαζί με μια οξυμένη μνημονική ανάκληση γνωστών κινήσεων, που καθώς αναπρογραμματίζονται σε κάθε παρτίδα καταλήγουν κάθε φορά σε μια διαφορετική σειρά.

Εντάξει ρε φίλε, αν χρειάζεσαι 30 λέξεις για να περιγράψεις μια λέξη με 5 γράμματα, καήκαμε.

Σκάκι λοιπόν. Παιχνίδι της υπομονής και της βαρεμάρας;;

Γιατί μη μου πεις ότι εκεί που κάθεσαι με τη φραπεδούμπα και γουστάρεις χαβαλέ, λες " Έλα ρε δικέ μου να σε παίξω μια σκακιεριά να σε ρίξω στ'αυτιά". Δύσκολο ε;; Άρα για ποιούς είναι ;;; Οι αργόσχολοι έχουν άπειρο χρόνο, αλλά δεν έχουν αντοχή στη συγκέντρωση. Οι βιαστικοί θέλουν να ξεμπερδεύουν στο τσακ-μπαμ, οι γκατζετάκηδες και οι geeks προτιμούν κάργα PlayStation και οι ανεγκέφαλοι είναι απλώς ποδοσφαιρόφιλοι (ΠΑΟΚ, Άρης και τέτοια).

Άρα μένουν οι ξενέρωτοι και οι κουλτουριάρηδες. Ας επιλέξουμε τους δεύτερους, έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλώς για να αποφύγουμε τους πρώτους.

(Ξανα)μαθαίνουμε σκάκι, με βιβλία και ασκήσεις και ξαναανακαλύπτουμε την Αμερική. Συγκεκριμένα τη Ρωσία, την Αυστρία, την Ιταλία και άλλες παραδοσιακές δυνάμεις στο χώρο. Θέλει βέβαια ακόμα μπόλικο ψάξιμο, αλλά όλα ξεκινούν με τον πατροπαράδοτο τρόπο.

Μπες στο παιχνίδι και παίξε.

Κάθησε στα ξύλα μπροστά και πειραματίσου. Όρμα με τα πιόνια, πάρε εδαφική υπεροχή μόνο με τους ίππους και έναν αξιωματικό, αναπτύξου από τα πλάγια με βασίλισσα και ίππο, σούρε έξω νωρίς τους πύργους για υποστήριξη, δούλεψε την παλιά Ισπανική παρτίδα, παίξε τη βαριάντα του Νίμτσοβιτς στην άμυνα του Φιλιντόρ, χασομέρα στα φινάλε με πύργους ή με ελαφρά κομμάτια, βρες τις παγίδες στην κεντρική παρτίδα ή το κεντρικό γκαμπί, παιδέψου με σκακιστικά προβλήματα ή ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Αν δε τα βρεις, μη στεναχωριέσαι, δεν είσαι ηλίθιος, απλώς μέτριο μυαλό. Δεν είναι μεγάλη ζημιά. Το ότι είσαι απλώς σκέτο μυαλό, ε φτάνει, μην είμαστε κι αχάριστοι.

Πάντως και για να κλείσω, με την πτωχή μου εμπειρία και χωρίς να περάσω από ομάδες και σχολές (Μπρρρρ και μόνο που είπα ΟΜΑΔΕΣ και ΣΧΟΛΕΣ ανατρίχιασα. Μακρυάάάά!!!), θεωρώ ότι το σκάκι είναι άλλο ένα φοβερό, ιστορικά αποδεδειγμένο, εργαλείο διαπαιδαγώγησης και ανατροφής παιδιών, ψυχών και παιδευμένων ανθρώπων γενικώς. Σίγουρα βολεύει και ως "να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί, αλλά με το Alzheimer ποιός θυμάται τι...".

Προτείνω ρετρό έκδοση του 1967 "Το σκάκι. Πλήρις ανάπτυξις της θεωρίας και η πρακτική της εφαρμογή" του Τάσου Σιαπέρα.

Αυτά και καλές μάχες (στους πολεμιστές που σχεδιάζουν με το μυαλό).

Οι υπόλοιποι μπανιαριστείτε άφοβα, δεν πειράζει. Έχει και κουφόβραση........

Μπόκα είναι....Θα περάσει !!!

Ήταν Τετάρτη απόγευμα, σχετική ηρεμία. 'Ωσπου ξέσπασε μια μπόκα.

Έριξε πολύ πράμα, αλλά το καλό με τις μπόκες είναι ότι έρχονται για λίγο, τα δίνουν όλα και φεύγουν γρήγορα. Εμείς βέβαια δεν τη φάγαμε και πολύ στα μούτρα. Λίγο μας πιτσίλισε, να έτσι μια πλατς και ..γειά σας.

Άμα σε πιάσει μπόκα, καλό είναι να έχεις στέγαστρο από πάνω, μην είσαι τελείως κάμπριο. Φυσικά, άμα αγριέψει η μπόκα, μπορεί να ασχημύνει η φάση, αλλά χθες εγώ τη βρήκα λίγο ..νερουλή την μπόκα. Ούτε δυνατή ήταν, ούτε γρήγορη, ούτε καν μας ίδρωσε.

Δε λέω, οι μπόκες άμα βρίσκονται έξω απ'τα νερά τους δεν τρελαίνονται και δεν τα δίνουν όλα. Αλλά η χθεσινή μπόκα ήταν μάλλον δυσφήμιση για τις παρόμοιες μπόκες.

Μπόκες, καταιγίδες, νεροποντές. Λίγο δροσίζουν και μετά ξανά ζέστα. Τα κεφάλια μέσα....

Άρα όντως. Μπόκα ήταν και πέρασε...