Το σκάκι

Ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη

Τέσσερα από τα πιο σπουδαία μυαλά που έχω συναντήσει ήταν δύο "άρρωστοι" με το σκάκι και δύο άλλοι μουσικοί, των ανώτερων θεωρητικών και της Πυθαγόρειας αντίληψης.

Όσον αφορά το πρώτο, κάνω σημαντικά βήματα να το κατανοήσω με όρους πολεμικής, με όρους μάχης, αλλά και με όρους κοινωνικούς. Μαζί με τη νεότερη γενιά, ξεκινώντας από το μηδέν, πιάνουμε το νήμα αυτού του......του......... Μα τι είναι όντως; Παιχνίδι;; Άθλημα;;; Πνευματική άσκηση και σπαζοκεφαλιά;; Τέχνη;; Συνδυασμός τεχνικών και αριθμητικών πράξεων, μαζί με μια οξυμένη μνημονική ανάκληση γνωστών κινήσεων, που καθώς αναπρογραμματίζονται σε κάθε παρτίδα καταλήγουν κάθε φορά σε μια διαφορετική σειρά.

Εντάξει ρε φίλε, αν χρειάζεσαι 30 λέξεις για να περιγράψεις μια λέξη με 5 γράμματα, καήκαμε.

Σκάκι λοιπόν. Παιχνίδι της υπομονής και της βαρεμάρας;;

Γιατί μη μου πεις ότι εκεί που κάθεσαι με τη φραπεδούμπα και γουστάρεις χαβαλέ, λες " Έλα ρε δικέ μου να σε παίξω μια σκακιεριά να σε ρίξω στ'αυτιά". Δύσκολο ε;; Άρα για ποιούς είναι ;;; Οι αργόσχολοι έχουν άπειρο χρόνο, αλλά δεν έχουν αντοχή στη συγκέντρωση. Οι βιαστικοί θέλουν να ξεμπερδεύουν στο τσακ-μπαμ, οι γκατζετάκηδες και οι geeks προτιμούν κάργα PlayStation και οι ανεγκέφαλοι είναι απλώς ποδοσφαιρόφιλοι (ΠΑΟΚ, Άρης και τέτοια).

Άρα μένουν οι ξενέρωτοι και οι κουλτουριάρηδες. Ας επιλέξουμε τους δεύτερους, έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλώς για να αποφύγουμε τους πρώτους.

(Ξανα)μαθαίνουμε σκάκι, με βιβλία και ασκήσεις και ξαναανακαλύπτουμε την Αμερική. Συγκεκριμένα τη Ρωσία, την Αυστρία, την Ιταλία και άλλες παραδοσιακές δυνάμεις στο χώρο. Θέλει βέβαια ακόμα μπόλικο ψάξιμο, αλλά όλα ξεκινούν με τον πατροπαράδοτο τρόπο.

Μπες στο παιχνίδι και παίξε.

Κάθησε στα ξύλα μπροστά και πειραματίσου. Όρμα με τα πιόνια, πάρε εδαφική υπεροχή μόνο με τους ίππους και έναν αξιωματικό, αναπτύξου από τα πλάγια με βασίλισσα και ίππο, σούρε έξω νωρίς τους πύργους για υποστήριξη, δούλεψε την παλιά Ισπανική παρτίδα, παίξε τη βαριάντα του Νίμτσοβιτς στην άμυνα του Φιλιντόρ, χασομέρα στα φινάλε με πύργους ή με ελαφρά κομμάτια, βρες τις παγίδες στην κεντρική παρτίδα ή το κεντρικό γκαμπί, παιδέψου με σκακιστικά προβλήματα ή ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Αν δε τα βρεις, μη στεναχωριέσαι, δεν είσαι ηλίθιος, απλώς μέτριο μυαλό. Δεν είναι μεγάλη ζημιά. Το ότι είσαι απλώς σκέτο μυαλό, ε φτάνει, μην είμαστε κι αχάριστοι.

Πάντως και για να κλείσω, με την πτωχή μου εμπειρία και χωρίς να περάσω από ομάδες και σχολές (Μπρρρρ και μόνο που είπα ΟΜΑΔΕΣ και ΣΧΟΛΕΣ ανατρίχιασα. Μακρυάάάά!!!), θεωρώ ότι το σκάκι είναι άλλο ένα φοβερό, ιστορικά αποδεδειγμένο, εργαλείο διαπαιδαγώγησης και ανατροφής παιδιών, ψυχών και παιδευμένων ανθρώπων γενικώς. Σίγουρα βολεύει και ως "να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί, αλλά με το Alzheimer ποιός θυμάται τι...".

Προτείνω ρετρό έκδοση του 1967 "Το σκάκι. Πλήρις ανάπτυξις της θεωρίας και η πρακτική της εφαρμογή" του Τάσου Σιαπέρα.

Αυτά και καλές μάχες (στους πολεμιστές που σχεδιάζουν με το μυαλό).

Οι υπόλοιποι μπανιαριστείτε άφοβα, δεν πειράζει. Έχει και κουφόβραση........