Αν ήταν να επιλέξεις μεταξύ ενός ρομαντικού, παντογνώστη, θεωρητικού, ακαδημαϊκού διοικητή και ενός ανθρώπου μέσων επιδόσεων στις γνώσεις, χωρίς διπλώματα και περγαμηνές, ψιλοαπατεωνάκου ή χοντροαπατεώναρου, αλλά πρακτικού, που ολοκληρώνει τη δουλειά, αγιάζοντας τα μέσα, ειλικρινά όμως, ποιόν θα διάλεγες να σε κυβερνήσει;;;;;
Οι Ιταλοί έδωσαν την απάντηση. Τον έβγαλαν πρώτη φορά τον Μπερλουσκόνι, αλλά είχε μια διαφθορά βρε παιδί μου, μια υποκουλτούρα, πολύ διαπλεκόμενο και γκομενιλίκι. Και δοκίμασαν τον καθηγητή, τον Πρόντι, του Σημίτη το είδωλο, το σπουδαίο πολιτικό με τα μακρόπνοα (ανεφάρμοστα) σχέδια, τον Ευρωπαϊστή, τον πολυσπούδαστο στα κοινοτικά ζητήματα, που του ζητούσαν γνώμες και πορίσματα οι χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας. Και αφού είδαν κι απόειδαν τα χαμπέρια του-βέβαια δεν τον ευνόησαν και οι ευρύτερες εσωτερικοεξωτερικές συνθήκες-ποιόν επανέφεραν;;; Τον μεγαλοαπατεώνα, τον αρχιΚαμορίστα, τον μιντιάνθρωπο, τον ξεπλυματία της ρώσικης αεριομαυρίλας, που βρίσκει έρεισμα ακόμα στους οπαδούς ομάδων και τσοντοκάναλων. Το 'πε ο άνθρωπος : "Δεν είμαι άγιος". Έλα ρε μεγάλε, αλήθεια, παραλίγο να την πατήσω, καλά που το ΄πες.........
Αλλά ας μην ξεχνάμε τους πρώτους διδάξαντες . Μα φυσικά μιλάω για το "ξανθό" γένος. Οι αθάνατοι Ρώσοι. Που αν και η δεκαετία του '90 τους ξεκίνησε λίγο άτσαλα, βρήκαν όχι απλώς τα βήματα και το στυλ, ξεπέρασαν σα σταματημένους λαούς που ήταν 20 χρόνια μπροστά. Γίνεται αυτό με τον ιδρώτα του προσώπου σου; Γίνεται αυτό με το σταυρό στο χέρι;; Με το γκανκστεριλίκι όμως γίνεται! Βγήκε ο μεγαλοΠούτιν, τα σάρωσε όλα. Αέρια, φυσικά-χημικά, διαστημικές τεχνολογίες, καθεστωτικές αντιλήψεις, ενεργειακά ζητήματα, ψυχροπολεμικές νοσταλγίες, οικονομικές ατασθαλίες, εξωτερική πολιτική και γειτονικά κρατίδια, αντιφρονούντες δημοσιογράφους. Κι ακόμα μάλλον δε έχουμε δει τίποτα....
Εμείς;;;; Εμείς οι μάγκες;; Τα κουτσαβάκια;;; Τα γατόνια;;; Οι αετοί;;; Πως δε βρήκαμε να βάλουμε το δικό μας Κεμάλ να φάει σίδερα και να σκίσει γάτες;;;
Όχι εμείς είμαστε ειρηνιστές, πιστεύουμε στο Διεθνές Δίκαιο, στην Ανώτερη Παιδεία, που αναβαθμίζει τον Άνθρωπο, πιστεύουμε στον ειλικρινή διάλογο (στον ποιόν;;;). Πετάμε στα ουράνια, αιθεροβάμονες, νοσταλγοί του ροκ 'ν' ρολ, ενώ γύρω ο κόσμος χορεύει death metal.
Μα οι Αρχαίοι έλεγαν...........ΟΚ, Καλά, κάτσε στα αυγά σου τότε κι άσε τους άλλους, τους πρακτικούς, τους ανθρώπους της πιάτσας, αυτούς που έχουν ήδη τη λύση ενώ εσύ ψάχνεις στα βιβλία και στα λυσάρια.
Μα να μη γίνουμε κι εμείς σαν τους Ούνους, τους βάρβαρους.
Δε λέω, είμαι εναντίον στην αποκτήνωση, αλλά κι αυτή η ανθρωποποίηση πολλές φορές δεν αντέχεται.........
Πάντως ότι κι αν κάνουμε, όποιον κι αν διαλέξουμε, ας βιαστούμε λίγο.
Βαρκάρη του Αχέροντα σ' έχουν ξεδιαλεγμένο να' χεις μολύβι στη καρδιά στα μάτια νυχτερίδες κι όσους ρωτούν για συγγενείς να λες πως δεν τους είδες.
Ήρθα και 'γω 'να πρωινό που 'χαν τα χόρτα πάχνη - μήτε στη βάρκα ν' ανεβώ ούτε για να ρωτήσω - στην όχθη μόνο να σταθώ και να σου τραγουδήσω:
"Φοράει ο μέρμηγκας γυαλιά κι οι πέτρες έχουν γένια, έχεις και συ κακόμοιρε κουπιά σε μαύρα χάλια που μόλις πέσουν στο νερό λιώνουν σαν παξιμάδια."
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πριν λίγες μέρες θάψαμε μια πολύ καλή οικογενειακή φίλη. Η ζωή της όχι ιδιαίτερα εύκολη κι ο θάνατος της ακόμα χειρότερος. Όλοι στις κηδείες μιλούν για "άδικο" και "κρίμα". Εγώ δεν αντιλαμβανόμουν ποτέ την ηθική σε τέτοιες καταστάσεις. Η φύση πότε είναι κλωστή, νήμα και σπάει με το παραμικρό, πότε είναι καλαμιά, γέρνει, γέρνει, αλλά δε σπάει παρά μόνο αν ξεραθεί τελείως. Τι θα πει νωρίς, τι θα πει αργά, τι θα πει "στην ώρα της". Οι καλοί πεθαίνουν νέοι;;; Χαζομάρες! Ακόμα πιο μπουρδολογία ακούς απ'τα παπαδαριά. "Την αγαπούσε ο Θεός και την πήρε κοντά του!!!" Εγώ δηλαδή να χαίρομαι που με έχει χεσμένο και δε με θέλει παρέα! Άσε καλύτερα. Είναι κι αυτή η κωλοδουλειά μου, που με έχει κάνει κυνικό και ψυχρόκαρδο. Σαν το βαρκάρη του Αχέροντα, κι εγώ, ούτε να με ρωτάν ούτε να λέω μαντάτα. Ό,τι έρθει ήρθε. Αυτά. Τον οβολό σας κι απάν' στη βάρκα. Τα άλλα θα τα βρούμε μετά. Η διαδρομή έληξε. Δεν έχει άλλο.
Ένας εξάχρονος σε ένα πάρκο μου είπε τα εξής, λέξη-λέξη: "Εγώ όταν ήμουν μικρός, νόμιζα ότι γίνεσαι ενήλικας και μετά τίποτα. Οι Αιγύφτιοι (α ρε Πάοκ) νόμιζαν ότι μετά το θάνατο έχει ζωή. Αλλά εγώ νομίζω ότι μετά το θάνατο έχει όχι ζωή. Εγώ μετά που θα πεθάνω θέλω να γίνω λιοντάρι....." Κακόμοιρο παιδί, δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ ή να σε θαυμάσω. Πες και στο μπαμπά σου αυτά.
Το 1990 βρισκόμουν ακόμα σε προσπάθειες μόρφωσης και διερεύνησης εσώψυχων. Ένας παλιός μου δάσκαλος, φιλόλογος, ονόματι Νέστωρ (καλός και πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος) διατηρούσε βιβλιοπωλείο, στο οποίο μπαινόβγαινα, διάβαζα, αγόραζα, συζητούσα, γενικό ψάξιμο. Μια μέρα του πήγα ένα κείμενο να μου πει τη γνώμη του. Μου 'πε ότι αν του το 'δινα αυτό σε σχολική αίθουσα θα με είχε αποβάλλει τουλάχιστον με πενταήμερη. Μου 'πε όχι τόσο για τα αιρετικά σχόλια, όσο κυρίως για το ύφος. Δε γουστάρω εξυπνάκηδες με πόζα, είπε.
Νομίζω από τότε δεν ξαναμιλήσαμε. Μάλλον έτυχε, γιατί δε θυμάμαι να με είχε πειράξει και τόσο. Στο κάτω-κάτω, συγγραφέας θα γινόμουν ή μπλόγκερ για να με νοιάζει η κριτική των γραπτών μου; Τότε άκουγα συνέχεια jethro Tull, μανιωδώς, είχα "φάει" 2 cdάκια του Aqualung. Διάβαζα Βιολογία και Κορδάτο, ε πολύ θέλει;;; Θυμίζω όμως ότι το 'γραψα 16 περίπου χρόνια πριν το Zeitgeist σε αρκούντως ανώριμη ηλικία.
Ένα μικρό απόσπασμα ακολουθεί......
Ο δικός μου θεός δεν είναι μπάρμπας με γένεια...
«Κάποτε πίστευα...». Έτσι ξεκινάνε οι κουβέντες τόσο για την απομυθοποίηση όσο και για τη μυθοποίηση των ιδεών. Στην ουσία είναι και το ίδιο πράγμα. Αφορά τη μετάλλαξη μιας βαθιά ριζωμένης πίστης, που αποκαλύπτεται με το πιο αληθινό πρόσωπο και στις τρέχουσες, προσωπικές και ευρύτερες, συνθήκες. Και εξηγούμαι. Η μετατροπή του αληθινού σε μυθικό και αντίστροφα είναι διαδικασία πάντα επίπονη για ότι καταγράφηκε στην ψυχή μας ως κάτι απόλυτα σταθερό και παγιωμένο. Επαναλαμβάνω ότι δεν εννοώ ΤΗΝ αληθινή μορφή μιας ιδέας, αλλά την πιο προσιτή, την πιο σχετική στην αλήθεια των τρέχουσων συνθηκών. Βέβαια πρέπει να αντιλαμβάνεστε το αυτονόητο ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αυτή που καθορίζει τον ορισμό του αληθινού, αν θέλετε του αντικειμενικού. Αυτό που η κάθε εποχή θεωρεί ως αλήθεια, αντικειμενικότητα ουσιαστικά προκύπτει από τη συνισταμένη των υποκειμενισμών που πάρθηκαν ως στατιστικό δείγμα, με τη σύμβαση ότι καλύπτουν το σύνολο των ατομικοτήτων, πράγμα απατηλό. Στο θέμα που θα προσπαθήσω να μελετήσω, το στατιστικό δείγμα των λίγων υποκειμενικών απόψεων που καθιέρωναν την ΑΛΗΘΕΙΑ ήταν πάντοτε και σε όλες τις εποχές από την πλευρά των νικητών (Τόσο τετριμμένο και όμως το επαναλαμβάνουμε συχνά γιατί δε μας αρέσει καθόλου).
ΟΙ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ»
Από μια πολύ μικρή ανασκόπηση (και ενδοσκόπηση) απόψεων, ελληνικών και μη, μελετών, σύγχρονων και παλαιών, θεωρώ ότι αυτοί που νίκησαν, οι χριστιανοί, έγραψαν την αλήθεια τους τότε και ακόμα θεωρούν ότι έχει εφαρμογή. Το λάθος που αναφέρεται ως ψευδαίσθηση της μονιμότητας του σημείου αναφοράς. Οι συνθήκες της εποχής του Μεγάλου Κωνσταντίνου μάλλον επέβαλλαν άλλη αλήθεια από αυτήν των τελευταίων αιώνων. Αυτοί οι νικητές λοιπόν από την έναρξη του μύθου τους (Βλ. Χριστός) επέβαλλαν την αντικειμενική αλήθεια τους, την Εκκλησία, κατασφάζοντας αυτόχθονες λαούς, καταπνίγοντας αρχαίους, γνήσιους πολιτισμούς, όπως ο αιγυπτιακός και ο ελληνικός. Τους τελευταίους τους αναφέρω ως γνήσιους γιατί προέρχονταν από τη φύση και απευθύνονταν στη φύση, σε αντίθεση με το χριστιανικό πολιτισμό, ο οποίος ήταν και είναι πλήρως αφύσικος, με την αγαμία των ιερομόναχων και τον αποκλεισμό της γυναίκας ως μίασμα, για παράδειγμα.
Το σημείο αναφοράς που απατηλά θεώρησαν ως σταθερό είναι βέβαια το ίδιο συμφέρον, η διατήρηση της πολιτικής κατεξοχήν εξουσίας μέσα από τη χειραγώγηση των μαζών. Όταν άκουγα για τη θρησκεία να χαρακτηρίζεται ως όπιο του λαού πάντα μου φάνταζε μια υπερβολή του Μαρξ, για να τονίσει τις «πίστευε και μη ερεύνα» απόψεις των παγκόσμιων θρησκειών. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι οι σημερινές συνθήκες αναδεικνύουν την προηγούμενη φράση ως ορισμό του ΕυρωΑμερικανικού ή ΔυτικοΑνατολικούχριστιανικού πολιτισμού (καθολικισμός, ορθοδοξία, προτεσταντισμός, αγγλικανισμός, ευαγγελικοί, κτλ). Μας έπεισαν τόσο πολύ για το παραμύθι τους, μας νάρκωσαν με αυτό, μας έκοψαν κάθε αρχέγονη, αταβιστική μνήμη, ώστε να μην έχουμε καμμία επαφή με τα πνεύματα και τις φωνές των προγόνων, των πρώτων σκεπτόμενων όντων.
Σύμφωνα με τα προσωπικά μου βιώματα, νιώθω ότι μου ευνούχισαν σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης (και θεϊκής) λογικής μου όταν μέχρι τα 20 μου θεωρούσα βέβαιο γεγονός ότι όλες οι ιστορίες του Δωδεκάθεου είναι μύθος, ενώ από την άλλη πίστευα ακράδαντα ότι είναι Η Αλήθεια μια παρθένα που γέννησε, ένας που σταυρώθηκε, αναστήθηκε κι αναλήφθηκε, ένα περιστέρι που σε κάνει να μιλάς ξένες γλώσσες και διάφορα άλλα. Τα πίστευα με δύναμη, χωρίς αμφισβήτηση, χωρίς ούτε ένα ενδοιασμό, όπως φαντάζομαι δισεκατομμύρια κι άλλοι. Αν αυτό δεν είναι βαθύ ρίζωμα, όπιο, η τέλεια υποβολή, τι άλλο είναι; (Παρένθεση. Κατά βάση, πιστεύω στο πνεύμα του Χριστιανισμού-Αγαπάτε αλλήλους και τα τοιαύτα-αλλά απεχθάνομαι το γράμμα του) Και φυσικά τους βγάζω το καπέλο, γιατί πάντα πρέπεις να αναγνωρίζεις την επιτυχημένη συνταγή, το καλό κόλπο. Την πουτανιά όμως πολλοί ζήλεψαν, την πουτάνα κανείς. Και για αυτό πάντα θα καταριέμαι τις παρωπίδες που μας φόρεσαν οι χριστιανοί, οι θρήσκοι, οι ορθόδοξοι, που τάχα διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Γιατί ότι βρώμικο, απάνθρωπο και αφύσικο το έπραξαν στο όνομα του Θεού, που τον έφτιαξαν καθ’ εικόνα και ομοίωσή τους.
Διότι σύμφωνα και με το μέγα Ian Anderson (άλλος μύθος), ως γνωστόν «εν αρχή» ο άνθρωπος έφτιαξε το Θεό, σύμφωνα με τη μούρη του. Του δωσε διάφορα ονόματα (Αλλάχ, Βούδας, Γιαχβέ και σούξουμούξου) και τον άφηνε να κυβερνά τον κόσμο όποτε βόλευε στον άνθρωπο. Μετά έφτιαξε τους «άλλους», τους λιγότερο ανθρώπους, που τους ονόμασε απολίτιστους, βαρβάρους, ένα με τα κτήνη. Τους σκόρπισε παντού και ο άνθρωπος έγινε ο Θεός που ο ίδιος είχε φτιάξει και με τα θαύματά του (τεχνολογία) κυβέρνησε τη γη. Αλλά όπως όλα περνούν και μεταδίδονται, ο άνθρωπος δεν πρόσεξε ότι το πνεύμα που ώθησε τον άνθρωπο να φτιάξει το Θεό, πέρασε σε όλους, ακόμα και στους απολίτιστους υπανθρώπους. Και μέχρι όμως να το προσέξει,..........
ΘΕΟΣ
Ας επανέλθουμε στην αρχική σοβαρότητα. Το ότι προορίζομαι για άθρησκος, δε με κατατάσσει στους άθεους. Απλώς ξεπερνώ την εικονολατρική (αν θέλετε ειδωλολατρική) άποψη ότι ο Θεός, ο Ένας και Μοναδικός;;, είναι ένας γεράκος, μπαρμπαδάκος με άσπρα μούσια, σεβάσμια όψη και βλέμμα πατρικό. Κάτι σαν τον ΜπαρμπαΣτρουμφ. Για μένα ο Θεός δεν έχει φύλο, ηλικία, φάτσα. Και φυσικά ούτε γιό (πως τον έκανε, τον έφτυσε;) μα ούτε και κόρη. Μήπως ξέρουμε κι ότι το λένε Θεό; Ας μιλήσουμε για το Ανώτερο Όν, την Υπέρτατη Δύναμη.
Πιο σωστά, για μένα πάντα, ο θεός μου είναι η Υπέρτατη Ενέργεια ή η Πρωταρχική Ενέργεια. Αυτό το πρώτο άτομο, το πρώτο απειροελάχιστο κομμάτι ενέργειας, που διασπάσθηκε (με έκρηξη;-δεν είμαι σίγουρος) και σχημάτισε το Άπαν. Η τελευταία λέξη μου φαίνεται πιο σωστή από το Σύμπαν. Επομένως, η πρώτη αυτή ενέργεια ποτέ δε χάθηκε, πέρασε σε οτιδήποτε ακολούθησε, με όποια μορφή και σχήμα. Όπως και στην προηγούμενη αστειούλα ιστορία του Aqualung, το πνεύμα, η ενέργεια, η άσβεστη φλόγα της άϋλης ψυχικής υπόστασης, μεταβιβάστηκε στα πάντα. Σαν το ζυγώτη, το πρώτο κύτταρο, συνδυασμό ανδρικού και θηλυκού γαμέτη (για το δυαδισμό αναφέρομαι παρακάτω), που μετατρέπεται με αμέτρητες διαιρέσεις σε ιστούς, όργανα, οργανισμό. Όλα όμως, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, από το πιο «χρήσιμο» ως το λιγότερο «χρήσιμο» μεταφέρουν το ίδιο γενετικό υλικό, είναι ένα και το αυτό.
Είμαστε όλοι θεοί λοιπόν; Η απάντηση είναι εξελικτική. Και βέβαια έχουμε όλα τα διαπιστευτήρια της θεϊκής μας φύσης, από τη γέννησή μας. Όπως όμως μια απλή φράση στην ταυτότητά μας δεν μας ορίζει και αυτόματα (Το ότι γράφει Έλλην δε σημαίνει ότι έχεις ελληνική συνείδηση), έτσι και τα Θεϊκά μας γονίδια βρίσκονται εν υπνώσει. Δε θα κουράσω αν ξαναπώ ότι μας τα ύπνωσαν οι θρήσκοι ηγέτες όλων των εποχών, κάνοντας μας να νιώθουμε μικροί, οι φτωχοί συγγενείς των θεϊκών αντιπροσώπων, του Κλήρου.
Η ενέργεια, ο Θεός που λέγαμε, δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Μάλλον είναι και καλό και κακό. Όπως το μαχαίρι. Αν θες κόβει ψωμί, αν θες κόβει λαρύγγι. Αφήνεται. Επαφίεται στην κρίση σου, που είναι κι αυτή θεϊκή. Έχει πάντα μέσα του το δυαδισμό, αρνητικός-θετικός πόλος, φως-σκοτάδι, Ι-Ο, ανδρόγυνο. Κουφό αυτό το τελευταίο; Οι λέξεις προδίδουν σχεδόν τα λάθος μηνύματα. Όταν λέμε Θεός ή ακόμα Θεά, πέφτουμε έξω. Είπαμε ότι δεν είναι ούτε άρρεν ούτε θήλυ και είναι και άρρεν και θήλυ. Δηλαδή ανδρόγυνος. Όπως ακριβώς κι ο άνθρωπος. Όπως αποδέχεσαι εύκολα τη θεϊκή σου φύση, πρέπει να δεχτείς και τις δύο πλευρές σου ♀♂. Σίγουρα όμως επιλέγεις αποστολή, όπως αναφέρθηκε.Όπως τέθηκε το ζήτημα, η θεϊκή ενέργεια εντός μου αναζητά, έλκεται από όλες τις παρόμοιες συνειδητοποιημένες μορφές ενέργειας. Μέσα μου κι εκτός μου, τα λέει ο Βουδισμός, το Ζεν, αλλά δε στεκόμαστε εδώ. Το θέμα είναι ότι υπάρχει η απευθείας σύνδεση, επαφή και σχέση, χωρίς μεσάζοντες και μεσίτες. Δεν έχω ανάγκη με απεσταλμένους, ιερούς κι ανίερους για να επικοινωνήσω με το αρχικό μου, πατρικό μου κύτταρο, το ΘΕΟ μου....................................
ΚΤΛ, ΚΤΛ, ΚΤΛ
Τα όνειρά σου μην τα λες, γιατί μια μέρα κρύα μπορεί και οι Φροϋδιστές να 'ρθουν στην εξουσία.
(Τάδε έφη Νιόνιος το 1978)
Όντως τα όνειρα έχουν μπόλικο ζουμί. Μπορείς να φτιάξεις μια σούπα αναμνήσεων ή να το πασπαλίσεις σα μελλοντολογική γεύση στο φαγητό του παρόντος. Ό,τι θέλεις να το δεις, το βλέπεις.
......Είμαι σε ένα σπίτι και μπαίνω. Προχωράω με μια τσάντα στο χέρι μου. Μάλλον για δουλειά είμαι εκεί. Ξαφνικά βλέπω ένα φίδι να σέρνεται μπροστά μου. Είναι ανοιχτόχρωμο με καφέ δακτυλίδια στο σώμα του. Αρχίζω να το πειράζω με την τσάντα. Αυτό αντιδρά ενοχλημένο. Σηκώνει το σώμα σε στάση επίθεσης. Σηκώνω την τσάντα και για να προστατευτώ αλλά και για να συνεχίζω να το πειράζω. Το φίδι σηκώνει κι άλλο το σώμα του. Κι άλλο εγώ την τσάντα κι άλλο αυτό ανασηκώνεται. Φτάνω να τεντώσω το χέρι μου, αλλά το φίδι έχει σηκωθεί πιο πάνω κι απ'το ύψος μου και με απειλεί. Με κοιτάζει με ανοιχτό στόμα και τότε διαπιστώνω ότι δεν έχει δόντια! Βλέποντας το φαφούτικο φίδι, καθησυχάστηκα κάπως και χαλάρωσα. Τότε ακριβώς μου επιτέθηκε στο λαιμό, δαγκώνοντάς με. Δεν πόνεσα, αλλά τρόμαξα.....
Μετά ξύπνησα.
Προς γνώσιν και ψυχαναλυτική συμμόρφωσιν Ονειροκρίτης: Φίδια:
Αν δείτε στ' όνειρο σας φίδια, είναι σημάδι νοσηρής κατάστασης και καταθλιπτικού περιβάλλοντος. Ύστερα απ' αυτό το όνειρο, υπάρχει συνήθως κάποια απογοήτευση. Αν δείτε στον ύπνο σας το φίδι ασπίδα ή νάγια, είναι κακό προμήνυμα. Οι γυναίκες μπορεί να χάσουν το σεβασμό τίμιων και ενάρετων ανθρώπων, θανάσιμοι εχθροί απεργάζονται τη δυσφήμηση σας. Αγαπημένα πρόσωπα θα αδικήσουν το ένα το άλλο. Για μια γυναίκα που θα ιδεί ότι τη δάγκωσε ένα φίδι που το νόμιζε για ψόφιο, είναι προμήνυμα ότι θα υποφέρει από την πανουργία προσώπου που της παρίστανε τον φίλο.
Αν ονειρευτείτε πολλά φίδια μαζί να τρέχουν προς διάφορες κατευθύνσεις, θα πρέπει να περιμένετε ένα σοβαρό κακό που θα σας παρουσιαστεί με ποικίλες μορφές και σταδιακά. Αν δείτε φίδια να κουλουριάζονται και να πέφτουν επάνω σε άλλα, προμηνύονται αγώνες με επιτυχίες, αλλά και τύψεις για τον τρόπο που φτάσατε στην επιτυχία. Αν δείτε πως σκοτώνατε φίδια, σημαίνει πως θα χρησιμοποιήσετε κάθε ευκαιρία για την προώθηση των συμφερόντων σας και πως θα επιβάλετε τελικά το σεβασμό της προσωπικότητας σας σε όλο τον κόσμο. Αν δείτε ότι δρασκελήσατε φίδι και περάσατε, σημαίνει ότι θα ζήσετε μέσα σε μόνιμο φόβο αρρώστιας, και ότι ιδιοτελή και ανέντιμα πρόσωπα θα προσπαθήσουν να σφετεριστούν τη θέση σας πλάι στο σύντροφο σας.
Αν ονειρευτείτε πως σας δάγκωσε φίδι, θα υποκύψετε σε κακές επιρροές, και εχθροί θα βλάψουν τις επιχειρήσεις σας. Αν δείτε πως ένα κοινό πιτσιλωτό φίδι σας πλησίασε βγαίνοντας μέσα από τη χλόη, και παραμερίσατε γρήγορα, ενώ εκείνο σας προσπερνούσε, έπειτα δε, αφού ξεχάσατε το περιστατικό, ξαναείδατε το ερπετό να επιστρέφει κατά πάνω σας και να γίνεται ολοένα και πιο μεγάλο, με τερατώδεις διαστάσεις, καθώς πλησίαζε, τότε: αν, ύστερα από απεγνωσμένες προσπάθειες, καταφέρατε ν' αποφύγετε την επίθεση του, και το χάσατε εντελώς από τα μάτια σας, σύντομα τα πράγματα θα πάνε για σας από το κακό στο χειρότερο, εξαιτίας κυρίως του γεγονότος ότι θα σας δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση ότι σας δολιεύονται και δεν εκτελούν τις εντολές σας.
Ακόμη: στο μυαλό σας θα πάρουν τρομαχτικές διαστάσεις υποψίες ότι πάσχετε από σοβαρές αρρώστιες και την παραμικρή αδιαθεσία θα την ερμηνεύετε σαν ένδειξη ότι σας παραμονεύει ο θάνατος. Τελικά, όμως, θα καταφέρετε να προσαρμοστείτε σε μια φυσιολογική κατάσταση, παραμερίζοντας τις φαντασιώσεις, και θα ζήσετε ικανοποιημένος. Αν ονειρευτείτε ότι ένα φίδι κουλουριάστηκε γύρω από το σώμα ή από κάποιο μέλος σας, και τινάζει τη γλώσσα του εναντίον σας, είναι σημάδι ότι θα βρεθείτε σε θέση αδυναμίας στα χέρια εχθρών, ή ότι θα προσβληθείτε από κάποια ασθένεια.
Αν καταφέρατε να το βγάλετε από πάνω σας, σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσετε έξυπνη στρατηγική για να υπερνικήσετε σοβαρές αντιδράσεις στα σχέδια σας. Αν δείτε πλοκάμους μαλλιών να μεταμορφώνονται σε φίδια, σαν της Μέδουσας, είναι προμήνυμα ότι φαινομενικά ασήμαντα περιστατικά θα σας βάλουν σε μεγάλους μπελάδες, δημιουργώντας σας ποικίλα προβλήματα και στενοχώριες. Αν δείτε στον ύπνο σας φίδια να μεταμορφώνονται σε αφύσικα σχέδια, θα έχετε φασαρίες που θα εκλείψουν αν δείξετε ψυχραιμία, αδιαφορία και ισχυρή θέληση. Αν ονειρευτείτε ότι πατήσατε φίδι την ώρα που βαδίζατε ή κάνατε μπάνιο, είναι προμήνυμα ότι θα δοκιμάσετε στενοχώριες ύστερα από άνομες τέρψεις που απολαύσατε. Αν δείτε φίδια να δαγκώνουν άλλους, είναι σημάδι πως κάποιος φίλος θα δεχθεί προσβλητικά λόγια και επικρίσεις εκ μέρους σας. Τα μικρά φίδια στο όνειρο σημαίνουν ότι θα περιποιηθείτε με εξαιρετική φιλικότητα πρόσωπα που κρυφά θα σας δυσφημήσουν και θα προσπαθήσουν να ανατρέψουν τις αισιόδοξες προοπτικές σας.
Αν δείτε παιδιά να παίζουν με φίδια, είναι σημάδι ότι δεν θα είστε ικανός να ξεχωρίσετε τους φίλους από τους εχθρούς σας και, φυσικά, θα υποστείτε κάποιες ζημιές και απογοητεύσεις. Για μια γυναίκα που θα νομίσει, στον ύπνο της, ότι ένα παιδί έβαλε πίσω από το κεφάλι της ένα φίδι και εκείνο σφύριξε, είναι προμήνυμα ότι θα πεισθεί να παραιτηθεί από κάποιο απόκτημα της φαινομενικά για το καλό της, αλλά θα ανακαλύψει αργότερα ότι έχει μπλεχτεί σε μια δολοπλοκία στην οποία οι εχθροί της θα την ταλαιπωρήσουν άσχημα. Αν δείτε φίδια να υψώνουν το κεφάλι τους σ' ένα μονοπάτι ακριβώς πίσω από ένα φίλο σας, σημαίνει ότι θ' ανακαλύψετε μια συνωμοσία που σκαρώθηκε για να βλάψει το φίλο σας, αλλά κι εσάς τον ίδιο.
Αν δείτε το φίλο σας να τα κατατροπώνει, σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσει κάποιο ισχυρό πρόσωπο για να ανατρέψει τις σκευωρίες που έχουν εξυφανθεί σε βάρος του και οι οποίες θα είχαν αντίχτυπο και σε σας. Για μια γυναίκα που θα δεί ότι υπνώτισε ένα φίδι, σημαίνει ότι τα δικαιώματα της θα καταπατηθούν, αλλά θα βρει τελικά προστασία από το νόμο και θα της συμπαρασταθούν ισχυροί φίλοι.
Τι λε ρε φίλε;;; Κι εγώ που νόμιζα ότι τα φίδια στον ύπνο σου είναι απλώς φίδια.......
Ελληνικές μητριαρχικές οικογένειες έχουμε δει όλοι. Από παλαιόθεν. Είναι η δική μου, η δική σου, κι άλλων πολλών, γεννημένων μεταξύ 60 κι 70. Τότε που μεγαλώναμε, μπορεί αρχικά να μην το είχαμε αντιληφθεί, αλλά στην πορεία φάνηκε ποιός ήταν ο κύριος μοχλός του μικρόκοσμου μας....
Είναι η μάνα, η μητέρα, η μαμά, η γυναίκα, η κυρία, η οικοδέσποινα, το μυαλό και το πορτοφόλι της οικογένειας, ο λαιμός που γυρίζει το κεφάλι. Η τελευταί φωνή πριν το μεσημεριανό. "Έπλυνες τα χέρια σου, φάε όλο το φαϊ σου, σκουπίστηκες, πλύθηκες, διάβασες;". Είναι η υπερβολή, η υστερία και η φροντίδα. Η τάξη και η πειθαρχία. Ποιός θα τραβήξει τα λουριά, ποιός θα βάλει το φρένο στον υπέρμετρο ενθουσιασμό;; Ποιός μπορεί να φτιάξει (και ποιός μπορεί να γκρεμίσει παράλληλα) ένα σπίτι;;;
Μια (κατά τας γραφάς) μαμά, μια παραδοσιακή μαμά, όχι από αυτές τις γιαλαντζί που κυκλοφορούν προσφάτως, με το αποτυχημένο μπότοξ των 60€ και το μπούστο όλο έξω, να εντυπωσιάσουμε το γυμνασιάρχη. Μιλάω για τη μαμά, που σφίγγει τόσο το παιδί, τόσο όσο να το σκάσει. "Μ' έσκασες χριστιανή μου. Άει παράτα με".
Και τον παράτησε. Τον παράτησε τόσο που ούτε να το φτύσει, ούτε μια τσιρίδα "Μιχαλάκη, όχι στα βαθειά, παιδί μου". Του 'δωσε 20€ στο χέρι κι άντε στο κυλικείο, "σιγά μη σου φτιάξω σάντουιτς". "Τι μεσημεριανό; Και τα Goody's γιατί υπάρχουν;" "Δεν μπορώ να σε διαβάσω, έχω κομμωτήριο, μετά γυμναστήριο, μετά ίσως γαμ.....στήριο και μετά αναγκαστικά σπίτι".
Οι σύγχρονες (30άρες-40άρες και μερικές 50άρες-λιγότερες σαφώς) μαμάδες είναι η απαρχή της καταστροφής μας. Βαρύγδουπο κι ας ακούγεται, το πιστεύω. Τέτοιες μανάδες έχουμε-πλέον-τέτοιοι μ.....ες θα βγούμε. Το έθνος θα εξαφανιστεί και θα εξανεμιστεί εξαιτίας ενός power plate.
Βέβαια στο δικό μας σπίτι είμαστε ακόμα παραδοσιακοί. " Ό,τι πει η μαμά...", " Άμα το είπε η μαμά....", " Η μαμά είναι το αφεντικό". κτλ...
Αλλά ο γάτος ο μπαμπάς (φτου σου βρε παιδί μου μη σε ματιάσουν) βρίσκει τη διέξοδο.
Τον τελευταίο χρόνο μαθαίνουμε-τρόπον τινά-σκάκι. Εγώ πάντα ήμουν μαζέτας (Στη σκακιστική ορολογία σημαίνει αυτόν που παίζει χρόνια, αλλά δεν έχει καταφέρει ποτέ να πιάσει την ουσία κι όλο χάνει, κάτι σαν τον ατζαμή δηλαδή). Τώρα προσπαθώ να εντρυφήσω τα νεούδια. Γκαμπί, φορσέ κινήσεις και τέτοια.
Και ξεκινώ από τις μεταφορές.
"Η Βασίλισσα-Μαμά, τους λέω, είναι το πιο σημαντικό κομμάτι. Δεν την αποκαλύπτουμε νωρίς, την προστατεύουμε, γιατί αυτή θα μας πάρει τον αγώνα. Αυτή είναι που θα μας βγάλει νικητές, ασπροπρόσωπους. Είναι τα πάντα όλα. Κάνει τις κινήσεις και των δύο αξιωματικών, των πύργων, (εκτός των αλόγων), τρώει τα πάντα και τους πάντες, άμα θέλει. Βγαίνει τσαμπουκαλού, επιτίθεται, γυρίζει αμέσως πίσω να διορθώσει τα σπασμένα, να προστατεύσει τα αδύναμα και ξαναγυρίζει αδίστακτη στη μάχη.
Πότε όμως πραγματικά χάνεται η παρτίδα;;;;;;
Όταν πέφτει ο Βασιλιάς!!! "
Ο οποίος βασιλιάς, τι είναι; Ένας κακομοίρης, πάει ένα κουτάκι μπρος, ένα πίσω, κλάνει μια δεξιά, ρεύεται μια αριστερά. Τον κρύβεις όπως-όπως σε κανα ροκέ μπας και γλυτώσει κι αφήνει άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά (που λέει ο λόγος).
Τέλος πάντων, πιστεύω ότι ένα σχετικό νόημα το πιάνουν. Η μαμά μπορεί να κερδίσει ή να χάσει έναν αγώνα (κι ένα σπίτι), τίποτα όμως δεν τελειώνει αν δε μιλήσει κι ο μπαμπάς....
Μεγάλε ! ! ! ! !
(Μη νομίζεις, λέγε-λέγε μπορεί και να τα πιστέψω. Κι εγώ και τα παιδιά)
Υ.Σ Δεν ξέρω αν πήρατε πρέφα την είδηση για μια 52χρονη μάνα από τα Γρεβενά, που σκότωσε τον άντρα της και μετά τον αναζητούσε στα κανάλια (Νικολούλη κι έτσι). Εκλιπαρούσε αν υπάρχουν τυχόν πληροφορίες, ενώ η ίδια τον είχε θάψει και ξεθάψει δύο φορές για να μη βρεθεί. Βέβαια η είδηση λέει ότι το βάρεσε με ένα καδρόνι στο κεφάλι την ώρα που απείλησε ο πατέρας με ένα τσεκούρι τα δύο τους παιδιά, 19 και 20 χρόνων. Το μητρικό ένστικτο ήταν ανέκαθεν ισχυρότερο φίλτρο απ'το συζυγικό. Γι 'αυτό όσοι ενδιαφερόμενοι, το νου σας. Η γυναίκα-αράχνη σε τρώει μόλις την τεκνοποιήσεις. Μετά είσαι απλώς κηφήνας ή ο μαλακαντρέας-sorry για τη φράση, αλλά δε σκέφτηκα καλύτερη-που κουβαλάει ψώνια και λεφτά. Το νου σας ρεμάλια......
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος, που είχε δύο γιούς. Όταν ήρθε η ώρα να παραδώσει τα σκήπτρα της εξουσίας στον επόμενο διάδοχο, κάθησε και σκέφτηκε: "Το ξέρω πως κανονικά και με τους θείους Νόμους, ο πρωτότοκος πρέπει να έχει το χρίσμα. Αυτός το δικαιούται. Πώς όμως να του παραδώσω όλη την Αυτοκρατορία, όταν γνωρίζω πως του λείπουν τα βασικά, τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά για τη διοίκηση; Πως να του εμπιστευθώ τη συνέχεια της Δυναστείας μας, αφού ξέρω ότι οι ώμοι του είναι πολύ αδύναμοι για τέτοιο βάρος; Ουσιαστικά τον καταδικάζω, το στέλνω στην καταστροφή του. Αντίθετα, ο δευτερότοκος και πιο πονηρός είναι και πιο δυνατός, πιο αυταρχικός, όπως χρειάζεται να είναι ένας ηγέτης, και πιο αδίστακτος, χωρίς ιδιαίτερες αναστολές, που μπορεί να αποβούν μοιραίες σε τέτοια αξιώματα. Ίσα-ίσα, που αν σκεφθεί έξυπνα θα χρησιμοποιήσει το μεγάλο του αδερφό, βάζοντάς τον σε καίρια θέση συμβούλου, γιατί κακά τα ψέμματα, του πρωτότοκου το μυαλό ώρες-ώρες δεν πιάνεται!"
Έτσι σκέφτηκε ο προβληματισμένος πατέρας και αποφάσισε πρώτα να καλέσει το μεγάλο του γιό για να του το ανακοινώσει. Ο γιός αυτός είχε γεννηθεί σε μια εποχή σχετικά ήρεμη. Οι εχθροί είχαν εξουδετερωθεί μερικώς, τα σύνορα φυλάσσονταν με σιδερένια δύναμη και γενικά υπήρχε ο χρόνος για τον πατέρα να ασχοληθεί με το μεγάλωμα του μονάκριβου, μέχρι τότε, γιού. Από την αρχή φάνηκε ότι διαθέτει ένα ιδιαίτερο πνεύμα, μια γρήγορη όσο και επιπόλαιη σκέψη, επιφανειακή αλλά ταχύτατη. Η ικανότητά του να συλλέγει πληροφορίες ήταν μοναδική. Μπορούσε να απομνημονεύσει σειρές διαλόγων, τίτλους έργων, να αναπαριστά συμπεριφορές, να εξοικοιώνεται με περίεργες ιδέες και αντιλήψεις κι όλα αυτά με πολύ γρήγορο τέμπο. Η ταχύτητά του ήταν αυτό που παραξένευε όλους. Σκεφτόταν γρήγορα, μιλούσε γρήγορα, ανταπαντούσε σε κλάσματα δευτερολέπτου, είχε όλο το προφίλ ενός ενστικτώδους ανθρώπου. Ταυτόχρονα διέθετε ευαισθησίες, ψυχικά χαρίσματα, για κάποιους, αλλά και παγίδες εκμετάλλευσης, για κάποιους λιγότερο καλοήθεις. Ο πατέρας πίστευε ότι με τον καιρό θα ησύχαζε αυτός ο φρενήρης ρυθμός και θα επικρατούσε η σώφρωνα εξυπνάδα, που κάπου μέσα την είχε κρυμμένη. Όσο όμως μεγάλωνε και άντρευε, το τετραπέρατο και πολυδιάστατο μυαλό του πνιγόταν όλο και περισσότερο σε μια ακατάπαυστη έλλειψη συγκέντρωσης, φυσικά λόγω της ταχύτητας. Είναι το ίδιο που παθαίνεις όταν βρίσκεσαι σε ένα ταχύτατο οδικό μέσο και τα μάτια σου τα βλέπουν όλα θολά, δε συγκεντρώνεσαι σε τίποτα, αλλά παρ'όλα αυτά έχεις την ικανότητα να τα βλέπεις όλα. Αυτός πίστευε ο πατέρας ότι ηταν και ο
βασικός λόγος ώστε να αποφύγει να διαχειριστεί ευθύνες, που απαιτούν ακριβώς τις αντίθετες ιδιότητες.
Όταν του το ανακοίνωσε, περιέργως για τον πατέρα, το δέχθηκε πολύ καλά. Ίσως, θα 'λεγα και με ανακούφιση. Οι πρώτες λέξεις, βιαστικές όπως συνήθως και χωρίς να τις αναλύσει, ήταν : "Μα φυσικά πατέρα, θα δεχθώ την απόφασή σου. Πάντα πίστευα ότι ο μικρότερος είχε αυτά που χρειάζεται για το δαχτυλίδι". Άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω.
Κανείς δεν τον κατάλαβε όταν έστριψε από τη γωνιά, για να πέσει αμέσως μετά σε λυγμούς. Λυγμούς άφωνους, γεμάτους παράπονο και πίκρα. Γρήγορα συνήλθε και επέστρεψε στη δουλειά του, περιμένοντας το μεσημέρι, ώστε να ενημερώσει και τη μνηστή του για τις εξελίξεις.
Ο πατέρας, τόσο χαρούμενος και ανέλπιστα ευχαριστημένος από τη στάση και την αντίδραση του πρωτότοκου, βιάστηκε να ειδοποιήσει το μικρό του γιό και να τον ενημερώσει κι εκείνον.
Ο μικρός του γιός εκείνη τη στιγμή έκανε κάτι υπολογισμούς για να βελτιώσει κάποιες κατασκευές, που συνέλαβε ο μεγάλος αδερφός, αλλά του φαινόταν ότι δεν ήταν αρκετά πρακτικές. Και είχε βαλθεί να τις τελειοποιήσει. Όπως καθόταν με το μολύβι στο στόμα και κοιτούσε τα σχέδια, ήρθε ο αγγελιοφόρος. "Τρέξε οπωσδήποτε στη Μεγάλη Αίθουσα. Σε ζητά ο πατέρας σου"
Δεν ήταν συνηθισμένος σε τέτοιες πρωϊνές συνευρέσεις και του φάνηκε περίεργο αυτό το κάλεσμα. Για την ακρίβεια, κάθε προσπάθεια προσέγγισης του πατέρα του, του θύμιζε ότι προφανώς το έφερε βαρέως, που δεν του είχε δώσει και τόση σημασία όταν ήταν μικρός, και συνεχώς ζητούσε την εξιλέωση, που αυτός δεν ήταν διατεθειμένος να του τη δώσει.
Βέβαια, όταν γεννήθηκε ο δεύτερος γιός του Άρχοντα, συνέπεσαν διάφορες διαβολικές συμπτώσεις, που τον ανάγκασαν να λείπει συνεχώς. Ξοδευόταν μέρες και μήνες σε μάχες με θηρία, με ορδές ανθρωποτεράτων, σε ψυχοφθόρες αναμονές, μέχρι την τελική σύγκρουση και σε πολλές κακουχίες με πολύ λίγο όφελος. Αποτέλεσμα όλων αυτώ ήταν να μην είναι παρών στα πρώτα του βήματα, στις πρώτες λέξεις, στις πρώτες αντιδράσεις, στα πρώτα χάδια. Τον έβλεπε όταν επέστρεφε κατάκοπος και καταϊδρωμένος, χωρίς να μπορεί να του πει τα παραμύθια που θα 'θελε.
Έτσι ο δεύτερος γιός, μεγάλωσε χωρίς παραμύθια, χωρίς ιστορίες και νεραϊδένιες σκέψεις. Άκουγε από παιδί τα κλάματα των μανάδων, που λάβαιναν από το μέτωπο τα δυσάρεστα νέα των γιών τους, τις βρισιές των υπηκόοων για την κακομεταχείριση από την εξουσία και όλα εκείνα τα ερεθίσματα που κάνουν γρήγορα ένα παιδί να σκέπτεται πιο ώριμα και το σημαντικότερο, να καταλάβει πρόωρα, πως τελικά ο κόσμος δε γύριζε γύρω του.
Από μικρή κιόλας ηλικία, είχε πάντα ένα βλέμμα επιβλητικό, μια αγέρωχη ματιά, που ξάφνιαζε τους γύρω. Είχε αντοχή, λίγο πάνω από το συνηθισμένο, είχε εκδικητικότητα αλλά όχι έκδηλη επιθετικότητα. Λειτουργούσε πάντα σε "δεύτερο" χρόνο. Άκουγε μια φράση, την επεξεργαζόταν, ίσως και μέρες και την ανέλυε στα ξαφνικά, αφήνοντας άφωνο τον περίγυρο. Δεν ήταν βιαστικός να μιλήσει, να εκφραστεί, είχε την υπομονή, περίμενε και όταν θα επέλεγε εκείνος, τότε μόνο δήλωνε τη θέση του. Θέση πάντα πιο ώριμη από τα χρόνια του και τεκμηριωμένη.
Έδειχνε σκεπτικός και προβληματισμένος, ακόμα κι όταν οι συνομήλικοί του, ο αδερφός του ο ίδιος, έπλεαν σε πελάγη ξενοιασιάς κι ανεμελιάς. Τις ελάχιστες φορές, που τον είχε προσέξει ο πατέρας του σ' αυτές τις στιγμές, συνειδητοποιούσε ότι δεν ήταν στεναχωρημένος ή κακισμένος. Απλώς ανέλυε τις συνθήκες γύρω του, εκτιμούσε το όφελος και το ρίσκο που πιθανόν να έπαιρνε να πάρει, π.χ. παίζοντας με ένα μεγαλύτερο απ'αυτόν παιδάκι, ζύγιζε τα πάντα, αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη, "αγόραζε".
Τότε ήταν που το κατάλαβε ο πατέρας. "Αυτές είναι αρετές ενός σπουδαίου στρατηγού ή ενός πολυμήχανου πολεμιστή και στρατηγικού αναλυτή. Γιατί να χαραμιστεί τέτοιο πνεύμα σε ανούσιες γνώσεις καλών τεχνών και θεωρητικών μαθημάτων;" σκέφτηκε. Και ήδη από τότε προετοίμαζε το έδαφος. Πλέον τώρα συνειδητά, απέφευγε τους πολλούς εναγκαλισμούς και τα χαριεντίσματα. "Πώς θα αντρωθεί και θα δυναμώσει αν σκέφτεται φιλιά και χάδια; Πώς θα δώσει τη χαριστική μαχαιριά στον αιχμάλωτο που δε θα ομολογήσει; Πρέπει να γίνει σκληρός, με ατσαλένια νεύρα και αναίσθητη καρδιά, εάν αυτός θα είναι ο Εκλεκτός" έλεγε κάθε μέρα στον εαυτό του. Κάθε μέρα ώς εκείνη τη μέρα, που θα του το ανακοίνωνε.
Μέχρι τότε όμως, οι σχέσεις των δύο αδερφών θα έπρεπε να παραμείνουν ακέραιες, χωρίς ίχνη ευνοιοκρατίας. Όταν θα ερχόταν η στιγμή, όλοι ήξεραν ότι ο Πρωτότοκος αναλαμβάνει τα ηνία της εξουσίας. Αυτό φαινόταν να αγχώνει πολύ το μεγάλο γιό, ο οποίος ζήλευε κατά βάθος τη μακαριότητα του μικρού, την αργή του λειτουργία και το πρακτικό του πνεύμα, που τον έβγαζε εύκολα από τα πολύπλοκα ζητήματα. Αντιθέτως, ο ίδιος με το φόρτο των γνώσεων και των πληροφοριών που διέθετε και χωρίς την παύση που απαιτείται για τη "δεύτερη", την αποστασιοποιημένη σκέψη, που θα δώσει τελικά την απάντηση, αισθανόταν ήδη το βάρος των ηγετικών αποφάσεων, βαρύ στο κεφάλι του.
Ο δευτερότοκος, από την άλλη δεν έκανε σχέδια, δεν περίμενε κάτι συγκεκριμένο, δεν αγωνιούσε. Γι'αυτό παραξενεύτηκε όταν δέχτηκε την πρόσκληση.
Όταν μπήκε στη σάλα, ο πατέρας έτρεξε και με ένα πρωτόγνωρο χαμόγελο τον αγκάλιασε σφιχτά, φωνάζοντας : " Ιδού ο Βασιλεύς!". Ο μικρός σάστισε και τον απομάκρυνε διακριτικά....................................
Ρομπέρτο Σαβιάνο. Ο τύπος είναι 30 χρονών. Όταν το έγραψε το βιβλίο ήταν 26. Από τότε ζει υπό στρατιωτική προστασία, έχει ένα "συμβόλαιο" για τη ζωή του, δεν έχει φίλους, φοβάται για την οικογένειά του, κρύβεται και μάλλον αυτό θα συνεχιστεί για όσο καιρό του επιτραπεί. Κατά τα άλλα, έχει γίνει παγκοσμίως γνωστός, είναι πλούσιος (αλλά δεν ξέρει που να φάει τα λεφτά του), είναι από τους πιο περιζήτητους για μια συνέντευξη και το βιβλίο είχε ήδη πουλήσει το 2008 2,5 εκατομμύρια αντίτυπα, έχει βραβευθεί, έχει γίνει ταινία, με χρυσούς Φοίνικες και τέτοια.
What's the fuss all about?
Όποιος ξεκινήσει να το διαβάσει, θα καταλάβει ήδη από τις πρώτες σειρές ότι πήρε το μπλε χάπι. Μπαίνεις σε ένα matrix, από το οποίο ακόμα και ο πιο γνώστης ή ο πιο μπλαζέ τύπος δε γίνεται να μην φρικάρει. Οι πληροφορίες ρέουν τόσο φυσιολογικά, τόσο εξωφρενικά απλά και λογικά, που απορείς πως δεν τα βλέπουν όλοι τόσο καιρό. Ο Σαβιάνο δεν είναι απλώς ένας insider, που καταδίδει, που φανερώνει μηχανισμούς και μικροκαταστάσεις. Δεν είναι ένας φωτογράφος του National Geographic, ένας περαστικός, ένας παρατηρητής. Σου δίνει την εντύπωση του ανθρώπου που ματώνει βλέποντάς τα, που πονάει, συμπονάει θύτες και θύματα, αναγνωρίζοντας την αχόρταγη κι ακόρεστη ανθρώπινη φύση.
Όπως και να 'χει, ανοίγεται μπροστά σου ένας Κόσμος, ένα Σύστημα, που λέει και ο ίδιος, που δεν ήρθε από τα βουνά ή το Υπερπέραν. Είναι μια διάσταση της ζωής, που χτίζεται ιστό με τον ιστό, εδώ και δεκαετίες και έχει παγιωθεί, έχει πακτωθεί για την ακρίβεια, βρίσκεται μέσα μας είτε το θέλουμε είτε όχι. Αυτή είναι πιστεύω όλη η ουσία του.
Μπερδεμένα ακούγονται, έτσι;; Μα το θέμα φαίνεται πολύ απλό αρχικά. Για τη Μαφία δε μιλάει;;
Καταρχήν δεν αναφέρεται η λέξη γιατί κανείς δε τη χρησιμοποιεί. Δεν υπάρχει Μαφία στην Ιταλία, παρά μόνο στη φαντασία των απ'έξω. Υπάρχουν οι Οργανώσεις, η Κόζα Νόστρα στη Σικελία, η Ντραγκέτα, η Καμόρρα στη Νάπολη κτλ και φυσικά οι Φατρίες, οι Οικογένειες. Το ίδιο ισχύει και με τη λέξη Νονός. Χρησιμοποιήθηκε μόνο όταν άρχισαν να παίζονται οι ταινίες του Χόλυγουντ. Μέχρι τότε η λέξη που χρησιμοποιούσαν όταν αναφερόντουσαν στον αρχηγό ή κάποιο μέλος της Οργάνωσης ήταν ο Κουμπάρος (ρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει!!). Αφού όμως έγιναν γνωστοί από τις ταινίες όλοι αυτοί οι όροι, τότε άρχισαν να αντιγράφονται από τους μπος και τους συνεργάτες τους (εδώ είναι που κολλάει η ζωή που αντιγράφει την τέχνη κοκ).
Ξεκινάει λοιπόν ο τύπος αυτός, που μάλλον θα παραμείνει ο μοναδικός στην Ιστορία, ένα "ταξίδι στην οικονομική αυτοκρατορία και στο όνειρο για κυριαρχία της Καμόρρα". Και από που ξεκινάει, αν έχεις το θεό σου;;; Από την Ιταλική μόδα, τα ρούχα υψηλής ραπτικής και τους Κινέζους!!! Αναλύει την ταυτόχρονη γιγάντωση του Κινέζικου εμπορίου και των εισαγωγών του μέσω του λιμανιού της Νάπολης, πως τα "κινέζικα" βαφτίζονται Yves-St-Lorrain, Armani, Versace, Valentino, με κόστος των 20-30 ευρώ και μετά ξαμολιούνται στα "σαλόνια" και στις "γκαλερί" με ανυπολόγιστα κέρδη της τάξης των 1000-2000%. Και μήπως δεν τα είδα αυτά τα τρελά νούμερα στο Μιλάνο;; Ή στα outlet; Οι άνθρωποι της Καμόρρα χειρίζονται τα πάντα, ό,τι μπορεί να πουληθεί από την Κίνα και είναι η κερκόπορτα της Ε.Ε., για να διεισδύσει όλο εκείνο το φθηνής παραγωγής υλικό, που καταρράκωσε και την Ευρωπαϊκή Παραγωγή. Με αντίτιμο φυσικά, μερικές εκατοντάδες εκατομύρια €. Οι πληροφορίες όπως είπα δεν αναλώνονται στον πρόχειρο απολογισμό, όπως κάνω εγώ εδώ, ή στον άστοχο εντυπωσιασμό, αλλά με σαφήνεια και απλά μαθηματικά, αποκωδικοποιούν μια Επιχείρηση. Αυτό είναι το Σύστημα της Καμόρα. Μια καλοστημένη επιχείρηση, με συγκεκριμένους στόχους και μέσα. Με τη συμμετοχή όλων των κατοίκων φτωχών περιοχών, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και περιθάλπονται για δεκαετίες από το Σύστημα, που ανέλαβε το ρόλο που θα έπρεπε να είχε το Κράτος. Το Σύστημα είναι Εργοδότης, Προστάτης, Σύμβουλος, Θρησκεία, Ιδεολογία, ο Θεός ο ίδιος. Τα Πάντα όλα. Άρα να τι είναι αυτό που ονομάζεται εδώ και χρόνια "Κρατικός Μηχανισμός"-βλ.προηγούμενα post. http://oudenoida.blogspot.com/2009/06/blog-post_16.html (Περί Μιλάνου) http://oudenoida.blogspot.com/2009/06/blog-post_25.html (Περί εργολάβων και διαπλεκομένων)
Και μετά τα ρούχα, μιλάει για το τεράστιο βασίλειο των ναρκωτικών. Το μεγάλο αγκίστρι. Εδώ γίνεται το τρελό φαγοπότι. Η ανθρωπότητα ολόκληρη υποκλίνεται με τρεμάμενα χέρια και θολωμένο μυαλό σε μια σύριγγα και σε ένα κουτί χάπια. Γενιές και γενιές, δεσμευμένες, εξαρτημένες, αγκιστρωμένες και κατεστραμμένες. Και ποιοί είναι οι ουσιαστικοί ψαράδες, οι διακινητές;; Τα βαποράκια;; Οι μικροέμποροι, που συλλαμβάνονται για χάρη της δημοσιότητας, ώστε να δείξουν τα ΜΜΕ τις "επιτυχίες" της Αστυνομίας;;; ΌΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!!! Οι μπος, που κατευθύνουν τα προϊόντα από το Αφγανιστάν και την Κολομβία, έως τα Βαλκάνια (Αλβανία, Μαυροβούνιο) και μετά στα σπίτια μας, στο σώμα μας, δεν είναι παρά μεγαλοεπιχειρηματίες. Με παραστατικά, για δική τους χρήση, με ωραιότατο κύκλωμα διακινητών, πραματευτάδων, δοκιμαστών, και φυσικά πάνω απ'όλα με τη ΣΥΝΝΕΝΟΗΣΗ με ΟΛΟΥΣ τους ελεγκτικούς και διωκτικούς μηχανισμούς (Αστυνομίες, Λιμενικά, ΣΔΟΕ, Δίωξη, Υπουργεία, Κυβερνήσεις, Οργανισμούς...). Είναι εκείνοι οι μεγαλοέμποροι, που τους θαυμάζεις για το πρακτικό μυαλό τους και την εφευρετικότητά τους, ξεχνώντας τι πουλάνε, που τους βρίσκεις να έχου πλοκάμια σε όλες τις εκφάνσεις της "νόμιμης" κοινωνικοοικονομικοπολιτικής ζωής. Από τα απλά Δημοτικά και Νομαρχιακά Συμβούλια, τα Εμπορικά Επιμελητήρια, τις Αρχές Δίωξης, έως τα Υπουργεία και τις Κυβερνήσεις, που κατορθώνουν και επιτυγχάνουν Διακρατικές συμφωνίες, με μοναδικό στόχο το περισσότερο υπερκέρδος από τα εκατομμύρια των ναρκο-θανάτων. Ακούσατε εσείς σε όλες αυτές τις συζητήσεις για τη "λαθρομετανάστευση" τη λέξη Ναρκωτικά;;; Κι αν όχι, γιατί λέτε εσείς ;;;; Ψάξτε-βρείτε και ξεστραβωθείτε πως συνδέονται αυτά. Εγώ το μόνο που θα πω είναι ότι οι ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ είναι οι ίδιοι εδώ και αιώνες από την εποχή του Μάρκο Πόλο. Κι αν παλιά έρχονταν μόνο μετάξι και πυρίτιδα, τώρα έρχεται μαζικά η ανθρώπινη δυστυχία, για να μοιραστεί με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Και η δυστυχία είτε έχει πρόσωπο είτε έχει κόκκους άσπρης σκόνης είναι η ίδια κι απαράλλαχτη. Είναι αυτή που δίνει δύναμη στο δουλέμπορο, στον έμπορο ναρκωτικών, στο λαθρέμπορο όπλων, στο μεγαλέμπορο των ΠΑΝΤΩΝ. Ο Κόσμος ανεβάζει το Σύστημα και το Σύστημα ταϊζει τον Κόσμο.
Εδώ παραθέτω ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Σαβιάνο σε δικό μας δημοσιογράφο..... "....
Στην Ελλάδα;
Την κοκαΐνη στην Ελλάδα την ελέγχουν αποκλειστικά οι ναπολιτάνικες οικογένειες της Καμόρα. Υπάρχει μια δικαστική έρευνα στην Ιταλία, που διεξάγεται αυτή τη στιγμή και αφορά τον τρόπο που ο νονός Ραφαέλε Αμπινάντε προμήθευε την Ισπανία και την Ελλάδα με κοκαΐνη και Έκστασι. Όταν λέω Ελλάδα εννοώ κυρίως τα τουριστικά νησιά. Ξέρω, π.χ., ότι στη Μύκονο η κοκαΐνη φθάνει κάθε χρόνο μέσω της οικογένειας των Μαρανέζι. Η Ελλάδα είναι αποκλειστικό πεδίο των ναπολιτάνικων οικογενειών της Καμόρα και κανείς δεν τολμά να ανακατευτεί. Αυτό που θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα, θα ήταν να ερευνηθούν οι διαδρομές του μαύρου χρήματος που επενδύεται και ξεπλένεται εκεί από την Καμόρα...
Τότε η Καμόρα δεν είναι απλά ένα φαινόμενο της Νότιας Ιταλίας… Η Καμόρα είναι μια από τις πιο παγκοσμιοποιημένες οργανώσεις. Οι ρίζες της είναι στη Νάπολη, στη Καμπάνια αλλά τα χρήματά της τα ξεπλένει ενδύοντας στην Βόρεια Ιταλία, στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ανατολική Ευρώπη και πιο πέρα ακόμα, στη Κίνα, στη Ταιβάν παντού… Η Καμόρα είναι σήμερα η πιο δυνατή ιταλική επιχείρηση στον κόσμο. Τα «έσοδά» της είναι τρεις φορές περισσότερα από εκείνα της Fiat… Από τα ναρκωτικά που διακινεί μόνο στη Νάπολη η Καμόρα βγάζει δυο δις. ευρώ το χρόνο…
Ποια είναι η ευρωπαϊκή χώρα που προτιμά περισσότερα η Καμόρα; Η Ισπανία. Ξεπλένουν το μαύρο χρήμα επενδύοντας κυρίως στην τουριστική βιομηχανία και αγοράζοντας ακίνητα. Τη Costa del Sol ( σ.σ. «Ακτή του Ηλίου», μια από τις πιο γνωστές τουριστικές περιοχές της Ισπανίας), οι νονοί την αποκαλούν Costa Nostra («Η δική μας ακτή»)...Η Καμόρα δηλαδή έπιασε αμέσως το νόημα της παγκοσμιοποίησης…Έχω ακούσει μια τηλεφωνική επικοινωνία ανάμεσα σε ένα μέλος της Καμόρα και τους αρχηγούς του την ημέρα που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου. Ο καμορίστας βρισκόταν στο Ανατολικό Βερολίνο και έλεγε στους αρχηγούς του: «τι να κάνω; Εδώ δεν υπάρχει τίποτα». Εκείνοι του απαντούν: «αγόραζε». Και εκείνος πάλι: «Μα τι να αγοράσω; Δεν υπάρχει τίποτα». Οι αρχηγοί του δίνουν την τελευταία εντολή: «αγόραζε, αγόραζε, αγόραζε!»... Όταν ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, ο Ατζέλιο Τσάμπι, κάλεσε τους Ιταλούς επενδυτές να πάνε να επενδύσουν στη Κίνα η Καμόρα βρισκόταν ήδη εκεί από δέκα χρόνια, επενδύοντας και αγοράζοντας φέτες της κινεζικής αγοράς. Η Καμόρα και η Μαφία πρόλαβαν ακόμα και τους πιο δυνατούς επενδυτές. Αγόρασαν αποθήκες όπλων και φάρμες στην Ρουμανία, χαλυβουργεία στη Ρωσία, επένδυσαν στη Πολωνία. Ένας από τους αρχινονούς της Καμόρα, ο Φραντσέσκο Σκιαβόνε, συνελήφθη στη Πολωνία από όπου διεύθυνε τις επιχειρήσεις του στη Ρουμανία…
Καμόρα και Μαφία ξέρουν να αξιοποιήσουν τον καπιταλισμό… Εγώ θεωρώ πως δεν έγινε καπιταλιστική η μαφία. Έγινε μαφιόζικος ο καπιταλισμός. Σήμερα έχουν τιναχθεί στον αέρα οι κανόνες της αγοράς. Ο κυρίαρχος κανόνας είναι: «ο,τι μου δίνει κέρδος είναι καλό». Αυτό είναι και το μότο της Μαφίας...
........"
Περισσότερα στο πολύ ενδιαφέρον blog του Γκάζμεντ Καπλάνι (Νομίζω γράφει στα ΝΕΑ, δεν πειράζει όμως κανείς δεν είναι τέλειος)
Και αφού εξαντλήσει (τρόπος του λέγειν, διότι το θέμα είναι ανεξάντλητο) και τα ναρκωτικά, μετά εξηγεί τους τρόπους εκφοβισμού, τις δολοφονίες, τα εγκλήματα, κυρίως μεταξύ τους, αλλά και στους κοινούς εχθρούς. Μα αναρωτιέσαι μετά: Είναι δυνατόν με τέτοια διάβρωση και διεισδυτικότητα να υπάρχουν εχθροί ενός "αόρατου" κινδύνου;; Υπάρχουν πάντα οι ξεχασμένοι, οι ρομαντικοί, οι ΔονΚιχώτες μιας Ιδανικής Κοινωνίας απαλλαγμένης από τις αμαρτίες, που προσπαθούν να εξυγιάνουν τη βρώμα αιώνων. Σαν το Δον Πεππίνο Ντιάνα, έναν Καθολικό ιερέα που ήθελε να ενημερώσει το ποίμνιό του, να μη φοβάται, να μην κρύβεται και να μιλάει, να δείχνει τους υπαίτιους της μοίρας του και ενωμένο να διώξει όλον αυτόν το συρφετό των εγκληματιών. Κούνια που τον κούναγε κι αυτόν! Το φάγανε λάχανο πριν προλάβει να αρθρώσει λόγο. Και ήταν αυτός που έλεγε στα κείμενα: ".... Άνθρωποι, μην αφήσουμε τον τόπο μας να παραμείνει Γόμορρα. Ας αλλάξουμε τις σχέσεις, ας διώξουμε τη διαφθορά...". Κούφια λόγια, σαν τα δικά μας, σαν τα δικά σας. Το Σύστημα δε φεύγει ποτέ....
Φυσικά έχει πολλά ακόμα το βιβλίο. Μιλάει για τα τσιμέντα, τις μεγάλες Κατασκευαστικές, τις μεγάλες εργολαβίες, για τους δρόμους, για τα οικόπεδα της μισής Ιταλίας. Μια ολόκληρη χώρα, μια ολόκληρη Ήπειρος, ένας πλανήτης ολόκληρος δέσμιος μιας Οργάνωσης, μιας "Επιχείρησης", ενός Συστήματος. Και ο Σαβιάνο δεν εννοεί μόνο την Καμόρρα, αλλά και όλες μαζί τις "φίλιες"δυνάμεις, όλη την Αυτοκρατορία του Εγκλήματος. Απομυθοποιεί, ρίχνει όλο το φως στα καθημερινά θέματα των πρακτικών του Συστήματος, στοχεύει όμως στις συνειδήσεις κυρίως και όχι στην αντίδραση, που ούτως ει άλλως είναι ανέφικτη.
Βγάλτε τις παρωπίδες, δείτε τα διαπλεκόμενα με άλλο μάτι. Δείτε μεγαλοεκδότες, μεγαλοεργολάβους, μεγάλα τζάκια πολιτικών, μεγαλοκατασκευαστές, μεγαλοεπενδυτές στην υγεία, στον αθλητισμό, στην εκπαίδευση, στην τεχνολογία, στα "φιλανθρωπικά" έργα, απανταχού και ανέκαθεν. Δείτε πως τα σκάνδαλα όλα μπορούν να συνδεθούν, να εξηγηθούν και να διαλευκανθούν στο κάτω-κάτω. Αλλά με τι κόστος; Πόσοι θα μείνουν με καθαρά χέρια;; Εσύ και εσύ;;; Άντε καλά κι εσύ εκεί πίσω! Ποιός θα δικάσει;; Ποιός θα ορίσει ποινές;; Και πάνω απ'όλα ποιός θα επιστρέψει την χαμένη τιμή της Ανθρωπότητας, τη χαμένη πίστη στα "αγνά ιδεώδη";;;
Τίποτα, Τέλος, Όλοι μέσα! Να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Έτσι και αλλιώς, σωτηρία δεν υπάρχει. Και μερικοί αθώοι να τη φάνε, χαλάλι. (Αρκεί να μην είμαι εγώ).
Μην ξεχνιόμαστε!!!! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ. (Μην αναγκαστώ και το σκανάρω, να το "ανεβάσω" εγώ.)
Υ.Σ. Είναι προτιμότερη η τέχνη όταν αντιγράφει τη ζωή γιατί αντιστρόφως η ζωή παίρνει πιο τρελές ιδέες...........
