Κείμενο για αποβολή

Το 1990 βρισκόμουν ακόμα σε προσπάθειες μόρφωσης και διερεύνησης εσώψυχων. Ένας παλιός μου δάσκαλος, φιλόλογος, ονόματι Νέστωρ (καλός και πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος) διατηρούσε βιβλιοπωλείο, στο οποίο μπαινόβγαινα, διάβαζα, αγόραζα, συζητούσα, γενικό ψάξιμο. Μια μέρα του πήγα ένα κείμενο να μου πει τη γνώμη του. Μου 'πε ότι αν του το 'δινα αυτό σε σχολική αίθουσα θα με είχε αποβάλλει τουλάχιστον με πενταήμερη. Μου 'πε όχι τόσο για τα αιρετικά σχόλια, όσο κυρίως για το ύφος. Δε γουστάρω εξυπνάκηδες με πόζα, είπε. Νομίζω από τότε δεν ξαναμιλήσαμε. Μάλλον έτυχε, γιατί δε θυμάμαι να με είχε πειράξει και τόσο. Στο κάτω-κάτω, συγγραφέας θα γινόμουν ή μπλόγκερ για να με νοιάζει η κριτική των γραπτών μου; Τότε άκουγα συνέχεια jethro Tull, μανιωδώς, είχα "φάει" 2 cdάκια του Aqualung. Διάβαζα Βιολογία και Κορδάτο, ε πολύ θέλει;;; Θυμίζω όμως ότι το 'γραψα 16 περίπου χρόνια πριν το Zeitgeist σε αρκούντως ανώριμη ηλικία. Ένα μικρό απόσπασμα ακολουθεί...... Ο δικός μου θεός δεν είναι μπάρμπας με γένεια... «Κάποτε πίστευα...». Έτσι ξεκινάνε οι κουβέντες τόσο για την απομυθοποίηση όσο και για τη μυθοποίηση των ιδεών. Στην ουσία είναι και το ίδιο πράγμα. Αφορά τη μετάλλαξη μιας βαθιά ριζωμένης πίστης, που αποκαλύπτεται με το πιο αληθινό πρόσωπο και στις τρέχουσες, προσωπικές και ευρύτερες, συνθήκες. Και εξηγούμαι. Η μετατροπή του αληθινού σε μυθικό και αντίστροφα είναι διαδικασία πάντα επίπονη για ότι καταγράφηκε στην ψυχή μας ως κάτι απόλυτα σταθερό και παγιωμένο. Επαναλαμβάνω ότι δεν εννοώ ΤΗΝ αληθινή μορφή μιας ιδέας, αλλά την πιο προσιτή, την πιο σχετική στην αλήθεια των τρέχουσων συνθηκών. Βέβαια πρέπει να αντιλαμβάνεστε το αυτονόητο ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αυτή που καθορίζει τον ορισμό του αληθινού, αν θέλετε του αντικειμενικού. Αυτό που η κάθε εποχή θεωρεί ως αλήθεια, αντικειμενικότητα ουσιαστικά προκύπτει από τη συνισταμένη των υποκειμενισμών που πάρθηκαν ως στατιστικό δείγμα, με τη σύμβαση ότι καλύπτουν το σύνολο των ατομικοτήτων, πράγμα απατηλό. Στο θέμα που θα προσπαθήσω να μελετήσω, το στατιστικό δείγμα των λίγων υποκειμενικών απόψεων που καθιέρωναν την ΑΛΗΘΕΙΑ ήταν πάντοτε και σε όλες τις εποχές από την πλευρά των νικητών (Τόσο τετριμμένο και όμως το επαναλαμβάνουμε συχνά γιατί δε μας αρέσει καθόλου). ΟΙ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ» Από μια πολύ μικρή ανασκόπηση (και ενδοσκόπηση) απόψεων, ελληνικών και μη, μελετών, σύγχρονων και παλαιών, θεωρώ ότι αυτοί που νίκησαν, οι χριστιανοί, έγραψαν την αλήθεια τους τότε και ακόμα θεωρούν ότι έχει εφαρμογή. Το λάθος που αναφέρεται ως ψευδαίσθηση της μονιμότητας του σημείου αναφοράς. Οι συνθήκες της εποχής του Μεγάλου Κωνσταντίνου μάλλον επέβαλλαν άλλη αλήθεια από αυτήν των τελευταίων αιώνων. Αυτοί οι νικητές λοιπόν από την έναρξη του μύθου τους (Βλ. Χριστός) επέβαλλαν την αντικειμενική αλήθεια τους, την Εκκλησία, κατασφάζοντας αυτόχθονες λαούς, καταπνίγοντας αρχαίους, γνήσιους πολιτισμούς, όπως ο αιγυπτιακός και ο ελληνικός. Τους τελευταίους τους αναφέρω ως γνήσιους γιατί προέρχονταν από τη φύση και απευθύνονταν στη φύση, σε αντίθεση με το χριστιανικό πολιτισμό, ο οποίος ήταν και είναι πλήρως αφύσικος, με την αγαμία των ιερομόναχων και τον αποκλεισμό της γυναίκας ως μίασμα, για παράδειγμα. Το σημείο αναφοράς που απατηλά θεώρησαν ως σταθερό είναι βέβαια το ίδιο συμφέρον, η διατήρηση της πολιτικής κατεξοχήν εξουσίας μέσα από τη χειραγώγηση των μαζών. Όταν άκουγα για τη θρησκεία να χαρακτηρίζεται ως όπιο του λαού πάντα μου φάνταζε μια υπερβολή του Μαρξ, για να τονίσει τις «πίστευε και μη ερεύνα» απόψεις των παγκόσμιων θρησκειών. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι οι σημερινές συνθήκες αναδεικνύουν την προηγούμενη φράση ως ορισμό του ΕυρωΑμερικανικού ή ΔυτικοΑνατολικούχριστιανικού πολιτισμού (καθολικισμός, ορθοδοξία, προτεσταντισμός, αγγλικανισμός, ευαγγελικοί, κτλ). Μας έπεισαν τόσο πολύ για το παραμύθι τους, μας νάρκωσαν με αυτό, μας έκοψαν κάθε αρχέγονη, αταβιστική μνήμη, ώστε να μην έχουμε καμμία επαφή με τα πνεύματα και τις φωνές των προγόνων, των πρώτων σκεπτόμενων όντων. Σύμφωνα με τα προσωπικά μου βιώματα, νιώθω ότι μου ευνούχισαν σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης (και θεϊκής) λογικής μου όταν μέχρι τα 20 μου θεωρούσα βέβαιο γεγονός ότι όλες οι ιστορίες του Δωδεκάθεου είναι μύθος, ενώ από την άλλη πίστευα ακράδαντα ότι είναι Η Αλήθεια μια παρθένα που γέννησε, ένας που σταυρώθηκε, αναστήθηκε κι αναλήφθηκε, ένα περιστέρι που σε κάνει να μιλάς ξένες γλώσσες και διάφορα άλλα. Τα πίστευα με δύναμη, χωρίς αμφισβήτηση, χωρίς ούτε ένα ενδοιασμό, όπως φαντάζομαι δισεκατομμύρια κι άλλοι. Αν αυτό δεν είναι βαθύ ρίζωμα, όπιο, η τέλεια υποβολή, τι άλλο είναι; (Παρένθεση. Κατά βάση, πιστεύω στο πνεύμα του Χριστιανισμού-Αγαπάτε αλλήλους και τα τοιαύτα-αλλά απεχθάνομαι το γράμμα του) Και φυσικά τους βγάζω το καπέλο, γιατί πάντα πρέπεις να αναγνωρίζεις την επιτυχημένη συνταγή, το καλό κόλπο. Την πουτανιά όμως πολλοί ζήλεψαν, την πουτάνα κανείς. Και για αυτό πάντα θα καταριέμαι τις παρωπίδες που μας φόρεσαν οι χριστιανοί, οι θρήσκοι, οι ορθόδοξοι, που τάχα διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Γιατί ότι βρώμικο, απάνθρωπο και αφύσικο το έπραξαν στο όνομα του Θεού, που τον έφτιαξαν καθ’ εικόνα και ομοίωσή τους. Διότι σύμφωνα και με το μέγα Ian Anderson (άλλος μύθος), ως γνωστόν «εν αρχή» ο άνθρωπος έφτιαξε το Θεό, σύμφωνα με τη μούρη του. Του δωσε διάφορα ονόματα (Αλλάχ, Βούδας, Γιαχβέ και σούξουμούξου) και τον άφηνε να κυβερνά τον κόσμο όποτε βόλευε στον άνθρωπο. Μετά έφτιαξε τους «άλλους», τους λιγότερο ανθρώπους, που τους ονόμασε απολίτιστους, βαρβάρους, ένα με τα κτήνη. Τους σκόρπισε παντού και ο άνθρωπος έγινε ο Θεός που ο ίδιος είχε φτιάξει και με τα θαύματά του (τεχνολογία) κυβέρνησε τη γη. Αλλά όπως όλα περνούν και μεταδίδονται, ο άνθρωπος δεν πρόσεξε ότι το πνεύμα που ώθησε τον άνθρωπο να φτιάξει το Θεό, πέρασε σε όλους, ακόμα και στους απολίτιστους υπανθρώπους. Και μέχρι όμως να το προσέξει,.......... ΘΕΟΣ Ας επανέλθουμε στην αρχική σοβαρότητα. Το ότι προορίζομαι για άθρησκος, δε με κατατάσσει στους άθεους. Απλώς ξεπερνώ την εικονολατρική (αν θέλετε ειδωλολατρική) άποψη ότι ο Θεός, ο Ένας και Μοναδικός;;, είναι ένας γεράκος, μπαρμπαδάκος με άσπρα μούσια, σεβάσμια όψη και βλέμμα πατρικό. Κάτι σαν τον ΜπαρμπαΣτρουμφ. Για μένα ο Θεός δεν έχει φύλο, ηλικία, φάτσα. Και φυσικά ούτε γιό (πως τον έκανε, τον έφτυσε;) μα ούτε και κόρη. Μήπως ξέρουμε κι ότι το λένε Θεό; Ας μιλήσουμε για το Ανώτερο Όν, την Υπέρτατη Δύναμη. Πιο σωστά, για μένα πάντα, ο θεός μου είναι η Υπέρτατη Ενέργεια ή η Πρωταρχική Ενέργεια. Αυτό το πρώτο άτομο, το πρώτο απειροελάχιστο κομμάτι ενέργειας, που διασπάσθηκε (με έκρηξη;-δεν είμαι σίγουρος) και σχημάτισε το Άπαν. Η τελευταία λέξη μου φαίνεται πιο σωστή από το Σύμπαν. Επομένως, η πρώτη αυτή ενέργεια ποτέ δε χάθηκε, πέρασε σε οτιδήποτε ακολούθησε, με όποια μορφή και σχήμα. Όπως και στην προηγούμενη αστειούλα ιστορία του Aqualung, το πνεύμα, η ενέργεια, η άσβεστη φλόγα της άϋλης ψυχικής υπόστασης, μεταβιβάστηκε στα πάντα. Σαν το ζυγώτη, το πρώτο κύτταρο, συνδυασμό ανδρικού και θηλυκού γαμέτη (για το δυαδισμό αναφέρομαι παρακάτω), που μετατρέπεται με αμέτρητες διαιρέσεις σε ιστούς, όργανα, οργανισμό. Όλα όμως, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, από το πιο «χρήσιμο» ως το λιγότερο «χρήσιμο» μεταφέρουν το ίδιο γενετικό υλικό, είναι ένα και το αυτό. Είμαστε όλοι θεοί λοιπόν; Η απάντηση είναι εξελικτική. Και βέβαια έχουμε όλα τα διαπιστευτήρια της θεϊκής μας φύσης, από τη γέννησή μας. Όπως όμως μια απλή φράση στην ταυτότητά μας δεν μας ορίζει και αυτόματα (Το ότι γράφει Έλλην δε σημαίνει ότι έχεις ελληνική συνείδηση), έτσι και τα Θεϊκά μας γονίδια βρίσκονται εν υπνώσει. Δε θα κουράσω αν ξαναπώ ότι μας τα ύπνωσαν οι θρήσκοι ηγέτες όλων των εποχών, κάνοντας μας να νιώθουμε μικροί, οι φτωχοί συγγενείς των θεϊκών αντιπροσώπων, του Κλήρου. Η ενέργεια, ο Θεός που λέγαμε, δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Μάλλον είναι και καλό και κακό. Όπως το μαχαίρι. Αν θες κόβει ψωμί, αν θες κόβει λαρύγγι. Αφήνεται. Επαφίεται στην κρίση σου, που είναι κι αυτή θεϊκή. Έχει πάντα μέσα του το δυαδισμό, αρνητικός-θετικός πόλος, φως-σκοτάδι, Ι-Ο, ανδρόγυνο. Κουφό αυτό το τελευταίο; Οι λέξεις προδίδουν σχεδόν τα λάθος μηνύματα. Όταν λέμε Θεός ή ακόμα Θεά, πέφτουμε έξω. Είπαμε ότι δεν είναι ούτε άρρεν ούτε θήλυ και είναι και άρρεν και θήλυ. Δηλαδή ανδρόγυνος. Όπως ακριβώς κι ο άνθρωπος. Όπως αποδέχεσαι εύκολα τη θεϊκή σου φύση, πρέπει να δεχτείς και τις δύο πλευρές σου ♀♂. Σίγουρα όμως επιλέγεις αποστολή, όπως αναφέρθηκε.Όπως τέθηκε το ζήτημα, η θεϊκή ενέργεια εντός μου αναζητά, έλκεται από όλες τις παρόμοιες συνειδητοποιημένες μορφές ενέργειας. Μέσα μου κι εκτός μου, τα λέει ο Βουδισμός, το Ζεν, αλλά δε στεκόμαστε εδώ. Το θέμα είναι ότι υπάρχει η απευθείας σύνδεση, επαφή και σχέση, χωρίς μεσάζοντες και μεσίτες. Δεν έχω ανάγκη με απεσταλμένους, ιερούς κι ανίερους για να επικοινωνήσω με το αρχικό μου, πατρικό μου κύτταρο, το ΘΕΟ μου.................................... ΚΤΛ, ΚΤΛ, ΚΤΛ