να' χεις μολύβι στη καρδιά στα μάτια νυχτερίδες
κι όσους ρωτούν για συγγενείς να λες πως δεν τους είδες.
Ήρθα και 'γω 'να πρωινό που 'χαν τα χόρτα πάχνη -
μήτε στη βάρκα ν' ανεβώ ούτε για να ρωτήσω -
στην όχθη μόνο να σταθώ και να σου τραγουδήσω:
"Φοράει ο μέρμηγκας γυαλιά κι οι πέτρες έχουν γένια,
έχεις και συ κακόμοιρε κουπιά σε μαύρα χάλια
που μόλις πέσουν στο νερό λιώνουν σαν παξιμάδια."
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πριν λίγες μέρες θάψαμε μια πολύ καλή οικογενειακή φίλη. Η ζωή της όχι ιδιαίτερα εύκολη κι ο θάνατος της ακόμα χειρότερος. Όλοι στις κηδείες μιλούν για "άδικο" και "κρίμα". Εγώ δεν αντιλαμβανόμουν ποτέ την ηθική σε τέτοιες καταστάσεις. Η φύση πότε είναι κλωστή, νήμα και σπάει με το παραμικρό, πότε είναι καλαμιά, γέρνει, γέρνει, αλλά δε σπάει παρά μόνο αν ξεραθεί τελείως. Τι θα πει νωρίς, τι θα πει αργά, τι θα πει "στην ώρα της". Οι καλοί πεθαίνουν νέοι;;; Χαζομάρες! Ακόμα πιο μπουρδολογία ακούς απ'τα παπαδαριά. "Την αγαπούσε ο Θεός και την πήρε κοντά του!!!" Εγώ δηλαδή να χαίρομαι που με έχει χεσμένο και δε με θέλει παρέα! Άσε καλύτερα.
Είναι κι αυτή η κωλοδουλειά μου, που με έχει κάνει κυνικό και ψυχρόκαρδο. Σαν το βαρκάρη του Αχέροντα, κι εγώ, ούτε να με ρωτάν ούτε να λέω μαντάτα. Ό,τι έρθει ήρθε. Αυτά. Τον οβολό σας κι απάν' στη βάρκα. Τα άλλα θα τα βρούμε μετά. Η διαδρομή έληξε. Δεν έχει άλλο.
Ένας εξάχρονος σε ένα πάρκο μου είπε τα εξής, λέξη-λέξη: "Εγώ όταν ήμουν μικρός, νόμιζα ότι γίνεσαι ενήλικας και μετά τίποτα. Οι Αιγύφτιοι (α ρε Πάοκ) νόμιζαν ότι μετά το θάνατο έχει ζωή. Αλλά εγώ νομίζω ότι μετά το θάνατο έχει όχι ζωή. Εγώ μετά που θα πεθάνω θέλω να γίνω λιοντάρι....."
Κακόμοιρο παιδί, δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ ή να σε θαυμάσω. Πες και στο μπαμπά σου αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου